Θεσσαλονίκη
Για τη διαμονή μας στη Θεσσαλονίκη επιλέχθηκε το ξενοδοχείο "
abc hotel"…
Μόνο κριτήριο για την επιλογή του,ήταν η θέση του στην πόλη αφού είναι κοντά στο (πρώην πλέον) σπίτι του αδερφού μου αλλά και «δυο βήματα» από
το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο…Πάρα πολύ κοντά επίσης σε αρκετά αξιοθέατα και λίγο περπάτημα μακριά από την Πλατεία Αριστοτέλους…
Τα δωμάτιο του ξενοδοχείου ήταν ωραίο και κυρίως
πραγματικά καθαρό…Από τη μία πλευρά
έβλεπε σε μία παράξενη μεταλική κατασκευή και στο Αριστοτέλειο...
Εδώ κάποιες φωτογραφίες του
κρεβετιού,του
μπάνιου και του
ντούζ...Περίεργη βρήκα τη θέση του
καλοριφέρ στο μπάνιο...Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο...
Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποια προβλήματα με την ηχομόνωση αλλά και με την πολιτική που ακολουθεί το ξενοδοχείο στο ποιός μπαινοβγαίνει αλλά κυρίως στο room service…
Το τελευταίο το λέω για την κάκιστη εντύπωση που μου έκαναν οι παρατημένοι στις σκάλες
δίσκοι με αποφάγια…Ευτυχώς στη φωτογραφία είναι μόνο ένας!
Κρίμα γιατί το προσωπικό καθαριότητας κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά και είναι ευγενέστατο, αλλά η διεύθυνση του ξενοδοχείου δεν φαίνεται να νοιάζεται και πολύ…
Συμπερασματικά, θεωρώ ότι οι τιμές του ξενοδοχείου είναι ιδιαίτερα υψηλές για όσα προσφέρονται και απλώς πληρώνεις ακριβά τη θέση του…
Η πρώτη βόλτα στη Θεσσαλονίκη με βρήκε σε μέρη που ναι μεν έχω δει ξανά από την άλλη όμως τα θεωρώ πανέμορφα και δεν τα χορταίνω!
Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο αντικρίζεις την πλατεία Συντριβανίου με το όμορφο…
σιντριβάνι της! Ενώ ψηλά στο βουνό φαίνεται το Επταπύργιο…
Μάλιστα το σιντριβάνι είναι και εντός ελληνικής πραγματικότητας, αφού όπως φαίνεται κάποιος με κλίση στο αρχαιοελληνικό πνεύμα προσπάθησε να το αφιερώσει στη θεά ΗΡΑ…Τέλος πάντων…
Το ρωμαϊκό στοιχείο είναι έκδηλο σε πολλά σημεία της πόλης…
Όπως για παράδειγμα η
επιβλητική Ροτόντα που αρχικά ήταν μαυσωλείο του Γαλέριου, αλλά και η
Αψίδα του Γαλέριου (γνωστή και ως Καμάρα) της οποίας οι λεπτομέρειες αξίζουν κάποιο χρόνο για παρατήρηση…
Σίγουρα όμως χρόνο για παρατήρηση δεν αξίζει το στέκι ναρκομανών που έχει δημιουργηθεί ελάχιστα μέτρα δίπλα της…
Πέρασμα της οδού που φέρει το ιστορικό όνομα «Εγνατία» και βόλτα στον πεζόδρομο της Πλατείας Ναυαρίνου…Το ρωμαϊκό στοιχείο παραμένει και
εδώ…
Επιστροφή προς την Καμάρα και στα στενάκια πίσω από αυτή, όπου είχε έρθει πλέον η ώρα για ανεφοδιασμό…Το εστιατόριο που επιλέχθηκε είχε το καλλιτεχνικό όνομα «Τζιβαέρι»…
Αποδείχθηκε μάλιστα καλλιτεχνικό και στην ποιότητα του φαγητού!
Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι μάλλον θα ξεπερνούσα την αναμενόμενη αύξηση βάρους που πάντα υπάρχει στο μυαλό πριν από κάποιο ταξίδι…
Επιστροφή στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση και όχι πολύ μετά ήμασταν πάλι στο δρόμο…
Περπατώντας σε πολύ χαλαρή διάθεση, αντίκρισα έναν ενδιαφέροντα και
εντυπωσιακό ναό…Από τα πλάγια μάλιστα φαινόταν
ιδιαίτερα μεγάλος!
Είναι η Αγία Σοφία…Ένας από τους παλαιότερους ναούς της Θεσσαλονίκης!
Δυστυχώς φωτογραφία της πρόσοψης δεν τράβηξα καθώς μαγνήτισε την προσοχή μου ένα
πανέμορφο νεοκλασικό κτίριο…Η ταμπέλα του έλεγε «
Ερμής Καφέ» και ήταν σα να μεταφέρομαι κάποιες δεκαετίες πίσω…
Στην πλατεία μπροστά στην Αγία Σοφία βρίσκεται ένας ονομαστός
γαστρονομικός ναός, όπου φυσικά ακολούθησε στάση…
Έμελε μάλιστα να μην είναι η μοναδική σε όλη την παραμονή μας στη Θεσσαλονίκη…
Φωτογραφίες από εδώ δεν έχω…Αν θα έβγαζα, θα έπρεπε να βγάλω όλο το μαγαζί! Μια ματιά στο
site τους,πείθει οτι δεν υπερβάλω!
Μάλιστα κάπου εδώ άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η αύξηση βάρους που ανέμενα, θα είναι όντως μεγαλύτερη…
Φοβερά γλυκά! Αρχικά δοκίμασα το Καζάν Ντιπί, που δεν είχα φάει ποτέ ξανά…Στις τάρτες που μου έκλειναν το μάτι, έδωσα την υπόσχεση ότι θα επανέλθω…
Μετά την απόδοση τιμών στο γαστρονομικό ναό, ακολούθησε ατελείωτος περίπατος στους εμπορικούς δρόμους, παρά το κρύο και τη βροχή…
Ήδη από την αρχή του, έδινε πολύ ωραίες εικόνες…Ξεχώρισα μία ιδιαίτερη κατασκευή με
μυρωδιά από Άμστερνταμ, ενώ πίσω της βρίσκεται ένας φούρνος/ζαχαροπλαστείο της αλυσίδας
«Blé». Το εντυπωσιακό αυτού του φούρνου είναι ο υψηλότερος ξυλόφουρνος του πλανήτη,όπως λέει και το
site τους! Εντυπωσιακός!
Κλείνοντας τα αυτιά στις σειρήνες της βιτρίνας του εν λόγω φούρνου, το περπάτημα συνεχίστηκε…Η Θεσσαλονίκη έχει πάρα πολλά νεοκλασσικά κτίρια και αυτό θεωρώ πως είναι το δυνατότερο στοιχείο της...Μία βόλτα στην πλατεία Αριστοτέλους θα μας έφερνε μπροστά σινεμά
ΟΛΥΜΠΙΟΝ...Δυστυχώς η φωτογραφία δεν δείχνει πολλά!
Θυμίζει σινεμά μιας παλιότερης και πιο ρομαντικής παλιάς εποχής...
Επίσης υπήρχε κάτι που μου άρεσε πολύ από αεροπορικής πλευράς στη Θεσσαλονίκη! 'Ηταν ο ήχος απ’τα αεροσκάφη που προσεγγίζουν το διάδρομο 16 του «Μακεδονία»…
Να μην έβρεχε κιόλας…!
Η επιστροφή στο ξενοδοχείο σήμανε τη λήξη μίας γεμάτης μέρας…Πτώση του γενικού με συνοπτικές διαδικασίες μιας και την επομένη ήταν η πολυπόθητη ορκωμοσία του αδερφού μου…Όταν θα τελείωναν οι οικογενειακές στιγμές,έπρεπε να έχω ενέργεια για την περαιτέρω εξερεύνηση της πόλης…
Τουριστικά
η δεύτερη μέρα, ξεκινάει από το απόγευμα…Αν και νωρίτερα είδαμε διάφορες Θεσσαλονικιές εικόνες έστω και μέσα από ταξί,όπως
για παράδειγμα
ο πύργος του ΟΤΕ…
Η χαρά των προηγούμενων ωρών μαζί με το πάθος για το στόχο που είχε τεθεί, κέρδισαν την κούραση αλλά και κάποια προβλήματα που θα ειπωθούν παρακάτω…
Ο μεγάλος στόχος λοιπόν ήταν η κατάληψη του Επταπύργιου και η απόλαυση της θέας από εκεί!
Μοναδικοί σύμμαχοι, ένας ξάδερφος μου, επίσης τρελός για τουρισμό και ο κάπως βελτιωμένος καιρός…
Τα σημάδια εξ αρχής έδειχναν δυσκολίες…Σε ερώτηση μας στην υποδοχή του ξενοδοχείου για το πώς περίπου θα φτάσουμε στο Επταπύργιο, η απάντηση ήταν να κοιτάξουμε σε κάποια στάση λεωφορείου γιατί δεν γνωρίζουν…
Μάλλον στα όσα χρόνια λειτουργεί το ξενοδοχείο, ήμασταν οι πρώτοι που ρωτήσαμε κάτι τέτοιο…
Μετά από αρκετές ερωτήσεις σε περαστικούς, για τη γραμμή του λεωφορείου που πρέπει να πάρουμε, μας δόθηκε ο κωδικός αριθμός της…
Το 23!
Ψάχνοντας για τη στάση βρεθήκαμε να ανηφορίζουμε στην περιοχή αριστερά των κοιμητηρίων…
Μία μεγάλη τούρκικη σημαία σήμαινε ότι βρισκόμαστε έξω από το τουρκικό προξενείο, όπου βρίσκετε και το σπίτι του Κεμάλ!
Ήθελα πολύ να το φωτογραφίσω αλλά η παρουσία αστυνομικών των ΜΑΤ με έκανε να το σκεφτώ ξανά…Δεν φημίζονται για τη διαλλακτικότητα τους οι συγκεκριμένοι
και δεν είχαμε όρεξη και χρόνο για τέτοιες συναναστροφές…
Μη βλέποντας κάποια στάση μπήκαμε με τον ξάδερφο σε ένα περίπτερο να πάρουμε κάποιες πληροφορίες…Τί το θέλαμε!
Η κυρία που το είχε, γύρω στα 45, αρνήθηκε να μας απαντήσει οποιαδήποτε ερώτηση! Τελικά, μας είπε ότι η στάση που ψάχνουμε είναι λίγο παραπάνω…
Σε ερώτηση μου, αν όντως αυτό απ’έξω είναι το σπίτι του Κεμάλ, ύψωσε το ένα της δάχτυλο και μου είπε ότι μόνο μία ερώτηση απαντάει!!
Αναγκαστικά τη ρώτησα εάν γνωρίζει κάποιον που να απαντάει δύο και ευθύς αμέσως της είπα ότι δεν είναι συμπεριφορά σε τουρίστες αυτή…
Τότε με είπε αλήτη και με στόλισε με την ανδρική λέξη που περιέχει τρία άλφα!!
Σημαιοστολισμένος από την κυρία λοιπόν και νιώθοντας τη φιλοξενία στο πετσί μας μαζί με τον ξάδερφο μου, βρήκαμε τελικά τη στάση… Ευτυχώς η ώρα αναμονής ήταν λίγη και σύντομα επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο
23…Η έντονα ανηφορική διαδρομή επιβεβαίωνε ότι μεταφερόμασταν στο στόχο μας…
Το βυζαντινό φρούριο είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό…
Ξεχωρίζει
ένας πύργος του και
τα τοίχη που αυτή την ώρα δημιουργούν ένα κλίμα μυστηρίου…
Η
θέα είναι απίστευτη και ο καιρός αυτή τη φορά βοήθησε…Δυστυχώς η φωτογραφία δεν την αποτυπώνει…
Ακολούθησε το επιβεβλημένο περπάτημα κατά μήκος των τοιχών...Πέρασμα κάτω από μία καμάρα τους,που μάλιστα περνούν και αυτοκίνητα και σύντομα βρισκόμασταν στο λεωφορείο που θα μας κατέβαζε ξανά στο κέντρο…
Ως άσχετοι, χαθήκαμε με τις στάσεις…Αλλά αυτό είναι πάντα ωραίο όταν έχεις παρέα και εξερευνείς μια ωραία πόλη…
Όταν πλέον βρεθήκαμε σε γνωστότερα λημέρια, μία επίσκεψη στην
πλατεία Αριστοτέλους ήταν επιβεβλημένη…
Ότι και να πω για την ομορφιά αυτής της πλατείας είναι λίγο…Δεν μου αρέσει να συγκρίνω ελληνικούς προορισμούς μεταξύ τους,αλλά θεωρώ οτι είναι «το κάτι άλλο»!
Περιπλάνηση σε αυτή και έπειτα πέρασμα του δρόμου για ένα χαλαρωτικό περίπατο προς το Λευκό Πύργο…
Νομίζω ότι αν έμενα στη Θεσσαλονίκη, θα είχα λιώσει πολλές σόλες παπουτσιών εδώ…Κόσμος πηγαινοέρχεται…Άλλοι με τα ποδήλατα τους, άλλοι κάνοντας τζόγκινγκ…
Άλλοι απλά περπατώντας και συζητώντας…Μεταξύ αυτών και πολλές ωραίες Θεσσαλονικιές,βεβαίως βεβαίως…!!
Ο Λευκός Πύργος αυτή την ώρα νομίζω οτι είναι τέλειος, αλλά δυστυχώς η φωτογραφική μου τον απεικονίζει καλύτερα τη μέρα…Πρέπει να την αλλάξω,το ξέρω!
Μετά τη γεμάτη αυτή μέρα, μία επίσκεψη στο γαστρονομικό ναό ήταν το ιδανικό χαλάρωμα…Συνεπέστατος προς τις τάρτες έδωσα το παρόν στο ραντεβού που συμφωνήθηκε την προηγούμενη μέρα…Μία τάρτα αχλάδι τη δικαιούμουν μετά από τόσο περπάτημα,οπότε και την τίμησα δεόντως….!!
Όχι πολύ ώρα αργότερα ο δρόμος μας οδηγούσε στο ξενοδοχείο….Ντουζάκι, σχέδιο της επόμενης ημέρας και ρίξιμο του γενικού με συνοπτικές διαδικασίες…
Η τρίτη ημέρα, όπως και η δεύτερη ξεκίνησε με τι άλλο…
Μπουγάτσα με κρέμα…
Το μπουγατσάδικο ήταν ελάχιστα μέτρα παρακάτω από το ξενοδοχείο…Εντάξει, δε νομίζω να υπάρχει πρόβλημα να βρεθεί κάποιο στη Θεσσαλονίκη…
Στόχος σήμερα είναι η επίσκεψη στο Εβραϊκό μουσείο, που με ενδιέφερε ιδιαίτερα από ιστορικής πλευράς…
Αρχικά όμως είπα να ακολουθήσω σε πολύ χαλαρό ρυθμό την αγοραθεραπεία των υπολοίπων…
Η ξένοιαστη βόλτα με άφησε να παρατηρώ,επιτέλους με λιακάδα, τα πανέμορφα νεοκλασσικά του κέντρου της πόλης…
Προσωπική μου άποψη είναι ότι στους δρόμους της Θεσσαλονίκης δίνουν κάποιο χρώμα τα παλαιότερα αστικά λεωφορεία…
Τα
κόκκινα αλλά τρομερά περισσότερο τα κλασσικά μπλέ «ακορντεόν»
Volvo-Σαρακάκης (και
εδώ), που θυμίζουν κάπως τα ιστορικά Ιcarus…
Κρίμα που αυτή τη φορά δεν επιβιβάστηκα σε κάποιο, να καθίσω στις κόντρα πλακέ θέσεις του…Πιθανόν την επόμενη φορά που θα επισκεφθώ το Βορρά,να μην υπάρχουν πια…
Η είσοδος σε μεγάλα και μικρά εμπορικά καταστήματα της φέρουσας αυτοκρατορικό όνομα, οδού Τσιμισκή αλλά και των γύρω δρόμων, ροκάνισαν το χρόνο μου…
Σε συνδυασμό με το καθυστερημένο ξύπνημα, έφεραν το ρολόι στις 14.10’! Πράγμα που σημαίνει ότι πήγα τρέχοντας στο Εβραϊκό Μουσείο, μήπως και το προλάβω ανοικτό…Δυστυχώς είχε κλείσει στην ώρα του στις 14.00…Δεν είχα βέβαια την απαίτηση να με περιμένουν κιόλας οι άνθρωποι…
Κρίμα από τη μία, αλλά από την άλλη ένα κίνητρο για να ξαναέρθω στην πόλη, μιας και υπάρχουν και άλλα μέρη και μουσεία που δεν πρόλαβα να δω…
Η ώρα του μεσημεριανού είχε φτάσει…Ένα από τα ταβερνάκια στα στενά πίσω από την Καμάρα, ήταν η επιλογή μας…
Ακολούθησε λίγο περπάτημα ακόμα και σύντομα βρισκόμουν με τη βαλίτσα μου στη στάση του λεωφορείου στο Λευκό Πύργο, με προορισμό το αεροδρόμιο…
Ιδού λοιπόν η
εικόνα του ορόσημου της νύφης του Θερμαϊκού όπως το αντίκρισα κατευθυνόμενος στη στάση…Το καλύτερο ξεπροβόδισμα από την πόλη…
Το ξεπροβόδισμα…γιατί το αντίο ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρον…
Διαφημίσεις και επιστρέφουμε με το Αεροδρόμιο Μακεδονία και την πτήση της επιστροφής…
