O Εσκομπάρ δεν μένει πια εδώ...
- Thread starter COMPUTERISE
- Ημερομηνία δημιουργίας
COMPUTERISE
First-Class-Member
- Εγγραφή
- 01/09/2005
- Μηνύματα
- 800
- Likes
- 0
ΚΥΡΙΑΚΗ 24/6 CTG-ΒΟG AV - HK4659
To αεροδρόμιο της Cartagena, αναλογικά για το τι εστί Cartagena στα τουριστικά δρώμενα της Κολομβίας, είναι πάτος. Βρίσκεται κοντά στην θάλασσα και δίπλα στο κέντρο της νέας πόλης και αυτό είναι ίσως το μοναδικό καλό που έχει. Οι προσγειώσεις και οι απογειώσεις, για τους τολμηρούς που θα στηθούν δίπλα στις φτωχογειτονιές να σποτάρουν είναι θεαματικότατες. Επειδή όμως, σπανίζουν οι ήρωες στην εποχή μας, θα σας πρότεινα πριν βγείτε για σποτερικό σαφάρι να το σκεφτείτε λίγο παραπάνω, γιατί ψιλοείναι κρίμα να σας την πέσουν και να κλαίτε εκτός από την μηχανή και τις φωτό που θα έχετε προλάβει να τραβήξετε.
Σας τρομοκράτησα και ήδη σκέφτεστε να ακυρώσετε, πριν καν σχεδιάσετε, το ταξίδι σας σε αυτή την τόσο γοητευτική μητρόπολη της Καραϊβικής? Όχι βέβαια μην φοβάστε διόλου γιατί η Καρθαγένα είναι τρεις πόλεις στην συσκευασία μιας.
Η πρώτη, η παλιά πόλη, αυτή που αξίζει και που γιαυτή φυσικά θα πάτε, εκτός αν το σποτερικό σας βίτσιο σας οδηγήσει στο να νοικιάσετε μπράβους για να απολαύσετε μια επίσκεψη στην γύρω από το αεροδρόμιο ζώνη, είναι και κούκλα και ασφαλέστατη. Είναι μια υπέροχη αποικιοκρατικού ρυθμού πόλη, γεμάτη παραδοσιακά κτίρια και περιβάλλεται από τα περίφημα τείχη που εκτός από θαύμα αρχιτεκτονικής είναι και πανέμορφα. Με άλλα λόγια είναι ο ιδανικός ζευγαράδικος προορισμός, μια που η πόλις ξεχειλίζει ρομαντισμό, boutique hotels, καταπληκτικά εστιατόρια και υπέροχη αρχιτεκτονική. Το μόνο ίσως κακό της υπόθεσης είναι ότι οι τιμές σε αυτή την μαγευτική πολίχνη της Καραϊβικής τα τελευταία χρόνια τραβούν την ανηφόρα, οπότε κάντε το κουμάντο σας. Στο ακανθώδες θέμα της ασφάλειας τώρα. Η παλιά πόλη είναι το βαρύ πυροβολικό του τουρισμού της Κολομβίας, ένα από τα ελάχιστα μέρη στην χώρα που θα δεις πολλούς και καλούς τουρίστες και ως εκ τούτου προστατεύεται από τις αρχές ως κόρη οφθαλμού. Δεκάδες αστυνομικοί περιπολούν νύχτα μέρα παντού, καθιστώντας την ασφαλέστατη. Και όταν λέμε ασφαλέστατη το εννοούμε. Είναι απίθανο να σου συμβεί κάτι εκεί, όποια ώρα της ημέρας ή της νύχτας αποφασίσεις να την περπατήσεις. Τουριστικός ζωολογικός κήπος θα πουν πολλοί και ίσως έχουν δίκιο, αλλά η πόλη τα σπάει, είναι σούπερ και η επίσκεψη, ειδικά αν συνοδεύεστε επιβάλλεται.
Η δεύτερη πόλη, η επονομαζόμενη Bocagrande, είναι η καινούργια, εκτός των τειχών πόλη και σε αυτήν κατοικοεδρεύει η πλουτοκρατία της Cartagena. Είναι λιγότερο τουριστική, μια που έχει κανονικό αστικό ιστό, απευθύνεται κυρίως σε ντόπιους και είναι γεμάτη υπερπολυτελείς κατοικίες, καταστήματα, εστιατόρια, ουρανοξύστες και μεγάλα ξενοδοχεία. Κι εδώ τα πράγματα από θέμα ασφάλειας είναι μια χαρά. Αστυνομία υπάρχει παντού και η εγκληματικότητα είναι περιορισμένη. Αξίζει μια έστω μικρή βόλτα στους δρόμους της, για να δείτε πως ζει η καλή κοινωνία της.
Όσον αφορά την τρίτη πόλη, εδώ τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται δύσκολα. Φτωχογειτονιές κάθε είδους , φαβέλες και αυξημένη εγκληματικότητα. Τα πράγματα δεν είναι βέβαια όπως ήταν 10 χρόνια πριν, αλλά και πάλι η περιοχή δεν ενδείκνυται για πολλά- πολλά, για να μην πω για τίποτε. Ούτως ή άλλος όμως αξιοθέατα σε αυτές τις περιοχές δεν υπάρχουν, οπότε κάθε λόγος επίσκεψης εκλείπει, εκτός πια αν σας ενδιαφέρει τόσο πολύ η ανθρωπογεωγραφία της πόλης. Τότε πάω πάσο και σας εύχομαι ολόψυχα καλή τύχη και καλά ξεμπερδέματα.
Μετά από αυτή την σύντομη περιγραφή στα της ασφαλείας της πόλεως, επανερχόμαστε στα καθ’ ημάς, στα αεροπορικά δρώμενα. Έλεγα λοιπόν ότι για τον τουρισμό που προσελκύει και δικαίως προσελκύει η πόλη, το αεροδρόμιο είναι ένα αχούρι. Οι πρώτες εγκαταστάσεις χτίστηκαν την δεκαετία του τριάντα και από τότε λίγα πράγματα άλλαξαν. Οκ, μπορεί να είμαι λίγο υπερβολικός γιατί σίγουρα έγιναν εργασίες επέκτασης, αλλά αεροδρόμιο στην τουριστική ναυαρχίδα μιας χώρας, χωρίς φυσούνες και με κοινούς χώρους να καταρρέουν, δύσκολα βρίσκεις πια, με φωτεινή εξαίρεση βέβαια την Ελλάδα. Οι ομοιότητες όμως της Κολομβίας με την χώρα μας δεν σταματούν εδώ. Το μεσογειακό Ελληνικό ταπεραμέντο συγκρίνεται ευθέως με το αντίστοιχο φλογερό λατινοαμερικάνικο, πράγμα που διαπίστωσα όταν είδα τους ομηρικούς καυγάδες που ελάμβαναν χώρα στα γκισέ της πολύπαθης πρωτοεμφανιζόμενης Viva Colombia. Aυτή η loco λοιπόν ή περνάει παιδικές ασθένειες ή είναι τεράστιο μπάχαλο. Είχα δει το μοναδικό της Α320 στο Medellin να έχει δύωρη καθυστέρηση και είπα θα έτυχε. Αμ δε. Αντίστοιχη καθυστέρηση είχε και η πτήση της ίδιας εταιρίας από την Καρθαγένα προς Bogota. Σύμπτωση λοιπόν που επαναλαμβάνεται, παύει να είναι σύμπτωση. Δόξασα τον κύριο, μια και είχα προνοήσει να κλείσω τα εισιτήρια μου με την Avianca και καθόμουν να παρακολουθώ σαδιστικά τους καυγάδες. Δεκάδες επιβάτες ωρύονταν , απειλώντας Θεούς και δαίμονες, ενώ δυο κοπελίτσες στο γκισέ προσπαθούσαν εις μάτην να απολογηθούν για τα ανδραγαθήματα της εταιρίας. Η κατάσταση ήταν σατανικά όμοια με αυτή των τελευταίων ημερών της μακαρίτισας παλαιάς Ολυμπιακής. Δεν γνωρίζω τι συνέβει τελικά με τους ατυχείς επιβάτες της εταιρίας μοντέλο-μπου…λο Viva Colombia, αλλά εγώ έκανα check in σε λίγα δευτερόλεπτα στα αυτόματα μηχανήματα, που τείνουν να γίνουν κανόνας στα αεροδρόμια της Κολομβίας και κατόπιν χωρίς φωνές, άγχος και ουρές παρέδωσα την αποσκευή μου στα γκισέ της Avianca, όπου ένας ευγενέστατος τσεκινατζής πιστώνοντας στην miles & more μου 500 μίλια, με διαβεβαίωσε ότι η πτήση μου δεν θα είχε λεπτό καθυστέρηση. Προσπέρασα με ένα ελαφρό μειδίαμα, των τόπο του μαρτυρίου των επιβατών της Viva, πέρασα έναν τυπικό έλεγχο ασφαλείας και βρέθηκα στο χάλι που θέλει να λέγεται αίθουσα αναχωρήσεων. Επικρατούσε χάος. Κυριακή μεσημέρι και οι πτήσεις που αναχωρούσαν από την Καρθαγένα προς Medellin, Cali και κυρίως Bogota έφευγαν η μία μετά την άλλη. Υπολογίστε ότι εκτός της Avianca τέτοιες πτήσεις έχουν και η Lan και η Copa οπότε φανταστείτε τι γινόταν. Οι ανακοινώσεις, μόνο στα Ισπανικά βέβαια, έπαιρναν μορφή χιονοστιβάδας. Κατά τακτά χρονικά διαστήματα, στίφη επιβατών που άκουγαν μια ανακοίνωση, σηκωνόντουσαν από το χοιροστάσιο που είμαστε στοιβαγμένοι και συνωστίζονταν στις 2 και καλές πόρτες εξόδου. Επιστράτευσα τα καλύτερα Ισπανικά μου και έδειξα την κάρτα επιβίβασης σε μια βλοσυρή υπάλληλο που στεκόταν μπάστακας στην θύρα 2. Εκείνη με κοίταξε με νεύρα, κάτι μου είπε για δέκα λεπτά και άρχισε να μιλάει η να μαλώνει με μια συνάδελφό της. Η θύρα 2 βέβαια ήταν ξεκάρφωμα γιατί όπως σας είπα οι πόρτες εξόδου ήταν δυο. Αν η κάρτα σου έγραφε 1 πήγαινες, με το πόδι φυσικά, προς τα δεξιά και αν έγραφε δύο, προχωρούσες προς τα αριστερά. Πράγματι ένα δεκάλεπτο αργότερα, έπιασα στο φτερό την ανακοίνωση της αναχώρησής μας μια που άκουσα κάτι για Avianca και Bogota. Στήθηκα κι εγώ στην ουρά και σχετικά γρήγορα πέρασα την πόρτα του παραδείσου βαδίζοντας προς το Α320 που θα με μετέφερε στην Κολομβιανή πρωτεύουσα.
Η επιβίβαση θύμισε έντονα τις θρυλικές επελάσεις των επιβατών της Ryan και της Easy. Oι συνεπιβάτες μου αλλόφρονες έτρεχαν για προλάβουν να επιβιβαστούν. Εγώ αδιαφόρησα. Το έχω ξανασχολιάσει. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί κάποιοι δίνουν μάχες για την επιβίβαση όταν η κάρτα επιβίβασης του κάθε επιβάτη αναγράφει ευκρινέστατα την θέση του. Τους άφησα να σκοτωθούν και με αργό βήμα περπάτησα προς την πίσω πόρτα χαζεύοντας το παρτάλι της Viva Colombia ένα – δυο 320 της Lan και ένα Embraer 175 της Copa. Kοίταξα με ενδιαφέρον το registry του 320 μας και ξαφνιάστηκα. Η Avianca έχει 27 Α320, όλα σχεδον brand new με την διαφορά πως όλα είναι με Αμερικανικό νηολόγιο. Όλα? Όχι όλα. Όλα εκτός από δύο και ναι, ένα εκ των δυο, το 4659, είχε νηολόγιο HK δηλαδή Κολομβίας. Μετά από αυτό το παιχνίδι της τύχης φανερά χαρούμενος βυθίστηκα στην δερμάτινη θέση μου αρχίζοντας πάλι τις μάχες με την προσωπική μου οθόνη. Το 4659 ήταν δίδυμο με το έτερο 320 που μας έφερε στην Καρθαγένα από το Medellin. Μόλις δυόμιση ετών κι αυτό, με ίδιο ηγεμονικό seat pitch , ίδια υπέροχη προσωπική οθόνη με άριστο IFE, ίδια καταπληκτική εσωτερική εμφάνιση. Ακόμα και το service, αν και αυτή την φορά η πτήση μας θα ήταν περίπου 75 λεπτά, ήταν σατανικά ίδιο. Κρακεράκια αλμυρά ή γλυκά και άφθονα υγρά καύσιμα, έτερον ουδέν. Απογείωση στην ώρα μας με τέλεια θέα της Καραϊβικής από κάτω μας και αμέσως αριστερή στροφή προς της Κολομβιανές Άνδεις. Ο πιλότος πρώτα στα Ισπανικά και μετά με άριστη Αμερικανική προφορά, άρχισε να μας μιλάει για τον καιρό, την διάρκεια της πτήσης και τέλος φιλοσόφησε για το πόσο γρήγορα περνάνε τα Σαββατοκύριακα. Εβδομήντα πέντε λεπτά αργότερα τροχοδρομούσαμε στο υψόμετρο της Bogota αφήνοντας πίσω μας την υγρασία της Καραϊβικής.
To αεροδρόμιο της Cartagena, αναλογικά για το τι εστί Cartagena στα τουριστικά δρώμενα της Κολομβίας, είναι πάτος. Βρίσκεται κοντά στην θάλασσα και δίπλα στο κέντρο της νέας πόλης και αυτό είναι ίσως το μοναδικό καλό που έχει. Οι προσγειώσεις και οι απογειώσεις, για τους τολμηρούς που θα στηθούν δίπλα στις φτωχογειτονιές να σποτάρουν είναι θεαματικότατες. Επειδή όμως, σπανίζουν οι ήρωες στην εποχή μας, θα σας πρότεινα πριν βγείτε για σποτερικό σαφάρι να το σκεφτείτε λίγο παραπάνω, γιατί ψιλοείναι κρίμα να σας την πέσουν και να κλαίτε εκτός από την μηχανή και τις φωτό που θα έχετε προλάβει να τραβήξετε.
Σας τρομοκράτησα και ήδη σκέφτεστε να ακυρώσετε, πριν καν σχεδιάσετε, το ταξίδι σας σε αυτή την τόσο γοητευτική μητρόπολη της Καραϊβικής? Όχι βέβαια μην φοβάστε διόλου γιατί η Καρθαγένα είναι τρεις πόλεις στην συσκευασία μιας.
Η πρώτη, η παλιά πόλη, αυτή που αξίζει και που γιαυτή φυσικά θα πάτε, εκτός αν το σποτερικό σας βίτσιο σας οδηγήσει στο να νοικιάσετε μπράβους για να απολαύσετε μια επίσκεψη στην γύρω από το αεροδρόμιο ζώνη, είναι και κούκλα και ασφαλέστατη. Είναι μια υπέροχη αποικιοκρατικού ρυθμού πόλη, γεμάτη παραδοσιακά κτίρια και περιβάλλεται από τα περίφημα τείχη που εκτός από θαύμα αρχιτεκτονικής είναι και πανέμορφα. Με άλλα λόγια είναι ο ιδανικός ζευγαράδικος προορισμός, μια που η πόλις ξεχειλίζει ρομαντισμό, boutique hotels, καταπληκτικά εστιατόρια και υπέροχη αρχιτεκτονική. Το μόνο ίσως κακό της υπόθεσης είναι ότι οι τιμές σε αυτή την μαγευτική πολίχνη της Καραϊβικής τα τελευταία χρόνια τραβούν την ανηφόρα, οπότε κάντε το κουμάντο σας. Στο ακανθώδες θέμα της ασφάλειας τώρα. Η παλιά πόλη είναι το βαρύ πυροβολικό του τουρισμού της Κολομβίας, ένα από τα ελάχιστα μέρη στην χώρα που θα δεις πολλούς και καλούς τουρίστες και ως εκ τούτου προστατεύεται από τις αρχές ως κόρη οφθαλμού. Δεκάδες αστυνομικοί περιπολούν νύχτα μέρα παντού, καθιστώντας την ασφαλέστατη. Και όταν λέμε ασφαλέστατη το εννοούμε. Είναι απίθανο να σου συμβεί κάτι εκεί, όποια ώρα της ημέρας ή της νύχτας αποφασίσεις να την περπατήσεις. Τουριστικός ζωολογικός κήπος θα πουν πολλοί και ίσως έχουν δίκιο, αλλά η πόλη τα σπάει, είναι σούπερ και η επίσκεψη, ειδικά αν συνοδεύεστε επιβάλλεται.
Η δεύτερη πόλη, η επονομαζόμενη Bocagrande, είναι η καινούργια, εκτός των τειχών πόλη και σε αυτήν κατοικοεδρεύει η πλουτοκρατία της Cartagena. Είναι λιγότερο τουριστική, μια που έχει κανονικό αστικό ιστό, απευθύνεται κυρίως σε ντόπιους και είναι γεμάτη υπερπολυτελείς κατοικίες, καταστήματα, εστιατόρια, ουρανοξύστες και μεγάλα ξενοδοχεία. Κι εδώ τα πράγματα από θέμα ασφάλειας είναι μια χαρά. Αστυνομία υπάρχει παντού και η εγκληματικότητα είναι περιορισμένη. Αξίζει μια έστω μικρή βόλτα στους δρόμους της, για να δείτε πως ζει η καλή κοινωνία της.
Όσον αφορά την τρίτη πόλη, εδώ τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται δύσκολα. Φτωχογειτονιές κάθε είδους , φαβέλες και αυξημένη εγκληματικότητα. Τα πράγματα δεν είναι βέβαια όπως ήταν 10 χρόνια πριν, αλλά και πάλι η περιοχή δεν ενδείκνυται για πολλά- πολλά, για να μην πω για τίποτε. Ούτως ή άλλος όμως αξιοθέατα σε αυτές τις περιοχές δεν υπάρχουν, οπότε κάθε λόγος επίσκεψης εκλείπει, εκτός πια αν σας ενδιαφέρει τόσο πολύ η ανθρωπογεωγραφία της πόλης. Τότε πάω πάσο και σας εύχομαι ολόψυχα καλή τύχη και καλά ξεμπερδέματα.
Μετά από αυτή την σύντομη περιγραφή στα της ασφαλείας της πόλεως, επανερχόμαστε στα καθ’ ημάς, στα αεροπορικά δρώμενα. Έλεγα λοιπόν ότι για τον τουρισμό που προσελκύει και δικαίως προσελκύει η πόλη, το αεροδρόμιο είναι ένα αχούρι. Οι πρώτες εγκαταστάσεις χτίστηκαν την δεκαετία του τριάντα και από τότε λίγα πράγματα άλλαξαν. Οκ, μπορεί να είμαι λίγο υπερβολικός γιατί σίγουρα έγιναν εργασίες επέκτασης, αλλά αεροδρόμιο στην τουριστική ναυαρχίδα μιας χώρας, χωρίς φυσούνες και με κοινούς χώρους να καταρρέουν, δύσκολα βρίσκεις πια, με φωτεινή εξαίρεση βέβαια την Ελλάδα. Οι ομοιότητες όμως της Κολομβίας με την χώρα μας δεν σταματούν εδώ. Το μεσογειακό Ελληνικό ταπεραμέντο συγκρίνεται ευθέως με το αντίστοιχο φλογερό λατινοαμερικάνικο, πράγμα που διαπίστωσα όταν είδα τους ομηρικούς καυγάδες που ελάμβαναν χώρα στα γκισέ της πολύπαθης πρωτοεμφανιζόμενης Viva Colombia. Aυτή η loco λοιπόν ή περνάει παιδικές ασθένειες ή είναι τεράστιο μπάχαλο. Είχα δει το μοναδικό της Α320 στο Medellin να έχει δύωρη καθυστέρηση και είπα θα έτυχε. Αμ δε. Αντίστοιχη καθυστέρηση είχε και η πτήση της ίδιας εταιρίας από την Καρθαγένα προς Bogota. Σύμπτωση λοιπόν που επαναλαμβάνεται, παύει να είναι σύμπτωση. Δόξασα τον κύριο, μια και είχα προνοήσει να κλείσω τα εισιτήρια μου με την Avianca και καθόμουν να παρακολουθώ σαδιστικά τους καυγάδες. Δεκάδες επιβάτες ωρύονταν , απειλώντας Θεούς και δαίμονες, ενώ δυο κοπελίτσες στο γκισέ προσπαθούσαν εις μάτην να απολογηθούν για τα ανδραγαθήματα της εταιρίας. Η κατάσταση ήταν σατανικά όμοια με αυτή των τελευταίων ημερών της μακαρίτισας παλαιάς Ολυμπιακής. Δεν γνωρίζω τι συνέβει τελικά με τους ατυχείς επιβάτες της εταιρίας μοντέλο-μπου…λο Viva Colombia, αλλά εγώ έκανα check in σε λίγα δευτερόλεπτα στα αυτόματα μηχανήματα, που τείνουν να γίνουν κανόνας στα αεροδρόμια της Κολομβίας και κατόπιν χωρίς φωνές, άγχος και ουρές παρέδωσα την αποσκευή μου στα γκισέ της Avianca, όπου ένας ευγενέστατος τσεκινατζής πιστώνοντας στην miles & more μου 500 μίλια, με διαβεβαίωσε ότι η πτήση μου δεν θα είχε λεπτό καθυστέρηση. Προσπέρασα με ένα ελαφρό μειδίαμα, των τόπο του μαρτυρίου των επιβατών της Viva, πέρασα έναν τυπικό έλεγχο ασφαλείας και βρέθηκα στο χάλι που θέλει να λέγεται αίθουσα αναχωρήσεων. Επικρατούσε χάος. Κυριακή μεσημέρι και οι πτήσεις που αναχωρούσαν από την Καρθαγένα προς Medellin, Cali και κυρίως Bogota έφευγαν η μία μετά την άλλη. Υπολογίστε ότι εκτός της Avianca τέτοιες πτήσεις έχουν και η Lan και η Copa οπότε φανταστείτε τι γινόταν. Οι ανακοινώσεις, μόνο στα Ισπανικά βέβαια, έπαιρναν μορφή χιονοστιβάδας. Κατά τακτά χρονικά διαστήματα, στίφη επιβατών που άκουγαν μια ανακοίνωση, σηκωνόντουσαν από το χοιροστάσιο που είμαστε στοιβαγμένοι και συνωστίζονταν στις 2 και καλές πόρτες εξόδου. Επιστράτευσα τα καλύτερα Ισπανικά μου και έδειξα την κάρτα επιβίβασης σε μια βλοσυρή υπάλληλο που στεκόταν μπάστακας στην θύρα 2. Εκείνη με κοίταξε με νεύρα, κάτι μου είπε για δέκα λεπτά και άρχισε να μιλάει η να μαλώνει με μια συνάδελφό της. Η θύρα 2 βέβαια ήταν ξεκάρφωμα γιατί όπως σας είπα οι πόρτες εξόδου ήταν δυο. Αν η κάρτα σου έγραφε 1 πήγαινες, με το πόδι φυσικά, προς τα δεξιά και αν έγραφε δύο, προχωρούσες προς τα αριστερά. Πράγματι ένα δεκάλεπτο αργότερα, έπιασα στο φτερό την ανακοίνωση της αναχώρησής μας μια που άκουσα κάτι για Avianca και Bogota. Στήθηκα κι εγώ στην ουρά και σχετικά γρήγορα πέρασα την πόρτα του παραδείσου βαδίζοντας προς το Α320 που θα με μετέφερε στην Κολομβιανή πρωτεύουσα.
Η επιβίβαση θύμισε έντονα τις θρυλικές επελάσεις των επιβατών της Ryan και της Easy. Oι συνεπιβάτες μου αλλόφρονες έτρεχαν για προλάβουν να επιβιβαστούν. Εγώ αδιαφόρησα. Το έχω ξανασχολιάσει. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί κάποιοι δίνουν μάχες για την επιβίβαση όταν η κάρτα επιβίβασης του κάθε επιβάτη αναγράφει ευκρινέστατα την θέση του. Τους άφησα να σκοτωθούν και με αργό βήμα περπάτησα προς την πίσω πόρτα χαζεύοντας το παρτάλι της Viva Colombia ένα – δυο 320 της Lan και ένα Embraer 175 της Copa. Kοίταξα με ενδιαφέρον το registry του 320 μας και ξαφνιάστηκα. Η Avianca έχει 27 Α320, όλα σχεδον brand new με την διαφορά πως όλα είναι με Αμερικανικό νηολόγιο. Όλα? Όχι όλα. Όλα εκτός από δύο και ναι, ένα εκ των δυο, το 4659, είχε νηολόγιο HK δηλαδή Κολομβίας. Μετά από αυτό το παιχνίδι της τύχης φανερά χαρούμενος βυθίστηκα στην δερμάτινη θέση μου αρχίζοντας πάλι τις μάχες με την προσωπική μου οθόνη. Το 4659 ήταν δίδυμο με το έτερο 320 που μας έφερε στην Καρθαγένα από το Medellin. Μόλις δυόμιση ετών κι αυτό, με ίδιο ηγεμονικό seat pitch , ίδια υπέροχη προσωπική οθόνη με άριστο IFE, ίδια καταπληκτική εσωτερική εμφάνιση. Ακόμα και το service, αν και αυτή την φορά η πτήση μας θα ήταν περίπου 75 λεπτά, ήταν σατανικά ίδιο. Κρακεράκια αλμυρά ή γλυκά και άφθονα υγρά καύσιμα, έτερον ουδέν. Απογείωση στην ώρα μας με τέλεια θέα της Καραϊβικής από κάτω μας και αμέσως αριστερή στροφή προς της Κολομβιανές Άνδεις. Ο πιλότος πρώτα στα Ισπανικά και μετά με άριστη Αμερικανική προφορά, άρχισε να μας μιλάει για τον καιρό, την διάρκεια της πτήσης και τέλος φιλοσόφησε για το πόσο γρήγορα περνάνε τα Σαββατοκύριακα. Εβδομήντα πέντε λεπτά αργότερα τροχοδρομούσαμε στο υψόμετρο της Bogota αφήνοντας πίσω μας την υγρασία της Καραϊβικής.
COMPUTERISE
First-Class-Member
- Εγγραφή
- 01/09/2005
- Μηνύματα
- 800
- Likes
- 0
ΚΥΡΙΑΚΗ 24/6 ΒΟG-FRA LH - D-AIHL
To Eldorado International, όπως ξαναέγραψα, είναι πραγματικό Εldorado, για τους απανταχού φίλους της αεροπορίας, όχι τόσο γιατί είναι ένας από τους μεγαλύτερους αεροπορικούς κόμβους στη Λατινική Αμερική, αλλά γιατί εκεί μπορεί να ανακαλύψεις χαμένα διαμάντια της αεροναυπηγικής, που εδώ και χρόνια, για να μην πω δεκαετίες, έχουν εξαφανιστεί από τους Ευρωπαϊκούς ουρανούς. Το χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα, είναι η Κολομβιανών συμφερόντων εταιρία cargo, που ακούει στο εξωτικό όνομα Lineas Aereas Suramericanas. Πρόκειται για μια εταιρία πρότυπο, μια που ο στόλος της αποτελείται από οκτώ υπερσύγχρονα 727. Ένα από αυτά, είχα την ευτυχία και τύχη να το δω επί το έργον, να τροχοδρομεί δηλαδή δίπλα μου, πριν καταλήξει στο υπόστεγο της εν λόγω εταιρίας όπου ξεκουράζονταν τα αδέλφια του.
Εγώ σε κατάσταση πανικού, προσπαθούσα να απεγκλωβιστώ από το 320, μια που οι απαράδεκτοι ακόμα και για επίπεδο Λατινοαμερικάνικου αεροδρομίου ρυθμοί των εργαζομένων, μάς κρατούσαν όμηρους μέσα στο αεροπλάνο. Λαϊκιστή οι υπάλληλοι κωλοβάραγαν, μια που οι σκάλες έφτασαν μετά από τουλάχιστον ένα δεκάλεπτο, δεκάλεπτο που ήταν μοιραίο για την σποτερική μου επιτυχία, μια που ο ήλιος είχε αποδράσει προς δυσμάς και το σκοτάδι καταδίκαζε σε παταγώδη αποτυχία τις προσπάθειες που έκανα για να φωτογραφίσω το 727 και ένα διπλανό 318 της Avianca, που σαδιστικά αναχωρούσε προς απογείωση.
Σε έξαλλη κατάσταση, περιέλουζα με χυδαίες ύβρεις, σαν Μαλτέζος λεμβούχος, τους υπευθύνους , το αεροδρόμιο, την χώρα ολόκληρη. Οι συνεπιβάτες μου έντρομοι, με κοίταγαν με συμπόνια νομίζοντας ότι ή είχα τρελαθεί ή ότι έχανα την ανταπόκρισή μου. Όταν εξήγησα σε έναν νεαρό που με ρώτησε προς τι ο εκνευρισμός, κούνησε με κατανόηση το κεφάλι του και σίγουρα θα σκέφτηκε ότι είναι τρελοί αυτοί οι Έλληνες. Μετά πολλά, εδέησαν να έρθουν δυο λεωφορεία και σε άπταιστα Ισπανικά οι οδηγοί εξήγησαν στο χριστεπώνυμο πλήθος, πως πρώτα θα πηγαίναμε στο international terminal και μετά στο national, διευκρινίζοντας είναι η αλήθεια, πως η παραλαβή των αποσκευών μας, αν δεν υπάρχει διεθνής ανταπόκριση με πτήση της Avianca, θα γίνει από το national terminal. Τώρα θα με ρωτήσετε, γιατί μια που η Avianca είναι πια μέλος της Αστροσυμμαχίας , δεν επέλεξα να δηλώσω στην Καρθαγένα το της Lufthansa connection μου και να παραλάβω την βαλίτσα μου μια και καλή στην Αθήνα. Η απάντηση είναι απλή. Είχα χρόνο, το connection μου ήταν πάνω από τρεις ώρες και δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να μπλέξω. Η Κολομβία είναι μια χαλαρή χώρα, με ότι αυτό συνεπάγεται για την τύχη της βαλίτσας μου και δεν είχα καμιά όρεξη να ρισκάρω. Έκανα λοιπόν την βόλτα μου στο national terminal, όπου και την παρέλαβα και στη συνέχεια με ένα επόμενο εσωτερικό λεωφορείο, σε ελάχιστα λεπτά βρέθηκα στις αφίξεις του international. Λεωφορεία έχει κάθε τρία λεπτά και η απόσταση είναι του πεντάλεπτου.
Με την βαλίτσα στο χέρι, ανέβηκα στις αναχωρήσεις, όπου έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα. Βραδάκι πια, αναχωρούσαν δεκάδες πτήσεις για Ευρώπη και Αμερική με αποτέλεσμα το Eldorado να αναστενάζει. Σχετικά εύκολα βρήκα τα γκισέ της Lufthansa όπου μια υπάλληλος με σπαστά Αγγλικά με παρέπεμψε σε ένα από τα μηχανήματα για ηλεκτρονικό check in. Δεν είχα καμιά όρεξη να πιάσω κουβέντα και να την ρωτήσω γιατί θα έπρεπε να κάνω ηλεκτρονικό check in, την στιγμή που θα παρέδιδα την αποσκευή μου και υπάκουσα. Μετά πολλών βασάνων κατόρθωσα να τυπώσω την πολυπόθητη κάρτα επιβίβασης και πήγα ξανά προς τα γκισέ της Lufthansa. Eκεί η ίδια υπάλληλος αφού έριξε μια ματιά την κάρτα μου με παράπεμψε σε ένα άλλο γκισέ, όπου οι αρμόδιοι θα πιστοποιούσαν ότι είχα πληρώσει τους φόρους αναχώρησης. Μετά από περίπου πεντάλεπτη αναμονή ένας υπάλληλος μου έβαλε μια σφραγίδα στην κάρτα επιβίβασης και με έστειλε στην ευχή του Αλλάχ. Για τρίτη φορά προχώρησα προς τα γκισέ της Lufthansa, όπου η ίδια υπάλληλος, αφού έλεγξε την κάρτα και το διαβατήριο μου με άφησε να περάσω προς την κυρίως ουρά, αυτή που επιτέλους οδηγούσε προς την παράδοση των αποσκευών. Η ουρά ψιλοπροχωρούσε και μετά από άλλα δέκα περίπου λεπτά έφτασα στο γκισέ. Εκεί μια ασχημούλα Κολομπιάνα παρέλαβε την βαλίτσα μου, με διαβεβαίωσε ότι θα την παραλάβω στην Αθήνα και αφού με ρώτησε πια χώρα είναι η Hellas με αποχαιρέτησε με ένα αυθόρμητο χαμόγελο. Η όλη διαδικασία, από την στιγμή που το 320 πάτησε στην Μπογκοτά έως την στιγμή που παρέδωσα την βαλίτσα μου, κράτησε σχεδόν μιάμιση ώρα.
Προχώρησα προς τον έλεγχο των διαβατηρίων όπου εδώ τα πράγματα ήταν καλύτερα. Υπήρχαν πάνω από δέκα γκισέ και συνεπώς η ουρά ήταν ανύπαρκτη. Στη συνέχεια πέρασα το τελευταίο εμπόδιο, αυτό του σχολαστικού ελέγχου των χειραποσκευών και θρίαμβος, βρέθηκα σε αυτό που υποτίθεται πώς ήταν ο χώρος των free shop και των εστιατορίων. Οδηγίες προς ναυτιλομένους. Αν σκοπεύετε να κάνετε τα τελευταία σας ψώνια στα free shop του Eldorado απλά ξεχάστε το. Τα μαγαζιά παραπήγματα, πωλούν σε εξωφρενικές τιμές διάφορα σουβενίρ σαβούρα, και φυσικά καφέ, σε διπλάσιες όμως τιμές από οποιοδήποτε κατάστημα στην πόλη. Αφού έφριξα από τις τιμές προχώρησα προς το μοναδικό εστιατόριο και αυτόματα μου κόπηκε η όποια όρεξη για φαγητό. Το κατ’ ευφημισμόν εστιατόριο ήταν ένα αηδές ταχυφαγείο όπου πωλούσε αγνώστου ποιότητος εδέσματα. Αρνήθηκα να παίξω το υπόλοιπο του βίου μου στους πεσσούς και αρκέστηκα σε κάτι τυποποιημένα κρακεράκια της συμφοράς. Έβλεπα βέβαια την διατροφική καταιγίδα της Lufthansa να έρχεται, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και πολλά. Είχα φροντίσει να οχυρωθώ όπως- όπως, στέλνοντας ένα μήνυμα προς τον βδελυρό υπερπράχτορα λέγοντάς του να μου κλείσει vegetarian γεύμα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει με αυτό τον ποταπό.
Μασουλώντας τα κρακεράκια αφέθηκα να χαζεύω τις αναχωρήσεις. Πτήσεις προς Λίμα, Σαο Πάολο, Κίτο, Καράκας, Παναμά και πολλές άλλες προς γοητευτικές και αλαργηνές πόλεις ήταν έτοιμες να αναχωρήσουν σχεδόν την ίδια ώρα με την Lufthansa. Εδώ πρέπει να πω ότι η εικόνα που παρουσιάζει ένα αεροδρόμιο σαν το Eldorado, που είναι ο ανεχόμενος αεροπορικός κόμβος της Λατινικής Αμερικής, είναι απογοητευτική. Γνωρίζω ότι η χώρα σχετικά πρόσφατα βγήκε από πολιτικές περιπέτειες δεκαετιών και ότι το καινούργιο τέρμιναλ ετοιμάζεται με γοργούς(
ρυθμούς αλλά αυτό που εισπράττει ο επισκέπτης βλέποντας τα σημερινά χάλια είναι θλίψη και τίποτε άλλο.
Το αγαπημένο Α346 είχε φτάσει από το της Γερμανίας ταξίδι στην ώρα του και ετοιμαζόταν πυρετωδώς για την επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Αυτή την φορά ήταν η πόλη του Saarbrücken , το D-AIHL , που θα μας γύριζε πίσω στην Ευρώπη. Η επιβίβαση άρχισε στην ώρα της και προχωρούσε με γοργούς ρυθμούς. Κάθισα στην 46Α και με ανακούφιση διαπίστωσα ότι το IFE μου λειτουργούσε. Το μόνο που με ένοιαζε δηλαδή ήταν να παρακολουθώ τα της πτήσης, γιατί τα ρέστα, ταινίες και ντοκιμαντέρ ουδόλως με συγκινούσαν. Για το IFE της Lufthansa τα είπαμε, μην λέμε ξανά τα ίδια. Το Σεπτέμβρη και με τον κηδεμόνα της. Οι ηγουμένη και οι μοναχοί-ες της με την πατροπαράδοτη ψυχρή Γερμανική ευγένεια μας καλωσόρισαν και μας διαβεβαίωσαν ότι θα κάνουν τα πάντα να περάσουν οι ώρες της πτήσεις ευχάριστα. Κοινοτυπίες του κερατά, που ακούω βερεσέ. Υπήρχε δηλαδή περίπτωση να μας έκαναν την ζωή δύσκολη? Αν και με τους Γερμανούς ποτέ δεν ξέρεις. Το ΑΙΗL άφησε τα ιερά χώματα της Κολομβίας ακριβώς στην ώρα του και μετά από σχεδόν μια ώρα, η ώρα της κρίσεως είχε φτάσει. Diner time. Πρώτα, ως συνήθως, πέρασε η κουστωδία που μοίραζε τα υγρά καύσιμα. Πήρα μια πορτοκαλάδα με παγάκια και ζήτησα διπλά πρέτσελ για καλό και κακό. Και τότε έγινε το θαύμα. Μια καλούτσικη κοντούλα μελαχρινή ήρθε και με τσαχπίνικο χαμόγελο με ρώτησε αν για μένα ήταν τα vegetarian meal. Ο υπερπράχτορας ξαναχτύπησε, για καλό αυτή την φορά. Την ευχαρίστησα και με αγωνία κοίταξα τον δίσκο μου. Μια σχετικά πλούσια σαλάτα, ψητά λαχανικά, μια φρουτοσαλάτα και ένα ζεστό πιάτο και αυτό με βραστά λαχανικά και μια απροσδιόριστη σάλτσα. Μην φανταστείτε τίποτε φοβερό, απλά ελαφρώς καλύτερο από τα συμβατικά πιάτα, που μαντέψτε, ήταν κοτόπουλο ή πάστα!! Τι πρωτοτυπία Θεέ μου!! Βόσκισα την πρασινάδα μου αναλογιζόμενος ότι μόλις πέντε μήνες νωρίτερα όταν επέστρεφα από Νέα Υόρκη, η ίδια εταιρία σερβίριζε στους επαϊωντες seafood menu, το οποίο στα πλαίσια των γενικών περικοπών είχε εξαφανιστεί από τις επιλογές. Η μετριότητα σε όλο της το μεγαλείο όπως λέγαμε πέντε έξι ποστς παραπάνω. Ας είναι, ας φάμε τώρα που υπάρχει έστω και αυτό το μέτριο vegetarian, γιατί πολύ φοβάμαι πως σε λίγους μήνες θα το κόψουν κι αυτό.
Το λευκό Γερμανικό ρίσλινγκ που ζήτησα, αν και μέτριο, με έκανε να νυστάξω. Τυλίχτηκα στην κουβέρτα μου, βολεύτηκα όσο καλύτερα μπορούσα στην θεσούλα μου και ο Μορφέας με απήγαγε. Πρέπει να κοιμήθηκα καλά και πολύ. Κάτι η κούραση του όλου ταξιδιού, κάτι η νυχτερινή πτήση, ξύπνησα αργά και από την μυρουδιά της γνωστής σκόνης που πλασάρουν σαν ομελέτα. Στην θέση μου όμως αντί αυτής της αηδίας, προσγειώθηκε μια φρουτοσαλάτα και κάτι γαλακτοειδές σαν κρέμα. Έφαγα αυτό το κάτι και έφτυσα με αηδία αυτό το ξυλάγγουρο που έμοιαζε σατανικά με πεπόνι.
Η Φρανκφούρτη μας υποδέχθηκε με ψιλόβροχο. Περάσαμε έναν εξπρές έλεγχο διαβατηρίων περπατήσαμε τον ίδιο Φαραωνικό διάδρομο που ενώνει τερμινάλ και υποτέρμιναλ και τρέξαμε να προλάβουμε την ανταπόκρισή μας για Μόναχο και μετά για Αθήνα. Το τίμημα για το τόσο φτηνό εισιτήριο ήταν ότι θα πετάγαμε για Αθήνα μέσω Μονάχου. Πάντα σαδιστές αυτοί οι Γερμανοί...
To Eldorado International, όπως ξαναέγραψα, είναι πραγματικό Εldorado, για τους απανταχού φίλους της αεροπορίας, όχι τόσο γιατί είναι ένας από τους μεγαλύτερους αεροπορικούς κόμβους στη Λατινική Αμερική, αλλά γιατί εκεί μπορεί να ανακαλύψεις χαμένα διαμάντια της αεροναυπηγικής, που εδώ και χρόνια, για να μην πω δεκαετίες, έχουν εξαφανιστεί από τους Ευρωπαϊκούς ουρανούς. Το χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα, είναι η Κολομβιανών συμφερόντων εταιρία cargo, που ακούει στο εξωτικό όνομα Lineas Aereas Suramericanas. Πρόκειται για μια εταιρία πρότυπο, μια που ο στόλος της αποτελείται από οκτώ υπερσύγχρονα 727. Ένα από αυτά, είχα την ευτυχία και τύχη να το δω επί το έργον, να τροχοδρομεί δηλαδή δίπλα μου, πριν καταλήξει στο υπόστεγο της εν λόγω εταιρίας όπου ξεκουράζονταν τα αδέλφια του.
Εγώ σε κατάσταση πανικού, προσπαθούσα να απεγκλωβιστώ από το 320, μια που οι απαράδεκτοι ακόμα και για επίπεδο Λατινοαμερικάνικου αεροδρομίου ρυθμοί των εργαζομένων, μάς κρατούσαν όμηρους μέσα στο αεροπλάνο. Λαϊκιστή οι υπάλληλοι κωλοβάραγαν, μια που οι σκάλες έφτασαν μετά από τουλάχιστον ένα δεκάλεπτο, δεκάλεπτο που ήταν μοιραίο για την σποτερική μου επιτυχία, μια που ο ήλιος είχε αποδράσει προς δυσμάς και το σκοτάδι καταδίκαζε σε παταγώδη αποτυχία τις προσπάθειες που έκανα για να φωτογραφίσω το 727 και ένα διπλανό 318 της Avianca, που σαδιστικά αναχωρούσε προς απογείωση.
Σε έξαλλη κατάσταση, περιέλουζα με χυδαίες ύβρεις, σαν Μαλτέζος λεμβούχος, τους υπευθύνους , το αεροδρόμιο, την χώρα ολόκληρη. Οι συνεπιβάτες μου έντρομοι, με κοίταγαν με συμπόνια νομίζοντας ότι ή είχα τρελαθεί ή ότι έχανα την ανταπόκρισή μου. Όταν εξήγησα σε έναν νεαρό που με ρώτησε προς τι ο εκνευρισμός, κούνησε με κατανόηση το κεφάλι του και σίγουρα θα σκέφτηκε ότι είναι τρελοί αυτοί οι Έλληνες. Μετά πολλά, εδέησαν να έρθουν δυο λεωφορεία και σε άπταιστα Ισπανικά οι οδηγοί εξήγησαν στο χριστεπώνυμο πλήθος, πως πρώτα θα πηγαίναμε στο international terminal και μετά στο national, διευκρινίζοντας είναι η αλήθεια, πως η παραλαβή των αποσκευών μας, αν δεν υπάρχει διεθνής ανταπόκριση με πτήση της Avianca, θα γίνει από το national terminal. Τώρα θα με ρωτήσετε, γιατί μια που η Avianca είναι πια μέλος της Αστροσυμμαχίας , δεν επέλεξα να δηλώσω στην Καρθαγένα το της Lufthansa connection μου και να παραλάβω την βαλίτσα μου μια και καλή στην Αθήνα. Η απάντηση είναι απλή. Είχα χρόνο, το connection μου ήταν πάνω από τρεις ώρες και δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να μπλέξω. Η Κολομβία είναι μια χαλαρή χώρα, με ότι αυτό συνεπάγεται για την τύχη της βαλίτσας μου και δεν είχα καμιά όρεξη να ρισκάρω. Έκανα λοιπόν την βόλτα μου στο national terminal, όπου και την παρέλαβα και στη συνέχεια με ένα επόμενο εσωτερικό λεωφορείο, σε ελάχιστα λεπτά βρέθηκα στις αφίξεις του international. Λεωφορεία έχει κάθε τρία λεπτά και η απόσταση είναι του πεντάλεπτου.
Με την βαλίτσα στο χέρι, ανέβηκα στις αναχωρήσεις, όπου έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα. Βραδάκι πια, αναχωρούσαν δεκάδες πτήσεις για Ευρώπη και Αμερική με αποτέλεσμα το Eldorado να αναστενάζει. Σχετικά εύκολα βρήκα τα γκισέ της Lufthansa όπου μια υπάλληλος με σπαστά Αγγλικά με παρέπεμψε σε ένα από τα μηχανήματα για ηλεκτρονικό check in. Δεν είχα καμιά όρεξη να πιάσω κουβέντα και να την ρωτήσω γιατί θα έπρεπε να κάνω ηλεκτρονικό check in, την στιγμή που θα παρέδιδα την αποσκευή μου και υπάκουσα. Μετά πολλών βασάνων κατόρθωσα να τυπώσω την πολυπόθητη κάρτα επιβίβασης και πήγα ξανά προς τα γκισέ της Lufthansa. Eκεί η ίδια υπάλληλος αφού έριξε μια ματιά την κάρτα μου με παράπεμψε σε ένα άλλο γκισέ, όπου οι αρμόδιοι θα πιστοποιούσαν ότι είχα πληρώσει τους φόρους αναχώρησης. Μετά από περίπου πεντάλεπτη αναμονή ένας υπάλληλος μου έβαλε μια σφραγίδα στην κάρτα επιβίβασης και με έστειλε στην ευχή του Αλλάχ. Για τρίτη φορά προχώρησα προς τα γκισέ της Lufthansa, όπου η ίδια υπάλληλος, αφού έλεγξε την κάρτα και το διαβατήριο μου με άφησε να περάσω προς την κυρίως ουρά, αυτή που επιτέλους οδηγούσε προς την παράδοση των αποσκευών. Η ουρά ψιλοπροχωρούσε και μετά από άλλα δέκα περίπου λεπτά έφτασα στο γκισέ. Εκεί μια ασχημούλα Κολομπιάνα παρέλαβε την βαλίτσα μου, με διαβεβαίωσε ότι θα την παραλάβω στην Αθήνα και αφού με ρώτησε πια χώρα είναι η Hellas με αποχαιρέτησε με ένα αυθόρμητο χαμόγελο. Η όλη διαδικασία, από την στιγμή που το 320 πάτησε στην Μπογκοτά έως την στιγμή που παρέδωσα την βαλίτσα μου, κράτησε σχεδόν μιάμιση ώρα.
Προχώρησα προς τον έλεγχο των διαβατηρίων όπου εδώ τα πράγματα ήταν καλύτερα. Υπήρχαν πάνω από δέκα γκισέ και συνεπώς η ουρά ήταν ανύπαρκτη. Στη συνέχεια πέρασα το τελευταίο εμπόδιο, αυτό του σχολαστικού ελέγχου των χειραποσκευών και θρίαμβος, βρέθηκα σε αυτό που υποτίθεται πώς ήταν ο χώρος των free shop και των εστιατορίων. Οδηγίες προς ναυτιλομένους. Αν σκοπεύετε να κάνετε τα τελευταία σας ψώνια στα free shop του Eldorado απλά ξεχάστε το. Τα μαγαζιά παραπήγματα, πωλούν σε εξωφρενικές τιμές διάφορα σουβενίρ σαβούρα, και φυσικά καφέ, σε διπλάσιες όμως τιμές από οποιοδήποτε κατάστημα στην πόλη. Αφού έφριξα από τις τιμές προχώρησα προς το μοναδικό εστιατόριο και αυτόματα μου κόπηκε η όποια όρεξη για φαγητό. Το κατ’ ευφημισμόν εστιατόριο ήταν ένα αηδές ταχυφαγείο όπου πωλούσε αγνώστου ποιότητος εδέσματα. Αρνήθηκα να παίξω το υπόλοιπο του βίου μου στους πεσσούς και αρκέστηκα σε κάτι τυποποιημένα κρακεράκια της συμφοράς. Έβλεπα βέβαια την διατροφική καταιγίδα της Lufthansa να έρχεται, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και πολλά. Είχα φροντίσει να οχυρωθώ όπως- όπως, στέλνοντας ένα μήνυμα προς τον βδελυρό υπερπράχτορα λέγοντάς του να μου κλείσει vegetarian γεύμα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει με αυτό τον ποταπό.
Μασουλώντας τα κρακεράκια αφέθηκα να χαζεύω τις αναχωρήσεις. Πτήσεις προς Λίμα, Σαο Πάολο, Κίτο, Καράκας, Παναμά και πολλές άλλες προς γοητευτικές και αλαργηνές πόλεις ήταν έτοιμες να αναχωρήσουν σχεδόν την ίδια ώρα με την Lufthansa. Εδώ πρέπει να πω ότι η εικόνα που παρουσιάζει ένα αεροδρόμιο σαν το Eldorado, που είναι ο ανεχόμενος αεροπορικός κόμβος της Λατινικής Αμερικής, είναι απογοητευτική. Γνωρίζω ότι η χώρα σχετικά πρόσφατα βγήκε από πολιτικές περιπέτειες δεκαετιών και ότι το καινούργιο τέρμιναλ ετοιμάζεται με γοργούς(
ρυθμούς αλλά αυτό που εισπράττει ο επισκέπτης βλέποντας τα σημερινά χάλια είναι θλίψη και τίποτε άλλο. Το αγαπημένο Α346 είχε φτάσει από το της Γερμανίας ταξίδι στην ώρα του και ετοιμαζόταν πυρετωδώς για την επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Αυτή την φορά ήταν η πόλη του Saarbrücken , το D-AIHL , που θα μας γύριζε πίσω στην Ευρώπη. Η επιβίβαση άρχισε στην ώρα της και προχωρούσε με γοργούς ρυθμούς. Κάθισα στην 46Α και με ανακούφιση διαπίστωσα ότι το IFE μου λειτουργούσε. Το μόνο που με ένοιαζε δηλαδή ήταν να παρακολουθώ τα της πτήσης, γιατί τα ρέστα, ταινίες και ντοκιμαντέρ ουδόλως με συγκινούσαν. Για το IFE της Lufthansa τα είπαμε, μην λέμε ξανά τα ίδια. Το Σεπτέμβρη και με τον κηδεμόνα της. Οι ηγουμένη και οι μοναχοί-ες της με την πατροπαράδοτη ψυχρή Γερμανική ευγένεια μας καλωσόρισαν και μας διαβεβαίωσαν ότι θα κάνουν τα πάντα να περάσουν οι ώρες της πτήσεις ευχάριστα. Κοινοτυπίες του κερατά, που ακούω βερεσέ. Υπήρχε δηλαδή περίπτωση να μας έκαναν την ζωή δύσκολη? Αν και με τους Γερμανούς ποτέ δεν ξέρεις. Το ΑΙΗL άφησε τα ιερά χώματα της Κολομβίας ακριβώς στην ώρα του και μετά από σχεδόν μια ώρα, η ώρα της κρίσεως είχε φτάσει. Diner time. Πρώτα, ως συνήθως, πέρασε η κουστωδία που μοίραζε τα υγρά καύσιμα. Πήρα μια πορτοκαλάδα με παγάκια και ζήτησα διπλά πρέτσελ για καλό και κακό. Και τότε έγινε το θαύμα. Μια καλούτσικη κοντούλα μελαχρινή ήρθε και με τσαχπίνικο χαμόγελο με ρώτησε αν για μένα ήταν τα vegetarian meal. Ο υπερπράχτορας ξαναχτύπησε, για καλό αυτή την φορά. Την ευχαρίστησα και με αγωνία κοίταξα τον δίσκο μου. Μια σχετικά πλούσια σαλάτα, ψητά λαχανικά, μια φρουτοσαλάτα και ένα ζεστό πιάτο και αυτό με βραστά λαχανικά και μια απροσδιόριστη σάλτσα. Μην φανταστείτε τίποτε φοβερό, απλά ελαφρώς καλύτερο από τα συμβατικά πιάτα, που μαντέψτε, ήταν κοτόπουλο ή πάστα!! Τι πρωτοτυπία Θεέ μου!! Βόσκισα την πρασινάδα μου αναλογιζόμενος ότι μόλις πέντε μήνες νωρίτερα όταν επέστρεφα από Νέα Υόρκη, η ίδια εταιρία σερβίριζε στους επαϊωντες seafood menu, το οποίο στα πλαίσια των γενικών περικοπών είχε εξαφανιστεί από τις επιλογές. Η μετριότητα σε όλο της το μεγαλείο όπως λέγαμε πέντε έξι ποστς παραπάνω. Ας είναι, ας φάμε τώρα που υπάρχει έστω και αυτό το μέτριο vegetarian, γιατί πολύ φοβάμαι πως σε λίγους μήνες θα το κόψουν κι αυτό.
Το λευκό Γερμανικό ρίσλινγκ που ζήτησα, αν και μέτριο, με έκανε να νυστάξω. Τυλίχτηκα στην κουβέρτα μου, βολεύτηκα όσο καλύτερα μπορούσα στην θεσούλα μου και ο Μορφέας με απήγαγε. Πρέπει να κοιμήθηκα καλά και πολύ. Κάτι η κούραση του όλου ταξιδιού, κάτι η νυχτερινή πτήση, ξύπνησα αργά και από την μυρουδιά της γνωστής σκόνης που πλασάρουν σαν ομελέτα. Στην θέση μου όμως αντί αυτής της αηδίας, προσγειώθηκε μια φρουτοσαλάτα και κάτι γαλακτοειδές σαν κρέμα. Έφαγα αυτό το κάτι και έφτυσα με αηδία αυτό το ξυλάγγουρο που έμοιαζε σατανικά με πεπόνι.
Η Φρανκφούρτη μας υποδέχθηκε με ψιλόβροχο. Περάσαμε έναν εξπρές έλεγχο διαβατηρίων περπατήσαμε τον ίδιο Φαραωνικό διάδρομο που ενώνει τερμινάλ και υποτέρμιναλ και τρέξαμε να προλάβουμε την ανταπόκρισή μας για Μόναχο και μετά για Αθήνα. Το τίμημα για το τόσο φτηνό εισιτήριο ήταν ότι θα πετάγαμε για Αθήνα μέσω Μονάχου. Πάντα σαδιστές αυτοί οι Γερμανοί...
