Ο Θείος απ' το Τσικαγο

[fotis]

...όπου απόλαυσα το 12oz stake μου συνοδεία καλής μουσικής και άφθονης μπύρας...

...Οι θεόμουρλοι οι Γιάνκηδες, μετράνε το steak με μονάδες μέτρησης όγκου υγρών? Έλεος πες τους. Η ζυγαριά είναι ευκολότερος τρόπος μέτρησης από τον υπολογισμό εκτοπίσματος...

...Γι'αυτό όταν αναφέρονται σέ υγρά γράφουν επακριβώς fl (fluid) oz...

To ounce (ουγγιά, συντομ. oz) είναι μονάδα μέτρησης μάζας...
Μονάδα μέτρησης όγκου είναι το fluid ounce (συντομ. fl oz ή oz. fl.)...
...το fluid ounce μπορεί να γραφεί απλώς ως ounce (oz).

Καλά όλα αυτά τα εγκυκλοπαιδικά...
αλλά έχω μια ερώτηση:

Το ζώον ήταν ψημένο μέσα έξω, ή όταν πήγαινες να κόψεις κομμάτι με το μαχαίρι άκουγες τις τελευταίες κραυγές του;

 

[flying Doc]

Ξεκαθαρίζω άπαξ δια παντώς ότι το φιλέτο τρώγεται ελαφρώς καφέ έξωθεν (έως βάθους 2 mm) και το υπόλοιπο ΡΟΔΑΛΟ)

Το Σικάγο είναι χτισμένο κατά μήκος της λίμνης Michigan, επιτρέποντας έτσι την ανάπτυξη πάμπολλων παράκτιων χώρων αναψυχής για τους κατοίκους. Ο σπουδαιότερος, που αποτελεί κι έναν μεγάλο πνεύμονα πράσινου για την πόλη είναι το Millenium Park και τα γειτονικά (και επικοινωνούντα μεταξύ τους Grant Park, Burnham Park & Jackson Park). Ρίξτε μια ματιά στο Google Maps για να καταλάβετε την έκταση πρασίνου που έχει αυτή η πόλη σε σύγκριση με τις Ελληνικές τσιμεντουπόλεις. Η βόλτα μας ξεκίνησε από το Millenium Park με τα χαρακτηρηστικά γλυπτά του. Επίσημη "είσοδος" του πάρκου θεωρείται η Cloud Gate ή "το Φασόλι". Είναι ένας εντυπωσιακά μεγάλος καθρέφτης, ιδανικός δια τη σύζυγο (που να ψάχνει την... τσάντα-βαλίτσα-μα που το' βαλα τώρα το καθρεφτάκι). Εκείνη τη στιγμή ένας θόρυβος από ψηλά μου έφερε στο μυαλό εικόνες που δε θα θελα να ξαναδώ. Επόμενη στάση ήταν στο Crown Fountain, ένα συντριβάνι-video wall που πρόβαλλε φάτσες κατοίκων της πόλης που κάποια στιγμή ξεχνούσαν τους καλούς τους τρόπους κι άρχιζαν το κατάβρεγμα, ενώ αμέσως μετά ένα ειδυλιακό τοπίο χαλάρωνε τα νεύρα. Όπως καταλαβένετε, κάθε σύγκριση με τα δικά μας συντριβάνια-ξεβράκωτα αγοράκια περιττεύει. Πρέπει να ομολογήσω ότι βλέποντάς το μου ήρθε στο μυαλό μια πιο kinky εκδοχή αλλά αμά την περιγράψω θα με κλείσουν μέσα. Σιγά-σιγά ο δρόμος μας έβγαλε στο Grant Park όπου δεσπόζει το Buckinham Fountain γνωστό από τον Αλ Μπάντυ .Το συντριβάνι αυτό μάλλον σπούδασε στο conservatoir καθώς κάθε ώρα αρχίζει να παίζει μουσική. Με το τέλος της παράστασης πήραμε το δρόμο της επιστροφής, κάνωντας ένα διάλλειμα στο Jay Pritzker Pavillion, συναυλιακό χώρο εν μέσω Millenium Park. Μετά από ένα γενναίο φρεσκαρισμα στο ξενοδοχείο ( όπως είπα και στην αρχή της αφήγησης, όλες οι διαδρομές έγιναν ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ, εκτός της επίσκεψης στο Museum of Science and Industry που βρίσκεται στου διαόλου τον
κ ο) για ν' ακολουθήσει ένα υπέροχο δείπνο στο εστιατόριο Cite, ευρισκόμενο στον 70ο όροφο ενός χαμόσπιτου με εκπληκτική θέα στο κατάφωτο Σικάγο. Με το στομάχι γεμάτο ΡΟΔΑΛΟ (ΧΕΧΕΧΕΧΕΧΧΕΧΕΧΕΧΕΧΕΧΕ ) φαγητό και τον εγκέφαλο πλήρους εικόνων και οίνου, παραδόθηκα στην αγκαλιά του Μορφέα, απαλλαγμένος επιτέλους από το Jet-Lag, για 10 συνεχόμενες ώρες (as I am about to do now, for less unfortunately)

To be continued

 

[flying Doc]

Καθώς η μέρα προβλέπονταν βροχερή, αποφασίστηκε αποβραδύς ν' αφιερωθεί σε επίσκεψη μουσείων και συγκεκριμένα στο Art Institute of Chicago το πρωι και το Museum of Science and Industry αμέσως μετά.
Tο Art Institute of Chicago περιέχει συλλογές από πολλές περιόδους της Ιστορίας (Μεσσοποταμία, Αρχαία Αίγυπτος κλπ μέχρι μοντέρνα ζωγραφική και γλυπτική έως τα μέσα του περασμένου αιώνα). Η περιήγηση ήταν σχετικά γρήγορη καθώς εστίασα περισσότερο σε συγκεκριμένους πίνακες (American Gothic, Nighthawks και πίνακες των Jackson Pollock & Mark Rothko. To Museum of Science and Industry βρίσκεται αρκετά μακρυά από το κέντρο της πόλης (προτιμήστε ταξί για την επίσκεψή σας αν και εξυπηρετείται κι από αστικό λεωφορείο) και περιέχει εκθέματα που καλύπτουν τις μεταφορές, τη βιομηχανία, το διάστημα κ.α. Έτσι, κάποιος μπορεί να μεταμορφοθεί σε Μπαρμπαστάθη, καπετάν Αντρέα Ζέπο, ή αστροναύτη. Το σημαντικότερο έκθεμα του μουσείου (κατά τη γνώμη μου) είναι το U-505, το μοναδικό γερμανικό υποβρύχιο που έπεσε σε συμμαχικά χέρια άθικτο. Το έκθεμα καταλαμβάνει μια ολόκληρη αίθουσα και είναι επισκέψιμο με ένα 15λεπτο tour όπου αναπαριστόνται ακριβώς οι συνθήκες διαβίωσης και μάχης μέσα σ' αυτό. Αφού περάσαμε ένα ευχάριστο απόγευμα απιστρέψαμε στο ξενοδοχείο εν μέσω κατακλυσμού με αποκορύφωμα χαλάζι για να ετοιμαστούμε για τη βραδυνή κρεπάλη.
Δύο άλλα μουσεία που αξίζουν της προσοχής σας είναι το Field Museum (Φυσικής Ιστορίας) με κύριο έκθεμα την Sue, τον πιο καλοδιατηρημένο σκελετό T.Rex παγκοσμίως και το Shedd's Aquarium με κύριο εξιοθέατο το show που δίνουν τα δελφίνια και οι φάλενες Belluga. Δυστυχώς λόγω στενότητας χρόνου, δεν κάθησα να δω τα κήτη να χορεύουν. Τα δυο κτήρια βρίσκονται δίπλα δίπλα κι έτσι με μια βόλτα τα επισκέπτεστε και τα δύο. Επίσης, προσφέρουν μια καταπληκτική θέα στο skyline του Σικαγο. Οι υπόλοιπες μέρες του ταξιδιού πέρασαν με επιστημονική επιμόρφωση και βόλτες στο Downtown κάτω από τις γραμμές του El (elevated train) και στον Union Station όπου γυρίστηκε η περίφημη σκηνή της σκάλας στους "The Untouchables".
M' αυτά και μ' αυτά έφτασε η ημέρα της επιστροφής. Το O'Hare είναι το πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο της Αμερικής με 5 Terminals (το T5 ειναι το International που εξυπηρετεί την star Alliance). Είναι αεροδρόμιο που βοηθάει το planespotting καθώς έχει μεγάλα παράθυρα, ενίοτε καθαρά (ζητώ συγγνώμη που δεν παραθέτω φωτογραφίες).

4.6.2009 ORD-FRA LH431 B747-430 D-ABVB "Bonn"

To γερασμένο 744 μας περίμενε υπομονετικά στην Β17. Το load factor πλησίαζε το 100% με τους περισσότερους επιβάτες να είναι ινδοπακιστανικής καταγωγής. Δυστυχώς η προσπάθεια μου για e-check in δεν ήταν τυχερή αυτή τη φορά καθώς το σύστημα έδινε ελεύθερες μόνο τις 39BC. Στην Α στρογγυλοκάθησε ένας νεαρός Ινδός που επέμενε να έχει κλειστό το σκιάδιο του παραθύρου κι εγώ ΑΔΙΑΚΡΙΤΑ το ανέβαζα συνεχώς. Τελικά πείστηκε να το αφήσει ανοικτό μιας και η μόνη εναλλακτική του λύση ήταν να πάρει το διάδρομο (πράγμα που δε δέχτηκε). Δεν μπορώ να καταλάβω μερικούς ανθρώπους. Αφού δε θέλουν παράθυρο, γιατί δεν το δίνουν σ' αυτούς που το επιθυμούν. Το αεροσκάφος έδειχνε καθαρά την ηλικλία του, με τα φαγωμένα καθίσματα, την έλλειψη PTV και τη στενότητά του που τη μετρίαζε η θέση μου στο διάδρομο. Κάποια στιγμή μοιράστηκε το φαγητό (χοιρινό με ρύζι, σαλάτα και γλυκό). Αποφασισμένος να κοιμηθώ ήπια δυο ποτήρια κρασί και ένα 5αρι Stilnox ( ) και ξεράθηκα μέχρι την ώρα του breakfast, περίπου 1 ώρα πριν φτάσουμε Φρανκφούρτη. Έχοντας περίπου 2 ώρες μέχρι την επόμενη πτήση, αποφάσισαμε να συνέλθουμε μ' ενα καυτο μπάνιο στο Admnirals Lounge (χάρη στο Priority Pass). Το μόνο κακό είναι ότι του lounge βρίσκεται landside, άρα έπρεπε να βγούμε, να πλυθούμε και να ξαναπεράσουμε security check. Η αίσθηση καθαριότητας όμως μας αποζημίωσε.

5.6.2009 FRA-ATH LH 3880 A321-131 D-AIRF "Kempten" και ATH-SKG A3116 A320-232 SX-DVJ "Exelixis"

Η συσσωρευμένη κούραση των προηγούμενων ημερών δεν άφησαν περιθώριο για spotterικες αναζητήσεις. Μηχανική κατανάλωση του κρύου πιάτου της LH (χωρίς φωτογραφία, μπορεί και να πήρα δε θυμάμαι) , ύπνος μέχρι την Αθήνα, ΚΑΦΕΣ ΦΡΑΠΕΣ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΠΑΓΑΚΙΑ στον ΕΛ. ΜΠΕΝ και άφιξη στη Σαλονίκη.

Ελπίζω να το απολαύσατε όσο κι εγώ.

The End

 

[flying Doc]

Επανέρχομαι με ένα σύντομο post, ως τελική ετυμηγορία για το ταξίδι.

Η πρώτη μου επαφή με τις ΗΠΑ μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.
Στο πτητικό κομμάτι τώρα, η Αιγαίου σταθερή αξία. Η "Μητέρα Όλων Των Εταιριών" η Μαμά LH, μου άφησε ανάμικτα συναισθήματα. Τα ενδοευρωπαϊκά δρομολόγια (τόσο αυτά, όσο και προηγούμενα -πρόλαβα και A300) ήταν απροβλημάτιστα όσον αφορά το service και την άνεση του ταξιδιού. Το σκέλος FRA-ORD ήταν απόλαυση απ' όλες τις απόψεις (πλήρωμα, service, άνεση, IFE). Δυστυχώς η επιστροφή μου τα χάλασε. Η παλαιότητα του 744, το στρίμωγμα και η απουσία IFE μείωσαν κατά πολύ την απόλαυση της πτήσης. Έχοντας ως μέτρο σύγκρισης το 744 της AF (ιδού το σχετικό report) μπορώ εύκολα να καταλάβω τη διαφορά. Βέβαια στην AF είχα exit row upper deck, αλλά και πάλι το αεροπλάνο ήταν πιο καινούριο, με AVOD σε κάθε θέση με πολύ περισσότερες επιλογές σε σχέση με τη LH, που κάπως θα απάλυνε τις εντυπώσεις.
Εις το προκείμενο: Ναι, θα ξαναπετούσα διειπηρωτικό με την LH μόνο αν η πτήση ΔΕΝ εκτελούνταν με 744 (συγγνώμη Αλέξανδρε, αλλά η άνεση πανω απ' όλα). Η εταιρεία είναι παράδειγμα επαγγελματισμού απ΄όλες τις απόψεις. Ας ελπίσω ότι σε κάποιο άλλο ταξίδι μου μαζί τους να είμαι τυχερός με κάποιο 346 ή το 380 της.

 

[OA701]

Γιατρέ, αν και δεν σκόπευα να πάω, τουλάχιστον τώρα κόντα, μάλλον δεν θα χρειαστεί να πάω καθόλου .
Εξαιρετικό ραπόρτο , με ωραίες και κατατοπιστικές περιγραφές και φωτό . Με έβαλες στο πνεύμα και την ατμόσφαιρα οπότε μόνο αν προέκυπτε κάτι έκτακτο θα πήγαινα.
Τhanx for sharing...