Hunting a Shadow
Business-Class-Member
Με αφορμή την αυριανή επέτειο των εγκαινίων του Ελευθέριος Βενιζέλος, έγραψα πέρσι ένα άρθρο στη στήλη μου στο gatadotis.gr σχετικά όμως με το αεροδρόμιο του Ελληνικού. 6 χρόνια πλέον, χωρίς το LGAT...
"Σαν σήμερα, στις 29 Μαρτίου 2001, ξεκίνησε τη λειουργία του το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος. Λογικά όλο και κάποιο αφιέρωμα θα δείτε στην τηλεόραση ή θα διαβάσετε στις εφημερίδες για το πόσο άλλαξε τη ζωή μας, για το πόσα εκατομμύρια επιβάτες διακινήθηκαν κλπ. Η σημερινή μέρα είναι μια γορτή για το Ελ. Βενιζέλος που κλείνει 5 χρόνια ζωής. Κι όμως. Για κάποιους, λίγους ίσως, η μέρα αυτή είναι μελαγχολική. Για μένα η 29η Μαρτίου δεν είναι η μέρα που ξεκίνησε τη λειτουργία του το Ελ. Βενιζέλος, αλλά η μέρα που έκλεισε για πάντα το αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Για να σας προετοιμάσω, τα όσα πω μπορεί να συγκινήσουν ανθρώπους που μεγαλώσαν μαζί μου στα νότια προάστια της Αθήνας και να αφήσει τουλάχιστον αδιάφορους όλους τους υπόλοιπους. Για εσάς της δεύτερης κατηγορίας, δείξτε μας κατανόηση σε εμάς της πρώτης κατηγορίας, έστω κι αν στην ουσία δικαιολογημένα αδυνατείτε να κατανοήσετε αυτά τα συναισθήματα.
Πριν συνεχίσω το άρθρο θα σας μεταφέρω αυτούσιο ένα κομμάτι άρθρου της εφημερίδας ΝΕΑ εκείνης της ημέρας, από τον Ηλία Γεωργάκη. Το απόκομμα το έχω φυλάξει ως σήμερα.
(...) «Στα νότια προάστια, η απουσία των αεροπλάνων είναι από σήμερα ασυνήθιστη. Όλοι πλέον διαπιστώνουμε ένα...ουράνιο κενό. Πάνε οι ματιές με τα κεφάλια ψηλά. Σιώπησε ο ουρανός. Για όλους μας ήταν μια συνήθεια δεκαετιών. Ήταν η δύναμη της συνήθειας. Ήταν ήχοι και εικόνες που έγιναν ένα με την καθημερινότητα. Θυμάμαι ένα βράδυ στο Π. Φάληρο, ένα Τζάμπο πέταξε τόσο χαμηλά πάνω από την πολυκατοικία μας, που νόμιζα πως αν ανέβαινα στην ταράτσα θα μπορούσε να με πάρει μαζί του. Γιατί όλοι μας θέλουμε να ταξιδέψουμε. Να φύγουμε. Σκέψου αυτό το συναίσθημα πώς ανδρώνεται όταν έχεις τόσα αεροπλάνα πάνω από το κεφάλι σου. Δε θα ξεχάσω πως τα παιδιά μου μεγάλωσαν με αυτούς τους ήχους, τις εικόνες των αεροπλάνων. Το ίδιο μαζί τους μεγάλωσαν και τόσα άλλα παιδιά που σήμερα έχουν γεράσει. Άνθρωποι που ήξεραν τους τύπους των αεροσκαφών, αλλά και την ώρα που έπρεπε να προσγειωθούν κατά εταιρεία. Και από σήμερα σιωπή. Πάνε οι ιπτάμενοι φίλοι μας, πάνε τα Μπόινγκ, τα Αίρμπας, τα Ντορνιέ, πάνε οι ήχοι. Έφυγαν τα βραδινά φωτάκια που τα έβλεπες από το μπαλκόνι σα πυγολαμπίδες. Έφυγε μια συνήθεια. Σίγουρα θα πρέπει να περάσει καιρός ώσπου να καταλάβουμε, όσοι ζούμε στο Νότο της Αττικής, ότι κάποτε οι ουρανοί ήταν δικοί μας...»
Ένα τέτοιο παιδί σαν αυτά που αναφέρει ο αρθρογράφος ήμουνα κι εγώ. Μεγάλωσα στη Γλυφάδα πριν μετακομίσω στην Πεντέλη, και είχα την τύχη να μένω πάρα πολύ κοντά στο αεροδρόμιο, και με ένα μπαλκόνι που τα αεροπλάνα έκαναν καθημερινά παρέλαση μπροστά μου. Και ναι, αν σήκωνες το χέρι νόμιζες ότι θα σε πάρει μαζί του. Και έτσι μεγάλωσα, τρέχοντας στο μπαλκόνι κάθε φορά που άκουγα τον ήχο από τις τουρμπίνες να πλησιάζει. Και το αυτί είχε πλέον ειδικευτεί τόσο που αναγνώριζα τον τύπο του αερπολάνου πριν το δω. Πόσα και πόσα καλοκαιρινά μεσημέρια καθόμουνα στο μπαλκόνι περιμένοντας τις απογειώσεις (όντας μεσημέρι, άλλαζε ο άνεμος και εκείνες τις ώρες είχα μπροστά μου απογειώσεις). Μπορεί να ήταν λιγοστές λόγω ώρας, αλλά με αποζημίωναν. Βλέπετε εκείνες τις ώρες φεύγανε τα μεγάλα αεροπλάνα για Ασία, ώστε να είναι νυχτερινό το ταξίδι τους.
Αλλά δεν έμενα μόνο στο μπαλκόνι. Ο πατέρας μου με πήγαινε δίπλα ακριβώς στο αεροδρόμιο, στην είσοδο του γκολφ. Εκεί όπου στην κυριολεξία τα αεροπλάνα πετούσαν πάνω από το κεφάλι σου. Και τα χάζευα, ώρες ατελείωτες, πιασμένος στα συρματοπλέγματα και με τις κεραίες μου ανοιχτές και το βλέμμα μου μία στο έδαφος, που τα αεροπλάνα τροχιοδρομούσαν για την επικείμενη απογείωση, και μία στον αέρα για τυχόν προσγειώσεις. Βλέπετε δεν ήθελα να χάσω ούτε δευτερόλεπτο από τις εξελίξεις.Μάλιστα αναρωτιόμουνα γιατί από τα άλλα αμάξια που είχαν σταθμεύσει κοντά στο αεροδρόμιο δεν έβγαινε κανείς να κρατηθεί μαζί μου στα συρματοπλέγματα, αφού η θέα εδώ ήταν καλύτερη. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως στα αμάξια βρίσκονταν ζευγαράκια, που είχαν σοβαρότερες ασχολίες. Απορώ ακόμα με την ιώβειο υπομονή του πατέρα μου. Γιατί μιλάμε για πολλές ώρες παρακολούθησης...
Φεύγοντας από τη Γλυφάδα και μέχρι να τελειώσω σχολείο, η ερωτική μου σχέση με τα αεροπλάνα πάγωσε. Ήμουνα πια πολύ μακρυά, και δεν ήταν εύκολο να κατεβαίνω συχνά, πόσο μάλλον όταν ξεκίνησαν σοβαρά διαβάσματα φροντιστήρια πανελλήνιες κλπ. Τίποτα όμως δε θα με σταματούσε, όταν πλέον στο Πολυτεχνείο είχα τη δυνατότητα και του ελεύθερου χρόνου, αλλά και του αυτοκινήτου. Δεν δίσταζα αν είχα το χρόνο, να κατέβω ως το αεροδρόμιο. Πλέον πήγαινα στον ανατολικό αερολιμένα, εκεί που το γυάλινο κτίριο έδινε τη δυνατότητα να βλέπεις τα πάντα μπροστά σου. Κατέβαινα λοιπόν και χάζευα τα αεροπλάνα, με τις ώρες. Και ξεχνιόμουν, φανταζόμουν να ήμουν σε κάθε ένα από αυτά μέσα, έτσι με ένα κλικ να διακτινιστώ στο κάθισμα 17Β και να πάω όπου με πάνε, όπως είμαι. Μία Νέα Υόρκη, μία Αντίς Αμπέμπα, μία Αμμάν, μία Μπανγκόκ.
Φυσικά πριν φτάσω στο αεροδρόμιο ήξερα ποιες ακριβώς πτήσεις θα βρω μπροστά μου. Η απορία μου ήταν αν π.χ. η Thai Airways θα έρθει με το 747-200 ή θα χρησιμοποιήσει κάποιο από τα καινούργια Boeing 777 της. Αλλά ήξερα όμως, το απόγευμα του Σαββάτου θα δω την Thai Airways, και μια ατελείωτη ουρά επιβατών, καθώς μετανάστες μας φτάνουν Αυστραλία μέσω Μπανγκόκ. Και Κυριακή μεσημέρι, προσγείωση και μετά 2 ώρες απογείωση της PIA για το Ισλαμαμπάντ ή το Καράτσι του Πακιστάν, με τους αμέτρητους συγγενείς και φίλους Πακιστανούς που συνόδευαν τους ταξιδιώτες και κατέκλυαν την καφετέρια περιμένοντας να φύγει το αεροπλάνο, σα να ήθελαν να είναι σίγουροι. Και ακόμα, Ethiopian Airways, Κυριακή απογευματάκι, πάντα αργοπορημένη, αλλά με τη χαρακτηριστική φιγούρα ενός 757 να ζωγραφίζεται στον ορίζοντα καθώς κάνει τον κύκλο για την προσγείωση.
Ήδη αρκετοί από σας θα έχετε φρίξει με αυτά που σας γράφω, και ίσως έχω ξεφύγει σήμερα λίγο. Αλλά επιτρέψτε μου το, για μια φορά μόνο. Δε σας κακολογώ, εδώ ήταν δύσκολο να πιστέψουν οι φίλοι μου ότι θα ξεκινήσω από το σπίτι μου ή ακόμα χειρότερα από ξένο σπίτι όπου κάνουμε διάλειμμα από ολονύκτιες εργασίες για το Πολυτεχνείο, για να κατέβω να δω τις πρωινές (4 π.μ.) προσγειώσεις από Βουδαπέστη και Πράγα, καμιά φορά και Λονδίνο, και να ξαναγυρίσω πίσω. Ας μην παραλείψω να πω πως μια φορά ξεχάστηκα στο αεροδρόμιο τόσο που έφτασα με καθυστέρηση μισής ώρας για την εξέταση ενός μαθήματος. Ευτυχώς ήταν χαζομάθημα και το πέρασα!
Και τις 29 Μαρτίου 2001, με την πτήση 914 για Θεσσαλονίκη ως τελευταία απογείωση, σφραγίστηκε το τέλος του αεροδρομίου του Ελληνικού. Όπως ακριβώς ξεκίνησε, το 1957, με πτήση από Θεσσαλονίκη και επιβάτη τον Αριστοτέλη Ωνάση. Δυστυχώς η εποχή εκείνη με βρήκε φαντάρο αλλιώς θα ξενυχτούσα εκεί, στο αεροδρόμιο, μέχρι το τέλος του. Ένα τέλος που θα σφράγιζε και το τέλος ενός δικού μου, κεφαλαίου, γεμάτο εικόνες και αναμνήσεις που δε θα μπορούσα όμως να ανανεώσω ποτέ ξανά.
Πιστεύω μετά από όλα αυτά πως έχετε μια εικόνα για το πώς μου κόλλησε το μικρόβιο των ταξιδιών αλλά και ο έρωτας για τα αεροπλάνα. Μέσα από τη στήλη αυτή διαβάσατε ήδη και θα διαβάσετε αρκετές κριτικές αεροδρομίων, καλές ή κακές. Μην περιμένετε αντικειμενική κριτική για αυτό του Ελληνικού. Έχουν περάσει πάνω από 15 χρόνια που δεν κοιμάμαι με το γλυκό (ναι, γλυκό) θόρυβο των αεροπλάνων και τη βαριά σκιά τους να σέρνεται πάνω από το σπίτι μου, και ακόμα δε το συνήθισα. Και πάνε πάνω από 5 χρόνια που δεν μπορώ να απολαύσω τα αεροπλάνα με φόντο τη θάλασσα, καθρεφτιζόμενη από τον ήλιο. Ούτε αυτό το συνήθισα. Και όπως λέει και ο Ηλίας Γεωργάκης, θα περάσουν πολλά χρόνια ακόμα μέχρι να συνηθίσω ότι κάποτε, οι ουρανοί ήταν δικοί μου...
Χρήστος Μουρίκης (mourikis@gatadotis.gr)
* Η φωτογραφία είναι αεροπλάνο 737-200 της Air Sinai (θυγατρική της Egypt Air που πετά μόνο προς Ισραήλ πλέον) στο Ελληνικό και είναι η αγαπημένη μου από τις εκατοντάδες που μπορείτε να βρείτε στο http://www.airliners.net, γιατί είναι τραβηγμένη την εποχή που ήμουνα παιδί στη Γλυφάδα (Αύγουστος 1984) και αποτυπώνει ένα γλυκό καλοκαιρινό σούρουπο με απίστευτα χρώματα. Αξίζει να την αναζητήσετε για να τη δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος."
http://www.gatadotis.gr/tpllib/img.php? ... =210&h=128
"Σαν σήμερα, στις 29 Μαρτίου 2001, ξεκίνησε τη λειουργία του το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος. Λογικά όλο και κάποιο αφιέρωμα θα δείτε στην τηλεόραση ή θα διαβάσετε στις εφημερίδες για το πόσο άλλαξε τη ζωή μας, για το πόσα εκατομμύρια επιβάτες διακινήθηκαν κλπ. Η σημερινή μέρα είναι μια γορτή για το Ελ. Βενιζέλος που κλείνει 5 χρόνια ζωής. Κι όμως. Για κάποιους, λίγους ίσως, η μέρα αυτή είναι μελαγχολική. Για μένα η 29η Μαρτίου δεν είναι η μέρα που ξεκίνησε τη λειτουργία του το Ελ. Βενιζέλος, αλλά η μέρα που έκλεισε για πάντα το αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Για να σας προετοιμάσω, τα όσα πω μπορεί να συγκινήσουν ανθρώπους που μεγαλώσαν μαζί μου στα νότια προάστια της Αθήνας και να αφήσει τουλάχιστον αδιάφορους όλους τους υπόλοιπους. Για εσάς της δεύτερης κατηγορίας, δείξτε μας κατανόηση σε εμάς της πρώτης κατηγορίας, έστω κι αν στην ουσία δικαιολογημένα αδυνατείτε να κατανοήσετε αυτά τα συναισθήματα.
Πριν συνεχίσω το άρθρο θα σας μεταφέρω αυτούσιο ένα κομμάτι άρθρου της εφημερίδας ΝΕΑ εκείνης της ημέρας, από τον Ηλία Γεωργάκη. Το απόκομμα το έχω φυλάξει ως σήμερα.
(...) «Στα νότια προάστια, η απουσία των αεροπλάνων είναι από σήμερα ασυνήθιστη. Όλοι πλέον διαπιστώνουμε ένα...ουράνιο κενό. Πάνε οι ματιές με τα κεφάλια ψηλά. Σιώπησε ο ουρανός. Για όλους μας ήταν μια συνήθεια δεκαετιών. Ήταν η δύναμη της συνήθειας. Ήταν ήχοι και εικόνες που έγιναν ένα με την καθημερινότητα. Θυμάμαι ένα βράδυ στο Π. Φάληρο, ένα Τζάμπο πέταξε τόσο χαμηλά πάνω από την πολυκατοικία μας, που νόμιζα πως αν ανέβαινα στην ταράτσα θα μπορούσε να με πάρει μαζί του. Γιατί όλοι μας θέλουμε να ταξιδέψουμε. Να φύγουμε. Σκέψου αυτό το συναίσθημα πώς ανδρώνεται όταν έχεις τόσα αεροπλάνα πάνω από το κεφάλι σου. Δε θα ξεχάσω πως τα παιδιά μου μεγάλωσαν με αυτούς τους ήχους, τις εικόνες των αεροπλάνων. Το ίδιο μαζί τους μεγάλωσαν και τόσα άλλα παιδιά που σήμερα έχουν γεράσει. Άνθρωποι που ήξεραν τους τύπους των αεροσκαφών, αλλά και την ώρα που έπρεπε να προσγειωθούν κατά εταιρεία. Και από σήμερα σιωπή. Πάνε οι ιπτάμενοι φίλοι μας, πάνε τα Μπόινγκ, τα Αίρμπας, τα Ντορνιέ, πάνε οι ήχοι. Έφυγαν τα βραδινά φωτάκια που τα έβλεπες από το μπαλκόνι σα πυγολαμπίδες. Έφυγε μια συνήθεια. Σίγουρα θα πρέπει να περάσει καιρός ώσπου να καταλάβουμε, όσοι ζούμε στο Νότο της Αττικής, ότι κάποτε οι ουρανοί ήταν δικοί μας...»
Ένα τέτοιο παιδί σαν αυτά που αναφέρει ο αρθρογράφος ήμουνα κι εγώ. Μεγάλωσα στη Γλυφάδα πριν μετακομίσω στην Πεντέλη, και είχα την τύχη να μένω πάρα πολύ κοντά στο αεροδρόμιο, και με ένα μπαλκόνι που τα αεροπλάνα έκαναν καθημερινά παρέλαση μπροστά μου. Και ναι, αν σήκωνες το χέρι νόμιζες ότι θα σε πάρει μαζί του. Και έτσι μεγάλωσα, τρέχοντας στο μπαλκόνι κάθε φορά που άκουγα τον ήχο από τις τουρμπίνες να πλησιάζει. Και το αυτί είχε πλέον ειδικευτεί τόσο που αναγνώριζα τον τύπο του αερπολάνου πριν το δω. Πόσα και πόσα καλοκαιρινά μεσημέρια καθόμουνα στο μπαλκόνι περιμένοντας τις απογειώσεις (όντας μεσημέρι, άλλαζε ο άνεμος και εκείνες τις ώρες είχα μπροστά μου απογειώσεις). Μπορεί να ήταν λιγοστές λόγω ώρας, αλλά με αποζημίωναν. Βλέπετε εκείνες τις ώρες φεύγανε τα μεγάλα αεροπλάνα για Ασία, ώστε να είναι νυχτερινό το ταξίδι τους.
Αλλά δεν έμενα μόνο στο μπαλκόνι. Ο πατέρας μου με πήγαινε δίπλα ακριβώς στο αεροδρόμιο, στην είσοδο του γκολφ. Εκεί όπου στην κυριολεξία τα αεροπλάνα πετούσαν πάνω από το κεφάλι σου. Και τα χάζευα, ώρες ατελείωτες, πιασμένος στα συρματοπλέγματα και με τις κεραίες μου ανοιχτές και το βλέμμα μου μία στο έδαφος, που τα αεροπλάνα τροχιοδρομούσαν για την επικείμενη απογείωση, και μία στον αέρα για τυχόν προσγειώσεις. Βλέπετε δεν ήθελα να χάσω ούτε δευτερόλεπτο από τις εξελίξεις.Μάλιστα αναρωτιόμουνα γιατί από τα άλλα αμάξια που είχαν σταθμεύσει κοντά στο αεροδρόμιο δεν έβγαινε κανείς να κρατηθεί μαζί μου στα συρματοπλέγματα, αφού η θέα εδώ ήταν καλύτερη. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως στα αμάξια βρίσκονταν ζευγαράκια, που είχαν σοβαρότερες ασχολίες. Απορώ ακόμα με την ιώβειο υπομονή του πατέρα μου. Γιατί μιλάμε για πολλές ώρες παρακολούθησης...
Φεύγοντας από τη Γλυφάδα και μέχρι να τελειώσω σχολείο, η ερωτική μου σχέση με τα αεροπλάνα πάγωσε. Ήμουνα πια πολύ μακρυά, και δεν ήταν εύκολο να κατεβαίνω συχνά, πόσο μάλλον όταν ξεκίνησαν σοβαρά διαβάσματα φροντιστήρια πανελλήνιες κλπ. Τίποτα όμως δε θα με σταματούσε, όταν πλέον στο Πολυτεχνείο είχα τη δυνατότητα και του ελεύθερου χρόνου, αλλά και του αυτοκινήτου. Δεν δίσταζα αν είχα το χρόνο, να κατέβω ως το αεροδρόμιο. Πλέον πήγαινα στον ανατολικό αερολιμένα, εκεί που το γυάλινο κτίριο έδινε τη δυνατότητα να βλέπεις τα πάντα μπροστά σου. Κατέβαινα λοιπόν και χάζευα τα αεροπλάνα, με τις ώρες. Και ξεχνιόμουν, φανταζόμουν να ήμουν σε κάθε ένα από αυτά μέσα, έτσι με ένα κλικ να διακτινιστώ στο κάθισμα 17Β και να πάω όπου με πάνε, όπως είμαι. Μία Νέα Υόρκη, μία Αντίς Αμπέμπα, μία Αμμάν, μία Μπανγκόκ.
Φυσικά πριν φτάσω στο αεροδρόμιο ήξερα ποιες ακριβώς πτήσεις θα βρω μπροστά μου. Η απορία μου ήταν αν π.χ. η Thai Airways θα έρθει με το 747-200 ή θα χρησιμοποιήσει κάποιο από τα καινούργια Boeing 777 της. Αλλά ήξερα όμως, το απόγευμα του Σαββάτου θα δω την Thai Airways, και μια ατελείωτη ουρά επιβατών, καθώς μετανάστες μας φτάνουν Αυστραλία μέσω Μπανγκόκ. Και Κυριακή μεσημέρι, προσγείωση και μετά 2 ώρες απογείωση της PIA για το Ισλαμαμπάντ ή το Καράτσι του Πακιστάν, με τους αμέτρητους συγγενείς και φίλους Πακιστανούς που συνόδευαν τους ταξιδιώτες και κατέκλυαν την καφετέρια περιμένοντας να φύγει το αεροπλάνο, σα να ήθελαν να είναι σίγουροι. Και ακόμα, Ethiopian Airways, Κυριακή απογευματάκι, πάντα αργοπορημένη, αλλά με τη χαρακτηριστική φιγούρα ενός 757 να ζωγραφίζεται στον ορίζοντα καθώς κάνει τον κύκλο για την προσγείωση.
Ήδη αρκετοί από σας θα έχετε φρίξει με αυτά που σας γράφω, και ίσως έχω ξεφύγει σήμερα λίγο. Αλλά επιτρέψτε μου το, για μια φορά μόνο. Δε σας κακολογώ, εδώ ήταν δύσκολο να πιστέψουν οι φίλοι μου ότι θα ξεκινήσω από το σπίτι μου ή ακόμα χειρότερα από ξένο σπίτι όπου κάνουμε διάλειμμα από ολονύκτιες εργασίες για το Πολυτεχνείο, για να κατέβω να δω τις πρωινές (4 π.μ.) προσγειώσεις από Βουδαπέστη και Πράγα, καμιά φορά και Λονδίνο, και να ξαναγυρίσω πίσω. Ας μην παραλείψω να πω πως μια φορά ξεχάστηκα στο αεροδρόμιο τόσο που έφτασα με καθυστέρηση μισής ώρας για την εξέταση ενός μαθήματος. Ευτυχώς ήταν χαζομάθημα και το πέρασα!
Και τις 29 Μαρτίου 2001, με την πτήση 914 για Θεσσαλονίκη ως τελευταία απογείωση, σφραγίστηκε το τέλος του αεροδρομίου του Ελληνικού. Όπως ακριβώς ξεκίνησε, το 1957, με πτήση από Θεσσαλονίκη και επιβάτη τον Αριστοτέλη Ωνάση. Δυστυχώς η εποχή εκείνη με βρήκε φαντάρο αλλιώς θα ξενυχτούσα εκεί, στο αεροδρόμιο, μέχρι το τέλος του. Ένα τέλος που θα σφράγιζε και το τέλος ενός δικού μου, κεφαλαίου, γεμάτο εικόνες και αναμνήσεις που δε θα μπορούσα όμως να ανανεώσω ποτέ ξανά.
Πιστεύω μετά από όλα αυτά πως έχετε μια εικόνα για το πώς μου κόλλησε το μικρόβιο των ταξιδιών αλλά και ο έρωτας για τα αεροπλάνα. Μέσα από τη στήλη αυτή διαβάσατε ήδη και θα διαβάσετε αρκετές κριτικές αεροδρομίων, καλές ή κακές. Μην περιμένετε αντικειμενική κριτική για αυτό του Ελληνικού. Έχουν περάσει πάνω από 15 χρόνια που δεν κοιμάμαι με το γλυκό (ναι, γλυκό) θόρυβο των αεροπλάνων και τη βαριά σκιά τους να σέρνεται πάνω από το σπίτι μου, και ακόμα δε το συνήθισα. Και πάνε πάνω από 5 χρόνια που δεν μπορώ να απολαύσω τα αεροπλάνα με φόντο τη θάλασσα, καθρεφτιζόμενη από τον ήλιο. Ούτε αυτό το συνήθισα. Και όπως λέει και ο Ηλίας Γεωργάκης, θα περάσουν πολλά χρόνια ακόμα μέχρι να συνηθίσω ότι κάποτε, οι ουρανοί ήταν δικοί μου...
Χρήστος Μουρίκης (mourikis@gatadotis.gr)
* Η φωτογραφία είναι αεροπλάνο 737-200 της Air Sinai (θυγατρική της Egypt Air που πετά μόνο προς Ισραήλ πλέον) στο Ελληνικό και είναι η αγαπημένη μου από τις εκατοντάδες που μπορείτε να βρείτε στο http://www.airliners.net, γιατί είναι τραβηγμένη την εποχή που ήμουνα παιδί στη Γλυφάδα (Αύγουστος 1984) και αποτυπώνει ένα γλυκό καλοκαιρινό σούρουπο με απίστευτα χρώματα. Αξίζει να την αναζητήσετε για να τη δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος."
http://www.gatadotis.gr/tpllib/img.php? ... =210&h=128
