Η ανάγκη γι'αυτό το thread, προέκυψε από διάφορες απόψεις που εκφράστηκαν στο thread για την απώλεια του Β777 της Malaysian, αναφορικά με τον "Εθνικό μας Διερευνητή" και κατ'επέκταση την διαφορά "ποιότητας" και ικανοτήτων που υπάρχει (ή δεν υπάρχει) στις γενιές των χειριστών.
Το θέμα είναι ενδιαφέρον και χανόταν στο άλλο thread, χώρια ότι το εξέτρεπε. Άρα ότι θέλουμε να πούμε για το θέμα, το λέμε εδώ ΕΚΤΟΣ και αν έχει να κάνει αμιγώς με το θέμα του Β777.
Για να καταλαβαινόμαστε, πρέπει να ξεχωρίσουμε πρώτα για ποιές γενιές μιλάμε και επίσης ότι σε καμμία περίπτωση η μπάλα δεν παίρνει τους πάντες. Υπάρχουν καλές και κακές εξαιρέσεις σε κάθε γενιά. Για μένα λοιπόν, οι γενιές είναι τρείς.
Πρώτα είναι οι παλαιότεροι. Χειριστές που είναι στο κατώφλι της σύνταξης (κοντά στα 65) αλλά και οι ανενεργοί εν ζωή συνταξιούχοι.
Έπεται η δέυτερη γενιά, άνθρωποι μεταξύ 38 και 55/60 ετών.
Τέλος, η τρίτη γενιά, που περιλαμβάνει από τους μαθητευόμενους μέχρι αυτούς που είναι φτασμένοι χειριστές, περίπου 35 με 38 χρονών.
Ακόμα πιό χοντρικά μπορεί κάποιος να το προσδιορίσει ώς: Οι συνταξιούχοι του σήμερα, οι κυβερνήτες του σήμερα και οι συγκυβερνήτες του σήμερα.
Οι διαφορές τους είναι απόρροια των εξής στοιχείων: α) τα αεροπλάνα που πέταγαν/πετούν, β) τις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες της κάθε εποχής, γ) τις παραστάσεις και εμπειρίες ζωής που έχει η κάθε γενιά (κάποιοι έζησαν πολέμους και πείνα, κάποιοι όχι), δ) τις συνθήκες που επικρατούσαν στο airline industry σε κάθε εποχή.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό, είναι το κενό που υπάρχει μεταξύ πρώτης και τρίτης γενιάς. Τί εννοώ. Αυτοί που ανήκουν στη δεύτερη γενιά, έχουν "προλάβει" την πρώτη γενιά και σήμερα πετάνε παρέα με την πρώτη. Άρα είναι ένας κάποιος συνδετικός κρίκος.
Πρωτού παρεξηγηθώ ή κατηγορηθώ για το οτιδήποτε, είμαι ο πρώτος που βγάζει με σεβασμό το καπέλο στην πρώτη γενιά. Ήταν άνθρωποι που στη συντριπτική πλειοψηφία έγιναν ότι έγιναν ξεκινώντας από πολύ χαμηλά οικονομικά στρώματα της κοινωνίας (αγροτο/εργατο-οικογένειες κλπ). Επίσης, τους είχαν δωθεί άκρως αναξιόπιστα "εργαλεία δουλειάς". Από τα αεροπλάνα, μέχρι τα μέσα ναυσιπλοοίας, ΕΕΚ κ.ά. Ένα μεγάλο ατού που είχαν ήταν οι άκρως εξαιρετικές συγκυρίες στον αεροπορικό χώρο. Ζήσαν την απόλυτη άνθηση, την εποχή της "μεγάλης άπλας". Εκπαιδεύτηκαν τσάμπα. Δουλειές όσες θέλανε, όπου θέλανε. Έγιναν πραγματικά πλούσιοι, ειδικά αυτοί που ήταν λίγο προσεκτικοί στα οικονομικά τους και στη ζωή τους. Δεν είναι μυστικό ότι ένας 30χρονος σήμερα χειριστής, θα χρειαστεί να ζήσει.... 15 ζωές για να έχει τα οικονομικά οφέλη που είχε από την καρριέρα του ένας σημερινός 77χρονος συνταξιούχος της ΟΑ ή ακόμα της ΒΑ ή της TWA!
H τρίτη γενιά, ζεί την εποχή των απίστευτα αξιόπιστων εργαλείων δουλειάς (δεν είναι υπερβολή ότι οι παλαιότεροι είχαν μία ή περισσότερες απώλειες κινητήρα το χρόνο, όταν ο σημερινός νέος χειριστής έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες να συμπληρώσει μία ολόκληρη καρριέρα 40 ετών και να μήν ακούσει ούτε το βήξιμο από κινητήρα). Ζεί επίσης την εποχή της απόλυτης ακρίβειας στη ναυσιπλοοία, με πολύχρωμες οθόνες που δείχνουν τα βουνά, τα αεροδρόμια, τα ραδιοβοηθήματα, τα πάντα. Παράλληλα, έχει και κάποιον που τον "προσέχει" μέσω ραντάρ από το έδαφος. Ζεί όμως επίσης την εποχή της απόλυτης ένδοιας. Του πλήρους ξηλώματος του πουλόβερ. Την εποχή που πρέπει να δανειστούν ή να βγάλουν στο σφυρί οικογενειακή περιουσία για να πληρώσουν τα απίστευτα ποσά της εκπαίδευσης. Και σαν να μή φτάνει αυτό, εν συνεχεία πληρώνονται μισθούς πείνας (αναλογικά της επένδυσης), σε απόλυτα ανασφαλές εργασιακό περιβάλλον με ελαχιστότατα προνόμοια και επί πλέον αναγκάζονται να διαθέτουν τις υπηρεσίες τους όπου γής. Από τη Νιγηρία και το Βιετνάμ μέχρι να "τρώνε άμμο" στα Εμιράτα.
Η δέυτερη γενιά, είναι γενικώς στη μέση των άλλων δύο. Έχει γευτεί τα καλά και τα κακά και των δύο άλλων γεννεών.
Υπάρχει μία πεποίθηση ότι οι παλιοί χειριστές ήταν πολύ καλύτεροι από τους σημερινούς. Ότι ήταν πραγματικοί αεροπόροι και όχι μανατζαρέοι αεροσκαφών όπως οι σημερινοί. Αυτό είναι ένα θέμα πρός συζήτηση που μου τσίγκλισε το ενδιαφέρον και προκλήθηκε από το πόστ του συνφορουμίτη northwest dc10, ο οποίος έγραψε το εξής:
Αφορμή για την αντίδρασή του αυτή, ήταν το ανιλεές σφυροκόπημα οπου κάνω στο φόρουμ (και όπου αλλού βρώ) στον "Εθνικό μας Διερευνητή". Το θέμα που ανοίγω "έχει χώρο" να μιλήσουμε και γι'αυτόν και για το άλλο που λέει ο λαός μας ότι "Τα στερνά τιμούν τα πρώτα".
Δίνω την κλοτσιά για συζήτηση και θα επανέλθω.
Το θέμα είναι ενδιαφέρον και χανόταν στο άλλο thread, χώρια ότι το εξέτρεπε. Άρα ότι θέλουμε να πούμε για το θέμα, το λέμε εδώ ΕΚΤΟΣ και αν έχει να κάνει αμιγώς με το θέμα του Β777.
Για να καταλαβαινόμαστε, πρέπει να ξεχωρίσουμε πρώτα για ποιές γενιές μιλάμε και επίσης ότι σε καμμία περίπτωση η μπάλα δεν παίρνει τους πάντες. Υπάρχουν καλές και κακές εξαιρέσεις σε κάθε γενιά. Για μένα λοιπόν, οι γενιές είναι τρείς.
Πρώτα είναι οι παλαιότεροι. Χειριστές που είναι στο κατώφλι της σύνταξης (κοντά στα 65) αλλά και οι ανενεργοί εν ζωή συνταξιούχοι.
Έπεται η δέυτερη γενιά, άνθρωποι μεταξύ 38 και 55/60 ετών.
Τέλος, η τρίτη γενιά, που περιλαμβάνει από τους μαθητευόμενους μέχρι αυτούς που είναι φτασμένοι χειριστές, περίπου 35 με 38 χρονών.
Ακόμα πιό χοντρικά μπορεί κάποιος να το προσδιορίσει ώς: Οι συνταξιούχοι του σήμερα, οι κυβερνήτες του σήμερα και οι συγκυβερνήτες του σήμερα.
Οι διαφορές τους είναι απόρροια των εξής στοιχείων: α) τα αεροπλάνα που πέταγαν/πετούν, β) τις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες της κάθε εποχής, γ) τις παραστάσεις και εμπειρίες ζωής που έχει η κάθε γενιά (κάποιοι έζησαν πολέμους και πείνα, κάποιοι όχι), δ) τις συνθήκες που επικρατούσαν στο airline industry σε κάθε εποχή.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό, είναι το κενό που υπάρχει μεταξύ πρώτης και τρίτης γενιάς. Τί εννοώ. Αυτοί που ανήκουν στη δεύτερη γενιά, έχουν "προλάβει" την πρώτη γενιά και σήμερα πετάνε παρέα με την πρώτη. Άρα είναι ένας κάποιος συνδετικός κρίκος.
Πρωτού παρεξηγηθώ ή κατηγορηθώ για το οτιδήποτε, είμαι ο πρώτος που βγάζει με σεβασμό το καπέλο στην πρώτη γενιά. Ήταν άνθρωποι που στη συντριπτική πλειοψηφία έγιναν ότι έγιναν ξεκινώντας από πολύ χαμηλά οικονομικά στρώματα της κοινωνίας (αγροτο/εργατο-οικογένειες κλπ). Επίσης, τους είχαν δωθεί άκρως αναξιόπιστα "εργαλεία δουλειάς". Από τα αεροπλάνα, μέχρι τα μέσα ναυσιπλοοίας, ΕΕΚ κ.ά. Ένα μεγάλο ατού που είχαν ήταν οι άκρως εξαιρετικές συγκυρίες στον αεροπορικό χώρο. Ζήσαν την απόλυτη άνθηση, την εποχή της "μεγάλης άπλας". Εκπαιδεύτηκαν τσάμπα. Δουλειές όσες θέλανε, όπου θέλανε. Έγιναν πραγματικά πλούσιοι, ειδικά αυτοί που ήταν λίγο προσεκτικοί στα οικονομικά τους και στη ζωή τους. Δεν είναι μυστικό ότι ένας 30χρονος σήμερα χειριστής, θα χρειαστεί να ζήσει.... 15 ζωές για να έχει τα οικονομικά οφέλη που είχε από την καρριέρα του ένας σημερινός 77χρονος συνταξιούχος της ΟΑ ή ακόμα της ΒΑ ή της TWA!
H τρίτη γενιά, ζεί την εποχή των απίστευτα αξιόπιστων εργαλείων δουλειάς (δεν είναι υπερβολή ότι οι παλαιότεροι είχαν μία ή περισσότερες απώλειες κινητήρα το χρόνο, όταν ο σημερινός νέος χειριστής έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες να συμπληρώσει μία ολόκληρη καρριέρα 40 ετών και να μήν ακούσει ούτε το βήξιμο από κινητήρα). Ζεί επίσης την εποχή της απόλυτης ακρίβειας στη ναυσιπλοοία, με πολύχρωμες οθόνες που δείχνουν τα βουνά, τα αεροδρόμια, τα ραδιοβοηθήματα, τα πάντα. Παράλληλα, έχει και κάποιον που τον "προσέχει" μέσω ραντάρ από το έδαφος. Ζεί όμως επίσης την εποχή της απόλυτης ένδοιας. Του πλήρους ξηλώματος του πουλόβερ. Την εποχή που πρέπει να δανειστούν ή να βγάλουν στο σφυρί οικογενειακή περιουσία για να πληρώσουν τα απίστευτα ποσά της εκπαίδευσης. Και σαν να μή φτάνει αυτό, εν συνεχεία πληρώνονται μισθούς πείνας (αναλογικά της επένδυσης), σε απόλυτα ανασφαλές εργασιακό περιβάλλον με ελαχιστότατα προνόμοια και επί πλέον αναγκάζονται να διαθέτουν τις υπηρεσίες τους όπου γής. Από τη Νιγηρία και το Βιετνάμ μέχρι να "τρώνε άμμο" στα Εμιράτα.
Η δέυτερη γενιά, είναι γενικώς στη μέση των άλλων δύο. Έχει γευτεί τα καλά και τα κακά και των δύο άλλων γεννεών.
Υπάρχει μία πεποίθηση ότι οι παλιοί χειριστές ήταν πολύ καλύτεροι από τους σημερινούς. Ότι ήταν πραγματικοί αεροπόροι και όχι μανατζαρέοι αεροσκαφών όπως οι σημερινοί. Αυτό είναι ένα θέμα πρός συζήτηση που μου τσίγκλισε το ενδιαφέρον και προκλήθηκε από το πόστ του συνφορουμίτη northwest dc10, ο οποίος έγραψε το εξής:
northwest dc10":3j1yjenq said:Γράφει Ο Δ.Σαββόπουλος το 1977 στους Αχαρνης:Τωρα με χειρουργεί η αλλήθωρη νεολαία μια τσογλανοπαρέα που κανει κριτική.
Τι δεν καταλαβαίνετε όσοι βριζετε τον Κο Τσολάκη. Οτι πέταξε όλη του την ζωή με ιπτάμενο μηχανικό?Οτι μπορούσε να πάρει το DC-6B και να το πετάξει στο χέρι Αθηνα -Νεα Υόρκη? Οτι το 747-200 δεν εχει τα ιδια συστήματα με το 777-200 ουτε το ίδιο cockpiτ?Οτι αντί για skills σήμερα χρειάζεσαι enter η καλύτερα exec? Οτι κανενας απο τους αρχαίους χειριστές δεν θα στολλάριζε την 447 απο 350 σε 375 και τραβώντας συνεχώς?
Αφορμή για την αντίδρασή του αυτή, ήταν το ανιλεές σφυροκόπημα οπου κάνω στο φόρουμ (και όπου αλλού βρώ) στον "Εθνικό μας Διερευνητή". Το θέμα που ανοίγω "έχει χώρο" να μιλήσουμε και γι'αυτόν και για το άλλο που λέει ο λαός μας ότι "Τα στερνά τιμούν τα πρώτα".
Δίνω την κλοτσιά για συζήτηση και θα επανέλθω.