Hastaroth":p89ftevt said:
Οι visual προσεγγίσεις δηλαδή δέν είναι καθωρισμένες;Ο καθένας μπορεί να έρθη απ΄όπου θέλει και να κάνη touchdown σέ όποιο σημείο τού διαδρόμου τον βολεύει;
Ακριβώς έτσι. Μπορεί να έρθει ο καθένας από όπου θέλει, μια και έχει αναλάβει την ευθύνη να αποφύγει εξ' όψεως τα εμπόδια του γεωγραφικού ανάγλυφου και,
φυσικά, ξέρει
που είναι ο διάδρομος προς τον οποίο κατευθύνεται. Εξαίρεση αποτελεί αν τεθεί περιορισμός από τον Πύργο, σ' αυτήν την περίπτωση, ο οποίος μπορεί να ζητήσει "ελάτε δεξιό υπήνεμο" ή "abeam Πύργου" κ.α., οπότε τότε τίθεται περιορισμός προς τα πού θα κατευθυνθεί η όποια κυκλοφορία. Το λεγόμενο "visual approach" είναι κομμάτι ενός IFR σχεδίου πτήσεως, όπου κάποια στιγμή, και εφ' όσον οι συνθήκες το επιτρέπουν, (καιρός-κυκλοφορία), το α/φος, με ευθύνη του χειριστή, και αφού πάρει άδεια από τον ΕΕΚ, παρεκκλίνει από τα προκαθορισμένα "μονοπάτια" πτήσης με όργανα και προωθείται στον προορισμό του εξ' όψεως, κυρίως για εξοικονόμηση χρόνου και καυσίμων.
Μην μπερδεύεστε με τον τυπικό VFR κύκλο όψεως υπήνεμου, βασικού, τελικής.
xristos":p89ftevt said:
Έχεις δει δημοσιευμένο χάρτη visual προσέγγισης ελληνικού αεροδρομίου?
Και όταν λες καθορισμένη, με βάση τι? Κάποιο ραδιοβοήθημα? Ε τότε παύει να είναι visual προσέγγιση.
Ασφαλώς και υπάρχει. Ένα παράδειγμα είναι ο 19-3 χάρτης "Night Visual Approach" στον 28 στο LGTS της Jeppessen. Πράγματι, η συγκεκριμένη βασίζεται στο TSL VOR, με το οποίο ξεκινάς την διαδικασία, και κάποια στιγμή συνεχίζεις με τα "μάτια" προς τον διάδρομο. Βγαίνεις, μάλιστα, κατά κανόνα ψηλός, εκτός αν ξέρεις καλά τι να κάνεις.
Παραδείγματα άπειρα σ' όλο το κόσμο. Το Canarsie Approach στον 13L και 13R στο JFK και το περίφημο chekerboard approach στο Kai Tak είναι από τα πιο φημισμένα. Το εκπληκτικό είναι ότι κατά κανόνα όλες σε φέρνουν "ψηλό". Άρα, ναι μεν....
gonso":p89ftevt said:
Επίσης το αεροσκάφος υποχρεούται να περάσει το κατώφλι του διαδρόμου στα 50 πόδια, αλλιώς οι υπολογισμοί απαιτούμενου μήκους διαδρόμου πάνε περίπατο.
Αλλά πιο πολύ για καθαρά νομικίστικους λόγους, έτσι να ξέρουμε ποιόν να πιάσουμε! Γιατί....
gonso":p89ftevt said:
Τα παλληκάρια με τα turboprop αλλά και ...άλλα παλληκάρια, λόγο του "κοψίματος δρόμου" που προκύπτει από την έγκριση visual από τον ΕΕΚ (μετά από άιτηση του πληρώματος βεβαίως), βρίσκονται "ψηλοί" στην προσέγγιση. Χάριν όμως του μήκους του διαδρόμου, δεν ιδρώνουν ιδιαίτερα να περάσουν το κατώφλι στα 300 πόδια!!!
.... κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει ότι περνώντας το α/φος 50 πόδια το κατώφλι θα συνεχίσει με ένα ιδεατό descent gradient περίπου 3º, για τα συνήθη υψόμετρα αεροδρομίων στην Ελλάδα, κι έτσι να "πιάσει" στο σωστό σημείο. Πολύ συχνά συμβαίνει να συνεχίζει να πετάει παράλληλα με τον διάδρομο για κάνα-δυό χιλιάδες πόδια - σε μήκος, έτσι;- για να πιάσει "γλυφτά", έτσι ώστε μετά, στη πίστα, όλο και κάποιος θα βρεθεί (από το πιλοτήριο) να βγει στην πόρτα γεμάτος καμάρι για να χαζογελάει στις γκόμενες που κατεβαίνουν! Κι όλο και κάποιος αφελής θα βρεθεί (από την καμπίνα) να πει: "Τι κύριος! Βγήκε να μας χαιρετήσει". Που να ξέρει ότι ο "κύριος" παραβίασε κάθε αεροπορική δεοντολογία για να κάνει τον μάγκα. Ίσως και να ξεφούσκωσαν μερικά λάστιχα, επειδή τα φρένα πιάσαν καμμιά 600αριά βαθμούς!....
Ενώ αν περάσεις 300 πόδια το κατώφλι και πιάσεις λίγο "σκαστός", το πιθανότερο είναι πως θα ελευθερώσεις πιο γρήγορα από τον μάγκα....
gonso":p89ftevt said:
Hastaroth":p89ftevt said:
Κι'άν τά υπολογίση λάθος και δέν τού φτάση ο διάδρομος ποιός θά φταίη;
Το στραβό του το κεφάλι θα φταίει !!! Έχουν γίνει τέτοια παγκοσμίως ..ουκ ολίγα.
Και πάλι πολύ σωστά.
Πρέπει να γίνουν
σαφή και απολύτως
αντιληπτά δύο βασικά πράγματα, για να αποφεύγεται, κατά το δυνατόν, η πολύ φιλολογία που διαβάζω πολλές φορές εδώ μέσα και η οποία λειτουργεί — σε τελική ανάλυση — αποπροσανατολιστικά.
1. Τα πάντα εναπόκεινται στην διάνοια του εκάστοτε χειριστή, καθώς και στην συγκεκριμένη στιγμή και συνθήκη, για το πώς θα λειτουργήσει ο καθένας σε μια δεδομένη περίσταση. Δεν είναι πάντα οι πιλότοι διάνοιες, δεν πάντα ξεκούραστοι, δεν είναι πάντα ήρεμοι ψυχολογικά, δεν είναι πάντα αλάθητοι. Έχουν, όμως,
πάντα το ίδιο πτυχίο και έχουν
πάντα την ευθύνη απέναντι στο νόμο. Κι έτσι ερχόμαστε στο....
2. Οι αεροπορικοί νόμοι δημιουργήθηκαν για να μην επικρατεί χάος και αναρχία στον αέρα, ακριβώς όπως και στην κοινωνία. Είναι ένα είδος μπούσουλα που σου λέει χονδρικά τι σε παίρνει να κάνεις και τι όχι. Και, κυρίως, σε περίπτωση συμβάντος να ξέρουνε ποιανού το αυτί θα τραβήξουνε. Καλό το "By the Book", αλλά η τυπολατρεία, κάποιες φορές, σκοτώνει. Όλες οι διαδικασίες φτιάχτηκαν για να σχηματοποιούνται το όρια στο κεφάλι του πιλότου, ώστε να μπορεί να τις παρακάμπτει όποτε αυτό απαιτεί η λογική
με απόλυτη ασφάλεια. Κανένας χειριστής, [
ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΤΕ, πιστέψτε με], δεν σκέπτεται επιχειρώντας μια ασφαλή προσέγγιση όψεως
Νo aeroplane shall fly below 2,000 feet over any congested area,
assembly of people, person, vessel, or vehicle or structure.
Εν τέλει, όλα είναι θέμα εμπειρίας συνδυασμένης με μέση ευφυΐα και μετριοπάθεια. Όχι επίδειξη και παρακινδυνευμένα πράγματα για το show off.
Κοινή λογική, δηλαδή. Δυστυχώς, αυτή είναι τόσο συνηθισμένη στα αεροπλάνα, όσο και στην καθημερινή ζωή ευρύτερα. Δηλαδή είναι σπάνια!
Εξ' άλλου, όπως λέει κι ένας παμπάλαιος αεροπορικός αφορισμός:
"Any aircraft can fly the manufacturer's way, the company's way, the legal way, and, above and beyond all, the Captain's way".
Καλημέρα σας.