jerry
Concorde-Class-Member
τώρα πρέπει να λειτουργούν! ευχαριστώ τον aas59 για την επισήμανση
Πάσχα στο νησί του Πάσχα
- Thread starter jerry
- Ημερομηνία δημιουργίας
payneful_tales
First-Class-Member
- Εγγραφή
- 16/05/2008
- Μηνύματα
- 757
- Likes
- 27
Ο σύντροφος captainjumbo χτύπησε βράδυ τον τηλέγραφο. Ζει ανάμεσά μας...
"
ΑΤΗ-FRA
Πριν από κάθε ταξίδι, πάντα πέφτω πάνω στη σκέψη, για το ποια σημάδια θα συναντήσω απ’ την αρχή και τα οποία θα μου χαράξουν την διαδρομή μέχρι το τέλος. Το D-AISJ δεν ήταν σίγουρα ένα από αυτά. Ούτε κάποια διαδικασία μέχρι την είσοδο σε αυτό. Η παρακείμενη συνοδοιπόρος μου όμως έμελλε να κουβαλά αυτό το σημάδι. 68χρονη μάνα 3 υιών και 4 εγγονών, έχοντας γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο, με τον σύζυγό της να ταξιδεύει σχεδόν πάντα στην fisrt class και αυτή να προτιμά τις εταιρείες του για να συναντιούνται στο ταξίδι τους, με βάση χρόνια τώρα το «μεγάλο μήλο», με προσπάθεια να ξαναζήσουν ελλάδα χωρίς να ευτυχήσουν, με πολλά ερωτήματα ακόμα για την ζωή που πότε τα αναρωτιόταν δυνατά και πότε μου τα απεύθυνε. Ρουφήξαμε τις ώρες παρέα. Μία διακοπή να φωτογραφήσω το σπίτι μου από τα 35.οοο πόδια -εκεί γύρω στο μισάωρο- δεν ήταν ικανή να μας σταματήσει. Η στάση ζωής της και η λαχτάρα της να την μοιραστεί όσο πιο όμορφα μπορούσε με τους ανθρώπου που αγαπούσε, έμοιαζε να δίνει στο μακρινό ταξίδι αυτό την δύναμη να μην βιώσει την καταπόνηση. Άλλωστε, όπως της είπα, προτιμώ να γεμίζω το μυαλό μου περισσότερο απ’ το να γεμίζω μία βαλίτσα. Το μυαλό είχε ήδη αρχίσει να γεμίζει ακόμα και όταν χωρίσαν οι δρόμοι μας στο πάντα γνώριμο τέρμιναλ της Φρακνφούρτης. Αργότερα θα έβλεπα με χαρά την απογείωσή τους μέσα στο Α333 από την ταράτσα του Τ2.
Τα τελευταία χρόνια πιστεύω ότι σε κάποια σκέλη το φαγητό έχει μπει με το σωστό μέτρο στις πτήσεις. Ποτέ δεν με συγκλόνιζαν οι τεράστιοι δίσκοι. Και πάντα με την LH, στο δεδομένο δρομολόγιο, έτρωγα πάντα ζεστό και σωστό σε δόσεις φαγητό. Η υπέροχα καθαρή ατμόσφαιρα χάθηκε κάπου μετά την ελληνική επικράτεια.
FRA
Και έτσι όπως γίνεται με τις ωραίες στιγμές, μοιραστήκαμε και αυτό το τράνζιτ πριν την είσοδο σε μια «λατίνα» με τον Χρήστο. Που πήρε τον τροχήραγο δρόμο και όλοι παρέα πήραμε ένα ακόμα δείπνο στο ίδιο σημείο όπως και πριν από 4 χρόνια. Tο χάζι από την ταράτσα του Τ2 ήταν σχετικά σύντομο αλλά περιεκτικό. Έφερνε φυσικά την ίδια απελπισία στο νου όταν έρχονταν οι εικόνες από το Τ1 μιας εποχής που σου γέμιζε τα ρούχα και το δέρμα με αεροπορικό καύσιμο για να μην ξεχνάς.
Η περιπλάνηση είχε ώρες ώρες την πρόγευση που θα δοκιμάζαμε επανειλημμένα σε διαφορετικά αεροδρόμια και σε διάφορες χρονικές ζώνες. Ένα πρέτσελ χάθηκε γρήγορα στην χάρτινη σακούλα στον πηγαιμό για το τσεκ ιν…
FRA-GRU
Σίγουρα δεν είμαστε οι μέσοι ταξιδιώτες. Γι αυτό μειώνουμε τις απαιτήσεις μας από τις αεροπορικές που επιλέγουμε να ταξιδέψουμε σε επίπεδα απόλυτης προσωπικής ικανοποίησης…J Έτσι, αφού δεν μπόρεσαν να μας ικανοποιήσουν από απόσταση, μας κάλυψαν από κοντά. Και όταν πήραμε αυτό που θέλαμε..ε.. πήραμε και τον δρόμο για το gate. Οι έλεγχοι δεν έκρυβαν καμία παγίδα (τα λέω για να τα ακούει ο συνταξιδιώτης μου) και μας οδήγησαν σε μία αίθουσα που ασφυκτιούσε να αδειάσει. Αφού χαζέψαμε το πλήρωμα που θα μας εξ-υπηρετούσε περιμέναμε καρτερικά την είσοδο. Η μεγαλειώδης εικόνα του να σε περιμένει προετοιμασμένη για σένα και μόνο η θέση σου δίπλα στο παράθυρο.. ήταν και πάλι πραγματικότητα. Ένας μπραζιλέιρο έμελλε από την κλήρωση να είναι ο επιβάτης της διπλανής θέσης. Μέχρι και την αποχώρησή μας από εκείνο το σκάφος, δεν ανταλλάξαμε ούτε έναν ξερόβηχα. Είχα ήδη σπαταλήσει τον ταξιδιωτικό μου χρόνο ομιλίας στο πρώτο σκέλος. Άλλωστε οι νύχτες εκεί ψηλά με έναν νέο τύπο αεροσκάφους απαιτούν απόλυτη προσήλωση στην ταξιδιωτική εμπειρία. Και αυτή την φορά έπρεπε να δοκιμαστεί σωστά και ο παράγοντας «ύπνος». Το seat pitchέδειχνε να φορτίζει αγέρωχα τις υπνωτικές μου διαθέσεις. Έτσι, ταχιά ταχιά αποχωρίστηκα τα κοσμογυρισμένα αθλητικά μου παπούτσια, φόρεσα στις φρεσκομυρωδάτες κάλτσες μου το σετ αεροπορικών καλτσών που είχα μαζί μου, έβγαλα την κατακόκκινη κουβέρτα από το σελοφάν, την τύλιξα γύρω μου, έγειρα προς το παράθυρο και απολάμβανα κάθε ήχο και λέξη που προερχόταν από την καμπίνα μας. Το γνωστό σκαμπανέβασμα που το taxi για τον 18 έχει τόσο πολύ χαραχτεί στο μυαλό μου όλα αυτά τα χρόνια, τα φώτα που χαμήλωναν για την απογείωση, τα γρήγορα βήματα των αεροσυνοδών στον διάδρομο για τις ετοιμασίες, τα «καλούδια» σε όλα αυτά τα χιλιόμετρα του taxi που λειτουργούν σαν ορντέρβ για το ταξίδι, η στροφή στον τοίχο του 18, οι μανέτες που κατεβαίνουν και οι βρυχηθμοί των κινητήρων που τραβάν το βαρύ σκαρί στον λακουβιασμένο διάδρομο, ο αποχωρισμός της γης και η μαγεία του ταξιδιού που ξανά ξεκινάει..για άλλη μια φορά…μέχρι την άκρη του κόσμου.
Η πετσέτα ήταν πονηρή. Αν αχόρταγα ήθελες να την κάνεις δική σου και να χώσεις βιαστικά το πρόσωπό σου μέσα της.. απλά θα έβγαινες τυφλός και χωρίς δέρμα. Το δείπνο μου δεν ήταν ίδιο με του Τζέρρυ. Η μνήμη μου με απατά για το περιεχόμενό του, αλλά σίγουρα δεν ήταν κρέας (νομίζω πήρα ψάρι), και ήταν υπέροχο και χορταστικό για βράδυ. Τα λόγια του συντρόφου aakunz για τον θείο του και τις εμπειρίες του με την ΤΑΜ, απλά χάνονταν όλο και πιο βαθιά στο μυαλό μου με κάθε πιρουνιά. Έτσι είναι σύντροφε.
Με το κόκκινο κρασάκι να κυλά στις φλέβες μου, έπαιξα αρκετά με την μπροστινή μου… (οθόνη..) και χαζεύοντας τα πηδήματα .. (του spiderman) έκλεισα τα βλέφαρα για έναν ύπνο που θα κράταγε ώρες στο άνετο κάθισμά μου εκεί ψηλά.
Ξύπνησα με μια βραζιλιάνα δίπλα μου. Αλλά συνειδητοποίησα ότι ήταν στα δεξιά μου και όχι στ αριστερά μου. Ήταν έξω από το παράθυρο στα περί τα 2.000 πάνω μας και σιγά σιγά την προσπερνούσαμε εκεί ψηλά στον βραζιλιάνικο ουρανό. Η Varig εκείνη δεν ερχόταν από την Φρακφούρτη σίγουρα. Πήγαινε όμως Σαου Πάουλου και θα προσγειωνόταν λίγα λεπτά μετά από μας στο ίδιο terminal. Ναι, με είχε ξετρελάνει. Κάτι που δεν κατόρθωσαν τα κορίτσια της ΤΑΜ, ακόμη και όταν με νωχελική φωνή ρωτούσαν «Μπραζιλέιρους?» πριν παραδώσουν τις κάρτες εισόδου στην χώρα του καφέ.
Το υπέροχο breakfast του σπανάκη ήταν ίδιο με το δικό μου και μου έδωσε δύναμη να αντέξω την θέα του μουντού Σάου Πάουλου που οργώναμε αφ’ υψηλού για ώρα. Ήταν ώρα να πάρω το ΤΑΜκιτ και να οδεύσω προς την τουαλέτα για να φρεσκάρω το πρωινό μου ξύπνημα. Η καμπίνα άρχισε και κείνη να ξυπνά και σε λίγο στροφές απανωτές θα μας οδηγούσαν βιαστικά στο διάδρομο 27R. Το βλέμμα καρφωμένο στο μακρύ taxi με την σιλουέτα ενός DC10 να φέρνει το καλύτερο καλωσόρισμα.
Δέσιμο του σκάφους σε ένα terminal που αποτελεί άντρο της Varig και της GOL και πορεία προς το τράνζιτ με τα καλωσορίσματα να διαδέχονται το ένα το άλλο. Όχι όμως το ίδιο φιλική και η φωνή πίσω μας να μας καλεί να μην φωτογραφίζουμε. Τελικά δώσαμε τόπο στην οργή, δοκιμάσαμε την υπομονή μας στην ουρά και πήραμε τον δρόμο για το έτερο terminal που θα αποτελούσε το σπίτι μας για τις επόμενες ώρες. Καμία αντιξοότητα δεν θα μας τρόμαζε. Ούτε καν η αποπομπή μας από την αίθουσα που χαζεύαμε περιμετρικά το GRU. Ένα μήνυμα στο κινητό μας ενημέρωνε ότι ο Ηλίας βρισκόταν στο Σαλβαδόρ χαζεύοντας αεροπλάνα πριν έρθει Σάο Παόυλο για το ταξίδι της επιστροφής. Το σχόλιό του για συνάντηση εδώ στην «πολύ νότια ελλάδα» με έκανε να γελάω για ώρες. Εν τω μεταξύ ο καιρός έκλεινε, τα σύννεφα κατέβαιναν στα 500 πόδια, και οι ουρανοί αποφάσισαν να ανοίξουν για τα καλά και να μας θυμίσουν ότι ο Μάρτης εδώ δίνει τροπικές χαρές με τα μπούνια..Ήταν η ώρα να δοκιμάσω φρέσκια φρουτοσαλάτα και να πιω έναν καφέ στον πηγαιμό για το gate του επόμενου σκέλους..
GRU-EZE
Το –ΒΡ έφτασε στο gate και σίγουρα όσοι έβγαιναν δεν έδειχναν και τόσο χαρωποί από το ταξίδι τους. Μπήκαμε στην ουρά για Βoarding και έξω μετά βίας διακρίνουμε το αεροσκάφος. Βιβλική ατμόσφαιρα και κεραυνοί χαράς κάλυπταν το βαρύ μας αεροδρόμιο. Γίναμε πάλι ατραξιόν με τα διαβατήρια. Λες και έβλεπαν ράβδους χρυσού στα χέρια μας. Αρχίζει και μ αρέσει τελικά αυτό. Κάτι που αργότερα σε αυτό το μεγάλο ταξίδι θα μου έδινε ίσως την συγκλονιστικότερη εμπειρία για όσα χρόνια ταξιδεύω και που έχει ήδη μπει στην κορυφή των εμπειριών.
Ο δρόμος μας στην φυσούνα συντροφευόταν από καντάρια νερού και κεραυνούς παντού. Στην πόρτα εισόδου η κατάσταη ήταν σχεδόν πλημμυρίδα. Τα νερά έτρεχαν σαν καταρράκτης ενώ με το που μπήκαμε στον θάλαμο το οξυγόνο έβγαινε με μορφή καπνού σε τέτοιο σημείο που βαδίζαμε σε ομίχλη. Δεν μπορώ να πω ότι το είχα ξαναζήσει.
Η πτήση μας ερχόταν τελικά από το Ρίου ντε Ζανέιρου, κάτι που σήμαινε ότι το αεροπλάνο ήταν ήδη γεμάτο με επιβάτες. Το βάδισμα με έβγαλε τελικά στην τελευταία σειρά του σκάφους. Πιο πίσω δεν πήγαινε. Εκεί που όρθιοι οι προηγούμενοι επιβάτες είχαν βγάλει τα μάτε (το παραδοσιακό ρόφημα των αργεντινών) και το έκαναν πάσα μεταξύ τους. Βίωνα απίστευτες στιγμές. Λες και είχα πάει σαφάρι στην ζούγκλα. Τα θερμός με το ζεστό νερό κυκλοφορούσαν πιο γρήγορα και από το οξυγόνο και τα μεταλλικά καλαμάκια έπαιρναν φωτιά από στόμα σε στόμα. Έξω ο κατακλυσμός συνεχιζόταν αδιάκοπα. Οι σκέψεις μας με τον Τζέρρυ είχαν κοινη αναφορά ότι τουλάχιστον αυτή η πτήση δεν ήταν μία συνηθισμένη πτήση. Τελικά δεν είμαστε ο πιο φωνακλάς λαός. Ο θεός έχει δημιουργήσει και τους Αργεντινούς. Τα καθίσματα καινούργια όπως και το αεροσκάφος αλλά πιο σκληρά και από το μαρμάρινο παγκάκι κοντά στο σπίτι μου. "Φτιάχνει μέση" θα σκέφτηκαν στην βραζιλιάνικη εκδοχή της Α3.
Με το που άνοιξε ο καιρός αρχίσαμε να κυλάμε. Ήμασταν το πρώτο αεροσκάφος που έφευγε μετά την καταιγίδα. Αυτή την φορά ο 09R μας οδήγησε ψηλά στα υπέροχα σύννεφα χωρίς τρελές αναταράξεις όπως θα περίμενα. Ο ήλιος με έδερνε απ το παράθυρο μέχρι και πάνω από το δέλτα του Ρίο ντε λα Πλάτα όπου άρχιζε να χαμηλώνει το ύψος πτήσης μας. ένα μαγευτικό πέρασμα πάνω από το ΕΖΕ με γέμισε χαρά αλλά και δροσιά μετά από πολλή ώρα. Οι πάμπας όμορφες και καταπράσινες μας οδήγησαν στο μοναδικό κενό του ιντερνάσιοναλ τέρμιναλ. Εκεί που πράγματι η συγκίνηση κορυφώθηκε δίπλα στο 744 της Malaysian. Πόσες φορές δεν είχαμε μιλήσει για την πτήση φετίχ του πλανήτη. Μα πόσες.. Ήμασταν ήδη δίπλα της. Αφήσαμε την συγκίνηση να μας οδηγήσει στην γρήγορη έξοδο, στο συναλλαγματήριο, και στον οδηγό που έπρεπε να μας περιμένει αλλά δεν τον βρίσκαμε. Ένα τηλεφώνημα μας τιν έφερε σε 3 λεπτά και αμς οδήγησε στο αμάξι που είχαμε ήδη κλέισει από την ελλάδα για να μας οδηγήσει στο Σαν Τέλμο. Το απόγευμα καλοκαιρινό. Τα ρούχα χαλαρώνουν, τα κοντομάνικα βασιλεύουν μέσα στον Μάρτη και με ταχύτητα διασχίζουμε την εθνική BsAs την ίδια ώρα που η Μπόκα Τζούνιορς σκόραρε στο Λα Μπομπονέρα για να ισοφαρίσει και να μου θυμίσει την μαγεία των ποδοσφαιρικών απογευμάτων.. αλλά πια.. στην χώρα του El D10S. Viva Diego, Viva Buenos Aires...
"
"
ΑΤΗ-FRA
Πριν από κάθε ταξίδι, πάντα πέφτω πάνω στη σκέψη, για το ποια σημάδια θα συναντήσω απ’ την αρχή και τα οποία θα μου χαράξουν την διαδρομή μέχρι το τέλος. Το D-AISJ δεν ήταν σίγουρα ένα από αυτά. Ούτε κάποια διαδικασία μέχρι την είσοδο σε αυτό. Η παρακείμενη συνοδοιπόρος μου όμως έμελλε να κουβαλά αυτό το σημάδι. 68χρονη μάνα 3 υιών και 4 εγγονών, έχοντας γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο, με τον σύζυγό της να ταξιδεύει σχεδόν πάντα στην fisrt class και αυτή να προτιμά τις εταιρείες του για να συναντιούνται στο ταξίδι τους, με βάση χρόνια τώρα το «μεγάλο μήλο», με προσπάθεια να ξαναζήσουν ελλάδα χωρίς να ευτυχήσουν, με πολλά ερωτήματα ακόμα για την ζωή που πότε τα αναρωτιόταν δυνατά και πότε μου τα απεύθυνε. Ρουφήξαμε τις ώρες παρέα. Μία διακοπή να φωτογραφήσω το σπίτι μου από τα 35.οοο πόδια -εκεί γύρω στο μισάωρο- δεν ήταν ικανή να μας σταματήσει. Η στάση ζωής της και η λαχτάρα της να την μοιραστεί όσο πιο όμορφα μπορούσε με τους ανθρώπου που αγαπούσε, έμοιαζε να δίνει στο μακρινό ταξίδι αυτό την δύναμη να μην βιώσει την καταπόνηση. Άλλωστε, όπως της είπα, προτιμώ να γεμίζω το μυαλό μου περισσότερο απ’ το να γεμίζω μία βαλίτσα. Το μυαλό είχε ήδη αρχίσει να γεμίζει ακόμα και όταν χωρίσαν οι δρόμοι μας στο πάντα γνώριμο τέρμιναλ της Φρακνφούρτης. Αργότερα θα έβλεπα με χαρά την απογείωσή τους μέσα στο Α333 από την ταράτσα του Τ2.
Τα τελευταία χρόνια πιστεύω ότι σε κάποια σκέλη το φαγητό έχει μπει με το σωστό μέτρο στις πτήσεις. Ποτέ δεν με συγκλόνιζαν οι τεράστιοι δίσκοι. Και πάντα με την LH, στο δεδομένο δρομολόγιο, έτρωγα πάντα ζεστό και σωστό σε δόσεις φαγητό. Η υπέροχα καθαρή ατμόσφαιρα χάθηκε κάπου μετά την ελληνική επικράτεια.
FRA
Και έτσι όπως γίνεται με τις ωραίες στιγμές, μοιραστήκαμε και αυτό το τράνζιτ πριν την είσοδο σε μια «λατίνα» με τον Χρήστο. Που πήρε τον τροχήραγο δρόμο και όλοι παρέα πήραμε ένα ακόμα δείπνο στο ίδιο σημείο όπως και πριν από 4 χρόνια. Tο χάζι από την ταράτσα του Τ2 ήταν σχετικά σύντομο αλλά περιεκτικό. Έφερνε φυσικά την ίδια απελπισία στο νου όταν έρχονταν οι εικόνες από το Τ1 μιας εποχής που σου γέμιζε τα ρούχα και το δέρμα με αεροπορικό καύσιμο για να μην ξεχνάς.
Η περιπλάνηση είχε ώρες ώρες την πρόγευση που θα δοκιμάζαμε επανειλημμένα σε διαφορετικά αεροδρόμια και σε διάφορες χρονικές ζώνες. Ένα πρέτσελ χάθηκε γρήγορα στην χάρτινη σακούλα στον πηγαιμό για το τσεκ ιν…
FRA-GRU
Σίγουρα δεν είμαστε οι μέσοι ταξιδιώτες. Γι αυτό μειώνουμε τις απαιτήσεις μας από τις αεροπορικές που επιλέγουμε να ταξιδέψουμε σε επίπεδα απόλυτης προσωπικής ικανοποίησης…J Έτσι, αφού δεν μπόρεσαν να μας ικανοποιήσουν από απόσταση, μας κάλυψαν από κοντά. Και όταν πήραμε αυτό που θέλαμε..ε.. πήραμε και τον δρόμο για το gate. Οι έλεγχοι δεν έκρυβαν καμία παγίδα (τα λέω για να τα ακούει ο συνταξιδιώτης μου) και μας οδήγησαν σε μία αίθουσα που ασφυκτιούσε να αδειάσει. Αφού χαζέψαμε το πλήρωμα που θα μας εξ-υπηρετούσε περιμέναμε καρτερικά την είσοδο. Η μεγαλειώδης εικόνα του να σε περιμένει προετοιμασμένη για σένα και μόνο η θέση σου δίπλα στο παράθυρο.. ήταν και πάλι πραγματικότητα. Ένας μπραζιλέιρο έμελλε από την κλήρωση να είναι ο επιβάτης της διπλανής θέσης. Μέχρι και την αποχώρησή μας από εκείνο το σκάφος, δεν ανταλλάξαμε ούτε έναν ξερόβηχα. Είχα ήδη σπαταλήσει τον ταξιδιωτικό μου χρόνο ομιλίας στο πρώτο σκέλος. Άλλωστε οι νύχτες εκεί ψηλά με έναν νέο τύπο αεροσκάφους απαιτούν απόλυτη προσήλωση στην ταξιδιωτική εμπειρία. Και αυτή την φορά έπρεπε να δοκιμαστεί σωστά και ο παράγοντας «ύπνος». Το seat pitchέδειχνε να φορτίζει αγέρωχα τις υπνωτικές μου διαθέσεις. Έτσι, ταχιά ταχιά αποχωρίστηκα τα κοσμογυρισμένα αθλητικά μου παπούτσια, φόρεσα στις φρεσκομυρωδάτες κάλτσες μου το σετ αεροπορικών καλτσών που είχα μαζί μου, έβγαλα την κατακόκκινη κουβέρτα από το σελοφάν, την τύλιξα γύρω μου, έγειρα προς το παράθυρο και απολάμβανα κάθε ήχο και λέξη που προερχόταν από την καμπίνα μας. Το γνωστό σκαμπανέβασμα που το taxi για τον 18 έχει τόσο πολύ χαραχτεί στο μυαλό μου όλα αυτά τα χρόνια, τα φώτα που χαμήλωναν για την απογείωση, τα γρήγορα βήματα των αεροσυνοδών στον διάδρομο για τις ετοιμασίες, τα «καλούδια» σε όλα αυτά τα χιλιόμετρα του taxi που λειτουργούν σαν ορντέρβ για το ταξίδι, η στροφή στον τοίχο του 18, οι μανέτες που κατεβαίνουν και οι βρυχηθμοί των κινητήρων που τραβάν το βαρύ σκαρί στον λακουβιασμένο διάδρομο, ο αποχωρισμός της γης και η μαγεία του ταξιδιού που ξανά ξεκινάει..για άλλη μια φορά…μέχρι την άκρη του κόσμου.
Η πετσέτα ήταν πονηρή. Αν αχόρταγα ήθελες να την κάνεις δική σου και να χώσεις βιαστικά το πρόσωπό σου μέσα της.. απλά θα έβγαινες τυφλός και χωρίς δέρμα. Το δείπνο μου δεν ήταν ίδιο με του Τζέρρυ. Η μνήμη μου με απατά για το περιεχόμενό του, αλλά σίγουρα δεν ήταν κρέας (νομίζω πήρα ψάρι), και ήταν υπέροχο και χορταστικό για βράδυ. Τα λόγια του συντρόφου aakunz για τον θείο του και τις εμπειρίες του με την ΤΑΜ, απλά χάνονταν όλο και πιο βαθιά στο μυαλό μου με κάθε πιρουνιά. Έτσι είναι σύντροφε.
Με το κόκκινο κρασάκι να κυλά στις φλέβες μου, έπαιξα αρκετά με την μπροστινή μου… (οθόνη..) και χαζεύοντας τα πηδήματα .. (του spiderman) έκλεισα τα βλέφαρα για έναν ύπνο που θα κράταγε ώρες στο άνετο κάθισμά μου εκεί ψηλά.
Ξύπνησα με μια βραζιλιάνα δίπλα μου. Αλλά συνειδητοποίησα ότι ήταν στα δεξιά μου και όχι στ αριστερά μου. Ήταν έξω από το παράθυρο στα περί τα 2.000 πάνω μας και σιγά σιγά την προσπερνούσαμε εκεί ψηλά στον βραζιλιάνικο ουρανό. Η Varig εκείνη δεν ερχόταν από την Φρακφούρτη σίγουρα. Πήγαινε όμως Σαου Πάουλου και θα προσγειωνόταν λίγα λεπτά μετά από μας στο ίδιο terminal. Ναι, με είχε ξετρελάνει. Κάτι που δεν κατόρθωσαν τα κορίτσια της ΤΑΜ, ακόμη και όταν με νωχελική φωνή ρωτούσαν «Μπραζιλέιρους?» πριν παραδώσουν τις κάρτες εισόδου στην χώρα του καφέ.
Το υπέροχο breakfast του σπανάκη ήταν ίδιο με το δικό μου και μου έδωσε δύναμη να αντέξω την θέα του μουντού Σάου Πάουλου που οργώναμε αφ’ υψηλού για ώρα. Ήταν ώρα να πάρω το ΤΑΜκιτ και να οδεύσω προς την τουαλέτα για να φρεσκάρω το πρωινό μου ξύπνημα. Η καμπίνα άρχισε και κείνη να ξυπνά και σε λίγο στροφές απανωτές θα μας οδηγούσαν βιαστικά στο διάδρομο 27R. Το βλέμμα καρφωμένο στο μακρύ taxi με την σιλουέτα ενός DC10 να φέρνει το καλύτερο καλωσόρισμα.
Δέσιμο του σκάφους σε ένα terminal που αποτελεί άντρο της Varig και της GOL και πορεία προς το τράνζιτ με τα καλωσορίσματα να διαδέχονται το ένα το άλλο. Όχι όμως το ίδιο φιλική και η φωνή πίσω μας να μας καλεί να μην φωτογραφίζουμε. Τελικά δώσαμε τόπο στην οργή, δοκιμάσαμε την υπομονή μας στην ουρά και πήραμε τον δρόμο για το έτερο terminal που θα αποτελούσε το σπίτι μας για τις επόμενες ώρες. Καμία αντιξοότητα δεν θα μας τρόμαζε. Ούτε καν η αποπομπή μας από την αίθουσα που χαζεύαμε περιμετρικά το GRU. Ένα μήνυμα στο κινητό μας ενημέρωνε ότι ο Ηλίας βρισκόταν στο Σαλβαδόρ χαζεύοντας αεροπλάνα πριν έρθει Σάο Παόυλο για το ταξίδι της επιστροφής. Το σχόλιό του για συνάντηση εδώ στην «πολύ νότια ελλάδα» με έκανε να γελάω για ώρες. Εν τω μεταξύ ο καιρός έκλεινε, τα σύννεφα κατέβαιναν στα 500 πόδια, και οι ουρανοί αποφάσισαν να ανοίξουν για τα καλά και να μας θυμίσουν ότι ο Μάρτης εδώ δίνει τροπικές χαρές με τα μπούνια..Ήταν η ώρα να δοκιμάσω φρέσκια φρουτοσαλάτα και να πιω έναν καφέ στον πηγαιμό για το gate του επόμενου σκέλους..
GRU-EZE
Το –ΒΡ έφτασε στο gate και σίγουρα όσοι έβγαιναν δεν έδειχναν και τόσο χαρωποί από το ταξίδι τους. Μπήκαμε στην ουρά για Βoarding και έξω μετά βίας διακρίνουμε το αεροσκάφος. Βιβλική ατμόσφαιρα και κεραυνοί χαράς κάλυπταν το βαρύ μας αεροδρόμιο. Γίναμε πάλι ατραξιόν με τα διαβατήρια. Λες και έβλεπαν ράβδους χρυσού στα χέρια μας. Αρχίζει και μ αρέσει τελικά αυτό. Κάτι που αργότερα σε αυτό το μεγάλο ταξίδι θα μου έδινε ίσως την συγκλονιστικότερη εμπειρία για όσα χρόνια ταξιδεύω και που έχει ήδη μπει στην κορυφή των εμπειριών.
Ο δρόμος μας στην φυσούνα συντροφευόταν από καντάρια νερού και κεραυνούς παντού. Στην πόρτα εισόδου η κατάσταη ήταν σχεδόν πλημμυρίδα. Τα νερά έτρεχαν σαν καταρράκτης ενώ με το που μπήκαμε στον θάλαμο το οξυγόνο έβγαινε με μορφή καπνού σε τέτοιο σημείο που βαδίζαμε σε ομίχλη. Δεν μπορώ να πω ότι το είχα ξαναζήσει.
Η πτήση μας ερχόταν τελικά από το Ρίου ντε Ζανέιρου, κάτι που σήμαινε ότι το αεροπλάνο ήταν ήδη γεμάτο με επιβάτες. Το βάδισμα με έβγαλε τελικά στην τελευταία σειρά του σκάφους. Πιο πίσω δεν πήγαινε. Εκεί που όρθιοι οι προηγούμενοι επιβάτες είχαν βγάλει τα μάτε (το παραδοσιακό ρόφημα των αργεντινών) και το έκαναν πάσα μεταξύ τους. Βίωνα απίστευτες στιγμές. Λες και είχα πάει σαφάρι στην ζούγκλα. Τα θερμός με το ζεστό νερό κυκλοφορούσαν πιο γρήγορα και από το οξυγόνο και τα μεταλλικά καλαμάκια έπαιρναν φωτιά από στόμα σε στόμα. Έξω ο κατακλυσμός συνεχιζόταν αδιάκοπα. Οι σκέψεις μας με τον Τζέρρυ είχαν κοινη αναφορά ότι τουλάχιστον αυτή η πτήση δεν ήταν μία συνηθισμένη πτήση. Τελικά δεν είμαστε ο πιο φωνακλάς λαός. Ο θεός έχει δημιουργήσει και τους Αργεντινούς. Τα καθίσματα καινούργια όπως και το αεροσκάφος αλλά πιο σκληρά και από το μαρμάρινο παγκάκι κοντά στο σπίτι μου. "Φτιάχνει μέση" θα σκέφτηκαν στην βραζιλιάνικη εκδοχή της Α3.
Με το που άνοιξε ο καιρός αρχίσαμε να κυλάμε. Ήμασταν το πρώτο αεροσκάφος που έφευγε μετά την καταιγίδα. Αυτή την φορά ο 09R μας οδήγησε ψηλά στα υπέροχα σύννεφα χωρίς τρελές αναταράξεις όπως θα περίμενα. Ο ήλιος με έδερνε απ το παράθυρο μέχρι και πάνω από το δέλτα του Ρίο ντε λα Πλάτα όπου άρχιζε να χαμηλώνει το ύψος πτήσης μας. ένα μαγευτικό πέρασμα πάνω από το ΕΖΕ με γέμισε χαρά αλλά και δροσιά μετά από πολλή ώρα. Οι πάμπας όμορφες και καταπράσινες μας οδήγησαν στο μοναδικό κενό του ιντερνάσιοναλ τέρμιναλ. Εκεί που πράγματι η συγκίνηση κορυφώθηκε δίπλα στο 744 της Malaysian. Πόσες φορές δεν είχαμε μιλήσει για την πτήση φετίχ του πλανήτη. Μα πόσες.. Ήμασταν ήδη δίπλα της. Αφήσαμε την συγκίνηση να μας οδηγήσει στην γρήγορη έξοδο, στο συναλλαγματήριο, και στον οδηγό που έπρεπε να μας περιμένει αλλά δεν τον βρίσκαμε. Ένα τηλεφώνημα μας τιν έφερε σε 3 λεπτά και αμς οδήγησε στο αμάξι που είχαμε ήδη κλέισει από την ελλάδα για να μας οδηγήσει στο Σαν Τέλμο. Το απόγευμα καλοκαιρινό. Τα ρούχα χαλαρώνουν, τα κοντομάνικα βασιλεύουν μέσα στον Μάρτη και με ταχύτητα διασχίζουμε την εθνική BsAs την ίδια ώρα που η Μπόκα Τζούνιορς σκόραρε στο Λα Μπομπονέρα για να ισοφαρίσει και να μου θυμίσει την μαγεία των ποδοσφαιρικών απογευμάτων.. αλλά πια.. στην χώρα του El D10S. Viva Diego, Viva Buenos Aires...
"