Η διοίκηση της World Bank ανακοίνωσε πρόσφατα στο CNN πως οι ανεπτυγμένες χώρες εννοώντας κυρίως τη δύση (G8 κλπ.) θα πρέπει να μειώσουν τους μέσους όρους των δεικτών ανάπτυξης από 6.1% έως 7.8% ανάλογα, σε έως 4.2% για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στον έλεγχο των αγορών. Αυτό σημαίνει πως αν κάτι τέτοιο συμβεί θα πληγούν κυρίως χώρες παραγωγής πρωτογενών υλών, και επεξεργασίας και χώρες καθ΄ οδόν προς ανάπτυξη (η Ελλάδα θα επηρεαστεί αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Τι σημαίνουν όλα αυτά; σημαίνουν πως γίνεται μια προσπάθεια να χαλιναγωγηθεί μια αγορά προς όφελος μιας άλλης. Η πρώτη είναι η Ασιατική με κεντρομόλο την Κινεζική, ενώ η δεύτερη είναι η Ευρω-Αμερικανική. Η Κίνα δεν έχει ανοίξει ακόμα τα ταμεία της, αν το κάνει και απελευθερώσει τα δολάρια και ευρώ που έχει συσσωρεύσει ανά τα έτη, πάει η διεθνής οικονομία καταστράφηκε. Μην ξεχνάμε πως ο μεγαλύτερος εχθρός των καπιταλιστικών κοινωνιών είναι ο ανεξάρτητος και αυτοδύναμος καταναλωτής. Αυτός που καλλιεργεί πέντε λάχανα για το σπιτικό του και που έχει την κατσικούλα του να του δίνει γάλα (παράδειγμα: δεν είναι περίεργο που τα χωριά και τοπικές ελληνικές κοινωνίες μαράζωσαν μετά την δεκαετία του ΄60). Υπάρχουν φυσικά κάποιες (καπιταλιστικές) κοινωνίες που τα έχουν λόγο δομής σχεδόν λυμένα αυτά. Και αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτή η εισαγωγή μας βοηθά να κατανοήσουμε τη ρίζα κάποιων θεμάτων όπως αυτό που συζητάμε τώρα.
Αν δούμε τον πολιτικό αναπτυξιακό χάρτη της Κίνας θα δούμε πως όταν μιλάμε για τον μεγαλύτερο υπεργολάβο του κόσμου στη σκέψη μας δημιουργείται η εικόνα ΟΧΙ μιας Κίνας η οποία βρίσκεται σε αυτό το γεωγραφικό πλάτος και έχει αυτό τον πληθυσμό, με αυτές τις δυνατότητες, πράγμα που είναι πολύ δύσκολο να το συλλάβουμε αν δεν έχουμε πάει και γιατί όχι ζήσει εκεί, ΑΛΛΑ της “δικής μας Κίνας” έτσι όπως αυτή γραφικά παρουσιάζεται μέσα από την κατακλυσμιαία προσφορά της στην δική μας κοινωνία.
Αυτή η Κίνα έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε και όπως τη δεχόμαστε, αποτελεί μόνο το 10% της βιομηχανικά-βιοτεχνικά παραγωγικής Κίνας. Καθώς αυτό που όλος ο κόσμος γεύεται, απολαμβάνει, χρησιμοποιεί ή ενδύεται, παράγεται μόνο από το κυρίως ανατολικό τόξο της παραγωγικής ζώνης της Κίνας. Με ανάπτυξη να φτάνει σε περιοχές και τομείς στο 25% φανταστείτε, ευφάνταστοι αναγνώστες με τι ρυθμό κινείται το κύμα ανάπτυξης προς την ενδοχώρα και τι αυτό σηκώνει και ζητά.
Ας θυμηθούμε δύο πράγματα το χάρτη ανάπτυξης το χάρτη ανάπτυξης των Αμερικανικών δικτύων πολιτικής αεροπορίας στις δεκαετίες του ’20 με ’40 (T.A. Heppenheimer, 1995), και την ανάγκη τους για αυτονομία και ανάπτυξη, αλλά και τον Υπουργό της Κίνας που μετά το μποϊκοτάζ της Ε.Ε. (2006) στα Κινεζικής παραγωγής προϊόντα (ένδυσης και λοιπά) και κατά τη διάρκεια επίσκεψης του στις Βρυξέλλες ανάμεσα σε άλλα ανέφερε πως “για να αγοραστεί ένα Airbus της E.E. η Κίνα, δισεκατομμύρια μπλουζάκια θα πρέπει να δημιουργηθούν και να πουληθούν. Μην αγοράζετε τα μπλουζάκια μας…” διαμήνυσε “…και δε θα μπορέσουμε να αγοράσουμε τα αεροσκάφη σας.”. Εκεί λοιπόν έληξε και το μποϊκοτάζ της Ε.Ε.
Τι θέλω να πω στην ανάγκη και οι θεοί πείθονται. Δεν είναι τυχαίες όλες οι παρεισφρήσεις δυτικών εταιρειών (αεροπορικής δραστηριοποίησης – μεταφορά και κατασκευή) στην Κίνα. Η Κίνα είναι μια STARGATE χώρα. Με το που περάσει κάποιος το FIR μπαίνει σε άλλη διάσταση.
Η Κίνα θα δημιουργήσει δικά της αεροσκάφη μέσα στα επόμενα χρόνια όχι μόνο γιατί το απαιτούν οι ανάγκες της εσωτερικής της αγοράς (μεταφοράς-μετακίνησης) αλλά για να δημιουργήσει διέξοδο εκτόνωσης στα συσσωρευμένα κεφάλαια που διαθέτει, και για να στηρίξει την πολιτική της σε επίπεδο εσωτερικής διαχείρισης. Σε αυτό το παιγνίδι η δυτικές αγορές θα τη στηρίξουν για να το κάνει, όχι για να ελέγξουν απαραίτητα την Κινεζική αγορά αλλά για να προστατέψουν τη δική τους. Το κεφάλαιο Εθνικά Δίκτυα Versus Διεθνών Δικτύων δε θα το ανοίξουμε, είναι μεγάλο και με πολλές νομικές αναφορές και εμπορικές δυσλειτουργίες.
Κατά τη γνώμη μου όλοι θα βγουν ωφελημένοι. Και άδειες θα πάρουν και τεχνογνωσία από διεθνείς φορείς και οργανισμούς.
Σας κάλυψα;
