Και τώρα η συνέχεια.
4 το πρωί ήμουν στο πόδι μαζί με τον Κίκε, που ήταν ο μόνος που είχε μείνει στην Ιαπωνία έως τότε, αφού ο Γουίλυ και η Κλαιρ την είχαν κοπανήσει δύο και μια μέρα αντιστοίχως νωρίτερα. Αποχαιρέτησα τον Κίκε πριν το μετρό αφού αυτός θα πετούσε από ΙΤΜ και μπήκα - μαζί με το σπαθί μου-στο πιο αργό αλλά φτηνότερο (7 Ε) συρμό για το αεροδρόμιο ΚΙΧ. Επί μια ώρα και κάτι, δεν σταμάτησα να βλέπω τσιμέντο. Είναι η καλύτερη προετοιμασία για αυτό που θα ακολουθούσε και που με διαφορά είναι η πιο επιβλητική άφιξη σε αεροδρόμιο που έχω κάνει ποτέ: από την στιγμή που το τρένο ανεβαίνει την γέφυρα που ενώνει τη πόλη με το τεχνητό νησί, είναι σαν να βρίσκεσαι σε όνειρο, βλέποντας αριστερά και δεξιά μόνο την θάλασσα και το τρένο να κατευθύνεται προς το κενό...Αν και η ώρα ήταν γύρω στις 6, δεν υπήρχε ίχνος νύστας με αυτό που έβλεπα και που θα με κάνει κάθε φορά που θα παίρνω το RER B για το CDG να βλαστημάω δύο φορές ...
Το ΚΙΧ έχει ψηφιστεί πολλάκις ως το καλύτερο του κόσμου σε διάφορες ψηφοφορίες και σίγουρα είναι ένα από αυτά. Είναι βέβαια λίγο δύσκολο να το συγκρίνεις με τα αεροδρόμια-γίγαντες τύπου SIN, LHR ή AMS μιας που το ΚΙΧ είναι σε μέγεθος κάτι σαν το Ελ. Βενιζέλος, αλλά η ποιότητα είναι εξόφθαλμη σε όλα τα σημεία. Πρόκειται για ένα αεροδρόμιο με 2 τέρμνιναλς το ένα δίπλα στο άλλο, σχεδιασμένο από τον Ρ. Πιάνο και που κόστισε $20δις...Λεφτά στην Ιαπωνία υπάρχουν σίγουρα.
Από τον σταθμό του μετρό μέχρι τις αναχωρήσεις προλαβαίνεις να πάρεις μια καλή γεύση του αεροδρομίου, αν και η αποκάλυψη έρχεται μετά...Πήγα στο Check-in desk της Air China όπου μετά από 5 λεπτά με εξυπηρέτησε η Ιαπωνέζα ευγενέστατη υπάλληλος της JAL :
-Που μένετε;
-Στο Παρίσι.
- Αλλά πάτε στο Charles de Gaulle;
-...
-...
- Το Charles de Gaulle είναι στο Παρίσι
- Από το Charles de Gaulle θα πάρετε άλλη πτήση;
-Όχι, μένω εκεί.
-Έχετε όμως βίζα για το Παρίσι;
-
Με αυτά και με αυτά και με κάποια τηλεφωνήματα, ψαξίματα στον υπολογιστή της και άγχος, η μικρή μας Ιαπωνέζα έβγαλε τις κάρτες. Και παράθυρο, όχι αστεία. Παραθυράρα, γιατί αλλιώς το ΚΙΧ από ψηλά πάει περίπατο και καλύτερα να καθίσετε σπίτι σας αν σας βάλουν στον διάδρομο και χάσετε το θέαμα.
-Τι είναι αυτό; Με ρώτησε κοιτώντας τον μεγάλο σωλήνα από χαρτόνι. Της εξήγησα ότι είναι σπαθί των ένδοξων σαμουράι προγόνων της και εκεί κατάλαβα ότι υπήρξαν πολλοί πριν από μένα. Με ένα βαθύτατο απολογητικό ύφος, μου εξήγησε ότι δυστυχώς θα πρέπει να το αποχωριστώ και ότι θα πρέπει να το κάνω ckeck in. Φαντάστηκα το ίδιο σκηνικό άλλου, στις ΗΠΑ για παράδειγμα, σε πτήση της El Al. Μετά από πολλές υποκλίσεις έβγαλε από το συρτάρι της καμιά 10αρια αυτοκόλητα FRAGILE , this is not a weapon κλπ. Με έβαλε να υπογράψω και ένα χαρτί ότι η JAL δεν ευθύνεται για ότι συμβεί μετά την απογείωση. Μπηχτή για την Air China και τους φίλους μας του Πεκίνου άραγε; :twisted:
Αφού πέρασα τον έλεγχο και έκανα μερικά τελευταία ψώνια όπως νυχοκόπτη με ενσωματωμένο μεγεθυντικό φακό και άλλων γκάτζετς made in Japan, το ΚΙΧ μου αποκάλυπτε περαιτέρω την
ανωτερότητα του...
Σεζ λονγκ για να παρατηρείς την κίνηση, ένα πολύ οργανωμένο αυτοματοποιημένο σύστημα μετακίνησης των επιβατών κατά μήκος του αεροσταθμού και εννοείται πολλές ενδιαφέρουσες παρουσίες. Και επειδή ήταν και νωρίς το πρωί, τα χρώματα του ουρανού έκανε το όλο σκηνικό ακόμα πιο ενδιαφέρον!
Garuda Indonesia
Vietnam Airlines A320 & Singapore
Vietnam Airlines A330
Air China A320
Philippine Airlines
JAL
Δυστυχώς, κάτι τέτοιες στιγμές ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα και τα ψωμιά μου στην Ιαπωνία είχαν τελειώσει...Το Β738 της Air China περίμενε
εκεί, μπροστά από τον φουτουριστικό πύργο ελέγχου για να με πάει πίσω στην Κίνα. Η απογείωση είναι κάτι παραπάνω από απολαυστική:
1.
2.
3.
4.
Το
πρωινό πλήρες και γενικά μια ήσυχη πτήση, χωρίς τίποτα αξιομνημόνευτο. Αυτό που θα θυμάμαι είναι σίγουρα
το νέφος καθώς προσγειωνόμασταν στο κρύο ΡΕΚ, που δεν σου επέτρεπε παραπάνω από μερικά μέτρα ορατότητας. Η αποβίβαση έγινε γρήγορα-γρήγορα λεωφορειάτη και ακολούθησε ο γνωστός τριπλός έλεγχος από τους Κινέζους. Στο τέρμιναλ αν και υπήρχε υποψία ίντερνετ, το μηχάνημα που σου δίνει τον δωρεάν κωδικό δεν λειτουργούσε. Έτσι για να περάσω τις 4 ώρες αναμονής άρχιζα να περιφέρομαι σαν άδικη κατάρα και να φωτογραφίζω όχι μόνο τις
EVA Air αυτού του κόσμου αλλά και τα special livery της Air China όπως το
Β-2035... Στο οποίο και θα επιβιβαζόμουν αργότερα! Πίσω στο θέμα του ίντερνετ, η περιφορά μου στο τέρμιναλ έφερε αποτέλεσμα καθώς βρέθηκε άλλο μηχάνημα και έτσι και κωδικός... Οι όροι που ''υπογράφεις'' είναι λίγο περίεργοι, καθώς μάλλον συναινείς στο να έχουν πρόσβαση οι Κινέζοι στα αρχεία σου κλπ αλλά στο κάτω-κάτω δεν έχουμε και πολλά να κρύψουμε έτσι και αλλιώς...
Η επιβίβαση θα γινόταν μέσω της
business class και εγώ θα βρισκόμουν στο τέλος του Β777 και την ησυχία. Πτήση ήρεμη, με
πολύ ωραίο φωτισμό στο Boeing και ενδιαφέρουσες ποσότητες γευμάτων (
1. &
2.). Ναι καλά μαντέψατε, το φαγητό ήταν συνέχεια σχεδόν το ίδιο, πρωινό, μεσημεριανό και δείπνο αλλά καλύτερο αυτή την φορά από πολλά ευρωπαϊκά σαντουιτσάκια. Για το IFE και το προσωπικό τα είπαμε και στην αρχή και δεν υπήρχε μεγάλη διαφορά ούτε τώρα, υπάρχει μεγάλο περιθώριο βελτίωσης παρόλα αυτά σίγουρα δεν υπόφερεις κιόλας.
Ενώ έχεις χάσει τα αυγά και τα πασχάλια με την διαφορά της ώρας και με το τι μέρα είναι στο Παρίσι, η προσγείωση του Β777 στο γαλλικό καμάρι CDG έγινε ομαλά, διαπερνώντας το μόνιμο σύννεφο που σκεπάζει την πόλη του φωτός (κάτι σαν independence day). Αποβίβαση από την έξοδο της
First Class και κατεύθυνση προς τον έλεγχο διαβατηρίων, όπου καταλαβαίνεις γιατί είναι σημαντικό να έχεις διαβατήριο ΕΕ και όχι Ασίας... Η ουρά των ''άλλών'' είναι γύρω στην μία ώρα και βάλε :shock: ... Κατευθυνόμενος προς το έλεγχο αποσκευών σκεπτόμουν αυτόν τον μάντη κακών, τον Γουίλυ, που ήθελε να με πείσει ότι το σπαθί σαμουράι, μάλλον θα κρατηθεί ως σουβενίρ για κάποιον τελώνη παρά για το ράφι μου... Και έτσι ενώ είχα πάρει την μία αποσκευή μου και περίμενα απελπισμένος και τελευταίος να κοιτάω τον άδειο ιμάντα των αποσκευών να σταματάει, άρχισα να βάζω διάφορα σενάρια στο νου για το τι έγινε, με βασικό αυτό του ότι θα με βάλουν να πληρώσω φόρο εισαγωγής...Και όμως όχι! Να που ξεπρόβαλε μια ευγενέστατη υπάλληλος του hadling, σπάνιο είδος στην γαλλική πρωτεύουσα by the way, και με ρώτησε τι περίμενα μόνος και έρημος. Με το ασύρματο της στο χέρι, με ενημέρωσε ότι τα special πακέτα καταφθάνουν από στιγμή σε στιγμή και έτσι μετά από 5 λεπτά ένας χαμογελαστός ταξιδιώτης έπαιρνε το σπαθί του πίσω στα χέρια του, κατευθείαν από τα χέρια του hadler. Εντυπωσιασμένος από την εξυπηρέτηση, μπήκα στο λεωφορείο που θα με πήγαινε non-stop στην στάση Opera, καθώς νυχτιάτικα το RER δεν είναι το μέρος που θέλεις να βρίσκεσαι ακόμα και αν είσαι επαρκώς οπλισμένος.
Στο τελευταίο κομμάτι:
-Βαθμολογίες του διαγωνίσματος - δεν κόπηκε κανείς.
-Επίλογος του ταξιδιού
