George
V.I.P.-Class-Member
- Εγγραφή
- 29/03/2003
- Μηνύματα
- 1.432
- Likes
- 123
Τι είν’ η Air Asia; Μην είν’ το livery που χρυσολάμπει; Μην είν’ τα Airbus της τα ινδονησιακά;
Περπατώντας δίπλα στα πληρώματα οι παραπάνω προβληματισμοί, καθώς και οι σαφείς παραινέσεις του aakunz για προσοχή για λίγο ξεχάστηκαν και με βήμα ταχύ έφτασα στο gate Q13 που ήταν ήδη "buca". Ο κόσμος κατέφθανε προοδευτικά και το ίδιο και το δικό μας πλήρωμα, που παρέλασε όλο από μπροστά μας, ενώ κατά τις 10:00 άνοιξαν οι πόρτες για να μπουκάρουμε κι εμείς.
Now everyone can fly, έλεγε το αεροπλάνο. Ναι, αρκεί να προσγειωθεί βέβαια, σκέφτηκα, και έστρεψα το βλέμμα μου σε πιο θετικές εικόνες, όπως στην τίγρη της Harimau Muda που τροχοδρομούσε στο βάθος, σηματοδοτώντας τη νίκη των μαλαισιανών απέναντι στους ινδονήσιους αντιπάλους τους. Θα νικήσουμε και σήμερα, σκέφτηκα, καθώς η ηγουμένη της πτήσης βγήκε στο gate και μας έκανε έλεγχο διαβατηρίων. Ναι, η ηγουμένη, αλήθεια σας λέω.
Αλήθεια έλεγα και στον αστυνομικό, ο οποίος πάνω στη φυσούνα, με μεγεθυντικούς φακούς και όλα τα σχετικά, έλεγξε ξανά το διαβατήριό μου, με ρώτησε στα ελληνικά «ti kanis» και του απάντησα επίσης στα ελληνικά «είμαι καλά», εννοώντας ότι το ίδιο επιθυμώ να πω και μετά την αποβίβαση. Ικανοποιημένος από την απάντηση –ίσως και από την ελληνική προφορά μου– μου άνοιξε το δρόμο για το 9M-AJK, που είχε, λέει, γουάι φάι αβέιλαμπλ.
Air Asia
AK648, 9M-AJK, A320, 9A
KUL (Kuala Lumpur) 10:30 – DAD (Da Nang) 12:00
Το εισιτήριο που είχα ήταν σε ναύλο premium flex, που για περίπου 20 ευρώ παραπάνω σου έδινε ό,τι κοντινότερο σε business class μπορεί να προσφέρει μια low cost, δηλαδή τροφή, νερό και βαλίτσα, επιλογή θέσης με seat pitch που χωρούν πόδια ανθρώπου και όχι πιγκουίνου, συν μια κάποια προτεραιότητα στην επιβίβαση και την παράδοση των αποσκευών. Στην πραγματικότητα, η σειρά 9 δεν είχε τίποτα το premium, εκτός κι αν στο τέλος της πτήσης σου δίνουν προνομιακές τιμές για εξέταση σε ορθοπεδικό της Ντα Νανγκ. Αντίθετα με εμένα, ο πιθανόν βιετναμέζος παραδιπλανός ένιωσε πολύ άνετα και αποφάσισε να καθίσει οκλαδόν, βγάζοντας τα παπούτσια του. Κακή ιδέα, πολύ κακή.
Πάντως, το πλήρωμα φορούσε κονκάρδα που έλεγε ότι ήμασταν στην καλύτερη λόου κόστ του κόσμου, σύμφωνα πάντα με το σκάιτραξ. Στη συνέχεια δε, μόλις έμπαιναν και οι τελευταίοι, έκαναν και μια ανακοίνωση ότι αυτή είναι η πτήση 648 από KUL για DAD, καλού κακού.
Στις 10:27, με υποδειγματική ακρίβεια, ήμασταν ήδη έτοιμοι για pushback. Η ηγουμένη -η ειδικά εκπαιδευμένη στον έλεγχο διαβατηρίων- ήταν και πάλι εκεί για την επίδειξη σωστικών. Ακολούθησε εκκίνηση κινητήρων, χαμήλωμα flaps, τροχοδρόμηση, αναμονή μέχρι να απογειωθεί ένα 737 της Malaysian, διασταύρωση με τον 14R, θέα στο τέρμιναλ του klia1, μετά κι άλλη τροχοδρόμηση επί του D, έλεγχος επιφανειών ελέγχου, θέα στο satellite του Τ1 όπου είχαμε σταθμεύσει με την Ομάν στο προηγούμενο trip report και όπου τώρα ήταν μεγαλειωδώς αραγμένο ένα Α340 της Ιράν Άσεμαν, στη συνέχεια άλλα τρία σταθμευμένα Α330 της Air Asia όλα διαφορετικά μεταξύ τους, διάφορα Τζάμπο και 772 μπροστά από το υπόστεγο της MAS, ένα Α380 μέσα στο υπόστεγο της MAS, στροφή στον C, ανακοίνωση από το κόκπιτ ότι σε λίγο απογειωνόμαστε και είσοδος και ευθυγράμμιση με τα 4000m του 32L μπροστά μας.
Η ζώνη ήταν δεμένη, η κοντινότερη έξοδος τρεις σειρές πίσω, οι κινητήρες άρχισαν να τα δίνουν όλα, ο άνεμος άπνοια, η επιτάχυνση καλή και ο στόχος επετεύχθη: άλλο ένα Α320 βρέθηκε ασφαλώς στον αέρα και σήμερα.
Θέα σε όλο το KLIA2 από ψηλά, τα απέραντα χωράφια με τις φοινικοφυτείες, δεξιά στροφή, όλη η ηλιόλουστη Κουάλα με το ποτάμι, τα πάρκα και τους Πετρόνας κι άλλη δεξιά στροφή και πλέον σταθερή πορεία βορειοανατολική.
Μετά μας είπαν να μην τρώμε και πίνουμε τα αγορασμένα απ’ έξω, γιατί άλλωστε το φαγητό της Αιρ Έζια έχει τα καλύτερα στάνταρντς υγιεινής και σε λίγο έγινε επιβεβαίωση του boarding pass μου και ήρθε το φαγάκι που είχα προπαραγγείλει, ως κάτοχος premium flex ναύλου. Το εν λόγω φαΐ λέγεται Nasi Lemak και είναι, λέει, παραδοσιακό μαλαισιανό πρωινό. Προφανώς, μιας και περιλαμβάνει τραγανό τηγανητό γαύρο μαζί με αυγό, βραστά φυστίκια, ρύζι με άρωμα καρύδας και τρυφερό καυτερό κοτόπουλο. Το τελευταίο ήταν το συστατικό-κλειδί: το πεπτικό σύστημα καιγόταν, το αναπνευστικό διψούσε για αέρα και γενικώς ο οργανισμός ήταν σε συναγερμό φωτιάς, αγνοώντας τυχόν οσμές από παρακείμενα παπούτσια. Τυχόν, λέω, γιατί κάτι υποπτευόμουν ότι πλανιόταν στον αέρα, αλλά αμέσως οι υποψίες καλύπτονταν. Υπάρχουν δε σοβαρές πιθανότητες αυτές να προέρχονταν όχι από τον παραδιπλανό βιετναμέζο, αλλά από το διπλανό αμερικάνο, ο οποίος ενδεχομένως να ήθελε έτσι να εκδικηθεί -χρόνια μετά- τους τριγύρω βιετναμέζους επιβάτες για τη συντριβή που οι πρόγονοί τους επιφύλαξαν στους δικούς του. Εγώ ως Έλληνας ήμουν η παράπλευρη απώλεια, αλλά αυτό συμβαίνει συχνά στις μικρές πλην τίμιες χώρες: ο ιστορικός μας ρόλος είναι να παραμένουμε γενναίοι στα δύσκολα.
Εντωμεταξύ, το πλήρωμα είχε τελειώσει με τα προπαραγγελθέντα τρόφιμα και πλέον πουλούσε τα υπόλοιπα στους υπόλοιπους, με θέρμη και αρκετή επιτυχία απ΄όσο μπορούσα να δω, καθώς τριγύρω μου κυκλοφορούσαν ζεστές σοκολάτες, καφέδες, σούπες, σνακς και διάφορα ζεστά γεύματα.
Η πτήση συνεχιζόταν ατάραχη, πλέον στον εναέριο χώρο του Βιετνάμ, σχεδόν μιάμιση ώρα μετά την αναχώρησή μας, όταν ήρθαν τα «exciting items for sale». Αυτά πέρασαν από δίπλα μου τόσο γρήγορα, που ούτε τα items είδα ούτε excited πρόλαβα να νιώσω. Η πυξίδα μου έδειχνε πορεία περί τις 40 μοίρες και λίγο μετά ήρθε και η ανακοίνωση από το πιλοτήριο που έλεγε εν ολίγοις ότι έχουμε headwind, γι' αυτό και θα φτάσουμε κανένα δεκάλεπτο αργοπορημένοι.
Οι σοσιαλιστικοί αιθέρες μας έφεραν κάποιες αναταράξεις, το καπιταλιστικό Airbus συνέχισε την προσέγγιση, από το θάλαμο διακυβέρνησης (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό σε ένα trip report) ακούστηκε ένα "Prepare for landing", κατεβήκαμε κι άλλο, περάσαμε το πεντακάθαρο ποτάμι της Da Nang, είδαμε ένα Α321 της Vietnam που περίμενε στο σημείο κράτησης, πιάσαμε έδαφος, ανοίξαμε reverse, δίπλα μας –δίπλα στο διάδρομο δηλαδή– κινούνταν ένα φορτηγάκι ανάμεσα σε κτήρια περιτριγυρισμένα από φοινικιές, που κι αυτά ήταν δίπλα στο διάδρομο, και μετά μας ανέλαβε ένα follow-me, για να μας κατευθύνει μακριά από όλα αυτά και "πίσω στην ασφάλεια". Ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω τις προδιαγραφές του DAD άλλωστε...
Καταλήξαμε στη θέση 16, δίπλα από άλλο ένα Α321 του εθνικού αερομεταφορέα, περάσαμε από ένα πολύ αργό (ΠΟΛΥ ΑΡΓΟ όμως) immigration, πήραμε βαλίτσες, περάσαμε γρήγορα και από τελωνειακό έλεγχο και εν τέλει, πάνω κάτω την ίδια ώρα που ο aakunz προσγειωνόταν ευτυχώς ασφαλώς με την ΤΚ στην IST, βγήκαμε επιτέλους στα εδάφη της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Βιετνάμ!
Extras:
Η καμπίνα της Air Asia
Η διαδρομή μας από το fr24
Περπατώντας δίπλα στα πληρώματα οι παραπάνω προβληματισμοί, καθώς και οι σαφείς παραινέσεις του aakunz για προσοχή για λίγο ξεχάστηκαν και με βήμα ταχύ έφτασα στο gate Q13 που ήταν ήδη "buca". Ο κόσμος κατέφθανε προοδευτικά και το ίδιο και το δικό μας πλήρωμα, που παρέλασε όλο από μπροστά μας, ενώ κατά τις 10:00 άνοιξαν οι πόρτες για να μπουκάρουμε κι εμείς.
Now everyone can fly, έλεγε το αεροπλάνο. Ναι, αρκεί να προσγειωθεί βέβαια, σκέφτηκα, και έστρεψα το βλέμμα μου σε πιο θετικές εικόνες, όπως στην τίγρη της Harimau Muda που τροχοδρομούσε στο βάθος, σηματοδοτώντας τη νίκη των μαλαισιανών απέναντι στους ινδονήσιους αντιπάλους τους. Θα νικήσουμε και σήμερα, σκέφτηκα, καθώς η ηγουμένη της πτήσης βγήκε στο gate και μας έκανε έλεγχο διαβατηρίων. Ναι, η ηγουμένη, αλήθεια σας λέω.
Αλήθεια έλεγα και στον αστυνομικό, ο οποίος πάνω στη φυσούνα, με μεγεθυντικούς φακούς και όλα τα σχετικά, έλεγξε ξανά το διαβατήριό μου, με ρώτησε στα ελληνικά «ti kanis» και του απάντησα επίσης στα ελληνικά «είμαι καλά», εννοώντας ότι το ίδιο επιθυμώ να πω και μετά την αποβίβαση. Ικανοποιημένος από την απάντηση –ίσως και από την ελληνική προφορά μου– μου άνοιξε το δρόμο για το 9M-AJK, που είχε, λέει, γουάι φάι αβέιλαμπλ.
Air Asia
AK648, 9M-AJK, A320, 9A
KUL (Kuala Lumpur) 10:30 – DAD (Da Nang) 12:00
Το εισιτήριο που είχα ήταν σε ναύλο premium flex, που για περίπου 20 ευρώ παραπάνω σου έδινε ό,τι κοντινότερο σε business class μπορεί να προσφέρει μια low cost, δηλαδή τροφή, νερό και βαλίτσα, επιλογή θέσης με seat pitch που χωρούν πόδια ανθρώπου και όχι πιγκουίνου, συν μια κάποια προτεραιότητα στην επιβίβαση και την παράδοση των αποσκευών. Στην πραγματικότητα, η σειρά 9 δεν είχε τίποτα το premium, εκτός κι αν στο τέλος της πτήσης σου δίνουν προνομιακές τιμές για εξέταση σε ορθοπεδικό της Ντα Νανγκ. Αντίθετα με εμένα, ο πιθανόν βιετναμέζος παραδιπλανός ένιωσε πολύ άνετα και αποφάσισε να καθίσει οκλαδόν, βγάζοντας τα παπούτσια του. Κακή ιδέα, πολύ κακή.
Πάντως, το πλήρωμα φορούσε κονκάρδα που έλεγε ότι ήμασταν στην καλύτερη λόου κόστ του κόσμου, σύμφωνα πάντα με το σκάιτραξ. Στη συνέχεια δε, μόλις έμπαιναν και οι τελευταίοι, έκαναν και μια ανακοίνωση ότι αυτή είναι η πτήση 648 από KUL για DAD, καλού κακού.
Στις 10:27, με υποδειγματική ακρίβεια, ήμασταν ήδη έτοιμοι για pushback. Η ηγουμένη -η ειδικά εκπαιδευμένη στον έλεγχο διαβατηρίων- ήταν και πάλι εκεί για την επίδειξη σωστικών. Ακολούθησε εκκίνηση κινητήρων, χαμήλωμα flaps, τροχοδρόμηση, αναμονή μέχρι να απογειωθεί ένα 737 της Malaysian, διασταύρωση με τον 14R, θέα στο τέρμιναλ του klia1, μετά κι άλλη τροχοδρόμηση επί του D, έλεγχος επιφανειών ελέγχου, θέα στο satellite του Τ1 όπου είχαμε σταθμεύσει με την Ομάν στο προηγούμενο trip report και όπου τώρα ήταν μεγαλειωδώς αραγμένο ένα Α340 της Ιράν Άσεμαν, στη συνέχεια άλλα τρία σταθμευμένα Α330 της Air Asia όλα διαφορετικά μεταξύ τους, διάφορα Τζάμπο και 772 μπροστά από το υπόστεγο της MAS, ένα Α380 μέσα στο υπόστεγο της MAS, στροφή στον C, ανακοίνωση από το κόκπιτ ότι σε λίγο απογειωνόμαστε και είσοδος και ευθυγράμμιση με τα 4000m του 32L μπροστά μας.
Η ζώνη ήταν δεμένη, η κοντινότερη έξοδος τρεις σειρές πίσω, οι κινητήρες άρχισαν να τα δίνουν όλα, ο άνεμος άπνοια, η επιτάχυνση καλή και ο στόχος επετεύχθη: άλλο ένα Α320 βρέθηκε ασφαλώς στον αέρα και σήμερα.
Θέα σε όλο το KLIA2 από ψηλά, τα απέραντα χωράφια με τις φοινικοφυτείες, δεξιά στροφή, όλη η ηλιόλουστη Κουάλα με το ποτάμι, τα πάρκα και τους Πετρόνας κι άλλη δεξιά στροφή και πλέον σταθερή πορεία βορειοανατολική.
Μετά μας είπαν να μην τρώμε και πίνουμε τα αγορασμένα απ’ έξω, γιατί άλλωστε το φαγητό της Αιρ Έζια έχει τα καλύτερα στάνταρντς υγιεινής και σε λίγο έγινε επιβεβαίωση του boarding pass μου και ήρθε το φαγάκι που είχα προπαραγγείλει, ως κάτοχος premium flex ναύλου. Το εν λόγω φαΐ λέγεται Nasi Lemak και είναι, λέει, παραδοσιακό μαλαισιανό πρωινό. Προφανώς, μιας και περιλαμβάνει τραγανό τηγανητό γαύρο μαζί με αυγό, βραστά φυστίκια, ρύζι με άρωμα καρύδας και τρυφερό καυτερό κοτόπουλο. Το τελευταίο ήταν το συστατικό-κλειδί: το πεπτικό σύστημα καιγόταν, το αναπνευστικό διψούσε για αέρα και γενικώς ο οργανισμός ήταν σε συναγερμό φωτιάς, αγνοώντας τυχόν οσμές από παρακείμενα παπούτσια. Τυχόν, λέω, γιατί κάτι υποπτευόμουν ότι πλανιόταν στον αέρα, αλλά αμέσως οι υποψίες καλύπτονταν. Υπάρχουν δε σοβαρές πιθανότητες αυτές να προέρχονταν όχι από τον παραδιπλανό βιετναμέζο, αλλά από το διπλανό αμερικάνο, ο οποίος ενδεχομένως να ήθελε έτσι να εκδικηθεί -χρόνια μετά- τους τριγύρω βιετναμέζους επιβάτες για τη συντριβή που οι πρόγονοί τους επιφύλαξαν στους δικούς του. Εγώ ως Έλληνας ήμουν η παράπλευρη απώλεια, αλλά αυτό συμβαίνει συχνά στις μικρές πλην τίμιες χώρες: ο ιστορικός μας ρόλος είναι να παραμένουμε γενναίοι στα δύσκολα.
Εντωμεταξύ, το πλήρωμα είχε τελειώσει με τα προπαραγγελθέντα τρόφιμα και πλέον πουλούσε τα υπόλοιπα στους υπόλοιπους, με θέρμη και αρκετή επιτυχία απ΄όσο μπορούσα να δω, καθώς τριγύρω μου κυκλοφορούσαν ζεστές σοκολάτες, καφέδες, σούπες, σνακς και διάφορα ζεστά γεύματα.
Η πτήση συνεχιζόταν ατάραχη, πλέον στον εναέριο χώρο του Βιετνάμ, σχεδόν μιάμιση ώρα μετά την αναχώρησή μας, όταν ήρθαν τα «exciting items for sale». Αυτά πέρασαν από δίπλα μου τόσο γρήγορα, που ούτε τα items είδα ούτε excited πρόλαβα να νιώσω. Η πυξίδα μου έδειχνε πορεία περί τις 40 μοίρες και λίγο μετά ήρθε και η ανακοίνωση από το πιλοτήριο που έλεγε εν ολίγοις ότι έχουμε headwind, γι' αυτό και θα φτάσουμε κανένα δεκάλεπτο αργοπορημένοι.
Οι σοσιαλιστικοί αιθέρες μας έφεραν κάποιες αναταράξεις, το καπιταλιστικό Airbus συνέχισε την προσέγγιση, από το θάλαμο διακυβέρνησης (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό σε ένα trip report) ακούστηκε ένα "Prepare for landing", κατεβήκαμε κι άλλο, περάσαμε το πεντακάθαρο ποτάμι της Da Nang, είδαμε ένα Α321 της Vietnam που περίμενε στο σημείο κράτησης, πιάσαμε έδαφος, ανοίξαμε reverse, δίπλα μας –δίπλα στο διάδρομο δηλαδή– κινούνταν ένα φορτηγάκι ανάμεσα σε κτήρια περιτριγυρισμένα από φοινικιές, που κι αυτά ήταν δίπλα στο διάδρομο, και μετά μας ανέλαβε ένα follow-me, για να μας κατευθύνει μακριά από όλα αυτά και "πίσω στην ασφάλεια". Ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω τις προδιαγραφές του DAD άλλωστε...
Καταλήξαμε στη θέση 16, δίπλα από άλλο ένα Α321 του εθνικού αερομεταφορέα, περάσαμε από ένα πολύ αργό (ΠΟΛΥ ΑΡΓΟ όμως) immigration, πήραμε βαλίτσες, περάσαμε γρήγορα και από τελωνειακό έλεγχο και εν τέλει, πάνω κάτω την ίδια ώρα που ο aakunz προσγειωνόταν ευτυχώς ασφαλώς με την ΤΚ στην IST, βγήκαμε επιτέλους στα εδάφη της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Βιετνάμ!
Extras:
Η καμπίνα της Air Asia
Η διαδρομή μας από το fr24
