Πόσα dong για τον Μεκόνγκ; (BA, SQ, Vietnam και Air Asia)

[George]

Ο θείος Χο χαιρετούσε χαμογελαστός τα παιδιά του στη γεμάτη λουλούδια πλατεία της Σαϊγκόν. Στις προστατευμένες από τον καυτό τροπικό ήλιο στοές των γύρω πεντάστερων ξενοδοχείων στεγάζονται καταστήματα των γνωστότερων δυτικών οίκων. Πλανόδιοι πραματευτές διαθέτουν στα πεζοδρόμια ό,τι πουλιέται και αγοράζεται, ενώ στα παρακείμενα εστιατόρια οι σαμπάνιες ρέουν για την ανερχόμενη αστική τάξη που κυκλοφορεί με γυαλιστερές δυτικές λιμουζίνες. Αμερικάνοι με καουμπόικα καπελάκια μοιάζουν εξωγήινοι έξω από το πολεμικό μουσείο, που περιλαμβάνει στα εκθέματά του μερικές από τις σκληρότερες εικόνες πολέμου. Πιτσιρίκια και νεολαίοι προτιμούν να γεμίζουν τα βράδια με αυτοσχέδια πικ νικ τα πάρκα, βγάζοντας σέλφις και χορεύοντας, ενώ μεγαλύτερες κυρίες σχηματίζουν γκρουπάκια τάι τσι και κύριοι γυμνάζονται στα όργανα, επίσης στο πάρκο, ή πίνουν μπύρες έξω από τα μαγαζιά τους στο απέναντι πεζοδρόμιο. Προπαγανδιστικές αφίσες βρίσκονται σχεδόν σε κάθε γωνία δρόμου, πάνω από τους μοτοσικλετιστές που προσπαθούν να σε πιάσουν πελάτη (και συνηθέστερα κορόιδο) περνώντας σε μέσα από το χάος της καθημερινής κίνησης, την ίδια στιγμή που εστιατόρια χτίζουν φήμη πάνω ακριβώς στην ίδια προπαγάνδα και παιδάκια σε χαιρετάνε στο δρόμο, θέλοντας να εξασκήσουν τα αγγλικά τους. Η Σαϊγκόν πλέον ονομάζεται Χο Τσι Μιν και είναι ίσως από τις πιο ζωντανές -μέσα από όλες αυτές τις αντιθέσεις της- μεγαλουπόλεις της Ασίας.

Στο Ταν Σον Νχατ Ιντερνάσιοναλ (διεθνώς γνωστό ως SGN/VVTS) δεν φτάνει κανείς τόσο εύκολα, αλλά σίγουρα μπορεί να φτάσει...μεγαλειωδώς. Δηλαδή με ένα 787-9 της Vietnam, σαν αυτό που έκανε εκείνη τη θρυλική κάθετη απογείωση στο Bourget, και μάλιστα πληρώνοντας περίπου 40 ευρώ, όσο δηλαδή κοστίζει ένα εισιτήριο εσωτερικού HAN-SGN.

Ηθικός αυτουργός για όλα αυτά ήταν, άθελά του, ο υπερπράκτορας aakunz, όταν μου έκλεινε ένα εισιτήριο με ΒΑ για SIN.

 

[George]

- «Τόσα δίνω, πόσα θες;»
- «Στη ΒΑ πουλάν’ αυτό που θες», μου είπε ξεκάθαρα και μου έκλεισε το ATH-LHR-SIN-LHR-ATH χωρίς περιστροφές.

Ο υπερπράκτωρ aakunz είχε ήδη ψάξει ανάμεσα σε δισεκατομμύρια δυνατούς συνδυασμούς και δε μου άφησε περιθώριο για ενδοιασμούς. Το μόνο που πρόλαβα να ψελλίσω ήταν: «τουλάχιστον κλείσε μου την ΒΑ011/012 με Α380». Το είχε κάνει ήδη. Νωρίτερα, βέβαια, είχε προσπαθήσει να με δελεάσει με beef bourguignon (AF) ή κεμπάπ, παστουρμάδες και ιμάμ (ΤΚ), αλλά δεν υπέκυψα. Ήξερα ότι απλώς με δοκίμαζε.

Δευτερόλεπτα μετά χτύπησε ξανά το κόκκινο τηλέφωνο. Ήταν ο Computerise, έμπλεος χαράς και ενθουσιασμού. «Μόλις έμαθα τα νέα», μου είπε. «Σε στέλνουν επιτέλους στο Βιετνάμ!». Του απάντησα ότι είναι αλήθεια και έσπευσε να με συναντήσει για το απαραίτητο briefing.
- «Δεν πιστεύω να θες να μπεις στο Βιετνάμ μέσω Σιγκαπούρης;»
- «Με τρομάζεις, σύντροφε», του απάντησα. «Ο υπερπράκτωρ μου έκλεισε...»
- «Δεν με ενδιαφέρει», με διέκοψε αμέσως. «Θα πας μέσω Κουάλα Λουμπούρ», αποκρίθηκε στεγνά και συνέχισε δίνοντάς μου τις απαραίτητες οδηγίες προσανατολισμού.

Το έβλεπα ότι ένας κρυφός πόλεμος συσχετισμών είχε ξεσπάσει στην υπηρεσία. Με έστελναν στο Βιετνάμ, τέσσερα χρόνια μετά τη θρυλική αποστολή των μελών captainjumbo, Computerise και jerry, που τότε αξιώθηκαν να δοκιμάσουν το σέρβις στα θρυλικά Fokker 100 της Vietnam. Έπρεπε να φανώ αντάξιος των προσδοκιών... Γι’ αυτό, ξανακάλεσα τον υπερπράκτωρα, αυτή τη φορά από την άλλη γραμμή, που ήξερα ότι δεν καταγράφεται ποτέ.

Στην προοπτική της Κουάλα Λουμπούρ, ο aakunz ανταποκρίθηκε τάχιστα. «Θα σου κλείσω να πας με το Α330 της Oman Air, μου είπε, και θα έρθω να σε συνοδεύσω κι εγώ! Αλλά να ξέρεις, από εκεί και μετά θα είσαι μόνος. Εσύ και οι κόμπρες του ποταμού Μεκόνγκ!»

 

[George]

«Για να πετάξει. Για να σερβίρετε.»
Αυτό ήταν το μήνυμα που έβλεπα στην οθόνη μου, καθώς προσπαθούσα να εγκαταστήσω την εφαρμογή της ΒΑ για κινητά. Είναι κι αυτό κομμάτι της αποστολής; ‘Η μήπως η ΒΑ έχει αλλάξει τόσο πολύ; Αυτή θα πετάξει, ναι. Και εμείς θα σερβίρουμε; Ποιον; Τους συνεπιβάτες μας, ο ένας τον άλλον; Το πλήρωμα; Αν ναι, το πείραμα θα πρέπει να είναι πολύ διασκεδαστικό. Επιτέλους, μια επαναστατική αλλαγή στην Economy!

Πηγαίνοντας για το αεροδρόμιο, όλα ξεκαθάρισαν στο μυαλό μου: ήταν σίγουρα κάποιο κωδικοποιημένο μήνυμα, κατέληξα, καθώς έφτανα στο check-in counter.

Η ώρα ήταν 07:00 τοπική και οι εκτυπωτές έβγαζαν μανιωδώς tags με τριγράμματους κωδικούς από αυτούς που κουρελιάζουν τα νεύρα: μέσα στα πέντε λεπτά αναμονής είδα MCO, ORD και LAX. Ήρθε η σειρά μου, μου έγινε η απαραίτητη μίνι συνέντευξη στο counter («θα γυρίσετε; το διαβατήριό σας έχει 6μηνη ισχύ;» κλπ), απάντησα ότι πηγαίνω «για να πετάξω, για να σερβίρω» και με αυτόν τον κωδικό το σύστημα με ταυτοποίησε και -μετά το tag του προηγούμενου επιβάτη για SAN- τύπωσε και το δικό μου για SIN. Πήρα οδηγίες transit για το Terminal 5, πήρα κι έναν φάκελο που περιείχε το boarding pass με τα συνθηματικά για το upper deck του Α380, αποχαιρέτησα και κατευθύνθηκα προς το upper deck του Ελ Γκαβ.

Εκεί αμέριμνοι μπακπάκερς κοιμούνταν ατάραχοι στους καναπέδες και μια μέρα θα βαθμολογήσουν στο sleepingatairports σίγουρα θετικά την ευωδία από τα ζεστά κρουασάν σοκολάτας που ψήνονταν στου Μακντόναλντ, το φυσικό φωτισμό της ανατολής που θα τους ξυπνήσει εισβάλλοντας απαλά από τα μεγάλα διπλά παράθυρα και την ανυπαρξία πρωινών θορύβων από 773 στον παρακείμενο διάδρομο. Στο Α11 η ΒΑ γυάλιζε στον πρωινό αττικό ήλιο και είχε έρθει η ώρα να συναντηθούμε.

Μεταξύ εμού και του G-EUYO παρεμβαλλόταν ο έλεγχος διαβατηρίων, ο έλεγχος χειραποσκευών και μερικά καταστήματα στην εκτός Schengen που νομίζω πουλούσαν κολόνιες. Δεν θυμάμαι πολλά από όλα αυτά. Μυαλό και σώμα ήταν αποκλειστικά ρυθμισμένα στο να φτάσουν στο μοναδικό αντικείμενο του ενδιαφέροντος: στο κατώφλι της 1L του Airbus και στην στιγμή ακριβώς που το περνάς, κάνοντας εκείνο το μαγικό πρώτο βήμα για την εξερεύνηση μιας ακόμη νέας γης!

British Airways
BA631, G-EUYO, A320, 20A
ATH 08:12 – LHR 09:39

Έφτασα στο gate όταν η επιβίβαση είχε μόλις ξεκινήσει. Ουρά στη φυσούνα, γεμάτο το A320, η καμπίνα του καινούργια, και οι εννιά σειρές στην Μπίζνες του κατειλημμένες και το ίδιο γέμισαν και τα ντουλαπάκια του μόλις έκλεισα το παζλ με το τελευταίο κομμάτι: τη χειραποσκευή μου.

Η capable Emma ήταν η ηγουμένη που συντόνιζε το -εκείνη τη στιγμή- αγχωμένο για να φύγουμε πλήρωμα καμπίνας, ο συγκυβερνήτης ήταν εκείνος που πήρε το λόγο και μας καθησύχασε ότι σε τρεις ώρες και είκοσι θα έχουμε φτάσει στο Λονδίνο και ότι ο misty καιρός εκεί θα μεταμορφωθεί σε μια ωραία μέρα και κάπου τότε άρχισε το pushback με μέτωπο νότια και η εκκίνηση των κινητήρων, την ώρα που η καμπίνα γέμιζε ήλιο, αυτόν που οι συνεπιβάτες μου για δεκάδες αμερικάνικες πόλεις μάλλον θα κάνουν καιρό να ξαναδούν.

Οι οθόνες κατέβηκαν, το video δεν έπαιξε ποτέ, η Emma διέταξε «cabin crew prepare for manual safety demo», όπερ και υλοποιήθηκε όσο εκκινούσαν οι κινητήρες, ελέγχονταν τα πηδάλια και κατέβαιναν τα φλαπς, ενώ αδιάφορες γενικώς κινήσεις αεροσκαφών περιφέρονταν στους τροχόδρομους του hub. Ώσπου φτάσαμε στο σημείο κράτησης του 03R.

Είσοδος, ευθυγράμμιση, άπνοια, επιτάχυνση, V1, απογείωση, gear up και άνοδος σταθερή και αμετάβλητη.

Πάνω από τα εξίσου misty Μεσόγεια, το πλήρωμα μας υποσχέθηκε ζεστό breakfast, ο αμερικανός κύριος δίπλα μου σταμάτησε προς στιγμήν την ανάγνωση του Ντίκενς για να βεβαιωθεί ότι άκουσε σωστά, ενώ το στομάχι μου άρχισε ήδη να γουργουρίζει (συγγνώμη, αλλά υπάρχπυν μερικές αναταράξεις και το δάχτυλΟ μου ξεφεύγει στο πληκτρολόγιο, αλλά ίσως και να φταίει η συγκίνηση του ταξιδιού, το μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο και άλλα συμπτώματα που είμαι σίγουρος ότι όλοι αναγνωρίζετε).

Εντωμεταξύ, από κάτω μας πέρασαν η Ραφήνα, το Ελληνικό, ο Πειραιάς, τα βουνά της Κορινθίας και περίπου είκοσι λεπτά μετά, ακολουθώντας την Αθηνών-Πατρών χωρίς τα διόδια, είμαστε στο Ρίο.

Κάπου εδώ θα σας αφήσω γιατί ήρθε το φαΐ.

(χλαπ, χλουπ κλπ κλπ κλπ...)


Όταν μπόρεσα να επικεντρωθώ ξανά στον έξω κόσμο, είδα το βόρειο άκρο της Κέρκυρας, δαντελωτές Δαλματικές ακτές και τη Βενετία για πρώτη φορά πεντακάθαρη σε όλο της το μεγαλείο από το FL360. Συνέχεια με ground speed 927 km/h για Δολομίτες και St Moritz, ενώ το tailwind έφτανε τοπικά τα 100 km/h. Χιόνια πάνω από τις ηλιόλουστες Άλπεις (ορίστε και το σχετικό βίντεο), overcast νέφη σε σχήμα ποταμών που κάλυπταν τις κοιλάδες κοντά στη Ζυρίχη, CAVOK στη νοτιοανατολική Γαλλία και κοντά στο Beauvais άρχισε η κάθοδος. Επίσης, το πλήρωμα ξαναεμφανίστηκε με ποτά και spicy καπνιστά αμύγδαλα, ενόσω περνούσαμε τη Μάγχη.

Στα 40 μίλια από το LHR ο συγκυβερνήτης μας είπε τα αναμενόμενα, ότι δηλαδή στο LHR γίνεται μάχη, οπότε θα κάνουμε μερικούς κύκλους για κανένα τέταρτο στα νοτιοανατολικά, αλλά "τα καλά νέα είναι" ότι φύγαμε νωρίς από ΑΤΗ, οπότε θα είμαστε νωρίς και στο Χήθροου.

Φλαπς 20 και "cabin crew prepare for landing in 15 minutes". Στροφή για το βασικό σκέλος και φλαπς 40. Στην καμπίνα δεν ακούγεται τίποτα πέρα από τον ελαφρύ ήχο των δύο ΙΑΕ.

"Σπάσαμε τα νέφη" χαμηλά (OVC006 είχε άλλωστε), από κάτω τα φθινοπωρινά χρώματα των εξοχών του Χήθροου, μπροστά μας ο 09L (και ποιος ξέρει πόσα άλλα αεροπλάνα...), άνεμος περί τους 5 κόμβους, ορατότητα 6 χλμ, ταχύτητα και γωνία καθόδου σταθερή, διάδρομος μπροστά μας ελεύθερος, flare, touch-down, επιβράδυνση και vacate, για να αφήσουμε χώρο για την υπόλοιπη ουρά των προσγειούμενων στο διάσημο για την οριακή του χωρητικότητα EGLL, ενώ στον 09R προσγειωνόταν το Α380 της Etihad.

Κινητά χτύπησαν ήδη με το που κάναμε vacate, σύντομη τροχοδρόμηση πλάι σε δεκάδες Jumbo και τη μισή oneworld και αποβίβαση στη φυσούνα του νεφοσκεπούς Λονδίνου με τον κυβερνήτη να μας χαιρετάει στην έξοδο.

Το Τ5 διαφήμιζε σε χρυσές οθόνες ότι στο skytrax αναδείχθηκε το καλύτερο τέρμιναλ του κόσμου, γεγονός που εξηγεί το γιατί στις τουαλέτες του ακούγονταν άριες, αλλά όχι το γιατί αυτές έζεχναν.

"Please mind the gap" και λίγο αργότερα η υπόσχεση του συγκυβερνήτη έγινε πραγματικότητα: το υπόλοιπο -πλην Χήθροου- Λονδίνο ήταν όντως ηλιόλουστο!

 

[George]

British Airways
BA11, G-XLEF, A380, 82K
LHR 19:35 – SIN 15:46

Η Cora Chamberlain καταγόταν από μια οικογένεια με πλούσιο (στην κυριολεξία) παρελθόν. Γεννήθηκε σε έναν πύργο στην αγγλική επαρχία και μεγάλωσε με γκουβερνάντα, σε ένα περιβάλλον όπου ακούγονταν συνεχώς λέξεις όπως «delighted», «enchanting» και «marvelous», ενώ έπινε τσάι κάθε απόγευμα με τις ξαδέρφες της στον κήπο φορώντας καπέλα. Παντρεύτηκε έναν γόνο ανάλογης καταγωγής και κληρονόμησαν μαζί όλη την τεράστια οικογενειακή περιουσία. «Everything in our garden was rosy», μου είπε, λίγη ώρα αφότου κατέλαβα την 82Κ στο upper deck, δίπλα της. Μέχρι που εκείνος στοιχημάτισε τα πάντα σε ένα άλογο που το έλεγαν Stormy Maggie, τα έχασε όλα και έκτοτε ζουν σε ένα απλό διαμέρισμα στο κεντρικό Λονδίνο. «At least they still allow me to spend some time in their lounges» λόγω της χρυσής κάρτας στην oneworld, όπως μου είπε με στωικό παράπονο, καθώς μου εξηγούσε ότι προτιμούσε σταθερά την ΒΑ κάθε φορά που πήγαινε όπως απόψε να επισκεφθεί τη θεία της στο Μπρισμπέιν ή κάτι παλιούς συγγενείς που ξέμειναν σε ένα υποστατικό έξω από την Μπανγκαλόρ. Αυτό το «To fly, to serve» της θύμιζε ότι κάποτε την σέρβιρε ένας ολόκληρος στρατός από υπηρέτες. Η δε Economy που δε λέγεται Economy, αλλά «World Traveler», ήταν μια διαφορά ικανή να απαλύνει τον πόνο της κάθε φορά που διηγούνταν πλέον τις ιστορίες από τα ταξίδια της στις εναπομείνασες αριστοκράτισσες φίλες της, πίνοντας ακόμη μαζί τους το παραδοσιακό απογευματινό τους τσάι και προσπαθώντας να αποφύγει κάθε ντροπιαστική γι’ αυτήν αναφορά σε φθηνά αεροπορικά εισιτήρια. Στο μεταξύ, στην καμπίνα του Α380 έπαιζε ένα ρεσιτάλ προκλασικής μουσικής σαν αυτά που παίζονταν ζωντανά στο πύργο των Chamberlains τα χρόνια που βυθιζόταν ο Τιτανικός, όσο οι επιβάτες της ΒΑ011 καταλαμβάναμε μία προς μία τις 469 θέσεις της καμπίνας στο μεγαλύτερο αεροσκάφος της σύγχρονης εποχής μας.

Νωρίτερα είχα κάνει τη βόλτα μου στο πάντα ενδιαφέρον Λονδίνο, είχα γυρίσει εγκαίρως στο Τ5 του Χήθροου, είχα περάσει όλους τους γνωστούς ελέγχους και χιλιάδες καταστήματα, είχα πάρει το τρενάκι για το πολύ πιο ήσυχο εκείνη την ώρα satellite, είδα ένα Α343 της Iberia κι ένα 789 της ΒΑ να ετοιμάζονται να φύγουν και μετά από όλα αυτά έφτασα επιτέλους στο gate της πρώτης μου πτήσης με Α380, το οποίο φαινόταν στο βάάάάθος αυτής της τριπλής φυσούνας που καταλήγει στον επάνω και τον κάτω όροφό του, έχοντας ξεκινήσει από το κάτω δεξί κομμάτι της φωτογραφίας. Ο δε υπερπράκτωρ aakunz με είχε ήδη ενημερώσει με το που πάτησα το πόδι μου επί βρετανικού εδάφους ότι με παρακολουθούσε και ήξερε ότι ήμουν ασφαλής...

Στην καμπίνα αμέτρητα μέλη του πληρώματος μας συναντούσαν κατά μήκος της διαδρομής από την είσοδο του επάνω ορόφου ως την ουρά του Α380. Ο τσεκ κάπταιν διέκοψε το προαναφερθέν μουσικό ρεσιτάλ και μας καλωσόρισε. Ως είθισται, μας σύστησε όλο το πλήρωμα του cockpit, καθώς και τα πρόσωπα-κλειδιά του πληρώματος καμπίνας. Μας απολογήθηκε που -αν και κάναμε pushback στην ώρα μας- ωστόσο δεν ξεκινούσαμε την τροχοδρόμηση, γιατί το προπορευόμενο αεροπλάνο στον τροχόδρομο πίστας μας είχε ένα θεματάκι και θα ξαναγύριζε στο stand του (αν πρόσεξα καλά, Boeing ήταν). Αλλά για το δικό μας Airbus η διάρκεια πτήσης απόψε θα ήταν μόνο 12:15’ (μόνο; ΜΟΝΟ και άρα δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας, μιας και θα φτάναμε νωρίτερα και, επίσης, μετά την απογείωση θα πετούσαμε νότια πάνω από Ολλανδία, Γερμανία και τους λοιπούς ευρωπαίους συμμάχους μας.

Τα πάντα είχαν βολευτεί στα τεράστια ντουλαπάκια πάνω αλλά και δίπλα μας, αφήνοντας το χώρο για τα πόδια ελεύθερο. Μπλε mood lighting για ατμόσφαιρα και χαλάρωση και λίγο μετά συσκότιση εν όψει απογείωσης.

Μπαίνοντας στο upper deck, είχα παρατηρήσει ότι οι θέσεις στις εξόδους κινδύνου, τις οποίες η ΒΑ χρεώνει €50 στο check-in:
1. δεν έχουν πλαϊνό ντουλαπάκι και
2. δεν έχουν παράθυρο!!!
Για να παρηγορηθούν, λοιπόν, οι καθήμενοι εκεί, το πλήρωμα τους έλεγε με περίσσιο ενθουσιασμό το πόσο πιο ήσυχο (για την ακρίβεια έως 50%) είναι το Α380 σε σχέση με το Β744. Πώς βρήκαν αφορμή; Από την απογείωση. Την ποιά; Α, ναι, το ξέχασα. Στο ενδιάμεσο απογειωθήκαμε από τον 09R. Δηλαδή οι κινητήρες γρύλισαν για λίγο, στην 82Κ η επιτάχυνση ήταν αισθητή κατά τα πρώτα δευτερόλεπτα, στη συνέχεια μάλλον ανεπαίσθητη και λίγο μετά σηκωθήκαμε.

«Oh my! Are we already in the air?»
«I suppose we are!», απάντησα στην Cora, βουρτσίζοντας προσεκτικά τη σκόνη από τα -όσο το δυνατόν- επίσημα αγγλικά μου και χαζεύοντας το βραδινό Λονδίνο από κάτω μας.

Στο μεταξύ, το πιτσιρίκι απ’ το Durban στο πίσω κάθισμα είχε ηρεμήσει, το 380 κουνήθηκε από κάτι αναταράξεις όσο κάναμε τους ελιγμούς αναχώρησης από το EGLL και ο κάμπιν σέρβις νταιρέκτορ (κοινώς γνωστός και ως «ο ηγούμενος») μας είπε ότι μπορούμε να του εκμυστηρευτούμε οτιδήποτε που θα μπορούσε να μας κάνει να περάσουμε καλύτερα εν πτήσει. Υποθέτω ότι εννοούσε μέσα σε κόσμια και λογικά πλαίσια, γιατί για παράδειγμα προς στιγμήν σκέφτηκα να ζητήσω upgrade... Μετά έσπασε και πάλι τη σιωπή της καμπίνας, για να παραδεχτεί ότι οι φόρμες για το ιμμιγκρέισον της Σιγκαπούρης δεν φορτώθηκαν απόψε κι έτσι δε θα μας τις μοιράσουν ποτέ, παρόλο που μας τις είχαν υποσχεθεί δέκα λεπτά πριν.

Αλλά το τι θα γίνει σε 13 ώρες από τώρα δεν έχει πολλή σημασία ακόμη. Στα 35.000 πόδια πάνω από το διάσημο Αμστελόδαμο ήρθε το τομάτο ντζους να ξεπλύνει όλες τις αμαρτίες του προσωπικού εδάφους.

Εντωμεταξύ, δεκάδες πασίγνωστοι σεφ στα αμπάρια του 380 ετοίμαζαν το dinner.

Τα βλέφαρα έμεναν ανοιχτά με δυσκολία, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω το φαγητό. Γι’ αυτό και άρχισα την εξερεύνηση των επιλογών του ΙΦΕ, ώσπου να προετοιμαστεί το κους κους και το κοτόπουλο με το ginger.

Μετά, η νύχτα πέφτει στο Παλέρμο, συσκότιση, πτήση στο FL390 και όλα τα σκιάδια κλειστά, το ίδιο -πλέον- και τα βλέφαρα.

Ύπνος.

Ύπνος..

Ύπνος...

Με ξύπνησαν αναταράξεις στα δυτικά σύνορα του Αφγανιστάν για να αλλάξω πλευρό, νέες αναταράξεις πάνω από την Ινδία όπου και άναψε για λίγο το "fasten seat belts" για να αλλάξω ξανά πλευρό και με ξαναξύπνησε οριστικά πια η μυρωδιά των φούρνων πάνω από τη θάλασσα Ανταμάν, όταν ετοιμαζόταν το επόμενο γεύμα της παραδοσιακής αγγλικής ή της vegeterian ομελέτας. Μαζί με το γιαουρτάκι μούσλι-μάνγκο ήταν ό,τι πρέπει για διατροφή όγκου μετά το γυμναστήριο! Τι; Δεν έχει γυμναστήριο το 380; Κακώς... Σε δρομολόγια που διαρκούν δώδεκα ώρες στον αέρα θα έπρεπε να έχει και όργανα και ποδήλατα και μασάζ και χώρο για διατάσεις (κυρίως αυτό). Αλλά για την ώρα είχε μόνο καφέ και τσάι.

«Oh, that is dreadfull», μονολόγησε η Cora στην πρώτη γουλιά τσαγιού. «They should be serving this to horses», πρόσθεσε, απομακρύνοντας αμέσως από τα χείλη της το χάρτινο ποτηράκι με μια θεατρική κίνηση αριστοκρατικού αποτροπιασμού, στην οποία ήταν αδύνατο να εκφέρω την παραμικρή αντίρρηση.

Τώρα, βέβαια, ας δούμε και κάποια επιπλέον δεδομένα από την πλευρά του απλού επιβάτη της Economy, όπως ας πούμε ότι 450 άνθρωποι βρισκόμασταν για ήδη έντεκα ώρες μέσα σε μια κλειστή καμπίνα αεροσκάφους, πολλοί έχοντας βγάλει τα παπούτσια και ακόμη περισσότεροι δίχως να έχουν βουρτσίσει τα δόντια τους για ώρες. Σε αυτό το χημικό μίγμα, η ΒΑ αποφάσισε να προσθέσει και τα βιολογικά αποτελέσματα του μεταβολισμού των κοκκινιστών φασολιών του πρωινού που μας σέρβιρε, κάνοντάς με να αναρωτιέμαι αν όντως απαγορεύεται ακόμη η μεταφορά επικίνδυνων υλικών στην καμπίνα...

Οι προβληματισμοί μου αυτοί όμως ξεπεράστηκαν όταν μας χαιρέτησε ξανά ο κάπταιν, για να μας πει ότι σε λίγο θα ξεκινήσουμε κάθοδο, για να προσγειωθούμε δέκα λεπτά νωρίτερα της STA μας στους 28 βαθμούς της Σιγκαπούρης.

Στη συνέχεια κάθοδος, τα γνωστά από παλιά χιλιάδες καράβια, ένα όχι και πολύ απαλό touchdown στον 02L, το Α350 της Κατάρ, το σπέσιαλ 773 της Eva και δεκάδες SQ και CX, δηλαδή πάνω -κάτω ό,τι κυκλοφορεί γενικώς και στο Χήθροου. Άφιξη, αναμονή για να καθαριστεί η Β64 από διαρροή καυσίμου από το προηγούμενο αεροσκάφος, είσοδος, στάθμευση, αποχαιρετισμοί και αποβίβαση.

Εκεί λίγο παραδίπλα είναι και η πισίνα του Changi, που κι αυτό με τη σειρά του είναι χρυσό στο skytrax όπως και το Heathrow, όχι απλώς ως το καλύτερο τέρμιναλ, αλλά ως το καλύτερο αεροδρόμιο γενικώς.

Immigration ούτε γρήγορο ούτε αργό, συγχρόνως για το 380 μας και το 777 της KLM που ήρθε από AMS και συνεχίζει για Μπαλί. Παραλαβή βαλίτσας και βόλτα ανακάλυψης, όπου βρήκα το viewing deck του Τ1 και περίμενα την ελαφρώς αργοπορημένη ΤΚ054 του aakunz, την οποία και βλέπετε εδώ απέναντι από την τιμημένη British μου. Στο μεταξύ, κάποιοι γερμανόφωνοι δίπλα μου κυκλοφορούσαν με το JP fleets σημειώνοντας μανιωδώς νηολόγια. Με το -JNM του aakunz μόλις έκλεισαν τα 330 της ΤΚ, ενώ εγώ παραλίγο να χάσω το 787 της ΑΙ. Αλλά δεν το έχασα.

Extras:
Λεπτομέρειες από τις πληροφορίες πτήσης του IFE (όπου φαίνεται μέχρι και το νηολόγιο του αεροσκάφους).
Η διαδρομή μας από το fr24.
Το Α380 στο gate της Σιγκαπούρης μετά την άφιξη.

 

[George]

Ξημέρωνε μέρα στην Αντίπαρο
και τα δέντρα ιχνοστεφάνωναν τον ορίζοντα.
Τα πεύκα λύγιζαν και προσκυνούσανε τη θάλασσα
κι ο ήλιος δάκρυσε καταμεσίς στο πέλαγο.

Στο ταξί πρωί πρωί για το Changi, ο aakunz αναλογιζόταν πώς το «Πάρος-Αντίπαρος» της Βάνας Καρούλου-Λέκκα θα μπορούσε να είχε γραφτεί ένα δειλινό στον εξώστη των πύργων του Marina Bay, μιλώντας για τη θέα από τα καράβια του λιμανιού στην αντίπερα όχθη της Σιγκαπούρης, όταν ο ήλιος δύει στο χείλος της πρύμνης τους. «Μόνο αυτό σου έμεινε από τη Σιγκαπούρη; Γιατί έχει και κάτι φοβερά μπαράκια», του είπα. Με επανέφερε αμέσως στην τάξη, θυμίζοντάς μου ότι ήμασταν στην άκρη του κόσμου για δουλειά και όχι για κοσμικότητες.

Μπήκαμε αγουροξυπνημένοι στο Τέρμιναλ 3 μόλις άνοιγε το check-in της πρωινής Oman Air για KUL. Δώσαμε βαλίτσες και είχαμε άφθονο χρόνο για βόλτα σε αυτή την αεροδρομιάρα, που κάνει τα περισσότερα τέρμιναλς παγκοσμίως να μοιάζουν μπροστά της σαν λαχανόκηποι.

Ο aakunz βέβαια δεν εντυπωσιαζόταν με τίποτα. Ούτε με τους κρεμαστούς ή τους επίγειους λουλουδόκηπους, ούτε με τους κινηματογράφους, τους καταρράκτες και τις τσουλήθρες, ούτε με τους κήπους με τις πεταλούδες, ούτε καν με τη φιγούρα του Α380 της SQ που αχνοφαινόταν στο πρωινό σκοτάδι έξω από τα παράθυρα. Αναπολούσε τις μνήμες από το αγαπημένο του Schönefeld, εκεί όπου η υπηρεσία φρόντισε να τον μυήσει για πρώτη φορά στη μαγεία της δουλειάς, κάτω από την αυστηρή αλλά συνάμα στοργική καθοδήγηση της Μπρουμχίλντα Μάουερ, στα χρυσά εκείνα χρόνια των Ιλιούσιν της Interflug.

Η υπηρεσία τον ανάγκαζε τώρα να έρθει μαζί μου στην Κουάλα. Ήξερα ότι είχε κουραστεί. Ήθελε πια μια ζωή πιο απλή: να κάθεται στους καναπέδες του Changi και να χαζεύει τα Τζάμπο, να συγγράφει τα ταξιδιωτικά του πονήματα φορτίζοντας το λάπτοπ του στις πολυθρόνες δίπλα στα Α330 ή να κάνει μασάζ στους διαδρόμους του τέρμιναλ που οδηγούν στα gates.

«Είμαι ο aakunz και θα μείνω», μου είπε αποφασιστικά.
«Κι εγώ είμαι ο George και θα φύγω», του απάντησα, «και αν δεν έρθεις μαζί μου στην Κουάλα, όλη η αποστολή τινάζεται στον αέρα!».

Σηκώθηκε νευρικά από την καρέκλα του λεγόμενου «Singapore Food Street» του Τ3, αφού κι οι δυο μας φάγαμε ασιατικές σούπες, noodles με βραστά κρεάτα, τσάι και φέτες kaya toast στις έξι το πρωί. Ήταν κακόκεφος γιατί αυτό το πράγμα αφενός δεν συγκρινόταν με τίποτα με το πρωινό του ξενοδοχείου που είχαμε χάσει γιατί έπρεπε να σηκωθούμε από τον αξημέρωτο και αφετέρου γιατί δεν θύμιζε καν πρωινό φαγητό γενικότερα. Αλλά αυτά έχουν οι αποστολές στο εξωτερικό. Μερικές φορές πρέπει να αγκαλιάζεις τα τοπικά έθιμα...

Ήταν ακόμη νύχτα όταν κατευθυνθήκαμε προς τις Αναχωρήσεις και περάσαμε airside, για να κινηθούμε ανάμεσα σε χιλιάδες καταστήματα, να συναντήσουμε το πλήρωμά μας και να διαπιστώσουμε ότι το gate C20 του Terminal 3 βρίσκεται στο...Terminal 1! Πήραμε, λοιπόν, το τρενάκι, το ειδικά βαμμένο για τα 50 χρόνια της ανεξαρτησίας της Σιγκαπούρης, για να ανακαλύψουμε άλλο ένα κτίριο του Changi, ενώ στη σύντομη διαδρομή μέχρι εκεί ο aakunz μου ανέλυε τη σχέση της Καρούλου-Λέκκα με τη μετανεοτερικότητα και το πώς εκείνη κατάφερε να εξελίξει τη φόρμα της, ενώ παράλληλα καταργούσε τα σχήματα και τους βερμπαλισμούς. Είχε βαθιά γνώση της Ευρωπαϊκής κουλτούρας κι ας τον ανάγκασαν οι συνθήκες (και η Enkhjargal Mönkhtsetseg) να φτάσει στην άκρη του κόσμου για να πετάξει με αραβικό Airbus.

Φτάνοντας στο gate αναθάρρησε. Αμέσως πίσω από τον βαριεστημένο έλεγχο security στεκόταν μισοφωτισμένο μα μεγαλόπρεπο το A4O-DE. «Ένα χρυσοπράσινο Airbus, ριγμένο στο apron», αναφώνησε ποιητικά ο aakunz. Είχαμε κι οι δύο ενθουσιαστεί: μπουχτισμένοι από τα eurowhites, είχαμε επιτέλους μπροστά μας ένα αεροπλάνο με πραγματικό livery και όχι ευρωπαϊκό...θλίβερυ.

Κι αμέσως στα αυτιά και των δυο μας ήχησαν οι στίχοι της Βάνας: «Το σταχτί χρώμα της απομάκρυνσης…» ψέλλισα, «…βάφει το μπλε της θύμησης», συνέχισε ο aakunz.
«Μας περιμένει, aakunz!», αναφώνησα.
«Ποιος, η Βάνα;»
«Όχι, η Oman! Πάμε!»
Και πήραμε το δρόμο της φυσούνας, που θα μας έβγαζε στην Οικονομική θέση των 34 ιντσών μέσα στο βαμμένο σταχτί και μπλε Airbus της Oman Air.

 

[George]

Ο προφήτης aakunz πέρασε πρώτος το ιερό κατώφλι του Airbus.

«Καλημέρα, Σεχραζάτ*»
«Κοπιάστε, εφέντη. Δεύτερος διάδρομος δεξιά»

Τον ακολούθησα πάραυτα.

Oman Air
WY824, A4O-DE, A333, 23K
SIN 07:45 – KUL 08:24

Αγουροξυπνημένοι Εμίρηδες κάθονταν ήδη στις πολυθρόνες της Μπίζνες παίζοντας με το κουμπάκι της ανάκλισης. Νυσταγμένοι πληβείοι περιφέρονταν νωχελικά στην καμπίνα, προτού καταλάβουν ένα από τα πολύχρωμα καθίσματα, αυτά που έχουν τα ίδια χρώματα με το παλάτι του Σουλτάνου στη Μουσκάτ. Τα ατομικά λιβανιστήρια** κάπνιζαν ασταμάτητα στις οθόνες του IFE για να κάνουμε ατμόσφαιρα. Οι ίδιες οθόνες είχαν πρόσβαση στις δύο εξωτερικές κάμερες και χάρτη για να βρεις τη Μέκκα, ενώ παραδίπλα υπήρχαν θύρες usb, βαριές ατομικές κουβέρτες, κρεμάστρες και υποπόδια. Επίσης, seat pitch που προοριζόταν για τους Σουλτάνους που πετούν ινκόγκνιτο στην Εκόνομυ. «Τριαντατεσσάρι καθαρό», που θα έλεγε κι ο captainjumbo. Το βίντεο μιλάει από μόνο του.

«Αυτό, Σεχραζάτ, δεν είναι Αιρμπάς, είναι το μαγικό χαλί του Αλαντίν!»
«Ο ανταγωνισμός εδώ στην Ασία είναι αδυσώπητος, εφέντη. Μπορείς, επίσης, να χρησιμοποιήσεις το κινητό σου εν πτήσει και να παίξεις με το wifi.»
«Δεν θέλω να μπω στο intenet, θέλω να ακούσω μια ιστορία από τις δικές σου.»
«Εντάξει λοιπόν», είπε και ξεκίνησε: «Μια φορά κι έναν καιρό, στις εσχατιές της Αραβίας, σε μια πόλη που την έλεγαν Μουσκάτ, σε μια γωνιά της γης-σταυροδρόμι του εμπορίου, απ’ όπου πέρασαν Έλληνες, Πέρσες, Οθωμανοί και Πορτογάλοι, οι ντόπιοι έφτιαχναν ξύλινα ιστιοφόρα και μάθαιναν ναυσιπλοΐα κοιτώντας τον πολικό αστέρα.»
«Και μετά;»
«Ύστερα ήρθαν οι Ινδοί και οι Κινέζοι που τα έφτιαχναν φθηνότερα κι οι ντόπιοι άρχισαν να ασχολούνται με πετρέλαια και αεροπλάνα. Έτσι γεννήθηκε η μικρή αεροπορική εταιρία μας, η Oman Air, που μια μέρα αποφάσισε κι αυτή να γίνει μεγάλη και να κατακτήσει τον κόσμο, όπως και οι γειτόνισσες ξαδέρφες της, που τη ζήλευαν και τη μισούσαν, γιατί εκείνη ήταν απ’ όλες η ομορφότερη (σημείωση του μεταφραστή aakunz: δηλαδή είχε το καλύτερο livery). Με τον καιρό, η κόρη αυτή ωρίμασε, αγόρασε Airbus κι άνοιξε δρομολόγια καινούργια μέχρι τα βάθη της Ασίας, φτάνοντας ίσαμε μια γωνιά της γης επίσης σταυροδρόμι του διεθνούς εμπορίου, απ’ όπου πέρασαν Ιάπωνες, Άγγλοι, Μαλαισιανοί και με τα καράβια και τα αεροπλάνα τους άλλοι ακόμη πιο πολλοί. Τη γωνιά αυτή τη λέγαν’ Σιγκαπούρη.»
«Και μετά;»
«Δώσε μου λίγο χρόνο, εφέντη, να υποδεχτώ και τους υπόλοιπους επιβάτες μας κι εσύ δες τη συνέχεια στην οθόνη σου», είπε και πάτησε το play, για να παίξει αυτό το βίντεο, που μας επανέφερε στη σύγχρονη πραγματικότητα, πληροφορώντας μας ότι στη σημερινή Oman θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή, Μπιγκ Μπανγκ Θήορυ και μπόλικο Μπόλιγουντ.

Ο aakunz το μελέτησε προσεκτικά διαβάζοντας με άνεση τους αραβικούς υπότιτλους και -γελώντας αυτάρεσκα- μου εξηγούσε με φυσικότητα τους χαρακτήρες της αραβικής γραφής, μίας από τις περίπου διακόσιες που γνωρίζει.

Τον διέκοψε το καλωσόρισμα στα 45 λεπτά πτήσης, για να παίξει στη συνέχεια το safety demo, όπου διαπιστώνεις ότι τα παιδιά στο Ομάν είναι πειθαρχημένα, κι ύστερα να συνδεθεί το όχημα για το pushback, που άρχισε να μας κατευθύνει έξω από τη θέση στάθμευσής μας, ενώ δίπλα μας προσγειώθηκε ένα 772 της SQ, η οποία πουλούσε το ίδιο one-way δρομολόγιο περίπου πέντε-έξι φορές ακριβότερα.

Αφήσαμε τροχοδρομώντας πίσω μας το terminal, χελιδόνια πετούσαν αμέριμνα γύρω απ’ το διάδρομο, άγνωστες ουρές φαίνονταν σε ένα υπόστεγο στο βάθος, σταματήσαμε στο σημείο κράτησης του 02L για να προσγειωθεί ένα 737 της πασίγνωστης My Indo Airlines (που κοσμεί περήφανα τη Μαύρη Λίστα της Ε.Ε.) κι αμέσως μετά ήρθε για άλλη μία φορά η σειρά μας να αναμετρηθούμε με τη βαρύτητα, την οποία και πάλι νικήσαμε με επιτυχία, ορμώντας με χαρακτηριστική άνεση στους ασιατικούς αιθέρες (κοινώς, το Airbus ήταν μισοάδειο).

Σηκωθήκαμε σχετικά γρήγορα και αρχίσαμε την άνοδο, όταν το πλήρωμα μας ανακοίνωσε ότι μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί μας σε ινδικά, ταϊλανδικά, τελούγκου και δυο τρεις άλλες γλώσσες, τις οποίες φυσικά ο aakunz μιλούσε όλες...

«Αποφάσισα να μεταφράσω Καρούλου-Λέκκα στα μογγολικά», μου ανακοίνωσε έξαφνα. «Θέλω όλοι να νιώσουν το λυρισμό της, που ώρες ώρες προσεγγίζει τον Καβάφη».
«Εγώ πείνασα», του απάντησα. Και μόλις τότε ευτυχώς βγήκαν τα καρότσια με τo catering.

Τεράστια η ποικιλία! Λιβάνι, Χρυσό και Σμύρνα είχαν να μας προσφέρουν, αλλά επειδή προφανώς θα μας έπεφταν λίγο βαριά για πρωινό, η Σεχραζάτ και η Γιασμίν μας ανάγκασαν να αρκεστούμε σε ένα χυμό μήλου και ένα κουλουράκι σοσιαλιστικής ποιότητας. Αυτό δεν ήταν ακριβώς το “World class gourmet dining” που μας υποσχέθηκαν κατά το εισαγωγικό βίντεο, αλλά πάλι ούτε την “carefully chosen selection of luxury items which make great gifts” είδαμε να κυκλοφορεί πουθενά, γι’ αυτό και ζητούμε δημοσίως συγγνώμη από τους φίλους μας που γυρίσαμε πίσω με άδεια χέρια...

Καταβροχθίζοντας όμως το cookie, κάνοντας διάφορα ζιγκ ζαγκ στη διαδρομή μας και χαζεύοντας την προαναφερθείσα κουβέρτα, που με ένα μαγικό τρόπο ήταν φτιαγμένη για να ταιριάζει τόσο με την καμπίνα της Oman όσο και με κάθε ελληνικό σπίτι στο χωριό, η ώρα πέρασε και το προσδεθείτε ξανάναψε.

Γυρίσαμε τις οθόνες στην προβολή της μπροστινής κάμερας, ο διάδρομος ήταν εν όψει, ο άνεμος σχεδόν κάθετος αλλά ανεπαίσθητος και τα 4.124 μέτρα του 32R ήταν αρκετά για να προσγειωθούμε, δίπλα σε χιλιάδες φοινικόδεντρα, την ώρα που στο βάθος απογειωνόταν μια Garuda, για άλλο ένα ταξίδι στους ασφαλέστατους ινδονησιακούς αεροδιαδρόμους. Τροχοδρομήσαμε δίπλα από δύο παρατημένα 742 (από αυτά που το αεροδρόμιο έβγαλε αγγελία για να εντοπίσει τους ιδιοκτήτες τους που αγνοούνται), είδαμε στο βάθος το Α340 της Air Mauritius και ένα από τα Α380 της Malaysian και κατευθυνθήκαμε σε μια φιλόξενη φυσούνα δίπλα του.

Υποκλιθήκαμε στη Σεχραζάτ, αφήσαμε πίσω μας το μαγικό Airbus που θα συνέχιζε σύντομα για το Ομάν, πήραμε τρενάκι από το satellite για το κυρίως τέρμιναλ και περάσαμε ίσως τον πιο φιλικό ως τώρα έλεγχο διαβατηρίων, όπου το μόνο που μας ζητήθηκε βλέποντας ελληνικό διαβατήριο ήταν να τους μάθουμε πώς προφέρεται σωστά το όνομα «Ζαγοράκης».

Το KLIA1 είναι θεωρητικά εξαιρετικό, αλλά πρακτικά σκοτεινό, οι πόρτες στα ασανσέρ του δεν έχουν φωτοκύτταρα, οι τουαλέτες του σε σχέση με το Changi είναι σα να συγκρίνεις το Χίλτον με το σταθμό της Ομόνοιας και όλα αυτά τα συνειδητοποιήσαμε περιμένοντας για αρκετή ώρα μέχρι να έρθουν οι βαλίτσες μας στον ιμάντα.

Τη συνέχεια την είχε φροντίσει επιμελώς ο υπερπράκτωρ...

Extras:
Το safety demo ολόκληρο (6:01): https://www.youtube.com/watch?v=MZ_iOQOom-8

_________________________________________________________________________________________________________

Σεχραζάτ*:
1. Κεντρική ηρωίδα στη γνωστή ιστορία «Χίλιες και μία νύχτες» και η μοναδική σύζυγος του Σουλτάνου Σαχριάρ που τη γλίτωσε από τη συνήθειά του να παντρεύεται νεαρές παρθένες και να τις σκοτώνει μετά την πρώτη νύχτα του γάμου, για να μην τον απατήσουν. Η Σεχραζάτ του έλεγε κάθε βράδυ κι από μια ιστορία (ο Αλαντίν και το μαγικό χαλί, ο Αλή Μπαμπά και οι Σαράντα κλέφτες κλπ), την οποία άφηνε ατελείωτη μέχρι το επόμενο βράδυ, για να έχει ο Σουλτάνος αγωνία και εκείνη στον ήλιο μοίρα.
2. Υποτιθέμενη ηγουμένη της πτήσης WY824. Οιαδήποτε ομοιότις με αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις συμπτωματική.

Λιβάνι**:
Τοπικό προϊόν του Ομάν, που έχει αγχολυτική και αντικαταθλιπτική δράση και συντελεί στην πνευματική ανάταση. Λέγεται δε ότι περιέχει και ψυχοδραστικές ουσίες. Πιθανότατα ο ICAO δεν το εγκρίνει ως αρωματικό καμπίνας σε Α330, γι’ αυτό και η Oman το προσφέρει μόνο σε ηλεκτρονική μορφή. Παρόλα αυτά, η μορφή του παρόντος τριπ ρηπόρτ αποδεικνύει ότι ακόμη κι έτσι το έχει κάνει το θαύμα του... Αλλά μπορεί και να φταίει το πρωινό της ώρας που διεξήχθη η πτήση με το μαγικό χαλί-Αιρμπάς, μεταξύ νύχτας και μέρας, κάπου δηλαδή ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο...

 

[seven4seven]

άγνωστες ουρές φαίνονταν σε ένα υπόστεγο στο βάθος

Το σποττερικό μου OCD δεν επιτρέπει να μεινει αυτο το σημείο στο σκοτάδι.

Global Africa Aviation και Transasia Airways (ναι, εχουν και 330, Θεός φυλάξοι)

 

[George]

Συμφωνούμε και στα τρία, Global Africa Aviation, Transasia Airways και Θεός φυλάξοι!

 

[George]

Αεροδρόμιο Κουάλα Λουμπούρ. Ζέστη. Υγρασία. Ήλιος. Ατελείωτα μαρμάρινα δάπεδα και μεγαλειώδεις επιβλητικές κολώνες. Σκοτεινή οροφή και στα counters ούτε ένας στην αναμονή. Οι οθόνες από πάνω έγραφαν Turkish Airlines.

-Τι έγραφαν;;;;; Πέταξες με Turkish; Αίσχος! Φύγε τώρα από το airliners.gr, διπρόσωπε, αισχρέ, ψεύτη, που στο ένα ποστ τη λοιδορείς και στο αμέσως επόμενο trip report…

Σας παρακαλώ, ας διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας. Με Turkish πέταξε ο aakunz, που είναι ειδικά εκπαιδευμένος και διαπιστευμένος για τέτοιες επικίνδυνες αποστολές. Εγώ ήμουν εκεί για να τον χτυπήσω φιλικά στην πλάτη και να του δώσω κουράγιο, γιατί διάλεξε για τη συνέχεια να μπει ξανά στο ιπτάμενο καθυστερημένο γιαταγάνι, δηλαδή στο Airbus της ΤΚ που θα έφευγε με καθυστέρηση.

Όσο εκείνος έψελνε από μέσα του δυο ιερές γροιλανδικές προσευχές που του έμαθε παλιά μια σεβάσμια γραία στο Κανγκερλούσουακ, μπας και γίνει το θαύμα και πετάξει on time η ΤΚ, εγώ άνοιγα το φάκελο με τις λεπτομέρειες της επόμενης ταξιδιωτικής ημέρας.

«aakunz, θα πετάξω με Air Asia!» ψιθύρισα δειλά κι αμέσως το σατανικό του γέλιο ξεχύθηκε εκκωφαντικά στο άδειο observation deck του Kuala Lumpur International, γεμίζοντάς με με τρόμο για το επόμενο βήμα…
«Ύστερα από αυτό, να δω με τι μούτρα θα μου ξαναμιλήσεις για την κοσμαγάπητη Turkish!», είπε με στόμφο και με…αποστόμφωσε. «Πήγαινε τώρα στο Terminal 2, βρες κάπου να κοιμηθείς και κοίτα να ξαναδιαβάσεις τις οδηγίες επιβίωσης, για παν ενδεχόμενο», με προέτρεψε αυστηρά, όπως τον συμβούλευε κι εκείνον η λατρευτή του Μπρουμχίλντα, στα χρόνια που τον είχε υπό την πληθωρική προστασία της.

 

[George]

Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα στο αεροδρόμιο. Μέσα στο αεροδρόμιο ή για την ακρίβεια μέσα στο εμπορικό εκείνο κέντρο που ονομάζεται Kuala Lumpur International Terminal 2 και οι φίλοι το λένε klia 2, στο οποίο μόλις μπεις νομίζεις ότι κάτι πάει στραβά, γιατί πουθενά γύρω σου δεν βλέπεις κάτι που να θυμίζει οτιδήποτε άλλο από κλασικό mall. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Παλιά το Kuala Lumpur International είχε ένα μικρό και άθλιο τέρμιναλ για τις low cost. Αυτό το τέρμιναλ ήταν η ντροπή του klia, γι’ αυτό και το γκρέμισαν. Τη θέση του πήρε το klia2, που είναι αυτό που θα λέγαμε: «πώς είναι το terminal 1; Ε, καμία σχέση.»

Μπαίνοντας στο klia2 περνάς πρώτα από ένα κτήριο που έχει άπειρα καταστήματα-φαγάδικα-τράπεζες κλπ, όπου το μόνο που θυμίζει αεροδρόμιο είναι κάτι οθονίτσες που δείχνουν αναχωρήσεις... Εκεί βρίσκεται και το Plaza Premium Lounge, όπου πέρασα τη βραδιά με περίπου 30 ευρώ, έχοντας ένα κανονικό δωμάτιο και ένα συμπαθητικό πρωινό, την ώρα που ο aakunz πετούσε με το Μάντζικερτ της ΤΚ πάνω από το Μάντζικερτ της Τουρκίας.

Ξυπνώντας το άλλο πρωί, περπατάς, περπατάς, περπατάς, περπατάς, περπατάς και βγαίνεις από το αεροδρόμιο-mall για να μπεις στο πραγματικό terminal του klia2, το οποίο συγκρινόμενο με τα αντίστοιχου μεγέθους μεγαλοπρεπή και μνημειώδη αεροδρόμια της περιοχής, είναι ο θρίαμβος της λιτότητας: φωτεινό, απλό, ακριβό και κάτασπρο, περίπου σαν να βρίσκεις μια Κυκλάδα στη μέση της Ασίας. Η βασικές του διαφορές με αυτήν είναι ότι έχει εξαιρετική σήμανση, ευρύχωρα σοκάκια, αλλά πιθανότατα απείρως χειρότερο ηλιοβασίλεμα, το οποίο -για ένα μέρος των επισκεπτών- αναπληρώνει η θέα στα σπανιότατα Α330 της Air Asia (όπως αυτό και αυτό). Επίσης, έχει ωραιότερα check-in counters από το μέσο ελληνικό κυκλαδίτικο terminal, μόνο που το καθετί εκεί μέσα χρεώνεται, εκτός από τον αέρα που αναπνέεις, που όμως ούτως ή άλλως δεν είναι και ο φρεσκότερος του πλανήτη...