Τσα.. (αλήθεια τώρα.. πλάκα μας κάνεις). Αν σας έλλειψα, να με συγχωρήσετε (ψέμα). Εγώ πάντα είχα αυτη την αίσθηση του μισού για την καταγραφή αυτή (αλήθεια). Και διάλεξες Τσικνοπέμπτη για να μας το θυμήσεις; (αλήθεια). Με λίγδες στα χέρια δεν διαβάζουμε (ψέμα). 'Εχετε μάτια παντού.. δεν σας φοβάμαι (μεγάλη αλήθεια). Άντε, πάμε να πιάσουμε κάνα σωστο δρομολόγιο να γουστάρουμε (αλήθεια). Και να ελπίσουμε με προσευχές να μην βρεθεί κάποιος να βάλει βίντεο που να αποδεικνύει το πόσο κουνάνε τα 777 στην τροχοδρόμηση, παρά τα κοινώς λεγόμενα
(αλήθεια στον κύβο).
FCO-NRT, AZ784, B772, I-DISU
Φυσικά και έφτασα και πρώτος και μόνος στην άκρη του χαμπ του Φιουμιντσίνο. Εκεί στα G gates. Με το τραινάκι, στο τέρμα του θεού με το Α320 της Saudia να περιμένει να κάνει boarding και μενα να βάζει στοιχήματα με τό τί θα το γεμίσει. Περίμενα 20 λεπτά. Μετά έκανε pushback. θα μείνω με την απορία. Αλλά παραδίπλα 2 772 έπιαναν τις φυσούνες. Το ένα ήταν το Skyteam και ηθελα πολυ να ειναι αυτό. Ατύχησα ξανά. Έκανε και αυτό πους μπάκ για το μεγάλο μήλο. Και έμενε φυσικά το βαμμένο στα σωστά χρώμματα της Αλιτάλια, το Άη ντύσου (Ι-DISU στα αεροπορικάνικα). Και θα ομολογήσω οτι ουτε αυτό με χάλασε. Και κει πάνω στις σκέψεις τις τρελλές έρχεται και η παρέα, σηκώνονται και τα κορίτσια να καλέσουν τον λαό, γκέιτ υπερπαραγωγή με στρογγυλά καγκελα και σκάλες να σε οδηγούν στα έγκατα. Μου άρεσε. Είχα θετική ενέργεια. Και η παρέα. Μπαίναμε σε widebody επιτέλους. Πολιτισμός. Σχεδόν.. γιατί οι θέσεις μας ήταν για το σκέλος αυτό στο τελευταίο σέξιον του σκάφου... δλδ.. 31'' και στενές επαφές. Ήταν η "θυσιά του παραθύρου" που μας οδήγησε στο να πιάσουμε 2+2 απ τις τριάδες και να μας λούζει το φως. Τί να κάνουμε. Όλα έχουν ένα τίμημα. Μεσημέρι ηλιόλουστο, κάθετες οι αχτίνες του ήλιου, βήματα γοργά στα δάπεδα, παπούτσια ηδη καπου παρατημένα, πράσιενς κουβερτούλες στη μέση και τα πόδια, μαξιλάρια στο μπράτσο και να.... πουσμπακ.. ον τάιμ.. αργό μεν αλλά σταθερό. Λίγα τα καλούδια δίπλα.. αλλά ο ήχος εκκίνησης των GE90 ήταν χαρμόσυνος. Αργά αργά πήραμε τον πηγαιμό πιο δίπλα για τον 16R και ευθυγραμμιστήκαμε. Και ειπαμε να το απολαύσουμε για κανα 5λεπτο. Είχε ωραίο καιρό. Όχι, δεν είχε απογειωθεί κατι στο ενδιάμεσο. Στο πίσω κάθισμα το χρονόμετρο κινητού ήταν ήδη έτοιμο. Η θάλασσα ήρεμη και λαμπύριζε όμορφα. Τη ζήλεψα για λίγο.. αλλά κάπου εκει με συνέφερε το σφύριγμα και οι ήχοι της επιτάχυνσης.. Άρχισε να τσουλάει το συμπαν και χρειάστηκε μόλις 53'' για να αφήσουμε τη γη τση Ρώμης για μερικές ωραίες στροφές που μας έφεραν πάνω από το κέντρο της πόλης και τα Απέννινα και... αυτά.. Μετά ήρθαν τα σύννεφα... η Κροατία, η ανατολική Ευρώπη, ήρθε κάποια στιγμή και ένα μπαράκι (που αρχικά μας προσπέρασε από λάθος και μείναμε παγωτό), ενα κρακεράκι (οριακά κυριολεξία), και με γελάκι περιμέναμε το γεύμα μας. Είχαμε ζητήσει φυσικά ειδικό γεύμα. Χωρίς χοληστερίνη. Ναι, από αυτά, τα μαγικά γεύματα που έρχονται πριν τον υπόλοιπο λαό. Ευτυχώς δεν είχαμε ζητήσει vegeterian. Η εμπειρία με την AC πριν μερικά χρόνια -που για βετζετέριαν μου έφεραν ένα κους κους με κάρυ (το έβερεστ του καρυ και του Παντζάμπ μαζί) και κόντεψα να αφήσω τον σπλήνα μου ον μπόρντ- ήταν σωτήρια. Και ναι..έφτασε.. και το γεύμα. Αγωνία στο ακρωατήριο.. Αργές οι κινήσεις στο αλουμινόχαρτο. περιμένω να δω τί θα δω.. και όχι τίποτες άλλο..έχω πάρει στο λαιμό μου άλλα 3 άτομα που ψοφάνε για καμένο λίπος και κρέμες.. Παπάάάάάάάάάάμμμμμμμμ... Ένα όνειρο. Κοτοπουλάκι βραστόψητο, μπροκολάκι βραστό, καροτάκι ωραίο (ευτυχώς όχι από τη Θήβα), και ρυζάκι ελαφρύ. Τί άλλο να ζητήσεις; Και ναι δεν κοίταξα τους άλλλυς. Τους άκουγα απλά... Και ναι.. ακούγονταν.. ακι λέγανε λογάκια.. και έβλεπαν τους δίπλα σε λίγο να τρώνε λαζάνια και πίτσες.. Εντάξει.. Μια ζωή θα τα έχουν αυτά στη γειτονιά. Λίγη υγεία βρε παιδιά. Μην την θεωρούμε δεδομένη... Φάγαμε.. Έφαγα δλδ.. καποιοι δεν φάγανε..Κι έπεφτε η νύχτα, κι έλαμπε στο σκοτάδι το μπίκον, και τα ναβιγκέισιον, και αυτό το τεράστιο κουτί του IFE μας βασάνιζε τα πόδια που δεν χώραγαν, και είπαμε να σηκωθούμε, και κάναμε βόλτες κυκλικές στο σέξιον μας, και χαζεύαμε τα φώτα από κάτου, και κοιμόταν ο κόσμος, και βγήκαν και τα σναξ με τα κρακεράκια, και τσιμπάγαμε... όπως καταλαβαίνετε..δεν θέλαμε να κάτσουμε. Αλλά παλουκοθήκαμε κάποια στιγμή. Λίγα σαλάκια πάνω στο μαξιλάρι, λίγο χυμό μήλου μεα στη νύχτα, μια αλλαγή στασης για τη φωτογράφηση της άνεσης στην Υ class, πέρασεν η ώρα.. άρχισε να ροδίζει. Περίμενα πως και πως να ξαναδώ εκείνους τους λατρεμένους παγωμένους μαιανδρισμούς του ποταμού Λένα όπως τότε.. και ήρθαν, λιγότερο παγωμένοι αλλά ήταν εκει. Και επόμενος στόχος το Χαμπαρόφσκ. Το σημείο αλλαγής πορείας. Κια τα πόδια άρχιαν απο 30.000 και πήγαν στα 33.000 και μετά στα 35.000 και μετά ήρθε η θάλασσα η ιαπωνική. Και ο ήλιος ήταν πια ψηλά. Και τα πράσινα κορίτσια φέρανε τσαγάκι και δίσκο με κρεπομελέτα κι έρχεται, με κοτοπουλάκι πάλι (γιορτές στην άκατο) και να σου και η Νιιγκάτα. Το σταθερό σημείο εισόδου εις την μεγάλην Νήσον. Και το χειμωνιάτικο καφέ σκηνικό από κατω καλά κρατούσε και ένοιωθα μια ταραχή.. Γιατίε; Γιατί σχεδον σε όλο το ταξείδι περίμενα εκεινη τη στιγμή. ναι, εκείνη που στο βάθος θα έσκαγε η μυτούλα του ενός, του μοναδικού, του φετίχ προορισμού, του Φουτζιγιάμα. Και μπορεί να μην ειχαμε τώρα τον εκπληκτικό κάπτεν Ντόσε να μας καθοδηγεί το βλέμμα προς το όρος το όμορφο, αλλά κάποια στιγμή το μάτι έπεσε στη μυθική σιλουέτα του...ω τι χαρά... και κουνάω τη δεσποινίδα δίπλα μου.. και της λέω... Σενιορίτα.. κοιτάχτε.. να. το Φουτζιγιάμα, το Φουτζιγιάμα... και τα κεφάλια έρχονται πιο κοντά στα παράθυρα, το πληθος στο σκάφος φωτνάζει ΑΑΑΑ (ψέμα..ειπαμε), και τα μη χοληστερινούχα γεύματα περνάνε για πάντα στην αθανσία των αιθερων, και χαμόγελα γεμίζουν τις ψυχές, και τα σέρβις τελειώνουν και να σου οι οριζόνες απο κατω να γυαλίζουν τίγκα στο νερό, και τα πόδια πέφτουν, και τα παούτσια δεν χωράνε πια στα πόδια, και οι στροφές ειναι υπέροχες, και στον θάλαμο διακυβέρνησης ακούγονται τα μαγικα φάιβ χάντρεντ, φορ χάντρεντ, τρι χάντρεντ, φιφτι χάντρεντ και σπάμε τις μέσες μας μαγικά στη γη του ανατέλοντος Ηλίου.. και στην άσφαλτο του 34R και πάλι. Το αργό και βασανιστικό τάξι έφερνε στα μάτια μας νέα κτίρια, νεες εταιρείες, νέα χρώμματα, 777, 747, ένα 380 της Thai, πολλά 787 καλούδια με κορυφαίο αυτό της Aeromexico που ειχε φτάσει από ένα σαγηνευτικό ταξείδι από το Μέχικο Σίτι (ανατριχίλα). Μείναμε στις θέσεις μας (αλήθεια). Τα σώματά μας ήταν ετοιμα για δράση (αλήθεια). Είχε εναν υπεροχο ιαπωνικό ήλιο (αλήθεια). Δεν θέλαμε να βγούμε (ψέμα). Βγήκαμε. Ωραία ζέστη μας έλουζε (αλήθεια). Πόσο μου έλλειψε αυτό το αεροδρόμιο (πόσο αλήθεια). Και κει στην έξοδο της φυσούνας, απο το βάθος μόνο του να μας καλωσορίζει το 332 της Air Caledonie με τον τεράστιο μπλε και κοκκινο ιβίσκο. Ω... σενιορίτα.. τί ομορφότερο να σε περιμένει στον τόπο τούτο. Με την ψυχή γεμάτη ήλιο και ενέργεια (χωρίς χοληστερίνη) μας έβγαλαν τα βήματά μας για το ναρίτα εξπρες. Το υπερτραίνο που θα μας έβγαζε ξανά στην Tokyu. Αριγκάτο...
Αξιολόγηση (κλάση George)
++Η άφιξη (ιαπωνικο ποίημα)
+ οι βόλτες στην άκατο
+ οτι ειχε IFE
-- η άνεση
-- τα χάλια παράθυρα του 777
- το 2ιπλό σέρβις μόνον (στις οριακά κάτω από 13 ώρες πτήσης)
)
και χαλαρά για να πάρουμε τις κάρτες επιβίβασης δηλώνοντας φυσικά ότι δεν έχουμε εκτυπωτές σε αυτή τη χώρα. Οι πράσινες κάρτες θα μας πέρναγαν τουλάχιστον μέχρι το σκάφος και δεν χρειαζόταν να δουλέψουμε πολύ γι αυτό. Μικρή στάση μόνο για κρακεράκια για το δρόμο. Ποτέ μην τα ξεχνάτε... Η πείνα θερίζει πια τον αεροπορικό πολιτισμό. 
