Leg 1, 15/5/2009
ΑΖ717, ATH-FCO
Αεροσκάφος: A320-112, I-BIXO, "Piazza Plebiscito-Napoli"
Η Αλιτάλια είναι σαν την ουλίτιδα. Πάνω που έχεις ολοκληρώσει τη θεραπεία και νομίζεις ότι έχεις απαλλαγεί οριστικά και αμετάκλητα από αυτήν, πάντα κάτι γίνεται και μια μέρα βλέπεις κηλίδες στην οδοντόβουρτσά σου. Ετσι και εγώ νόμιζα ότι δεν θα ξαναπετάξω ποτέ την εταιρία που έχει χόμπι να κλέβει το χρόνο σου, να χάνει τις βαλίτσες σου και να σου σπάει τα νεύρα αλλά, φευ, έπεσα ξανά στην ανάγκη της.
«Θα πας στις Κάννες», μου είπε η Μ. μέσω videoconference από το Λονδίνο. «Υπό την κάλυψη του Φεστιβάλ θα φέρεις σε πέρας την αποστολή σου. Κράτα χαμηλό προφίλ και αυτή τη φορά δεν θέλω εκρήξεις και ναυάγια. Ακούς;». Ξεκρέμασα το tux από τη κρεμάστρα και έφυγα για το Ελ. Βεν.
Η αποστολή μου θα κρατούσε μόλις 40 ώρες και έτσι δεν υπήρχε λόγος να δώσω βαλίτσα στο τσεκ-ιν. Ωστόσο, δεν πήγα στα αυτόματα μηχανήματα αλλά απ' ευθείας στο counter της business class επειδή δεν είχε ουρά και επειδή απλώς νύσταζα. Ζήτησα 3F για το πρώτο σκέλος και 4F για το δεύτερο. Ολα εντάξει.
Εχετε δει την ταινία «Funeral in Berlin»; Εκεί, ο Μάικλ Κέιν υποδύεται έναν Βρετανό μυστικό πράκτορα που είναι το αντίθετο του Τζέιμς Μποντ. Ενώ ο 007 έχει κοστουμιές, γκομενάρες και γκάτζετ, ο Πάλμερ κατοικεί σε μια κλασική αγγλική τρώγλη και περνά τη μέρα του στο γραφείο συμπληρώνοντας γραφειοκρατικές φόρμες προκειμένου να πάρει ένα εισιτήριο τρένου για την αποστολή του. Και προσπαθεί σπίτι του να φτιάξει καφέ σε ένα ηλεκτρικό μπρίκι που πετάει σπίθες και χαλάει. Ε, αυτό θυμήθηκα όταν έφτασα στο lounge της Αλιτάλια στο Ελ. Βεν. το οποίο είναι χειρότερο κι από κιτς καφετέρια στο Δάσος Χαϊδαρίου. Καναπέδες και τραπεζάκια ατάκτως ερριμένα, χθεσινά αναψυκτικά, ζεστό νερό, άθλια βουτήματα και ένα αυτόματο (πλην χαλασμένο) μηχάνημα για καφέ. Υποτίθεται ότι βάζεις το φλιτζάνι σου, πατάς ένα κουμπί και αυτό σου φτιάχνει έναν καφέ. Ομως οοοοχι. Εκείνο το πρωί έβαζες το φλιτζάνι σου, πατούσες το κουμπί, το μηχάνημα έκανε έναν θόρυβο σαν σπασμένο σασμάν σε γαλλικό αυτοκίνητο, εσύ απομακρυνόσουν μην εκραγεί στα μούτρα σου και τελικά κατέληγε (παρά τη φασαρία) να βγάζει μόλις μερικές σταγόνες - σαν γέρος με προστάτη. Η υπάλληλος είχε όλα τα προσόντα των υποψηφίων για το βραβείο "It's not my job". «Πράγματι, έχει χαλάσει», είπε. Και επέστρεψε στη θέση της. Ειδοποίησε; Δεν ξέρω.
Η ώρα για την επιβίβαση έφτασε, ο έλεγχος ασφαλείας έγινε ταχύτατα, η θύρα ήταν ανοιχτή και το πουλμανάκι περίμενε. Μετά από ολιγόλεπτη καθυστέρηση (είχαν κολλήσει οι πόρτες του στο ρείθρο του πεζοδρομίου) το λεωφορείο στάθμευσε μπροστά σε έναν παλιό μου γνώριμο. Το Ι-ΒΙΧΟ, ένα Α321 με το οποίο είχα κάνει το FCO-ATH πριν τέσσερα χρόνια. Το Ι-ΒΙΧΟ είναι ήδη 15 ετών, του φαίνεται αλλά δεν του ακούγεται. Θέλω να πω, έχει τη φυσιολογική φθορά που περιμένει κανείς αλλά δεν τρίζει και δεν φωνάζει όπως κάτι άλλα 15χρονα (ονόματα δεν λέμε, πέλαγος θυμίζει το όνομα, άλλωστε τα αντικαθιστούν ή τα έχουν ήδη αντικαταστήσει). Το αεροσκάφος έχει ονομαστεί προς τιμήν της μεγαλύτερης πλατείας της Νάπολι (http://en.wikipedia.org/wiki/Piazza_del_Plebiscito) η οποία πήρε το όνομά της από το δημοψήφισμα (plebiscite στα αγγλικά) του 1870 με το οποίο η πόλη έγινε μέρος του Βασιλείου της Ιταλίας.
Νόμιζα ότι οποιαδήποτε λέξη παραπέμπει, έστω και ακροθιγώς, στην τρομοκρατία απαγορεύεται να την προφέρεις όσο είσαι σε αεροδρόμια και αεροσκάφη. Ωστόσο, στο security briefing (με τις γνωστές οθόνες κλπ) αναφέρονται στα λαμπάκια στο δάπεδο τα οποία σχηματίζουν ένα φωτεινό μονοπάτι, δηλαδή ένα Sentiero Luminoso. Οχι ότι οι Περουβιάνοι σύντροφοι του Sendero (στα Ισπανικά) Luminoso ήταν τρομοκράτες αλλά στις μέρες της αεροπορικής υστερίας που όλοι πρέπει να προσέχουν τι λένε, μου φάνηκε γλυκά ειρωνικό να ακούγεται αυτό σε μια καμπίνα αεροπλάνου.
Απογείωση από τον 03L και πορεία σχεδόν πάνω από Τατόι, Πάρνηθα, Μον Παρνές (θλιβερό να βλέπεις το καμμένο κομμάτι σε όλη του την έκταση) Κιθαιρώνας, Παρνασσός (σε χαιρέτησα καπετάνιε), Κορινθιακός κόλπος και σύννεφα-σύννεφα-σύννεφα.
Η θέση 3F βλέπει στον τοίχο. Εχεις άπλετο χώρο για τα γόνατά σου, όχι όμως και για να τεντωθείς. Εκτός αν απλωθείς διαγώνια. Στις θέσεις D-E-F της μπίζνες η Απλυτάλια καθίζει τρεις επιβάτες (όταν έχουν γεμίσει οι άλλες, φυσικά) ενώ στις A-B-C δύο. Η 3F έχει θέα από δύο παράθυρα αλλά όχι καλή θέα στην οθονίτσα. Αλλά ποιος κοιτά οθόνες όταν έχει δύο παράθυρα?
Το πρωινό ήταν η θλιβερή συνέχεια της εμπειρίας του lounge. Καμένο κρουασάν (ναι, καμμένο), χυμός, μια σκληρή φέτα από λεπτή μπαγκέτα, βούτυρο, στρογγυλό ψωμάκι με τυρί και κάποιο αλλαντικό. Αλλο να στο λέω και άλλο να το βλέπεις. Στις οθόνες έπαιζαν τα ίδια καρτούν με το κογιοτ και το μπιπ-μπιπ, μόνο που είχαν αεροπορικό θέμα: σε ένα από αυτά, το κογιότ έχει προσαρμόσει φτερούγες στο κορμί του και πετά σαν αεροπλάνο, καταλήγοντας (πού αλλού) σε CFIT με έναν βράχο.
Κάθοδος ανατολικά του αεροδρομίου, στροφή πάνω από τη λίμνη Bracciano, προσγείωση στον 16L και στάθμευση στη θύρα Α6, δίπλα σε ένα ποδήλατο και μια Βίκυ (το I-BIKE και το I-BIKI). Το κρουασάν μού είχε αφήσει μια περίεργη αίσθηση στο στομάχι (ναι, το εφαγα. Ειπαμε, παντα τρωω στο αεροπλάνο τα πάντα. Ενα trip report πρέπει να είναι πλήρες. Πρώτα τρώμε και μετά γράφουμε. Αλλιώς είναι σαν να βλέπεις Τσελεμεντέδες αντί να τρως. Σαν να διαβάζεις τριπ ριπόρτ αντί να πετάς... oops...).
H θύρα επιβίβασης για το επόμενο leg ήταν ακριβώς απέναντι, η Α9. Εκεί μας περίμενε ένα κατακαίνουριο Α320Ε, έτοιμο να πετάξει προς την Κυανή Ακτή.
Στη συνέχεια του report μείνετε μαζί μας για να διαβάσετε:
- Το δεύτερο Alitalia breakfast (το έφαγα, συμβαίνει τίποτα
- Το ολίγων ημερών Α320Ε
- Keeping low profile at Cannes
Φωτογραφίες
Πάρνηθα
Πρωινό προς αποφυγή
Καθρέφτισμα στο FCO
Το IE-DTE περιμένει στη θύρα
ΑΖ717, ATH-FCO
Αεροσκάφος: A320-112, I-BIXO, "Piazza Plebiscito-Napoli"
Η Αλιτάλια είναι σαν την ουλίτιδα. Πάνω που έχεις ολοκληρώσει τη θεραπεία και νομίζεις ότι έχεις απαλλαγεί οριστικά και αμετάκλητα από αυτήν, πάντα κάτι γίνεται και μια μέρα βλέπεις κηλίδες στην οδοντόβουρτσά σου. Ετσι και εγώ νόμιζα ότι δεν θα ξαναπετάξω ποτέ την εταιρία που έχει χόμπι να κλέβει το χρόνο σου, να χάνει τις βαλίτσες σου και να σου σπάει τα νεύρα αλλά, φευ, έπεσα ξανά στην ανάγκη της.
«Θα πας στις Κάννες», μου είπε η Μ. μέσω videoconference από το Λονδίνο. «Υπό την κάλυψη του Φεστιβάλ θα φέρεις σε πέρας την αποστολή σου. Κράτα χαμηλό προφίλ και αυτή τη φορά δεν θέλω εκρήξεις και ναυάγια. Ακούς;». Ξεκρέμασα το tux από τη κρεμάστρα και έφυγα για το Ελ. Βεν.
Η αποστολή μου θα κρατούσε μόλις 40 ώρες και έτσι δεν υπήρχε λόγος να δώσω βαλίτσα στο τσεκ-ιν. Ωστόσο, δεν πήγα στα αυτόματα μηχανήματα αλλά απ' ευθείας στο counter της business class επειδή δεν είχε ουρά και επειδή απλώς νύσταζα. Ζήτησα 3F για το πρώτο σκέλος και 4F για το δεύτερο. Ολα εντάξει.
Εχετε δει την ταινία «Funeral in Berlin»; Εκεί, ο Μάικλ Κέιν υποδύεται έναν Βρετανό μυστικό πράκτορα που είναι το αντίθετο του Τζέιμς Μποντ. Ενώ ο 007 έχει κοστουμιές, γκομενάρες και γκάτζετ, ο Πάλμερ κατοικεί σε μια κλασική αγγλική τρώγλη και περνά τη μέρα του στο γραφείο συμπληρώνοντας γραφειοκρατικές φόρμες προκειμένου να πάρει ένα εισιτήριο τρένου για την αποστολή του. Και προσπαθεί σπίτι του να φτιάξει καφέ σε ένα ηλεκτρικό μπρίκι που πετάει σπίθες και χαλάει. Ε, αυτό θυμήθηκα όταν έφτασα στο lounge της Αλιτάλια στο Ελ. Βεν. το οποίο είναι χειρότερο κι από κιτς καφετέρια στο Δάσος Χαϊδαρίου. Καναπέδες και τραπεζάκια ατάκτως ερριμένα, χθεσινά αναψυκτικά, ζεστό νερό, άθλια βουτήματα και ένα αυτόματο (πλην χαλασμένο) μηχάνημα για καφέ. Υποτίθεται ότι βάζεις το φλιτζάνι σου, πατάς ένα κουμπί και αυτό σου φτιάχνει έναν καφέ. Ομως οοοοχι. Εκείνο το πρωί έβαζες το φλιτζάνι σου, πατούσες το κουμπί, το μηχάνημα έκανε έναν θόρυβο σαν σπασμένο σασμάν σε γαλλικό αυτοκίνητο, εσύ απομακρυνόσουν μην εκραγεί στα μούτρα σου και τελικά κατέληγε (παρά τη φασαρία) να βγάζει μόλις μερικές σταγόνες - σαν γέρος με προστάτη. Η υπάλληλος είχε όλα τα προσόντα των υποψηφίων για το βραβείο "It's not my job". «Πράγματι, έχει χαλάσει», είπε. Και επέστρεψε στη θέση της. Ειδοποίησε; Δεν ξέρω.
Η ώρα για την επιβίβαση έφτασε, ο έλεγχος ασφαλείας έγινε ταχύτατα, η θύρα ήταν ανοιχτή και το πουλμανάκι περίμενε. Μετά από ολιγόλεπτη καθυστέρηση (είχαν κολλήσει οι πόρτες του στο ρείθρο του πεζοδρομίου) το λεωφορείο στάθμευσε μπροστά σε έναν παλιό μου γνώριμο. Το Ι-ΒΙΧΟ, ένα Α321 με το οποίο είχα κάνει το FCO-ATH πριν τέσσερα χρόνια. Το Ι-ΒΙΧΟ είναι ήδη 15 ετών, του φαίνεται αλλά δεν του ακούγεται. Θέλω να πω, έχει τη φυσιολογική φθορά που περιμένει κανείς αλλά δεν τρίζει και δεν φωνάζει όπως κάτι άλλα 15χρονα (ονόματα δεν λέμε, πέλαγος θυμίζει το όνομα, άλλωστε τα αντικαθιστούν ή τα έχουν ήδη αντικαταστήσει). Το αεροσκάφος έχει ονομαστεί προς τιμήν της μεγαλύτερης πλατείας της Νάπολι (http://en.wikipedia.org/wiki/Piazza_del_Plebiscito) η οποία πήρε το όνομά της από το δημοψήφισμα (plebiscite στα αγγλικά) του 1870 με το οποίο η πόλη έγινε μέρος του Βασιλείου της Ιταλίας.
Νόμιζα ότι οποιαδήποτε λέξη παραπέμπει, έστω και ακροθιγώς, στην τρομοκρατία απαγορεύεται να την προφέρεις όσο είσαι σε αεροδρόμια και αεροσκάφη. Ωστόσο, στο security briefing (με τις γνωστές οθόνες κλπ) αναφέρονται στα λαμπάκια στο δάπεδο τα οποία σχηματίζουν ένα φωτεινό μονοπάτι, δηλαδή ένα Sentiero Luminoso. Οχι ότι οι Περουβιάνοι σύντροφοι του Sendero (στα Ισπανικά) Luminoso ήταν τρομοκράτες αλλά στις μέρες της αεροπορικής υστερίας που όλοι πρέπει να προσέχουν τι λένε, μου φάνηκε γλυκά ειρωνικό να ακούγεται αυτό σε μια καμπίνα αεροπλάνου.
Απογείωση από τον 03L και πορεία σχεδόν πάνω από Τατόι, Πάρνηθα, Μον Παρνές (θλιβερό να βλέπεις το καμμένο κομμάτι σε όλη του την έκταση) Κιθαιρώνας, Παρνασσός (σε χαιρέτησα καπετάνιε), Κορινθιακός κόλπος και σύννεφα-σύννεφα-σύννεφα.
Η θέση 3F βλέπει στον τοίχο. Εχεις άπλετο χώρο για τα γόνατά σου, όχι όμως και για να τεντωθείς. Εκτός αν απλωθείς διαγώνια. Στις θέσεις D-E-F της μπίζνες η Απλυτάλια καθίζει τρεις επιβάτες (όταν έχουν γεμίσει οι άλλες, φυσικά) ενώ στις A-B-C δύο. Η 3F έχει θέα από δύο παράθυρα αλλά όχι καλή θέα στην οθονίτσα. Αλλά ποιος κοιτά οθόνες όταν έχει δύο παράθυρα?
Το πρωινό ήταν η θλιβερή συνέχεια της εμπειρίας του lounge. Καμένο κρουασάν (ναι, καμμένο), χυμός, μια σκληρή φέτα από λεπτή μπαγκέτα, βούτυρο, στρογγυλό ψωμάκι με τυρί και κάποιο αλλαντικό. Αλλο να στο λέω και άλλο να το βλέπεις. Στις οθόνες έπαιζαν τα ίδια καρτούν με το κογιοτ και το μπιπ-μπιπ, μόνο που είχαν αεροπορικό θέμα: σε ένα από αυτά, το κογιότ έχει προσαρμόσει φτερούγες στο κορμί του και πετά σαν αεροπλάνο, καταλήγοντας (πού αλλού) σε CFIT με έναν βράχο.
Κάθοδος ανατολικά του αεροδρομίου, στροφή πάνω από τη λίμνη Bracciano, προσγείωση στον 16L και στάθμευση στη θύρα Α6, δίπλα σε ένα ποδήλατο και μια Βίκυ (το I-BIKE και το I-BIKI). Το κρουασάν μού είχε αφήσει μια περίεργη αίσθηση στο στομάχι (ναι, το εφαγα. Ειπαμε, παντα τρωω στο αεροπλάνο τα πάντα. Ενα trip report πρέπει να είναι πλήρες. Πρώτα τρώμε και μετά γράφουμε. Αλλιώς είναι σαν να βλέπεις Τσελεμεντέδες αντί να τρως. Σαν να διαβάζεις τριπ ριπόρτ αντί να πετάς... oops...).
H θύρα επιβίβασης για το επόμενο leg ήταν ακριβώς απέναντι, η Α9. Εκεί μας περίμενε ένα κατακαίνουριο Α320Ε, έτοιμο να πετάξει προς την Κυανή Ακτή.
Στη συνέχεια του report μείνετε μαζί μας για να διαβάσετε:
- Το δεύτερο Alitalia breakfast (το έφαγα, συμβαίνει τίποτα
- Το ολίγων ημερών Α320Ε
- Keeping low profile at Cannes
Φωτογραφίες
Πάρνηθα
Πρωινό προς αποφυγή
Καθρέφτισμα στο FCO
Το IE-DTE περιμένει στη θύρα
κάτω από το κάθισμα στην αίθουσα αναμονής και τώρα είχε κολλήσει στο παντελόνι μου. Μέντα ήταν. Τη μισή την έξυσα με τα νύχια μου (για στιγμές σαν κι αυτή σταμάτησα να τα τρωω) και την άλλη μισή την τσουρούφλισα με την βραστή πετσετούλα που σου δίνουν με την τσιμπίδα και που πάντα αναρωτιόμουν για τη χρησιμότητά της. 
