Leg 3,
16/5/2009
ΑΖ355, NCE-FCO
Αεροσκάφος: A321-112, I-BIXO, "Piazza Plebiscito-Napoli"
Μου άρεσε το ΝCE. Είναι όπως θα έπρεπε να ήταν το Ελληνικό αν δεν ήμασταν Αφρικάνοι. Φωτεινό, σύγχρονο, παραθαλάσσιο, βολικό, υπέροχο. Η θέα μέσα από το Τ2 είναι σχεδόν απρόσκοπτη προς τη θάλασσα και είναι μια απόδειξη ότι μπορείς θαυμάσια να φτιάξεις κυκλικό τέρμιναλ και να του βάλεις και παράθυρα (εκτός αν είσαι κομπλεξικός δήθεν μοντερνιστής και φτιάξεις το Τ1 του CDG). Η αίθουσα των check-in ήταν απελπιστικά άδεια για μέρες φεστιβάλ (και μόλις μία εβδομάδα πριν το γκραν πρι του Μονακό) αλλά καθόλου βαριά δεν το πήρα μια και τσεκάραμε αμέσως. Η δεσποινίς έβαλε στις βαλίτσες τρία αυτοκόλλητα: ένα που λέει ποιανού είναι η βαλίτσα και πού πάει (το συνηθισμένο), ένα που έγραφε VIP (και καλά) και ένα τρίτο που έλεγε Urgent ή κάτι τέτοιο επειδή το connection στο FCO θα ήταν μόλις 70 λεπτών. Πάμε μέσα.
Εδώ το lounge ήταν όπως έπρεπε να είναι (ακριβώς επειδή ανήκει στο αεροδρόμιο και όχι στην AZ). Πολυθρόνες κλπ, χυμοί, φρούτα, γλυκά, αλμυρά, σάντουϊτς, αναψυκτικά, ψωμάκια, τσάι, νερό, ζελέ, κρεμ καραμελέ, πλησίαζες και δεν ήθελες πιατάκι αλλά καροτσάκι σούπερ μάρκετ. Επιπλέον, wifi (επί πληρωμή) και θέα στην πίστα και τη θάλασσα (δωρεάν). Το μόνο κάπως ενοχλητικό ήταν πως κάθε φορά που κάποιος άνοιγε την πόρτα χτυπούσε ένα κουδούνι, προφανώς για να ειδοποιήσει την μία υπάλληλο που έτρεχε για όλα (κρίση γαρ).
Στάση στο κατάστημα για
γαλλικά αμυγδαλωτά (υπέροχα, ποτέ δεν τα ξεχνάω όποτε πάω Γαλλία) και περπάτημα ως τη φυσούνα όπου περίμενε... το Ι-ΒΙΧΟ. Το φοβερό με το οποίο δεν είναι ότι έχει καταντήσει το προσωπικό μου τζετ αλλά το ότι το προσωπικό μου τζετ είναι της Αλητάλια.
Στο δρόμο για το BIXO είδα κάτι κουλό. Το διπλανό 320 της AF έκανε pushback με το tug να έχει γατζώσει το κύριο σκέλος. Δεν το έχω ξαναδεί ποτέ, πιθανόν οι πίστα-μαν του φόρουμ να ξέρουν κάτι παραπάνω (αν γίνεται συχνά και υπό ποιές προϋποθέσεις) αλλά το είδα με τα μάτια μου και έχω και φωτό (στο τέλος).
Απογείωση από τον 4R και αμέσως στροφή δεξιά με θέα προς Νίκαια, Μονακό, λίγο Σαν Ρέμο στον ορίζοντα και νέα δεξιά στροφή προς Ρώμη. Το φαγητό ήταν κάτι πηχτό με γαρίδες, σαλάτα λάχανο, ψωμάκι με πέστο και συσκευασμένη μερίδα παρμεζάνας. Λατρεύω την παρμεζάνα. Την εφαγα αργά αργά και απολαυστικά, μέχρι τη στιγμή που οι ιπτάμενες (χμμ) συνοδοί (συνοδός είναι ένα επάγγελμα που δεν θα ήθελες να κάνει η κόρη σου. Αλλά αυτό ισχύει μόνο στο έδαφος. Απαξ και απογειωθεί είναι legitimate) μάζεψαν τα πάντα και πήγαν να κουτσομπολέψουν στην κουζίνα, όπως διαχρονικά κάνουν όλες οι γυναίκες στον κόσμο.
Πτήση στην ακτογραμμή του Λάτιου (πσσσσ.... αμα έχεις κλασσική παιδεία..) και προσγείωση στον 16R όπου ξαφνικά έσβησε η μηχανή! Η φωτογραφική. (ναι, lousy joke αλλά προς στιγμήν τσιμπήσατε, ε?). Στάθμευση στο satellite του Terminal C δίπλα σε ένα 777. Και επειδή έπρεπε στο ταξίδι αυτό να συμπληρωθεί η εγκυκλοπαίδεια των μεταφορικών μέσων, μετά τα αεροπλάνα, τα πλοία και τα ελικόπτερα έπρεπε να μπούμε και σε τρένο. Και αυτό ακριβώς μάς περίμενε για το δίλεπτο ταξίδι στο Terminal C.
Περπάτημα ως το Terminal B (και έλεγχος διαβατηρίων) και άφιξη στο complete joke που λέγεται «executive lounge» της Alitalia. Αλλά για αυτό θα σας γκρινιάξω στο επόμενο σκέλος.
Γαρίδες πηχτή με παρμεζάνα
Αυτό ΔΕΝ είναι αεροδιάδρομος
Παράξενο pushback
Μπορώ (και μερικές φορές το κάνω), να τρέφομαι μόνο με γλυκά...
)
