Το σκέφτηκα όσο περισσότερο μπορούσα και κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν πρέπει να σας παραθέσω ένα φωτογραφικό άλμπουμ - τύπου flickr - αλλά περισσότερο ένα μικρό ρεπορτάζ του τί είδα εκεί. Παρόλα αυτά, θα ανεβάσω μερικές φωτό για να έχετε ιδέα για το τί θα συναντήσει κανείς, αν ποτέ πάει στο Σταβάνγκερ.
Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς, ακόμα και μέσα στο αεροδρόμιο πριν βγεις στον έξω κόσμο, είναι οι "ντόπιοι". Οι Νορβηγοί λοιπόν είναι απλά απίστευτοι. Δεν βρήκα ούτε έναν που να μη μιλάει αγγλικά. Πολύ περισσότερο, όλοι ήταν πρόθυμοι να συννενοηθούν στα αγγλικά, να παρέξουν οδηγίες και να σε βοηθήσουν όσο μπορούν. Νέοι και γέροι το ίδιο.
Βέβαια, δυσκολεύτηκα να βρω γέρους. Το 99% των εργαζομένων σε σχεδόν όλους τους τομείς, είναι νέοι 23-28 ετών. Λέγεται πως η Νορβηγία είναι ένας από τους καλύτερους τόπους όσον αφορά στις παροχές που δίνονται υπέρ της δημιουργίας οικογένειας, αλλά από ό,τι είδα, οι ηλικιωμένοι είναι κορυφαίοι εκεί. Τους βρήκα μόνο σε εκδρομές και πλατείες. Σε όλα τα πόστα, υπήρχαν πιτσιρίκια. Κοπέλα 16-17 ετών που μπήκε σε φέρυ που κινείται σε διαδρομή τύπου Ρίο-Αντίρριο για να καθαρίσει το φέρυ. Οι καθαρίστριες στο ξενοδοχείο - κυρίως Λετονές - αλλά max 25 ετών. Εντάξει στα μπαρ και τα εστιατόρια, αλλά κ στις τράπεζες, στα εμπορικά, παντού έβλεπες νέα πρόσωπα. Η μόνη "μεγάλη" που είδα, ήταν μια κυρία κοντά στα 45, που δούλευε ταμίας σε ένα υποκατάστημα τραπέζης, σε ένα πολυκατάστημα στο χωριό Sandness. Κορυφαία στιγμή της εν λόγω "ηλικιωμένης", όταν -ενώ περιμέναμε 4 άτομα στην ουρά για να εξυπηρετηθούμε σε ένα από τα δύο ταμεία- η κυρία έβαλε ταμπελάκι κλειστό (ήταν η ώρα για το διάλειμμά της όπως έμαθα αργότερα) και πήρε ένα καλάθι για να πάει στο διπλανό Super Market για ψώνια. Έμεινα άφωνος, αλλά βλέποντας πως κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε, απλά περίμενα 5 λεπτά παραπάνω για να κάνω τη δουλειά μου....
Το ότι κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε, δεν σημαίνει πως οι Νορβηγοί είναι μαλθακοί, όπως κάποιοι άλλοι Ευρωπαίοι. Το αντίθετο πιστεύω, κρίνοντας ειδικά από τον τρόπο που οδηγούν. Γρήγορα, επιθετικά και με σεβασμό. Το εθνικό όριο ταχύτητας στο οδικό τους δίκτυο είναι 110χμ την ώρα. Όλοι κινούνται ελαφρώς ταχύτερα (εκτός από τα σημεία που γνωρίζουν για κάμερες). Οδηγούν πάντα δεξιά και παραχωρούν πάντα προτεραιότητα σε αυτόν που μπαίνει στην εθνική οδό, αλλά αν πηγαίνεις αργά, θα σου κορνάρουν, θα σε προσπεράσουν και θα σου ρίξουν κ ένα νορβηγικό καντήλι περνώντας. (Μή έχοντας συνηθίσει στην
πολύ σωστή ιδέα του ότι αυτός που μπαίνει στην πλατεία ΔΕΝ έχει προτεραιότητα, αφού οι κινούμενοι στην πλατεία πρέπει να φεύγουν γρηγορότερα για να μη δημιουργείται συμφόρηση, έκανα δύο λάθη αρκετές φορές: Πολλές φορές προσπάθησα να μπω σε πλατεία βιαστικά με αποτέλεσμα ο κινούμενος οδηγός επί της πλατείας να αναγκαστεί να φρενάρει και να με αγριοκοιτάξει. Το χειρότερο όμως ήταν που μερικές φορές σταμάτησα επί της πλατείας αφήνοντας τον εισερχόμενο να περάσει μπροστά μου, νομίζοντας πως προηγείται, με αποτέλεσμα να ακούσω πολλά καντήλια για τον Θωρ και την Άστριντ
). Γενικά, πολύ μου άρεσε αυτός ο λαός. Δεν είναι τυχαία η σχέση τους με τους Βίκινγκς.
Μπαίνοντας στην πόλη του Σταβάνγκερ, εντύπωση κάνει το λιμάνι με τα χαρακτηριστικά του κόκκινα πλοία ανεφοδιασμού. Η πόλη έχει 3 είδη σπιτιών:
Τα παλιά, γύρω από το λιμάνι ,
τα καινούρια, με μεγάλες γυάλινες επιφάνειες για να μαζεύουν τον λιγοστό ήλιο, όποτε βγαίνει αυτός και
τα σπίτια της παλιάς πόλης ,
με τις αυλές τους, που είναι και το κυριότερο αξιοθέατο της πόλης. Εκτός από την παλιά πόλη, μπορεί κανείς να επισκεφθεί τις δύο λίμνες για περίπατο μέσα στην πόλη, το μουσείο κονσερβοποιείας, το μουσείο πετρελαίου και κίνησης, καθώς και τον καθεδρικό ναό της πόλης. Όλα τους όμορφα και περιποιημένα, αλλά σε γενικές γραμμές η πόλη από τουριστικής πλευράς είναι μικρή και δεν έχει πολλά ακόμα να προσφέρει. Βέβαια, κάθε ένα από αυτά τα σημεία είναι ένα μικρό διαμάντι, επειδή οι άνθρωποι που τα προσέχουν κάνουν ό,τι μπορούν για να τα προβάλλουν. Έτσι, ακολουθώντας μικρές πινακίδες, ή και διαφημιστικά φυλλάδια, βρίσκεις
μια μικρή εκκλησία λίγο έξω από την πόλη, η οποία χρονολογείται από το 1500 (και υπάρχουν μνήματα ανθρώπων ταφέντων εκεί από τότε), καθώς και άλλα πολλά αξιόλογα για επίσκεψη σξμεία (όπως π.χ. ένα μοναστήρι που καταλαμβάνει μια μικρή βραχονησίδα και είναι επισκέψιμο μέσω πεζογέφυρας, σπίτια των βίκινγκς, είτε γκρεμισμένα όπου βλέπεις τα θεμέλια, είτε ανακατασκευασμένα κλπ). Σε πολύ κοντινή απόσταση (18 χλμ), βρίσκεται και ο λόφος του Dalesnuten που "βλέπει" από ψηλά το Stavanger και αν το ψάξετε λίγο στο διαδίκτυο, θα δείτε πως είναι μαγευτικός την άνοιξη. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να φτάσω στην κορυφή του και να απολαύσω τη θέα, ούτε το Νοέμβριο λόγω βροχών, ούτε και το Γενάρη, λόγω χιονιού. Έφτασα μέχρι ένα σημείο, παρακάμπτοντας την
παγωμένη λίμνη στα μισά της διαδρομής, από όπου είχα μια μικρή γεύση της κωμόπολης
Sandnes, στα 5χλμ νότια του Stavanger.
Συνολικά, έμεινα στην πόλη και σε σημεία γύρω από αυτήν μέχρι 20 χιλιόμετρα απόσταση, 12 μέρες και δεν βαρέθηκα καθόλου. Να σημειώσω την ιδιαίτερη εντύπωση που μου έκαναν 2 πράγματα μέσα στο γιγάντιο καθεδρικό της πόλης: 1ον
μία Βίβλος του 1589, η οποία φυλάσσεται σε γυάλινη προθήκη ανάμεσα σε άλλα παμπάλαια μνημεία θρησκευτικού περιεχομένου, καθώς και 2ον, τα 2 κουτιά δίπλα στην είσοδο του ναού, γεμάτα με χαρτιά, ζωγραφικές, μολύβια και μαρκαδόρους, για να μπορούν τα παιδιά να περνάνε την ώρα τους όσο βρίσκονται στο ναό. Πολύ πιο ανθρώπινη προσέγγιση του λαού από τον κλήρο, δεν συμφωνείτε;
Σε πολλά σημεία της καθημερινότητάς τους, οι Νορβηγοί είναι άξιοι θαυμασμού και ίσως και κάποιας ένδειξης ζήλιας από μέρους μου. Βέβαια, καί αυτοί μας ζηλεύουν και αντιγράφουν
τα τυριά μας...
Σε μεγαλύτερες αποστάσεις από τα 20χλμ, ο ταξιδιώτης ανακαλύπτει την ιδιαιτερότητα της νορβηγικής φύσης, ταξιδεύοντας δίπλα, κάτω ή και πάνω από
τις λίμνες και
τα φιορδ, για να φτάσει σε σημεία όπως το
Manafossen με τον 92 μέτρων καταράκτη του, το Kierag (Boulder Rock) - στο οποίο μπορείς να πας όμως μόνο καλοκαίρι λόγω της δυσκολίας της διαδρομής, ή το Preikestolen (Pulpit Rock), το οποίο είναι και το αγαπημένο μου μέρος στην χώρα. Το πάρκινγκ του, βρίσκεται στα 75 λεπτά μακριά από το Σταβάνγκερ και από εκεί ξεκινάει η περιπέτεια. Μέσα από μία διαδρομή- η οποία το καλοκαίρι διαρκεί 4 ώρες μετ' επιστροφής, αλλά τις δύο φορές που την έκανα μου πήρε 5 και 6 ώρες, λόγω χιονιού και πάγου - απολαμβάνεις μια υπέροχη εμπειρία ορειβατικής πεζοπορίας. Δίπλα από λίμνες, που την μία μέρα είναι
κρυσταλλωμένες και την επομένη τις συναντάς
παγωμένες. Πάνω σε μονοπάτια, άλλοτε
γλυστερά, άλλοτε
ανηφορικά και άλλοτε
υψοφοβικά. Και όλα αυτά, για να φτάσεις στην άκρη της διαδρομής, 3,8 χιλιόμετρα μακριά από την αφετηρία και 605 μέτρα ψηλότερα, στο
πλάτωμα του Preikestolen και να
περπατήσεις ως την άκρη του βράχου και να χαζέψεις το κενό πάνω από το Lysefjord. Δυστυχώς, τώρα τον Γενάρη η μέρα διαρκεί 6 ώρες, ενώ εγώ δουλεύω 4 από αυτές καθημερινά, και αυτό δεν μου επέτρεψε έστω να πλησιάσω στο χώρο μέρα, να τον δω στην αγριότερη δυνατή μορφή του.
Σίγουρα υπάρχουν κι αλλού μαγευτικά τοπία, σίγουρα υπάρχουν κι άλλα μέρη μοναδικά για την ομορφιά της φύσης τους. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι πως είδα μόνο ένα μικρό μέρος της επαρχίας Rogaland, ένα κλάσμα της Νορβηγικής υπαίθρου και βρήκα τόσα μέρη άξια επίσκεψης που σίγουρα αφήνουν όμορφες αναμνήσεις στον επισκέπτη. Και πάντα με γνώμονα την νορβηγική θεώρηση των πραγμάτων, όπως μου εξήγησαν κάποιοι ντόπιοι:
_Παντού επιτρέπεται το ελεύθερο κάμπινγκ. Αρκεί να μη βρωμίζεις το χώρο
_Και τουαλέτα όταν πας, δεν τον βρωμίζεις;
_Αυτό είναι λίπασμα. Αρκεί να μην πετάς χαρτιά :twisted:
_Καλά, δεν υπάρχει ένα κάγκελο, κάτι, να προστατεύσει αυτούς που θέλουν να ανέβουν στην πέτρα; (Kierag). Και αν πέσουν;
_Αν δεν μπορούν να κρατήσουν ισορροπία πάνω σε ένα βράχο, ας μην ανέβουν. Τί περιμένεις, το κράτος να σε αναγκάσει να μην είσαι ηλίθιος; :twisted:
Και το τελευταίο, που ακούστηκε στην τηλεόραση. Μια ρεπόρτερ τηλεοπτικού σταθμού, συνδέεται ζωντανά μέσω τηλεφώνου, με ένα κάτοικο χωριού του νορβηγικού Βορρά, όπου έχει σημειωθεί ρεκόρ χαμηλής θερμοκρασίας -48 βαθμοί κελσίου:
_Γεια σας. Τί θερμοκρασία έχετε εκεί παρακαλώ;
_Πολύ κρύο. Έχουμε -18 βαθμούς κελσίου.
_-18;;; Νόμιζα πως είχατε -48..
_Αααα, εσείς λέτε για έξω από το σπίτι. Ναι, κάπου τόσο έχουμε...
Επιπλέον όσες φορές άκουσα κορνάρισμα (2 ή 3 το πολύ) ήταν από τούρκο ταξιτζή