skg1
Low-Cost-Class-Member
- Εγγραφή
- 12/01/2009
- Μηνύματα
- 50
- Likes
- 0
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- OAL
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGTS
Σίγουρα, ένα trip report μέχρι το κοντινό Άμστερνταμ δεν έχει και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Ποιος ο λόγος που το γράφεις, τότε, θα μου πείτε. Πολύ απλά: ένας τρόπος να κάνω το παρθενικό μου post.
Το ταξίδι, λοιπόν, κλείστηκε γύρω στον ενάμιση μήνα πριν την αναχώρηση, προγραμματισμένη στις 8.3.2009. Ο λόγος για το ταξίδι – αστραπή ήταν απλά μία ενημέρωση για ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα που σκέφτομαι να παρακολουθήσω. Οι προτεινόμενοι τρόποι μετάβασης λίγοι και, φυσικά, χωρίς κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο πρώτος ήταν με την, αμφιβόλου ποιότητας Alitalia. Οι κακές κριτικές, όμως, που έχω ακούσει με έκαναν να αποφύγω αυτή τη λύση. Δεύτερη λύση, η BA μέσω Gatwick. Φτηνή μεν αλλά με ένα μειονέκτημα: οι ώρες ήταν τόσο άβολες που έχανα σχεδόν ολόκληρη τη μέρα της μετάβασης και της επιστροφής. Έτσι, κατέφυγα στην, όχι και τόσο παλιά, καλή Swiss, που πέρα από την πολύ καλή τιμή της (λίγο πάνω από τα 250 ευρουλάκια), μου έδινε κι ένα δείγμα μιλίων στο Miles & More (125 μίλια x 4 πτήσεις = 500 μίλια, όσο δηλαδή ένα SKG – ATH με την Aegean).
LX 1851 SKG – ZRH
8 MAR 2009 04.45 - 06.10
Airbus A321 HB-IOF
Η συγκεκριμένη πτήση μοιάζει να έχει προγραμματιστεί με πρώτο μέλημα τους ξενύχτηδες. Δε λέω, είναι βολική αν θες να φτάσεις νωρίς στον προορισμό σου, αλλά δε μπορούσε να είναι έστω και μία ώρα αργότερα; Χάνεις αναγκαστικά τον ύπνο σου, πόσο μάλλον αν θες να πας από νωρίς για check in όπως η αφεντιά μου, προκειμένου να είναι σίγουρη η θέση δίπλα στο παράθυρο. Έτσι, γύρω στις 2.30, ο πατέρας μου μπήκε στον κόπο να με μεταφέρει στο τεραστίων διαστάσεων Thessaloniki Airport “Makedonia” (secondary hub 2 τεραστίων εταιριών για να μην ξεχνιόμαστε: OA και A3). Ευτυχώς, εκείνη την ώρα οι δρόμοι ήταν εντελώς άδειοι και, έπειτα από μία σύντομη διαδρομή 15 περίπου λεπτών, έφτασα στο γιγαντιαίων διαστάσεων αεροδρόμιο, που τύφλα να ‘χουν μπροστά του αυτά της Φρανκφούρτης ή του Μονάχου.
Το check in δεν πήρε πολλή ώρα και, για καλή μου τύχη, κατάφερα να εξασφαλίσω τη θέση με το πολυπόθητο παράθυρο: 24Α. Επιπλέον, εξασφάλισα παράθυρο και στην επόμενη πτήση μου με προορισμό το Άμστερνταμ. Έτσι, έμενε μόνο ένα μικρό πρόβλημα: τι θα έκανα για να σκοτώσω την ώρα μου μέχρι τις 04.15 που ήταν το boarding. Οι επιλογές: η εξής μία. Να καθίσω και να περιμένω υπομονετικά, ως άλλος Ιώβ, καθώς το υπεραεροδρόμιο της συμπρωτεύουσας δεν έχει σχεδόν τίποτα να κάνεις. Έτσι, αφού βγήκα λίγο έξω να κάνω ένα τσιγάρο και να με φυσήξει ο ψυχρός αέρας μπας και μου φύγει η νύστα, βολεύτηκα σ’ ένα από τα όχι και τόσο αναπαυτικά καθίσματα του χώρου αναμονής. Δε χρειάζεται να πω πως το αεροδρόμιο ήταν σχεδόν άδειο, καθώς ελάχιστες πτήσεις προγραμματίζονταν μέσα στις επόμενες ώρες.
Η ώρα όμως πλησίαζε, κι έτσι πήρα το δρόμο μου για τον έλεγχο των χειραποσκευών και των διαβατηρίων (βλέπετε, η Ελβετία ήταν ακόμη εκτός Schengen, νομίζω μπήκε επίσημα από χθες). Οι υπάλληλοι του ελέγχου έδειχναν να είναι το ίδιο βαριεστημένοι με τους επιβάτες, που αναγκάζονταν να περάσουν από τη βάσανο του φύγε κακό από τα μάτια μου – ελέγχου. Για καλή μου τύχη, ο Ελβετός ήταν συνεπής στο ραντεβού του, κι έτσι στις 04.15 (ούτε λεπτό νωρίτερα, ούτε λεπτό αργότερα), περνούσα τον τελευταίο έλεγχο, και κατευθυνόμουν στο λεωφορείο (οι φυσούνες είναι κάτι το άγνωστο στο SKG) για το αεροσκάφος.
Στη σύντομη διαδρομή μέχρι το A321 έριχνα ματιές στα widebodies (λέμε τώρα) που περνούσαν τη νύχτα τους στο αεροδρόμιο. Ένα 737 – 400 κι ένα ATR – 42 των OA, 3 – 4 A320 της A3 και το μοναδικό, απ’ ότι ξέρω, αεροπλάνο της Astra ήταν ότι βρισκόταν. Δεν είναι και λίγα, θα μου πείτε, δεδομένου ότι τις περισσότερες φορές, σπάνια βλέπω περισσότερα από 2 ή 3 αεροσκάφη στο συγκεκριμένο αεροδρόμιο. Η διαδρομή, όμως, κράτησε λίγο, κι έτσι βρεθήκαμε μπροστά στο ελβετικό Airbus.
Η υποδοχή από το πλήρωμα όπως πρέπει: τυπική ελβετική ευγένεια. Η καμπίνα αρκετά καλοσυντηρημένη, έκρυβε τα 14 χρόνια που έχει στην πλάτη του το συγκεκριμένο πουλί. Βολεύτηκα στο Recaro κάθισμά μου, άνετο, με ικανοποιητικό seat pitch, αλλά και με ένα μειονέκτημα: βρισκόταν μία σειρά μπροστά από emergency exit, οπότε δεν υπήρχε ανάκλιση. Ποσώς με ενδιέφερε, όμως, εξ’ άλλου, ποτέ μου ως τώρα δεν την έχω χρησιμοποιήσει.
Η επιβίβαση τελείωσε γρήγορα, για να διαπιστώσω πως το διπλανό μου κάθισμα θα παρέμενε άδειο στη διάρκεια της πτήσης. Συνολικά, η πληρότητα πρέπει να ήταν γύρω στο 70%. Έπειτα από ένα χαιρετισμό από την ηγουμένη σε γερμανικά και αγγλικά (και ηχογραφημένο στα ελληνικά απ’ ότι θυμάμαι), οι οθόνες του IFE, που σ’ όλη τη διάρκεια της επιβίβασης έδειχναν ένα Welcome on board, άρχισαν να προβάλλουν το καθιερωμένο βίντεο σωστικών μέσων, ίσως το πιο αναλυτικό που έχω δει ποτέ μου. Ακολούθησε ένα ηχογραφημένο μήνυμα σε αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά και ιταλικά που ενημέρωνε για την απογείωση (κοινώς, καθίσματα σε όρθια θέση, κινητά κλειστά κλπ), την ίδια ώρα που το πλήρωμα έκανε τον καθιερωμένο, και αρκετά σχολαστικό παρακαλώ, έλεγχο της καμπίνας.
Τώρα που είπα για πλήρωμα, νομίζω πως πρέπει να περιγράψω τα άτομα που θα μας συνόδευαν στη σύντομη αυτή πτήση μέχρι τη Ζυρίχη. Από πλευράς εμφάνισης, με τίποτα δε συγκρίνονταν με τα Aegean girls. Ήταν όμως ευγενικές και έδειχναν επαγγελματισμό. Εντύπωση μου έκανε μία συνοδός που έδειχνε να ‘χει κλείσει το 55ο έτος της ηλικίας της, ίσως να πλησίαζε και το 60ο (και όχι, δεν ήταν η ηγουμένη). Τέτοια θα βλέπουν οι ιθύνοντες του υπουργείου απασχόλησης και μιλούν για αύξηση ορίων ηλικίας.
Ώρα, όμως, για απογείωση, κλασικά από το άκρο 34 του διαδρόμου. Και μια μικρή λεπτομέρεια: σε αντίθεση με το ντόπιο νόθο παιδί της «μαμάς» Lufthansa, στο γνήσιο τέκνο της οι οθόνες παρέμειναν ανοιχτές σε όλη τη διάρκεια της απογείωσης (και της προσγείωσης). Ακολούθησε η καθιερωμένη στροφή πάνω από το Θερμαϊκό, και η άνοδος στα 36.000 πόδια (αν θυμάμαι καλά). Και, φυσικά, οι οθόνες να λειτουργούν, διαφημίζοντας τα νέα καθίσματα στα A330 της εταιρίας.
Η πτήση κυλούσε σχετικά ομαλά, με λιγοστές αναταράξεις, μέχρι που ήρθε η ώρα του πρωινού. Γιαουρτάκι με γεύση φράουλα (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων), ποσότητα του οποίου κατέληξε στο πουκάμισό μου λόγω αναταράξεων τη στιγμή που το άνοιγα, σοκολάτα και καφές για εμάς που ταξιδεύαμε στην cattle class. Το τι έβαζαν στο στομάχι τους οι επιβάτες της business παραμένει άλυτο μυστήριο.
Μια και ήταν νύχτα, και δε μπορούσα να βλέπω σχεδόν τίποτα από το παράθυρο, αποφάσισα ν’ ασχοληθώ με το inflight magazine και, στη συνέχεια, με το IFE. Δε μπόρεσα ποτέ μου να καταλάβω αυτή τη μανία των αεροπορικών εταιριών με τα βιντεάκια τύπου candid camera. Στη συγκεκριμένη πτήση, πάντως, προέβαλλαν δύο σύντομα επεισόδια κάποιας τέτοιας εκπομπής, ακολουθούμενα από ένα επεισόδιο του Mr. Bean. Στο ενδιάμεσο, προβάλλονταν πληροφορίες για το ύψος, την ταχύτητα και την ώρα άφιξης, καθώς και ο χάρτης της διαδρομής.
Είχε αρχίσει να ξημερώνει, όταν ξεκίνησε η διαδικασία της προσγείωσης στην κρύα Ζυρίχη. Ανακοίνωση από την ηγουμένη σε γερμανικά και αγγλικά, και ηχογραφημένο μήνυμα στα ελληνικά. Οι οθόνες προέβαλαν πληροφορίες για το αεροδρόμιο, καθώς και τις gates για το boarding των επόμενων πτήσεων της Swiss (ίσως και των άλλων εταιριών της Star Alliance, δεν είμαι σίγουρος). Εξυπηρετικό, μια και ο επιβάτης δε χρειάζεται να ψάχνεται στο αεροδρόμιο, προκειμένου να βρει τη gate του. Ο κυβερνήτης ανακοίνωσε πως θα χρειαζόταν λίγη ώρα μέχρις ότου να αδειάσει ο διάδρομος και να προσγειωθούμε, κι έτσι είχα την ευκαιρία να χαζέψω το χιονισμένο τοπίο. Άτσαλη αλλά on time προσγείωση, μέχρι να κατευθυνθούμε σε remote stand (κοινώς, μετάβαση στο terminal με λεωφορείο). Αποβίβαση με τον κλασικό χαιρετισμό, και η πρώτη πτήση έφτασε στο τέλος της.
Ήρθε η στιγμή της κρίσης:
Αεροσκάφος 08/10
Αν και βρίσκεται στην εφηβεία του (κατασκευής 1995 γαρ), η καμπίνα του βρίσκεται σε άψογη κατάσταση. Τα καθίσματά του άνετα, σαφώς καλύτερα από αυτά των A320 – A321 της Aegean. Και, επιπλέον, η ύπαρξη, έστω και υποτυπώδους IFE, είναι πάντα ευπρόσδεκτη.
Γεύμα 05/10
Τίποτα το ιδιαίτερο. Δε λέω, καλό το καφεδάκι, νόστιμο το γιαουρτάκι και η σοκολάτα τους, αλλά η διάρκεια ίσως δικαιολογούσε ζεστό πρωινό. Μάλλον, όμως, αυτά είναι περασμένα μεγαλεία.
Συνοδοί 09/10
Από εμφάνιση δεν έλεγαν τίποτα. Το ζητούμενο, όμως, είναι ο επαγγελματισμός και η ευγένειά τους. Και σ’ αυτούς τους τομείς παίρνουν άριστα.
Εταιρία – Γενικό Συμπέρασμα 08/10
Ήταν η πρώτη μου πτήση με Swiss και, οφείλω να ομολογήσω, πως με εξέπληξε ευχάριστα. Συνεπής, χωρίς κανένα πρόβλημα στο check in, σίγουρα θα την προτιμήσω και πάλι, εφόσον η τιμή είναι συμφέρουσα. Αν όχι, θα ψάξω για κάτι άλλο.
Το ταξίδι, λοιπόν, κλείστηκε γύρω στον ενάμιση μήνα πριν την αναχώρηση, προγραμματισμένη στις 8.3.2009. Ο λόγος για το ταξίδι – αστραπή ήταν απλά μία ενημέρωση για ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα που σκέφτομαι να παρακολουθήσω. Οι προτεινόμενοι τρόποι μετάβασης λίγοι και, φυσικά, χωρίς κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο πρώτος ήταν με την, αμφιβόλου ποιότητας Alitalia. Οι κακές κριτικές, όμως, που έχω ακούσει με έκαναν να αποφύγω αυτή τη λύση. Δεύτερη λύση, η BA μέσω Gatwick. Φτηνή μεν αλλά με ένα μειονέκτημα: οι ώρες ήταν τόσο άβολες που έχανα σχεδόν ολόκληρη τη μέρα της μετάβασης και της επιστροφής. Έτσι, κατέφυγα στην, όχι και τόσο παλιά, καλή Swiss, που πέρα από την πολύ καλή τιμή της (λίγο πάνω από τα 250 ευρουλάκια), μου έδινε κι ένα δείγμα μιλίων στο Miles & More (125 μίλια x 4 πτήσεις = 500 μίλια, όσο δηλαδή ένα SKG – ATH με την Aegean).
LX 1851 SKG – ZRH
8 MAR 2009 04.45 - 06.10
Airbus A321 HB-IOF
Η συγκεκριμένη πτήση μοιάζει να έχει προγραμματιστεί με πρώτο μέλημα τους ξενύχτηδες. Δε λέω, είναι βολική αν θες να φτάσεις νωρίς στον προορισμό σου, αλλά δε μπορούσε να είναι έστω και μία ώρα αργότερα; Χάνεις αναγκαστικά τον ύπνο σου, πόσο μάλλον αν θες να πας από νωρίς για check in όπως η αφεντιά μου, προκειμένου να είναι σίγουρη η θέση δίπλα στο παράθυρο. Έτσι, γύρω στις 2.30, ο πατέρας μου μπήκε στον κόπο να με μεταφέρει στο τεραστίων διαστάσεων Thessaloniki Airport “Makedonia” (secondary hub 2 τεραστίων εταιριών για να μην ξεχνιόμαστε: OA και A3). Ευτυχώς, εκείνη την ώρα οι δρόμοι ήταν εντελώς άδειοι και, έπειτα από μία σύντομη διαδρομή 15 περίπου λεπτών, έφτασα στο γιγαντιαίων διαστάσεων αεροδρόμιο, που τύφλα να ‘χουν μπροστά του αυτά της Φρανκφούρτης ή του Μονάχου.
Το check in δεν πήρε πολλή ώρα και, για καλή μου τύχη, κατάφερα να εξασφαλίσω τη θέση με το πολυπόθητο παράθυρο: 24Α. Επιπλέον, εξασφάλισα παράθυρο και στην επόμενη πτήση μου με προορισμό το Άμστερνταμ. Έτσι, έμενε μόνο ένα μικρό πρόβλημα: τι θα έκανα για να σκοτώσω την ώρα μου μέχρι τις 04.15 που ήταν το boarding. Οι επιλογές: η εξής μία. Να καθίσω και να περιμένω υπομονετικά, ως άλλος Ιώβ, καθώς το υπεραεροδρόμιο της συμπρωτεύουσας δεν έχει σχεδόν τίποτα να κάνεις. Έτσι, αφού βγήκα λίγο έξω να κάνω ένα τσιγάρο και να με φυσήξει ο ψυχρός αέρας μπας και μου φύγει η νύστα, βολεύτηκα σ’ ένα από τα όχι και τόσο αναπαυτικά καθίσματα του χώρου αναμονής. Δε χρειάζεται να πω πως το αεροδρόμιο ήταν σχεδόν άδειο, καθώς ελάχιστες πτήσεις προγραμματίζονταν μέσα στις επόμενες ώρες.
Η ώρα όμως πλησίαζε, κι έτσι πήρα το δρόμο μου για τον έλεγχο των χειραποσκευών και των διαβατηρίων (βλέπετε, η Ελβετία ήταν ακόμη εκτός Schengen, νομίζω μπήκε επίσημα από χθες). Οι υπάλληλοι του ελέγχου έδειχναν να είναι το ίδιο βαριεστημένοι με τους επιβάτες, που αναγκάζονταν να περάσουν από τη βάσανο του φύγε κακό από τα μάτια μου – ελέγχου. Για καλή μου τύχη, ο Ελβετός ήταν συνεπής στο ραντεβού του, κι έτσι στις 04.15 (ούτε λεπτό νωρίτερα, ούτε λεπτό αργότερα), περνούσα τον τελευταίο έλεγχο, και κατευθυνόμουν στο λεωφορείο (οι φυσούνες είναι κάτι το άγνωστο στο SKG) για το αεροσκάφος.
Στη σύντομη διαδρομή μέχρι το A321 έριχνα ματιές στα widebodies (λέμε τώρα) που περνούσαν τη νύχτα τους στο αεροδρόμιο. Ένα 737 – 400 κι ένα ATR – 42 των OA, 3 – 4 A320 της A3 και το μοναδικό, απ’ ότι ξέρω, αεροπλάνο της Astra ήταν ότι βρισκόταν. Δεν είναι και λίγα, θα μου πείτε, δεδομένου ότι τις περισσότερες φορές, σπάνια βλέπω περισσότερα από 2 ή 3 αεροσκάφη στο συγκεκριμένο αεροδρόμιο. Η διαδρομή, όμως, κράτησε λίγο, κι έτσι βρεθήκαμε μπροστά στο ελβετικό Airbus.
Η υποδοχή από το πλήρωμα όπως πρέπει: τυπική ελβετική ευγένεια. Η καμπίνα αρκετά καλοσυντηρημένη, έκρυβε τα 14 χρόνια που έχει στην πλάτη του το συγκεκριμένο πουλί. Βολεύτηκα στο Recaro κάθισμά μου, άνετο, με ικανοποιητικό seat pitch, αλλά και με ένα μειονέκτημα: βρισκόταν μία σειρά μπροστά από emergency exit, οπότε δεν υπήρχε ανάκλιση. Ποσώς με ενδιέφερε, όμως, εξ’ άλλου, ποτέ μου ως τώρα δεν την έχω χρησιμοποιήσει.
Η επιβίβαση τελείωσε γρήγορα, για να διαπιστώσω πως το διπλανό μου κάθισμα θα παρέμενε άδειο στη διάρκεια της πτήσης. Συνολικά, η πληρότητα πρέπει να ήταν γύρω στο 70%. Έπειτα από ένα χαιρετισμό από την ηγουμένη σε γερμανικά και αγγλικά (και ηχογραφημένο στα ελληνικά απ’ ότι θυμάμαι), οι οθόνες του IFE, που σ’ όλη τη διάρκεια της επιβίβασης έδειχναν ένα Welcome on board, άρχισαν να προβάλλουν το καθιερωμένο βίντεο σωστικών μέσων, ίσως το πιο αναλυτικό που έχω δει ποτέ μου. Ακολούθησε ένα ηχογραφημένο μήνυμα σε αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά και ιταλικά που ενημέρωνε για την απογείωση (κοινώς, καθίσματα σε όρθια θέση, κινητά κλειστά κλπ), την ίδια ώρα που το πλήρωμα έκανε τον καθιερωμένο, και αρκετά σχολαστικό παρακαλώ, έλεγχο της καμπίνας.
Τώρα που είπα για πλήρωμα, νομίζω πως πρέπει να περιγράψω τα άτομα που θα μας συνόδευαν στη σύντομη αυτή πτήση μέχρι τη Ζυρίχη. Από πλευράς εμφάνισης, με τίποτα δε συγκρίνονταν με τα Aegean girls. Ήταν όμως ευγενικές και έδειχναν επαγγελματισμό. Εντύπωση μου έκανε μία συνοδός που έδειχνε να ‘χει κλείσει το 55ο έτος της ηλικίας της, ίσως να πλησίαζε και το 60ο (και όχι, δεν ήταν η ηγουμένη). Τέτοια θα βλέπουν οι ιθύνοντες του υπουργείου απασχόλησης και μιλούν για αύξηση ορίων ηλικίας.
Ώρα, όμως, για απογείωση, κλασικά από το άκρο 34 του διαδρόμου. Και μια μικρή λεπτομέρεια: σε αντίθεση με το ντόπιο νόθο παιδί της «μαμάς» Lufthansa, στο γνήσιο τέκνο της οι οθόνες παρέμειναν ανοιχτές σε όλη τη διάρκεια της απογείωσης (και της προσγείωσης). Ακολούθησε η καθιερωμένη στροφή πάνω από το Θερμαϊκό, και η άνοδος στα 36.000 πόδια (αν θυμάμαι καλά). Και, φυσικά, οι οθόνες να λειτουργούν, διαφημίζοντας τα νέα καθίσματα στα A330 της εταιρίας.
Η πτήση κυλούσε σχετικά ομαλά, με λιγοστές αναταράξεις, μέχρι που ήρθε η ώρα του πρωινού. Γιαουρτάκι με γεύση φράουλα (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων), ποσότητα του οποίου κατέληξε στο πουκάμισό μου λόγω αναταράξεων τη στιγμή που το άνοιγα, σοκολάτα και καφές για εμάς που ταξιδεύαμε στην cattle class. Το τι έβαζαν στο στομάχι τους οι επιβάτες της business παραμένει άλυτο μυστήριο.
Μια και ήταν νύχτα, και δε μπορούσα να βλέπω σχεδόν τίποτα από το παράθυρο, αποφάσισα ν’ ασχοληθώ με το inflight magazine και, στη συνέχεια, με το IFE. Δε μπόρεσα ποτέ μου να καταλάβω αυτή τη μανία των αεροπορικών εταιριών με τα βιντεάκια τύπου candid camera. Στη συγκεκριμένη πτήση, πάντως, προέβαλλαν δύο σύντομα επεισόδια κάποιας τέτοιας εκπομπής, ακολουθούμενα από ένα επεισόδιο του Mr. Bean. Στο ενδιάμεσο, προβάλλονταν πληροφορίες για το ύψος, την ταχύτητα και την ώρα άφιξης, καθώς και ο χάρτης της διαδρομής.
Είχε αρχίσει να ξημερώνει, όταν ξεκίνησε η διαδικασία της προσγείωσης στην κρύα Ζυρίχη. Ανακοίνωση από την ηγουμένη σε γερμανικά και αγγλικά, και ηχογραφημένο μήνυμα στα ελληνικά. Οι οθόνες προέβαλαν πληροφορίες για το αεροδρόμιο, καθώς και τις gates για το boarding των επόμενων πτήσεων της Swiss (ίσως και των άλλων εταιριών της Star Alliance, δεν είμαι σίγουρος). Εξυπηρετικό, μια και ο επιβάτης δε χρειάζεται να ψάχνεται στο αεροδρόμιο, προκειμένου να βρει τη gate του. Ο κυβερνήτης ανακοίνωσε πως θα χρειαζόταν λίγη ώρα μέχρις ότου να αδειάσει ο διάδρομος και να προσγειωθούμε, κι έτσι είχα την ευκαιρία να χαζέψω το χιονισμένο τοπίο. Άτσαλη αλλά on time προσγείωση, μέχρι να κατευθυνθούμε σε remote stand (κοινώς, μετάβαση στο terminal με λεωφορείο). Αποβίβαση με τον κλασικό χαιρετισμό, και η πρώτη πτήση έφτασε στο τέλος της.
Ήρθε η στιγμή της κρίσης:
Αεροσκάφος 08/10
Αν και βρίσκεται στην εφηβεία του (κατασκευής 1995 γαρ), η καμπίνα του βρίσκεται σε άψογη κατάσταση. Τα καθίσματά του άνετα, σαφώς καλύτερα από αυτά των A320 – A321 της Aegean. Και, επιπλέον, η ύπαρξη, έστω και υποτυπώδους IFE, είναι πάντα ευπρόσδεκτη.
Γεύμα 05/10
Τίποτα το ιδιαίτερο. Δε λέω, καλό το καφεδάκι, νόστιμο το γιαουρτάκι και η σοκολάτα τους, αλλά η διάρκεια ίσως δικαιολογούσε ζεστό πρωινό. Μάλλον, όμως, αυτά είναι περασμένα μεγαλεία.
Συνοδοί 09/10
Από εμφάνιση δεν έλεγαν τίποτα. Το ζητούμενο, όμως, είναι ο επαγγελματισμός και η ευγένειά τους. Και σ’ αυτούς τους τομείς παίρνουν άριστα.
Εταιρία – Γενικό Συμπέρασμα 08/10
Ήταν η πρώτη μου πτήση με Swiss και, οφείλω να ομολογήσω, πως με εξέπληξε ευχάριστα. Συνεπής, χωρίς κανένα πρόβλημα στο check in, σίγουρα θα την προτιμήσω και πάλι, εφόσον η τιμή είναι συμφέρουσα. Αν όχι, θα ψάξω για κάτι άλλο.
