Στο Χονγκ Κονγκ μετ' εμποδίων (και ΤΗΥ).

[aakunz]

Η "Kitty Hostess" με είχε κάνει να χασμουριέμαι. Δε με απασχολούσε, ότι το τατουάζ "Hello Kitty", που είχε κάνει στη γάμπα της, στάθηκε αφορμή να την κόψουν από τις συνεντεύξεις για αεροσυνοδούς της γνωστής αραβικής εταιρείας. Στο κάτω-κάτω της γραφής, ας μην το έκανε. Εικοσιδύο χρονών γαϊδούρα κάθεται και κλαίγεται, επειδή «δεν την παίρνουν στην εταιρεία, ενώ δηλώνει όμορφη και με διάθεση να ταξιδέψει τον κόσμο και να γνωρίσει νέους πολιτισμούς και χώρες».

«Σόρρυ, δεν προσλαμβάνουν τουρίστες, αλλά αεροσυνοδούς.» σκέφτηκα καθώς είχε έρθει η σειρά μου να μιλήσω.

«Με λένε aakunz και δεν είμαι καλά. Ε, ναι λοιπόν, το ομολογώ: Μου έχει λείψει ένα long haul. Τα βαρέθηκα τα Dash, τα NoBag, τους γλάρους, τους κύκλους, το ανύπαρκτο αεροπορικό φαγητό, τις Ευγενίες Μανωλίδου ντυμένες αεροσυνοδούς, τις πτήσεις διαρκείας δύο ωρών, τις λοτταρίες του Ο' Λίγδη και το νεοελληνικό αεροπορικό πολιτισμό των καθισμάτων Fracaro. Θέλω IFE, θέλω widebodies, θέλω να καθήσω σε ένα αεροπλάνο και να ξεχάσω να σηκωθώ από το κάθισμά μου, θέλω αεροπορική κουβέρτα και όχι ζουρλομανδύα, θέλω εξωτικούς προορισμούς, ζεστούς τόπους, διαφορετικούς ανθρώπους, να δω και να κάνω διαφορετικά πράγματα. Έχω κάτι γιατρέ μου; Μια Στοκχόλμη πήγα και γύρισα με λουμπάγκο. Δεν είναι για μένα αυτά πια. Σταμάτησα να παίρνω το ασανσέρ και παίρνω τις σκάλες για να φαντασιώνομαι ότι ανεβαίνω στο upper deck ενός Α380. Αυτά είναι ημίμετρα.»

Αυτά έλεγα στο group therapy που διοργάνωσε ο αεροπορικός ψυχίατρος του μέλους George, ο οποίος έπαιρνε σημειώσεις.

«Θα σου πω κάτι», είπε ο καταξιωμένος αεροπορικός ψυχίατρος «μια μεγάλη ελληνίδα ηθοποιός είπε κάποτε "Πρέπει να γίνουν πράγματα". Ακολούθησε την καρδιά σου και κάνε πράξη τη συμβουλή αυτής της διανοούμενης γυναίκας και δε θα βγεις χαμένος. Το αεροπορικό φαγητό σε long haul είναι καλύτερο κι από Xanax» είπε και απηύθυνε το λόγο στον επόμενο.

Μετά ήρθε η σειρά της "Maroulla_Cyprus" που μας έλεγε ότι έχει εφιάλτες με φτερωτά αγρινά που τα κατασπαράσσουν γλάροι και που έρχονται στον ύπνο της για να την πάνε να φάει φαλάφελ στη Βηρυτό. Ο καθένας με τον πόνο του δηλαδή.

Σα να μην έφτανε αυτό, ο seven4seven μετά της συζύγου, ο mxnk, o LEKPO1A και ο George μου είχαν ήδη ανάψει φωτιές με τις περιπέτειές τους στο Hong Kong, την Air France, την KLM, τη British Airways και την Kenya Airways. Η φωτιά «φούντωσε» ακόμα περισσότερο, όταν είδα τους PEP (Passenger Experience Programme) ναύλους, που μας έδινε η Lufthansa και η Swiss για να πάμε εκεί και να δούμε πώς καλομαθαίνουν τους επιβάτες τους στα 747-800 η πρώτη και στα 340-300 η δεύτερη, με μόνο 464 ευρώ...

Το ευχάριστο ήταν ότι δεν άργησα να βρω εθελοντή, για να έρθει μαζί και έτσι, στις αρχές του Ιανουαρίου βγάλαμε τις μέρες, καταλήξαμε στο πρόγραμμα και ξεκίνησα τη διαδικασία για την έγκριση του PEP (τα οποία δε δίνουν ούτε μίλια, αλλά ούτε και αποζημιώσεις σε περίπτωση denied boarding -γενικά έχουν ένα θέμα με τις αποζημιώσεις στη Γερμανία). Κι εκεί που ονειρευόμουν 747-800 (για 340-300 ούτε συζήτηση), γερμανικά αεροδρόμια, όπου όλα λειτουργούν τόσο τέλεια (εκτός εάν βρίσκονται στο κρατίδιο του Βραδεμβούργου, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), αναγνώσεις του Lufthansa Magazin και άλλα τέτοια, έρχεται η πρώτη απογοήτευση: η προθεσμία για τις αιτήσεις PEP έληξε την 31η Δεκεμβρίου 2014. Νέες αιτήσεις, από Οκτώβριο και βλέπουμε.

Φυσικά και δε μας πτόησε η απότομη προσγείωση, αν και μας πόνεσε το 747-800, που δε θα βλέπαμε, ωστόσο, ο Ιανουάριος είναι μήνας ξεσκαρταρίσματος για τις αεροπορικές και η Air France μας έδινε σε αντίστοιχες ημερομηνίες, το δρομολόγιο μέσω Παρισιού με 540 ευρώ (δημοσιευμένος ναύλος) με όλους τους φόρους και με τα 380-800. Κρατήσαμε την Air France, χωρίς να βγάλουμε εισιτήρια και ξεκίνησα το ψάξιμο με άλλες, πιο ενδιαφέρουσες αεροπορικές. Προς στιγμήν, με έπιασα να τσεκάρω διαθεσιμότητα με Air China και Aeroflot. Μιλάμε για τέτοια απελπισία. Κι επειδή οι άραβες έφταναν το 900άρι (όπως και η Lufthansa / Swiss στα δημοσιευμένα τους) καταλήξαμε στην «Καλύτερη Αεροπορική Εταιρεία της Ευρώπης» (δεν το λέω εγώ, αυτοί το λένε και αυτό είναι ακόμα ανησυχητικότερο), τις πολυαγαπημένες Τουρκικές Αερογραμμές. Κλείσαμε στα 720 ευρώ, κρατήσαμε τις θέσεις και χρησιμοποιώντας το FXB του Amadeus κάθε λίγο, τσακώσαμε τελικά θέσεις στα 630 ευρώ τελική με όλους τους φόρους.

Η ερυθρόλευκη THY είναι βέβαια «κόκκινο πανί» για τους safety-oriented φίλους μου και όχι άδικα, οπότε στην ανακοίνωση της είδησης, κάποιοι απέφυγαν να σχολιάσουν, ενώ κάποιοι άλλοι -διπλωματικά- συμφώνησαν ότι από service «τα σπάει» και ότι «έχει κάποια θεματάκια, αλλά εντάξει δεν είναι και Garuda».

Έτσι, στα μέσα του Ιανουαρίου, βγάλαμε τα εισιτήρια, κλείσαμε το ξενοδοχείο κι ετοιμαστήκαμε για άλλο ένα ταξιδιωτικό Ben-Hur στην Άπω Ανατολή, που θα συνδύαζε το βουνό με τη θάλασσα, την Καθαροδευτέρα με την Κινέζικη Πρωτοχρονιά, το πέταγμα του χαρταετού στου Φιλοπάππου με το σόου πυροτεχνημάτων στο Victoria Harbour και την ταραμοσαλάτα με τους σκορπιούς-σουβλάκι.

Οι πτήσεις που κλείσαμε ήταν οι εξής:

  1  TK1844 Y 18FEB 3 ATHIST HK2  2140 2305 320 M                  
                                                                  
  2  TK 070 Y 19FEB 4 ISTHKG HK2  0050 1640 77W M                  
                                                                 
  3  TK 071 Y 23FEB 1 HKGIST HK2  2315 0510 77W M                  
                                                                    
  4  TK1845 Y 24FEB 2 ISTATH HK2  0740 0905 73H M

Σας λένε κάτι; Μάλλον όχι...
Να σας θυμήσω λοιπόν, πως από την 16 Φεβρουαρίου, ένα βαθύ βαρομετρικό χαμηλό, πολικής προέλευσης έπληξε τη βορειοδυτική Τουρκία, με αποτέλεσμα να προκληθεί ένας μικρός -αρχικά- χαμός στην Κωνσταντινούπολη. O μικρός χαμός έγινε κάπως μεγαλύτερος και στις 17 Φεβρουαρίου άρχισαν οι ευρείας κλίμακας ακυρώσεις στο IST, ενώ το FlightRadar24.com έδειχνε δεκάδες αεροπλάνα σε holding pattern. Παραδόξως, το Sabiha Gökçen λειτουργούσε αρκετά καλύτερα.

Με μία αβεβαιότητα για το εάν θα πετούσαμε τελικά, κάναμε online check-in για την ΤΚ1844, ετοιμάσαμε βαλίτσες, πήγαμε στις δουλειές μας και στις 16:30 μας ήρθε η ακύρωση της TK1844.

Πήρα αμέσως την THY στην Αθήνα (κι όμως κατάφερα και έβγαλα αμέσως γραμμή), όπου με ενημέρωσαν, ότι μπορούσα να αλλάξω ατελώς το εισιτήριο. Το θέμα ήταν πως επειδή είχαν γίνει check-in τα ηλεκτρονικά κουπόνια ATH-IST και IST-HKG, θα έπρεπε να καλέσω στην Τουρκία για να μου τα ξεμπλοκάρουν, πράγμα που έγινε και πάλι αρκετά εύκολα από έναν εξυπηρετικότατο μη-τούρκο υπάλληλο (παίζει outsourcing ή είναι ιδέα μου . Μεταφέραμε λοιπόν τις ημερομηνίες για μία μέρα αργότερα, ήτοι:

1  TK1844 Y 19FEB 3 ATHIST HK2  2140 2305 73H M                  
                                                                  
2  TK 070 Y 20FEB 4 ISTHKG HK2  0050 1640 77W M                  
                                                                 
3  TK 071 Y 24FEB 1 HKGIST HK2  2315 0510 77W M                  
                                                                    
4  TK1845 Y 25FEB 2 ISTATH HK2  0740 0905 73H M

Παράλληλα, ενημερώσαμε το ξενοδοχείο στο Hong Kong, πως θα φτάναμε μια μέρα αργότερα και ζητήσαμε αντίστοιχα μετάθεση των ημερομηνιών, πράγμα που έγινε χωρίς αντιρρήσεις, αρκεί να μπορούσαμε να τους δείξουμε, ότι όντως η πτήση ακυρώθηκε. Όντως κράτησα λεπτομερέστατο αρχείο με screenshots, e-mails, κάρτες επιβίβασης, το οποίο και -πολύ- αργότερα προσκόμισα.

Έτσι λοιπόν, με μία μέρα καθυστέρηση, θα πραγματοποιούσαμε το ταξίδι μας. Βέβαια, θα χάναμε την παρέλαση της παραμονής της Κινέζικης Πρωτοχρονιάς στο Kowloon και το σόου των πυροτεχνημάτων, αλλά όπως λέει και ο λαός «κάθε εμπόδιο για καλό». Μόνο που πιστεύω πως θα έπρεπε να υπάρχει ένα πλαφόν στον αριθμό των εμποδίων που είναι «για καλό».

Μείνετε λοιπόν κοντά μας για να διαβάσετε:

- Πόσο εύκολα ένα "Ben-Hur" κινδυνεύει να γίνει επεισόδιο του «Ρετιρέ»;
- Πόσες σκάλες και -κυρίως- πόσος χρόνος χρειάζεται για να αποβιβαστούν όλοι οι επιβάτες από ένα 737-800;
- Τι παίρνεις με ένα meal voucher στην Αθήνα;
- Τι παίρνεις -γενικώς- στην Κωνσταντινούπολη;

 

[seven4seven]

Δώσε πονο στο λαό!

Έκλαψα με το "Fracaro"

 

[spy1]

Αναμένεται πολλά υποσχόμενη η περιγραφή σου αν κρίνω από το πρώτο post... Εν αναμονή...

 

[aakunz]

Πού είχαμε μείνει; Α, ναι. Η ΤΚ1844 ακυρώθηκε για τις 18 Φεβρουαρίου, όπως αντιστοίχως ακυρώθηκε και η ΤΚ070, που θα παίρναμε λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Η 19η Φεβρουαρίου ξημέρωσε, εμείς ξαναπήγαμε στις δουλειές μας, με την προοπτική, πως θα πετούσαμε το βράδυ για Κωνσταντινούπολη. Περιττό να πω, ότι όλη τη μέρα είχα ανοικτή την ιστοσελίδα της Turkish Airlines, του Αερολιμένα Ατάτουρκ (όσο δούλευε), του Βενιζέλου, του airporthaber, του FlightRadar24 και του τουρκικού καναλιού NTV, όπου ο ψευδός ηλικιωμένος μετεωρολόγος, έκανε λόγο για ύφεση των φαινομένων στην περιοχή της Κωνσταντινούπολης, ενώ έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου στην Προύσσα, το Εσκίσεχιρ και την Άγκυρα. Για να τον κρατάνε, μάλλον θα τα λέει καλά. Έχουμε κι εμείς τον Αρνιακό, άλλωστε.

Το THY app έδινε ελπίδες, ότι όλα θα πήγαιναν -σχετικά- καλά. Η ΤΚ1843 θα ερχόταν με καθυστέρηση, η ΤΚ1844 θα αναχωρούσε με καθυστέρηση μίας ώρας και η ΤΚ070 θα αναχωρούσε με καθυστέρηση δύο ωρών, δηλαδή στις 02:50, αντί για τις 00:50. Με όλο αυτό το χαμό, σκέφτηκα, πως αυτό θα ήταν το λιγότερο που θα μας συνέβαινε...

Κι επιτέλους, έφτασε εκείνη η στιγμή, που αρχίζεις και μπαίνεις στο mood μίας πτήσης. Παραδώσαμε βαλίτσες στο γκισέ της THY, όπου η χαμογελαστή handler ήταν λίγο επιφυλακτική ως προς την πραγματική καθυστέρηση. «Μακάρι να καθυστερήσει μόνο τόσο λίγο», είπε, υπενθυμίζοντας ότι αυτή θα ήταν η μόνη πτήση που θα εκτελούσε η εταιρεία και ότι ήταν εντελώς γεμάτη.

Πήραμε κάρτες, κάναμε τις βόλτες μας, περάσαμε διαβατήρια, έλεγχο ασφαλείας (φοβερή βελτίωση ο έλεγχος αμέσως μετά τα διαβατήρια) και ακολούθως πήγαμε στο gate, όπου μας περίμεναν διάφοροι ασιάτες αλλά και ημεδαποί.

Οι ώρα περνούσε και η ΤΚ1843 δεν αναχωρούσε, αλλά εμείς ήμαστα τόσο σίγουροι, ότι όλα θα πήγαιναν καλά και ότι σε λίγες ώρες θα απολαμβάναμε το διηπειρωτικό σέρβις της ΤΗΥ. Φυσικά ξεχνούσαμε εκείνο το φιλοσοφικό ερώτημα που λέει: «Γιατί να πάνε όλα καλά, όταν μπορούν να πάνε κατά διαόλου;»

Κάποιοι ρωτούσαν, για τα connections και το προσωπικό στην πύλη διαβεβαίωνε πως όλα θα πήγαιναν καλά διότι «μαζί με τη δική σας, καθυστερούν και οι υπόλοιπες πτήσεις». Μία κινέζα δίπλα μας, πρέπει αν ήταν ο μόνος επιβάτης, του οποίου το connection για Τυφλίδα θα γινόταν στην ώρα του, πράγμα που σημαίνει ότι θα το έχανε, αφού η ώρα είχε ήδη πάει 23:00 και η TK1843 δεν είχε ακόμα αναχωρήσει. Αρκετοί ζήτησαν offloading και να επιστρέψουν σπίτια τους. Εμείς δείξαμε χαρακτήρα. Ήμασταν αποφασισμένοι να φάμε dumplings και θα το κάναμε... Όσοι μείναμε, πήραμε από ένα κουπόνι της Goldair Handling, αξίας €8 για κατανάλωση στο Heineken (πρώην AutoGrill). Εκεί θα πρέπει να ήταν που οι υπάλληλοι τα είδαν όλα, διότι πάνω που τελείωναν βάρδια, τους σκάνε άλλοι 100+ υποψήφιοι πελάτες, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν ήξεραν τη ήθελαν.

Κάποια στιγμή, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, η TK1843 απογειώθηκε (κανονικά θα έπρεπε να είχε απογειωθεί από τις 19:15, αλλά ας μην το συζητήσουμε καλύτερα αυτό). Συνολική διαφορά μεταξύ Expected και Actual Time of Departure: 4 ώρες και 53 λεπτά. Παρακολουθήσαμε την πορεία του στο FlightRadar24. Κι έτσι, γύρω στη 1:15, το TC-JHA, ονόματι “Mudanya” προσγειωνόταν στον 03R. Τέτοιο ήταν το μέγεθος του κοσμοϊστορικού γεγονότος, που η νεαρή κυρία απέναντι, έκλεισε το βιβλίο «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι», το οποίο διάβαζε με τόσο ενδιαφέρον όλες αυτές τις ώρες.

Χωρίς πολλά-πολλά, μπήκαμε στο 737-800, στριμωχτήκαμε στα blue-black καθίσματα με το κόκκινο μαξιλάρι και ετοιμαστήκαμε για την αναχώρηση. Φυσικά, για να μην ξυπνήσουμε και τη Λούτσα, έπρεπε να φύγουμε κι από τον 03L. Στις 02:00 απογειωνόμασταν με προορισμό το άγνωστο. Σύντομα ξεκίνησε το σέρβις, το οποίο και εκτελέστηκε στην εντέλεια από ένα ταλαιπωρημένο, πλην όμως χαμογελαστό πλήρωμα. Το στάνταρ γεύμα ήταν ένα σάντουιτς με σαλάτα, κάποιο συμπαθητικό γλυκάκι, ενώ για εμένα, που ζήτησα VLML, ήρθε μία μικρή ποικιλία από ψητά λαχανικά, λευκό τυρί και φρέσκοκομμένα φρούτα (όσο φρεσκοκομμένα μπορεί να ήταν μετά από τέτοια καθυστέρηση). Γενικά, το catering της THY είναι ποιοτικά και ποσοτικά σαφώς καλύτερο από εκείνο της Αιγαίου, στο ίδιο δρομολόγιο. Καφέ δεν πήρα, γιατί ήθελα να με πάρει ο ύπνος στην επόμενη πτήση (ξέρετε, τη μεγάλη, την καλή). Είχαμε ακόμα κάποιες καλές πιθανότητες, να προλάβουμε την ανταπόκριση (ή έτσι τουλάχιστον πιστεύαμε, χοχο).

Στις 03:00 ακριβώς ακουμπούσαμε στον 35R, ενός κατάλευκου Atatürk. Ήταν ξεκάθαρο ότι τα πράγματα ήταν πιο σοβαρά απ' όσο εγώ τουλάχιστον πίστευα. Βγήκαμε σχεδόν αμέσως στον τροχόδρομο, όπου και ο captain μας ενημέρωσε, πως επειδή δεν υπήρχαν διαθέσιμες γέφυρες επιβίβασης, θα έπρεπε να περιμένουμε 20 λεπτά. Και κάπως έτσι, μείναμε ακίνητοι για 20 λεπτά με τους κινητήρες σε λειτουργία. Κάποιοι σηκώθηκαν και άνοιξαν τα ντουλάπια με το πλήρωμα να τους ζητά να καθίσουν κάτω. Πράγματι, μετά από τα 20 λεπτά κινηθήκαμε λίγο, για να ακινητοποιηθούμε για άλλη μισή ώρα. Κι έτσι ξεκίνησε ένα runway/taxiway tour του αεροδρομίου. Προχωρήσαμε, στρίψαμε, ξαναστρίψαμεκαι κάπου στις 4:00, ακινητοποιηθήκαμε σε ένα taxiway, κάπου στα δυτικά. Φυσικά, αυτό δε σήμαινε ότι θα αποβιβαζόμασταν. Λίγο αργότερα εμφανίστηκε ένα λεωφορείο και μία σκάλα, που είχαν σκοπό να αποβιβάσουν τους επιβάτες. Η μπροστινή πόρτα άνοιξε και οι πρώτοι επιβάτες αποβιβάστηκαν. Όπως ήταν λογικό, το λεωφορείο γέμισε, οι πόρτες έκλεισαν και οι υπόλοιποι θα περιμέναμε (λίγο) ακόμα. Φυσικά είχαμε χάσει την αίσθηση του χρόνου, ώσπου στις 4:50 -μάλλον το ίδιο- λεωφορείο ήρθε και πήρε κι εμάς. Κι επειδή το taxiway/runway tour που είχαμε κάνει με το 737-800 δε μπορούσε να περάσει από τα στενα, το λεωφορείο της TGS, μας πέρασε κι από όλα τα facilities του Atatürk, για τα οποία κάποιοι άλλοι θα πλήρωναν: cargo terminal, hangars, εκχιονιστικά, τερματικό πτήσεων εσωτερικού και τέλος τερματικό πτήσεων εξωτερικού. Περιττό να πω, ότι πολλοί συνδετήριοι ήταν κλειστοί από τα χιόνια.

Ήταν 5:00 όταν μπαίναμε στο κτίριο του αεροσταθμού. Η ΤΚ070 είχε ήδη αναχωρήσει και το βαριεστημένο "couldn't-care-less" προσωπικό security μας παρέπεμψε στο transit desk, του επιπέδου αφίξεων. Ήμουν ήδη 23 ώρες άυπνος και μάλλον δεν είχα συνειδητοποιήσει τι σήμαινε αυτό. Επίσης, για κάποιο λόγο, παρέμεινα αρκετά ψύχραιμος βλέποντας την ατελείωτη ουρά εκατοντάδων ατόμων, που περίμενε να εξυπηρετηθεί από τους λίγους υπαλλήλους.

Μ' αρέσει που σνομπάραμε την Air France, επειδή θα χάναμε χρόνο, με το να πάμε Γαλλία και μετά να ξαναπετάξουμε προς τα ανατολικά...


Μείνετε λοιπόν κοντά μας για να διαβάσετε τα πρωτοσέλιδα των τουρκικών εφημερίδων:

Hürriyet: «Σε λευκό κλοιό η Ιστάνμπουλ. Αποκλείστηκαν ολόκληροι μαχαλάδες»
Cumhuriyet: «Στο έλεος του χιονιά η περιοχή Μάρμαρα. Απροετοίμαστος ο κρατικός μηχανισμός»
Sabah: «Στην Ιστάνμπουλ είδαν άσπρη μέρα. Παγίδες θανάτου τα σοκάκια και τα καλντερίμια»
Radikal: «Λευκός εφιάλτης! Μήνημα συμπαράστασης από Podemos και Τσίπρα»
Star: «Ώρες αγωνίας για τη Seda Sayan. Ακυρώθηκε λόγω κακοκαιρίας η πτήση της για Άδανα»


Επίσης, στο παιδικό πρόγραμμα του TRT, τα παιδάκια τραγουδούν:

«Χιόνια στο μιναρέ, που irregularity σημαίνει»

 

[jerry]

(δε μπορώ να δω καμία φωτογραφία, μάλλον κάτι με τα δικαιώματα του album στο picasa?)

 

[aakunz]

Εκτός από το ταξίδι, και το ίδιο το τριπ ρηπόρτ διαβάζεται "μετ' εμποδίων"

(δοκίμασε να κάνεις log-in στο google account σου και μετά να κάνεις κλικ στους συνδέσμους)

 

[jerry]

i am logged in. αλλά εξακολουθεί να μου βγάζει αυτό (αφαίρεσα τις ευαίσθητες πληροφορίες)

.

 

[srous]

Εμένα τις δείχνει όλες χωρίς πρόβλημα.
Για δοκίμασε τον σύνδεσμο του album

 

[jerry]

solved! παρακαλώ να αφαιρεθούν τα μηνύματα για να παραμείνει αναγνώσιμο το report

 

[aakunz]

Για να καταλάβετε τι περίπου προηγήθηκε και τι προκάλεσε αυτές τις μαγικές στιγμές που ζήσαμε και τις ακόμα μαγικότερες που επρόκειτο να ζήσουμε, ρίξτε μία ματιά στο παρακάτω βίντεο, που δημοσιεύτηκε στο αεροπορικοσκανδαλοθηρικό σάιτ www.airporthaber.com

https://www.youtube.com/watch?v=5pcIcOHsxOY

Εύκολα καταλαβαίνετε για ποιο λόγο πάθαμε αυτά που πάθαμε.

Φτάνουμε λοιπόν γύρω στις 05:00 το πρωί στο επίπεδο αφίξεων. Δεν ήταν πολύ δύσκολο να βρούμε το transfer desk. Για να πούμε την αλήθεια, το transfer desk αργήσαμε να το δούμε, ωστόσο είδαμε αμέσως την ατελείωτη ουρά εκατοντάδων ατόμων, που οδηγούσε προς αυτό και πήραμε θέση στο τέλος της. Όντες κοινωνικά άτομα και για να περάσει η ώρα, μιλήσαμε με τους από πίσω, που ήταν ένα ζευγάρι ενός άγγλου και μιας γερμανίδας και με τους μπροστινούς που ήταν κάτι ισραηλινοί με σουηδική υπηκοότητα που έρχονταν από το κοσμοπολίτικο Τελ Αβίβ και ήλπιζαν πως θα έφταναν κάποια στιγμή στη λιγότερο χιονισμένη και σαφέστατα πιο οργανωμένη σε θέματα κακοκαιρίας, Βενετία του Βορρά. Κοντά μας είχαμε και μία οδοντίατρο, που ήθελε να πάει για τέσσερις μέρες στο Τόκυο, για ένα σεμινάριο. Όπως καταλάβατε, είχε ξεκινήσει ένα ιδιότυπο queue therapy, όπου οι πονεμένες ιστορίες των γύρω σου, σε κάνουν να συνειδητοποιείς, πως ενώ εσύ πας για την πλάκα σου, οι μπροστινοί και οι από πίσω σου, είχαν πολύ σοβαρότερους λόγους να ταξιδέψουν. Φυσικά, η TGS, ο handler της THY, η οποία και αποτελεί τη μητρική εταιρεία, δεν είχε ξεχωριστές ουρές για τους Star Alliance Silver και Gold επιβάτες, έτσι όλοι περιμέναμε στην ίδια ατελείωτη ουρά, για να δούμε αν θα καταφέρναμε να πετάξουμε προς τους προορισμούς μας.

Η αλήθεια είναι πως είχαμε απογοητευθεί και αποφασίσαμε να ζητήσουμε να μας επιστρέψουν πίσω στην Αθήνα ή να μείνουμε 2-3 μέρες στην Κωνσταντινούπολη και να επιστρέψουμε την Κυριακή της Αποκριάς ή την Καθαρά Δευτέρα με δικά μας έξοδα, αφού θα εξασφαλίζαμε φυσικά, το ότι θα παίρναμε τα χρήματά μας πίσω από τα εισιτήρια που είχαμε.

Δύο πράγματα που μας έκαναν απίστευτα άσχημη εντύπωση, ήταν -πρώτον- το ότι στο Atatürk δεν υπάρχει WiFi και είσαι υποχρεωμένος να αγοράσεις συνδρομή ή να είσαι συνδρομητής της TTNET και να μπεις με τους κωδικούς πελάτη από το hotspot. Το θέμα ήταν ότι ήμασταν διατεθειμένοι να πληρώσουμε για σύνδεση στο διαδίκτυο, ωστόσο δεν έφτανες ποτέ στη σελίδα πληρωμής, γιατί το interface ήταν απίστευτα πολύπλοκο. Είναι γεγονός, πως όλοι στην ουρά, σιχτιρίζαμε την έλλειψη ίντερνετ. Το δεύτερο ήταν ότι καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί, τόσο οι υπηρεσίες του αεροδρομίου, όσο και ο handler αδιαφόρησαν πλήρως για τους ταλαιπωρημένους επιβάτες. Ουδείς μας έφερε κάποιο σνακ ή ένα ποτήρι νερό και ειδικά στο συγκεκριμένο σημείο δεν υπάρχει κανένα σημείο -έστω- πώλησης αναψυκτικών. Κάποιοι είχαν ήδη καταρρεύσει. Μια γερμανίδα είχε πάθει νευρικό κλονισμό και έκλαιγε (μετά συνειδητοποιήσαμε πως απλά έπαιζε θέατρο για να περάσει πρώτη).

Καθώς πλησίαζε η σειρά μας, είχαμε αποδεχθεί πλήρως την απόφασή μας να επιστρέψουμε, μέχρι που η οδοντίατρος προσπάθησε να μας ξαναβάλει σε ταξιδιωτικό mood. Χρησιμοποιώντας διάφορα, λογικότατα επιχειρήματα, του τύπου «τι θα καταλάβετε, αν γυρίσετε πίσω; Θα σας έχει μείνει η κούραση και θα έχετε απογοητευτεί. Ακόμα και μία μέρα να πάτε, κέρδος θα το έχετε», κατάφερε και μας έπεισε να παραβλέψουμε την ταλαιπωρία και προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε. Της είμαι ευγνώμων. Η επιβίβαση στην TK070 είχε γίνει το προσωπικό μας στοίχημα. Αν η Βάνα Μπάρμπα ήταν στην ουρά, μαζί μας, σίγουρα θα συμπλήρωνε με ένα βαθυστόχαστο «Πρέπει να γίνουν πράγματα».

Όταν επιτέλους έφτασε η σειρά μας (εν τω μεταξύ όλα τα γκισέ είχαν πλέον επανδρωθεί και λειτουργούσαν), ο υπάλληλος μας έβαλε στην TK070 για τις 21FEB, δηλαδή το ίδιο ακριβώς βράδυ. Αρνήθηκε να μας δώσει τις θέσεις που του ζητήσαμε και μας είπε ότι για αυτά, υπεύθυνη είναι μία από τις επόπτριες στα check-in counters του επιπέδου αφίξεων. Στη συνέχεια, επιβεβαίωσε ότι οι βαλίτσες θα μεταφέρονταν στη νέα πτήση, κάτι για το οποίο είχα τις αμφιβολίες μου, δεδομένου του χάους που επικρατούσε.

Υπάρχει ένα βίντεο στο youtube.com ανάφορικά με το χάος που επικρατούσε στο transfer desk. Το βίντεο αυτό μπορείτε να το βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο και φαίνεται πως έχει ληφθεί την προηγούμενη ημέρα από την άφιξή μας. Επιτρέψτε μου να πω προκαταβολικά, πως η κατάσταση, την ημέρα που φτάσαμε εμείς ήταν σαφέστατα καλύτερη και πιο οργανωμένη (στο βίντεο είναι μεταξύ 1:20 και 2:50).

https://www.youtube.com/watch?v=20cSsA1xa60


Εν ολίγοις: μπήκαμε στην ουρά στις 05:00 και πήραμε τις κάρτες επιβίβασης στις 09:30. Για τέσσερις ώρες και τριάντα λεπτά, περιμέναμε στην ουρά, χωρίς να πιούμε ούτε ένα ποτήρι νερό, μετά από μία πτήση που είχε καθυστέρηση σχεδόν πέντε ώρες από την αρχικά προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης και μία αποβίβαση που διήρκεσε περίπου δύο ώρες.

Περάσαμε τον έλεγχο διαβατηρίων και κατευθυνθήκαμε στο hotel desk. Ε, εκεί ήταν που τα είδαμε όλα: η ουρά που μόλις είχε πάρει νέες κάρτες επιβίβασης, συναντούσε μια άλλη ουρά επιβατών που είχαν αποκλειστεί στην Κωνσταντινούπολη από τις προηγούμενες μέρες και έπρεπε να τους βάλουν σε νέα δωμάτια. Το αποτέλεσμα ήταν ένα απίστευτο χάος. Σα να μην έφτανε αυτό, στο ίδιο στενό σημείο (κοντά στα Starbucks), αποφάσισαν να προσφέρουν σάντουιτς και αναψυκτικά, με αποτέλεσμα να έχει συγκεντρωθεί ένας τεράστιος όχλος απέναντι από το hotel desk. Οι σκηνές ήταν κωμικοτραγικές και τριτοκοσμικές. Οι υπάλληλοι είχαν ανέβει σε τραπέζια και φώναζαν, οι επιβάτες ορμούσαν στις παλέτες με τα τρόφιμα... Από τη μία σου ερχόταν να τα παρατήσεις όλα και να περάσεις τη μέρα σου στο αεροδρόμιο, από την άλλη αναρωτιώσουν τι άλλο θα έβλεπες μέχρι να μπεις στο επόμενο αεροπλάνο.

Εν τω μεταξύ, ένας πολύ καλός τούρκος φίλος, μου έστειλε τα στοιχεία της συνδρομής του και έτσι μπόρεσα να συνδεθώ στο hotspot της TTNET. Μπήκα στο intranet της δουλειάς, έκλεισα το πρώτο ξενοδοχείο που βρήκα σε κεντρικό σημείο και πήραμε το γεμάτο μετρό για το Sultanahmet.

Πάρτε και λίγη χιονισμένη Κωνσταντινούπολη. Πραγματικά μαγική (και ολισθηρή)!
https://picasaweb.google.com/1045934379 ... 5624038962
https://picasaweb.google.com/1045934379 ... 7647379266
https://picasaweb.google.com/1045934379 ... 1917481090

Το ξενοδοχείο, που μείναμε ήταν ένα ακόμα κομμάτι στο θέατρο του παραλόγου, στο οποίο παίζαμε. Το Aquarium Hotel ήταν μακράν ό,τι χειρότερο έχουμε μείνει στα ταξίδια μας. Το δωμάτιό μας βρισκόταν στο ημιυπόγειο, με αρκετή υγρασία και αισθητή τη μυρωδιά καπνού. Το ακόμα σουρρεαλιστικότερο ήταν ότι το ξενοδοχείο βρισκόταν σε φάση ανακαίνισης, με αποτέλεσμα καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί, να ακούμε εργάτες να γκρεμίζουν τοίχους, να ανοίγουν τρύπες και να φωνάζουν.

Γύρω στις πέντε το απόγευμα, αποφασίσαμε να φύγουμε, αν ανέβουμε προς Πέρα και να πάμε να φάμε κάτι. Έτσι, τιμήσαμε τα mantı και τα gözleme της HALA και ακολούθως για επιδόρπιο ορμήξαμε στο ναό της υπογλυκαιμίας SARAY, όπου τιμήσαμε δεόντως τα Fırın Sütlaç (ρυζόγαλο φούρνου) και τα künefe.

Ο πολύ καλός φίλος μου, μας φιλοξένησε για λίγες ώρες στο σπίτι του στο Kâğıthane και γύρω στις 22:30 μας πήγε στο Atatürk. Ήδη το THYapp μας είχε προειδοποιήσει ότι η πτήση θα είχε μιάμιση ώρα καθυστέρηση. Νέα ώρα αναχώρησης: 02:20 (αυτό, αν θέλουμε το πιστεύουμε).

Μείνετε κοντά μας! Σε λίγο (μάλλον) απογειωνόμαστε!