E-checkin ή το χάος σκεφτόμουν το προηγούμενο βράδυ. Και αναλογιζόμενος ότι το e- μπορεί να αποκτήσει χαρακτήρα διαζευκτικού στη γλώσσα μας, προσπαθούσα να κλείσω μια αξιοπρεπή θέση στο Α340 της επιστροφής. Αλλά το σύστημα με πρόδωσε. Ή ίσως και ο θεός Ερμής (αυτός δεν είναι στις μέρες μας ο αρμόδιος για το ηλεκτρονικό εμπόριο; ) Φαίνεται πως διέπραξα ύβρη: το δίκτυο ήταν κλεμμένο από τους δίπλα, το δε λάπτοπ ανήκε στο μέλος jerry. Τίποτε δεν ήταν δικό μου κι όμως ήθελα δική μου και εκείνη τη θέση στο παράθυρο... Φάνηκα άπληστος.
Για την 26Α έγινα τελικά σίγουρος μόνο την επομένη το πρωί. Το burger στο Encounters, ο captainjumbo που έβγαζε διαρκώς Τζάμπο και 727 και η μηχανή μου που είχε χαλάσει και δεν έβγαζε τίποτα μάλλον εξευμένισαν το θεό κι έτσι το check-in δε με απογοήτευσε.
Είχε μια διαδικασία βέβαια. Βλέπω άάάάάδεια όλα τα desks της swiss και προχωρώ στο παρασύνθημα. «Γεια σας, είμαι ο George και ταξιδεύω μαζί σας για Αθήνα» τους είπα. «Γεια σας, είμαι η Frau Checkinberg και είμαι καλά» μου απάντησε η υπάλληλος. «Εσάς δε σας βλέπω καλά όμως. Πρέπει να πάτε πρώτα εκεί, να αφήσετε την αποσκευή σας, να περιμένετε να ελεγχθεί, να την παραλάβετε και μετά να έρθετε εδώ» μου είπε με μάλλον συγκαταβατικό ύφος. Με το «εκεί» εννοούσε μια τεράστια ουρά πίσω από ένα μηχάνημα ελέγχου... Έτσι εξηγούνταν τα άδεια desks... Αλλά παράθυρο πήρα τελικά. Τους φόρους από τα ψώνια μου πίσω δεν πήρα, γιατί -λέει- η πολιτεία της Καλιφόρνια δεν τους επιστρέφει στο αεροδρόμιο. Πρέπει να ζητήσετε έκπτωση φόρου στο κάθε κατάστημα, λέει. Ποιος το λέει; Ο Σβαρτζενέγκερ πιθανότατα.
Κατακίτρινος ο captainjumbo μόλις το άκουσε αυτό, πήγε να βρει παρηγοριά στο φαγητό. Προτίμησε ιαπωνικό, για να ταιριάζει με το χρώμα του. Καταβρόχθισε ένα είδος σούσι, έκατσε δίπλα σε παράθυρα με θέα 767, είδε και το 767 της Αεροφλότ και ησύχασε. Μετά θυμήθηκε τα 525 ευρώ που ζητούσε η Αεροφλότ για το SVO-LAX και ταράχτηκε και πάλι. Εκεί κάπου έφυγα για να συναντήσω το HB-JMF στο gate 105 που έβλεπα στο βάθος.
LX 041
LAX 1925 - ZRH 1550
A343, HB-JMF
Θέση 26A
Στην επιβίβαση αυτή τη φορά δεν είχε μπαμπουίνους, είχε φλαμίγκος στα νησιά Γκαλαπάγκος. Το 744 της China Airlines δίπλα μας ήταν πιο ενδιαφέρον βέβαια. Όπως και το Α340 της Air Tahiti Nui και το Τζάμπο της Air India (που εκτελούσε το θρυλικό δρομολόγιο LAX-FRA-DEL με άφιξη μέέέέρες μετά...) και το 767F μιας ABXAir που δεν ήξερα καν ότι υπήρχε και άλλα Τζάμπο της Kalitta κλπ κλπ κλπ... Τα είδαμε όλα. Μισή ώρα τροχοδρόμησης ήταν αυτή, πώς να το κάνουμε...
Κάτι λιγότερο από 50sec χρειάστηκε το Α340 με τους 260+ τόνους του για να σηκωθεί. Αλλά όταν σηκώθηκε το θέαμα ήταν πανέμορφο. Αριστερή στροφή με πορεία για LAS και όλο το Λος Άντζελες να καθρεφτίζεται κατάφωτο πάνω στην πτέρυγα. Στο βάθος μικρά γοργά κινούμενα φωτάκια που βιάζονταν να προλάβουν το slot στο ΛΑΞ. Κι εμείς να ανεβαίνουμε αργά απολαμβάνοντας με άνεση τη θέα. Μαγεία!
Θα συνεχίζαμε μέσα στη νύχτα για Denver, Chicago, Montreal και Newfoundland για να περάσουμε τον Ατλαντικό στον 50ό παράλληλο. «Έχουμε και “strong wind current”, θα φτάσουμε και γρήγορα». Αυτό τουλάχιστον μας διαβεβαίωνε η αισθησιακή φωνή που έβγαινε από το κόκπιτ. Ήταν η συγκυβερνήτισσά μας.
Στο μεταξύ είχε αρχίσει η συμφωνία σε beef major με άψογη εκτέλεση από το πλήρωμα της 041. Το beef με τις ψητές πατατούλες, τα λαχανικά και τη λευκή κρέμα, η μεσογειακή σαλατίτσα ιταλικής έμπνευσης (λόγω italian dressing και μόνο), το brownie, το cheddarάκι και τα κρακεράκια βοήθησαν τα βλέφαρα να αρχίσουν σιγά σιγά την καθοδική τους πορεία και τη συνεπιβάτιδά μου στην 26C να ασχοληθεί και με κάτι διαφορετικό πέρα από το σκυλάκι της.
«Το ποιο;;;;;;;;;;»
Ναι ναι, συνταξίδευα με ένα σκυλάκι και μια μεσήλικη ιταλίδα. Που δεν ήξερε γρι αγγλικά (όχι το σκυλάκι, η κυρία). Η οποία αποδείχθηκε μάλλον βόρεια ή έστω με τρόπους από το βορρά, γιατί αλλιώς η πτήση αυτή θα μπορούσε εύκολα να γίνει ο εφιάλτης μου. Σκεφτείτε 9543km στα 35000 πόδια με ένα ανυπάκουο ζωντανό στα πόδια σου. Στα διπλανά πόδια δηλαδή, αλλά το ίδιο κάνει. Μόνο που όλα εξελίχθηκαν ιδανικά. Το σκυλάκι ήσυχο (κιχ δεν έβγαλε 11 ώρες!), η κυρία εξαιρετικά συνεργάσιμη και η επικοινωνία μας ομαλότατη. Σπουδαίο πράγμα οι πολιτισμένοι συνεπιβάτες, σκέφτηκα.
Στο μεταξύ έξω ξημέρωνε. Το πλήρωμα μας ζήτησε να κατεβάσουμε τα σκιάδια για να διευκολυνθεί ο ύπνος. Σε λίγο θα φτάναμε στις ακτές του Καναδά όταν στο βάθος φάνηκε το πρώτο φως που σε λίγες ώρες θα κάλυπτε το φεγγάρι, ορατό κι αυτό στη γωνία. Ε, και εκεί, γλαρωμένος ανάμεσα στη γη και τη σελήνη, τι άλλο να κάνεις; “When you get caught between the moon and New York City, the best that you can do is fall…” ε, χμμμ, να δείτε τι λέει, “fall asleep”. Αυτό προφανώς λέει.
Ξύπνησα κάπου ανάμεσα στις νότιες ακτές της Ιρλανδίας και το Jersey, με το πλήρωμα να εκτελεί τη «Συμφωνία για ένα κρουασάν και δύο ψωμάκια». Ομολογώ ότι αυτή η εκτέλεση δε μου πολυάρεσε για να πω την αλήθεια. Περιλάμβανε ένα κρύο κρουασάν, συσκευασμένο χυμό πορτοκάλι, ένα γιαούρτι φρούτων, ψωμάκια, το γνωστό τρίο με βουτυράκι-τυράκι-μαρμελαδίτσα και το συνηθισμένο bar service, όλα σε χάρτινο container. Τα ξεπάστρεψα γρήγορα όσο και ανώδυνα και άρχισα να παίζω με το γείτονά μου, το σκυλάκι.
Λίγη ώρα μετά, τα ρολόγια έδειχναν 15:44 τοπική, έξω έβρεχε, ο άνεμος 20 κόμβους με ριπές στους 30 από 240 μοίρες και το Α340 περνούσε τα τελευταία νέφη στα 1800ft. Ο δε 34 του Κλότεν ξεπρόβαλε μπροστά μας φωτισμένος και έτοιμος να μας δεχτεί και πάλι για λίγα δευτερόλεπτα πάνω του, πριν στρέψουμε για το gate E26 όπου και θα αποβιβαζόμασταν.
Στο απέναντι gate, το HB-JMB που με είχε ταξιδέψει 15 μέρες πριν περίμενε να γεμίσει ξανά με τους επόμενους επιβάτες του.
Κι ύστερα πήρα το τρελό τρενάκι του Κλότεν, εκείνο που ξεκινάει με ήχους από κουδούνες προβάτων και τυρολέζικα τραγούδια για να περιμένω κανένα 5ωρο την πτήση μου για Αθήνα.
______________________________________________________________________________________
+++
Για άλλη μια φορά ένα εξαιρετικό πλήρωμα: γελαστό, αποτελεσματικό και άξιο να προσφέρει service υψηλού επιπέδου. "Άμα έχεις καλά παρασκήνια, αυτό βγαίνει στον κόσμο", που λένε και κάποιοι...
Άνετα καθίσματα με πρακτικό στήριγμα για ποτηράκι και καλό seat pitch, που αυξάνεται όταν ο μπροστινός ρίξει την πλάτη του καθίσματός του.
Άριστο και πάλι το IFE.
Πτήση on-time.
Η τακτική της swiss (και άλλων εταιριών βέβαια) να ζητούν από τον μπροστινό σου να σηκώσει την πλάτη του καθίσματός του την ώρα του φαγητού.
Η εικόνα του διαδρόμου στις οθόνες του IFE από τη forward camera κατά την προσγείωση.
---
Η βασανιστική 5ωρη αναμονή στο Κλότεν (και πάλι...) μετά από ένα τόσο μεγάλο ταξίδι.
Το μετριότατο σνακ πρωινού. Πρόχειρο και άνοστο, αν και τόσο αναγκαίο σε εκείνη τη φάση της πτήσης.
_____________________________________________________________________________________
-Και τι έκανες τόσες ώρες στο σκοτάδι της Ζυρίχης, George;
-Είπα να κάνω ένα μικρό δωράκι στον εαυτό μου. Μιας και τόσες ώρες αισθανόμουν σα βασιλιάς στο 340 του, σκέφτηκα να συνεχίσω την αναμονή μου με έναν αντίστοιχα άνετο τρόπο. Θα δείτε στη συνέχεια...
