Τα μίλια είναι πολλά, το μήλο όμως ένα (ATH-JFK-ATH με LH)
- Thread starter George
- Ημερομηνία δημιουργίας
aakunz
Concorde-Class-Member
- Εγγραφή
- 27/09/2003
- Μηνύματα
- 4.250
- Likes
- 2.572
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- GRL
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGKC
LH400 και Chicoutimi...
Οι δικές μου εντυπώσεις από την LH400:
To A340-600 ήταν μακρύ... πολύ μακρύ. Για να πάμε μέχρι τη σειρά 54 περπατήσαμε αρκετά. Ευτυχώς χρησιμοποιήθηκαν δύο γέφυρες επιβίβασης: μία για τις First & Business και μία για την Οικονομική, γεγονός που μείωσε το περπάτημα, αφού μας έβγαλε περίπου στη μέση της καμπίνας. Το ζεύγος θέσεων 54H-K ήταν ό,τι καλύτερο είχα μπορέσει να βρω μετά τη μίνι ήττα που φάγαμε όταν άλλαξε ο τύπος. Πανικόβλητος έλεγα στο George το pre-flight μάντρα μου: "Ich bin ganz aufgeregt" ενώ εκείνος προσπαθούσε να με ηρεμήσει λέγοντας "Keine Aufregung". Να σημειωθεί ότι υπήρξαν πολλά και άκρως σουρρεαλιστικά μάντρα που απηγγέλθησαν και που συνέτειναν στη διαμόρφωση της αεροπορικής -και όχι μόνο- νιρβάνας του ταξιδιού μας.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, για να καταλάβετε τι είχε περίπου συμβεί:
Αρχές καλοκαιριού βρίσκω ένα εισιτήριο με την Turkish Airlines για Νέα Υόρκη (777-300) στην τάξη των €640. Έκλεισα τη θέση και την κρατούσα. Γύρω στο Νοέμβριο βρήκα μία κράτηση με AF στη μετάβαση (Α380 και κλεισμένη θέση στο upper deck) και επιστροφή με τα καινούργια 777-200 της KLM. Στο μεταξύ, οι Τούρκοι ακύρωσαν τις πρωινές πτήσεις από την Αθήνα, με αποτέλεσμα να χαθούν τα connections. Παράλληλα κρατούσα και και τις θέσεις για το SXM με την KLM. Σε μία μίνι διαδικτυακή συνδιάσκεψη με διάφορα επιφανή μέλη του φόρουμ, κατέληξα στους Γαλλο-Ολλανδούς. Τότε ήταν που η τιμή έπεσε δραματικά, ενώ λίγες μέρες αργότερα μπήκε και η Lufthansa στο παιχνίδι με το Α380 και με €380. Μαζί με τη Lufthansa μπήκε στο παιχνίδι και ο George, σαν από μηχανής θεός. Το δέλεαρ ήταν μεγάλο, καθώς στην επιστροφή θα είχα τη δυνατότητα να πετάξω με το 747-400. Κλείνουμε τα εισιτήρια και τις θέσεις στο Α380, αλλά στα μέσα του Φεβρουαρίου, η Lufthansa άλλαξε τον τύπο και μας έβαλε τον έναν στην 30 και τον άλλο στην 44. Να σημειωθεί, ότι μόνο για εκείνη την ημέρα, το Α380 είχε αντικατασταθεί από το A346, προφανώς λόγω υψηλής πληρότητας. Όλες τις άλλες ημέρες, στη θέση του A380 πετούσε ένα Α333.
Ήταν από τις λίγες πτήσεις μου με τετρακινητήριο. Τώρα που το σκέφτομαι, τα μόνα τετρακινητήρια που έχω πετάξει είναι ένα RJ100 της THY, δύο της Atlantic Airways, άλλο ένα της Ακατανόμαστης, δύο DH7 της Air Greenland κι ένα Ilyushin 62M της Air Koryo.
Τα καθίσματα μου φάνηκαν στενά και λίγο άβολα. Οι αποστάσεις ήταν στα όρια του ανεκτού, αλλά δεν τρελάθηκα. Πέρα από τα ακουστικά, την κουβέρτα και το μαξιλαράκι, δεν προσφέρθηκε amenity kit (όσοι έχετε περάσει διηπειρωτικό με THY, ίσως καταλαβαίνετε τι εννοώ), δηλαδή σκιάδιο, ωτοασπίδες κλπ. Ευτυχώς είχα φέρει δικό μου από την China Southern. Στο πίσω μέρος του Α346, τα καθίσματα ακολουθούν το σχήμα της ατράκτου, παράλληλα με τα παράθυρα, με αποτέλεσμα να σου δίνουν την ψευδαίσθηση ότι η άτρακτος στενεύει προς τα μπρος, επειδή εσύ κάθεσαι παράλληλα με τα συγκλίνοντα τμήματα της καμπίνας.
Όπως είπε και ο George, οι τουαλέτες βρίσκονται κάτω από την καμπίνα. Στο safety demo επισημάνθηκε ότι υπάρχουν 10 μάσκες οξυγόνου στο διάδρομο με τις τουαλέτες και γι’ αυτό το λόγο δεν επιτρέπεται η αναμονή περισσοτέρων από δέκα άτομα εκεί. Για κάποιον ακόμη λόγο, μας ενημέρωσαν ότι απαγορεύεται η παραμονή στα galleys, στις σκάλες προς τις τουαλέτες, καθώς και η συγκέντρωση περισσότερων του ενός ατόμου (!) σε ομάδες στους διαδρόμους, καθώς αυτό απαγορεύεται από τον Ομοσπονδιακό Νόμο.
To rotation διήρκεσε περίπου 50 δευτερόλεπτα. Ας είναι καλά η 100% πληρότητα. Άνοδος ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, καμπίνα σχετικά ήσυχη, σε σημείο που μπορούσες να ακούσεις αρκετές σειρές πιο μπροστά και να καταλάβεις τι γλώσσα μιλούσαν. Πτήση σε σχετικά χαμηλό ύψος αρχικά και «εκτόξευση» στις 38000 πόδια καθώς αφήναμε την Ιρλανδία.
Στο σημείο αυτό, ρίχνουμε το επίπεδο του trip report, αναφέροντας ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της πτήσης, το A346 μπΖέκαζε «αβέρτα» κι απροκάλυπτα στο διάβα του. Υπάρχει και σχετικό βίντεο. Κατά τα λεγόμενα του μέλους George, πολλές φάλαινες του Ατλαντικού πρέπει να τρελάθηκαν από τα chemtrails μας (και μάλλον γι’ αυτό και διήρκεσε 50” το rotation).
Φαγητό: Vegetarian Ovo-Lacto. Ζυμαρικά arrabiata, απλό βούτυρο συν μαργαρίνη με μυρωδικά, ψιλο-σκληρό ψωμάκι, ελληνική σαλάτα και πουτίγκα παπάγιας. Το σερβίρισμα ξεκίνησε από μπροστά αλλά εγώ σερβιρίστηκα πρώτος από τους υπόλοιπους επιβάτες του πίσω τμήματος, την ώρα που σερβίρονταν οι πρώτες σειρές της Οικονομικής. Οι επιλογές των στάνταρ γευμάτων ήταν μοσχάρι ή σπαγγέτι μπολωνέζ. Το αλκοόλ, το νερό και τα αναψυκτικά έρρεαν άφθονα, ενώ σε ατομικές συσκευασίες σερβιρίστηκαν μόνο η Coca Cola Light (15 cl) και η μπύρα (33 cl). Η Coca Cola Zero (που ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι διαφορά έχει από τη Light), σερβιρίστηκε κι αυτή από το μπουκάλι.
Πριν την προσγείωση, κι ενώ πετούσαμε πάνω από το εξωτικό Chicoutimi (βλ. παρακάτω για το σχετικό αφιέρωμα), ξεκίνησε το σερβίρισμα του σνακ. Ενδεικτικά, υπήρχαν κερασόπιτες, πίτσες καθώς και αυτό-που-έφαγε-ο-George. Οι vegetarian φάγαμε σαντουιτσάκι και παστέλι από χουρμάδες και βανίλια. Δεν το φωτογράφησα, ελπίζω να το έκανε ο George για μένα (ε, φανταστικέ μου trip reporter?)
Πλήρωμα: ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ, AUSGEZEICHNET. Τόσο ο ηγούμενος όσο και το υπόλοιπο προσωπικό ήταν άψογοι στη συμπεριφορά, με πολύ προσεγμένη εμφάνιση, κεφάτοι και αποτελεσματικότατοι στην εξυπηρέτηση μίας πτήσης με 100% πληρότητα.
IFE: OK, βασικά η κυριότερη μορφή ψυχαγωγίας για μένα, ήταν το Air Show. Η απόκριση της touch-screen οθόνης ήταν τραγική. Οι ταινίες, μου φάνηκαν βαρετές, ενώ δεν υπήρχε tail ή nose gear camera. Το δελτίο ειδήσεων του EuroNews δεν έπαιξε ποτέ. Για airRobics κλπ. ούτε κουβέντα: πού να βάλεις το μαξιλάρι, την κουβέρτα και πώς να κουνήσεις, όταν ο μπροστινός είχε φέρει την πλάτη του καθίσματος στο σαγόνι σου. Όπως έχω πει και στο παρελθόν, αν δεν κάθεσαι μπίζνες, η μόνη άσκηση που μπορείς να κάνεις για να αντιμετωπίσεις το «Σύνδρομο της Οικονομικής» είναι να ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρά σου.
Μία ενδιαφέρουσα ενότητα, ήταν εκείνη που σου δείχνει βιντεάκια με οδηγίες σχετικά με την άφιξή σου στα διάφορα αεροδρόμια όπου πετάει η Υπερεταιρεία: Atlanta, Charlotte, Baltimore, Newark, Beijing, Hong Kong, JFK, Montreal, Washington, Frankfurt, München, Dallas Fort Worth, Los Angeles και δε συμμαζεύεται. Έκατσα και τα είδα όλα (ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να γίνει και κανένα diversion προς Suvarnabhumi, ας μην πάμε σαν τους βλάχους αδιάβαστοι). Εδώ εννοείται ότι θα καταγγείλω την ανθελληνική πρόκληση της Lufthansa να μην εντάξει βιντεάκι με οδηγίες άφιξης στο υπερχάμπ των Μεσογείων, το γνωστό Ελβενιζέλ. Ελπίζω να διαβάσουν το trip report μας και στο ΛΑ.Ο.Σ. και να καταθέσουν επερώτηση στη Βουλή, γιατί το περιστατικό είναι σοβαρό και το θέμα είναι εθνικό.
Eπίσης, παρ’ όλες τις διαφημίσεις της Lufthansa για παροχή υπηρεσίας FlyNet στον υπερατλαντικό στόλο, και παρά το ότι υπήρχαν σαφέστατες οδηγίες σύνδεσης στο Lufthansa Magazin, η υπηρεσία ίντερνετ δεν ήταν διαθέσιμη σε αυτήν την πτήση, στερώντας μας την ευκαιρία να στείλουμε φωτογραφίες από τις 38000 πόδια. Το iPod μου δε συνδέθηκε ποτέ με το υπερπέραν, παρ‘ ότι ήμουν διατεθειμένος να σκάσω 3500 μίλια για μία ώρα στο ίντερνετ... (στις διακοπες ξοδεύω πολλά: λεφτά, κάρτες, τηλεκάρτες, τώρα και μίλια...)
Το βιντεάκι που προβλήθηκε στις overhead οθόνες για τις οδηγίες συμπλήρωσης των δηλώσεων του τελωνείου και της I-94 ήταν κατατοπιστικότατο. Λάθη δε συγχωρούνται από τις αμερικανικές αρχές. Χρησιμοποιήστε στιλό με μπίλια, χρώματος μπλε ή μαύρου. Τον αριθμό 1 πρέπει να τον γράφετε πάντα σαν Ι, τον αριθμό 7 πρέπει να τον γράφετε πάντα χωρίς τη γραμμή στη μέση και το 4 δεν πρέπει ποτέ να κλείνει στο πάνω μέρος (πρέπει να μένει ανοικτό σαν ποτηράκι). Ζητούμε τη συνεργασία σας σε αυτό το θέμα (ειδικά εσείς οι έλληνες προσέξτε γιατί ενδέχεται να προβούμε σε αναδιάρθρωση του χρέους σας). Τρομοκρατήθηκα λίγο, καθότι μου ξέφυγε ένα 4, που έκλεινε προς τα πάνω.
Φυσικά, το απόλυτο hit του AirShow, ήταν το Chicoutimi, που μας χάρισε αξέχαστες στιγμές στις 38000 πόδια. Αφού σταματήσαμε να βλέπουμε το Godthåb (κατά κόσμον Nuuk) στο χάρτη, αρχίσαμε να βλέπουμε μία παγκοσμίως άγνωστη πόλη, ονόματι Chicoutimi στη Newfoundland. Ποιο Quebec City, ποιο Montreal και ποια Ottawa... Chicoutimi και μόνο Chicoutimi βλέπαμε σε ολόκληρο τον ανατολικό Καναδά... Κατ' αναλογία, εάν το ίδιο αεροπλάνο περνούσε επάνω από τον ελληνικό εναέριο χώρο, ήταν πολύ πιθανόν να έδειχνε τους Gargaliani αντί για Athens ή αν πέταγε επάνω από την Κύπρο, είναι πολύ πιθανόν να έδειχνε το Stavros tis Psokas αντί για τη Larnaca. Το Chicoutimi μας γέννησε αρκετές απορίες, που μας απασχόλησαν για το υπόλοιπο της πτήσης: Αν το ελληνοποιούσαμε και το λέγαμε Τσικουτίμι, θα ήταν κλιτό; Θα έπαιρνε καταλήξεις (π.χ. ονομαστική: το Τσικουτίμι, γενική: του Τσικουτιμιού κ.ο.κ) ; Τελικά ανακάλυψα αυτό που είχα υποψιαστεί: το Chicoutimi, προφέρεται Σικουτιμί (με το Σ παχύ και τόνο στη λήγουσα), λόγω γαλλικής επιρροής. H απορία βέβαια παρέμενε: κλίνεται το Σικουτιμί στα ελληνικά ή όχι; Κάποια στιγμή φάνηκε άλλη μία πόλη με κουλό όνομα, αλλά δε θυμάμαι αν ήταν η Chibougamau (Σιμπουγκαμώ) ή κάποια άλλη. Πάντως δεν ήταν η Kawawachikamach γιατί αποκλείεται να ασχολούμασταν με το Chicoutimi, όταν υπήρχε κοτζαμάν Kawawachikamach. Ώρες-ώρες ανησυχώ πολύ όταν συνειδητοποιώ με τι βλακείες καίω τα εγκεφαλικά μου κύτταρα.
Στην προσγείωση ψιλοχεστhkαμε λίγο... διότι, τη στιγμή που εμείς ήμασταν στην τελική προς τον 31L, το 747 της AirChina βρισκόταν στην τελική του 22R. Όσοι κάθονταν από starboard, μάλλον δε θα ξεχάσουν αυτήν την προσγείωση. Δεν ξέρω αν συνηθίζονται τέτοιες προσεγγίσεις και προσγειώσεις εκεί, αλλά δευτερόλεπτα μετά από τη δική μας προσγείωση, βλέπαμε το 747 των κινέζων να βρίσκεται πίσω μας. Όταν δε το είδαμε και στη διπλανή πύλη, ήταν που είπαμε ότι θα βλέπαμε τα δύο πληρώματα να παίζουν μπουνιές... Ο κινέζος θα έκανε kung-fu και ο γερμανός κεφαλοκλείδωμα.
(Τα της άφιξης κλπ. κλπ. στο επόμενο επεισόδιο...)
Οι δικές μου εντυπώσεις από την LH400:
To A340-600 ήταν μακρύ... πολύ μακρύ. Για να πάμε μέχρι τη σειρά 54 περπατήσαμε αρκετά. Ευτυχώς χρησιμοποιήθηκαν δύο γέφυρες επιβίβασης: μία για τις First & Business και μία για την Οικονομική, γεγονός που μείωσε το περπάτημα, αφού μας έβγαλε περίπου στη μέση της καμπίνας. Το ζεύγος θέσεων 54H-K ήταν ό,τι καλύτερο είχα μπορέσει να βρω μετά τη μίνι ήττα που φάγαμε όταν άλλαξε ο τύπος. Πανικόβλητος έλεγα στο George το pre-flight μάντρα μου: "Ich bin ganz aufgeregt" ενώ εκείνος προσπαθούσε να με ηρεμήσει λέγοντας "Keine Aufregung". Να σημειωθεί ότι υπήρξαν πολλά και άκρως σουρρεαλιστικά μάντρα που απηγγέλθησαν και που συνέτειναν στη διαμόρφωση της αεροπορικής -και όχι μόνο- νιρβάνας του ταξιδιού μας.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, για να καταλάβετε τι είχε περίπου συμβεί:
Αρχές καλοκαιριού βρίσκω ένα εισιτήριο με την Turkish Airlines για Νέα Υόρκη (777-300) στην τάξη των €640. Έκλεισα τη θέση και την κρατούσα. Γύρω στο Νοέμβριο βρήκα μία κράτηση με AF στη μετάβαση (Α380 και κλεισμένη θέση στο upper deck) και επιστροφή με τα καινούργια 777-200 της KLM. Στο μεταξύ, οι Τούρκοι ακύρωσαν τις πρωινές πτήσεις από την Αθήνα, με αποτέλεσμα να χαθούν τα connections. Παράλληλα κρατούσα και και τις θέσεις για το SXM με την KLM. Σε μία μίνι διαδικτυακή συνδιάσκεψη με διάφορα επιφανή μέλη του φόρουμ, κατέληξα στους Γαλλο-Ολλανδούς. Τότε ήταν που η τιμή έπεσε δραματικά, ενώ λίγες μέρες αργότερα μπήκε και η Lufthansa στο παιχνίδι με το Α380 και με €380. Μαζί με τη Lufthansa μπήκε στο παιχνίδι και ο George, σαν από μηχανής θεός. Το δέλεαρ ήταν μεγάλο, καθώς στην επιστροφή θα είχα τη δυνατότητα να πετάξω με το 747-400. Κλείνουμε τα εισιτήρια και τις θέσεις στο Α380, αλλά στα μέσα του Φεβρουαρίου, η Lufthansa άλλαξε τον τύπο και μας έβαλε τον έναν στην 30 και τον άλλο στην 44. Να σημειωθεί, ότι μόνο για εκείνη την ημέρα, το Α380 είχε αντικατασταθεί από το A346, προφανώς λόγω υψηλής πληρότητας. Όλες τις άλλες ημέρες, στη θέση του A380 πετούσε ένα Α333.
Ήταν από τις λίγες πτήσεις μου με τετρακινητήριο. Τώρα που το σκέφτομαι, τα μόνα τετρακινητήρια που έχω πετάξει είναι ένα RJ100 της THY, δύο της Atlantic Airways, άλλο ένα της Ακατανόμαστης, δύο DH7 της Air Greenland κι ένα Ilyushin 62M της Air Koryo.
Τα καθίσματα μου φάνηκαν στενά και λίγο άβολα. Οι αποστάσεις ήταν στα όρια του ανεκτού, αλλά δεν τρελάθηκα. Πέρα από τα ακουστικά, την κουβέρτα και το μαξιλαράκι, δεν προσφέρθηκε amenity kit (όσοι έχετε περάσει διηπειρωτικό με THY, ίσως καταλαβαίνετε τι εννοώ), δηλαδή σκιάδιο, ωτοασπίδες κλπ. Ευτυχώς είχα φέρει δικό μου από την China Southern. Στο πίσω μέρος του Α346, τα καθίσματα ακολουθούν το σχήμα της ατράκτου, παράλληλα με τα παράθυρα, με αποτέλεσμα να σου δίνουν την ψευδαίσθηση ότι η άτρακτος στενεύει προς τα μπρος, επειδή εσύ κάθεσαι παράλληλα με τα συγκλίνοντα τμήματα της καμπίνας.
Όπως είπε και ο George, οι τουαλέτες βρίσκονται κάτω από την καμπίνα. Στο safety demo επισημάνθηκε ότι υπάρχουν 10 μάσκες οξυγόνου στο διάδρομο με τις τουαλέτες και γι’ αυτό το λόγο δεν επιτρέπεται η αναμονή περισσοτέρων από δέκα άτομα εκεί. Για κάποιον ακόμη λόγο, μας ενημέρωσαν ότι απαγορεύεται η παραμονή στα galleys, στις σκάλες προς τις τουαλέτες, καθώς και η συγκέντρωση περισσότερων του ενός ατόμου (!) σε ομάδες στους διαδρόμους, καθώς αυτό απαγορεύεται από τον Ομοσπονδιακό Νόμο.
To rotation διήρκεσε περίπου 50 δευτερόλεπτα. Ας είναι καλά η 100% πληρότητα. Άνοδος ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, καμπίνα σχετικά ήσυχη, σε σημείο που μπορούσες να ακούσεις αρκετές σειρές πιο μπροστά και να καταλάβεις τι γλώσσα μιλούσαν. Πτήση σε σχετικά χαμηλό ύψος αρχικά και «εκτόξευση» στις 38000 πόδια καθώς αφήναμε την Ιρλανδία.
Στο σημείο αυτό, ρίχνουμε το επίπεδο του trip report, αναφέροντας ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της πτήσης, το A346 μπΖέκαζε «αβέρτα» κι απροκάλυπτα στο διάβα του. Υπάρχει και σχετικό βίντεο. Κατά τα λεγόμενα του μέλους George, πολλές φάλαινες του Ατλαντικού πρέπει να τρελάθηκαν από τα chemtrails μας (και μάλλον γι’ αυτό και διήρκεσε 50” το rotation).
Φαγητό: Vegetarian Ovo-Lacto. Ζυμαρικά arrabiata, απλό βούτυρο συν μαργαρίνη με μυρωδικά, ψιλο-σκληρό ψωμάκι, ελληνική σαλάτα και πουτίγκα παπάγιας. Το σερβίρισμα ξεκίνησε από μπροστά αλλά εγώ σερβιρίστηκα πρώτος από τους υπόλοιπους επιβάτες του πίσω τμήματος, την ώρα που σερβίρονταν οι πρώτες σειρές της Οικονομικής. Οι επιλογές των στάνταρ γευμάτων ήταν μοσχάρι ή σπαγγέτι μπολωνέζ. Το αλκοόλ, το νερό και τα αναψυκτικά έρρεαν άφθονα, ενώ σε ατομικές συσκευασίες σερβιρίστηκαν μόνο η Coca Cola Light (15 cl) και η μπύρα (33 cl). Η Coca Cola Zero (που ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι διαφορά έχει από τη Light), σερβιρίστηκε κι αυτή από το μπουκάλι.
Πριν την προσγείωση, κι ενώ πετούσαμε πάνω από το εξωτικό Chicoutimi (βλ. παρακάτω για το σχετικό αφιέρωμα), ξεκίνησε το σερβίρισμα του σνακ. Ενδεικτικά, υπήρχαν κερασόπιτες, πίτσες καθώς και αυτό-που-έφαγε-ο-George. Οι vegetarian φάγαμε σαντουιτσάκι και παστέλι από χουρμάδες και βανίλια. Δεν το φωτογράφησα, ελπίζω να το έκανε ο George για μένα (ε, φανταστικέ μου trip reporter?)
Πλήρωμα: ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ, AUSGEZEICHNET. Τόσο ο ηγούμενος όσο και το υπόλοιπο προσωπικό ήταν άψογοι στη συμπεριφορά, με πολύ προσεγμένη εμφάνιση, κεφάτοι και αποτελεσματικότατοι στην εξυπηρέτηση μίας πτήσης με 100% πληρότητα.
IFE: OK, βασικά η κυριότερη μορφή ψυχαγωγίας για μένα, ήταν το Air Show. Η απόκριση της touch-screen οθόνης ήταν τραγική. Οι ταινίες, μου φάνηκαν βαρετές, ενώ δεν υπήρχε tail ή nose gear camera. Το δελτίο ειδήσεων του EuroNews δεν έπαιξε ποτέ. Για airRobics κλπ. ούτε κουβέντα: πού να βάλεις το μαξιλάρι, την κουβέρτα και πώς να κουνήσεις, όταν ο μπροστινός είχε φέρει την πλάτη του καθίσματος στο σαγόνι σου. Όπως έχω πει και στο παρελθόν, αν δεν κάθεσαι μπίζνες, η μόνη άσκηση που μπορείς να κάνεις για να αντιμετωπίσεις το «Σύνδρομο της Οικονομικής» είναι να ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρά σου.
Μία ενδιαφέρουσα ενότητα, ήταν εκείνη που σου δείχνει βιντεάκια με οδηγίες σχετικά με την άφιξή σου στα διάφορα αεροδρόμια όπου πετάει η Υπερεταιρεία: Atlanta, Charlotte, Baltimore, Newark, Beijing, Hong Kong, JFK, Montreal, Washington, Frankfurt, München, Dallas Fort Worth, Los Angeles και δε συμμαζεύεται. Έκατσα και τα είδα όλα (ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να γίνει και κανένα diversion προς Suvarnabhumi, ας μην πάμε σαν τους βλάχους αδιάβαστοι). Εδώ εννοείται ότι θα καταγγείλω την ανθελληνική πρόκληση της Lufthansa να μην εντάξει βιντεάκι με οδηγίες άφιξης στο υπερχάμπ των Μεσογείων, το γνωστό Ελβενιζέλ. Ελπίζω να διαβάσουν το trip report μας και στο ΛΑ.Ο.Σ. και να καταθέσουν επερώτηση στη Βουλή, γιατί το περιστατικό είναι σοβαρό και το θέμα είναι εθνικό.
Eπίσης, παρ’ όλες τις διαφημίσεις της Lufthansa για παροχή υπηρεσίας FlyNet στον υπερατλαντικό στόλο, και παρά το ότι υπήρχαν σαφέστατες οδηγίες σύνδεσης στο Lufthansa Magazin, η υπηρεσία ίντερνετ δεν ήταν διαθέσιμη σε αυτήν την πτήση, στερώντας μας την ευκαιρία να στείλουμε φωτογραφίες από τις 38000 πόδια. Το iPod μου δε συνδέθηκε ποτέ με το υπερπέραν, παρ‘ ότι ήμουν διατεθειμένος να σκάσω 3500 μίλια για μία ώρα στο ίντερνετ... (στις διακοπες ξοδεύω πολλά: λεφτά, κάρτες, τηλεκάρτες, τώρα και μίλια...)
Το βιντεάκι που προβλήθηκε στις overhead οθόνες για τις οδηγίες συμπλήρωσης των δηλώσεων του τελωνείου και της I-94 ήταν κατατοπιστικότατο. Λάθη δε συγχωρούνται από τις αμερικανικές αρχές. Χρησιμοποιήστε στιλό με μπίλια, χρώματος μπλε ή μαύρου. Τον αριθμό 1 πρέπει να τον γράφετε πάντα σαν Ι, τον αριθμό 7 πρέπει να τον γράφετε πάντα χωρίς τη γραμμή στη μέση και το 4 δεν πρέπει ποτέ να κλείνει στο πάνω μέρος (πρέπει να μένει ανοικτό σαν ποτηράκι). Ζητούμε τη συνεργασία σας σε αυτό το θέμα (ειδικά εσείς οι έλληνες προσέξτε γιατί ενδέχεται να προβούμε σε αναδιάρθρωση του χρέους σας). Τρομοκρατήθηκα λίγο, καθότι μου ξέφυγε ένα 4, που έκλεινε προς τα πάνω.
Φυσικά, το απόλυτο hit του AirShow, ήταν το Chicoutimi, που μας χάρισε αξέχαστες στιγμές στις 38000 πόδια. Αφού σταματήσαμε να βλέπουμε το Godthåb (κατά κόσμον Nuuk) στο χάρτη, αρχίσαμε να βλέπουμε μία παγκοσμίως άγνωστη πόλη, ονόματι Chicoutimi στη Newfoundland. Ποιο Quebec City, ποιο Montreal και ποια Ottawa... Chicoutimi και μόνο Chicoutimi βλέπαμε σε ολόκληρο τον ανατολικό Καναδά... Κατ' αναλογία, εάν το ίδιο αεροπλάνο περνούσε επάνω από τον ελληνικό εναέριο χώρο, ήταν πολύ πιθανόν να έδειχνε τους Gargaliani αντί για Athens ή αν πέταγε επάνω από την Κύπρο, είναι πολύ πιθανόν να έδειχνε το Stavros tis Psokas αντί για τη Larnaca. Το Chicoutimi μας γέννησε αρκετές απορίες, που μας απασχόλησαν για το υπόλοιπο της πτήσης: Αν το ελληνοποιούσαμε και το λέγαμε Τσικουτίμι, θα ήταν κλιτό; Θα έπαιρνε καταλήξεις (π.χ. ονομαστική: το Τσικουτίμι, γενική: του Τσικουτιμιού κ.ο.κ) ; Τελικά ανακάλυψα αυτό που είχα υποψιαστεί: το Chicoutimi, προφέρεται Σικουτιμί (με το Σ παχύ και τόνο στη λήγουσα), λόγω γαλλικής επιρροής. H απορία βέβαια παρέμενε: κλίνεται το Σικουτιμί στα ελληνικά ή όχι; Κάποια στιγμή φάνηκε άλλη μία πόλη με κουλό όνομα, αλλά δε θυμάμαι αν ήταν η Chibougamau (Σιμπουγκαμώ) ή κάποια άλλη. Πάντως δεν ήταν η Kawawachikamach γιατί αποκλείεται να ασχολούμασταν με το Chicoutimi, όταν υπήρχε κοτζαμάν Kawawachikamach. Ώρες-ώρες ανησυχώ πολύ όταν συνειδητοποιώ με τι βλακείες καίω τα εγκεφαλικά μου κύτταρα.
Στην προσγείωση ψιλοχεστhkαμε λίγο... διότι, τη στιγμή που εμείς ήμασταν στην τελική προς τον 31L, το 747 της AirChina βρισκόταν στην τελική του 22R. Όσοι κάθονταν από starboard, μάλλον δε θα ξεχάσουν αυτήν την προσγείωση. Δεν ξέρω αν συνηθίζονται τέτοιες προσεγγίσεις και προσγειώσεις εκεί, αλλά δευτερόλεπτα μετά από τη δική μας προσγείωση, βλέπαμε το 747 των κινέζων να βρίσκεται πίσω μας. Όταν δε το είδαμε και στη διπλανή πύλη, ήταν που είπαμε ότι θα βλέπαμε τα δύο πληρώματα να παίζουν μπουνιές... Ο κινέζος θα έκανε kung-fu και ο γερμανός κεφαλοκλείδωμα.
(Τα της άφιξης κλπ. κλπ. στο επόμενο επεισόδιο...)
- Εγγραφή
- 22/11/2002
- Μηνύματα
- 5.148
- Likes
- 420
- Περιοχή
- Dortmund
- Website
- www.airliners.gr
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- ANA
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- EDLW
Re: LH400 και Chicoutimi...
Με ψευδής πληροφορίες "έκλεψες" την ψήφο μου.
Θα ρίξω άπλετο φως στην υπόθεση και θα κινηθώ νομικά εναντίον σου κ. aakunz!!! :twisted:
Δεν μου τα είχες πει καλά τότε. Το ότι κρατούσες τις θέσεις για SXM δεν το ήξερα. Γιατί αν το ήξερα δεν θα σου επέτρεπα ποτέ να πας NYC και να αφήσεις το MD11 της ολλανδέζας.aakunz":36kt2e2s said:
Με ψευδής πληροφορίες "έκλεψες" την ψήφο μου. Θα ρίξω άπλετο φως στην υπόθεση και θα κινηθώ νομικά εναντίον σου κ. aakunz!!! :twisted:
fotis
Concorde-Class-Member
- Εγγραφή
- 04/02/2007
- Μηνύματα
- 1.714
- Likes
- 1
- Περιοχή
- Athens/Munich
- Website
- www.videoart.gr
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- IMP
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- EDDM
Να ποιός ανεβάζει τις τιμές και εξαφανίζει τις "φτηνές" θέσεις!!!aakunz":2e5en461 said:
Αν όμως το κοσμοδρόμιό μας περιλαμβανόταν στο χρηστικό βίντεο θα έθετε θέμα εισβολής του παγκόσμιιου ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου που κατατρώει το μόχτο του εργαζόμενου λαού το Π.Α.ΜΕ.aakunz":2e5en461 said:
Στο οποίο μένει πλέον μόνιμα ο γιατρός του φόρουμ. Σκέφτηκα να τον ρωτήσω για τη γενική πτώση αλλά φοβήθηκα ότι θα με ρωτούσε αν έχω ρίξει τη χοληστερίνη μου (και δε θέλω να του πω ψέματα).aakunz":2e5en461 said:
Re: LH400 και Chicoutimi...
(Ούτε το Visacapatnam και το Suvadivadol είναι είναι διεθνώς γνωστοί τουριστικοί προορισμοί,αλλά βρίσκονται στην Ασία και συνεπώς δέν έχουν σχέση με το παρόν θέμα...)
Αντιθέτως,άν ήταν οι μέν τής OAir και οι δέ τής A3,θα πέφτανε οι μούντζες και τα "Γαλλικά" σύννεφο ("ρέ πώς τόλμησες να με προσπεράσης;" ο ένας και "τί λές ρέ,ξέρεις ποιός είμαι εγώ;" ο άλλος..........)
Σύντροφε υπερπράκτωρ,όντως πρόκειται περί σοβαρωτάτης παραλείψεως διά την οποίαν ευθύνεται προσωπικώς η frau Angela και οφείλει να επανορθώση,χαρίζοντας το υπόλοιπον χρέος στην Ελλάδα (όχι απλώς κούρεμα,αλλά ξύρισμα γουλί δηλαδή).aakunz":2hkyuba2 said:
Ως γνωστόν,Ερυθρόδερμοι δέν υπάρχουν μόνο στίς ΗΠΑ,αλλά και στον Καναδά-οι Μοϊκανοί που αναφέρει ο συγγραφέας James Fenimore Cooper κάτι τέτοιο ήταν.Επόμενο είναι λοιπόν να υπάρχουν και πόλεις/περιοχές με ινδιάνικες ονομασίες.Ευτυχώς (γιά τους κατοίκους τών εν λόγω περιοχών) δέν είναι διεθνώς γνωστοί τουριστικοί προορισμοί,διαφορετικά πολλοί επώνυμοι τού διεθνούς jet-set θα είχαν πάθει γλωσσοδέτη,όντες υποχρεωμένοι να προφέρουν συχνά αυτά τά ονόματα...aakunz":2hkyuba2 said:
(Ούτε το Visacapatnam και το Suvadivadol είναι είναι διεθνώς γνωστοί τουριστικοί προορισμοί,αλλά βρίσκονται στην Ασία και συνεπώς δέν έχουν σχέση με το παρόν θέμα...)
Δέν νομίζω.Αμφότερα τα πληρώματα θα φερνόντουσαν ευγενικά-οι Γερμανοί λόγω επαγγελματικής ψυχρότητος και οι Κινέζοι λόγω φιλοσοφικής προσέγγισης.aakunz":2hkyuba2 said:
Αντιθέτως,άν ήταν οι μέν τής OAir και οι δέ τής A3,θα πέφτανε οι μούντζες και τα "Γαλλικά" σύννεφο ("ρέ πώς τόλμησες να με προσπεράσης;" ο ένας και "τί λές ρέ,ξέρεις ποιός είμαι εγώ;" ο άλλος..........)
evarestos13
Economy-Class-Member
- Εγγραφή
- 01/05/2010
- Μηνύματα
- 195
- Likes
- 0
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- UAE
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGTT
Ελπιζω την επιστροφη να μας την περιγραψετε μεσα απο το 380
AirNewZealand
V.I.P.-Class-Member
- Εγγραφή
- 09/04/2007
- Μηνύματα
- 1.237
- Likes
- 286
- Περιοχή
- Αθήνα
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- ANZ
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGAV
Re: LH400 και Chicoutimi...
Δεν ξέρω ποιός επιλέγει τις τοποθεσίες που εμφανίζονται στο airshow, αλλά έχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι είναι κοινές για όλες τις εταιρείες. Θυμάμαι σε πτήση προς Montreal με την αείμνηστη, εκτός από τις προαναφερθείσες Chicou & Chibou, εμφανιζόταν και η εξίσου παγκοσμίως γνωστή Drummondville, όταν πλέον πλησιάζαμε για προσγείωση στο Dorval.
aakunz":1yl7sffh said:
Δεν ξέρω ποιός επιλέγει τις τοποθεσίες που εμφανίζονται στο airshow, αλλά έχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι είναι κοινές για όλες τις εταιρείες. Θυμάμαι σε πτήση προς Montreal με την αείμνηστη, εκτός από τις προαναφερθείσες Chicou & Chibou, εμφανιζόταν και η εξίσου παγκοσμίως γνωστή Drummondville, όταν πλέον πλησιάζαμε για προσγείωση στο Dorval.
aakunz
Concorde-Class-Member
- Εγγραφή
- 27/09/2003
- Μηνύματα
- 4.250
- Likes
- 2.572
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- GRL
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGKC
Για όσους ενδιαφέρονται να γνωρίσουν περισσότερο τις ατραξιόν του εξωτικού Τσικουτιμιού, υπάρχει σχετικό βιντεάκι στο γιουτιούμπ:
http://www.youtube.com/watch?v=1xLrKYZBXMU
Είχαμε μείνει στην άφιξή μας στο Terminal 1 του JFK. Δεν ξέρω αν είναι έτσι και τα υπόλοιπα τέρμιναλ του αεροδρομίου, αλλά η πρώτη εικόνα είναι απογοητευτική και όχι και τόσο εντυπωσιακή. Αυτό που σε εντυπωσιάζει είναι οι εκατοντάδες κόσμου που περιμένουν να περάσουν από τον έλεγχο διαβατηρίων.Ο όλος χώρος στερείται αισθητικής. Όταν μάλιστα έχουν φτάσει ένα Α346 της Lufthansa, ένα Β744 της Air China και ένα Α330 της Alitalia, οι ουρές είναι τεράστιες. Αυτό ήταν και το τελευταίο σημείο όπου νοιώθαμε σαν βοοειδή σε κοπάδι. Ένας κύριος με εξωτική προφορά από την ινδική υπο-ήπειρο φώναζε στους εισερχομένους για να μπουν στην ουρά για τον έλεγχο. Ηλικιωμένες κυρίες, κλώνοι της Θεοπούλας, με πράσινα ταγιέρ και ασυρμάτους παρακολουθούσαν τους "επισκέπτες". Φτάνοντας στην "κεφαλή" της ουράς, μία κυρία έλεγε έναν αριθμό στους επιβάτες για να κατευθυνθούν στο γκισέ με το συγκεκριμένο αριθμό, που εκείνη έκρινε ότι δεν είχε κόσμο. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που ένοιωσα πως υπήρχε κάποιου είδους "αυστηρότητα" εκ μέρους των αρχών. Ο αστυνομικός που με έλεγξε ήταν χαμογελαστός και πολύ άνετος. Για όσους δεν έχουν πάει πριν, η διαδικασία είναι πολύ συγκεκριμένη: αρχικά ελέγχεται το διαβατήριο και η βίζα. Στα πλαίσια του Visa Waiver, δε χρειάζεστε βίζα, ωστόσο χρειάζεστε απαραίτητα ένα βιομετρικό διαβατήριο και μία ESTA (ένα είδος ηλεκτρονικής βίζας που εκδίδεται απλά και γρήγορα μέσω διαδικτύου). Η άλλη απαίτηση είναι να έχετε συμπληρωμένη μία δήλωση προς το τελωνείο (σας τη δίνει το πλήρωμα της πτήσης). Αν έχετε βίζα εν ισχύει, δε χρειάζεστε ESTA, ωστόσο θα χρειαστεί να συμπληρώσετε μία φόρμα Ι-94, την οποία και θα παραδώσετε στον αστυνομικό, καθώς και στο check-in την ημέρα της επιστροφής (μην τη χάσετε). Και εσείς θα πρέπει να έχετε συμπληρωμένη τη δήλωση για το τελωνείο. Ακολούθως θα ληφθούν τα δακτυλικά σας αποτυπώματα (και από τα δύο χέρια) και θα φωτογραφηθείτε, ασχέτως αν έχετε βίζα ή όχι. Όλα αυτά έγιναν με συνοπτικές διαδικασίες, ένα-δύο αστεία και χωρίς το παραμικρό ίχνος προσβλητικής, υποτιμητικής συμπεριφοράς εκ μέρους του υπαλλήλου. Αν είστε εντάξει, δεν έχετε κανένα λόγο να ανησυχείτε. Στην ερώτηση "Business or Pleasure?" απάντησα διπλωματικά "Long Weekend", αφού our pleasure was a serious business and there's no business without pleasure (ΟΚ, το τελευταίο δεν το είπα...).
Μία ακόμα συμβουλή: Παρά το ότι το site της ESTA πληροφορεί ότι δεν είναι απαραίτητη η επίδειξη της επιβεβαίωσης στα σημεία ελέγχου, οφείλω να ενημερώσω ότι στη Φρανκφούρτη μου ζητήθηκε να τη δείξω προκειμένου να δικαιολογήσω το ότι δεν υπήρχε βίζα στο διαβατήριό μου.
Στη συνέχεια θα πάρετε τις αποσκευές, οι οποίες -παρ' όλη την καθυστέρηση- δεν είχαν βγει ακόμα και θα περάσετε από τον τελωνειακό έλεγχο όπου και θα παραδώσετε τη φόρμα και θα περάσετε από την ανάλογη πύλη.
Περνώντας από το τελωνείο, βρίσκεστε πλέον στις αφίξεις. Εμείς κατευθυνθήκαμε προς το γκισέ των transfers, όπου και κάλεσα την Dial 7 (η οποία έχει κάποια σχέση με την πολύ δημοφιλή Tel Aviv Limo) για να ειδοποιήσουμε ότι είχαμε φτάσει και να ζητήσουμε να μας στείλουν το αυτοκίνητό μας. Τους λέτε τι ρούχα φοράτε και εκείνοι σας δίνουν τον αριθμό του αυτοκινήτου, για να το εντοπίσετε καλύτερα ανάμεσα στις εκατοντάδες αυτοκίνητα που περνούν μπροστά. Ας είναι καλά ο FlyingDoc, που μας είχε ενημερώσει σχετικά, μέσα από το δικό του trip report
. Στα λίγα λεπτά που μεσολάβησαν, τρία διαφορετικά άτομα μας προσέγγισαν για να μας "προσφέρουν" ταξί, κάτι το οποίο συνιστάται να αποφύγετε. Παρά το ότι η εταιρεία έχει συγχωνευθεί με την Tel Aviv Limo, γεγονός που άφηνε ελεύθερο το πεδίο για νεοταξικές θεωρίες σιωνισμού και άλλες μπούρδες, ο οδηγός μας ήταν ένας λιγομίλητος οδηγός ινδός "Σιχ" με το χαρακτηριστικό τουρμπάνι στο κεφάλι. Ο οδηγός ήταν λιγομίλητος με εμάς, διότι όλη την ώρα μέχρι τον προορισμό μας, μιλούσε διαρκώς και χαμηλοφώνως στο handsfree του.
Ο αυτοκινητόδρομος ήταν μποτιλιαρισμένος. Οι πρώτες εικόνες ήταν λίγο καταθλιπτικές, ωστόσο βγαίνοντας από το Midtown Tunnel, βρισκόμασταν στο μαγικό κόσμο της Νήσου Manhattan. Ήταν νωρίς το απόγευμα, όταν μπαίναμε στο ξενοδοχείο. Σχεδόν αμέσως βγήκαμε στους δρόμους για μία πρώτη γνωριμία με το Μεγάλο Μήλο. To Chicoutimi έμοιαζε με μακρινή ανάμνηση...
http://www.youtube.com/watch?v=1xLrKYZBXMU
Είχαμε μείνει στην άφιξή μας στο Terminal 1 του JFK. Δεν ξέρω αν είναι έτσι και τα υπόλοιπα τέρμιναλ του αεροδρομίου, αλλά η πρώτη εικόνα είναι απογοητευτική και όχι και τόσο εντυπωσιακή. Αυτό που σε εντυπωσιάζει είναι οι εκατοντάδες κόσμου που περιμένουν να περάσουν από τον έλεγχο διαβατηρίων.Ο όλος χώρος στερείται αισθητικής. Όταν μάλιστα έχουν φτάσει ένα Α346 της Lufthansa, ένα Β744 της Air China και ένα Α330 της Alitalia, οι ουρές είναι τεράστιες. Αυτό ήταν και το τελευταίο σημείο όπου νοιώθαμε σαν βοοειδή σε κοπάδι. Ένας κύριος με εξωτική προφορά από την ινδική υπο-ήπειρο φώναζε στους εισερχομένους για να μπουν στην ουρά για τον έλεγχο. Ηλικιωμένες κυρίες, κλώνοι της Θεοπούλας, με πράσινα ταγιέρ και ασυρμάτους παρακολουθούσαν τους "επισκέπτες". Φτάνοντας στην "κεφαλή" της ουράς, μία κυρία έλεγε έναν αριθμό στους επιβάτες για να κατευθυνθούν στο γκισέ με το συγκεκριμένο αριθμό, που εκείνη έκρινε ότι δεν είχε κόσμο. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που ένοιωσα πως υπήρχε κάποιου είδους "αυστηρότητα" εκ μέρους των αρχών. Ο αστυνομικός που με έλεγξε ήταν χαμογελαστός και πολύ άνετος. Για όσους δεν έχουν πάει πριν, η διαδικασία είναι πολύ συγκεκριμένη: αρχικά ελέγχεται το διαβατήριο και η βίζα. Στα πλαίσια του Visa Waiver, δε χρειάζεστε βίζα, ωστόσο χρειάζεστε απαραίτητα ένα βιομετρικό διαβατήριο και μία ESTA (ένα είδος ηλεκτρονικής βίζας που εκδίδεται απλά και γρήγορα μέσω διαδικτύου). Η άλλη απαίτηση είναι να έχετε συμπληρωμένη μία δήλωση προς το τελωνείο (σας τη δίνει το πλήρωμα της πτήσης). Αν έχετε βίζα εν ισχύει, δε χρειάζεστε ESTA, ωστόσο θα χρειαστεί να συμπληρώσετε μία φόρμα Ι-94, την οποία και θα παραδώσετε στον αστυνομικό, καθώς και στο check-in την ημέρα της επιστροφής (μην τη χάσετε). Και εσείς θα πρέπει να έχετε συμπληρωμένη τη δήλωση για το τελωνείο. Ακολούθως θα ληφθούν τα δακτυλικά σας αποτυπώματα (και από τα δύο χέρια) και θα φωτογραφηθείτε, ασχέτως αν έχετε βίζα ή όχι. Όλα αυτά έγιναν με συνοπτικές διαδικασίες, ένα-δύο αστεία και χωρίς το παραμικρό ίχνος προσβλητικής, υποτιμητικής συμπεριφοράς εκ μέρους του υπαλλήλου. Αν είστε εντάξει, δεν έχετε κανένα λόγο να ανησυχείτε. Στην ερώτηση "Business or Pleasure?" απάντησα διπλωματικά "Long Weekend", αφού our pleasure was a serious business and there's no business without pleasure (ΟΚ, το τελευταίο δεν το είπα...).
Μία ακόμα συμβουλή: Παρά το ότι το site της ESTA πληροφορεί ότι δεν είναι απαραίτητη η επίδειξη της επιβεβαίωσης στα σημεία ελέγχου, οφείλω να ενημερώσω ότι στη Φρανκφούρτη μου ζητήθηκε να τη δείξω προκειμένου να δικαιολογήσω το ότι δεν υπήρχε βίζα στο διαβατήριό μου.
Στη συνέχεια θα πάρετε τις αποσκευές, οι οποίες -παρ' όλη την καθυστέρηση- δεν είχαν βγει ακόμα και θα περάσετε από τον τελωνειακό έλεγχο όπου και θα παραδώσετε τη φόρμα και θα περάσετε από την ανάλογη πύλη.
Περνώντας από το τελωνείο, βρίσκεστε πλέον στις αφίξεις. Εμείς κατευθυνθήκαμε προς το γκισέ των transfers, όπου και κάλεσα την Dial 7 (η οποία έχει κάποια σχέση με την πολύ δημοφιλή Tel Aviv Limo) για να ειδοποιήσουμε ότι είχαμε φτάσει και να ζητήσουμε να μας στείλουν το αυτοκίνητό μας. Τους λέτε τι ρούχα φοράτε και εκείνοι σας δίνουν τον αριθμό του αυτοκινήτου, για να το εντοπίσετε καλύτερα ανάμεσα στις εκατοντάδες αυτοκίνητα που περνούν μπροστά. Ας είναι καλά ο FlyingDoc, που μας είχε ενημερώσει σχετικά, μέσα από το δικό του trip report
. Στα λίγα λεπτά που μεσολάβησαν, τρία διαφορετικά άτομα μας προσέγγισαν για να μας "προσφέρουν" ταξί, κάτι το οποίο συνιστάται να αποφύγετε. Παρά το ότι η εταιρεία έχει συγχωνευθεί με την Tel Aviv Limo, γεγονός που άφηνε ελεύθερο το πεδίο για νεοταξικές θεωρίες σιωνισμού και άλλες μπούρδες, ο οδηγός μας ήταν ένας λιγομίλητος οδηγός ινδός "Σιχ" με το χαρακτηριστικό τουρμπάνι στο κεφάλι. Ο οδηγός ήταν λιγομίλητος με εμάς, διότι όλη την ώρα μέχρι τον προορισμό μας, μιλούσε διαρκώς και χαμηλοφώνως στο handsfree του.Ο αυτοκινητόδρομος ήταν μποτιλιαρισμένος. Οι πρώτες εικόνες ήταν λίγο καταθλιπτικές, ωστόσο βγαίνοντας από το Midtown Tunnel, βρισκόμασταν στο μαγικό κόσμο της Νήσου Manhattan. Ήταν νωρίς το απόγευμα, όταν μπαίναμε στο ξενοδοχείο. Σχεδόν αμέσως βγήκαμε στους δρόμους για μία πρώτη γνωριμία με το Μεγάλο Μήλο. To Chicoutimi έμοιαζε με μακρινή ανάμνηση...
aakunz
Concorde-Class-Member
- Εγγραφή
- 27/09/2003
- Μηνύματα
- 4.250
- Likes
- 2.572
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- GRL
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGKC
NYC Day One!
Δεν ξέρω για το μέλος George, αλλά εμένα τουλάχιστον, αυτό το ταξίδι με είχε αγχώσει. Όσο διάβαζα τους ταξιδιωτικούς οδηγούς, τόσο πιο πολύ μπερδευόμουν με το τι θα έπρεπε να δω, πού θα έπρεπε να πάω, τί θα έπρεπε να φάω, πού δε θα έπρεπε να κυκλοφορώ και πόσο tip να αφήσω για να μη μου την πει ο σερβιτόρος. Για καλή μας τύχη, το μέλος Computerise, το οποίο έχει οργώσει το Μεγάλο Μήλο, μας είχε δώσει τις κατάλληλες συμβουλές για φαγητό, ξενοδοχείο (και φθηνά εσώρουχα, στην περίπτωση που χανόταν κάποια βαλίτσα). Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν στο εν λόγω μέλος, αλλά και στο μέλος Flying Doc για το υποδειγματικό trip report του.
Είχαμε συναινέσει η πρώτη μας μέρα να έχει περιορισμένες δραστηριότητες, λόγω των δεκατεσσάρων ωρών πτήσης που είχαμε στις πλάτες μας. Σχεδόν αμέσως, βγήκαμε από το ξενοδοχείο για μας για μία πρώτη γνωριμία (σιχαίνομαι να χρησιμοποιώ αυτήν έκφραση, γιατί μου θυμίζει κατάρτιση προγράμματος για γκρουπ).
Το ξενοδοχείο που μείναμε ήταν το Gershwin hotel, στην 27η Οδό και 7η Λεωφόρο (πιο "κέντρο" πεθαίνεις). Οφείλω να σας προειδοποιήσω για μερικά πράγματα, πριν σπεύσετε να κλείσετε το δωμάτιο. Το ξενοδοχείο ανήκει στην κατηγορία των 2 αστέρων. Οι ιδιοκτήτες του είναι ένα ζευγάρι φιλότεχνων, οι οποίοι φρόντισαν να διακοσμήσουν τους κοινόχρηστους χώρους, αλλά και τα δωμάτια με αυθεντικά έργα τέχνης, σε τέτοιο σημείο, ώστε να σου δίνεται η εντύπωση του πολύ “ψαγμένου” και μετα-μοντέρνου, το οποίο καλύπτει τις αδυναμίες ενός ανάλογου ξενοδοχείου. Εν παραδείγματι: στο Lobby σε υποδέχεται ένα γυμνό άγαλμα με κεφάλι-μανιτάρι. Στο ασανσέρ βρίσκεται το τρισδιάστατο έργο ενός πολύ γνωστού φωτογράφου, το οποίο είναι τόσο πειστικό που νομίζεις ότι μέσα στο ασανσέρ βρίσκεται μονίμως κάποιος κύριος. Όλοι οι χώροι είναι πεντακάθαροι, τα μπάνια είναι βολικότατα και καθαρά σαν χειρουργεία και τα κρεβάτια είναι ανεκτά. Όλα τα δωμάτια διαθέτουν wi-fi, το οποίο ήταν δωρεάν λόγω κάποιας προσφοράς, αρκεί να ζητήσετε να σας ενεργοποιήσουν τους κωδικούς σας από τη reception. Το σήμα ήταν σχετικά καλό, σε σημείο που μπορούσα να μιλήσω κανονικότατα μέσω του skype μου. Η ιδιαιτερότητα του ξενοδοχείου έγκειται στο ότι οι κάτω όροφοι έχουν κοιτώνες 4-10 κρεβατιών με τιμές από $10 το άτομο τη νύχτα. Το δικό μας δωμάτιο, ένα superior, κόστισε περίπου €110 τη νύχτα, τιμή εξαιρετικά σκανδαλώδης για το Manhattan. Το βρήκα από τη δουλειά, όταν η αρχική κράτηση ήταν στα περίπου €170. Επίσης, στα €110 τη νύχτα, έχεις κάθε διάθεση να συγχωρέσεις το γεγονός ότι το ένα και μοναδικό ασανσέρ έχει συχνότητα δρομολογίων προαστιακού σιδηροδρόμου και το ότι στην περίπτωση που ξεχνούσες κάτι στο δωμάτιο, χρειαζόσουν περίπου 20 λεπτά μέχρι να έρθει το ασανσέρ, να ανέβεις, να πάρεις το αντικείμενο, να ξαναπεράσει το ασανσέρ και να κατέβεις, καθ' ότι το δωμάτιο βρισκόταν στον ενδέκατο όροφο.
Φοβερή λεπτομέρεια: το ξενοδοχείο βρίσκεται μεσοτοιχία με το Μουσείο του Σεξ.
Το πρώτο μας απόγευμα περπατήσαμε μέχρι την Times Square (φωτό 1 και φωτό 2) και στη συνέχεια, αφού βγάλαμε τις 7ήμερες metrocards μας ($29), μπήκαμε στο παρακμιακό μεν, εξυπηρετικότατο δε, νεοϋορκέζικο μετρό για να πεταχτούμε μέχρι το Chelsea και να φάμε χάμπουργκερ στο εξ ίσου παρακμιακό και underground Corner Bistro, στο οποίο φτάσαμε μετά από τις οδηγίες μίας αξιαγάπητης ηλικιωμένης κυρίας, η οποία μας είδε να κοιτάμε το χάρτη με απορία. Τα cheeseburgers μας αποζημίωσαν δεόντως κι όπως καταλάβατε, οι χορτοφαγικές μου τύψεις είχαν πάει περίπατο.
Επιστρέψαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο. Για καλή μας τύχη, όλα έδειχναν πως το jet lag δε μας είχε επηρεάσει ιδιαίτερα.
Δεν ξέρω για το μέλος George, αλλά εμένα τουλάχιστον, αυτό το ταξίδι με είχε αγχώσει. Όσο διάβαζα τους ταξιδιωτικούς οδηγούς, τόσο πιο πολύ μπερδευόμουν με το τι θα έπρεπε να δω, πού θα έπρεπε να πάω, τί θα έπρεπε να φάω, πού δε θα έπρεπε να κυκλοφορώ και πόσο tip να αφήσω για να μη μου την πει ο σερβιτόρος. Για καλή μας τύχη, το μέλος Computerise, το οποίο έχει οργώσει το Μεγάλο Μήλο, μας είχε δώσει τις κατάλληλες συμβουλές για φαγητό, ξενοδοχείο (και φθηνά εσώρουχα, στην περίπτωση που χανόταν κάποια βαλίτσα). Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν στο εν λόγω μέλος, αλλά και στο μέλος Flying Doc για το υποδειγματικό trip report του.
Είχαμε συναινέσει η πρώτη μας μέρα να έχει περιορισμένες δραστηριότητες, λόγω των δεκατεσσάρων ωρών πτήσης που είχαμε στις πλάτες μας. Σχεδόν αμέσως, βγήκαμε από το ξενοδοχείο για μας για μία πρώτη γνωριμία (σιχαίνομαι να χρησιμοποιώ αυτήν έκφραση, γιατί μου θυμίζει κατάρτιση προγράμματος για γκρουπ).
Το ξενοδοχείο που μείναμε ήταν το Gershwin hotel, στην 27η Οδό και 7η Λεωφόρο (πιο "κέντρο" πεθαίνεις). Οφείλω να σας προειδοποιήσω για μερικά πράγματα, πριν σπεύσετε να κλείσετε το δωμάτιο. Το ξενοδοχείο ανήκει στην κατηγορία των 2 αστέρων. Οι ιδιοκτήτες του είναι ένα ζευγάρι φιλότεχνων, οι οποίοι φρόντισαν να διακοσμήσουν τους κοινόχρηστους χώρους, αλλά και τα δωμάτια με αυθεντικά έργα τέχνης, σε τέτοιο σημείο, ώστε να σου δίνεται η εντύπωση του πολύ “ψαγμένου” και μετα-μοντέρνου, το οποίο καλύπτει τις αδυναμίες ενός ανάλογου ξενοδοχείου. Εν παραδείγματι: στο Lobby σε υποδέχεται ένα γυμνό άγαλμα με κεφάλι-μανιτάρι. Στο ασανσέρ βρίσκεται το τρισδιάστατο έργο ενός πολύ γνωστού φωτογράφου, το οποίο είναι τόσο πειστικό που νομίζεις ότι μέσα στο ασανσέρ βρίσκεται μονίμως κάποιος κύριος. Όλοι οι χώροι είναι πεντακάθαροι, τα μπάνια είναι βολικότατα και καθαρά σαν χειρουργεία και τα κρεβάτια είναι ανεκτά. Όλα τα δωμάτια διαθέτουν wi-fi, το οποίο ήταν δωρεάν λόγω κάποιας προσφοράς, αρκεί να ζητήσετε να σας ενεργοποιήσουν τους κωδικούς σας από τη reception. Το σήμα ήταν σχετικά καλό, σε σημείο που μπορούσα να μιλήσω κανονικότατα μέσω του skype μου. Η ιδιαιτερότητα του ξενοδοχείου έγκειται στο ότι οι κάτω όροφοι έχουν κοιτώνες 4-10 κρεβατιών με τιμές από $10 το άτομο τη νύχτα. Το δικό μας δωμάτιο, ένα superior, κόστισε περίπου €110 τη νύχτα, τιμή εξαιρετικά σκανδαλώδης για το Manhattan. Το βρήκα από τη δουλειά, όταν η αρχική κράτηση ήταν στα περίπου €170. Επίσης, στα €110 τη νύχτα, έχεις κάθε διάθεση να συγχωρέσεις το γεγονός ότι το ένα και μοναδικό ασανσέρ έχει συχνότητα δρομολογίων προαστιακού σιδηροδρόμου και το ότι στην περίπτωση που ξεχνούσες κάτι στο δωμάτιο, χρειαζόσουν περίπου 20 λεπτά μέχρι να έρθει το ασανσέρ, να ανέβεις, να πάρεις το αντικείμενο, να ξαναπεράσει το ασανσέρ και να κατέβεις, καθ' ότι το δωμάτιο βρισκόταν στον ενδέκατο όροφο.
Φοβερή λεπτομέρεια: το ξενοδοχείο βρίσκεται μεσοτοιχία με το Μουσείο του Σεξ.
Το πρώτο μας απόγευμα περπατήσαμε μέχρι την Times Square (φωτό 1 και φωτό 2) και στη συνέχεια, αφού βγάλαμε τις 7ήμερες metrocards μας ($29), μπήκαμε στο παρακμιακό μεν, εξυπηρετικότατο δε, νεοϋορκέζικο μετρό για να πεταχτούμε μέχρι το Chelsea και να φάμε χάμπουργκερ στο εξ ίσου παρακμιακό και underground Corner Bistro, στο οποίο φτάσαμε μετά από τις οδηγίες μίας αξιαγάπητης ηλικιωμένης κυρίας, η οποία μας είδε να κοιτάμε το χάρτη με απορία. Τα cheeseburgers μας αποζημίωσαν δεόντως κι όπως καταλάβατε, οι χορτοφαγικές μου τύψεις είχαν πάει περίπατο.
Επιστρέψαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο. Για καλή μας τύχη, όλα έδειχναν πως το jet lag δε μας είχε επηρεάσει ιδιαίτερα.
pulsar
Economy-Class-Member
- Εγγραφή
- 28/08/2005
- Μηνύματα
- 155
- Likes
- 15
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- EHAM
Στο Gershwin είχα μείνει κι εγώ την πρώτη φορά που πήγα στη NYC, ακριβώς πριν τέσσερα χρόνια.
Μου φέρατε ωραίες αναμνήσεις, μπράβο!
Χαίρομαι που το ξενοδοχείο παραμένει όπως το θυμάμαι. (όπως κι ο ανελκυστήρας
) Ανυπομονώ να επιστρέψω.
Να δούμε πότε, καθότι η ταξιδιωτική λίστα είναι μακροσκελής.. :?
Συνεχίστε, σας διαβάζουμε!
Μου φέρατε ωραίες αναμνήσεις, μπράβο!
Χαίρομαι που το ξενοδοχείο παραμένει όπως το θυμάμαι. (όπως κι ο ανελκυστήρας
) Ανυπομονώ να επιστρέψω.Να δούμε πότε, καθότι η ταξιδιωτική λίστα είναι μακροσκελής.. :?
Συνεχίστε, σας διαβάζουμε!