Τα μίλια είναι πολλά, το μήλο όμως ένα (ATH-JFK-ATH με LH)

[aakunz]

NYC Day Two!

Η δεύτερη ημέρα της υπερπαραγωγής ξεκίνησε με ένα πρωινό-υπερπαραγωγή με βάφλες κανέλλας και μήλο μαζί με ένα εξαιρετικό latte στο Birch Coffee, το café, που βρίσκεται εντός του ξενοδοχείου. Ακολούθησε πρωινός περίπατος μέχρι το πρώτο από τα ιερά και όσια μέρη προσκηνύματος του ταξιδιού μας, το Μουσείο Αεροδιαστημικής Intrepid και το σημείο όπου είχε κάνει ditching η US1549. Στην πορεία αποτίσαμε φόρο τιμής προς την Τράπεζα Μαραθώνος (My Greek Fat Banking) και ακολούθως προχωρήσαμε προς τον Grand Central, όπου και θαυμάσαμε την εσωτερική διακόσμηση αλλά και την über-alles-urban-legend-περσόνα που είχε σποττάρει και ο Δόκτωρ Σώτος. Εμείς, παρ' όλη τη διακριτικότητά μας, δεν το καταφέραμε.
http://www.flickr.com/photos/61209543@N07/5576298887/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N07/5576883096/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N07/5576882370/


Μετά την παρέκβασή μας, βγήκαμε και πάλι στο δρόμο για τη σποττερική Μέκκα μας. Περάσαμε έναν έλεγχο ασφαλείας, πληρώσαμε τα $24 μας και ήμασταν έτοιμοι να συναντήσουμε το πεπρωμένο μας. Ό,τι και να πεις, φυσικά είναι λίγο, ειδικά όταν το ανυπέρβλητο αντικείμενο του πόθου μας, έμοιαζε έτοιμο να κάνει rotation.
http://www.flickr.com/photos/61209543@N07/5576883862/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N07/5576884730/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N07/5576300185/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N07/5576885622/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N07/5576301089/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N07/5576301707/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N07/5576886756/

Επάνω στο USS Intrepid, ακολούθησε video-briefing (η χαρά του κολλημένου μακαρθικού) και ακολούθως βγήκαμε στο flight deck, μήπως και τρώγαμε κανένα jetblast, όπου και θαυμάσαμε όλα τα απαυγάσματα της αεροδιαστημικής, που έσπερναν θάνατο για χάρη της παγκόσμιας ειρήνης. Ανάμεσά τους, ένα A12 Blackbird, ένα F-16 της Καταιγίδας της Ερήμου και ένα ισραηλινό Kfir, που μου έδωσε την ευκαιρία να δείξω στο μέλος George τη λέξη Yisrael επάνω του.

http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/

Συγκινημένοι επιστρέψαμε στο φιλόξενο Manhattan, βγήκαμε στο Time Warner Center, επάνω στο Columbus Circle και μπήκαμε στο μαγικό κόσμο του Central Park. Περπατήσαμε αρκετά και κάπου εκεί, οι δρόμοι μας χώρισαν: το μέλος George θα πήγαινε στο μουσείο Solomon Guggenheim και το μέλος aakunz θα επισκεφτόταν το Met, δηλαδή το Μητροπολιτικό Μουσείο της Τέχνης.

http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/

Το Met δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Η ελληνική, η ρωμαϊκή και η κυπριακή συλλογή είναι άψογα οργανωμένες Η Αιγυπτιακή Συλλογή στεγάζεται σε ολόκληρη ξεχωριστή πτέρυγα και ο χρόνος περνάει απίστευτα χωρίς να το καταλάβεις.
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/


Είχε ξεκινήσει να νυχτώνει όταν ξεμπερδέψαμε με τα μουσεία και τη βαθειά κουλτούρα και είπαμε να δοκιμάσουμε άλλο ένα λαμπρό δείγμα του εγχώριου πολιτισμού που ακούει στο όνομα Lombardi's Pizza (32 Spring St, Manhattan, NY 10012) . Σύμφωνα με την ιστοσελίδα τους, πρόκειται για την πρώτη πιτσαρία της Αμερικής, που άνοιξε το 1905. Η τεχνογνωσία που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή της ιστοσελίδας, δείχνει ότι όντως είναι πολύ παλιά (πιο “home-made” πεθαίνεις). Στην είσοδο γινόταν λαϊκό προσκήνυμα. Μπήκαμε στη λίστα και βρήκαμε τραπέζι 45 λεπτά αργότερα. Ο ελληνο-αμερικανός σερβιτόρος μας προειδοποίησε να πάρουμε τις “μικρές” πίτσες, συμβουλή που απεδείχθη σωτήρια όταν έφτασαν οι τεραστίων διαστάσεων small pizzas που είχαμε παραγγείλει. Αν πάτε, δοκιμάστε κάτι τολμηρό: η πίτσα με σπανάκι και μανιτάρια κλέβει την παράσταση!

Δε θυμάμαι σε τι κατάσταση επιστρέψαμε στο Gershwin. Οι ιδιοκτήτες είχαν οργανώσει ένα καλλιτεχνικό workshop και είχαν προσκαλέσει διάφορους καλλιτέχνες, οι οποίοι είχαν μετατρέψει τα δωμάτιά τους σε ατελιέ. Το μέλος George επισκέφθηκε και αυτό το πολύβουο μελίσσι καλλιτεχνικής δημιουργίας. Εγώ έμεινα στο δωμάτιο. Θυμάμαι ότι είχαμε προγραμματίσει κάτι πραγματικά καλό για την επόμενη ημέρα. Μόνο που αυτό που τελικά συνέβη, δεν το περιμέναμε...

Μετανοείτε! Η υπερπαραγωγή συνεχίζεται!

 

[MerNion]

Εισαι ειδικός στο να μας κρατάς σε αγωνία... Γράψε τουλάχιστον τι έγινε και σταμάτα το μετά!!!!!!!!!!

 

[aakunz]

NYC Day Three (Praise the Lord!)

Κατ' αρχάς, οφείλω να ζητήσω συγγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά περιμέναμε να εγγραφούν νέα μέλη (λόγω συνεντεύξεων Aegean), μπας και κάνουμε περισσότερα views. Στην πορεία μας πρόλαβαν οι εξελίξεις στο φλέγον θέμα της Hellenic Imperial, για δουλειά της οποίας βρεθήκαμε στο Μεγάλο Μήλο (το αφεντικό δε μας είχε ενημερώσει για τα A321 και τα Α343, φαντάζομαι ότι ούτε κι εκείνος ήξερε τίποτα όταν έπαιζε το επιτραπέζιό AeroMonopoli του).

Από απόψεως καιρικών συνθηκών, η Κυριακή ξημέρωσε δυσοίωνα και βροχερά. Ως γνωστόν, η Κυριακή είναι η ημέρα του Θεού για τους χριστιανούς και το μέλος Computerise μας είχε εφιστήσει την προσοχή στην κυριακάτικη των λειτουργία 11π.μ. της Abyssinian Baptist Church, στο εξωτικό Χάρλεμ, η οποία ήταν ανοικτή για τους τουρίστες. Η αλήθεια είναι ότι δε θέλαμε να χάσουμε με τίποτα τη λειτουργία, παρά το γεγονός ότι τα σαββατοκύριακα είμαι ραελιανός στο θρήσκευμα, ενώ τις εργάσιμες είμαι εβραιοβουδιστής (σαν το Steven Seagal) με μάνα μεγαλωμένη από καθολικές καλόγριες του τάγματος της Jeanne d' Arc, αλλά εορτάζω τις θρησκευτικές γιορτές της πατρίδος, ανάλογα με το αν κάνουν τουλάχιστον τριήμερο.

Μπήκαμε στην ιστοσελίδα για να διαβάσουμε τα περί της επισκέψεώς μας. Την προσοχή μας τράβηξαν τα εξής:

The Abyssinian Baptist Church is not aligned with any third-party Tour Companies. THERE IS NO FEE TO WORSHIP AT THE ABYSSINIAN BAPTIST CHURCH.

Απλά μην ξεχάσετε να αγοράσετε κανένα CD από το tourist shop μας...

Tourists are welcome to the 11am Worship Service ONLΥ

Όχι για μας, αλλά τις φουκαριάρες τις μάνες μας το κάνουμε...

Worship at The Abyssinian Baptist Church IS NOT A GOSPEL PERFORMANCE or entertainment of any kind.

Απλά το κάνουμε για τους τουρίστες...

Because of high-volume tourism, ALL tourists must proceed to the “Tourist Entry Point” located on the Southeast corner of West 138th Street & Adam Clayton Powell, Jr. Blvd. for entry into The Abyssinian Baptist Church. ADMITTANCE IS NOT GUARANTEED.
Note that the “Tourist Entry Point” is an outdoor location. Tourists should be prepared to stand for a significant period of time and tolerate inclement weather

Η λειτουργία ήταν δωρεάν, δεν είχε -και καλά- ψυχαγωγικό χαρακτήρα, έπρεπε να περιμένουμε στη βροχή μέχρι να μπούμε (αν τελικά μπαίναμε), από ξεχωριστή “τουριστική” είσοδο και να μην αποχωρήσουμε πριν τελειώσει η λειτουργία. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι η λειτουργία ήταν ειδικά σχεδιασμένη για τους τουρίστες και ότι ήταν και πιο “tourist trap” πεθαίνεις. Παρ' όλα αυτά, μέρα του Θεού γαρ, είπαμε να πάμε, μια και εκεί κοντά είναι και το φημισμένο εστιατόριο της Sylvia (νυν υπερ πάντων το φαΐ).

Πήραμε το μετρό και το μαρτυρικό δρόμο μέχρι το αμφιλεγόμενο Χάρλεμ, για το οποίο φυσικά ακούς ένα σωρό πράγματα (και δεν είναι για το πόσο ασφαλής θα είσαι). Βγαίνοντας από το σταθμό, ήταν ξεκάθαρο ότι είχαμε βγει σε μία εντελώς διαφορετική περιοχή από το κεντρικό Μανχάτταν, για να μη σας πω ότι είχαμε την εντύπωση ότι ήταν η όλη “κουλτούρα” της εν λόγω περιοχής, αρκετές χιλιάδες μίλια από αυτήν που βλέπαμε 20 λεπτά νωρίτερα, λίγο πιο νότια. Το Χάρλεμ είναι μία αρκετά υποβαθμισμένη περιοχή, πολύ χαμηλού εισοδήματος. Η θρησκεία αποτελεί το συνεκτικό κρίκο που ενώνει τους ανθρώπους και αυτό ήταν ξεκάθαρο εκεί. Αν στο Μανχάτταν βλέπεις μία τράπεζα σε κάθε γωνία, εκεί βλέπεις μία εκκλησία, εξ ου και η φήμη για τις εξαιρετικές “μαύρες” χορωδίες τους. Αν θέλετε τη δική μου γνώμη, η θρησκεία αποτελεί ουσιαστικά την αφορμή. Αυτό που κρατάει κοντά τους ανθρώπους είναι μάλλον η ανάγκη να νοιώσουν πως έχουν κάποιον δίπλα τους. Αυτό κατάλαβα εγώ εκείνη την ημέρα, απλά δεν ήμουν και τόσο προετοιμασμένος.

Φτάσαμε στην Εκκλησία με γρήγορο βήμα, αφ' ενός γιατί κρύο και βροχή δεν βοηθούσαν, αφ' ετέρου γιατί ήταν από τις λίγες φορές που νοιώθαμε τόσο παρείσακτοι. Η εικόνα εκεί επιβεβαίωσε τις υποψίες μας: η εκκλησία είχε “πορτιέρηδες” ενώ η ουρά των “τουριστών” περικύκλωνε το τετράγωνο. Κάποια στιγμή κι ενώ ένας νεαρός μας μοίραζε φυλλάδια για μία παράσταση-παρωδία gospel, ένας “πορτιέρης” ήρθε προς το μέρος μας, λέγοντάς μας ότι καλύτερα να φύγουμε γιατί η εκκλησία ήταν γεμάτη και ότι υπήρχε μία άλλη εκκλησία “five blocks ahead”. Προς στιγμήν σκεφτήκαμε να επιστρέψουμε στο Μανχάτταν, μια και δεν υπήρχε λόγος να μείνουμε στο Χάρλεμ, μέχρι να μεσημεριάσει και να πάμε στης Σύλβιας, αλλά στο πνεύμα της ημέρας, είπαμε ένα “Never give up hope” και προχωρήσαμε.

Φτάσαμε στη Williams Methodist Episcopal Church, μία μικρή και ταπεινή εκκλησία, χωρίς πορτιέρηδες-μπράβους. Ανοίξαμε δειλά την πόρτα όπου μας υποδέχθηκαν ορισμένες αρκετά ηλικιωμένες κυρίες με άσπρα πλεκτά ταγιέρ. Σχεδόν αμέσως, μία από αυτές μας έβαλε μέσα, δείχνοντας τις θέσεις μας. Εκείνη τη στιγμή η μικρή χορωδία έψελνε κάποιον από τους πολλούς ύμνους που θα ακούγαμε εκείνη τη μέρα. Το εκκλησίασμα, ήταν ζήτημα αν αριθμούσε περί τα 25 άτομα. Εγώ, o George και άλλοι τρεις τουρίστες ήμασταν οι μόνοι “ξένοι” (aka λευκοί) μέσα εκεί. Με το τέλος του ύμνου, η “ηγουμένη” άρχισε τα απανωτά "Hallelujah, praise the Lord everybody, amen". Το εκκλησίασμα παραληρούσε ενώ μία ηλικιωμένη κυρία από πίσω μας είχε πέσει σε κανονική νιρβάνα. Οι “ξένοι” τράβηξαν την προσοχή της “ηγουμένης” οι οποία ζήτησε να πούμε δυο λόγια για εμάς. Η κυρία με το πλεκτό ταγιέρ μας ζήτησε να σηκωθούμε. Στο άκουσμα του “we came from Greece”, η ηγουμένη της χορωδίας άρχισε τα “Kalimera, Christos Anesti! We are so blessed that we have friends from Greece with us today, Christos Anesti everybody”. Οι διπλανοί ήταν ισπανοί. Ευτυχώς για το επίπεδο της λειτουργίας, η ηγουμένη δεν άρχισε τα “ole, venceremos, hasta la victoria siempre!”. Τότε ήταν που συνέβη το απίστευτο: ολόκληρο το εκκλησίασμα ήρθε να σφίξει τα χέρια των επισκεπτών. Ανάμεσά τους ήταν και μία πανέμορφη αφροαμερικανή. Ίσως το top των ωραίων γυναικών που είδαμε σε αυτό το ταξίδι.

Στη συνέχεια, το μικρόφωνο πήρε ο πάστορας, ο οποίος διάβασε το εδάφιο της Θεραπείας του Τυφλού, από το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο και με αφορμή αυτό άρχισε τα κλασσικά: never lose your faith, whenever desperate, always remember that Lord is always like the sun behind the clouds on a rainy day. So praise the Lord everybody. Η κυρία που την είχαμε αφήσει στη νιρβάνα, βρισκόταν σε πραγματικό παροξυσμό και δε σταματούσε να σχολιάζει τα λεγόμενα του πάστορα με διάφορα hmmmm, oh yeah τα οποία συγκέντρωναν μέσα τους τόσο υπαινιγμό που νόμιζες ότι εκτόξευε βέλη προς πάσα κατεύθυνση. Μέχρι που ήρθε και πάλι η ώρα να ψάλουμε άλλον ένα ύμνο. Η κυρία με το ταγιέρ ξαναήρθε, μας έδωσε τα prayer books και αρχίσαμε το τραγούδι. Βασικά, εγώ άρχισα το τραγούδι, γιατί το μέλος George έλεγε: “Θα το λέω και δε θα με πιστεύουν. Είμαι στο Χάρλεμ και έχω δίπλα μου τον aakunz να τραγουδάει gospel”. Είχε βοηθήσει και το ότι είχα δει το “Sister Act” και εκείνη τη διαφήμιση της Cosmote με την Κάλυψη-Αποκάλυψη.

Η λειτουργία τελείωσε με υποχρεωτική μετάληψη και την Κυριακή Προσευχή. Oι ισπανοί αρνήθηκαν πεισματικά να μεταλάβουν. Τι περιμένεις από τους πολίτες μίας χώρας που έχει εθνικό αερομεταφορέα την Iberia...

Ξαναβγήκαμε στη βροχή, για να πάμε στης Σύλβιας, όπου για κακή μας τύχη, γινόταν και πάλι λαϊκό προσκήνυμα, ο κόσμος περίμενε υπομονετικά μέσα στη βροχή, μέχρι να ελευθερωθεί κάποιο τραπέζι, οπότε αποφασίσαμε να βρούμε κάποιο άλλο μέρος για πραγματική τροφή (η πνευματική τροφή δεν ήταν αρκετή, ντρέπομαι που το λέω). Τη λύση έδωσε το τουρκικό εστιατόριο Beyoğlu, στο Upper East Side, όπου την πέσαμε στα börek, kebab, köfte, το πολίτικο σπανάκι, συνοδεία μίας Efes.

Τα πολίτικα εδέσματα μας άνοιξαν την όρεξη για περισσότερη πνευματική τροφή, γι' αυτό και συνεχίσαμε με το MoMA, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, όπου το φιλότεχνο μέλος George μου έκανε μία εισαγωγή στον αφηρημένο εξπρεσσιονισμό του Marc Rothko, αν κι εγώ προτίμησα την Έναστρη Νύχτα του Van Gogh, Το Όνειρο του Rousseau και... The Art of Aviation by MoMA, διότι όπως είναι γνωστό, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι... Σημαντική λεπτομέρεια: η χρήση των ακουστικών για την ξενάγησή σας στο μουσείο είναι δωρεάν, υπό την προϋπόθεση ότι θα τους αφήσετε κάποιο έντυπο που αποδεικνύει την ταυτοπροσωπία σας, αλλά δε δέχονται διαβατήρια. Συνεπώς, καλό θα ήταν να έχετε μαζί σας μία ταυτότητα ή ένα δίπλωμα οδήγησης, προκειμένου να τους δώσετε για να σας δώσουν τα ακουστικά. Αν έχετε smartphone ή iPod Touch, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον οδηγό του μουσείου, μέσω δωρεάν Wi-Fi χωρίς να πάρετε τη συσκευή.

Βέβαια, οι πνευματικές αναζητήσεις εκείνο το βράδυ, δεν είχαν τελειώσει. Tο μέλος George, κατόπιν προτροπής του μέλους Computerise (ήταν οργανωμένο το έγκλημα) πρότεινε να πάμε στο Jazzάδικο Smoke, όπου η βραδιά μάλλον ήταν αφιερωμένη στην acid jazz, η οποία προφανώς και έχει και κάποια θρησκευτική έννοια, δεδομένου ότι σου δίνει μία ιδέα πώς είναι στην κόλαση. Δεν ξέρω αν ένα ρεσιτάλ Bluegrass που είχε υπ' όψιν το μέλος George θα ήταν ένας ακόμα πιο μαρτυρικός τρόπος να κλείσεις μία μέρα που ξεκίνησε με γκόσπελ. Για πιο mainstream καταστάσεις μπορείτε να κλείσετε θέση σε μία από τις συναυλίες jazz του Time Warner Centre με φόντο το Columbus Circle τη νύχτα.

Συνεχίζεται με την προτελευταία και τελευταία μέρα. Στη συνέχεια, ο προϊστάμενος καμπίνας, George θα επιμεληθεί του σερβιρίσματος και του IFE των πτήσεων επιστροφής...

 

[fotis]

Στο γιατρό σας τα έχετε πει αυτά;
(αρχίζω και πιστεύω ότι μας μπΖεκάζουν)

 

[Hastaroth]

Από την μία ο GP707 μένει σε "σατανικό" δωμάτιο (666) στο SXM.

Από την άλλη,ο aakunz τραγουδάει gospel στο Harlem.

Τί άλλο θα δούν τα μάτια μου (ή μάλλον το μάτι μου) σ'αυτό το forum....

 

[bari]

η εκκλησια στο αμερικα ειναι εμπειρια που οσοι θελουν να παρουν μια εικονα της πραγματικης ζωης στην αμερικη, θα επρεπε να δοκιμασουν...
με αφορμη την πολυ καλη περιγραφη σε αυτο το report θα ηθελα να κανω μια μικρη παρενθεση που ισως σας δωσει μια πιο ολοκληρωμενη εικονα για το τι παιζει στη land of the free.
εχω ζησει την εμπειρια οχι σε μεγαλουπολη, αλλα σε χωριο 1000 κατοικων στο midwest, στη μεση του πουθενα. ενα τοσο μικρο χωριο λοιπον, εχει πανω απο 20 διαφορετικες εκκλησιες (pentacost, methodist και ποιος ξερει τι αλλο, ουτε που θυμαμαι) και μαλιστα ο ανταγωνισμος μεταξυ τους θυμιζει πολιτικα κομματα.
περιττο επισης να σας πω οτι χωριζονται σε εκκλησιες λευκων και μαυρων με καμμια διαθεση απο τους μεν να πανε σε εκκλησιες των δε και τουμπαλιν (μεσα στο πνευμα της θρηκειας οι καλοι christians)
ο εκκλησιασμος λοιπον ξεκιναει με εκκληση του παστορα στους πιστους να μαζεψουν οσο περισσοτερο κοσμο γινεται στην εκκκλησια του (που θα τον βρουν? μα, απο "αντιπαλες" εκκλησιες φυσικα), και αμεσως μετα ακολουθει ο πραγματικος σκοπος του καλεσματος αυτου, δηλαδη ο δισκος (η καλαθακι) οπου ολοι ριχνουν οχι τον οβολο τους, αλλα τα δολαρια τους που συνηθως ειναι καπου 10 ανα ατομο, ανα ελλκησιασμα. βαλε τουλαχιστον 4 εκκλησιασματα την εβδομαδα και βγαζεις σουμα.
ακολουθουν gospel-pop τραγουδια συνοδεια ορχηστρας οπου ολοι σηκωνουν τα χερια ψηλα και σελληνιαζονται, οπως η νιρβανα της κυριας που περιεγραψε ο aakunz. στα διαλειματα μεταξυ των τραγουδιων ακολουθουν επιθετικα κυρηγματα του Παστορα που βαζει τις φωνες στους πιστους που εχουν αφησει το χριστιανισμο να συρικνωνεται στο our wonderful nation τα οποια διακοπτωνται απο εκλαμψεις που ολοι βλεπουν τον Ιησου να ιπταται στο χωρο. η καθε προταση του παστορα τελειωνει με ενα amen, σε ολους τους τονους. φυσικα οση ωρα ο παστορας κυρηττει-κραζει οι πιστοι κουνανε συγκαταβατικα τα κεφαλια τους για την καταντια και το χαλι της κοινωνιας...
αφου ο Παστορας απειλει τους πιστους οτι δε θα τελειωσει τη λετουργια ουτε σε 6 ωρες αν δεν συγκεντρωθουν ολοι ακομα περισσοτερο, καποια στιγμη ξαφνικα αρχιζει να φωναζει νοιωθωντας the miracle of God inside this church και αφου μετα συμφωνησουν ολοι μαζι οτι so many lives were changed today by the presence of God in this house και what an amazing God we have, τους αφηνει να πανε να γεμισουν τα πλησιεστερα Red Lobster και λοιπα εστιατορια, καθοτι οι περισσοτεροι ειναι και θρευταρια, αλλα και καποιας ηλικιας!
βεβαια ομολογω οτι σαν ξενος και μαλιστα απο τοσο μακρινη χωρα ετυχα την πρωτη φορα ιδιαιτερου καλοσωρισματος (προσφωνηση απο παστορα και χειραψια απο απαντες) αλλα και καθε φορα που ετυχε να ξαναβρεθω ολοι θα ερθουν να ρωτησουν τι κανεις κλπ.
παντως η εκκλησια σε ενα αμερικανικο χωριο σαν αυτο που περιγραψα ειναι απο τις ελαχιστες ευκαιριες κοινονικωποιησης μιας και ολοι περνανε τον ελευθερο χρονο τους κουρευοντας ακαταπαυστα το γκαζον στους κηπους τους...
συγνωμη για την καπως μεγαλη αλλα ελπιζω διαφωτιστικη παρενθεση και αναμενω τη συνεχεια του report των παιδιων απο την αυτοκρατορικη πολιτεια! we <3 NY

 

[payneful_tales]

Αγαπητά εν Κυρίω μέλη aakunz και george. Κατανοώ την επιθυμια σας για ταξιδιωτική και πολιτισμική εξερεύνηση, ομολογώ δε ότι δεν περίμενα να φτάσετε στο σημείο να μεταλάβετε από ηγουμένη στο χάρλεμ ψάλλωντας ύμνους. Αυτό πρέπει να είναι και το νο1 highlight των τριπ ριπόρτ εντός φόρουμ. Σαφέστατα προτείνω την αναπαραγωγή του σκηνικού σε βίντεο με τους ίδιους πρωταγωνιστές και την παρασημοφόρισή σας σε επίοτιμα μέλη της παγκόσμια κοινωνίας των φίλων του θρησκευτικού τουρισμού. Είθε ο θεός να σας δίνει μέρες να μεταφέρετε τις εμπειρίες σας ανα τα πλήθη..παγκοσμίως..

δικός σας

ΥΓ: χχχχχχχχχμμμμμμμμμμμχχμχχχχχχχμμμμμμμμμμμχχχχχχχχμμμμμμμ

 

[aakunz]

NYC Days Four and Five

Η τέταρτη μέρα του ταξιδιού μας ξεκίνησε διαφορετικά. Το πρωινό στο Birch, ήταν βεβιασμένο, γιατί ουσιαστικά το πρωινό μας θα γινόταν στο Magnolia Bakery του Greenwich Village (401 Bleeker Str.) Ξέρω ότι τα vintage γλυκίσματα που θα δείτε θα σας ξετρελάνουν, αλλά μην κάνετε το θανάσιμο λάθος και δε φύγετε από κει χωρίς να πάρετε τουλάχιστον μία μεγάλη συσκευασία με πουτίγκα από μπανάνες... Η μικρή πλατεία απέναντι είναι ό,τι πρέπει για να απολαύσετε τις αγορές σας.

Με ένα πρωινό-υπερπαραγωγή, νομοτελειακά τα πάντα κύλησαν “ρολόι”. Επόμενη στάση μας η περιοχή πέριξ της Wall Street, όπου και πήγαμε προκειμένου να διερευνήσουμε την ωριμότητα της αμερικανικής χρηματαγοράς στην προοπτική της εισαγωγής της Hellenic Imperial στοΧρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Οι ενδείξεις ήταν μάλλον αποκαρδιωτικές: ο κόσμος δεν είναι ακόμα έτοιμος για την έλευση της Hellenic Imperial. Δεν ειδοποιήσαμε το Αμμάν, εξ άλλου ούτε κι εκείνοι είχαν αποφασίσει τι δελτίο τύπου θα δημοσίευαν εκείνη την εβδομάδα... Άσε που άλλοι γαλαζοαίματοι είχαν προλάβει να πάνε εκεί πριν την Αυτοκράτειρα. Παρακαλείται το μέλος OveLix να ανατρέξει στο Libro d' Oro του και να μας διαφωτίσει σχετικά.

Επόμενη στάση μας το Ground Zero και το τεράστιο εργοτάξιο για το μνημείο που βρίσκεται υπό κατάσκευή. Τελείως συμπτωματικά, την ώρα που βρισκόμασταν έξω από τα γραφεία της Moody's, εκείνη ανακοίνωνε άλλη μία υποβάθμιση του αξιοχρέου της Πατρίδος. Κάπου εκεί, είδαμε και ένα νέο αξεσουάρ για το Brompton του OveLix.

Περιπλανηθήκαμε αρκετή ώρα στην περιοχή, που αποτελεί ίσως την ιστορικότερη και ίσως ομορφότερη συνοικία της Νέας Υόρκης. Συνεχίσαμε πεζή προς τη Γέφυρα του Brooklyn, όπου οι εκτεταμένες εργασίες ανακαίνισης, έκρυβαν αρκετή από τη θέα, δείχνοντάς μας παράλληλα το επόμενο αξιοθέατο του προγράμματος.

Επιστρέψαμε στο Battery Park, όπου και επιβιβαστήκαμε στο δωρεάν Staten Island Ferry, το οποίο περνάει ανοικτά του Αγάλματος της Ελευθερίας και της νήσου Έλλις, ενώ προσφέρει εντυπωσιακές όψεις του Manhattan και του Hoboken. Δεν ξέρω αν πράξαμε το σωστό ή κάποιο σφάλμα με το να μην πάμε στο άγαλμα.

To μεσημεράκι φτάσαμε στη UN Plaza.
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/

Το απόγευμα το αφιερώσαμε σε window shopping, βόλτα στην 5η Λεωφόρο, επίσκεψη στους Olympic Towers (645 5th Ave), εκεί όπου στεγάζονταν τα γραφεία της Ολυμπιακής. Ο βεδουίνος αστρολόγος της Αυτοκράτειρας, μας είχε πει να στεγάσουμε εκεί τα γραφεία μας, τώρα που θα ξεκινήσουμε πτήσεις προς το Μεγάλο Μήλο. Περάσαμε από το Apple Store και τερματίσαμε στο μαγικό Rockfeller Center.

http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/


Επειδή πεινούσαμε, αγνοήσαμε το παγοδρόμιο και πήραμε το τρένο για το Chelsea για το βραδυνό μας.

Η πέμπτη και τελευταία μέρα του ταξιδιού, ξεκίνησε με shopping στο Macy's, ενώ στη συνέχεια επιστρέψαμε στη γειτονιά του ξενοδοχείου, όπου και βρίσκεται το ιστορικό Flatiron Building. Στη Union Square, συνδεθήκαμε με το δωρεάν WiFi, κάναμε mobile check-in για τις πτήσεις της επιστροφής, ενώ εγώ έκανα και μερικά τηλεφωνήματα σε φίλους μέσω του Skype από τη μέση της πλατείας. Διηπειρωτικές κλήσεις κυριολεκτικά με πενταροδεκάρες...

Συνεχίσαμε προς τη διάσημη και βραβευμένη High Line, το τμήμα εκείνο της παλιάς υπερυψωμένης σιδηροδρομικής γραμμής, που από την εγκατάλειψη και την παρακμή πήρε το φιλί της ζωής και μετετράπη σε ένα φουτουριστικό πάρκο και πολυχώρο τεχνών.
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/


Το ταξίδι μας στη Νέα Υόρκη τελείωσε με ένα σύντομο σνακ στο Chelsea Market, τις παλιές αποθήκες που μετετράπησαν σε ένα τεράστιο και απίστευτα καλόγουστα διακοσμημένο εμπορικό κέντρο αποκλειστικά για τους λάτρεις των θαλασσινών και των ντελικατέσσεν.

http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/
http://www.flickr.com/photos/61209543@N ... otostream/


Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο κατάκοποι, για να πάρουμε το τράνσφερ για το αεροδρόμιο. Μας είχαν πει πως έπρεπε να βρισκόμαστε εκεί, τουλάχιστον τρεις ώρες πριν από την πτήση :-S

Κάπου εδώ τελειώνει η δική μου αφήγηση για αυτό το μοναδικό ταξίδι. Ζητώ συγγνώμη για τα “σεντόνια” και δίνω τη θέση μου στο μέλος George, για τα σχετικά με τις πτήσεις επιστροφής...

(συνεχίζεται)

 

[fotis]

Re: NYC Days Four and Five

...Επειδή πεινούσαμε, αγνοήσαμε το παγοδρόμιο και πήραμε το τρένο για το Chelsea για το βραδυνό μας.

Η πέμπτη και τελευταία μέρα του ταξιδιού, ξεκίνησε με shopping στο Macy's...

Διακρίνω ένα κενό στην περιγραφή.
Τόσο ανάλατο ήταν το δείπνο;

 

[OveLix]

Ακούραστοι ταξιδευτές, υπέροχοι αφηγητές. Σπάνιος συνδυασμός. Συνεχίστε συνεχίστε, μας αρέσει. Ελπίζω να αξιωθώ να ολοκληρώσω (κάποτε) το έπος της δυτικής ακτής. Μετά θα με φωνάζετε Ομηρο.