Τα μίλια είναι πολλά, το μήλο όμως ένα (ATH-JFK-ATH με LH)
- Thread starter George
- Ημερομηνία δημιουργίας
George
V.I.P.-Class-Member
- Εγγραφή
- 29/03/2003
- Μηνύματα
- 1.432
- Likes
- 123
Ελάτε τώρα… Ας σοβαρευτούμε. Μη μου πείτε ότι πιστέψατε όσα γράφτηκαν παραπάνω. Δε σας έχω για τόσο εύπιστους. Το μόνο ελαφρυντικό σας είναι ότι πέσατε στα δίχτυα του aakunz, αυτού του μάγου της προπαγάνδας, αυτού του μαέστρου της φορουμικής αποπλάνησης, αυτού του μόνου γνησίου υπερπράχτωρος! Σας δικαιολογώ. Αλλά ας πούμε επιτέλους την αλήθεια. Κι αυτή είναι ότι οι μέρες μας στη Νέα Υόρκη δεν πέρασαν έτσι όπως οι προσεκτικά διαλεγμένες, μα απόλυτα πλαστές φωτογραφίες του aakunz σας έκαναν ενδεχομένως να πιστέψετε.
Στη Νέα Υόρκη πήγαμε για δουλειά. Ο -μέχρι πρότινος άκρως απόρρητος- σκοπός μας ήταν να διερευνήσουμε την πιθανή βιωσιμότητα ενός απευθείας δρομολογίου από ελληνική πόλη προς NYC. Σας φαίνεται παράξενο; Σκεφτείτε. Ήταν τυχαίο ότι διαλέξαμε την κοσμαγάπητη Λουφτχάνσα; Ότι συγκρίναμε το Α346 και το Β744; Ότι δοκιμάσαμε ό,τι γεύμα υπήρχε εν πτήσει, κανονικό και σπέσιαλ; Ότι φωτογραφήσαμε μέχρι και τα προσκέφαλα και τους ρουμπινέδες; Ε όχι δα… Έπρεπε να βεβαιωθούμε ότι το σλοτ που σκληρά διαπραγματευτήκαμε εκείνο το βράδυ στο τζαζ κλαμπ θα σταθεί ικανό να εκμηδενίσει τον ανταγωνισμό, με το βέλτιστο δυνατό τύπο αεροσκάφους και την καταλληλότερη τοποθέτηση στην τοπική αγορά. Λέτε να σεργιανάγαμε τυχαία στα Χάρλεμ και τα Μπρούκλιν; Πώς αλλιώς θα βρίσκαμε τα καλύτερα γραφεία; Ή μήπως ήταν απλή σύμπτωση ότι φάγαμε κουλούρι στο Σέντραλ Παρκ; Όχι, όχι και πάλι όχι. Μέχρι και το αφιέρωμα στο ιν-φλάιτ μάγκαζιν έπρεπε να έχουμε έτοιμο για τη μελέτη.
Οι μέρες μας στη βορειοαμερικανική πολυπολιτισμική υπερμεγαλούπολη πέρασαν κοπιαστικά και δύσκολα. Αλλά είχε έρθει επιτέλους η ώρα να γυρίσουμε. Κι αυτή τη φορά, θα προσκυνούσαμε το Τζάμπο!
Στη Νέα Υόρκη πήγαμε για δουλειά. Ο -μέχρι πρότινος άκρως απόρρητος- σκοπός μας ήταν να διερευνήσουμε την πιθανή βιωσιμότητα ενός απευθείας δρομολογίου από ελληνική πόλη προς NYC. Σας φαίνεται παράξενο; Σκεφτείτε. Ήταν τυχαίο ότι διαλέξαμε την κοσμαγάπητη Λουφτχάνσα; Ότι συγκρίναμε το Α346 και το Β744; Ότι δοκιμάσαμε ό,τι γεύμα υπήρχε εν πτήσει, κανονικό και σπέσιαλ; Ότι φωτογραφήσαμε μέχρι και τα προσκέφαλα και τους ρουμπινέδες; Ε όχι δα… Έπρεπε να βεβαιωθούμε ότι το σλοτ που σκληρά διαπραγματευτήκαμε εκείνο το βράδυ στο τζαζ κλαμπ θα σταθεί ικανό να εκμηδενίσει τον ανταγωνισμό, με το βέλτιστο δυνατό τύπο αεροσκάφους και την καταλληλότερη τοποθέτηση στην τοπική αγορά. Λέτε να σεργιανάγαμε τυχαία στα Χάρλεμ και τα Μπρούκλιν; Πώς αλλιώς θα βρίσκαμε τα καλύτερα γραφεία; Ή μήπως ήταν απλή σύμπτωση ότι φάγαμε κουλούρι στο Σέντραλ Παρκ; Όχι, όχι και πάλι όχι. Μέχρι και το αφιέρωμα στο ιν-φλάιτ μάγκαζιν έπρεπε να έχουμε έτοιμο για τη μελέτη.
Οι μέρες μας στη βορειοαμερικανική πολυπολιτισμική υπερμεγαλούπολη πέρασαν κοπιαστικά και δύσκολα. Αλλά είχε έρθει επιτέλους η ώρα να γυρίσουμε. Κι αυτή τη φορά, θα προσκυνούσαμε το Τζάμπο!
fotis
Concorde-Class-Member
- Εγγραφή
- 04/02/2007
- Μηνύματα
- 1.714
- Likes
- 1
- Περιοχή
- Athens/Munich
- Website
- www.videoart.gr
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- IMP
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- EDDM
aakunz":yzdab745 said:
fotis":yzdab745 said:
Τώρα εξηγείται εκείνο το κενό στο τριπ ριπόρτ. Γίνονταν "σκληρές" και μυστικές διαπραγματεύσεις:
Είχα όμως την εντύπωση ότι δεν έγιναν σε τζαζ κλαμπ αλλά σε εστιατόριο του Chelsea...George":yzdab745 said:
Κι'εσείς,ώ Βρούτοι,όργανα εγίνατε τής γνωστής αεροπορικής εταιρείας με τα jumbo-ομπρέλλες;George":2jx6cwaj said:
Ολα καλά και άγια,το κουλούρι στο Central Park τί ρόλο έπαιζε;George":2jx6cwaj said:
Πολύ φοβάμαι όμως ότι το γεγονός πως η διαπραγμάτευση έγινε σε τζάζ-κλάμπ δέν θα σάς βγή σε καλό.Θα επιπέσουν εφ'υμών όλοι οι γνώστες τής κλασσικής μουσικής που βδελύσσονται το εν λόγω μουσικόν ιδίωμα και θα απαιτήσουν η τελετή γιά τίς υπογραφές τού slot να γίνη στο Metropolitan Opera House......
aakunz
Concorde-Class-Member
- Εγγραφή
- 27/09/2003
- Μηνύματα
- 4.250
- Likes
- 2.572
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- GRL
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGKC
Αγαπητοί, στο jazzάδικο εκτός από τα slots αναζητήσαμε τον καλλιτέχνη που θα "ντύσει" με τη μουσική του την επιβίβαση και αποβίβαση των εκλεκτών επιβατών μας στα αεροπλάνα μας. Τελικά καταλήξαμε ότι η Acid Jazz δεν ταίριαζε στην εταιρική μας ταυτότητα και προσανατολιζόμαστε σε gospel ή bluegrass (το τελευταίο είναι καταπληκτική επιλογή για μουσική αναμονής στο τηλεφωνικό μας κέντρο στις ΗΠΑ: 1-800-IMPERIAL). Σας αποκαλύπτω ότι ένα από τα τραγούδια που θα παίζουν είναι το "Bury me beneath the willow" (Θάψτε με κάτω απ' την ιτιά).
Εγώ πάντως θα πρότεινα το gospel,ειδικώτερα δέ το ηχογραφημένο άσμα που τραγουδούσε ο υπερπράχτωρ.
ΥΓ.Ακόμα δέν μάθαμε τί φάγατε στο βραδυνό σας στο Chelsea.Πάντως Πρέπει να ήταν τόσο χάλια,ώστε να αποστρέφεστε ακόμη και την ανάμνησίν του.....
ΥΓ.Ακόμα δέν μάθαμε τί φάγατε στο βραδυνό σας στο Chelsea.Πάντως Πρέπει να ήταν τόσο χάλια,ώστε να αποστρέφεστε ακόμη και την ανάμνησίν του.....
George
V.I.P.-Class-Member
- Εγγραφή
- 29/03/2003
- Μηνύματα
- 1.432
- Likes
- 123
LH 405
JFK (21:45) - FRA (11:25), B744, D-ABVC
Εφτά terminals, αμέτρητες εταιρίες, εκατομμύρια άνθρωποι και εκατοντάδες προορισμοί στην κυριολεξία από όλο τον πλανήτη. Αυτά σκέφτεσαι στο δρόμο για το JFK, το αεροδρόμιο-παγκόσμιο θρύλο. Και όταν φτάνεις στο τέρμιναλ που διάλεξε η καλή σου αεροπορική, το JFK δε σε απογοητεύει. Είναι μεγάλο, άνετο και γεμάτο από διαφημίσεις του Α380, σε ποικιλία γλωσσών και liveries. 380 στην πτήση μας δεν είδαμε, αλλά το αεροδρόμιο απέπνεε έναν αέρα «μπορώ να φέρω 380, απλώς σήμερα θα φανείς άτυχος».
Αυτά, μέχρι να περάσεις στα gates. Μετά τον έλεγχο χειραποσκευών, το JFK μεταμορφώνεται σε ένα μετριότατο περιφερειακό αεροδρόμιο. Καταστήματα είτε πανάκριβα είτε αστεία (ακόμα γελάω με το φορητό stand που πουλούσε αρώματα και ποτά), φαγάδικο ένα (κι αυτό τούρκικο) και ένα μαγαζί με σουβενίρ σε τιμές απλησίαστες, το οποίο μάλιστα πουλούσε και φρεσκοκατασκευασμένα memorabilia Pan Am.
Αυτά για το terminal 1, που κατά τα άλλα εκείνο το βράδυ αγκάλιαζε με τις φυσούνες του τη Lufthansa, την Air France (τρία 777), τη Saudi Arabian (επίσης 777), την Alitalia (άλλο ένα 777), την Korean (με Β744, μπρρρ… ), και την China Airlines (με 744 για Anchorage και Taipei). Στο Τ1 κυκλοφορούν επίσης Aeroflot, αλλά και...Cayman Airways!
Στο gate 4 μας περίμενε το D-ABVC. Το είδαμε, το θαυμάσαμε, το προσκυνήσαμε και λίγο αργότερα ήρθε και η ώρα να το μεταλάβουμε. Η ουρά μεγάλη, ο κόσμος νυσταγμένα πειθαρχημένος, η TSA αποφάσισε να μας κάνει κι άλλο έλεγχο χειραποσκευών και με τις ευλογίες όλων γονατίσαμε κι αρχίσαμε να σερνόμαστε στη φυσούνα, σιγοψιθυρίζοντας ύμνους και δοξάζοντας την Boeing. Φιλήσαμε το χέρι της ηγουμένης, η οποία σεμνά αλλά μελωδικά μας έψαλε τον αριθμό της θέσης μας και προχωρήσαμε με σεβασμό και δέος συνάμα στο διάδρομο για τις 54B/C.
21:45 τοπική άρχιζε το push-back. Κάποιοι ασεβείς παρέμεναν ακόμη όρθιοι και μια Μέρκελ των αιθέρων τους συμμάζεψε αποτελεσματικά μέχρι να παλουκωθούν και να δεθούν. Ένα Α346 της Etihad, ένα ισραηλινό Τζάμπο και ένα Α380 της Emirates φαίνονταν στο βάθος, μαζί με δεκάδες Deltες και Jetbluες.
Το safety demo έγινε, στο taxi δε θυμάμαι να πήραμε αμπάριζα κανένα αθώο ουραίο, ευθυγραμμιστήκαμε με τον κατάλληλο διάδρομο και τότε το Τζάμπο επιτέλους αγρίεψε! Τέσσερεις κινητήρες επιτάχυναν λυσσαλέα και σήκωσαν το D-ABVC σε μια γωνία ανόδου που με τίποτα δεν περνούσε απαρατήρητη. Πύραυλος το Τζάμπο!
Η ηγουμένη μας συστήθηκε και πάλι, μας σύστησε και τον προϊστάμενο της Οικονομικής και μας είπε και τι ταινίες θα δούμε απόψε στην πτήση μας για τον Πλούτωνα, εεε…τη Φραγκφούρτη ήθελα να πω.
Στο μεταξύ οι οθόνες έδιναν αναμενόμενη διάρκεια πτήσης 6:30. Κι εκεί που σπάζαμε τα κοντέρ, άρχισε το bar service. Τα πάντα είχαν επάνω τους αυτά τα carts, μέχρι και σαμπάνιες. Αλλά επειδή αυτές είναι παρεξηγημένες τώρα τελευταία στη χώρα μας, προτίμησα κάτι αλκοολούχο μεν, συμβατικότερο δε.
Τριάντα κανάλια audio έχει η Lufthansa στο 747, αλλά ήταν μάλλον όλα βαρετά. Οι οθόνες έδειχναν μια σύνοψη αγγλικού ποδοσφαίρου και ειδήσεις. Πέρα από την παραγγελία των κινέζων για Boeing, οι άλλες ήταν αδιάφορες.
Ζεστή πετσετούλα στα 36000 πόδια πάνω από το Halifax, μαύρο σκοτάδι έξω από τα μεγάλα παράθυρα του Τζάμπο και είχαμε άλλες πεντέμισι ώρες μπροστά μας. «Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ευρώπη, να ‘φχεσαι να ναι μακριά η πτήση...» σκεφτόμουν. Μετά βίας θα προλαβαίναμε να κοιμηθούμε λίγο. Το μαξιλαράκι του καθίσματος ρυθμίστηκε, το έξτρα μαξιλαράκι της Lufthansa βοήθησε, τα βλέφαρα χαμήλωσαν και άρχισα να βλέπω όνειρα, ότι πετούσα -λέει- Business Class και το κάθισμα ήταν άνετο. Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη μου και με αυτό έμεινα μέχρι να με ξυπνήσουν οι σουβλιές στη μέση και η stewardess με το γεύμα του aakunz. Οι οθόνες έδειχναν ακόμη μπάλα και οι δεσποσύνες της LH ετοίμαζαν με τα χεράκια τους τα special meals. Στην επόμενη βραδινή θα πάρω κι εγώ special, έστω και παιδικό.
Το γεύμα ημών των πληβείων κατέφθασε λίγο αργότερα. Μοσχαράκι με πουρέ και κάτι πρασινάδες, σαλάτα Καίσαρος, τυράκι cheddar και κέικ με κάτι κοκκινάδες. Bar service εκ νέου, νερό και κρασί στο καπάκι, τσάι και καφέ στη συνέχεια και κονιάκ ή Bailey’s στο τελείωμα. Και ας αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι: Φαγάκι συμπαθητικό γενικώς, το service ακόμη καλύτερο, το δε bar service πληρέστατο.
Ακολούθησε μια γρήγορη διέλευση από τουαλέτα. Ξέρετε, τη γνωστή, αυτή που σου ζητάει ευγενικά πλην επιτακτικά να σκουπίσεις το wash basin as a courtesy to the next passenger. Ποιον passenger; Αυτόν που μου έριξε τέρμα το κάθισμά του στα μούτρα μου για να κοιμηθεί; Αυτόν. Ε, θα το ρίξω κι εγώ μπας και κοιμηθούμε επιτέλους.
Η Ατλαντική μας διέλευση είχε ήδη αρχίσει στα 38000 πόδια, με ταχύτητα κοντά στα 700mph ή 1000Km/h. Γλυκές αναταράξεις χαστούκιζαν που και που το Τζάμπο, με το οποίο ήμασταν 2585 μίλια μακριά από FRA, πέρα απ’ το St. John’s και το πασίγνωστο πια Chicoutimi. Τα σκιάδια ήταν όλα κατεβασμένα κατ’ εντολή του πληρώματος και απέμεναν 4:15 πτήσης. «Ή τώρα ή ποτέ», σκέφτηκα και το έκανα: κοιμήθηκα.
Πριν φτάσω σε στάδιο REM αισθάνθηκα να περνούν από παραδίπλα μου στα γρήγορα τα κορίτσια με τα duty free, αμέσως μετά να σβήνουν όλα τα φώτα, στο βάθος στις οθόνες να αρχίζει μια κάποια ταινία και φευγαλέα άκουσα και τον aakunz δίπλα να σιγοτραγουδάει «ύπνε που παίρνεις τα Airbus, πάρε κι αυτό το Boeing». Αλλά ίσως το τελευταίο να ήταν απλώς ένα παιχνίδι του υποσυνείδητου...
Η αμέσως επόμενη ανάμνησή μου από την LH405 ήταν στα 39000 πόδια κάπου πάνω από τη Γερμανία, όπου μυρίστηκα φαΐ και ξύπνησα. Σαντουιτσάκι, μπάρα δημητριακών (βρε τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...), φρουτάκια, τυράκι και όλα τα συμπαρομαρτούντα, ευπρόσδεκτα και συμπαθητικά. Οι οθόνες έδειχναν ήδη το video για την άφιξη στο EDDF, για να συνεχίσουν με τα αμέτρητα connections προς ADD, Bengaluru (το γνωστό και ως Bangalore), WRO και πολλά πολλά άλλα…
Η ώρα έδειχνε ήδη 10:34 τοπική, τροχοί και flaps βρίσκονταν στη σωστή θέση, ο άνεμος crossing, ο 25L μπροστά μας και το Τζάμπο μας ακουμπούσε ξανά διάδρομο.
Τροχοδρόμηση σε μια Φραγκφούρτη γεμάτη από Α340, Β744 και Α380 της μαμάς Λουφτχάνσα, η Sri Lankan ξανά εκεί που την είχαμε αφήσει και το EP-IBD στο βάθος μάς αναβόσβηνε τα beacons του. Του κλείσαμε το μάτι, βρήκαμε το remote stand μας , ο κάπταιν Nemus με το πλήρωμά του μας ευχαρίστησαν που προτιμήσαμε να πετάξουμε με το Ναυτίλο τους και σήμερα, ε και μετά μπήκαμε στα λεωφορεία και φύγαμε. Κανονικότατο apron tour για τη συνέχεια και γραμμή για έλεγχο διαβατηρίων.
Photos:
Service
In-flight
____________________________________________________________________________
+++
Το Τζάμπο. Δυνατό και μεγαλειώδες. Και με εντυπωσιακά μεγάλα παράθυρα! Καμπίνα, service, πλήρωμα, catering όλα αξιοπρεπή. Άφιξη πολύ νωρίτερα του προγραμματισμένου. Αρκετά καλή ανταπόκριση για Αθήνα.
---
Η ατελείωτη αναμονή για την επιβίβαση στο JFK. IFE μάλλον πεπαλαιωμένο, αν και μάλλον αχρείαστο σε τόσο βραδινή πτήση. Κάθισμα: η παλιά εκδοχή της Οικονομικής της LH, που όμως ήταν φαρδύτερο του Α346. Στα θετικά της διαρρύθμισης, το ότι δεν υπήρχε κουτί για IFE κάτω από τα καθίσματα που να περιορίζει το χώρο.
____________________________________________________________________________
Tips για θέσεις στο Β744 της LH:
Οι σειρές 54-56 έχουν διπλές θέσεις. Στις 54-55 υπάρχει αρκετή απόσταση από το παράθυρο, ιδανική για μικρές χειραποσκευές, που όμως κάνει αδύνατο το να ακουμπήσεις στον τοίχο και να κοιμηθείς σαν άνθρωπος.
Γράφημα από το seat guru
JFK (21:45) - FRA (11:25), B744, D-ABVC
Εφτά terminals, αμέτρητες εταιρίες, εκατομμύρια άνθρωποι και εκατοντάδες προορισμοί στην κυριολεξία από όλο τον πλανήτη. Αυτά σκέφτεσαι στο δρόμο για το JFK, το αεροδρόμιο-παγκόσμιο θρύλο. Και όταν φτάνεις στο τέρμιναλ που διάλεξε η καλή σου αεροπορική, το JFK δε σε απογοητεύει. Είναι μεγάλο, άνετο και γεμάτο από διαφημίσεις του Α380, σε ποικιλία γλωσσών και liveries. 380 στην πτήση μας δεν είδαμε, αλλά το αεροδρόμιο απέπνεε έναν αέρα «μπορώ να φέρω 380, απλώς σήμερα θα φανείς άτυχος».
Αυτά, μέχρι να περάσεις στα gates. Μετά τον έλεγχο χειραποσκευών, το JFK μεταμορφώνεται σε ένα μετριότατο περιφερειακό αεροδρόμιο. Καταστήματα είτε πανάκριβα είτε αστεία (ακόμα γελάω με το φορητό stand που πουλούσε αρώματα και ποτά), φαγάδικο ένα (κι αυτό τούρκικο) και ένα μαγαζί με σουβενίρ σε τιμές απλησίαστες, το οποίο μάλιστα πουλούσε και φρεσκοκατασκευασμένα memorabilia Pan Am.
Αυτά για το terminal 1, που κατά τα άλλα εκείνο το βράδυ αγκάλιαζε με τις φυσούνες του τη Lufthansa, την Air France (τρία 777), τη Saudi Arabian (επίσης 777), την Alitalia (άλλο ένα 777), την Korean (με Β744, μπρρρ… ), και την China Airlines (με 744 για Anchorage και Taipei). Στο Τ1 κυκλοφορούν επίσης Aeroflot, αλλά και...Cayman Airways!
Στο gate 4 μας περίμενε το D-ABVC. Το είδαμε, το θαυμάσαμε, το προσκυνήσαμε και λίγο αργότερα ήρθε και η ώρα να το μεταλάβουμε. Η ουρά μεγάλη, ο κόσμος νυσταγμένα πειθαρχημένος, η TSA αποφάσισε να μας κάνει κι άλλο έλεγχο χειραποσκευών και με τις ευλογίες όλων γονατίσαμε κι αρχίσαμε να σερνόμαστε στη φυσούνα, σιγοψιθυρίζοντας ύμνους και δοξάζοντας την Boeing. Φιλήσαμε το χέρι της ηγουμένης, η οποία σεμνά αλλά μελωδικά μας έψαλε τον αριθμό της θέσης μας και προχωρήσαμε με σεβασμό και δέος συνάμα στο διάδρομο για τις 54B/C.
21:45 τοπική άρχιζε το push-back. Κάποιοι ασεβείς παρέμεναν ακόμη όρθιοι και μια Μέρκελ των αιθέρων τους συμμάζεψε αποτελεσματικά μέχρι να παλουκωθούν και να δεθούν. Ένα Α346 της Etihad, ένα ισραηλινό Τζάμπο και ένα Α380 της Emirates φαίνονταν στο βάθος, μαζί με δεκάδες Deltες και Jetbluες.
Το safety demo έγινε, στο taxi δε θυμάμαι να πήραμε αμπάριζα κανένα αθώο ουραίο, ευθυγραμμιστήκαμε με τον κατάλληλο διάδρομο και τότε το Τζάμπο επιτέλους αγρίεψε! Τέσσερεις κινητήρες επιτάχυναν λυσσαλέα και σήκωσαν το D-ABVC σε μια γωνία ανόδου που με τίποτα δεν περνούσε απαρατήρητη. Πύραυλος το Τζάμπο!
Η ηγουμένη μας συστήθηκε και πάλι, μας σύστησε και τον προϊστάμενο της Οικονομικής και μας είπε και τι ταινίες θα δούμε απόψε στην πτήση μας για τον Πλούτωνα, εεε…τη Φραγκφούρτη ήθελα να πω.
Στο μεταξύ οι οθόνες έδιναν αναμενόμενη διάρκεια πτήσης 6:30. Κι εκεί που σπάζαμε τα κοντέρ, άρχισε το bar service. Τα πάντα είχαν επάνω τους αυτά τα carts, μέχρι και σαμπάνιες. Αλλά επειδή αυτές είναι παρεξηγημένες τώρα τελευταία στη χώρα μας, προτίμησα κάτι αλκοολούχο μεν, συμβατικότερο δε.
Τριάντα κανάλια audio έχει η Lufthansa στο 747, αλλά ήταν μάλλον όλα βαρετά. Οι οθόνες έδειχναν μια σύνοψη αγγλικού ποδοσφαίρου και ειδήσεις. Πέρα από την παραγγελία των κινέζων για Boeing, οι άλλες ήταν αδιάφορες.
Ζεστή πετσετούλα στα 36000 πόδια πάνω από το Halifax, μαύρο σκοτάδι έξω από τα μεγάλα παράθυρα του Τζάμπο και είχαμε άλλες πεντέμισι ώρες μπροστά μας. «Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ευρώπη, να ‘φχεσαι να ναι μακριά η πτήση...» σκεφτόμουν. Μετά βίας θα προλαβαίναμε να κοιμηθούμε λίγο. Το μαξιλαράκι του καθίσματος ρυθμίστηκε, το έξτρα μαξιλαράκι της Lufthansa βοήθησε, τα βλέφαρα χαμήλωσαν και άρχισα να βλέπω όνειρα, ότι πετούσα -λέει- Business Class και το κάθισμα ήταν άνετο. Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη μου και με αυτό έμεινα μέχρι να με ξυπνήσουν οι σουβλιές στη μέση και η stewardess με το γεύμα του aakunz. Οι οθόνες έδειχναν ακόμη μπάλα και οι δεσποσύνες της LH ετοίμαζαν με τα χεράκια τους τα special meals. Στην επόμενη βραδινή θα πάρω κι εγώ special, έστω και παιδικό.
Το γεύμα ημών των πληβείων κατέφθασε λίγο αργότερα. Μοσχαράκι με πουρέ και κάτι πρασινάδες, σαλάτα Καίσαρος, τυράκι cheddar και κέικ με κάτι κοκκινάδες. Bar service εκ νέου, νερό και κρασί στο καπάκι, τσάι και καφέ στη συνέχεια και κονιάκ ή Bailey’s στο τελείωμα. Και ας αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι: Φαγάκι συμπαθητικό γενικώς, το service ακόμη καλύτερο, το δε bar service πληρέστατο.
Ακολούθησε μια γρήγορη διέλευση από τουαλέτα. Ξέρετε, τη γνωστή, αυτή που σου ζητάει ευγενικά πλην επιτακτικά να σκουπίσεις το wash basin as a courtesy to the next passenger. Ποιον passenger; Αυτόν που μου έριξε τέρμα το κάθισμά του στα μούτρα μου για να κοιμηθεί; Αυτόν. Ε, θα το ρίξω κι εγώ μπας και κοιμηθούμε επιτέλους.
Η Ατλαντική μας διέλευση είχε ήδη αρχίσει στα 38000 πόδια, με ταχύτητα κοντά στα 700mph ή 1000Km/h. Γλυκές αναταράξεις χαστούκιζαν που και που το Τζάμπο, με το οποίο ήμασταν 2585 μίλια μακριά από FRA, πέρα απ’ το St. John’s και το πασίγνωστο πια Chicoutimi. Τα σκιάδια ήταν όλα κατεβασμένα κατ’ εντολή του πληρώματος και απέμεναν 4:15 πτήσης. «Ή τώρα ή ποτέ», σκέφτηκα και το έκανα: κοιμήθηκα.
Πριν φτάσω σε στάδιο REM αισθάνθηκα να περνούν από παραδίπλα μου στα γρήγορα τα κορίτσια με τα duty free, αμέσως μετά να σβήνουν όλα τα φώτα, στο βάθος στις οθόνες να αρχίζει μια κάποια ταινία και φευγαλέα άκουσα και τον aakunz δίπλα να σιγοτραγουδάει «ύπνε που παίρνεις τα Airbus, πάρε κι αυτό το Boeing». Αλλά ίσως το τελευταίο να ήταν απλώς ένα παιχνίδι του υποσυνείδητου...
Η αμέσως επόμενη ανάμνησή μου από την LH405 ήταν στα 39000 πόδια κάπου πάνω από τη Γερμανία, όπου μυρίστηκα φαΐ και ξύπνησα. Σαντουιτσάκι, μπάρα δημητριακών (βρε τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...), φρουτάκια, τυράκι και όλα τα συμπαρομαρτούντα, ευπρόσδεκτα και συμπαθητικά. Οι οθόνες έδειχναν ήδη το video για την άφιξη στο EDDF, για να συνεχίσουν με τα αμέτρητα connections προς ADD, Bengaluru (το γνωστό και ως Bangalore), WRO και πολλά πολλά άλλα…
Η ώρα έδειχνε ήδη 10:34 τοπική, τροχοί και flaps βρίσκονταν στη σωστή θέση, ο άνεμος crossing, ο 25L μπροστά μας και το Τζάμπο μας ακουμπούσε ξανά διάδρομο.
Τροχοδρόμηση σε μια Φραγκφούρτη γεμάτη από Α340, Β744 και Α380 της μαμάς Λουφτχάνσα, η Sri Lankan ξανά εκεί που την είχαμε αφήσει και το EP-IBD στο βάθος μάς αναβόσβηνε τα beacons του. Του κλείσαμε το μάτι, βρήκαμε το remote stand μας , ο κάπταιν Nemus με το πλήρωμά του μας ευχαρίστησαν που προτιμήσαμε να πετάξουμε με το Ναυτίλο τους και σήμερα, ε και μετά μπήκαμε στα λεωφορεία και φύγαμε. Κανονικότατο apron tour για τη συνέχεια και γραμμή για έλεγχο διαβατηρίων.
Photos:
Service
In-flight
____________________________________________________________________________
+++
Το Τζάμπο. Δυνατό και μεγαλειώδες. Και με εντυπωσιακά μεγάλα παράθυρα! Καμπίνα, service, πλήρωμα, catering όλα αξιοπρεπή. Άφιξη πολύ νωρίτερα του προγραμματισμένου. Αρκετά καλή ανταπόκριση για Αθήνα.
---
Η ατελείωτη αναμονή για την επιβίβαση στο JFK. IFE μάλλον πεπαλαιωμένο, αν και μάλλον αχρείαστο σε τόσο βραδινή πτήση. Κάθισμα: η παλιά εκδοχή της Οικονομικής της LH, που όμως ήταν φαρδύτερο του Α346. Στα θετικά της διαρρύθμισης, το ότι δεν υπήρχε κουτί για IFE κάτω από τα καθίσματα που να περιορίζει το χώρο.
____________________________________________________________________________
Tips για θέσεις στο Β744 της LH:Οι σειρές 54-56 έχουν διπλές θέσεις. Στις 54-55 υπάρχει αρκετή απόσταση από το παράθυρο, ιδανική για μικρές χειραποσκευές, που όμως κάνει αδύνατο το να ακουμπήσεις στον τοίχο και να κοιμηθείς σαν άνθρωπος.
Γράφημα από το seat guru
aakunz
Concorde-Class-Member
- Εγγραφή
- 27/09/2003
- Μηνύματα
- 4.250
- Likes
- 2.572
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- GRL
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGKC
Μισό λεπτό να σκουπίσω τα δάκρυα συγκίνησης... Αν το είχες γράψει 24 ώρες νωρίτερα, το χθεσινό 8ωρο μαρτυρικό μου ταξίδι με το Βιτσέντζο Κορνάρο και τα 9 μποφώρ στο Μυρτώο θα περνούσε πιο ευχάριστα.
Λοιπόν, φτάσαμε στην Φραγκφούρτη. Ομολογουμένως, η πτήση ήταν αρκετά σύντομη και "αγχωτική". Δύο ώρες να ξεμπερδέψουμε με το πλουσιοπάροχο δείπνο και μιάμιση ώρα από τη στιγμή που ανοίξαμε σκιάδια και φάγαμε το πρωινό, μας κάνουν τρεισήμιση ώρες λιγότερων πιθανοτήτων να κοιμηθείς. Ο ουσιαστικά καθαρός χρόνος που είχαμε να ξεκουραστούμε ήταν μόλις τρεις ωρίτσες. Αν αναλογιστεί κανείς ότι εμείς είχαμε ξυπνήσει από το πρωί της προηγούμενης μέρας, είχαμε "οργώσει" ολόκληρο το δυτικό Μανχάτταν, είχαμε ξεπατωθεί στα ψώνια στο Macy's, είχαμε ξεκινήσει περίπου 4 ώρες πριν την πτήση για το αεροδρόμιο (το ξενοδοχείο επικαλέστηκε τα πάντα για να μας διώξει: κυκλοφοριακό, τρομο-μέτρα, πιθανότητα επίσκεψης εξωγήινων, επέτειος 1 χρόνου από την κυκλοφορία του ροζντιβιντί της Τζούλιας), καθώς και ένα τρομακτικό τράνσφερ μέσα σε ένα filthy βαν με ένα φυματικό εβδομηντάχρονο οδηγό, που ήθελε και φιλοδώρημα, ήταν αρκετά για να σε στείλουν για ύπνο. Για να είμαστε ειλικρινείς, στο βαν πρέπει να τα είδαμε όλα, σε σημείο που επικαλέστηκα τα θεία στη μητρική γλώσσα των άλλων δύο συνταξιδιωτών μας και με την ελπίδα ότι ο παππούς δεν θα καταλάβαινε το "God Zij Met Ons". Βασικά ούτε οι ολλανδοί κατάλαβαν το λόγο, μέχρι που ο παππούς ξεδίπλωσε το ανύπαρκτο οδηγικό του ταλέντο στην Van Wyck Motorway.
To T1 σε εντυπωσιάζει. Εξυπηρετεί λίγες εταιρείες μεν, αλλά είναι όλες τους "ιερά τέρατα" των υπερατλαντικών. Τώρα, γιατί έβαλαν στο ίδιο τέρμιναλ τη μισή Skyteam με την άλλη μισή Star Alliance (συν την Αυτοκράτειρα), είναι άλλουνου παπά ευαγγέλιο, ή καλύτερα αλλουνού ιμάμη το κοράνι και αλλουνού ραββίνου η Τορά. Αφήνεις το ωραιότατο check-in concourse και παθαίνεις το πολιτισμικό σοκ. Ειλικρινά δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Τα καταστήματα αφορολογήτων ήταν υποδεέστερα των προσδοκιών μας. Το κατάστημα του Salvatore Ferragamo ήταν μεσοτοιχία με τους κουλοχέρηδες και τα coin-ops. Ένας ασιάτης είχε ένα κιτσάτο σταντ σε σχήμα αεροπλάνου όπου μέσα φύλαγε διάφορες κούτες με τσιγάρα και ποτά. Ακριβώς απέναντι υπήρχε ένα καρότσι με kosher hot dogs. Κλασσικά την πέσαμε για φαγητό στους τούρκους, όπου το μέλος George γνώρισε άλλο ένα δείγμα του γαστριμαργικού πολιτισμού της γείτονος, τα περίφημα gözleme.
Τα της πτήσης, τα περιέγραψε με απλότητα, σεμνότητα και ταπεινότητα το μέλος George και εκλεκτός συνταξιδιώτης. Εγώ δεν κοιμήθηκα και βγήκα στη Φρανκφούρτη σαν κοτόπουλο. Η "λεωφορειάτη" αποβίβαση ήταν το τελειωτικό χτύπημα για μένα, μετά από 20+ ώρες αϋπνίας. Το 747 το αγάπησα, ειδικά τις ωραιότατες δυάδες των πίσω σειρών. Το πλήρωμα ήταν αξιαγάπητο, με εξαίρεση μία μικρά τσαούσα αεροσυνοδό που ώρες-ώρες, για κάποιο ακατανόητο λόγο, σου ερχόταν να τη χαστουκίσεις ή να της φέρεις το δίσκο με το kosher καπέλο. Ακόμα ψάχνω το γιατί.
Ηλεκτρονικό immigration στη Γερμανία. Σκανάρισμα διαβατηρίου, αντιπαραβολή των βιομετρικών χαρακτηριστικών της φωτογραφίας με τα πρωινά μούτρα μου (ακόμα απορώ πώς με άφησε η αυτόματη πύλη να περάσω, δεδομένου ότι εκείνη τη δεδομενη στιγμή πρέπει να έμοιαζα με δυσκοίλιο μογγόλο την ώρα της "προσπάθειας" να αποχωριστεί την ψητή μαρμότα που είχε φάει πριν μια βδομάδα).
Το αεικίνητο μέλος George είχε όρεξη για σπόττινγκ. Εγώ δεν είχα καμία όρεξη για τίποτα. Till FRA do us part, είχαμε περάσει ένα καταπληκτικό πενθήμερο. Τον ξανασυνάντησα στην τελευταία πτήση του ταξιδιού. Εκείνος έδειχνε νεότερος (οι ευεργετικές ιδιότητες της σποττερο-κηροζινοθεραπείας), εγώ έδειχνα ακόμα πιο μογγόλος μαρμοτοφάγος. Το 320 family αεροπλάνο που θα μας πήγαινε στη χιονισμένη πατρίδα ήταν άλλος ένας λόγος αδιαθεσίας. Ο περσικής καταγωγής φροντιστής πρέπει να τρόμαξε που με είδε (είχα κλείσει 24ωρο άυπνος).
Λοιπόν, φτάσαμε στην Φραγκφούρτη. Ομολογουμένως, η πτήση ήταν αρκετά σύντομη και "αγχωτική". Δύο ώρες να ξεμπερδέψουμε με το πλουσιοπάροχο δείπνο και μιάμιση ώρα από τη στιγμή που ανοίξαμε σκιάδια και φάγαμε το πρωινό, μας κάνουν τρεισήμιση ώρες λιγότερων πιθανοτήτων να κοιμηθείς. Ο ουσιαστικά καθαρός χρόνος που είχαμε να ξεκουραστούμε ήταν μόλις τρεις ωρίτσες. Αν αναλογιστεί κανείς ότι εμείς είχαμε ξυπνήσει από το πρωί της προηγούμενης μέρας, είχαμε "οργώσει" ολόκληρο το δυτικό Μανχάτταν, είχαμε ξεπατωθεί στα ψώνια στο Macy's, είχαμε ξεκινήσει περίπου 4 ώρες πριν την πτήση για το αεροδρόμιο (το ξενοδοχείο επικαλέστηκε τα πάντα για να μας διώξει: κυκλοφοριακό, τρομο-μέτρα, πιθανότητα επίσκεψης εξωγήινων, επέτειος 1 χρόνου από την κυκλοφορία του ροζντιβιντί της Τζούλιας), καθώς και ένα τρομακτικό τράνσφερ μέσα σε ένα filthy βαν με ένα φυματικό εβδομηντάχρονο οδηγό, που ήθελε και φιλοδώρημα, ήταν αρκετά για να σε στείλουν για ύπνο. Για να είμαστε ειλικρινείς, στο βαν πρέπει να τα είδαμε όλα, σε σημείο που επικαλέστηκα τα θεία στη μητρική γλώσσα των άλλων δύο συνταξιδιωτών μας και με την ελπίδα ότι ο παππούς δεν θα καταλάβαινε το "God Zij Met Ons". Βασικά ούτε οι ολλανδοί κατάλαβαν το λόγο, μέχρι που ο παππούς ξεδίπλωσε το ανύπαρκτο οδηγικό του ταλέντο στην Van Wyck Motorway.
To T1 σε εντυπωσιάζει. Εξυπηρετεί λίγες εταιρείες μεν, αλλά είναι όλες τους "ιερά τέρατα" των υπερατλαντικών. Τώρα, γιατί έβαλαν στο ίδιο τέρμιναλ τη μισή Skyteam με την άλλη μισή Star Alliance (συν την Αυτοκράτειρα), είναι άλλουνου παπά ευαγγέλιο, ή καλύτερα αλλουνού ιμάμη το κοράνι και αλλουνού ραββίνου η Τορά. Αφήνεις το ωραιότατο check-in concourse και παθαίνεις το πολιτισμικό σοκ. Ειλικρινά δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Τα καταστήματα αφορολογήτων ήταν υποδεέστερα των προσδοκιών μας. Το κατάστημα του Salvatore Ferragamo ήταν μεσοτοιχία με τους κουλοχέρηδες και τα coin-ops. Ένας ασιάτης είχε ένα κιτσάτο σταντ σε σχήμα αεροπλάνου όπου μέσα φύλαγε διάφορες κούτες με τσιγάρα και ποτά. Ακριβώς απέναντι υπήρχε ένα καρότσι με kosher hot dogs. Κλασσικά την πέσαμε για φαγητό στους τούρκους, όπου το μέλος George γνώρισε άλλο ένα δείγμα του γαστριμαργικού πολιτισμού της γείτονος, τα περίφημα gözleme.
Τα της πτήσης, τα περιέγραψε με απλότητα, σεμνότητα και ταπεινότητα το μέλος George και εκλεκτός συνταξιδιώτης. Εγώ δεν κοιμήθηκα και βγήκα στη Φρανκφούρτη σαν κοτόπουλο. Η "λεωφορειάτη" αποβίβαση ήταν το τελειωτικό χτύπημα για μένα, μετά από 20+ ώρες αϋπνίας. Το 747 το αγάπησα, ειδικά τις ωραιότατες δυάδες των πίσω σειρών. Το πλήρωμα ήταν αξιαγάπητο, με εξαίρεση μία μικρά τσαούσα αεροσυνοδό που ώρες-ώρες, για κάποιο ακατανόητο λόγο, σου ερχόταν να τη χαστουκίσεις ή να της φέρεις το δίσκο με το kosher καπέλο. Ακόμα ψάχνω το γιατί.
Ηλεκτρονικό immigration στη Γερμανία. Σκανάρισμα διαβατηρίου, αντιπαραβολή των βιομετρικών χαρακτηριστικών της φωτογραφίας με τα πρωινά μούτρα μου (ακόμα απορώ πώς με άφησε η αυτόματη πύλη να περάσω, δεδομένου ότι εκείνη τη δεδομενη στιγμή πρέπει να έμοιαζα με δυσκοίλιο μογγόλο την ώρα της "προσπάθειας" να αποχωριστεί την ψητή μαρμότα που είχε φάει πριν μια βδομάδα).
Το αεικίνητο μέλος George είχε όρεξη για σπόττινγκ. Εγώ δεν είχα καμία όρεξη για τίποτα. Till FRA do us part, είχαμε περάσει ένα καταπληκτικό πενθήμερο. Τον ξανασυνάντησα στην τελευταία πτήση του ταξιδιού. Εκείνος έδειχνε νεότερος (οι ευεργετικές ιδιότητες της σποττερο-κηροζινοθεραπείας), εγώ έδειχνα ακόμα πιο μογγόλος μαρμοτοφάγος. Το 320 family αεροπλάνο που θα μας πήγαινε στη χιονισμένη πατρίδα ήταν άλλος ένας λόγος αδιαθεσίας. Ο περσικής καταγωγής φροντιστής πρέπει να τρόμαξε που με είδε (είχα κλείσει 24ωρο άυπνος).
SK
First-Class-Member
Ωραίες οι περιπέτειές σας και το trip report.
Σχετικά με τον ύπνο, σε τέτοιες σχετικά σύντομες υπερατλαντικές πτήσεις, η λύση μου είναι να πέφτω αμέσως για ύπνο, παρακάμπτοντας το δείπνο στο αεροπλάνο. Έτσι έχεις τουλάχιστον 5+ ώρες να ξεκουραστείς.
Σχετικά με τον ύπνο, σε τέτοιες σχετικά σύντομες υπερατλαντικές πτήσεις, η λύση μου είναι να πέφτω αμέσως για ύπνο, παρακάμπτοντας το δείπνο στο αεροπλάνο. Έτσι έχεις τουλάχιστον 5+ ώρες να ξεκουραστείς.
aakunz":2cjuodht said:
AirNewZealand
V.I.P.-Class-Member
- Εγγραφή
- 09/04/2007
- Μηνύματα
- 1.237
- Likes
- 286
- Περιοχή
- Αθήνα
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- ANZ
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGAV
George":3oshyjpg said:
Αγαπητέ μου George, τί να φτουρήσουν οι 6h30min μπροστά στην αλησμόνητη Singapore και τις 05h50min που έζησα στον αγώνα δρόμου για να προλάβω το connection στη Φρανκφούρτη.
Πάντως εκείνη την μέρα, ήμασταν και εμείς
aakunz":3oshyjpg said:
για τον ίδιο λόγο. Αλλά άξιζε...