aakunz
Concorde-Class-Member
- Εγγραφή
- 27/09/2003
- Μηνύματα
- 4.252
- Likes
- 2.582
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- GRL
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGKC
Για άλλη μία φορά είμαι βαθύτατα συγκινημένος που επιστρέφω με τη στήλη μου. Υπό άλλες συνθήκες, ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη δε νομίζω ότι θα έκανε το κλικ σε κάποιον, για να το διαβάσει. Όταν όμως αυτό το ταξίδι γίνεται με τον εθνικό αερομεταφορέα, δεν είναι ποτέ βαρετό, πόσο μάλλον όταν επιφυλάσσει ευχάριστες και μόνον εκπλήξεις (συνολικό κόστος εισιτηρίου € 185, έτσι δε χρειάστηκε να κάνω αίτηση για τον ειδικό ναύλο που κανονικά δικαιούμαι). Η Κωνσταντινούπολη είναι από τους αγαπημένους μου προορισμούς. Παρ’ όλες τις ατυχίες που την κυνηγούν, παραμένει ένας τόπος άκρως γοητευτικός και μοναδικός, που δε σε κάνει ποτέ να βαριέσαι.
Το ταξίδι μου ξεκινάει με την ΟΑ 321, το Σάββατο 17 Φεβρουαρίου. Μέσα στο ψιλόβροχο, το λεωφορείο της ΟΑ μας αφήνει έξω από το όχι και τόσο εντυπωσιακό SX-BKM. Η εκλεκτή παρέα των συνεπιβατών αποτελείτο από ένα γκρουπ ηλικιωμένων από την Τήνο, οι οποίοι έκαναν τόση φασαρία που μου θύμησαν εμένα στην πενταήμερη. Έχοντας πάρει θέση ακριβώς δίπλα από την πόρτα, κατάφερα και επιβιβάστηκα πρώτος, όπου και με καλωσόρισε η αιθέρια ύπαρξη που βρισκόταν στο galley. Αμέσως κατευθύνθηκα στην 4Α, μία σειρά πίσω από την πρώτη της οικονομικής. Δεν είχα προλάβει να καθήσω κάτω όταν άκουσα μία φωνή πίσω μου να λέει: «Πρώτος-πρώτος μπήκατε κύριε! Καλωσήρθατε!». Ε ναι λοιπόν, ένα σεβάσμιο μέλος του φόρουμ θα με συνόδευε ως πλήρωμα στην πτήση! Τώρα πλέον δεν είχα κανένα ενδοιασμό που επέλεξα ΟΑ έναντι της πολύ καλής ΤΚ, και που ξύπνησα από τα χαράματα...
Αναχώρηση με εικοσι πέντε λεπτά καθυστέρηση και μερικές ελαφρές αναταράξεις. Το πλήρωμα άρχισε αμέσως να σερβίρει το πρωινό, το οποίο ήταν δύο είδη σάντουιτς. Ένα με μαύρο ψωμί και τόνο και ένα με άσπρο ψωμί, τυρί και λιαστές ντομάτες. Ταυτόχρονα υπήρχε και κέικ σοκολάτας. Κάποια στιγμή ήρθε και το σεβάσμιο μέλος-γκουρού των 737 που προανέφερα, το οποίο με περισσή ευγένεια είπε «Να σας προσφέρουμε καφέ, κύριε;». «Να μας προσφέρετε!», απάντησα προσπαθώντας να συγκρατήσω τα γέλια μου... Τι επαγγελματισμός! What a commitment to perfection!
Η πτήση διήκεσε 50 λεπτά με touchdown στο Atatürk στις 09:00. Αφού λοιπόν αποβιβάστηκαν όλοι και ευχαρίστησα μέλος του πληρώματος για την τιμή που μου έκανε να με φιλοξενήσει στην πτήση και αφού εκείνο με συνέστησε στην προϊσταμένη, λέγοντας «Ο κύριος από εδώ μας φέρνει πολλούς πελάτες», έφυγα και κατευθύνθηκα προς τον έλεγχο διαβατηρίων και την παραλαβή. Ο έλεγχος ήταν ταχύτατος, παρά το ότι η πτήση ήταν πλήρης και οι βαλίτσες έφτασαν σχεδόν αμέσως. Αν κάτι μισώ θανάσιμα στο Αtatürk είναι οι κράχτες που σε περιμένουν με το που βγαίνεις από το τελωνείο. Με το που πήγα προς το γκισέ της Garanti Bank για να αλλάξω λίγα ευρώ σε λίρες, με πλησίασε ένας τύπος που άρχισε να μου λέει να πάω στο γκισέ της Akbank γιατί εκεί έχει καλύτερη ισοτιμία κλπ. Κλπ. Το κακό είναι ότι όσες φορές και να τους πείς όχι δε σε αφήνουν ήσυχο. Μετά ξαναήρθε για να με πάει με τράνσφερ στο ξενοδοχείο, οπότε και τότε του είπα ότι πάω –λέμε τώρα- στο σπίτι του αδελφού μου και ότι δε χρειάζομαι τίποτα. Για τους αμύητους, να αναφέρω ότι υπάρχει το λεωφορείο της εταιρίας Havaş το οποίο μπορεί να σε πάει σε διάφορα σημεία της Πόλης σε πολύ καλή τιμή, χωρίς να χρειάζεται να μπλέξεις με τους ταξιτζίδες ή τα λεωφορεία τράνσφερ. Με 9 λίρες (5 ευρώ) σε πηγαίνει άνετα στο Taksim, όπου και βρισκόταν το ξενοδοχείο που έμενα. Για όσους πάνε στο ιστορικό κέντρο, υπάρχει και το μετρό (που στην ουσία είναι ένα γρήγορο τραμ) που κοστίζει μόνο 1,30 λίρες αλλά δε συγκρίνεται με το Havaş.
Είχα δύο χρόνια να πάω στην Πόλη. Το ευχάριστο είναι ότι στην Πόλη έχει αυξηθεί ο αριθμός των Ελλήνων μεταπτυχιακών φοιτητών ιστορίας, τουρκολογίας και πολιτικών επιστημών (με την κατάσταση στην παιδεία στην Ελλάδα, τους καταλαβαίνω απόλυτα) και οι βραδυνές έξοδοι αποκτούν φοβερό ενδιαφέρον. Άλλο ένα καλό είναι ότι έχουν βελτιωθεί οι συγκοινωνίες, με το διαστημικό τελεφερίκ (Finiküler) που σε ανεβάζει στο Taksim από το Kabataş (ακτές Βοσπόρου) σε 65 δευτερόλεπτα (αν κάνω την ίδια διαδρομή με το πόδι, έχω 50% πιθανότητες να φτάσω με τα πόδια και 50% να με μαζέψει το ασθενοφόρο σε κάποια από τις ανηφόρες του Cihangir. Το μετρό επεκτείνεται κάτω από τον Κεράτιο Κόλπο, καθώς επίσης και κάτω από το Βόσπορο, ενώνοντας υποθαλασσίως και σιδηροδρομικά την Ασία με την Ευρώπη. Τα τραμ από το Zeytinburnu προς το Kabataş περνούν πλέον ανα πέντε λεπτά, αν και είναι ασφυκτικά γεμάτα. Με το προπληρωμένο ηλεκτρονικό εισιτήριο-πάσο Akbil, οι μετακινήσεις στην Πόλη είναι πανεύκολες, αφού μπαίνεις σε λεωφορεία, μετρό, τραμ, τελεφερίκ, πλοία, καταμαράν, τρένα με το ίδιο ηλεκτρονικό εισιτήριο.
Η αριστοκρατική İstiklâl Caddesi (η Μεγάλη Οδός του Πέρα) ήταν όπως πάντοτε πεντακάθαρη, παρά το ότι την ανεβοκατεβαίνουν τρία εκατομμύρια ανθρώπων καθημερινά. Το ιστορικό κέντρο ήταν και αυτό σε πάρα πολύ καλή κατάσταση, κρίμα που δεν μπορώ να πω το ίδιο και για την υπόλοιπη Πόλη, όπου η λέξη «χάος» δεν είναι αρκετή για να περιγράψει την κατάσταση που επικρατεί. «Τα Σύνορα της Αγάπης» κατάντησαν να είναι «Τα Σύνορα της Απάτης». Η δε Πολίτικη Κουζίνα, μοιάζει πλέον με ταινία επιστημονικής φαντασίας.... τέτοια η διαφορά από την πραγματικότητα... Σε αυτές τις υπερπαραγωγές οι ήρωες μοιάζουν να ζουν σε μία νιρβάνα... στην πραγματική Κωνσταντινούπολη, όμως , όχι!
Στα σχέδιά μου για την Καθαρά Δευτέρα, ήταν να κάνω και ένα ταξίδι-αστραπή με την Atlasjet στην Άγκυρα, για να δω το Μουσείο των Πολιτισμών της Ανατολίας και το ολοκαίνουργιο τέρμιναλ του Esenboğa. Δυστυχώς, ο καιρός δεν επέτρεπε και πολλές εξορμήσεις στο οροπέδιο της Ανατολίας, οπότε η μέρα πέρασε με βόλτες, φαγητό, συναντήσεις με φίλους και συμφοιτητές κλπ κλπ.
Μία από τα ίδια και η επιστροφή στις 20 Φεβρουαρίου με την ΟΑ 322. Έλεγχος εισιτηρίων από τους φιλικότατους υπαλλήλους της Havaş, μαζί με υπάλληλο των ΟΑ που συντόνιζε τη διαδικασία. Προς στιγμήν δημιουργήθηκε κάποιο πρόβλημα με τον εκτυπωτή των δελτίων αποσκευών, αλλά το πρόβλημα λύθηκε σύντομα. Τα μέτρα ασφαλείας στην Πόλη είναι σαφώς αυστηρότερα (εξακολουθεί και γίνεται ο γνωστός έλεγχος κατά την είσοδο στο κτίριο αλλά και κατά την είσοδο στη θύρα) Αδιάφορες αναχωρήσεις-αφίξεις στο airside, κυρίως με αεροσκάφη της ΤΚ. Εξαίρεση αποτελούσε η αναχώρηση της YK002 για το Ercan στην κατεχόμενη Κύπρο, στην πύλη 212. Η ΟΑ έφτασε ακριβώς στην ώρα της στην 202, και η προϊσταμένη της εταιρίας στο αεροδρόμιο, κατέβηκε στην πίστα προφανώς για κάποιο έλεγχο και πραγματικά έδειχνε ότι της άρεσε αυτό που έκανε. Επιβίβαση στο SX-BMC και αναχώρηση χωρίς καμία καθυστέρηση. Ο καιρός υπέροχος και η άφιξη στην Αθήνα έγινε από τον 03L. Στα downsides αυτού του ταξιδιού, βάζω την πολύ μεγάλη καθυστέρηση στην παραλαβή αποσκευών. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έβγαλαν δύο βαλίτσες στην αρχή και πέρασε μισή ώρα για να εμφανιστεί η επόμενη.
Γενικά, ήταν ένα αρκετά ευχάριστο διάλειμμα. Σειρά έχει η Κύπρος, ελεύθερη και κατεχόμενη... Εκεί πάμε με Α3 λόγω ναύλου... SX-BTO σου ερχόμαστε!
Το ταξίδι μου ξεκινάει με την ΟΑ 321, το Σάββατο 17 Φεβρουαρίου. Μέσα στο ψιλόβροχο, το λεωφορείο της ΟΑ μας αφήνει έξω από το όχι και τόσο εντυπωσιακό SX-BKM. Η εκλεκτή παρέα των συνεπιβατών αποτελείτο από ένα γκρουπ ηλικιωμένων από την Τήνο, οι οποίοι έκαναν τόση φασαρία που μου θύμησαν εμένα στην πενταήμερη. Έχοντας πάρει θέση ακριβώς δίπλα από την πόρτα, κατάφερα και επιβιβάστηκα πρώτος, όπου και με καλωσόρισε η αιθέρια ύπαρξη που βρισκόταν στο galley. Αμέσως κατευθύνθηκα στην 4Α, μία σειρά πίσω από την πρώτη της οικονομικής. Δεν είχα προλάβει να καθήσω κάτω όταν άκουσα μία φωνή πίσω μου να λέει: «Πρώτος-πρώτος μπήκατε κύριε! Καλωσήρθατε!». Ε ναι λοιπόν, ένα σεβάσμιο μέλος του φόρουμ θα με συνόδευε ως πλήρωμα στην πτήση! Τώρα πλέον δεν είχα κανένα ενδοιασμό που επέλεξα ΟΑ έναντι της πολύ καλής ΤΚ, και που ξύπνησα από τα χαράματα...
Αναχώρηση με εικοσι πέντε λεπτά καθυστέρηση και μερικές ελαφρές αναταράξεις. Το πλήρωμα άρχισε αμέσως να σερβίρει το πρωινό, το οποίο ήταν δύο είδη σάντουιτς. Ένα με μαύρο ψωμί και τόνο και ένα με άσπρο ψωμί, τυρί και λιαστές ντομάτες. Ταυτόχρονα υπήρχε και κέικ σοκολάτας. Κάποια στιγμή ήρθε και το σεβάσμιο μέλος-γκουρού των 737 που προανέφερα, το οποίο με περισσή ευγένεια είπε «Να σας προσφέρουμε καφέ, κύριε;». «Να μας προσφέρετε!», απάντησα προσπαθώντας να συγκρατήσω τα γέλια μου... Τι επαγγελματισμός! What a commitment to perfection!
Η πτήση διήκεσε 50 λεπτά με touchdown στο Atatürk στις 09:00. Αφού λοιπόν αποβιβάστηκαν όλοι και ευχαρίστησα μέλος του πληρώματος για την τιμή που μου έκανε να με φιλοξενήσει στην πτήση και αφού εκείνο με συνέστησε στην προϊσταμένη, λέγοντας «Ο κύριος από εδώ μας φέρνει πολλούς πελάτες», έφυγα και κατευθύνθηκα προς τον έλεγχο διαβατηρίων και την παραλαβή. Ο έλεγχος ήταν ταχύτατος, παρά το ότι η πτήση ήταν πλήρης και οι βαλίτσες έφτασαν σχεδόν αμέσως. Αν κάτι μισώ θανάσιμα στο Αtatürk είναι οι κράχτες που σε περιμένουν με το που βγαίνεις από το τελωνείο. Με το που πήγα προς το γκισέ της Garanti Bank για να αλλάξω λίγα ευρώ σε λίρες, με πλησίασε ένας τύπος που άρχισε να μου λέει να πάω στο γκισέ της Akbank γιατί εκεί έχει καλύτερη ισοτιμία κλπ. Κλπ. Το κακό είναι ότι όσες φορές και να τους πείς όχι δε σε αφήνουν ήσυχο. Μετά ξαναήρθε για να με πάει με τράνσφερ στο ξενοδοχείο, οπότε και τότε του είπα ότι πάω –λέμε τώρα- στο σπίτι του αδελφού μου και ότι δε χρειάζομαι τίποτα. Για τους αμύητους, να αναφέρω ότι υπάρχει το λεωφορείο της εταιρίας Havaş το οποίο μπορεί να σε πάει σε διάφορα σημεία της Πόλης σε πολύ καλή τιμή, χωρίς να χρειάζεται να μπλέξεις με τους ταξιτζίδες ή τα λεωφορεία τράνσφερ. Με 9 λίρες (5 ευρώ) σε πηγαίνει άνετα στο Taksim, όπου και βρισκόταν το ξενοδοχείο που έμενα. Για όσους πάνε στο ιστορικό κέντρο, υπάρχει και το μετρό (που στην ουσία είναι ένα γρήγορο τραμ) που κοστίζει μόνο 1,30 λίρες αλλά δε συγκρίνεται με το Havaş.
Είχα δύο χρόνια να πάω στην Πόλη. Το ευχάριστο είναι ότι στην Πόλη έχει αυξηθεί ο αριθμός των Ελλήνων μεταπτυχιακών φοιτητών ιστορίας, τουρκολογίας και πολιτικών επιστημών (με την κατάσταση στην παιδεία στην Ελλάδα, τους καταλαβαίνω απόλυτα) και οι βραδυνές έξοδοι αποκτούν φοβερό ενδιαφέρον. Άλλο ένα καλό είναι ότι έχουν βελτιωθεί οι συγκοινωνίες, με το διαστημικό τελεφερίκ (Finiküler) που σε ανεβάζει στο Taksim από το Kabataş (ακτές Βοσπόρου) σε 65 δευτερόλεπτα (αν κάνω την ίδια διαδρομή με το πόδι, έχω 50% πιθανότητες να φτάσω με τα πόδια και 50% να με μαζέψει το ασθενοφόρο σε κάποια από τις ανηφόρες του Cihangir. Το μετρό επεκτείνεται κάτω από τον Κεράτιο Κόλπο, καθώς επίσης και κάτω από το Βόσπορο, ενώνοντας υποθαλασσίως και σιδηροδρομικά την Ασία με την Ευρώπη. Τα τραμ από το Zeytinburnu προς το Kabataş περνούν πλέον ανα πέντε λεπτά, αν και είναι ασφυκτικά γεμάτα. Με το προπληρωμένο ηλεκτρονικό εισιτήριο-πάσο Akbil, οι μετακινήσεις στην Πόλη είναι πανεύκολες, αφού μπαίνεις σε λεωφορεία, μετρό, τραμ, τελεφερίκ, πλοία, καταμαράν, τρένα με το ίδιο ηλεκτρονικό εισιτήριο.
Η αριστοκρατική İstiklâl Caddesi (η Μεγάλη Οδός του Πέρα) ήταν όπως πάντοτε πεντακάθαρη, παρά το ότι την ανεβοκατεβαίνουν τρία εκατομμύρια ανθρώπων καθημερινά. Το ιστορικό κέντρο ήταν και αυτό σε πάρα πολύ καλή κατάσταση, κρίμα που δεν μπορώ να πω το ίδιο και για την υπόλοιπη Πόλη, όπου η λέξη «χάος» δεν είναι αρκετή για να περιγράψει την κατάσταση που επικρατεί. «Τα Σύνορα της Αγάπης» κατάντησαν να είναι «Τα Σύνορα της Απάτης». Η δε Πολίτικη Κουζίνα, μοιάζει πλέον με ταινία επιστημονικής φαντασίας.... τέτοια η διαφορά από την πραγματικότητα... Σε αυτές τις υπερπαραγωγές οι ήρωες μοιάζουν να ζουν σε μία νιρβάνα... στην πραγματική Κωνσταντινούπολη, όμως , όχι!
Στα σχέδιά μου για την Καθαρά Δευτέρα, ήταν να κάνω και ένα ταξίδι-αστραπή με την Atlasjet στην Άγκυρα, για να δω το Μουσείο των Πολιτισμών της Ανατολίας και το ολοκαίνουργιο τέρμιναλ του Esenboğa. Δυστυχώς, ο καιρός δεν επέτρεπε και πολλές εξορμήσεις στο οροπέδιο της Ανατολίας, οπότε η μέρα πέρασε με βόλτες, φαγητό, συναντήσεις με φίλους και συμφοιτητές κλπ κλπ.
Μία από τα ίδια και η επιστροφή στις 20 Φεβρουαρίου με την ΟΑ 322. Έλεγχος εισιτηρίων από τους φιλικότατους υπαλλήλους της Havaş, μαζί με υπάλληλο των ΟΑ που συντόνιζε τη διαδικασία. Προς στιγμήν δημιουργήθηκε κάποιο πρόβλημα με τον εκτυπωτή των δελτίων αποσκευών, αλλά το πρόβλημα λύθηκε σύντομα. Τα μέτρα ασφαλείας στην Πόλη είναι σαφώς αυστηρότερα (εξακολουθεί και γίνεται ο γνωστός έλεγχος κατά την είσοδο στο κτίριο αλλά και κατά την είσοδο στη θύρα) Αδιάφορες αναχωρήσεις-αφίξεις στο airside, κυρίως με αεροσκάφη της ΤΚ. Εξαίρεση αποτελούσε η αναχώρηση της YK002 για το Ercan στην κατεχόμενη Κύπρο, στην πύλη 212. Η ΟΑ έφτασε ακριβώς στην ώρα της στην 202, και η προϊσταμένη της εταιρίας στο αεροδρόμιο, κατέβηκε στην πίστα προφανώς για κάποιο έλεγχο και πραγματικά έδειχνε ότι της άρεσε αυτό που έκανε. Επιβίβαση στο SX-BMC και αναχώρηση χωρίς καμία καθυστέρηση. Ο καιρός υπέροχος και η άφιξη στην Αθήνα έγινε από τον 03L. Στα downsides αυτού του ταξιδιού, βάζω την πολύ μεγάλη καθυστέρηση στην παραλαβή αποσκευών. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έβγαλαν δύο βαλίτσες στην αρχή και πέρασε μισή ώρα για να εμφανιστεί η επόμενη.
Γενικά, ήταν ένα αρκετά ευχάριστο διάλειμμα. Σειρά έχει η Κύπρος, ελεύθερη και κατεχόμενη... Εκεί πάμε με Α3 λόγω ναύλου... SX-BTO σου ερχόμαστε!
