ARIRANG vs HOLLYWOOD, σημειώσατε 1!
Η σύντομη διαδρομή μας από το ξενοδοχείο μας προς το Rungnado, το
Στάδιο της Πρωτομαγιάς (το οποίο βρίσκεται πάνω στο νησί Rungna του Taedong) μας έδωσε την ευκαιρία για μια πρώτη γνωριμία με τη νυχτερινή όψη της Πυονγκγιάνγκ και των κατασκότεινων δρόμων της. Ήταν περίπου 7:45 μ.μ. όταν το 4Χ4 μας άφησε έξω από το
ομολογουμένως εντυπωσιακό στάδιο Rungnado, το μεγαλύτερο σε ολόκληρη την Ασία, συνολικής χωρητικότητας εκατον πενήντα χιλιάδων θεατών. Ο φουτουριστικός εξωτερικός σχεδιασμός ήταν απίστευτα εντυπωσιακός και ήταν όντως δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτό το στάδιο υπήρχε πραγματικά και ότι δεν ήταν ένα διαστημικό σκηνικό. Γύρω μας υπήρχαν χιλιάδες ανθρώπων που πηγαινοέρχονταν, ενώ κάπου στο βάθος, διακρίναμε και ομάδες παιδιών, ομοιόμορφα ντυμένων που ζητωκραύγαζαν και τραγουδούσαν. Αυτοί ήταν οι πρωταγωνιστές της παράστασης...
Το Arirang είναι το διασημότερο βορειοκορεατικό φεστιβάλ, που έχει διττό στόχο: αφ' ενός να παρουσιάσει τον ηρωισμό των κορεατών ενάντια στους ιμπεριαλιστές και την αλματώδη πρόοδο της κοινωνίας, αφ' ετέρου να εμφυσήσει στους συμμετέχοντες και τους θεατές την έννοια της συλλογικότητας και το ομαδικό πνεύμα γιατί όχι και τη χειραγώγησή τους μέσα από την μαζική απασχόληση τους. Η ίδια η λέξη Arirang σημαίνει: “εξαίσιο και όμορφο” και είναι ο τίτλος ενός παραδοσιακού κορεάτικου τραγουδιού.
Στην τιμή του πακέτου μας συμπεριλαμβάνονταν εισιτήρια Γ΄ θέσης. Μπαίνοντας στο στάδιο ανακαλύψαμε πως η μόνη διαφορά μας με την Α' θέση, ήταν ότι δεν θα είχαμε σερβιτόρο και άνετα καθίσματα VIP. Απέναντί μας βρισκόταν το σημαντικότερο στοιχείο κάθε παράστασης: σχεδόν το ένα τρίτο των κερκίδων είχε καταληφθεί από χιλιάδες παιδιών 13-16 ετών, τα οποία κρατούσαν τεράστια βιβλία με χρωματιστές σελίδες.
Εκείνη τη στιγμή γινόταν η λεγόμενη “προθέρμανση”, όπου τα παιδιά φώναζαν ρυθμικά και χτυπούσαν τα πόδια τους στις κερκίδες, ενώ παράλληλα δημιουργούσαν εντυπωσιακούς σχηματισμούς με τις σελίδες των βιβλίων. Το αίσθημα αυτό δημιουργούσε αναμφισβήτητα δέος. Αυτό όμως που ακολούθησε ήταν απίστευτο.
Η παράσταση ξεκινάει και τα παιδιά γυρίζουν σε κάποια από τις λευκές σελίδες των βιβλίων. Η κερκίδες μετατρέπονται σε μία τεράστια κινηματογραφική οθόνη όπου προβάλλονταν σκηνές από τα δεινά που είχε προξενήσει η ιαπωνική κατοχή στους κορεάτες. Παράλληλα ανάλογο δρώμενο υπήρχε και πάνω στον αγωνιστικό χώρο. Το σκηνικό στην κερκίδα αλλάζει και δείχνει ένα χειμωνιάτικο σκηνικό και ένα αστέρι να εμφανίζεται στο νυχτερινό ουρανό.
"Λες να γιορτάζουν Χριστούγεννα και οι σύντροφοι;" σκέφτηκα... Σχεδόν παράλληλα ο συνοδός-ξεναγός μου μου είπε ότι το αστέρι αυτό συμβόλιζε -άκουσον, άκουσον- τη γέννηση του Κιμ Ιλ Σουνγκ (μου φαίνεται ότι κάποια ανάλογη ιστορία μας έλεγαν στο σχολείο στο μάθημα των θρησκευτικών...)
Τα υπόλοιπα που ακολούθησαν δεν περιγράφονται με λόγια, εντούτοις θα προσπαθήσω να σου δώσω μια γενική ιδεά, αγαπητέ αναγνώστη: το αστέρι ανεβαίνει στον ουρανό και μία εκτυφλωτική λάμψη, συνοδευόμενη από μία έκρηξη στην οροφή τραντάζουν το στάδιο και ανάβει ένας τεράστιος πυρσός (προσπαθήσαμε να δούμε κάπου τον Κακλαμανάκη, δεν τον είδαμε).
"Ο αναμμένος πυρσός συμβολίζει την έναρξη της Επανάστασης!" είπε ο ξεναγός την ώρα που εγώ προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τί είχε συμβεί, λίγα δευτερόλεπτα πιο πριν.
Η Παράσταση έχει τέσσερις πράξεις με δεκάδες σκηνές η κάθε μία. Στην πρώτη πράξη γίνεται αναφορά στον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα κατά των Ιαπώνων. Ο ξεναγοί μας φρόντιζαν να μας μεταφράζουν τα γραφόμενα στο matrix και να μας τα εξηγούν.
"Τα δύο περίστροφα που σχημάτισαν οι μαθητές στην κερκίδα συμβόλιζαν τα δύο όπλα με τα οποία ξεκίνησε ο Κιμ Ιλ Σουνγκ την Επανάσταση και του τα είχε δώσει ένας θείος που διακατείχετο από επαναστατικά αισθήματα" μου είπε ο συνοδός.
Το σώου είναι αναμφισβήτητα εντυπωσιακό και μας παρουσιάστηκε χωρίς το παραμικρό λάθος. Παρ' όλα αυτά φαίνεται ότι
η υπόθεση του έργου κάπου “χάνει”. Οι εικόνες στο ανθρώπινο matrix αλλάζουν ταχύτατα: όπλα, στρατιώτες, ανθισμένα λιβάδια, σκηνές μάχης, πόλεμος της Κορέας, πατριωτικά μηνύματα, ξανά ανθισμένα λουλούδια, ξανά τανκς, φράγματα, ηλεκρογεννήτριες, ουρανοξύστες, σημαίες, λάβαρα, ηλεκτροκίνητα τρένα, ιπτάμενα άλογα. χαρούμενα γουρουνάκια να λιάζονται παρέα με κάτι κατσικάκια (υπάρχει πληθώρα αγαθών), παιδάκια κάνουν βουτιές σε εξωτικές βορειοκορεάτικες παραλίες,
σημαίες, η μορφή του Προέδρου ανάμεσα σε λουλούδια, λάβαρα, χιονισμένα βουνά. Απίστευτα σκηνικά που δεν αφήνουν κανέναν απροβλημάτιστο και ασυγκίνητο. Ο συντονισμός στις κερκίδες είναι απίστευτος και το κοινό φαίνεται να συμμετέχει.
Επάνω στον αγωνιστικό χώρο, το “σουρρεαλιστικό πολυμίξερ” δουλεύει στο φουλ! Μαζικές παρελάσεις, απίστευτοι σχηματισμοί, τεράστιες σημαίες να υψώνονται από το πουθενά, χιλιάδες αθλητές σε μαζική επίδειξη του Tae Kwon Do, στρατιωτικές φάλαγγες μπαίνουν, γυναίκες στρατιωτικοί χορεύουν κρατώντας λουλούδια, χιλιάδες παιδάκια εκτελούν ομαδικές ασκήσεις ακριβείας, εκατοντάδες παιδάκια ντυμένα κοτόπουλα, κατσικάκια και... αυγά(!), αθλητές εκτοξεύονται στο κενό εκτελώντας απίστευτα ακροβατικά (το δίχτυ είχε στηθει ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν χωρίς να το δει κανένας!),
μέχρι και κατάφωτα χριστουγεννιάτικα δέντρα μαζί με συντριβάνια μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο.
https://www.airliners.gr/community/album ... c_id=12871
https://www.airliners.gr/community/album ... c_id=12872
https://www.airliners.gr/community/album ... c_id=12874
https://www.airliners.gr/community/album ... c_id=12875
“Απόψε πέθανε το Hollywood!” είπε ο Computerise και εγώ συμφώνησα. Το θέαμα ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακό, αν σκεφτεί κανείς ότι αποτελεί αποτέλεσμα
μαζικής προσπάθειας εκατό χιλιάδων ανθρώπων. Ομολογουμένως όμως πρόκειται και για μία αποθέωση του κίτς, αποτέλεσμα της προσπάθειας να παρουσιαστούν ταυτόχρονα τόσα πολλά πράγματα και
να υπερτονιστουν κάποια εντελώς αυτονόητα: ο ηρωισμός ενός λαού και ο πατριωτισμός του, η ηγετική φυσιογνωμία ενός προέδρου, η επίπλαστη εικόνα μίας “αλματώδους προόδου”, η αφθονία αγαθών, οι κακοί ιμπεριαλιστές στο Νότο, οι καλοί πατριώτες στο Βορρά, ο ρόλος του στρατού (μία ολόκληρη πράξη), ο εξηλεκτρισμός της επαρχίας, η αγροτική παραγωγή, ο πόθος για την Επανένωση, μα πάνω απ' όλα: η χαρά του να είσαι πολίτης αυτής της τόσο αγγελικά πλασμένης χώρας...
Θα μου πείς: οι χολλυγουντιανές υπερπαραγωγές έχουν πιο νορμάλ υπόθεση; Δες τον Σούπερμαν ή την Ημέρα της Ανεξαρτησίας (οι ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ θα μας σώσουν από τα ούφο!) ή τον Αρμαγεδδώνα, όπου ένας ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ πιλότος σώζει όλον τον πλανήτη από ένα γιγαντιαίο αστεροειδή φυτεύοντας μια ατομική βόμβα στα σωθικά του... κι αν αυτά βγάζουν μεγαλύτερο νόημα από μια παράσταση Αριράνγκ, έλα να μου σφυρίξεις... τουλάχιστον εδώ δεν μας τρέλλαναν στα εφέ και δε μας υπερτόνισαν το αίσθημα της αποστολής τους στον κόσμο...
Με αυτά και με τ' άλλα, μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητό μας και πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο. Στο δρόμο βλέπαμε, σαν φαντάσματα, τις σκιές των ντόπιων θεατών που επέστρεφαν με τα πόδια στις εργατικές πολυκατοικίες τους. Καθώς μπαίναμε στο ξενοδοχείο μας, το ρολόι μου έδειχνε 10:10 μμ... η πρώτη μας μέρα στη Βόρειο Κορέα είχε μόλις τελειώσει από νωρίς. Δε θυμάμαι να με έχουν ξαναστείλει για ύπνο τέτοια ώρα, από την εποχή που πήγαινα στο δημοτικό.
Είχαμε βέβαια δύο γεμάτες μέρες μπροστά μας...
“Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας;” αναρωτήθηκα και πάτησα το πλήκτρο 9 στο τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης του δωματίου, στο κανάλι της Κρατικής Τηλεόρασης... Μ' αρέσει που αναρωτήθηκα...
Το ίδιο και το αεροδρόμιο με το υπερμεγεθές πορτραίτο του Αιώνιου Πρόεδρου ! 
??