Ντρέπομαι.
Ντρέπομαι που το πιο μακρινό και πιο ενδιαφέρον και περιπετειώδες ταξίδι της ζωής μου δεν το μοιράζομαι με εσάς, το τριμελές κοινό μου (και κανα δυο ακόμη guests που άκουσαν υπερατλαντικό και μπήκαν να δουν τι παίζει). Κάποτε ντρεπόμουν που ο άλλος έγραφε report για Νέες Ζηλανδίες ενώ εγώ είχα μια ταπεινή NUE. Τώρα που έχω την εξωτική Δυτική Ακτή, σκέφτομαι «τι να προσθέσει κανείς στο επικό κινηματογραφικό report του computerise;». Το παθαίνεις το writer’s block ή δεν το παθαίνεις, αγαπητό μου κοινό;
Ομως επειδή διάβασα κάτι παλιά μου ριπόρτ και συγκινήθηκα από τα σχόλιά σας (και από το τσιγάρο που ανάβει ο Αξελ747 κάθε φορά που διαβάζει ένα), επειδή χρειάζομαι μια μικρή ένεση ματαιοδοξίας (στην πραγματικότητα θέλω να ξεπεράσω κάποτε τον κάπτεν τζάμπο) και, τέλος, επειδή έρχονται εκλογές στην Απογείωση και θέλω να πουλήσω μούρη εκ του σύνεγγυς στα μέλη, ιδού το δεύτερο σκέλος του επικού ταξιδίου, με μόνη βοήθεια πλέον τις φωτογραφίες που τράβηξα και τις σημειώσεις στο μπλοκ. Για να δούμε, θυμάμαι τίποτα;
Leg 2, 30/7/2010
ΒΑ 0275, LHR-LAS
Αεροσκάφος: Boeing 777-236ER, G-YMMD
Δεν είχα ξαναπάει στην Αμερική. Στην πραγματικότητα, το απολύτως δυτικότερο σημείο που είχα ως τότε φτάσει ήταν το Cadiz (6ος μεσημβρινός). Η Νέα Υόρκη μού φαινόταν πάντα πολύ του συρμού για να πάω οπότε ο ενθουσιασμός που θα πήγαινα απευθείας στη Δυτική Ακτή ήταν τεράστιος. Ενιωθα σαν σκυλί πριν τη βόλτα. Ετρεχα μπρος-πίσω στη θύρα του satellite κοιτώντας και φωτογραφίζοντας αεροπλάνα, χοροπηδούσα δίπλα στα παράθυρα, στεκόμουν μπροστά στις κοπέλες της θύρας με βλέμμα «ασεμεναμπωασεμεναμπωασεμεναμπω», κρατημό δεν είχα.
Το αεροσκάφος είχε αφιχθεί καθυστερημένα από τη Μπάγκαλορ (δεν θέλω ούτε να ξέρω πώς μοιάζει μια καμπίνα γεμάτη Ινδούς) και τώρα το καθάριζαν από το κάρυ για να μπούμε μέσα οι πολιτισμένοι να πάμε στο Μακάραν (καμπίνα γεμάτη τζογαδόρους).
Kilo θέση στο πίσω μέρος (η διάταξη ήταν 3-3-3), τακτοποίηση και παιχνίδι με το IFE (για να ανακαλύψω πόσα κουμπάκια έχει και τι κάνει το καθένα).
Οι συνοδοί της BA ήταν πάντα ευγενικές και μεγαλοκοπέλες. Επιπλέον, είχαν το βλέμμα της Κάθι Μπέιτς στο «Misery» προτού προσπαθήσει ο Τζέιμς Κάαν να δραπετεύσει· γλυκό αλλά χωρίς να ξέρεις τι σκέφτονται. Ετσι και οι σημερινές μας οικοδέσποινες που είχαν να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα: κάποιος επιβάτης που πέρασε το checkin και έδωσε βαλίτσα, δεν είχε επιβιβαστεί στο αεροσκάφος. Τον φώναξαν μια-δυο φορές, καμία απάντηση. Ετσι, από το κόκπιτ μας ενημέρωσαν τι ακριβώς συμβαίνει και ότι πρέπει να ξεφορτωθούν οι βαλίτσες από το αμπάρι και να ευχόμαστε λέει να είναι έξω-έξω γιατί άμα είναι μέσα-μέσα τον ήπιαμε. Ηταν μέσα-μέσα...
Από το παράθυρό μου έβλεπα τον σωρό με τις βαλίτσες να γίνεται πυραμίδα στο tarmac και το ανυψωτικό να βγάζει ένα-ένα τα αλουμινένια κοντέινερ που τις περιείχαν. Άλλη μισή ώρα αργότερα η βαλίτσα δεν είχε βρεθεί και οι αεροσυνοδοί, με τον κίνδυνο η πτήση να καθυστερήσει ανεπανόρθωτα, είπαν να κάνουν μια τελευταία απόπειρα. Ξαναφώναξαν τον επιβάτη προφέροντας καθαρότερα το (σίγουρα ασιατικό) όνομά του και πιο επιτακτικά, με τόνο αγγλίδας γκουβερνάντας. «Here!» κάνει ένας θείος σηκώνοντας το χέρι του. Πάει μπροστά, τα λέει με τις κυρίες (που είχαν πια το βλέμμα της Κάθι Μπέιτς που ετοιμάζεται να σπάσει τα πόδια του Κάαν), τους έδειξε τα χαρτιά του, αποδεικνύεται ότι πέρασε χωρίς να σκανάρουν το pass του (μάλλον), επεισόδιο λήξαν.
Pushback με καθυστέρηση 2ω20λ και πλώρη για τον ωκεανό, επιτέλους. Εκεί ήρθα αντιμέτωπος με την πρώτη καταστροφή του ταξιδιού: δεν δούλευε το IFE! Υποτίθεται ότι είχαμε το νέο σύστημα, με video on demand κλπ. αλλά έπαιζε το παλιό (που παίζει λούπα τις ταινίες και εσύ κάνεις ζάπινγκ). Στις διαμαρτυρίες των επιβατών οι συνοδοί απάντησαν ότι πρέπει να γίνει reset στο σύστημα και αυτό μπορεί να το κάνει μόνο ο πιλότος και αυτός είναι αυτή τη στιγμή απασχολημένος. Μπα; το πετάει χεράτα μήπως και δεν έχει χρόνο να αφήσει το yoke;
Από τις καταχθόνιες σκέψεις μου με έσωσε το σύνδρομο διάσπασης προσοχής. «Σταδιάλα, 200 εκ. δολάρια αεροσκάφος, δεν σκέφτηκαν να βάλουν ένα κουμπί reset στο πλήρωμα; Αντε να δούμε πώς θα περάσουν τόσες ώρες χωρίς....τι μυρίζει; Κοτόπουλο κάρι! Ζήτω, θα φάμε!».
Το δείπνο σερβιρίστηκε, το κοτόπουλο ήταν νόστιμο αλλά η σαλάτα άνοστη, το γλυκό στενοχωρημένο και το νερό 100 γραμμάρια. Τι διάολο, τόσο πολύ επηρεάζει το MTOW το νερό των επιβατών;
Το δείπνο τελείωσε, το IFE εξακολουθούσε να μην ανταποκρίνεται (εκτός από ένα κανάλι που έπαιζε τον Ματ Ντέιμον πεζοναύτη) και εγώ άνοιξα το Wired όπου διάβασα ένα σωρό χρήσιμα πράγματα: πώς δουλεύουν οι βόμβες, τι κάνει στο σώμα μας το στρες και πώς θα φτιάξουμε εμβόλιο, γιατί ήρθε το 2010 και ακόμα δεν έχουμε όπλα λέιζερ και μπάτλερ-ρομπότ κλπ. Στα διαλείμματα διάβαζα τον οδηγό του Lonely Planet για τις ΗΠΑ που μου είχε δανείσει ο aakunz (του τον επέστρεψα και πήγε με αυτόν στη ΝΥ, αν γράφαμε τα μίλια του έβγαζε άνετα ένα ευρωπαϊκό ταξιδάκι).
Το πέρασμα του ωκεανού ήταν λιγότερο εντυπωσιακό από όσο περίμενα. Εντάξει, νερό είναι. Το περισσότερο νερό που έχεις δει ποτέ σου αλλά είναι σαν να δεις μαζί τους περισσότερους Κινέζους που έχεις δει ποτέ σου· απλώς πήζει το μάτι σου. Την Ισλανδία δεν την είδα λόγω νέφωσης. Πράγμα που είναι πρόοδος μια και μόλις λίγες εβδομάδας νωρίτερα δεν φαινόταν λόγω ηφαιστειακής σκόνης ενός ηφαιστείου με τόσο παράξενο όνομα που δεν μπορώ ούτε να το γκουγκλάρω.
Ξεφύλισσα το περιοδικό της ΒΑ. Ξενοδοχεία, εστιατόρια, προορισμοί, διαφημίσεις για ημίψηλα. ΓΙΑ ΗΜΙΨΗΛΑ! Και δεν είχε καν ανακοινωθεί τότε ο γάμος της αδελφής της Πίπας. Μάλλον οι Άγγλοι ράβονται προληπτικά, ποτέ δεν ξέρεις σε τι εκδήλωση θα σε καλέσουν και τότε με τι θα φορέσεις το φράκο;
Φτάσαμε στη Γροιλανδία. Πάγος, χιόνι, παγετώνες να γλιστράνε, παγοθραυστικά να σπάνε, παγόβουνα να κολυμπάνε, κάπως έτσι θα είναι και η Ανταρκτική, σκέφτηκα, στην οποία θα ήθελα πολύ να πάω, αλλά όχι με ΑΝΖ. Έρεβος.
Κάπου εκεί με έπιασε κατούρημα. Πράγμα που δεν θα το ανέφερα αν δεν σήμαινε για μένα το σπάσιμο μιας παράδοσης που ήθελε να μην χρησιμοποιώ τουαλέτα εν πτήση - όχι επειδή δεν έπρεπε, αλλά επειδή απλώς δεν μου ερχόταν. Στο ATH-SIN-ATH το 1999 δεν σηκώθηκα ούτε μια φορά, έκτοτε είχα μόνο μικρές πτήσεις, φέτος συνέβη 2 φορές στο Τ5 και άλλη μία πάνω από το Hudson Strait του Καναδά. Τι ακολουθεί; Να σηκώνομαι τη νύχτα; Με έπιασε άγχος ότι γερνάω.
Στο μεταξύ νύχτωσε, το 772 ελάφραινε και ανέβαινε όλο και ψηλότερα, έφτασε στο FL400, κοιμήθηκα, ξύπνησα, μας σέρβιραν πρωινό σύμφωνα με την ευρωπαϊκή ώρα -μια και στα μεσοδυτικά ήταν ήδη βράδι- και ετοιμαστήκαμε για την προσγείωση.
Εδώ θα έβαζα κάτι κλισέ τύπου «η ολόφωτη πόλη ξεπρόβαλε από την έρημο» και «η μητρόπολη του τζόγου μας καλοσώρισε» αλλά ήμουν τόσο κουρασμένος και τόσο νυσταγμένος που τα δάχτυλά μου βαραίνουν μέχρι σήμερα. Προσγειωθήκαμε στον 19 (L? R? δεν θυμάμαι), αποβίβαση χωρίς καθυστέρηση και είσοδος στον έλεγχο διαβατηρίων.
Εκεί μας υποδέχθηκε μια φωτογραφία του Ομπάμα και μια φωνή από τα μεγάφωνα να μπούμε στη σειρά, να μη φωνάζουμε και να κλείσουμε όλες τις ηλεκτρονικές συσκευές: «Mobile phones, computers, tablets, music players, anything with an on/off switch». E, πες το ντε, και νόμιζα ότι μπορώ να ξυριστώ στην ουρά με τη Philips. Ανάθεμα το Patriot Act...
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε: αποτυπώματα στο σκάνερ, ερωτήσεις πού θα πάτε, πού μένετε, γιατί ήρθατε, οι τελώνες δεν μας σταμάτησαν και δεν μας ρώτησαν τίποτα, και εμείς, καταχαρούμενοι και ενθουσιασμένοι, βγήκαμε επιτέλους σε αμερικανικό έδαφος όπου η θρυλική ζέστη της ερήμου μας χτύπησε στα μούτρα σαν ρακέτα του τένις. Αλλά ποιος νοιάζεται; VEGAS BABY!!
(συνεχίζεται)
Y.Γ.
Το συγκεκριμένο 772 σε μια από τις καλύτερες
φωτογραφίες που έχω δει ποτέ. Whoa!
http://www.airliners.net/photo/British- ... 8ad9e9c8ac
του μήνα μετά από λήθαργο 8 μηνών (τελευταίο ποστ το Μάρτιο), στις 8 το βράδυ. Όλο μαζί, 11888. Τυχαίο;