Avior
Business-Class-Member
- Εγγραφή
- 05/03/2004
- Μηνύματα
- 259
- Likes
- 0
Ξημερώματα 7ης Οκτωβρίου 2004 και είμαστε με πατέρα, αδερφό και ένα φίλο στο πόδι για το Ελ Βενιζέλος, όπου θα ξεκινήσουμε το μακρύ μας ταξίδι προς την Αβάνα της Κούβας, με ενδιάμεσο σταθμό την Μαδρίτη στο πήγαινε και τo Παρίσι (ίσως) στο έλα. Χωρίς πολλά πολλά, κάνουμε το τσεκ-ιν. Θα πετάξουμε με την ΟΑ 247 ATH-MAD και η θέση μου είναι η 13C. Από εδώ ξεκινάνε τα ωραία.
Χωρίς καθυστέρηση στις 9:10 από την B23 μας πήρε το λεωφορειάκι του αεροδρομίου και μας πήγε στα σταντ ανάμεσα στο τέρμιναλ και την τεχνική βάση. Το αεροπλάνο μας ήταν το 737-400 SX-BKD "Αμφίπολη" με special livery για τους Ολυμπιακούς αγώνες. Η πτήση πρέπει να πήγαινε με 70% πληρότητα, καθ'ότι η οικονομική είχε αρκετό κόσμο, αλλά η Business ήταν άδεια. Το αεροπλάνο ήταν πολύ καθαρό και προσεγμένο μέσα.
Χωρίς καθόλου αναμονή απογειωθήκαμε από τον 03R. Λίγο κούνημα στην απογείωση πάνω από τον κόλπο Πεταλίων/Νέα Μάκρη, και μετά χαθήκαμε μέσα στα σύννεφα. Λίγη ώρα αργότερα, βλέπουμε στα αριστερά μας από ψηλά την εντυπωσιακότατη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου. Μετά από κάποια ώρα, άρχισε το σερβίρισμα του φαγητού. Το φαγητό ήταν ουσιαστικά πρωινό, ζεστή ομελέττα με ντοματάκια και λουκάνικο, μαζί με γλυκό, κρουασάν, ψωμάκι και διάφορα άλλα επιπρόσθετα. Καφές-τσάι κατά τα κλασσικά. Αρκετά εύγευστο και χορταστικό, στην επόμενη δε πτήση είχα την ευκαιρία να το εκτιμήσω περισσότερο. Χωρίς πολλά-πολλά, με την ταινία να μας βοηθά να περάσουμε την ώρα μας, μετά από περίπου 3 ώρες πτήσης, φτάνουμε έντεκα τοπική ώρα στο Barajas. Από μακριά πριν προσγειωθούμε είδα ένα μακρύ 340 με μεγάλους κινητήρες της Iberia. Να ήταν αυτό που νόμιζα; Η απάντηση εντός ολίγου. Άψογο touchdown, reverse, και καλως ήλθατε στη Μαδρίτη. Ο καιρός λίγο-πολύ όπως και στο Βενιζέλο, ήλιος με ζέστη. Απέναντί μας, ένα 742 της Aerolineas Argentinas με έκανε να καταλάβω γιατί το barajas έχει ένα α όνομα όσον αφορά τις λατινοαμερικάνικες εταιρείες! Το τέρμιναλ όπου βγήκαμε ψιλοάθλιο, μου θύμισε κάτι από Ελληνικό σε ηλικία!
Μετά από ολιγόωρη αναμονή στο Barajas τσεκάρουμε για την IB 6621, MAD-HAV. Πριν το ταξίδι, είχα δει στο site της Iberia ότι το αεροπλάνο ήταν ένα 747 "operated by air atlanta, owned by singapore airlines" και κρίνοντας από αυτά που κουβαλούσαν την ολυμπιακή φλόγα, περίμενα να μας βάζανε σε κάνα -200άρι με μούφικο livery που θα μας έβγαζε-δεν-έβγαζε το ταξίδι. Το 747-400άρι με το livery της Iberia ήταν μάλλον ευχάριστη έκπληξη. Sorry, αλλά reg δεν πρόλαβα να πάρω. Το τέρμιναλ απ'όπου φύγαμε, ήταν ολοκαίνουριο και αρκετά όμορφο. Η θέση μου 51Β, προς τα πίσω, με τον αριστερό μου στο παράθυρο. Το τζάμπο ήταν φίσκα. Το αεροπλάνο είχε PTV's στην (cramped, λιγότερο legroom από την ΟΑ είχε ) economy και το χειριστήριο ήταν από την ανάποδη δορυφορικό τηλέφωνο (η κληρονομιά της Singapore, σκέφτηκα), και βέβαια είχαμε κουβερτούλα και μαξιλαράκι να μας βοηθήσουμε να τα βγάλουμε πέρα στην 9-ωρη πτήση που μας περίμενε. Το αεροπλάνο, πάντως, φαινόταν ψιλοπαραμελημένο από τους ιδιοκτήτες του. Οι δε αεροσυνοδοί, ήταν όλες γριές!! Το inflight mag ήταν ολίγον σκισμένο, η δε θέση μου δεν είχε safety card!! Όταν πριν την απογείωση είδα μια αεροσυνοδό να περιφέρεται με μερικές ανά χείρας, ζήτησα αμέσως μία. Εννοείται ότι αφού την διάβασα και μέτρησα τις θέσεις προς την έξοδο κινδύνου, ΑΜΕΣΩΣ την καβάντζωσα!!! Δεν φταίω εγώ, και ο προηγούμενος το ίδιο είχε κάνει, και χωρίς να τη ζητήσει από την αεροσυνοδό. Με μισή ώρα καθυστέρηση, απογειωνόμαστε κατά τις 17:30 τοπική ώρα. Στη τροχοδρόμηση περνάμε δίπλα από την τεχνική βάση της IB. Κοιτάζοντας από το παράθυρο κάνω τις εξής σκέψεις μέσα μου: "αααα ένα 340!! Ρε συ, πολύ μακρύ είναι. Και μεγάλους κινητήρες έχει. Έχει και μια πόρτα πάνω από τα φτερά... μμμμ... Ω ΜΑΛΑΚΑ ΕΝΑ 340-600!!!!" (my first time!!). Tο μέρος με τα κεφαλαία το ξεφώνισα αρκετά δυνατά, και ήταν η αφορμή να ξεκινήσουμε μια μακρά συζήτηση με τον γάλλο συνεπιβάτη μου που καθόταν στο παράθυρο ("this is a VERY advanced and VERY modern aircraft", του εξήγησα). Τεσπα, ξεκινάμε για απογείωση. Κάναμε απίστευτα πολλή ώρα να ξεκολλήσουμε από το έδαφος σε σημείο που άρχισα να αναρωτιέμαι αν θα βρούμε πουθενά. Οι οθόνες, τόσο οι PTV's, όσο και οι μεγαλύτερες στους διαδρόμους, έδειχναν έναν ηλεκτρονικό χάρτη με τη θέση μας, την ταχύτητα, και άλλες παραμέτρους της πτήσης. Καλή φάση εν γένει.
Μετά από 2,5 περίπου ώρες, άρχισε το σερβίρισμα του φαγητού. Είχαμε επιλογή μεταξύ κοτόπουλο και μακαρόνια. Εγώ, μη θέλοντας να ρισκάρω τροφική δηλητηρίαση, επέλεξα τα μακαρόνια. Sorry, αλλά εδώ πραγματικά εκτίμησα το φαί που δίνει η Ολυμπιακή στις πτήσεις της. Εν ολίγοις, εντελώς άνοστο. Τα μακαρόνια ξερά, και τα υπόλοιπα συνοδευτικά (σαλάτα κλπ) ήταν ψιλοάθλια. Το χειρότερο φαγητό που είχα ποτέ σε πτήση. Μετά το φαί, μας σέρβιραν καφέ και τσάι. Εγώ δεν πήρα, αλλά οι δύο διπλανοί μου το θεωρήσαν σωστό να ζητήσουν. Δεν πέρασε πολλή ώρα από το σερβίρισμά τους, και μας πιάνουν μερικές ψιλοάγριες αναταράξεις πάνω από τον ωκεανό. Το σερβίρισμα σταμάτησε κατευθείαν και ο πιλότος είπε σε όλους να κάτσουν στις θέσεις του. Είχε άπειρη πλάκα μετά από λίγο να βλέπω τους διπλανούς μου να γίνονατι χάλια από τον καφέ που χυνόταν έξω από το φλυτζάνι λόγω των αναταράξεων και έτσι όπως καθόμουν αραχτός να κουνίεμαι με ένα ύπουλο χαμόγελο ένιωσα σα να έπαιζα τον πρωταγωνιστή στην διαφήμιση του Corolla!! (nice flight!!). Είχαμε και ένα αρκετά καλύτερο 2ο πιάτο δύο ώρες πριν την άφιξή μας στην Κούβα, με κλασσικό αεροπλανικό φαγητό (=δεν ξέρεις τι τρως
). Όσον αφορά το inflight entertainment, είδαμε το I, The Robot και μερικές άλλες ταινίες αλλά δεν μπορώ να πω ότι η Iberia εκμεταλλευόταν πλήρως το IFE που της είχε αφήσει προίκα η Singapore (είχαμε μόνο την επιλογή μεταξύ του χάρτη-και αν-και της ταινίας). Πριν την ταινία, μας έβαλαν να κλείσουμε τα παράθυρα. Μετά το I the Robot πήρα έναν πραγματικά φρικτό ύπνο (η 2η φορά στη ζωή μου που κοιμήθηκα σε αεροπλάνο) και όταν ξύπνησα, λόγω των κλειστών παραθύρων, είχα χάσει εντελώς την αίσθηση του χρόνου και όταν κατάλαβα ότι είχε νυχτώσει έξω, ένιωσα για πρώτη μου φορά τα οδυνηρά συμπτώματα του jet lag. Τεσπα, μετά από 9 ώρες στην κόλασ... εεεε στον αέρα ήθελα να πω, ήταν η πρώτη long-haul πτήση και μου έκατσε βαριά, φτάνουμε στο Jose Marti International. Το αεροδρόμιο μικρό αλλά αρκετά προσεγμένο και αφού μας τα ψιλοπρήξαν κατά την είσοδό μας με την βίζα, μπήκαμε στο νησί της επανάστασης. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Δεν μπορώ να πω ότι το service της Iberia με ενθουσίασε, μάλλον το χειρότερο που έχω δει ως τώρα ήταν.
Στην επιστροφή τώρα. 15 Οκτωβρίου, και φεύγουμε από το Jose Marti με την πτήση 479 της Air France με προορισμό το αεροδρόμιο Charles de Gaulle του Παρισιού. Το αεροπλάνο, ένα Boeing 747-400 με νηολόγιο F-GEXA, δεν είχε PTV's στην οικονομική (παρά τηλεοράσεις πάνω από τους διαδρόμους, όπως το 734 της ΟΑ) αλλά ήταν πολύ πιο προσεγμένο/καθαρό από αυτό της Iberia. Πάλι μαξιλαράκι, κουβερτούλα και προσωπικό κιτ πτήσης της Tempo (economy) class για την 9ωρη πτήση. Η θέση μου 41Α, δίπλα στο παράθυρο (YEAH!!!) αλλά το καλύτερο ήταν ότι οι 40Β και 40C ήταν σχεδόν δίπλα στην προτελευταία πόρτα (με έναν διάδρομο μπροστά τους) και η 40A δεν μπορούσε να τοποθετηθεί λόγω του μηχανισμού της σχεδίας, οπότε, εκτός του ότι μπορούσα να βγω από τη θέση μου χωρίς να ενοχλήσω τους διπλανούς (αφού έβγαινα από μπροστά) το legroom που είχα θα το ζήλευαν και αυτοί που πετάνε First με EK345 (καλά, λέμε τώρα). Το safety video είχε τρελλό γέλιο, με ευρηματικές ατάκες να προκαλούν την προσοχή των επιβατών κλπ. Μπράβο στην Air France!!!
Απογείωση φίσκα με 40 λεπτά καθυστέρηση, λόγω προβλήματος 2 συνεπιβατών μας με το immigration στις 21:00 τοπική. Oι τηλεοράσεις εν τω μεταξύ να παίζουν TV5 με τα νέα στην γαλλικήν πριν την απογείωση (η αποικιοκρατία ποτέ δεν πεθαίνει)!! Μετά από 40 λεπτά στον αέρα, μας σερβίρουν βραδυνό, και εγώ να προσπαθώ να πείσω την σουηδή συνεπιβάτη μου ότι δεν είναι αργά 9 η ώρα για βραδυνό και ότι στην Ελλάδα βαράμε σουβλάκια μεταμεσονύκτριες ώρες. Το φαί εδώ ήταν αρκετά καλύτερο από ότι στην Iberia, σαλάτα και ψάρι, και οι αεροσυνοδοί ήταν πολύ νεότερες, όμορφες (γαλλίδες γαρ...) και πάνω απ'όλα άψογοι επαγγελματίες. Μετά από το δείπνο, μας είπαν να κλείσουμε τα παράθυρα (για να μην κρυώνουμε) και χαμηλώσαν πολύ τα φώτα της καμπίνας για να κοιμηθούμε. Εγώ φυσικά το παράθυρό μου το άνοιγα που και που, γιατί ως ερασιτέχνης αστρονόμος μου άρεσε να παρατηρώ τους αστερισμούς από το ύψος όπου βρισκόμασταν (ο ουρανός ήταν διαυγέστατος και πεντακάθαρος). Τουλάχιστον, το προτιμούσα από τις ταινίες που έδειχνε. Έριξα έναν αρκετά καλό υπνάκο μιας ώρας, μετά από μερικές πολύ δυνατές αναταράξεις πάνω από τον Ατλαντικό (πάντα τόσο πολύ κουνάει?) και καβάντζωσα (αφού ρώτησα τις αεροσυνοδούς) δύο safety cards. Μετά από λίγες ώρες, με το παράθυρο ανοικτό, είδα ένα πανέμορφο ξημέρωμα πάνω από τη θάλασσα, μας σερβίραν το πρωινό (τσιγκούνικο ολίγον, δεν ήταν σε κανονικό δίσκο αλλά σε χαρτονένιο κιβωτιάκι) και τελικά φτάνουμε περί τις 11 τοπική στο Charles de Gaulle. Η Air France μου φάνηκε πολύ καλύτερη της Iberia όσον αφορά το service.
Λοιπόν, από τότε που κόλλησα το μικρόβιο του Aviation Enthusiast, δεν είχα πάει εκεί, και μπορώ να πω ότι έμεινα ολίγον τι μ@λάκας. Όση ώρα τροχοδρομούσαμε, είδα ένα 343 Air Tahiti Nui, κάμποσα 772/744/332 Air France, 744 Cathay (με γαμάτο special livery) ακόμα και ένα 772 της Vietnam Airlines (μικρότερο των 6 μηνών σε ηλικία). Στο Terminal όπου αποβιβαστήκαμε εν τω μεταξύ κάτω από 767-300ER δεν έβλεπες!!! Ωστόσο, έπρεπε να τρέξουμε, αφού σε 40 λεπτά έφευγε η Ολυμπιακή με προορισμό την Αθήνα. Μετά από πολύ περπάτημα/λεοφωρεία και με την ψυχή στο στόμα (και με εμένα να εύχομαι από μέσα μου να χάσουμε το αεροπλάνο για να κάτσω 7 ώρες στον παράδεισο που λεγόταν charles de gaulle) επιβιβαζόμαστε στο Airbus 300-600R με όνομα "Μακεδονία" (αν θυμάμαι καλά) ως ΟΑ 202 με εμένα στην 32D δίπλα στο διάδρομο. Το αεροπλάνο ήταν γεμάτο στην οικονομική, αλλά η business ήταν άδεια σχεδόν. Ήταν μεγάλη χαρά να ακούω γύρω μου Ελληνικά μετά από τόσες ημέρες!!! Απογειωθήκαμε στις 13:20 τοπική και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από το climb performace του 300-600R. Και πολύ γρήγορα απογειωθήκαμε και πολύ γρήγορα ανεβήκαμε στο cruising altitude. Εν μέρει αναμενόμενο, βέβαια, το αεροπλάνο έχει ακτίνα 7500 km και το ταξίδι μας δεν ήταν ούτε τα 2/5 αυτών... Δεν είναι τυχαία το αγαπημένο μου αεροπλάνο εντός ΟΑ. Την πτήση δεν την πρόσεξα και ιδιαίτερα, φαί κρέας με ρύζι (αρκετά καλό) και τελικά, περίπου στις 7 τοπική παίρνουμε από Λαγονήσι πορεία για Ελ Βενιζέλος. Μετά από έναν κύκλο πάνω από τον ευβοικό (ή άλλαξε ο αέρας ή είχε κίνηση και μας αλλάξαν διάδρομο) προσγειωνόμαστε στον 33R. Mε το που ακουμπάμε κάτω, ακούγεται χειροκρότημα από την καμπίνα (παρεμπιπτώντως, χειροκρότημα έπεσε και στο τέλος των υπερατλαντικών πτήσεων). Εγώ βέβαια το έπαιξα προς στιγμήν έξυπνος "καθήστε να κάνει reverse πρώτα και μετά χειροκροτάτε". Με το που σταματήσαμε χειροκρότησα και εγώ πάντως, κυρίως γιατί ένιωθα μεγάλη χαρά που γύριζα στη χώρα μου μετά από 10 μέρες. Τελικά, there is no place like Hellas!!!
Θα ήθελα τέλος να ευχαριστήσω κλείνοντας τον φίλο μου Δ. που ανέχτηκε την aviation-related-παλαβομάρα μου καθ'όλη τη διάρκεια του ταξιδιού καθώς και τον πατέρα του για τις διευκολύνσεις που μας παρείχε αλλά και όλους αυτούς που έκαναν αυτό το ταξίδι δυνατό! Τέλος, ευχαριστώ όλους εσάς που μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε το μακροσκελές αυτό post και sorry για το μέγεθός του
Χωρίς καθυστέρηση στις 9:10 από την B23 μας πήρε το λεωφορειάκι του αεροδρομίου και μας πήγε στα σταντ ανάμεσα στο τέρμιναλ και την τεχνική βάση. Το αεροπλάνο μας ήταν το 737-400 SX-BKD "Αμφίπολη" με special livery για τους Ολυμπιακούς αγώνες. Η πτήση πρέπει να πήγαινε με 70% πληρότητα, καθ'ότι η οικονομική είχε αρκετό κόσμο, αλλά η Business ήταν άδεια. Το αεροπλάνο ήταν πολύ καθαρό και προσεγμένο μέσα.
Χωρίς καθόλου αναμονή απογειωθήκαμε από τον 03R. Λίγο κούνημα στην απογείωση πάνω από τον κόλπο Πεταλίων/Νέα Μάκρη, και μετά χαθήκαμε μέσα στα σύννεφα. Λίγη ώρα αργότερα, βλέπουμε στα αριστερά μας από ψηλά την εντυπωσιακότατη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου. Μετά από κάποια ώρα, άρχισε το σερβίρισμα του φαγητού. Το φαγητό ήταν ουσιαστικά πρωινό, ζεστή ομελέττα με ντοματάκια και λουκάνικο, μαζί με γλυκό, κρουασάν, ψωμάκι και διάφορα άλλα επιπρόσθετα. Καφές-τσάι κατά τα κλασσικά. Αρκετά εύγευστο και χορταστικό, στην επόμενη δε πτήση είχα την ευκαιρία να το εκτιμήσω περισσότερο. Χωρίς πολλά-πολλά, με την ταινία να μας βοηθά να περάσουμε την ώρα μας, μετά από περίπου 3 ώρες πτήσης, φτάνουμε έντεκα τοπική ώρα στο Barajas. Από μακριά πριν προσγειωθούμε είδα ένα μακρύ 340 με μεγάλους κινητήρες της Iberia. Να ήταν αυτό που νόμιζα; Η απάντηση εντός ολίγου. Άψογο touchdown, reverse, και καλως ήλθατε στη Μαδρίτη. Ο καιρός λίγο-πολύ όπως και στο Βενιζέλο, ήλιος με ζέστη. Απέναντί μας, ένα 742 της Aerolineas Argentinas με έκανε να καταλάβω γιατί το barajas έχει ένα α όνομα όσον αφορά τις λατινοαμερικάνικες εταιρείες! Το τέρμιναλ όπου βγήκαμε ψιλοάθλιο, μου θύμισε κάτι από Ελληνικό σε ηλικία!
Μετά από ολιγόωρη αναμονή στο Barajas τσεκάρουμε για την IB 6621, MAD-HAV. Πριν το ταξίδι, είχα δει στο site της Iberia ότι το αεροπλάνο ήταν ένα 747 "operated by air atlanta, owned by singapore airlines" και κρίνοντας από αυτά που κουβαλούσαν την ολυμπιακή φλόγα, περίμενα να μας βάζανε σε κάνα -200άρι με μούφικο livery που θα μας έβγαζε-δεν-έβγαζε το ταξίδι. Το 747-400άρι με το livery της Iberia ήταν μάλλον ευχάριστη έκπληξη. Sorry, αλλά reg δεν πρόλαβα να πάρω. Το τέρμιναλ απ'όπου φύγαμε, ήταν ολοκαίνουριο και αρκετά όμορφο. Η θέση μου 51Β, προς τα πίσω, με τον αριστερό μου στο παράθυρο. Το τζάμπο ήταν φίσκα. Το αεροπλάνο είχε PTV's στην (cramped, λιγότερο legroom από την ΟΑ είχε ) economy και το χειριστήριο ήταν από την ανάποδη δορυφορικό τηλέφωνο (η κληρονομιά της Singapore, σκέφτηκα), και βέβαια είχαμε κουβερτούλα και μαξιλαράκι να μας βοηθήσουμε να τα βγάλουμε πέρα στην 9-ωρη πτήση που μας περίμενε. Το αεροπλάνο, πάντως, φαινόταν ψιλοπαραμελημένο από τους ιδιοκτήτες του. Οι δε αεροσυνοδοί, ήταν όλες γριές!! Το inflight mag ήταν ολίγον σκισμένο, η δε θέση μου δεν είχε safety card!! Όταν πριν την απογείωση είδα μια αεροσυνοδό να περιφέρεται με μερικές ανά χείρας, ζήτησα αμέσως μία. Εννοείται ότι αφού την διάβασα και μέτρησα τις θέσεις προς την έξοδο κινδύνου, ΑΜΕΣΩΣ την καβάντζωσα!!! Δεν φταίω εγώ, και ο προηγούμενος το ίδιο είχε κάνει, και χωρίς να τη ζητήσει από την αεροσυνοδό. Με μισή ώρα καθυστέρηση, απογειωνόμαστε κατά τις 17:30 τοπική ώρα. Στη τροχοδρόμηση περνάμε δίπλα από την τεχνική βάση της IB. Κοιτάζοντας από το παράθυρο κάνω τις εξής σκέψεις μέσα μου: "αααα ένα 340!! Ρε συ, πολύ μακρύ είναι. Και μεγάλους κινητήρες έχει. Έχει και μια πόρτα πάνω από τα φτερά... μμμμ... Ω ΜΑΛΑΚΑ ΕΝΑ 340-600!!!!" (my first time!!). Tο μέρος με τα κεφαλαία το ξεφώνισα αρκετά δυνατά, και ήταν η αφορμή να ξεκινήσουμε μια μακρά συζήτηση με τον γάλλο συνεπιβάτη μου που καθόταν στο παράθυρο ("this is a VERY advanced and VERY modern aircraft", του εξήγησα). Τεσπα, ξεκινάμε για απογείωση. Κάναμε απίστευτα πολλή ώρα να ξεκολλήσουμε από το έδαφος σε σημείο που άρχισα να αναρωτιέμαι αν θα βρούμε πουθενά. Οι οθόνες, τόσο οι PTV's, όσο και οι μεγαλύτερες στους διαδρόμους, έδειχναν έναν ηλεκτρονικό χάρτη με τη θέση μας, την ταχύτητα, και άλλες παραμέτρους της πτήσης. Καλή φάση εν γένει.
Μετά από 2,5 περίπου ώρες, άρχισε το σερβίρισμα του φαγητού. Είχαμε επιλογή μεταξύ κοτόπουλο και μακαρόνια. Εγώ, μη θέλοντας να ρισκάρω τροφική δηλητηρίαση, επέλεξα τα μακαρόνια. Sorry, αλλά εδώ πραγματικά εκτίμησα το φαί που δίνει η Ολυμπιακή στις πτήσεις της. Εν ολίγοις, εντελώς άνοστο. Τα μακαρόνια ξερά, και τα υπόλοιπα συνοδευτικά (σαλάτα κλπ) ήταν ψιλοάθλια. Το χειρότερο φαγητό που είχα ποτέ σε πτήση. Μετά το φαί, μας σέρβιραν καφέ και τσάι. Εγώ δεν πήρα, αλλά οι δύο διπλανοί μου το θεωρήσαν σωστό να ζητήσουν. Δεν πέρασε πολλή ώρα από το σερβίρισμά τους, και μας πιάνουν μερικές ψιλοάγριες αναταράξεις πάνω από τον ωκεανό. Το σερβίρισμα σταμάτησε κατευθείαν και ο πιλότος είπε σε όλους να κάτσουν στις θέσεις του. Είχε άπειρη πλάκα μετά από λίγο να βλέπω τους διπλανούς μου να γίνονατι χάλια από τον καφέ που χυνόταν έξω από το φλυτζάνι λόγω των αναταράξεων και έτσι όπως καθόμουν αραχτός να κουνίεμαι με ένα ύπουλο χαμόγελο ένιωσα σα να έπαιζα τον πρωταγωνιστή στην διαφήμιση του Corolla!! (nice flight!!). Είχαμε και ένα αρκετά καλύτερο 2ο πιάτο δύο ώρες πριν την άφιξή μας στην Κούβα, με κλασσικό αεροπλανικό φαγητό (=δεν ξέρεις τι τρως
). Όσον αφορά το inflight entertainment, είδαμε το I, The Robot και μερικές άλλες ταινίες αλλά δεν μπορώ να πω ότι η Iberia εκμεταλλευόταν πλήρως το IFE που της είχε αφήσει προίκα η Singapore (είχαμε μόνο την επιλογή μεταξύ του χάρτη-και αν-και της ταινίας). Πριν την ταινία, μας έβαλαν να κλείσουμε τα παράθυρα. Μετά το I the Robot πήρα έναν πραγματικά φρικτό ύπνο (η 2η φορά στη ζωή μου που κοιμήθηκα σε αεροπλάνο) και όταν ξύπνησα, λόγω των κλειστών παραθύρων, είχα χάσει εντελώς την αίσθηση του χρόνου και όταν κατάλαβα ότι είχε νυχτώσει έξω, ένιωσα για πρώτη μου φορά τα οδυνηρά συμπτώματα του jet lag. Τεσπα, μετά από 9 ώρες στην κόλασ... εεεε στον αέρα ήθελα να πω, ήταν η πρώτη long-haul πτήση και μου έκατσε βαριά, φτάνουμε στο Jose Marti International. Το αεροδρόμιο μικρό αλλά αρκετά προσεγμένο και αφού μας τα ψιλοπρήξαν κατά την είσοδό μας με την βίζα, μπήκαμε στο νησί της επανάστασης. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Δεν μπορώ να πω ότι το service της Iberia με ενθουσίασε, μάλλον το χειρότερο που έχω δει ως τώρα ήταν.Στην επιστροφή τώρα. 15 Οκτωβρίου, και φεύγουμε από το Jose Marti με την πτήση 479 της Air France με προορισμό το αεροδρόμιο Charles de Gaulle του Παρισιού. Το αεροπλάνο, ένα Boeing 747-400 με νηολόγιο F-GEXA, δεν είχε PTV's στην οικονομική (παρά τηλεοράσεις πάνω από τους διαδρόμους, όπως το 734 της ΟΑ) αλλά ήταν πολύ πιο προσεγμένο/καθαρό από αυτό της Iberia. Πάλι μαξιλαράκι, κουβερτούλα και προσωπικό κιτ πτήσης της Tempo (economy) class για την 9ωρη πτήση. Η θέση μου 41Α, δίπλα στο παράθυρο (YEAH!!!) αλλά το καλύτερο ήταν ότι οι 40Β και 40C ήταν σχεδόν δίπλα στην προτελευταία πόρτα (με έναν διάδρομο μπροστά τους) και η 40A δεν μπορούσε να τοποθετηθεί λόγω του μηχανισμού της σχεδίας, οπότε, εκτός του ότι μπορούσα να βγω από τη θέση μου χωρίς να ενοχλήσω τους διπλανούς (αφού έβγαινα από μπροστά) το legroom που είχα θα το ζήλευαν και αυτοί που πετάνε First με EK345 (καλά, λέμε τώρα). Το safety video είχε τρελλό γέλιο, με ευρηματικές ατάκες να προκαλούν την προσοχή των επιβατών κλπ. Μπράβο στην Air France!!!
Απογείωση φίσκα με 40 λεπτά καθυστέρηση, λόγω προβλήματος 2 συνεπιβατών μας με το immigration στις 21:00 τοπική. Oι τηλεοράσεις εν τω μεταξύ να παίζουν TV5 με τα νέα στην γαλλικήν πριν την απογείωση (η αποικιοκρατία ποτέ δεν πεθαίνει)!! Μετά από 40 λεπτά στον αέρα, μας σερβίρουν βραδυνό, και εγώ να προσπαθώ να πείσω την σουηδή συνεπιβάτη μου ότι δεν είναι αργά 9 η ώρα για βραδυνό και ότι στην Ελλάδα βαράμε σουβλάκια μεταμεσονύκτριες ώρες. Το φαί εδώ ήταν αρκετά καλύτερο από ότι στην Iberia, σαλάτα και ψάρι, και οι αεροσυνοδοί ήταν πολύ νεότερες, όμορφες (γαλλίδες γαρ...) και πάνω απ'όλα άψογοι επαγγελματίες. Μετά από το δείπνο, μας είπαν να κλείσουμε τα παράθυρα (για να μην κρυώνουμε) και χαμηλώσαν πολύ τα φώτα της καμπίνας για να κοιμηθούμε. Εγώ φυσικά το παράθυρό μου το άνοιγα που και που, γιατί ως ερασιτέχνης αστρονόμος μου άρεσε να παρατηρώ τους αστερισμούς από το ύψος όπου βρισκόμασταν (ο ουρανός ήταν διαυγέστατος και πεντακάθαρος). Τουλάχιστον, το προτιμούσα από τις ταινίες που έδειχνε. Έριξα έναν αρκετά καλό υπνάκο μιας ώρας, μετά από μερικές πολύ δυνατές αναταράξεις πάνω από τον Ατλαντικό (πάντα τόσο πολύ κουνάει?) και καβάντζωσα (αφού ρώτησα τις αεροσυνοδούς) δύο safety cards. Μετά από λίγες ώρες, με το παράθυρο ανοικτό, είδα ένα πανέμορφο ξημέρωμα πάνω από τη θάλασσα, μας σερβίραν το πρωινό (τσιγκούνικο ολίγον, δεν ήταν σε κανονικό δίσκο αλλά σε χαρτονένιο κιβωτιάκι) και τελικά φτάνουμε περί τις 11 τοπική στο Charles de Gaulle. Η Air France μου φάνηκε πολύ καλύτερη της Iberia όσον αφορά το service.
Λοιπόν, από τότε που κόλλησα το μικρόβιο του Aviation Enthusiast, δεν είχα πάει εκεί, και μπορώ να πω ότι έμεινα ολίγον τι μ@λάκας. Όση ώρα τροχοδρομούσαμε, είδα ένα 343 Air Tahiti Nui, κάμποσα 772/744/332 Air France, 744 Cathay (με γαμάτο special livery) ακόμα και ένα 772 της Vietnam Airlines (μικρότερο των 6 μηνών σε ηλικία). Στο Terminal όπου αποβιβαστήκαμε εν τω μεταξύ κάτω από 767-300ER δεν έβλεπες!!! Ωστόσο, έπρεπε να τρέξουμε, αφού σε 40 λεπτά έφευγε η Ολυμπιακή με προορισμό την Αθήνα. Μετά από πολύ περπάτημα/λεοφωρεία και με την ψυχή στο στόμα (και με εμένα να εύχομαι από μέσα μου να χάσουμε το αεροπλάνο για να κάτσω 7 ώρες στον παράδεισο που λεγόταν charles de gaulle) επιβιβαζόμαστε στο Airbus 300-600R με όνομα "Μακεδονία" (αν θυμάμαι καλά) ως ΟΑ 202 με εμένα στην 32D δίπλα στο διάδρομο. Το αεροπλάνο ήταν γεμάτο στην οικονομική, αλλά η business ήταν άδεια σχεδόν. Ήταν μεγάλη χαρά να ακούω γύρω μου Ελληνικά μετά από τόσες ημέρες!!! Απογειωθήκαμε στις 13:20 τοπική και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από το climb performace του 300-600R. Και πολύ γρήγορα απογειωθήκαμε και πολύ γρήγορα ανεβήκαμε στο cruising altitude. Εν μέρει αναμενόμενο, βέβαια, το αεροπλάνο έχει ακτίνα 7500 km και το ταξίδι μας δεν ήταν ούτε τα 2/5 αυτών... Δεν είναι τυχαία το αγαπημένο μου αεροπλάνο εντός ΟΑ. Την πτήση δεν την πρόσεξα και ιδιαίτερα, φαί κρέας με ρύζι (αρκετά καλό) και τελικά, περίπου στις 7 τοπική παίρνουμε από Λαγονήσι πορεία για Ελ Βενιζέλος. Μετά από έναν κύκλο πάνω από τον ευβοικό (ή άλλαξε ο αέρας ή είχε κίνηση και μας αλλάξαν διάδρομο) προσγειωνόμαστε στον 33R. Mε το που ακουμπάμε κάτω, ακούγεται χειροκρότημα από την καμπίνα (παρεμπιπτώντως, χειροκρότημα έπεσε και στο τέλος των υπερατλαντικών πτήσεων). Εγώ βέβαια το έπαιξα προς στιγμήν έξυπνος "καθήστε να κάνει reverse πρώτα και μετά χειροκροτάτε". Με το που σταματήσαμε χειροκρότησα και εγώ πάντως, κυρίως γιατί ένιωθα μεγάλη χαρά που γύριζα στη χώρα μου μετά από 10 μέρες. Τελικά, there is no place like Hellas!!!
Θα ήθελα τέλος να ευχαριστήσω κλείνοντας τον φίλο μου Δ. που ανέχτηκε την aviation-related-παλαβομάρα μου καθ'όλη τη διάρκεια του ταξιδιού καθώς και τον πατέρα του για τις διευκολύνσεις που μας παρείχε αλλά και όλους αυτούς που έκαναν αυτό το ταξίδι δυνατό! Τέλος, ευχαριστώ όλους εσάς που μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε το μακροσκελές αυτό post και sorry για το μέγεθός του
Opou ki an pame mas akolou8ei auto to aeroplano... :? 
