Τζιαι το Αγρινό (ξανα)επέτασεν (ATH-LCA με τη νέα CY)

[aakunz]

Ένα ανοιξιάτικο απόγευμα στο LGAV

- Συγγνώμη, από δω φεύγει η Σάιπρους για τη Λάρνακα;

- Ναι από εδώ.

- Α, γιατί δεν κατάλαβα ποιο αεροπλάνο είναι αυτό. Κάθεται κανείς εδώ;

- Όχι, καθήστε ελεύθερα.

- Να καθήσω λοιπόν. Είχα μία αγωνία να προλάβω ξέρετε. Να ξυπνήσω, να κατέβω λίγο στο ατελιέ μου. Να ετοιμαστώ. Να έρθω από τη Φιλοθέη. Ξέρετε τι κίνηση έχει η Αττική Οδός τα Σάββατα; Απερίγραπτη σας λέω, α-πε-ρί-γραπ-τη. Ευτυχώς δηλαδή που η Σάιπρους φεύγει απόγευμα.



Το μονόλογο της Μαίρης Παναγιωταρά-Πλουσιάδου διέκοψε η γνώριμη μουσική από το soundtrack της Αμελί, που ακουγόταν από το κινητό της και αντηχούσε στο χώρο της Α11, ταξιδεύοντας τους επιβάτες της νέας CY στη μαγευτική Μονμάρτρη.

«Ναιιι; Έλα Μιμίκα μου. τι κάνεις; Εγώ εδώ, στο αεροδρόμιο… Όχι δε φεύγει ο Παύλος… Ούτε η Ροζίνα. Ναι, εγώ φεύγω. Πάω στη Λευκωσία. Όχι στη Λευκορωσία αγάπη μου. Στη ΛΕΥ-ΚΩ-ΣΙΑ. Γιατί πάω στη Λευκωσία; Για μια έκθεση. Ποια έκθεση; “Στην Εντατική” λέγεται. Όχι Μιμίκα μου, η έκθεση λέγεται έτσι, δεν αρρώστησε κανένας. Ναι, πού να σου τα λέω, θα είναι όλοι εκεί: ο Κλεόβουλος Κλεοβούλου, ο Βαρόγκας, ο Τάσος Καγιάρ. Συμμετέχω κι εγώ, με ένα δικό μου έργο. Ποιο έργο; Θα σου τα πω από κοντά. Σε αφήνω τώρα. Μας καλούν για επιβίβασηηηη»

Δεδομένου ότι η επιβίβαση αργούσε ακόμα, κατάλαβα ότι δεν ήθελε να πει πολλά στη Μιμίκα.

- Όλα κι όλα. Καλή, χρυσή η Μιμίκα, αλλά αν σου αρχίσει την κουβέντα, δε σε αφήνει σε ησυχία. Άσε που δε λέει να βάλει το ακουστικό της, γιατί λέει ότι βουίζει. Τα ακούσατε κι εσείς. Λωζάνη της λες ότι πας, Κοζάνη ακούει εκείνη. Τις προάλλες της έδειχνα φωτογραφίες από το Ινστιτούτο Kunst Werke και τη 10η Μπιενάλε του Βερολίνου κι αυτή αναρωτιόταν πώς κατάντησε έτσι το Μαυσωλείο του Λένιν στο Κρεμλίνο. Εσείς, μόνος σας ταξιδεύετε;

- Ναι, εεε, μόνος ταξιδεύω. Πάω για μία συνάντηση με φίλους.

Τι θέλατε δηλαδή να της πω; Ότι ο σκοπός του ταξιδιού ήταν να τσεκάρω τη νέα Cyprus Airways; Θα με περνούσε για πιο σαλεμένο από τη φίλη της, τη Μιμίκα.


-Ωραίο πράγμα οι φίλοι. Έτσι είμαι κι εγώ. Πού θα με χάσεις, πού θα με βρεις, με μια φίλη για καφέ θα είμαι. Την έχω ανάγκη την εξωστρέφεια. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι όλη μέρα σε ένα ατελιέ, προσπαθώντας να αποτυπώσεις τα βιώματα, τις αγωνίες, τους προβληματισμούς και το όραμά σου, μέσα από την τέχνη. Είναι μια διαρκής πάλη ανάμεσα στο συνειδητό και το υποσυνείδητο. Να δεις πίσω από το κοσμοείδωλό σου και να αντιμετωπίσεις νέες αλήθειες και προοπτικές. Να σας ρωτήσω κάτι; Έτσι ήταν πάντα τα αεροπλάνα της Σάιπρους; Εγώ τα θυμάμαι πιο άσπρα, με μπλε ουρά κι εκείνο το κίτρινο ελαφάκι.

- Αγρινό το λένε και είναι είδος αγριοπροβάτου.

- Αγρινό, ελάφι, τάρανδος τι σημασία έχει; Όλα τους κέρατα έχουν, που λέει ο λόγος. Είχε μια αφαιρετικότητα εκείνο το σήμα. Αυτό εδώ πάλι, τι είναι; Κλαδί ελιάς; Αγριόχορτο; Και αυτό το αεροπλάνο γιατί είναι βαμμένο πράσινο;

- Εγώ το βρίσκω όμορφο. Είναι το αγαπημένο μου χρώμα.

- Περί ορέξεως ουδείς λόγος. Αλλά, είναι τόσο μα τόσο διαφορετικό από το άλλο… Δεν ξέρω αν μπορώ να διαχειριστώ μια τέτοια αλλαγή ως επιβάτης και εικαστικός. Δε νοιώθετε κι εσείς την ταραχή μου; Ξέρετε, εμείς οι καλλιτέχνες-εικαστικοί, έχουμε διαφορετικά αισθητήρια και κριτήρια στα οπτικά ερεθίσματα. Όταν από το πρακτορείο μου πρότειναν να επιλέξω Ολυμπιακή ή Σάιπρους, το δέχθηκα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ξέρετε, ήταν πάντοτε η καλύτερη αεροπορική. Δεν είχε ποτέ καθυστερήσεις ή απεργίες. Όχι σαν την Ολυμπιακή, που τη χρυσοπληρώναμε για να μην πετάμε στην ώρα μας. Μα γιατί δεν πετάει και η Aegean στην Κύπρο.


Αυτά έλεγε η πενηντάρα κοσμική κυρία, καθώς έψαχνε εναγωνίως κάτι στην τσάντα της, μη γνωρίζοντας ότι η «Σάιπρους» δεν είχε τίποτα σχεδόν κοινό με τις αείμνηστες Κυπριακές Αερογραμμές, εκτός μάλλον από ένα μικρό αγρινό δίπλα από την πόρτα του αεροπλάνου και ότι η Aegean πετούσε στην Κύπρο ως ΟΑ. Είπα να μην την ταράξω περισσότερο, ενώ παράλληλα προσπαθούσα να δω επάνω στην κάρτα επιβίβασης που εκείνη τη στιγμή έβγαζε από την τσάντα της, τον αριθμό της θέσης της. Πόσες πιθανότητες έχει να πήρε με τυχαία εκχώρηση θέσης, τη διπλανή μου θέση; Προφανώς 1 στις εναπομείνασες 143, από τις 144 που παίρνει το 5B-DCX, με το οποίο θα πετούσαμε εκείνο το απόγευμα. Τι πιθανότητες είχα να της είχε κάτσει το 16Β, όταν εγώ είχα το 16C;

- Καλέ μιλάμε τόση ώρα και ξέχασα να συστηθώ: Ναρίτα Βαρδούση – Μπαρμπαλιά, εικαστικός.

- Χαίρω πολύ.




Μείνετε μαζί μας για να μάθετε:
- Κλαδί ελιάς εναντίον Ιπταμένου Αγρινού: ποιος θα κερδίσει;
- Τι είδε η Ναρίτα;
- Τι έφαγα εγώ;
- Τι μου άρεσε;
- Τι δε μου άρεσε;

 

[giannis_oa]

Μπορώ πολύ εύκολα να φανταστώ την Άβα Γαλανοπούλου στο ρόλο της Μαίρης Παναγιωταρά!

 

[aakunz]

To κόνσεπτ του ταξιδιού ήταν απλό: έπρεπε να εξερευνήσουμε το αναγεννημένο Ιπτάμενο Αγρινό, που ως άλλος φοίνικας αναδυόταν από τις στάχτες του. Το ταξίδι προέβλεπε πτήση με τη CY, κατανάλωση μπύρας στη μικροζυθοποιία «Πίβο» της Παλιάς Λευκωσίας, brunch το επόμενο πρωί στο DOT στην Πύλη Αμμοχώστου και επιστροφή με την ΟΑ907 το βράδυ.

Σαν γνήσιο τέκνο της S7, οι Κυπριακές Αερογραμμές άλλαξαν την πλατφόρμα εξυπηρέτησης επιβατών την ίδια ημέρα με τη μητρική εταιρεία και πέρασαν στο Amadeus Altea. Αυτό γενικά είναι καλό, όπως επίσης καλό είναι ότι η CY είναι πλέον μέλος της ΙΑΤΑ καθώς και ότι η πρώτη μεγάλη συνεργασία τους είναι το codeshare με την Blue Air. Η κράτηση έγινε ταχύτατα και το εισιτήριο εκδόθηκε 2 μήνες πριν από το ταξίδι. Κάπου όμως εδώ αρχίζουν οι παραφωνίες, γιατί φαίνεται πως οι Ρώσοι δε φάνηκε να εκμεταλλεύονται πλήρως τις δυνατότητες του νέου συστήματος. Το “Manage My Booking” δε φαίνεται να λειτουργούσε σωστά. Δε μπορούσα να ενημερώσω τα στοιχεία επικοινωνίας μου και δεν είχα πρόσβαση στα ancillaries. To Amadeus λέει, ότι υπάρχει συμφωνία αποδοχής των μελών του S7 Priority από την CY, ωστόσο πουθενά στα sites της S7 ή της CY δε λέει ότι οι πτήσεις της CY δίνουν μίλια στο S7 Priority. Παρεμπιπτόντως, η εικόνα ήταν διαφορετική φυσικά, μέσα από το ίδιο το Amadeus, όπου ΚΑΙ ancillaries μπορείς να αγοράσεις ΚΑΙ τα στοιχεία επικοινωνίας να ενημερώσεις.

Εναρμονισμένη με τις τάσεις της αγοράς, η CY είναι μία hybrid εταιρεία, που βαδίζει στα βήματα της ένδοξης airBalticm αλλά και του πειραματόζωου Air Serbia: unbundled αλλά και bundled ναύλοι για όλα τα γούστα, pay-on-board μενού, hold my booking, προπληρωμένες θέσεις και άλλα πολλά. Με τη μετάβαση στο Amadeus, η CY άρχισε δειλά-δειλά το online check-in. Εάν μπείτε στην εφαρμογή πριν ανοίξει το check-in, μπορείτε να δώσετε το e-mail σας, για να ενημερωθείτε, όταν αυτό θα ανοίξει.

Μπήκα στο online check-in στις 24 ώρες πριν από την πτήση. Το σύστημα ζητάει τα λεγόμενα DOCS / APIS, δηλαδή τα στοιχεία των ταξιδιωτικών εγγράφων του επιβάτη. Για κάποιο άγνωστο λόγο, τα εν λόγω στοιχεία δε φαινόταν να γίνονται αποδεκτά από την εφαρμογή του check-in, με αποτέλεσμα να τρώω συνέχεια πόρτα. Κάποια στιγμή το βράδυ ξαναδοκίμασα, για να ανακαλύψω ότι όχι μόνο είχε περαστεί το διαβατήριο, αλλά μου είχε δοθεί ήδη και η θέση.

Η εφαρμογή του Check-In δε φαινόταν να ήταν από την Amadeus, αλλά από τη μητρική εταιρεία. Φαίνεται επίσης, ότι τα αγγλικά του ατόμου που ασχολήθηκε με αυτήν, να είναι επιπέδου lower: “You choosed seat 15C”, “Whats next” καθώς και το φανταστικό “If you checked baggage exceeds free baggage allowanse”.

Στην περίπτωση που δεν σας αρέσει η θέση, θεωρητικά μπορείτε να την αλλάξετε. Πρακτικά, κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό. Επίσης, κάπου είδα ότι αν είμαι “top tier” επιβάτης κάποιου απροσδιόριστου προγράμματος τακτικών επιβατών, πληρώνω λιγότερα ή και καθόλου για ancillaries. Δέχθηκα στωικά τη θέση που μου έδωσαν, τύπωσα την κάρτα επιβίβασης και το επόμενο μεσημέρι κίνησα για το αεροδρόμιο.

Φτάνω μιάμιση ώρα πριν την πτήση στο αεροδρόμιο και είπα να περάσω από τα γκισέ για δύο λόγους: α) γιατί το σακίδιο πλάτης ήταν μεγαλύτερο από τα επιτρεπόμενα όρια χειραποσκευής για τους basic ναύλους και β) για να πάρω τυπωμένη κάρτα επιβίβασης για τη συλλογή. Στα γκισέ, το προσωπικό έκανε tagging όλα τα trolleys των “Basic” ναύλων. Το σακίδιό μου ήταν ΟΚ για να το πάρω στην καμπίνα.

Γενικά, η ισχύουσα πολιτική για τις χειραποσκευές έχει ως εξής:
Basic Ναύλοι: επιτρέπεται να πάρετε 1 μικρή χειραποσκευή και να τσεκάρετε την κανονική χειραποσκευή σας χωρίς χρέωση (μέχρι 10 κιλά).

Flex Ναύλοι: επιτρέπεται να πάρετε μία χειραποσκευή μέχρι 10 κιλά + 1 μικρή χειραποσκευή στην καμπίνα και να τσεκάρετε 1 βαλίτσα 23 κιλά. Επιπλέον μπορείτε να προεπιλέξετε δωρεάν μία θέση (εξαιρούνται τα καθίσματα με legroom).

Σειρά είχε ο έλεγχος διαβατηρίων. Με διαβατήριο EE, η αναμονή ήταν μηδενική για τα e-gates. Αν έχετε και διαβατήριο και ταυτότητα, χρησιμοποιήστε το πρώτο.

Το σχεδόν 20χρονο5B-DCX είχε ήδη φτάσει στο gate.

(συνεχίζεται)

 

[aakunz]

Το προσωπικό της πύλης μας καλωσόρισε στην πτήση της CYPRUS. Έτσι απλά, ούτε AIRWAYS, ούτε ΚΥΠΡΙΑΚΕΣ ΑΕΡΟΓΡΑΜΜΕΣ. Η επιβίβαση ξεκίνησε στην ώρα της. Το πλήρωμα μας υποδέχθηκε με το χαμόγελο στα χείλη. Τρεις πολύ όμορφες κύπριες και ένας νεαρός. «Τι όμορφο το πράσινο celadon!» αναφώνησε η Ναρίτα. «Το ποιο;», ρώτησα. «Το πράσινο των στολών τους. Celadon λέγεται. Το συναντάτε και στα κινέζικα κεραμικα». Εμένα μου έκανε κάτι σε βεραμάν μπανιέρας πάντως.

Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι πίσω από την S7 και τη νέα CY έχουν ένα φετίχ με το πράσινο χρώμα, αντίστοιχο εκείνου της Μοιραράκη με το κόκκινο. Η καμπίνα ήταν πανέμορφη. Τα γκρίζα καθίσματα τονίζονταν με lime λεπτομέρειες και ραφές. Κάθισα στη θέση μου. Το κάθισμα ήταν βαθύ και μαλακό, καμία σχέση με τα καθίσματα «σιδερώστρες» που έχουν γεμίσει τις καμπίνες των σύγχρονων αεροπλάνων. Αυτό ήταν το μόνο καλό. Το seat pitch ήταν “Fracaro” καραμπινάτο. Φιλική συμβουλή, αν είστε ψηλοί ή θέλετε να πάτε αξιοπρεπώς, χωρίς να φοράτε το μπροστινό σας κάθισμα, πληρώστε extra legroom.

Καλωσορίσματα και από το πλήρωμα. Κυβερνήτης μας σήμερα ο κύριος Πατσιάς, όνομα γνωστό κι από τις Κυπριακές v1.00 στο σμήνος των Α310. Ένα εκ των μελών του πληρώματος είχε ρωσικό όνομα αλλά μιλούσε κυπριακότατα κυπριακά. Σημειωτέον, ότι η εταιρεία είναι ακόμα τόσο μικρή, που μπορείτε να δείτε όλα τα μέλη του πληρώματος της πτήσης, τόσο στο εταιρικό instagram account, όσο και στο περιοδικό πτήσης "Breeze". Μιλάμε για οικογενειακές καταστάσεις.

Safety demo χωρίς οθόνες. Δόθηκαν και κάποιες επιπλέον οδηγίες ασφαλείας, νομίζω για το άνοιγμα των θυρών σε περίπτωση ανάγκης, που δε θυμάμαι να έχω ξανακούσει σε άλλη πτήση ως τώρα. Γενικότερα, φαινόταν πως υπήρχε ένας επαγγελματισμός στο πλήρωμα και η δουλειά γινόταν σωστά, εν αντιθέσει προς το άθλιο check-in της ιστοσελίδας.

Το Breeze ήταν μια ωραία και φιλότιμη προσπάθεια για να περάσεις το χρόνο σου, χωρίς να σκέφτεσαι το στρίμωγμα και το πώς θα καταφέρεις να σηκωθείς όταν θα έρθει η ώρα της αποβίβασης. Η έκδοση είναι στα αγγλικά, καλογραμμένη, χωρίς lifestyle εξάρσεις και με ενότητα “Ask the pilot”.

«Μπορείτε να κάνετε λίγο πιο κει, σας παρακαλώ» είπε η Ναρίτα. «Θέλω να βγάλω το βιβλίο μου από την τσάντα, να περάσει λίγο η ώρα». Η αλήθεια είναι πως αν δεν έκανα λίγο στην άκρη, δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσεις να πιάσεις κάτι από τη χειραποσκευή, που έχεις στα πόδια σου. Παράλληλα, το πλήρωμα μας ανακοίνωνε ότι θα ξεκινούσε το σέρβις με είδη προς πώληση. «Ωραία, τώρα θα κάνετε κι εσείς λίγο πιο πέρα για να πιάσω το πορτοφόλι μου», είπα κι εγώ της Ναρίτας. «Τι; Δε σερβίρουν πια δωρεάν φαγητό; Τι μου λέτε; Θυμάμαι τότε που πήγαινα με τον άνδρα μου στην Κύπρο, τι ωραία που τρώγαμε. Τώρα πρέπει να πληρώνουμε;» είπε η εικαστικός της διπλανής θέσης, ανοίγοντας το βιβλίο της Φωτεινής Ναούμ με τον σουρρεαλιστικό τίτλο «Αποκαΐδια και Βατόμουρο Γλυκό». Εικάζω πως είναι μία ιστορική μελέτη για το πώς ξεκίνησε η καταστροφή της Σμύρνης από την κουζίνα κάποιου ελληνικού σπιτιού την εποχή της συγκομιδής των βατόμουρων ή πως απλά πρόκειται για ένα ακόμα έργο μετα-κλιμακτηριακής λογοτεχνίας όπου τίποτα δε βγάζει νόημα.

«Ώστε πάτε στην Κύπρο για έκθεση. Συμμετέχετε κι εσείς; Μιλήστε μου για το έργο σας» ρώτησα τη Ναρίτα, περιμένοντας να μου φέρουν το ζεστό σάντουιτς χαλλούμι και το αναψυκτικό μου. Η Ναρίτα έκλεισε το βιβλίο και με περισπούδαστο ύφος μου περιέγραψε το concept της έκθεσης «Στην Εντατική» που θα γινόταν στην Γκαλερί «Πιρόγα» της παλιάς Λευκωσίας: «Η Τέχνη για μένα είναι ένα ορυχείο μνήμης. Σε αυτήν την έκθεση μιλάμε για ασθένειες, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Είναι ένας διάλογος του καλλιτέχνη με έναν κόσμο προσμονής, πόνου και απουσίας. Συμμετέχω με το έργο μου «Θυρεοειδίτιδα του Χασιμότο»: ένα μεγάλο δωμάτιο σε ένα ιαπωνικό ρυόκαν με ένα αιματοβαμμένο τατάμι στο πάτωμα. Πρέπει οπωσδήποτε να έρθετε να το δείτε. Θα είναι και ο μεγάλος μου δάσκαλος, ο Τάσος ο Καγιάρ, με το έργα του «Εξωμήτριος» και «Αυτοάνοσο». Πραγματικά ό,τι πιο ρηξικέλευθο μετά τον «Πυροτεχνουργό».

Μπορείτε να πληρώσετε για τα σνακ σας και με πιστωτική κάρτα, πράγμα που φαίνεται ότι προτιμά και το ίδιο το πλήρωμα της πτήσης. Αν δεν προλάβετε τα ζεστά σνακ, τα περισσότερα είδη είναι θλιβερά τυποποιημένα σνακ και ροφήματα, αλλά κάπως πρέπει να περάσει η μιάμιση ώρα μέχρι την Κύπρο.

Προσγείωση στην Κύπρο και αποβίβαση στα remote της Λάρνακας. Η πρώτη μου επαφή με τις Κυπριακές v2.00 είχε ολοκληρωθεί. Κι αν νομίζατε ότι είχε ολοκληρωθεί η δοκιμασία, είστε γελασμένοι. Επόμενο μαρτύριο ο έλεγχος διαβατηρίων με σκηνές αλλοφροσύνης και χάους να επικρατούν στις αφίξεις. Παρά το γεγονός ότι οι Κύπριοι έχουν εγκαταστήσει μηχανήματα ελέγχου για τους υπηκόους Ε.Ε., όπως εκείνα που έχουν στις ΗΠΑ για τους Αμερικανούς και τους κατόχους ESTA, δεν υπήρχε ξεκάθαρη σήμανση για το τι έπρεπε να κάνεις και πού να κατευθυνθείς μετά την εκτύπωση. Παράλληλα, εκατοντάδες Ρώσων που μόλις είχαν αποβιβαστεί από κάτι 747 της Rossiya και διαφόρων άλλων εταιρειών, αγνοώντας επιδεικτικά τις σημάνσεις, χώνονταν ανάμεσα στους υπηκόους Ε.Ε. Ήταν ένα υπέροχο 90λεπτο μέχρι να βγεις έξω, στη ζεστή και υγρή ατμόσφαιρα των περιχώρων της Λάρνακας. Κι επειδή θα πήγαινα Λευκωσία, ζήσαμε και το μαρτύριο της μετάβασης με την KAPNOS Airport Shuttle, η οποία ποτέ δεν ήταν τίποτα το εξαιρετικό αλλά ποτέ μου δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο άθλια όσο εκείνο το βράδυ. Φυσικά το ότι έφτασα κάποια στιγμή στη Λευκωσία, δε σήμαινε ότι είχα φτάσει στον προορισμό μου. Εκείνο το βράδυ, είχε φιέστα το ΑΠΟΕΛ για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, με αποτέλεσμα να κλείσει η Λεωφόρος Λεμεσού και να πρέπει να δοκιμάσεις 30 παρακάμψεις για να βγεις στο κέντρο.


Η ΛΑΪΚΗ ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ:
- Μην έχετε μεγάλες προσδοκίες γιατί θα απογοητευθείτε.
- Ενδιαφέρον branding με συνοχή και συνέπεια.
- Ελέγξτε την πολιτική (χειρ)αποσκευών πριν πάτε αεροδρόμιο γιατί φαίνεται ότι πειραματίζονται με διάφορα μοντέλα. Πρόσφατα ξεκίνησαν να χρεώνουν €20 όσους είχαν basic εισιτήριο αλλά επιθυμούσαν να πάρουν τη 10κιλη χειραποσκευή τους στην καμπίνα.
- Προαγοράστε legroom, διαφορετικά θα το μετανοιώσετε.