COMPUTERISE
First-Class-Member
- Εγγραφή
- 01/09/2005
- Μηνύματα
- 800
- Likes
- 0
Ποτέ μην πεις ότι έχεις πιάσει πάτο ταξιδεύοντας με Αμερικάνικες εταιρίες...
Η πρώτη μου εμπειρία ήταν με την Αmerican και ένα από τα γραφικά της 772, 2-3 μόνο κλικ καλύτερο από αυτό της China Southern... είπαμε οι Κινέζοι είναι μονάδα μέτρησης, το απόλυτο χάλι... πάντα λες ότι η συγκεκριμένη πτήση ήταν πέντε - δέκα ή πενήντα φορές καλύτερη από αυτή την China Southern, χειρότερη δεν υπάρχει περίπτωση να παίξει... ε το 772 της American ήταν μόνο 2-3 φορές καλύτερο από αυτό των Κινέζων...
Μετά έζησα την εμπειρία του 767 της Delta... παμπάλαιο, πανβρώμικο, πάνστενο, σκέτο δουλεμπορικό... με ife για γέλια και κλάμματα, φαγητό για επαίτες της Ομονοίας και αγενέστατο προσωπικό ξεπέρασε καθαρά το 772 της American...
Όταν η Lufthansa μου άλλαζε την επιστροφή και αντί να γυρίσω από Philadelphia με το 343 της θα γυρνούσα με το 333 της USAirwaysέδωσα τόπο στην οργή και είπα... ε πόσο χάλια μπορεί να είναι , δεν θα είναι σαν το 767 της Delta!!
Πόσο έξω έπεφτα ο καψερός... έχοντας σώας τας φρένας δηλώνω ότι τα 333 της US συναγωνίζονται επάξια τα 772 της China Southern... η λέξη δουλεμπορικό δεν αντικατοπρίζει την πραγματικότητα... το σύγχρονη γαλέρα μάλλον ταιριάζει καλύτερα... μέχρι τώρα νόμιζα ότι το πρόβλημα στα στενά καθίσματα ήταν το seat pitch... αυτό που συνάντησα ξεπέρασε και την πιο διεστραμένη φαντασία... εκτός του κλασσικού προβλήματος στο seat pitch ,να το πω 29 άντε 30, δεν χωρούσες ούτε και στο πλάτος... το επιστέγασμα ήταν ότι στις σειρές από την 33 και πίσω δεν σηκώνονταν τα μπράτσα των θέσεων με αποτέλεσμα ο επιβάτης να σφηνώνεται κυριολεκτικά στην θέση του... το μόνο παρήγορο ήταν ότι η πτήση ήταν μισοάδεια... φυσιολογικό θα μου πείτε, ποιός νορμάλ άνθρωπος διαλέγει συνειδητά αυτό το κάτεργο για να πετάξει... με το που μπήκα στο αερόπλοιο λες και μεταφέρθηκα στη δεκαετία του 70... όλες οι αεροσυνοδοί ήταν σαν την Θεοπούλα και τις φίλες της... μια από αυτές με πλατινέ μαλλί και ύφος ντίβας της δεκατίας του 30 με οδήγησε στην καρέκλα μου... τα είπαμε καρέκλα ήταν αυτό το πράμα όχι θέση... πριν από σαράντα χρόνια σκέφτηκα η συγκεκριμένη κυρία ίσως ήταν μις USA τώρα όμως έμοιαζε σατανικά με την γιαγιά μου... το ΙFE περιορίζονταν σε 15 ταινιές και καμιά δεκαριά ντοκυμαντέρ για την ζωή της φάλαινας στην έρημο της Σαχάρας και φυσικά δεν υπήρχε flight show... είπα να πάει στην ευχή και διάλεξα να δω την σαχλαμάρα το Salt... ζήτησα ακουστικά και η καλλονή αεροσυνοδός απαίτησε 5€!! Την έστειλα ευγενικά στον αγύριστο και χρησιμοποίησα τα ακουστικά που είχα τσουρνέψει από τους Τούρκους... η ωρα του φαγητού έφτασε... κοτόπουλο ή πάστα με ρώτησε η Θεοπούλα... πάστα απάντησα γιατί το χτικιάρικο κοτόπουλο που διάλεξε ο απέναντι πρέπει να αυτοκτόνησε στην χλαπάτσα που πλάσαραν για σάλτσα... η πάστα- λαπάς ασφαλώς και δεν τρωγόταν και για να πάει κάτω η πρώτη μπουκιά ζήτησα ένα ποτήρι κρασί... 5€ το μπουκαλάκι ζήτησε η Θεοπούλα... δεν έχω μια της είπα... τσάμπα δίνετε τίποτε? Βεβαίως μου απάντησε... ωραιότατο νεράκι και φρεσκοληγμένα αναψυκτικά... ήπια μια coca cola έφαγα μια μαραμένη σαλάτα γιατί η πάστα είχε γίνει πλαστικό και προσπάθησα να κοιμηθώ... ακριβώς στην ώρα του το κάτεργο έφτανε στη Φρανκφούρτη... κάτι ήταν κι αυτό...
Συμπέρασμα... ούτε δεμένος δεν ξανακάνω υπερατλαντικό με Αμερικάνικη εταιρία... είδικά αυτή η US Arways είναι τεράστιο ανέκδοτο... αν την βρείτε με 300€ και η αμέσως φτηνότερη πλησιάζει το χιλιάρικο διαλέξτε την... οπλιστείτε με υπομονή πάρτε ναρκωτικά και καλή σας τύχη...
Η πρώτη μου εμπειρία ήταν με την Αmerican και ένα από τα γραφικά της 772, 2-3 μόνο κλικ καλύτερο από αυτό της China Southern... είπαμε οι Κινέζοι είναι μονάδα μέτρησης, το απόλυτο χάλι... πάντα λες ότι η συγκεκριμένη πτήση ήταν πέντε - δέκα ή πενήντα φορές καλύτερη από αυτή την China Southern, χειρότερη δεν υπάρχει περίπτωση να παίξει... ε το 772 της American ήταν μόνο 2-3 φορές καλύτερο από αυτό των Κινέζων...
Μετά έζησα την εμπειρία του 767 της Delta... παμπάλαιο, πανβρώμικο, πάνστενο, σκέτο δουλεμπορικό... με ife για γέλια και κλάμματα, φαγητό για επαίτες της Ομονοίας και αγενέστατο προσωπικό ξεπέρασε καθαρά το 772 της American...
Όταν η Lufthansa μου άλλαζε την επιστροφή και αντί να γυρίσω από Philadelphia με το 343 της θα γυρνούσα με το 333 της USAirwaysέδωσα τόπο στην οργή και είπα... ε πόσο χάλια μπορεί να είναι , δεν θα είναι σαν το 767 της Delta!!
Πόσο έξω έπεφτα ο καψερός... έχοντας σώας τας φρένας δηλώνω ότι τα 333 της US συναγωνίζονται επάξια τα 772 της China Southern... η λέξη δουλεμπορικό δεν αντικατοπρίζει την πραγματικότητα... το σύγχρονη γαλέρα μάλλον ταιριάζει καλύτερα... μέχρι τώρα νόμιζα ότι το πρόβλημα στα στενά καθίσματα ήταν το seat pitch... αυτό που συνάντησα ξεπέρασε και την πιο διεστραμένη φαντασία... εκτός του κλασσικού προβλήματος στο seat pitch ,να το πω 29 άντε 30, δεν χωρούσες ούτε και στο πλάτος... το επιστέγασμα ήταν ότι στις σειρές από την 33 και πίσω δεν σηκώνονταν τα μπράτσα των θέσεων με αποτέλεσμα ο επιβάτης να σφηνώνεται κυριολεκτικά στην θέση του... το μόνο παρήγορο ήταν ότι η πτήση ήταν μισοάδεια... φυσιολογικό θα μου πείτε, ποιός νορμάλ άνθρωπος διαλέγει συνειδητά αυτό το κάτεργο για να πετάξει... με το που μπήκα στο αερόπλοιο λες και μεταφέρθηκα στη δεκαετία του 70... όλες οι αεροσυνοδοί ήταν σαν την Θεοπούλα και τις φίλες της... μια από αυτές με πλατινέ μαλλί και ύφος ντίβας της δεκατίας του 30 με οδήγησε στην καρέκλα μου... τα είπαμε καρέκλα ήταν αυτό το πράμα όχι θέση... πριν από σαράντα χρόνια σκέφτηκα η συγκεκριμένη κυρία ίσως ήταν μις USA τώρα όμως έμοιαζε σατανικά με την γιαγιά μου... το ΙFE περιορίζονταν σε 15 ταινιές και καμιά δεκαριά ντοκυμαντέρ για την ζωή της φάλαινας στην έρημο της Σαχάρας και φυσικά δεν υπήρχε flight show... είπα να πάει στην ευχή και διάλεξα να δω την σαχλαμάρα το Salt... ζήτησα ακουστικά και η καλλονή αεροσυνοδός απαίτησε 5€!! Την έστειλα ευγενικά στον αγύριστο και χρησιμοποίησα τα ακουστικά που είχα τσουρνέψει από τους Τούρκους... η ωρα του φαγητού έφτασε... κοτόπουλο ή πάστα με ρώτησε η Θεοπούλα... πάστα απάντησα γιατί το χτικιάρικο κοτόπουλο που διάλεξε ο απέναντι πρέπει να αυτοκτόνησε στην χλαπάτσα που πλάσαραν για σάλτσα... η πάστα- λαπάς ασφαλώς και δεν τρωγόταν και για να πάει κάτω η πρώτη μπουκιά ζήτησα ένα ποτήρι κρασί... 5€ το μπουκαλάκι ζήτησε η Θεοπούλα... δεν έχω μια της είπα... τσάμπα δίνετε τίποτε? Βεβαίως μου απάντησε... ωραιότατο νεράκι και φρεσκοληγμένα αναψυκτικά... ήπια μια coca cola έφαγα μια μαραμένη σαλάτα γιατί η πάστα είχε γίνει πλαστικό και προσπάθησα να κοιμηθώ... ακριβώς στην ώρα του το κάτεργο έφτανε στη Φρανκφούρτη... κάτι ήταν κι αυτό...
Συμπέρασμα... ούτε δεμένος δεν ξανακάνω υπερατλαντικό με Αμερικάνικη εταιρία... είδικά αυτή η US Arways είναι τεράστιο ανέκδοτο... αν την βρείτε με 300€ και η αμέσως φτηνότερη πλησιάζει το χιλιάρικο διαλέξτε την... οπλιστείτε με υπομονή πάρτε ναρκωτικά και καλή σας τύχη...
