5.5 ευρω ειναι αυτη η γραμη (η Sabina - Fumicino) και μετα 1 ευρω το μετρο
και εχει ανα 15 λεπτα δρομολογιο (οχι μιση ωρα) αμαρτια ειναι τα
12 ευρω που εχει τωρα
Τρίτη μέρα (και τελευταία) στην Ιταλία, και ξεκίνησα να πηγαίνω προς το Fumicino. Μιας και βαριόμουν για πειραματισμούς αποφάσισα να πάω με το Leonardo Express, φθάνοντας στο κιόσκι να πάρω εισιτήριο, και εκεί έμαθα ότι το εισιτήριο ως δια μαγείας ακρίβυνε ένα ευρώ (12 ευρώ). Εκεί κατάλαβα γιατί οι Έλληνες έχουν τόσα κοινά με τους Ιταλούς. Σαν να μη έφτανε αυτό, ο παπάρας (δε υπάρχει άλλη λέξη για αυτόν) υπεύθυνος αμαξοστοιχίας , με είδε που έκανα τον μαραθώνιο τρέχοντας μέχρι το τρένο, αποφάσισε να σφυρίξει για να φύγει το τρένο. Χωρίς να τα πολυλογώ, αναγκάστηκα να περιμένω την επόμενη αμαξοστοιχία (μισή ώρα) κάτω από την ζέστη του σταθμού.
Με το που φτάνει το τρένο στο σταθμό του αεροδρομίου, εγώ τρέξιμο μέχρι το Τέρμιναλ, μιας και το αεροπλάνο θα έφευγε σε μια ώρα και κάτι (ναι ξέρω ότι το τσεκ ιν κλείνει 45 λεπτά πριν την πτήση, άλλα εγώ ποτέ δε μου άρεσε να φτάνω κάπου την τελευταία στιγμή. Στο Τερμιναλ της Alitalia/Air One, δε συνάντησα κανένα πρόβλημα να βρω άδειο τσεκ ιν. Μιας και πέταγα Αθήνα μέσω του Μιλάνου, στη βαλίτσα μέσα υπήρχε για φυλακτό η εικόνα του
‘Απόλυτου Πολιτικού’ για γούρι, και μου έκδωσε το εισιτήριο για το τμήμα Ρώμη – Μιλάνο, θέση 02L. Για κάνα δεκάλεπτο είχα μείνει λαλακας προσπαθώντας να καταλάβω με τι αεροπλάνο θα πέταγα. Πριν κατευθυνθώ προς τον έλεγχο, βγήκα έξω για να δω για λίγο το αεροδρόμιο. Το μόνο που άξιζε για φωτογράφιση ήταν το
Hangar της Alitalia. Μετά από κάνα πεντάλεπτο, πέρασα από το αντιτρομοκρατικό έλεγχο, και κατευθύνθηκα προς την πύλη. Ναι μεν το
αεροδρόμιο είναι μεγαλύτερο από το ΑΙΑ, άλλα τα μαγαζιά που είχε μέσα δε μου κάνανε καμία εντύπωση (με σύγκριση το τι είδα μετά στο ΑΜS & LHR). Κατά της 1240 πήγα προς την πύλη, μιας και σε λίγο η πτήση ΑΡ2712 θα μας υποδεχόταν στο αεροπλάνο. Περιμένοντας το λεωφορείο για να μας πάει στο αεροπλάνο, δίπλα ένα αεροσκάφος
A320 της Air One περίμενε και αυτό τους επιβάτες του. Σε ένα λεωφορείο χωρέσαμε όλοι οι επιβάτες της πτήσης, και μας πήγε κατευθείαν προς το Ε170
ΕΙ-DFJ (το οποίο έχει τα χρώματα της Alitalia).
Μπαίνοντας μέσα στο αεροπλάνο οι 2 (σχετικά μεγάλες) αεροσυνοδοί μας καθοδηγούσαν στις καρέκλες μας. Εκεί κατάλαβα ότι οι διαρρύθμιση στο Ε170 της Αλιταρία είναι AC & HJ (πολύ γκάου μπίου σύστημα αλλά τι να κάνεις), πάντως το
seat pitchήταν άνετο (αν εξαιρέσεις την παλαιότητα του αεροπλάνου και τις χαλασμένες καρέκλες) . Το χειρότερο το μάθαμε σε λίγο. Το αεροπλάνο αυτό είχε χαλασμένο A/C, άρα το στο κονσερβοκούτι είχε πάνω από 40 βαθμούς. Οι αεροσυνοδοί να τρέχουν πάνω κάτω με ποτήρια και με νερό γιατί είχαμε κορακιάσει όλοι μας. Σαν να μη έφτανε αυτό, είχαμε μισή ώρα καθυστέρηση, περιμένοντας το καμιά 10αριά άτομα πλήρωμα της ΑΡ που παγαίνανε στο Μιλάνο. Τελικά η απογείωση έγινε στης 1350 από τον 16R και ακολουθήσαμε πορεία καταμήκος τις
ακτές της Ιταλίας (
Orbetello, Livorno, Pisa) κάπου πάνω στην Genova στρίψαμε και κατευθυνθήκαμε προς Τορίνο, στο οποίο ξεκίνησαν οι διαδικασίες καθόδου για το
Malpensa. Α, ξέχασα να αναφερθώ στο
σνακ (ούτε σνακ δε είναι αυτό αλλά μη τους αποπαίρνουμε) που μας έδωσαν.
Η προσγείωση ομαλότατη στο 17R και κατεύθυνση προς το παρκινγκ. Στο περασμά μας είδαμε το στόλο της
Air Italy,
Etihad Airways, ta A319 Lufthansa Italy και τον μεγάλο στόλο των Cargo. Κατά την έξοδο μας προς το λεωφορείο κατάφερα να απαθανατίσω και το
cockpit του Embraer.
Πληρότητα 70%
Φαγητό 0/10 (και ο καφές? Καλύτερον έχουν στα ξενοδοχεία ή στα μηχανηματα)
Πλήρωμα 8/10 (εξυπηρετικότατες με τα νερά)
Αεροσκάφος 6/10
On Time 5/10 (μας κρέμασες Αλιτάλια με μισή ώρα ταξίδι)
ΜΟ: 4,5/10
Να μη είχε φθηνό απευθείας για Αθήνα από Ρώμη και συν να μη ήθελα να πάω Μιλάνο δε θα την έπαιρνα, άλλα με 60 ευρώ τι να κάνεις, κολάζεσαι.
) , θα το εκτιμήσω πολύ. 
