Γιατί μου πετάς τη ganache; (RIX-ATH με ΤΗΥ)

[aakunz]

Είμαι βαθύτατα συγκινημένος που επιστρέφω στο αγαπημένο μου thread του trip reporting, με ένα προ-πανδημίας ταξίδι, που υπό άλλες συνθήκες δε θα σας περιέγραφα, αλλά η διαιτολόγος μού έκοψε τα επιδόρπια και θυμήθηκα εκείνη την ωραία ganache που είχα φάει σε μία από τις πτήσεις εκείνου του ταξιδιού.

Μπορείτε να βρείτε το πρώτο μέρος του ταξιδιού μου εδώ, γιατί τότε βαριόμουν τόσο πολύ να ανοίξω νέο τόπικ για να σας περιγράψω μία πτήση με την airBaltic και είχα παρεισφρήσει στο τριπ ρηπόρτ του μέλους Air Namibia (σαν εκείνα τα έντομα που βάζουν τα αυγά τους μέσα στο σώμα άλλων εντόμων-ξενιστών ή τα facehuggers στις ταινίες Alien).

Η Λετονία ήταν για μένα μία μικρή αποκάλυψη. Η Ρίγα είναι μια άκρως συμπαθητική και όμορφη πόλη, με μακρά ιστορία, ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική και βάση για εξορμήσεις σε υπέροχα δάση και χωριά. Σε απόσταση λίγων λεπτών από το κέντρο της πόλης, βρίσκεται το υπέροχο πάρκο Mežaparks, ενώ αν σας αρέσει περισσότερο η ιστορία μπορείτε να επισκεφθείτε το Μουσείο της Κατοχής της Λετονίας, που αυτήν την εποχή βρίσκεται σε φάση μεταφοράς σε νέο κτήριο.

Όπως ενδεχομένως είδατε εδώ, για τη μετάβαση είχα επιλέξει την airBaltic, που αν εξαιρέσει κανείς το ότι έφευγε και έφτανε μέσα στο άγριο χάραμα, αποτελεί μία τίμια, αξιόπιστη και πολύ καλή επιλογή. Επειδή όμως στην επιστροφή δε βόλευε καθόλου, τη λύση ήρθε να δώσει η Turkish Airlines, που αλωνίζει γενικώς στις Βαλτικές Δημοκρατίες και την Ανατολική Ευρώπη και προσφέρει λογικές one-way τιμές και δε ζητάει ένα νεφρό για να σε φέρει πίσω.

«Αν δε σε πάει τραίνο, τότε σε πάει το transfer». Έχω μία ιδιαίτερη προτίμηση στα μέσα σταθερής τροχιάς για τις μετακινήσεις από το αεροδρόμιο προς το κέντρο μιας πόλης: σταθερά δρομολόγια, άνεση, εύκολη πρόσβαση. Προς το παρόν η Ρίγα δε διαθέτει αυτήν την επιλογή, έτσι προτίμησα να κλείσω ένα transfer για να έχω εξασφαλισμένη συνέπεια και άνεση.

Το αεροδρόμιο της Ρίγας είναι συμπαθητικό και λειτουργικό και ο διαχειριστής του είναι η τουρκική TAV, η οποία φαίνεται ότι κάνει καλύτερη δουλειά σε σχέση με τη δουλειά που κάνει στην Τουρκία (έξω-πάμε-καλά). Το αεροδρόμιο είναι η βάση της airBaltic και φαίνεται παντού, από τις διαφημίσεις σε χρώμα lime. Αλλά τι μας νοιάζει εμάς η airBaltic, όταν απόψε θα μας πάρει και θα μας σηκώσει τη THY και θα μας πάει στη νέα της βάση. «Αν δε μπορείς να πάρεις upfront, τότε πάρε τέρμα πίσω» μου είχε πει ο Άγιος Αιρμπάσιος, όταν είχε εμφανιστεί στον ύπνο μου. Τον άκουσα κι επέλεξα την 30Α. Πού νά ‘ξερα… Το check-in ήταν γρήγορο (δεν υπήρχαν τότε PLF, EUDCC και αρρώστιες) κι είχα αρκετό χώρο να εξερευνήσω το τέρμιναλ, το οποίο διέθετε μέχρι και ξαπλώστρες με θέα την πίστα.

Λέμε πάντα για το πλαστικοποιημένο κουρελόχαρτο, που λέγεται «Ελληνική Ταυτότητα» ότι αποτελεί εγγυημένα λόγο να σε ταλαιπωρήσουν στον έλεγχο διαβατηρίων μιας ευρωπαϊκής χώρας, αλλά μη νομίζετε ότι το Ελληνικό Διαβατήριο δεν αντιμετωπίζεται κι αυτό με κάποια καχυποψία και παρά το ότι πληροί τις προδιαγραφές ενός σύγχρονου ταξιδιωτικού εγγράφου και όχι ενός εγγράφου που εκδίδεται με τις ίδιες προδιαγραφές με εκείνες της εποχής που έγραφε επάνω «Βασίλειον της Ελλάδος».

Η ώρα πέρασε με αραλίκι στις ξαπλώστρες. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να περάσει σε ένα regional ανατολικοευρωπαϊκό αεροδρόμιο;


Πτήση: TK1776 // Οκτώβριος 2019 // 1855-2215

Γρήγορη, αδιάφορη επιβίβαση στο TC-JRY, γνωστό και σαν Τζέρι, ηλικίας 7 περίπου ετών την εποχή της πτήσης. Ένα αδιάφορο A321, από κείνα που μόλις φτάσεις στον προορισμό σου, ξεχνάς ότι τα πέταξες, με το όνομα Beyoğlu (Πέρα) της ομορφότερης ίσως συνοικίας της Κωνσταντινούπολης, την οποία ποτέ δεν ξεχνάς γιατί έχεις περάσει εκεί κάποιες από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής σου.

Στο πλήρωμα υπερίσχυαν οι άνδρες. Η πληρότητα στις πίσω σειρές ήταν πολύ χαμηλή, το δερμάτινο κάθισμα άνετο, οι αποστάσεις αξιοπρεπώς γενναιόδωρες και ολόκληρη η τριάδα δική μου για αραλίκι. Την ίδια εποχή που η Αιγαίου έπαιζε το safety demo με τον Αντετοκούμπο (που για τις ανάγκες του βίντεο καθόταν σε 60άρι seat pitch), η THY είχε προσλάβει τα εκνευριστικότατα ανθρωπάκια της LEGO για να παίξουν στο αντίστοιχο δικό της (προφανώς γιατί κι ο τελευταίος ηλίθιος σελέμπριτι είχε καταλάβει ότι «σέιφτι» και «τουρκ χαβά» είναι έννοιες που δεν τα πάνε πολύ καλά μεταξύ τους και ενδέχεται να σε εκθέσουν ανεπανόρθωτα (όπως τότε που έτρεχαν άρον-άρον να κατεβάσουν τις διαφημίσεις με τον Κέβιν Κόστνερ, μετά τα δράματα στο Πόλντερμπααν). Βέβαια, ελλείψει άλλων σελέμπριτιζ, την ίδια εποχή η ΤΗΥ σπονσοράριζε την εκπομπή του Κοκλώνη, που πρέπει να είναι ο μόνος Έλληνας που φόρεσε φέσι σε Τούρκους. Καταδικάζουμε το φέσι απ’ όπου κι αν προέρχεται. Φυλάξτε κάπου αυτές τις κακές σκέψεις που έκανα, για να δείτε πώς με τιμώρησε ο Αλλάχ.

Στην απέναντι τριάδα, ένα ευτυχισμένο ζευγάρι πενηντάρηδων Ρώσων βολευόταν στα άνετα καθίσματα, κρατιόντουσαν χέρι-χέρι, αντάλλασσαν φιλάκια και λοιπά και μπράβο τους.

Τροχοδρόμηση, μπλα μπλα μπλα ροτέισον μπλα μπλα μπλα, άνοδος με μικρές διορθώσεις μπλα μπλα μπλα κι από κάτω μας η νυχτερινή Ρίγα που ποτέ δεν είδαμε λόγω νεφώσεων οπότε μην περιμένετε άλλες περιγραφές από το τι είδα.

Τα φώτα για τις ζώνες σβήνουν, εκείνα της καμπίνας ανάβουν κι έρχεται η ώρα για το γεύμα. Όπως πάντα, η ΤΗΥ δε σε άφηνε ποτέ παραπονεμένο σε αυτό το κομμάτι. Οι επιλογές ήταν «κοτόπουλο με κάτι» και «ζυμαρικά με κάτι», συνοδευόμενα από μία σαλατούλα με λευκό τυρί και για επιδόρπιο ganache σοκολάτας με κομματάκια καραμέλας. Επέλεξα ένα Sauvignon Blanc Ancyra της Kavaklidere του 2019 (καταπληκτική χρονιά αν είσαι κρασί, ό,τι χειρότερο αν είσαι ο Αμαζόνιος ή κάτοικος του Hong Kong ή λέγεσαι Theresa May). Σε κάθε περίπτωση, το 2019 ήταν η καλύτερη χρονιά για όλους μας κι όχι μόνο για τα κρασιά (απλά δεν το ξέραμε).

Οι ερωτευμένοι απέναντι πήραν κι αυτοί από ένα κόκκινο, απλά μάλλον δεν τους έφτασε και στην πορεία μάλλον αποφάσισαν να προσθέσουν στην πτήση κι ένα add-on οινογνωσίας, διότι είναι γνωστό ότι οι ταννίνες του Syrah σου ανοίγουν την όρεξη για ακόμα περισσότερο. Έτσι τα δύο syrah έγιναν σύντομα τέσσερα, γιατί όπως είναι γνωστό οι Τούρκοι είναι γενικώς φιλόξενος λαός (αρκεί να μην είσαι Κούρδος ή Κύπριος) και είναι πέραν του δέοντος περιποιητικοί με τους ξένους. Θέλει κι άλλο κρασί ο μουστερής; Δώστου. Τι; Έχουν ήδη πιει από δύο ο καθένας; Δεν πειράζει, δώστους άλλα δύο…

Κάπου εκεί φαινόταν ότι είχε αρχίσει να χάνεται (ελαφρώς) ο έλεγχος και τη θέση του έπαιρνε η μυρωδιά του μπεκρή-μεζέ ενώ το χέρι-με-χέρι είχε αρχίσει να γίνεται χέρι-με-άλλες-ερωτογενείς-ζώνες-της-ανατομίας ενώ παράλληλα ακούγονταν και κάποια «ντα», «νιετ», γελάκια και «αχ παζαλούιστα νιε» (έλα τώρα που δε θες). Την ίδια στιγμή, ένα έβδομο μπουκάλι κρασί προσγειωνόταν στο τραπεζάκι (τρεις ώρες είναι η πτήση). Στο επόμενο πέρασμα του φροντιστή, τον σταματώ και του λέω «προσέξτε, οι απέναντι είναι μεθυσμένοι» για να πάρω ένα “don’t worry, it’s under control”. Δεν ξέρω τι περίμενε για να θεωρηθεί ότι η κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου.


Μείνετε μαζί μας για να διαβάσετε…

τη συνέχεια της πτήσης

την πρώτη μας επαφή με το νέο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης και το αναπόφευκτο θάψιμό του

 

[d|m|tr|s]

Λέμε πάντα για το πλαστικοποιημένο κουρελόχαρτο, που λέγεται «Ελληνική Ταυτότητα» ότι αποτελεί εγγυημένα λόγο να σε ταλαιπωρήσουν στον έλεγχο διαβατηρίων μιας ευρωπαϊκής χώρας, αλλά μη νομίζετε ότι το Ελληνικό Διαβατήριο δεν αντιμετωπίζεται κι αυτό με κάποια καχυποψία και παρά το ότι πληροί τις προδιαγραφές ενός σύγχρονου ταξιδιωτικού εγγράφου και όχι ενός εγγράφου που εκδίδεται με τις ίδιες προδιαγραφές με εκείνες της εποχής που έγραφε επάνω «Βασίλειον της Ελλάδος».

Μπορώ να θυμηθώ 2 περιστατικά τα τελευταία 10-15 χρόνια που οι υπάλληλοι του τσεκ ιν έψαχναν την ημερομηνία λήξης της ταυτότητας (τι λες τώρα; )
Στο PMI, όπου ok, δε συχνάζουν και πολλοί Έλληνες και ήταν αναμενόμενο, το πρόβλημα λύθηκε αφού η υπάλληλος φώναξε κάποιον ανώτερο της.
Το δεύτερο ήταν στο DUS, όπου αν φωνάξεις "Γιώργο" θα γυρίσουν καμία 30αριά άτομα, και συνέβη την 253η φορά που πετούσα από εκεί, όπου υπήρξε το ίδιο πρόβλημα και λύθηκε με τον ίδιο τρόπο, αλλά δεν άντεξα και είπα στην υπάλληλο στα αγγλικά: "once a Greek, always a Greek" Με κοίταξε λίγο περίεργα αλλά όλα καλά.
Υπήρξε βέβαια και η περίπτωση μιας εξαιρετικά ευγενικής υπαλλήλου της KLM στο BCN στην επιβίβαση για AMS προ 15ετίας που μόλις είδε την ταυτότητα μου με χαιρέτισε στα ελληνικά και τότε ήμουν εκείνος που κοιτούσε περίεργα, καθώς δεν το περίμενα.

 

[aakunz]

Παρά το ότι τα φώτα για τις ζώνες είχαν ανάψει και το πλήρωμα είχε ξεκινήσει τις προετοιμασίες για την προσγείωση, η ατμόσφαιρα στα 30D-E-F παρέμενε άκρως εύθυμη και ερωτική με το μεθυσμένο ζεύγος να ζητά διαρκώς ακόμα περισσότερο κρασί από το πλήρωμα. Το πλήρωμα βέβαια είχε άλλες δουλειές να κάνει, όπως π.χ. σίγουρα να μαζέψει δίσκους και (μάλλον) να ελέγξει καμπίνα και να καθήσει στα jumpseats, συνεπώς κάθε αίτημα για "wine" έπεφτε στο κενό.

Το ότι πλησιάζαμε προς το νέο αεροδρόμιο γινόταν ακόμα πιο ξεκάθαρο από το γεγονός ότι δεν έβλεπες πλέον τη νυχτερινή Κωνσταντινούπολη από κάτω παρά μόνο τη θάλασσα του Μαρμαρά και τη λίμνη Küçükçekmece, αλλά και από το γεγονός ότι δεν υπήρξε η παραμικρή υποψία για holding. Τα φώτα είχαν χαμηλώσει, η ρωσίδα χτυπιόταν με το ρώσο και αλλάζαν συνέχεια θέσεις. Κάποια στιγμή κι ενώ θέλαμε-δε θέλαμε δύο λεπτά για την προσγείωση, σηκώνεται η ρωσίδα και πάει στο πίσω galley και αρχίζει να φωνάζει στο φροντιστή "give me wineeeee, give me wineeee". Αυτός της λέει "go back we are landing" κι αυτή γυρίζει πίσω βρίζοντας. Τη στιγμή εκείνη ένα πιτσιρίκι εμφανίζεται από το πουθενά να τρέχει στο διάδρομο (μετρούσαμε αντίστροφα τα δευτερόλεπτα για την προσγείωση στον 35R). Κυριολεκτικά μου ήρθε να το αρπάξω και να το δέσω στο κάθισμα. Κι εκεί που σκέφτεσαι τι άλλο θα σου τύχει, πααααφφφ! σκάει στο κεφάλι μου ένα -ευτυχώς κλειστό- μπωλάκι με ganache. Δε χρειαζόταν να μαντέψει κανείς από που προήλθε. Πετάω ένα διακριτικό «γαλλικό» συνοδευόμενο από ένα ρωσικότατο «σλιούχα» το οποίο μάλλον δεν έφτασε ως τους αποδέκτες, προφανώς γιατί εκείνη τη στιγμή η σλιούχα θαύμαζε το μεγαλύτερο τέρμιναλ του κόσμου, καθώς οι τροχοί ακουμπούσαν το έδαφος και ήταν μάλιστα τέτοια η έκσταση που φώναζε: «Σταμποοοοοουυυυυυυλ Ιέρπουορτ! Ντααααα!!! Γεεεεςςς!!!! Οοοοοουυυυυυ!» Σουρρεαλιστικές καταστάσεις.

Περιττό να πω ποιοι σηκώθηκαν ενώ τροχοδρομούσαμε προς το gate, ε; Φεύγοντας φρόντισα να περάσω από το galley και με ύφος Ι-told-you-so να δώσω στο φροντιστή το μπωλ με την κρέμα που μου είχε πετάξει η σλιούχα. Μου ζήτησε συγγνώμη. Να τη βράσω...

Μείνετε μαζί μου για να μάθετε:
ISTANBUL AIRPORT... τελικά το μέγεθος μετράει;

 

[aakunz]

Φτάνοντας στο Νέο Αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, δεν αντιλαμβάνεσαι άμεσα το μέγεθος του terminal κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχει το σχήμα αράχνης, όπου το κάθε πόδι είναι η νησίδα με τις γέφυρες επιβίβασης. Το πρώτο σοκ έρχεται όταν αρχίζεις να περπατάς και να μη φτάνεις κάπου που να έχει κάτι διαφορετικό εκτός από (άδειες) εξόδους επιβίβασης. Φτάνοντας κάποια στιγμή στο κέντρο του τέρμιναλ, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο με καταστήματα και εστιατόρια και πάρα πολύ κόσμο που είτε κυκλοφορεί σα χαμένος, προσπαθώντας να βρει μια άκρη, είτε βγάζει παντού φωτογραφίες. Το μέγεθος του κτηρίου είναι σχεδόν εξωπραγματικό, ακόμα και συγκρινόμενο με τη Φρανκφούρτη ή το Changi. Σε κάποιο σημείο υπάρχει κανονικός δρόμος από τον οποίο ανεβαίνουν τα οχήματα του κάτω επιπέδου, ενώ λίγο πιο δίπλα υπάρχει και η quiet area, με ξαπλώστρες ανάμεσα σε φυτά εσωτερικού χώρου, που φυσικά δεν είναι καθόλου quiet. Εκείνη τη στιγμή μάλιστα ήταν σημείο συνάντησης της Τασκένδης με την Τεχεράνη, αλλά ας μην κατηγορούμε το αεροδρόμιο και για αυτό.

Φυσικά, όσο δυτικό και σύγχρονο να προσπαθεί να φανεί, πάντα θα υπάρχει εκείνος ο πωλητής του κοσμηματοπωλείου, που θα φωνάζει στους άραβες τουρίστες «δεν είμαστε ακριβοί, ελάτε να δείτε» δίνοντας έναν αέρα ανατολίτικου παζαριού στο χώρο. Παρά το ότι το αεροδρόμιο λειτουργούσε ήδη 6 σχεδόν μήνες, τα πλαίσια για τις φωτεινές διαφημίσεις παρέμεναν κενά ή βασικά είχαν μία αφίσα που έμοιαζε πιο πολύ με το λογότυπο του Γερμανού. Οι χώροι υγιεινής ήταν γενικά καθαροί, θα μπορούσαν να είναι και καλύτεροι.

Στα της ανταπόκρισης τώρα...

H αναχώρηση ήταν προγραμματισμένη να γίνει από τη B18a, το τελευταίο gate του Pier B, ας πούμε στο «νύχι» του ποδιού της αράχνης. Όλα έδειχναν ότι η πτήση θα ήταν γεμάτη και ο κόσμος είχε ήδη μαζευτεί. Το προσωπικό της TGS πηγαινοερχόταν, αλλά πιο πολύ τους ενδιέφερε να σφραγίσουν τις κάρτες επιβίβασής μας (είναι ένα τσεκ που κάνουν εν όσω περιμένεις, για να μην το κάνουν κατά την επιβίβαση).

Κάποια στιγμή ένας υπάλληλος έρχεται στη μέση για να μας αναγγείλει τα εξής:

«Εξκιούζ μι. Φλάιτ το Άτενς οβερμπουκ. Άι νηντ βολουντίερς. Άι γκιβ 250 γιούρο, χοτέλ φορ τουνάιτ εντ νιου τίκετ φορ τομορροου ατ 1:15pm».

Εννοείται ότι στο άκουσμα της ανακοίνωσης, υπήρξε αρκετό σούσουρο ανάμεσα σε παρέες που σκέφτονταν ότι θα μπορούσαν να βγάλουν έτσι μέρος των εξόδων του ταξιδιού. Κάποιοι προσπαθούσαν απεγνωσμένα να επικοινωνήσουν μέσω messenger, το οποίο ήταν σχετικά δύσκολο, δεδομένης της προβληματικής διαδικασίας να αποκτήσεις πρόσβαση (μπαίνεις σε μία σελίδα, βάζεις το νούμερο του κινητού σου και περιμένεις να έρθει ένας κωδικός ενεργοποίησης. Spoiler alert: συνήθως ο κωδικός δεν έρχεται).

Οι πιο πρόθυμοι (και ήταν αρκετοί) μαζεύτηκαν γύρω από τον υπάλληλο, ο οποίος τους εξηγούσε τα διαδικαστικά, σύμφωνα με τα οποία τα €250 θα δίνονταν σε τουρκικές λίρες (κάπου ₺1600), συνεπώς όποιος τα ήθελε σε ευρώ, θα έπρεπε να τα αλλάξει σε ανταλλακτήριο με τιμές αεροδρομίου. Μιλάμε για καταπληκτική προσφορά, θα σκότωνα για να μείνω έγω από την πτήση.

Όταν ένα τέρμιναλ είναι τεράστιο, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελες είναι να αλλάξει η πύλη. Η σχετική ειδοποίηση μου ήρθε στο app της THY, το οποίο δούλεψε, γιατί είχα καταφέρει να πάρω κωδικό ενεργοποίησης σε ένα κινητό που έχω με αριθμό της Jersey Telecom. Νέα πύλη: Α1Α. Κάποια στιγμή, το πήρε είδηση και το προσωπικό της πύλης και μας το ανέφερε. Κάποια κυρία γκρίνιαξε ότι μας το κάνουν επειδή είμαστε Έλληνες. Πού είναι η Α1Α; Περπάτα και θα το μάθεις. Θα χρειαστεί να κατέβεις και κάτι σκαλίτσες γιατί το αεροπλάνο βρίσκεται σε remote και θα πας λεωφορειάτος. Εντάξει, συμβαίνουν και αυτά.

Δεν ξέρω πόσοι έμειναν πίσω λόγω του overbooking.

Για την ιστορία, πέταξα ISTATH με το TC-JRV, που ονομαζόταν Ümraniye, από τη συνοικία της ασιατικής πλευράς της Κωνσταντινούπολης. Δε θυμάμαι πραγματικά τίποτα από αυτήν την πτήση...

Η ώρα της κρίσης:

- Πάαααλι ΤΚ;
- Τι να κάνουμε, αναγκαίο κακό.

- Ξαναπετάς;
- Ξαναπέταξα ένα Βίλνιους κι ένα Ταλίν. Ήταν αρκετά καλύτερα και σε δύο από τις πτήσεις είχαμε υποδειγματικά πληρώματα.

- Μίλησέ μου για το IGA.
- Τεράστιο. Εντυπωσιακό. Ακριβό. Αισθητικά μίνιμαλ, από ένα σημείο και μετά όμως γίνεται μονότονο. Είχα διαβάσει δύο ενδιαφέροντα σχόλια σε μία δημοσίευση για το νέο τέρμιναλ στο Ashgabat του Τουρκμενιστάν, που παρεμπιπτόντως κατασκεύασε τουρκική εταιρεία και πιστεύω ότι έχουν μία δόση αλήθειας:

- If it’s like every other thing made by the Turkish it will look beautiful from afar, but crap up close.
- Totalitarian regimes just build the prettier airports…

- Τελικά το μέγεθος μετράει;
- Φυσικά και μετράει. Πιο πολύ όμως μετράει το να ξέρεις τι να κάνεις με αυτό το μέγεθος και πώς να το διαχειριστείς.

 

[AirNewZealand]

Υπήρξε βέβαια και η περίπτωση μιας εξαιρετικά ευγενικής υπαλλήλου της KLM στο BCN στην επιβίβαση για AMS προ 15ετίας που μόλις είδε την ταυτότητα μου με χαιρέτισε στα ελληνικά και τότε ήμουν εκείνος που κοιτούσε περίεργα, καθώς δεν το περίμενα.

Heathrow, σε πτήση της British Airways για Λουξεμβούργο, έχει ανοίξει η πύλη και μας κάνουν προ-έλεγχο πριν ξεκινήσει η επιβίβαση. Με το που βλέπει ο υπάλληλος το ελληνικό διαβατήριο, αρχίζει να με εξυπηρετεί με σπαστά ελληνικά (η πτήση είναι γεμάτη, το σακίδιο πρέπει να μπει κάτω από το μπροστινό κάθισμα, κλπ). Το χαμόγελό μου εκείνη τη στιγμή τα έλεγε όλα.

 

[chr04]

Μου είχε συμβει παρόμοιο στο Gatwick σε πτήση της Norwegian προς Όσλο, με το που είδε το διαβατήριο με χαιρέτησε στα ελληνικά.
Το κορυφαίο ήταν στον σταθμό των τρένων στο αεροδρόμιο στην Στοκχόλμη, που χωρίς να φοράω κάτι που να θυμίζει Ελλάδα, λέω στην κύρια στα εισιτήρια 'Excuse me can I ask you a something' και μου λέει, Ελληνίδα είμαι, μιλήστε μου ελληνικά.