ATH-FRA-MAN-LHR-ATH, με LH και BA, business class

[OveLix]

LEG 1, 10/12/2007
ATH-FRA, LH3381
Αεροσκάφος: Airbus A320-211, D-AIQP, Suhl


Ο καιρός στο διηπειρωτικό-διαστρικό χάμπ έρεπε προς τον παγετό όταν κατέφθασα στο μακράς διαρκείας πάρκινγκ με το πορτ-παγκάζ πλήρες οικοσκευών. Όχι αποσκευών, οικοσκευών καθώς το αμόρε («προλαβαίνεις αγάπη μου να πας να πάρεις εκείνη την κορνίζα και εκείνη τη λαμπίτσα και...» δεν θυμάμαι τι άλλο ήθελε) με είχε στείλει στο ΙΚΕΑ νωρίς-νωρίς.

Με πεντέξι βαθμούς θερμοκρασία και την κάλτσα στο διάδρομο φουσκωμένη, αρματώθηκα με το μπουφάν, κλείδωσα το πακεταρισμένο βιος μας στο αυτοκίνητο και περίμενα το κλασικό λεωφορειάκι. Αυτό ήρθε αμέσως μεταφέροντας μαζί και έναν κύριο που είχε ξεχάσει να κλειδώσει το αμάξι του και τον περιέφερε από στάση σε στάση μια και δεν θυμόταν που το είχε αφήσει. Γεράματα.

Το τσεκ-ιν της Λουφτχάνσα βρίσκεται στην άκρη του αεροσταθμού, η πτήση είχε 45 λεπτά καθυστέρηση (είχα ειδοποιηθεί έγκαιρα με SMS από το αυτόματο σύστημα «Τζέρι») και εγώ, έχοντας φτάσει πολύ νωρίς, είπα να γεμίσω το χρόνο μου με το λαπτοπ και μια κάρτα ασύρματης πρόσβασης. Φευ, κανείς Παπασωτηρίου δεν είχε τη σχετική κάρτα και το σύστημα δεν σε αφήνει να αγοράσεις χρόνο online. Θέλουμε και Ολυμπιακούς, τρομάρα μας! (αγαπημένο σλόγκαν και πάει με όλα).

Τσέκαρα μέσα (I checked in) και όδευσα προς το χώρο που θα βαριόμουν για την επόμενη ώρα, το business lounge (μεταξύ άλλων και) της Λουφτχάνσα που είναι η ντροπή των lounge έτσι κι αλλιώς. Διαπίστωσα ότι η ξεθυμασμένη κοκα-κόλα εξακολουθεί να είναι must (βλέπε παλαιότερο report https://www.airliners.gr/community/viewt ... 7%E1%EC%F0) και άρχισα τα τηλεφωνήματα. Παράξενο, αλλά δεν σκέφτηκα να ανοίξω τον υπολογιστή. Έχει πρόσβαση το lounge? Δεν έχει? Δεν ξέρω. Ξέχασα να δω. Αλσχάιμερ.

Πέρασα τάχιστα τον έλεγχο ασφαλείας (άλλο πράμα η μπίζνες, τάπαμε αυτά) και χαιρέτισα με ένα χαμόγελο το D-AIQP που μας περίμενε στην πύλη Β09. Είσοδος από τη φυσούνα στο αεροσκάφος το οποίο (όπως μας ενημέρωνε και η σχετική πινακίδα στο εσωτερικό) φέρει το όνομα Suhl, μια πόλη της Θουρινγκίας η οποία δεν έχει απολύτως καμία ιστορική σημασία. Ένα χριστουγεννιάτικο στεφάνι που είχαν κρεμάσει στο δεξί bulk της μπίζνες έδινε την εορταστική πινελιά.

Κάθισα στην 4Α. Το seat pitch μου φάνηκε μέτριο και τα αεροσκάφη από το παράθυρο συνηθισμένα. Push back, τροχοδρόμηση κλπ χωρίς προβλήματα και απογείωση από τον 21L. Αίγινα, Κόρινθος, ακτογραμμή Πελοποννήσου και σύννεφα, σύννεφα, σύννεφα. Ένιωθα σαν ψύλλος μέσα σε αποθήκη βαμβακιού.

Πάνω που άρχισα να απελπίζομαι μύρισε φαγητό. Σέρβιραν χοιρινό με πατάτες (πάρα πολύ πιπέρι, ύποπτο) από το οποίο βούτηξα κάθε σταγόνα σάλτσας με τη μέθοδο «ναυαγοσώστης». (πετάς το ψωμάκι μέσα και λες «ωχ ωχ, πρέπει να το σώσω». Ακολουθεί πάλη με το θύμα καθώς κυλιέται στη σάλτσα και μετά το ψαρεύεις και του δίνεις το φιλί της ζωής. Μεγαλείο). Δίπλα είχε κάτι πράσινο με σολομό και κάποιο άλλο ψάρι που δεν κατάλαβα τι ήταν. Καθάρισα το προφιτερόλ, κοίταξα έξω να δω πού είχαμε φτάσει (ότι περνούσαμε το Όβερκαστ) και καθάρισα τα χέρια μου με μια Erfrischungstuch, όπως λένε οι Γερμανοί τα μαντηλάκια. Σπατάλη συμφώνων αυτή η γλώσσα.

Κάπου εκεί έκλεισα το σκιάδιο (ντροπή μου, ξέρω) άνοιξα το λάπτοπ και έβλεπα το A bridge too far. Ο διπλανός μου Γερμανός κοιτούσε λίγο περίεργα. Τόσες ναζιστικές στολές (και δη σταταρχικές) μαζεμένες μόνο σε ντοκιμαντέρ βλέπεις πια. Έπρεπε να είχα βάλει το Untergang. Τώρα που το σκέφτομαι, σε περσινό ταξίδι στο Άμστερνταμ (δεν έγραψα ριπορτ τότε), έβλεπα στο λάπτοπ τις «Ζωές των Άλλων». Τώρα μόλις συνειδητοποιώ ότι εν πτήσει προτιμώ ταινίες με γερμανικό θέμα. Μυστήριο...

Τη στιγμή που ο στρατάρχης Μόντελ ετοιμαζόταν να εξαπολύσει την τρομερή του επίθεση κατά των Συμμάχων και ο Σον Κόννερι βολόδερνε σε ένα χωριό έχοντας χάσει το τάγμα του, ο κυβερνήτης μας ειδοποίησε να κλείσουμε τα ηλεκτρονικά μας εξαρτήματα γιατί ξεκίνησε η κάθοδος. Αδικία. Αυτός ολόκληρο κόκπιτ και εμείς ούτε ένα iPod. Κατεβαίναμε, κατεβαίναμε, στρίβαμε, ισιώναμε («κύκλους μας κάνει» σχολίασαν κάτι νεαροί που χαχάνιζαν) και εν τέλει κάπου στα 3000 πόδια ύψος φάνηκε το έδαφος και (λίγο μετά) ένα 747 της Qantas (cargo υποψιάζομαι). Προσγειωθήκαμε στον 25R και στρίψαμε δεξιά στον τροχόδρομο. Από το παράθυρό μου είδα κατά σειρά ένα 744, Α340-600 της SAΑ και της LH, το tug του Α380 (το έγραφε και στο πλάι), τις τριπλές φυσούνες του FRA στις οποίες θα αράζει το Α380 καθώς και μερικές ταμπέλες που έλεγαν Α380. Α380 δεν είδα πουθενά.

Στάθμευση στην πίστα, πουλμανάκι για κάμποση απόσταση, έξοδος στο τέρμιναλ και βήμα ταχύ προς τον τομέα C όπου μας περίμενε το 321 για το δεύτερο σκέλος.

Εντυπώσεις:
Οι καλύτερες. Το πλήρωμα ήταν ευγενικό και χαμογελαστό. Το αεροσκάφος καθαρό, δεν έτριζε, δεν φώναζε. Το φαγητό αξιοπρεπές (αν εξαιρέσεις το πιπέρι). Το μέτριο seat pitch με χάλασε λίγο.

Μείνετε συντονισμένοι

Υ.Γ.
Φωτογραφίες δεν τράβηξα, είχα τον ήλιο κόντρα και πολλά σύννεφα. Και όποιος λέει ότι ριπόρτ χωρίς φωτογραφίες είναι χαμπ χωρίς 346 έχει δίκιο. Έτσι είναι.

(συνεχίζεται)

 

[aakunz]

Άνοστη Δανέζικη "Φέτα", ξεθυμασμένη κοκακόλα... τι ωραία που περνάτε στα business lounges και τη business class... (συμπέρασμα από τα φοβερά τριπ ρηπορτ σου). Όσο για το άλλο με το "ναυαγοσώστη" σε είδα να το κάνεις μία μέρα πριν φύγεις, με το σπετζοφάι και ομολογώ ότι η πάλη με τα κύματα της σάλτσας ντοματας ήταν συγκλονιστική.

Και μετά, και μετά...;

 

[JFK]

Ωραίο trip report αλλά αυτό που πραγματικά με συγκλόνησε είναι οι γνώσεις ναυαγοσωστικής σου!Στο baywatch τις έμαθες?

 

[OveLix]

LEG 2, 10/12/2007
FRA-ΜΑΝ, LH4856
Αεροσκάφος: Airbus A321-231 D-AISD "Chemnitz”

Λένε ότι κάποτε στη Φρανκφούρτη, αρχές της δεκαετίας του ΄50, κάποιο αμερικανικό αεροσκάφος προσγειώθηκε και, στη διάρκεια της τροχοδρόμησής του, μπερδεύτηκε με τους τροχόδρομους. Σταμάτησε το taxi να ζητήσει βοήθεια. «Μα δεν γνωρίζετε το layout του αεροδρομίου;» του είπε από τον ασύρματο ο ελεγκτής, «πρώτη φορά έρχεστε στη Φρανκφούρτη;»
«Όχι βέβαια», απαντά από το κόκπιτ ο αμερικανός. «Ήμασταν εδώ ακριβώς τον Απρίλιο του 1945. Αλλά δεν προσγειωθήκαμε».

Αυτή την ιστορία θυμήθηκα όταν, προσπαθώντας να περάσω τον έλεγχο διαβατηρίων στο FRA (με νέα αστυνομική ταυτότητα), ο αστυνομικός στον έλεγχο έλεγε ότι δεν έχει ξαναδεί ποτέ πριν παρόμοιο έγγραφο. «Ποια χώρα είναι αυτή;» με ρώτησε. «Αυτή που σας έσκισε στο Ρούπελ και που μετά της κάνατε τρία χρόνια κατοχή παλιο-ανιστόρητε» του είπα (στη φαντασία μου, γιατί το μόνο που κατόρθωσα να ψελλίσω ήταν ένα ξεψυχισμένο «Γκρίχενλαντ»). «Ααα, σπρέχεν ντόιτς;» ρώτησε αυτός. «Νιχτ βορτ» του λέω και περιμένω να δω πότε θα έρθουν τα κομάντο με τους γερμανικούς ποιμενικούς για μια φιλική κουβέντα στα παρασκήνια. Χτύπησε κάτι στο κομπιούτερ (μάλλον τη Wikipedia.de για να δει αν υπάρχει αυτή η παράξενη χώρα με τις μπλε ταυτότητες) και με άφησε να βγω.

Ο έλεγχος γίνεται επειδή το Ηνωμένο Βασίλειο είναι εκτός Σένγκεν. Όπως είναι και εκτός ευρώ και εκτός μετρικού συστήματος και εκτός πραγματικότητας. Μόλις εφευρεθούν ρυμουλκά που να τραβούν χώρες το UK θα πλεύσει, χωρίς αμφιβολία, στα ανοιχτά της Νέας Υόρκης, εκεί που πραγματικά ανήκει.

Περπατούσα με βήμα ταχύ στο τέρμιναλ προκειμένου να βρω το 321 που θα μας πήγαινε στο ΜΑΝ. Η LH πετά στο ΜΑΝ τέσσερις φορές τη μέρα. Νωρίς το πρωί με 319, μεσημέρι με 320 και απόγευμα με 321 (όσο νυχτώνει το Airbus μεγαλώνει). Αργά το βράδι πετά ξανά με 320. Το Sierra Delta περίμενε στην πύλη C09 συνδεδεμένο με δύο φυσούνες: μία για τους πατρίκιους και μία για τους πληβείους. Οι σειρές στα 321 της LH φτάνουν ως το Νο 34 αλλά είναι 31 (οι 9 και 10 ειναι κουζίνα και η 13 παραλείπεται για τους γνωστούς λόγους).

Κάθισα στη 2Α και προσπαθούσα να δω από το παράθυρο αν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον. Εκτός από τα 346 παρακολούθησα το pushback ενός 777 της United και αναρωτήθηκα αν η UAL πετάει άραγε στο Μάντσεστερ και αν ναι πώς θα έμοιαζε ένα τριπ ριπορτ με τίτλο «Μάντσεστερ Γιουνάιντετ». Μπα. Δεν πετάει. 650 αναχωρήσεις τη μέρα απο το Σικάγο, μόνο 8 οι ευρωπαϊκοί προορισμοί. Πετάει πάντως στην Αρούμπα.

Το 321 της πτήσης μας είχε το όνομα της ανατολικογερμανικής πόλης Chemnitz η οποία πήρε το όνομά της από το παρακείμενο σε αυτήν ποταμάκι. Σε μια από τις υπο-διαλέκτους της τσεχο-σλαβικής γλώσσας, Chemnitz σημαίνει «πετρώδες ρυάκι». Από το 1953 ως το 1990 η πόλη ονομαζόταν Καρλ Μαρξ Σταντ, το οποίο σε μια από τις κομμουνιστικές υποδιαλέκτους της γερμανικής σημαίνει «Ζήτω το Κόμμα». Το 1990 έπνιξαν τον Κάρολο στο ποταμάκι, η πόλη πήρε το παλιό της όνομα και εγώ έχασα την ευκαιρία να πετάξω με ένα αεροσκάφος που θα λεγόταν Karl Marx. Καπιταλισμό δε θέλαμε;

Τροχοδρόμηση και απογείωση από τον 25L ενώ παρακολουθούσα την απογείωση ενός MD-whatever από τον 36, σε χαμηλότερο ύψος από εμάς. Το χριστουγεννιάτικο στεφάνι στον τοίχο δεξιά ήταν και εδώ παρόν. Σύντομα άρχιζε να μυρίζει ο καφές. Αυτό μου αρέσει στη LH: τα πάντα γίνονται στην ώρα τους και βάσει προγράμματος. Συνηθίζω σε βαθμό παβλοφικού σκυλιού, σε λίγο θα μου έρχεται επιθυμία για καφέ με το gear up.

Το 321 ήταν άνετο. Οκτώ δάκτυλα η απόσταση γόνατο-safety card, αναπαυτικά καθίσματα, εξυπηρετικό πλήρωμα (η προϊσταμένη είχε ελληνικό όνομα αλλά δεν το σημείωσα), μόνο το φαγάκι ήταν…φαγάκι. Κολατσιό δηλαδή. Χαρτονένιο κουτάκι με ψιλολοϊδια και τη βγάλαμε την υποχρέωση. Αν αυτό σερβίρουν στη μπίζνες τι δίνουν στην economy; Πασατέμπο; Α! μας έδωσαν επίσης εφημερίδες και περιοδικά. Κοίταξα γύρω μου τους κοστουμαρισμένους γύρω μου, ζήτησα τον Economist και αμέσως μετά έβγαλα από την τσάντα μου το Wired, το καλύτερο περιοδικό του κόσμου. Μετά το Blue φυσικά. (μουχαχαχαχαχαχα).

Η πτήση ήταν ήρεμη και θα ήταν θαυμαστά βαρετή αν δεν ερχόταν η ώρα της προσγείωσης στον 23R και η απόφαση του flying pilot να τρακάρει με τον πλανήτη. Δεν κοπάνησε απλά, στούκαρε. Αλλά επειδή τα Airbus είναι γερά φτιαγμένα (εξαιρείται το G-WWBΜ, http://www.pprune.org/forums/showthread.php?t=245986 , ναι αυτό που φωτογραφίσαμε στην Αθήνα τον Μάιο) δεν είχαμε συνέπειες εκτός από τον πληγωμένο εγωισμό του πιλότου. Η ελληνογερμανίδα συνοδός πήρε το μικρόφωνο και είπε «Καλώς ήλθατε στο Μάντσεστερ, ελπίζω να έχετε ξυπνήσει όλοι, η προσγείωση του καπετάνιου μας φρόντισε για αυτό» αλλά κανείς δεν γέλασε. Μάλλον ούτε οι Γερμανοί ούτε οι Άγγλοι έχουν αίσθηση του χιούμορ γιατί μόλις ένα συνωμοτικό χάχανο ακούστηκε κι αυτό από τη 2Α.

Στροφή στον taxiway ακριβώς μπροστά στο συνταξιοδοτημένο Κονκορντ και στάθμευση στη φυσούνα. Στον έλεγχο διαβατηρίων-ταυτοτήτων η κυρία δεν έδειξε καμία έκπληξη που της έδειξα ταυτότητα, πληκτρολόγησε κάτι στο τερματικό της (αναρωτιέμαι αν υπάρχει πανευρωπαϊκή database με τους νέους αριθμούς ταυτότητας ή αν απλώς κατέγραφε την είσοδο, δεν ξέρω) και με άφησε να περάσω. Βαλίτσες χωρίς πολλή καθυστέρηση και έξοδος στις αφίξεις όπου με περίμενε ο οικοδεσπότης και χορηγός του ταξιδιού (τα καλά του επαγγέλματος, είπαμε).

Εντυπώσεις:
Οι καλύτερες και πάλι. Pitch μεγάλο, πλήρωμα ευγενικό (και με χιούμορ η κυρία), διεθνή περιοδικά και ενδιαφέρουσα προσγείωση. Το φαγητό-μινιόν με χάλασε λίγο αλλά ήταν απόγευμα, πόσο να φάω πια? Άσε που με περίμενε και δείπνο αργότερα. Τα δύο αεροδρόμια ήταν ΟΚ (το FRA το εχω δει πολλάκις) αλλά οι υπάλληλοι θέλουν μαθήματα γεωγραφίας.

Στο επόμενο πόδι (leg) μείνετε μαζί μας για να δείτε:
- Το 757 της BA και πόσο μακρύ είναι (ή δεν είναι)
- Το sightseeing πάνω από το Λονδίνο
- Τη μπίζνες που δεν ήταν μπίζνες

(συνεχίζεται)

 

[OveLix]

LEG 3, 11/12/2007
MAN-LHR, BA1403
Αεροσκάφος: Boeing 757, G-BPEC

Οι αγγλικές εξοχές έχουν πλάκα. Εκεί που οδηγείς (ανάποδα) στην κατσαρή άσφαλτο μπορεί να βρεθείς πίσω από ένα φορτηγάκι που μοιράζει γάλα. Το πανάρχαιο όχημα (τίγκα στην παράδοση) έχει πάνω του το website του γαλατά και πηγαίνει με 10 μίλια την ώρα (και με 5 στα roundabout). Ο μπροστινός σου δεν προσπερνά (διπλή διαχωριστική) και εσύ μένεις να παρατηρείς τα τοπωνύμια με απορίες όπως τι διαφορά έχει το Τσέστερ από το Μάν-τσεστερ, ποια είναι η σωστή προφορά του Gloucester και τι διάολο περιμένει ο γελοίος και δεν προσπερνά το lorry. Στο μεταξύ έχεις πατήσει 10 φορές το φρένο με το αριστερό πόδι ψάχνοντας το συμπλέκτη. Αγγλία.

Ο αεροσταθμός του Μάντσεστερ βρίσκεται στα νότια της πόλης αλλά εγώ δεν είδα ούτε την πόλη ούτε τον αεροσταθμό (εκτός από τις ουρές του). Αυτά έχουν τα επαγγελματικά ταξίδια-αστραπή. Το τέρμιναλ ήταν σχετικά ήσυχο και η υπάλληλος στο business τσεκ ιν της ΒΑ εξυπηρετικότατη. Της χαμογέλασα, μου χαμογέλασε. Ζήτησα παράθυρο, μου έδωσε. Με ρώτησε αν άγγιξε κανείς τις βαλίτσες μου (ίσαμε δέκα βαστάζοι πρέπει να ήταν), της είπα κανείς. Μου έδωσε το boarding pass και έφυγα για τον έλεγχο. Μόνο που το πάσο έγραφε 28F. Είπαμε, μακρύ το 757 αλλά 28 σειρές μπίζνες;

Με έζωσαν τα φίδια. Στο τέλος αποφάσισα να ξεγελάσω τον εαυτό μου πειθόμενος ότι στη χώρα που τα τιμόνια είναι ανάποδα και οι βρύσες του ζεστού-κρύου στο μπάνιο χωριστές, οι θέσεις της μπίζνες θα ήταν, αναμφίβολα, στο πίσω μέρος του αεροσκάφους. Ησύχασα λίγο.

Ο έλεγχος ασφάλειας ήταν ήπιος (δηλαδή δεν μας έγδυσαν τελείως). Περάσαμε στο χώρο αναμονής πριν τις θύρες όπου βρίσκονται οι οθόνες πληροφοριών. Καμιά 200ριά άτομα περίμεναν, σε έναν χώρο μάλλον μικρό, να δουν πότε θα ανοίξει η θύρα τους. Εγώ πήγα στο μεγάλο παράθυρο που βλέπει την πίστα μπας και δω κάποιο Α330 της ΒΜΙ (το ξέρετε μερικοί το κόλλημά μου) αλλά δεν είδα κανένα. Αντιθέτως, παρακολούθησα την άφιξη ενός 330 της Etihad (για την οποία όλο και περισσότερο ακούω τα καλύτερα) και την αναχώρηση ενός τζάμπο της Air China το οποίο ούτε ξέρω πώς βρέθηκε εκεί.

Επιβίβαση από τη θύρα 142 και μακρύς ο δρόμος ως τη θέση μου. Περπατώ μέσ’ το Boeing όταν η μπίζνες δεν είναι εδώ. Ο George με είχε προειδοποιήσει (με τρόπο, είναι η αλήθεια) ότι ίσως λέει στις εσωτερικές πτήσεις να μην έχει. Και έτσι ήταν. Τα καθίσματα, ωστόσο, ήταν ευρύχωρα, το seat pitch πολύ καλό και οι σειρές πάνε ως το 34, όπως ακριβώς και στο 321 της LH. Μόνο που (να και μια καλή ερώτηση για το trivial pursuit) τα αεροσκάφη της ΒΑ έχουν 13η σειρά κανονικότατα. Το είδα με τα μάτια μου και το επιβεβαιώνει και το seat map.

Το 28F είναι δεξιά, ακριβώς πάνω από την καταπακτή για τις βαλίτσες. Μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχα συνειδητοποιήσει τις συνέπειες της πράξης που έλαβε χώρα νωρίτερα στο ξενοδοχείο και η οποία ήταν να βάλω το λάπτοπ στη μεγάλη αποσκευή μου. Όταν είδα τους πακιστανούς μετανάστες να πετούν τις βαλίτσες από το καροτσάκι στην κυλιόμενη ράμπα είδα και όλη τη ζωή του powerbook να περνά μπροστά από τα μάτια μου. Άσπρισα. Μού ήρθε τόση δύσπνοια που νόμιζα ότι θα πέσει η μάσκα οξυγόνου από πάνω. Πήρα βαθιές ανάσες, ευχήθηκα το καλύτερο και άρχισα να σκέφτομαι ποιος φίλος πάει σύντομα USA να μου φέρει άλλο λάπτοπ. Μέσα στις μαύρες σκέψεις μου άρχισε το pushback και άναψαν οι κινητήρες.

Για να παραφράσω τον αντισυνταγματάρχη Κίλγκορ, μ’ αρέσει ο ήχος των RR το απόγευμα. Ακούγεται σαν...απόλαυση. Κάτι ανάμεσα σε γουργουρητό και μούγκρισμα. Τους ξεχωρίζεις αμέσως από τους CFM και τους ΙΑΕ (τους οποίους δεν έχω μάθει ακόμα να ξεχωρίζω μεταξύ τους). Τροχοδρόμηση προς τον 06L και, για να πω την αλήθεια, περίμενα πιο εντυπωσιακή την απογείωση. Προφανώς, ο πιλότος δεν έβαλε τόση ισχύ όση θα ήθελα (δηλαδή όλη) και ακολούθησε κάτι standard procedures και αηδίες. Με το πετρέλαιο στα 100 δολάρια δεν τους παίρνει και για περισσότερα. Η βραδιά ήταν ανέφελη και το αεροσκάφος έστριψε αμέσως δεξιά και μετά πάλι αριστερά φέρνοντάς με μούρη με μούρη πότε με τα φώτα της εξοχής και πότε με τα αστέρια. Μόλις έσβησε το λαμπάκι «προσδεθείτε» σερβίρισαν κάτι σνακ της ντροπής και μας έδωσαν να σκουπιστούμε με αρωματικά μαντηλάκια που έγραφαν Erfrischungstuchlein (όχι σαν τις Erfrischungstuch της LH, προσέξτε το –lein, μικρά είπαμε).

Καθώς η σύντομη πτήση μας έφτανε στο Λονδίνο άρχισα να καταλαβαίνω ότι θα έχουμε sightseeing. Όποιος έχει βρεθεί μέρα στο Hyde Park έχει σίγουρα παρατηρήσει την ατελείωτη ουρά των αεροσκαφών στην τελική του 27 να λικνίζονται στα φτερά τους πάνω από τον Τάμεση. Απόψε, ήμουν εγώ ο προσεγγίζων και έβλεπα το πάρκο κατάφωτο με τη χαρακτηριστική μακρόστενη λιμνούλα του. Καθώς το 757 έστριβε δεξιά για να ευθυγραμμιστεί πέρασε σχεδόν πάνω από το Μπάκιγχαμ και, αμέσως μετά, από το κατάφωτο γήπεδο της Τσέλσι.

Άψογη προσγείωση, τροχοδρόμηση στο Terminal 1 και τις βόρειες φυσούνες, στροφούλα δεξιά προς το parking spot, brakes on και...ησυχία. Ψυχή στο έδαφος. Κανείς γύρω μας. Αν δεν περίμενε πίσω μας ένα 767 να περάσει θα έλεγα ότι προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο των Langoliers. Αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι ο χειριστής μας έστριψε σε λάθος σημάδι και πάρκαρε σε λάθος spot όπου δεν μας περίμενε κανείς. Φαντάζεστε τη φάτσα του καθώς μας έκανε το σχετικό announcement.

Μετά από είκοσι λεπτά στην αναμονή βγήκαμε στο Terminal 1 για το οποίο ότι κι αν έχετε ακούσει είναι αλήθεια. Παλιό, μικρό, άθλιο. Μη-τόπος όπως αρέσκονται να αποκαλούν τα αεροδρόμια οι αρχιτέκτονες. Για εμάς κόντεψε να γίνει και μη-βαλίτσα καθώς η απελπιστική αργοπορία των αποσκευών (ο πακιστανός με το τρέιλερ περίμενε τρία τέταρτα το αεροπλάνο ατάραχος στο σωστό σποτ) έδωσε τη θέση της στη Μερφικής νομολογίας διαδικασία που λέει πως όσο περισσότερο βιάζεσαι τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει η βαλίτσα σου να εμφανιστεί τελευταία. Όταν αυτή εμφανίστηκε και σιγουρεύτηκα ότι το λάπτοπ είναι εντάξει ανάσανα με ανακούφιση τον λονδρέζικο αέρα (συνδυασμός υγρασίας και καυσαερίων κηροζίνης).

Η πτήση προς Αθήνα είχε ακυρωθεί λόγω της απεργίας στην πατρίδα. Πριν αποβιβαστούμε, η αεροσυνοδός μου αποκάλυψε ότι το 767 θα το πετούσε το ίδιο πλήρωμα που πέταξε εμάς από ΜΑΝ αλλά λόγω της ακύρωσης θα σχολάσουν τώρα. «Oh, that explains the gate confusion» της είπα, «he was in a hurry to leave for home». Εκείνη συμφώνησε γελώντας, τόσο πολύ που απόρησα. Αγγλίδα και να εκδηλώνεται έτσι; Κοίταξα το ταμπελάκι στη μπλούζα της. Τη λέγαν Ιζαμπέλα. Τη ρώτησα πώς και έτσι και μου είπε ότι είναι από την Ισπανία. Έτσι εξηγείται.

Εντυπώσεις:
Τι να πρωτοπώ. Τον υπέροχο ήχο των RR; Την ανέλπιση πτήση με το 757 μετά από 11 χρόνια και ενώ είχα συμβιβαστεί ότι δεν θα το πετάξω ξανά; Την ευχάριστη και εγκάρδια αεροσυνοδό; Το sightseeing πάνω από το Λονδίνο; Υπέροχα. Ακόμη και το seat pitch στην all economy διαμόρφωση της ΒΑ ήταν μια χαρά.

Αρνητικά:
Το μπέρδεμα στις φυσούνες δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν ξέρω αν τον έστειλαν λάθος από το ground control ή αν ο πιλότος έκανε απλώς βλακεία, αλλά από κάτι τέτοιες ασυνεννοησίες έμεινε στην ιστορία ο Van Zanten.

Στη συνέχεια του report μείνετε μαζί μας για να δείτε:
-Χάσαμε τον dispatcher. Στοπ.
-Το μη ραδιενεργό 767-300ER
-Το περιστύλιο με αντίλαλο στο business lounge.

(συνεχίζεται)

 

[ariadgr]

...
Το 28F είναι δεξιά, ακριβώς πάνω από την καταπακτή για τις βαλίτσες. Μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχα συνειδητοποιήσει τις συνέπειες της πράξης που έλαβε χώρα νωρίτερα στο ξενοδοχείο και η οποία ήταν να βάλω το λάπτοπ στη μεγάλη αποσκευή μου. Όταν είδα τους πακιστανούς μετανάστες να πετούν τις βαλίτσες από το καροτσάκι στην κυλιόμενη ράμπα είδα και όλη τη ζωή του powerbook να περνά μπροστά από τα μάτια μου. Άσπρισα. Μού ήρθε τόση δύσπνοια που νόμιζα ότι θα πέσει η μάσκα οξυγόνου από πάνω. Πήρα βαθιές ανάσες, ευχήθηκα το καλύτερο και άρχισα να σκέφτομαι ποιος φίλος πάει σύντομα USA να μου φέρει άλλο λάπτοπ. Μέσα στις μαύρες σκέψεις μου άρχισε το pushback και άναψαν οι κινητήρες....

Laptop σε hold baggage? :shock:
Εκτός του ότι μπορεί να βρεις την οθόνη σπασμένη από το πέταμα της βαλίτσας, δεν είναι καθόλου απίθανο να μην το βρεις μέσα στη βαλίτσα όταν θα την παραλάβεις.

 

[OveLix]

Είπαμε, απερισκεψία. Το έβαλα εκεί για να μην το κουβαλάω μαζί μου όλη μέρα στο Μάντσεστερ με σκοπό να το πάρω πριν την αναχώρηση. Ε, μετά το ξέχασα.

Αλλά τέλος καλό όλα καλά.

 

[OveLix]

LEG 4, 12/12/2007
LHR-ATH, BA 634
Αεροσκάφος: Boeing 767-336 ER, G-BZHB

Κανονικά, θα έπρεπε να βρίζω την ΥΠΑ που συμμετείχε στην απεργία της 12ης Δεκεμβρίου. Στην πραγματικότητα, χάρηκα πάρα πολύ που ακυρώθηκε η πτήση της Τρίτης γιατί αυτό σήμαινε μια έξτρα μέρα στο Λονδίνο. Μια μέρα που πέρασε με βόλτες από δω κι από κει μέχρι που έκανα το λάθος να τηλεφωνήσω στην αγαπημένη μου και να της πω ότι δεν κάνω τίποτα. «Α, ωραία» είπε. «Θες να πας στα Χάροντς να μου πάρεις μερικά πραγματάκια που έχω δει στο Ίντερνετ;». Έμεινα άγαλμα στο πεζοδρόμιο της Regent St. Τι ήθελα και μίλησα; Δεν πήγαινα να κλειστώ στο Applestore λέγοντας πόσο απασχολημένος είμαι; Τέλος πάντων, αυτά έχει ο γάμος. Ποια γραμμή πάει στο Nightsbridge;

Στο μεταξύ ήρθα αντιμέτωπος με μια σειρά από βρετανικά παράδοξα. Στο ξενοδοχείο οι βρύσες μπορεί να μην ήταν χωριστά, ήταν όμως αδύνατο να χρησιμοποιήσεις τη βρύση του μπάνιου χωρίς να μπεις ολόκληρος μέσα. Οι πρίζες στο δωμάτιο ήταν όσο γίνεται μακρύτερα από το κρεβάτι (προφανώς για να μην ακουμπήσεις την τοστιέρα στο πάπλωμα). Το Internet (με καλώδιο και όχι ασύρματο) κόστιζε περισσότερο από ότι το πορνό στην pay TV. Πράγμα λογικό ως ένα σημείο μια και με το Internet μπορείς να δεις πορνό ενώ με το πορνό δεν μπορείς να δεις Internet. Η κλειδαριά του δωματίου ασφάλιζε την πόρτα γυρνώντας προς την αντίθετη κατεύθυνση. Τέλος, το παράθυρό μου έβλεπε σε έναν ακάλυπτο με τούβλινες μάντρες όπου ερωτοτροπούσαν κάτι περιστέρια. Προτίμησα να πληρώσω το Ίντερνετ.

Η άφιξη στο Terminal 1 του Heathrow έγινε αρκετή ώρα πριν την αναχώρησή μας (πααααρα πολύ αρκετή όπως θα αποδεικνυόταν). Περάσαμε δίπλα από το πρώην Concorde roundabout (άδειο πια, το αεροσκάφος το απομάκρυναν φέτος) και μπήκαμε στο τούνελ που περνάει κάτω από τον 09L/27R. Ψοφόκρυο. Γρήγορα μέσα.

Οι αναχωρήσεις στο Terminal 1 είναι ένας φόρος τιμής στις πρώην αποικίες. Θα έλεγε κανείς ότι οι Άγγλοι, θέλοντας να τιμήσουν την Ινδία και το Μπαγκλαντές, έφτιαξαν και λειτουργούν το κομμάτι αυτό στα πρότυπα του αεροδρομίου του Νέου Δελχί και της Ντάκα. Το μόνο που έλειπε ήταν οι μονόχειρες ζητιάνοι. Οι ουρές στα γκισέ θύμιζαν μπακάλικο στη Σοβιετική Ένωση και η μυρωδιά σύνταγμα ουσσάρων σε εκστρατεία. «Jesus!» αναφώνησα, «ώστε εδώ έφεραν το LGAT!»

Το check in για τη business ήταν, ευτυχώς, σε άλλο χώρο. Αφήνοντας πίσω μας το βουστάσιο βρεθήκαμε σε έναν χώρο ήσυχο, πολιτισμένο και με αποκλειστικά λευκές υπαλλήλους στα γκισέ. Η χθεσινή ακύρωση της ΒΑ634 σήμαινε ότι οι επιβάτες της επαναπροωθούνταν στις επόμενες πτήσεις και η απολύτως πρώτη διαθέσιμη ήταν η δική μας. Ευτυχώς, πήρα το boarding pass χωρίς προβλήματα (θέση 7Α) και προχώρησα για τον έλεγχο.

Αν ζούσε σήμερα ο Ιονέσκο, πιθανότατα θα ήταν υπάλληλος στο Χίθροου. Το θέατρο του παραλόγου που εκτυλίχθηκε μπροστά μου είναι για ανθολογία: ο μπροστινός μου στην ουρά (με τις κάλτσες ήμασταν όλοι) κρατούσε έναν δερμάτινο χαρτοφύλακα και μια νάιλον τσάντα με ένα μπουφάν μέσα. Ο υπάλληλος του λέει «μονο μια χειραποσκευή» και τον συμβούλεψε να πάει να δώσει τη μία από τις δύο στο τσεκ ιν. Ο ταξιδιώτης έβγαλε το μπουφάν από την νάιλον τσάντα, άπλωσε το μπουφάν στο χέρι του και έβαλε τη νάιλον τσάντα διπλωμένη στην τσέπη του. «ΟΚ now?», ρώτησε. «Yes sir, you can pass». Ανάθεμα το γράμμα του νόμου.

Το Duty Free είχε ΟΛΑ τα αρώματα από εποχής Ζαν Μπατίστ Γκρενούιγ εκτός από το ΕΝΑ που μου ζήτησε το αμόρε. Πέρασα ένα δεκάλεπτο με το τηλέφωνο στο αυτί να της λέω τι βλέπω και εκείνη να αναρωτιέται αν το θέλει. Στο τέλος της πήρα ένα σετ άρωμα-κρέμα-whatever με σήμα τη Γκουίνεθ και πήγα να βρω το lounge της ΒΑ.

Θυμάστε τη σκηνή στο Μάτριξ όπου ο Μορφέας πηδά από το ένα κτίριο στο άλλο με ένα άλμα εκατοντάδων μέτρων; Θυμάστε την έκφραση του Neo όταν λέει «Whoa»; Ε, αυτή ήταν η έκφραση και το επιφώνημά μου όταν μπήκα στο lounge. Άλλος πλανήτης φίλε. Μεσοτοιχία με το μαντρί ήταν ένας ήσυχος χώρος, με απαλή μουσική, δωρεάν μπουφέ, καφέ, γάλα, σάντουιτς, αναψυκτικά, ποτά, υπολογιστές με σύνδεση και θέσεις με πρίζα για το λάπτοπ. Εκτός από τον κυρίως χώρο υπήρχε άλλο ένα δωματιάκι πιο ήσυχο και λιγότερο φωτεινό για όποιον ήθελε να πάρει έναν υπνάκο. Στη μέση του lounge υπάρχει ένα περιστύλιο με πολυθρόνες και υποπόδια στο οποίο αν σταθείς στη μέση ακούς ενισχυμένες τις φωνές όσων μιλούν μέσα σε αυτό. Επίδαυρος στο Heathrow.

Επειδή όμως κάθε Επίδαυρος έχει και το Λιγουριό της, πέρασα περισσότερη ώρα στο μπουφέ παρά στην καρέκλα μου. Άλλωστε η παράσταση εδώ ήταν διάφοροι κοιμώμενοι Ευρωπαίοι και δεκάδες Ασιάτες που έφευγαν για Χονγκ Κονγκ. Αφού έφαγα ότι μπορούσε να φαγωθεί ανήγγειλαν ότι η πτήση μας αναχωρούσε από τη θύρα 40 και να τσακιστούμε να πάμε. Φορτώθηκα και άρχισα να περπατώ με βαρύ στομάχι ελπίζοντας να κάψω καμία θερμίδα στη διαδρομή.

Φτάνοντας στη θύρα είδα από το τεράστιο παράθυρο το 767. Ήταν το G-BZHB το οποίο έφερε παλαιότερα το livery «Delfft Blue Daybreak» αλλά σήμερα δεν έφερε κανένα ειδικό livery εκτός από τη λέξη ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ. Ένα τέταρτο πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση η κυρία του gate πήρε το μικρόφωνο και ανακοίνωσε ότι η πτήση θα καθυστερούσε μερικά λεπτά επειδή «δεν μπορούν να βρουν τον dispatcher».

Οι Ελληνάρες της πτήσης (άριστα εκπαιδευμένοι από τον Ευαγγελάτο) κουνούσαν απειλητικά το δάχτυλο προς τις κυρίες: «Γιου ντίντεντ ινφόρμ ας, χου ιζ ρισπόνσιμπλ χίαρ, μπρινγκ ας ε ρισπόνσιμπλ». Στη μισή ώρα καθυστέρησης βγήκε ο κυβερνήτης και άρχισε να εξηγεί με ήρεμο τρόπο τι έγινε. Μας είπε ότι το πρόβλημα δεν είναι του αεροσκάφους, ότι δεν υπάρχει κανείς κίνδυνος ή ανησυχία και ότι απλώς χρειαζόμαστε τον dispatcher να υπογράψει να φύγουμε. Οι επιβάτες τον άκουσαν με υπομονή και κατανόηση και μόλις αυτός τελείωσε είπαν: «Γιου ντίντεντ ινφόρμ ας, χου ιζ ρισπόνσιμπλ χίαρ, μπρινγκ ας ε ρισπόνσιμπλ, μπρινγκ ας δε μάνατζερ». Στου κουφού την πόρτα...

Με τα πολλά ήρθε ο dispatcher, υπέγραψε, μας φίλησε σταυρωτά και μας έστειλε στο καλό. Η επιβίβαση πήρε κάμποση ώρα, το αεροσκάφος ήταν απολύτως γεμάτο και εγώ αναρωτιόμουν τι αεροσκάφος της ΒΑ μόλυνε με πλουτώνιο ο Ρώσος πράκτορας προτού αποδημήσει. «Τα G-BN... είναι» με πληροφόρησε ο Τζέρι. Ησύχασα. Push back στις 21:15 (αντί στις 20:00) και να σου δίπλα μας το G-BNWA. Σε τι απόσταση άραγε έχει επίδραση το πλουτώνιο? Όσο δεν λαμποκοπάει η άτρακτος όλα καλά.

Taxi ως τον 27R, χαιρετούρες με ένα 744 της ANZ και το καλό συναπάντημα με ένα 757 της Icelandair με winglets. (Υπάρχει μια υπέροχη ιστορία για το πώς άλλαξαν, λένε, ονόματα η Ισλανδία με τη Γροιλανδία, η μία πήρε το Ice και η άλλη το Green. Βρείτε τον «Παίκτη» του Ρόμπερτ Άλτμαν, εκεί τη διηγείται η Γκρέτα Σκάκι).

Απογείωση (με τους RR στη γνωστή συγχορδία), στροφούλα αριστερά πάνω από το υπό κατασκευή Terminal 5 και ήρεμη άνοδος. Το μενού είχε μια επιλογή από κρέας ή ψάρι συν καναπεδάκια με χαβιάρι. Φωτογραφίες δεν έχω από το δίσκο, να πάτε στο μπλογκ του George να τα δείτε αυτά.

Η έκπληξη της πτήσης ήταν η ταινία. Μετά το φαγητό άρχισε να παίζει το Bourne Ultimatum με το έργο να ξεκινά με τον Ματ Ντέιμον να βρίσκεται στη Μόσχα (δήθεν) και να ξεπλένει τα χέρια του από τα αίματα σε κάτι βρύσες με.....ΑΑΑΑ....χωριστά το ζεστό από το κρύο! Με κυνηγάει αυτό το χάλι. Ασκήσεις αναπνοής για χαλάρωση, καφές και αφοσίωση στην ταινία με τον Μπορν να ταξιδεύει από Μόσχα σε ΝΥ, Λονδίνο, Μαδρίτη, Παρίσι και Τορίνο. Πόσα μίλια να μάζεψε άραγε;

Κάπου εκεί άρχισαν οι αναταράξεις. Ήταν οι χειρότερες που έχω νιώσει ποτέ. Ο καφές μου χύθηκε (ευτυχώς είχα προνοήσει και είχα απλώσει την πετσέτα), οι συνοδοί μάζεψαν κακήν κακώς δίσκους και ποτήρια, ο κυβερνήτης άλλαξε ύψος δύο και τρείς φορές, τίποτα. Όταν με τα πολλά ησύχασε η ατμόσφαιρα ήμασταν ήδη στην Αδριατική. Ο κυβερνήτης είχε πει ότι η διαδρομή μας θα είναι Βρυξέλλες, Λουξεμβούργο, Στουτγκάρδη, Αδριατική, top of Split και bottom of Albania. Χμμμ....top of Split....bottom of Albania. Μόνος ένας Άγγλος θα σκεφτόταν τέτοιον πρόστυχο συνδυασμό.

Το φορητό GPS μου μαρτύρησε τη διαδρομή μας πάνω από Κοζάνη, Λάρισα, Φθιώτιδα και Τανάγρα προτού στρίψουμε νότια για προσέγγιση από τον Σαρωνικό. Η ώρα ήταν ήδη 2μιση το πρωί, η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη και τα φώτα της Αθήνας απολύτως ορατά. Το Ελ Βεν φάνηκε από το παράθυρό μου και το αεροσκάφος ήρθε και ακούμπησε απαλά στον 03L. Taxi προς τη βόρεια γέφυρα και στάθμευση στη φυσούνα (αυτή τη φορά βρήκαν ακριβώς το δρόμο).

Αποβίβαση και βαλίτσες σε πολύ καλό χρόνο και έξοδος ξημερώματα πια.

Εντυπώσεις:
Οι καλύτερες. Το 767 μου αρέσει (όπως και το Α300, σε Α330 ακόμα δεν έχω αξιωθεί να μπω) και πιο πολύ μου άρεσαν οι αναταράξεις. Το πλήρωμα ευγενικό και εξυπηρετικό (αν και δεν το χρειάστηκα), η ταινία καλή και το φαγητό μια χαρά. Το seat pitch άψογο.

Παράπονα:
Η διαμόρφωση 2-3-2 της μπίζνες σημαίνει ότι αν έχεις παράθυρο η διπλανή σου θέση είναι συνήθως πιασμένη και δεν έχεις μεσαίο διαχωριστικό (όπως στο 2-2 των 320 πχ). Η 75λεπτη καθυστέρηση του dispatcher είναι αχαρακτήριστη. Μαζί με το gate confusion το χθεσινό κάτι δείχνει για την, κατά τα άλλα, αγαπητή ΒΑ.

Τέλος report, over and out.

Thanks for reading.

 

[fotis]

Κανονικά, θα έπρεπε να βρίζω την ΥΠΑ που συμμετείχε στην απεργία της 12ης Δεκεμβρίου.

Οχι, μη βρίζεις την ΥΠΑ. Βρίσε τις ΗΠΑ. Είναι -διαχρονικά- της μόδας.

Στην πραγματικότητα, χάρηκα πάρα πολύ που ακυρώθηκε η πτήση της Τρίτης γιατί αυτό σήμαινε μια έξτρα μέρα στο Λονδίνο. Μια μέρα που πέρασε με βόλτες από δω κι από κει μέχρι που έκανα το λάθος να τηλεφωνήσω στην αγαπημένη μου και να της πω ότι δεν κάνω τίποτα. «Α, ωραία» είπε. «Θες να πας στα Χάροντς να μου πάρεις μερικά πραγματάκια που έχω δει στο Ίντερνετ;».

Και γιατί δεν της έλεγες ότι τα βρετανικά συνδικάτα, συμπαραστεκόμενα στους Έλληνες συντρόφους, δεν πουλάνε τίποτα σε Έλληνες?

Στο μεταξύ ήρθα αντιμέτωπος με μια σειρά από βρετανικά παράδοξα. Στο ξενοδοχείο οι βρύσες μπορεί να μην ήταν χωριστά, ήταν όμως αδύνατο να χρησιμοποιήσεις τη βρύση του μπάνιου χωρίς να μπεις ολόκληρος μέσα. Οι πρίζες στο δωμάτιο ήταν όσο γίνεται μακρύτερα από το κρεβάτι (προφανώς για να μην ακουμπήσεις την τοστιέρα στο πάπλωμα). Το Internet (με καλώδιο και όχι ασύρματο) κόστιζε περισσότερο από ότι το πορνό στην pay TV. Πράγμα λογικό ως ένα σημείο μια και με το Internet μπορείς να δεις πορνό ενώ με το πορνό δεν μπορείς να δεις Internet. Η κλειδαριά του δωματίου ασφάλιζε την πόρτα γυρνώντας προς την αντίθετη κατεύθυνση. Τέλος, το παράθυρό μου έβλεπε σε έναν ακάλυπτο με τούβλινες μάντρες όπου ερωτοτροπούσαν κάτι περιστέρια.

Δεν είναι τυχαίο που ο Τζέμης Μπόντ (σωστά διαβάσατε, Τζέμης γράφω) υποδύεται έναν Βρετανό.

Το check in για τη business ήταν, ευτυχώς, σε άλλο χώρο. Αφήνοντας πίσω μας το βουστάσιο βρεθήκαμε σε έναν χώρο ήσυχο, πολιτισμένο και με αποκλειστικά λευκές υπαλλήλους στα γκισέ.

Τα γκισέ τι χρώμα είχαν?


Πολύ ωραίο report. Θενκς ε λοτ!

 

[jerry]

Very nice! Το τέλειωσες τελικά... Παρακαλώ να σημειωθεί η συνεισφορά μου σε κρίσιμα σημεία του ταξιδιού.

Γίνεσαι λίγο αυστηρός με τη ΒΑ πάντως.. Σκέψου πως οι άνθρωποι έχουν να αντιμετωπίσουν το χάος του LHR με τα 30λεπτα taxi. Δικαιούνται να κάνουν λάθη και να ...χάνονται...

Στο εναλλακτικό ριπόρτ που "χτίζεται" δοκιμάζουμε έναν διαφορετικό (και πιο φτηνό μάλλον) τρόπο να φτάσουμε στο Μάνστεστερ.
Στην επιστροφή δοκιμάζουμε ξανά τη ΒΑ, αυτή την φορά στην οικονομική ραδιενεργή θέση.

Γιατί εμείς εδώ κάνουμε ρεπορτάζ... Πρώτα πετάμε, μετά γράφουμε