ATH-LIN-BCN-SVQ-BCN-FCO-ATH, η Οδύσσεια ενός παντρεμένου

[OveLix]

LEG 1, 27/6/2005
ATH-LIN, A3-660
Αεροσκάφος: B737-3Y0, SX-BGK

Φτάσαμε στο τιμημένο χαμπ σαν άρχοντες, με ταξί Mercedes με οθόνη GPS που του έδειχνε το drive path και του έβγαζε GS (Θέλω κι εγωωω). Στο δρόμο ο ταρίφας μάς έλεγε για την ξαφνική απεργία στις ΟΑ την προηγούμενη εβδομάδα και να κάνουμε γρήγορα παιδιά γιατί λέει αυτός που άργησε νιώθει απ΄ ευθείας παππούς. Προχώρα μπάρμπα στον ΑΙΑ και άσε τα παιδία.

Το check in έγινε σχεδόν αμέσως και χωρίς προβλήματα, τα εισιτήρια ήταν χάρτινα και τυπωμένα σε πράκτορα (ντροπή μου, ξέρω) και μετά από τη βόλτα μου εμένα στο Γερμανό και της ολοκαίνουριας συζύγου μου στον Γάλλο (στα καλλυντικά δλδ) οδεύσαμε προς την έξοδο Β2 όπου μας περίμενε το εκθαμβωτικό, ολοκαίνουριο, άνετο, πολυτελές και στραφταλιστό SX-BGK (15ετίας τριζάτο). Δίπλα του καθόταν το SU-LBF της Lotus χωρίς όμως να γράφει Lotus, μόνο με το λογότυπο στο κάθετο σταθερό και παραδίπλα το N1605 της DL.

Επιβίβαση από τη φυσούνα και θέσεις 9A και 9B. Σύντομο taxi προς τον 03R και απογείωση αμέσως μετά το VP-BCC, ένα CRJ-200ER, ποιος ξέρει για πού.

Το Γκολφ Κίλο πρέπει να έχει από τα πιο άθλια seat pitch που έχω δει. Με δυσκολία έβαλα την παλάμη μου για το γνωστό check απόστασης γόνατο-κάθισμα η οποία δεν ήταν ούτε πέντε δάχτυλα. Αίσχος! Το φαγητό όμως ήταν καλό, κριθαράκι και μοσχάρι κοκκινιστό, σαλάτα, ψωμάκι κλπ. Το εξαφάνισα. Όμως η κόκα-κόλα ήταν ζεστή και το ψωμί μπαγιάτικο.

Από τις αεροσυνοδούς δεν θυμάμαι τίποτε οπότε μάλλον δεν πρέπει να ήταν κάτι ιδιαίτερο.

Οι φωτό που τράβηξα δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο ούτε καινούριο για αυτό δεν μπαίνω στον κόπο.

Πτήση πάνω από Κόρινθο, Μεσολόγγι, Κέρκυρα, Μπρίντιζι, Ανκόνα, Πεσκάρα, Φλωρεντία και κάθοδος προς Μιλάνο όπου προσγειωθήκαμε στον 36R.

Στη συνέχεια του ριπόρτ μείνετε μαζί μας για να διαβάσετε:
-Την περιπέτεια μας στο Πλυνάτε και την αναχώρηση με την Απλυτάλια
-Τον Ριτζ Φόρεστερ και τον αδελφό του, Θορν, σε ρόλο φροντιστών.
-Το πλούσιο γεύμα εν πτήσει.

 

[OveLix]

LEG 2, 27/6/2005
LIN-BCN, AZ 80
Αεροσκάφος: MD-82, I-DACZ

Μ’ αρέσει το Linate. Όχι μόνο επειδή είναι μικρό, συμμαζεμένο και καθαρό (εξ ου και το «Πλυνάτε» που του απέδωσα) αλλά και επειδή έχει ασύρματο Internet σχεδόν σε όλους τους χώρους του. Με 6,5EUR για μία ώρα (άουτς!) αγοράζεις online πρόσβαση (δλδ δεν ψάχνεις πάγκους και περίπτερα) ενώ το καφέ πάνω από την πίστα έχει άψογη θέα για όσους έχουν λάπτοπ με επαρκή μπαταρία.

Το σπάσιμο ήταν όταν το check in αρνήθηκε να παραλάβει τις βαλίτσες μας επειδή η πτήση μας αναχωρούσε σε περισσότερες από δύο ώρες. Ωστόσο δέχτηκαν να μας βάλουν όλα τα tags και να μας δώσουν τις κάρτες επιβίβασης. Τουλάχιστον σιγουρεύτηκα ότι θα έχω το παραθύρι. (21Ε)

Στο καφέ που καθίσαμε με θέα στην πίστα ο σερβιτόρος (κοντός, μουστάκι, κοιλίτσα, σαν γκαρσόνι στο Διόνυσο το 1985) δεν ήξερε αγγλικά, πράγμα όχι και τόσο κακό μιας και τα ιταλικά μου (επιπέδου νηπιαγωγείου) έφταναν για να συνεννοηθώ με τον συγκεκριμένο. Το κακό ήταν ότι δεν είχε κρύο καφέ. Του λέγαμε «φρέντο» και έλεγε «κάλντο». Του λέγαμε «καπουτσίνο» και έλεγε «καφέ λάτε». Δεν ξέρω από ποιό κωλοχώρι της Λομβαρδίας τον είχαν κουβαλήσει. Τελικά μας έφερε καφέ με γάλα, κρύο μεν αλλά είχε τόσο γάλα που έπρεπε να τον είχε βάλει σε μπιμπερό.

Στο μεταξύ τραβούσα φωτό:
Linate πίστα 1
Linate πίστα 2
Linate πίστα 3
Meridiana take-off (αυτή όχι από το καφέ).

...και έστελνα μηνύματα στον Κάπτεν-Τζάμπα από το λάπτοπ.

Κάποια στιγμή είδα κίνηση στη φυσούνα μπροστά μας και λίγα λεπτά αργότερα ήρθε και έπιασε/άραξε/αγκυροβόλησε/πάρκαρε το I-BIMO, ένα από τα νέα 319 της AZ (τριών ετών για την AZ θεωρείται καινούριο).

Αφού δώσαμε τις βαλίτσες και πέρασε η ώρα επιβιβαστήκαμε στο πουλμανάκι για μία βόλτα στην πίστα και περάσαμε εμπρός από το υπόστεγο που φέρει την υπογραφή του μεγάλου μετρ. Αναρωτιόμουν πώς θα μοιάζει το μεγάλο υπόστεγο στο Ελ Γκαβ με την επιγραφή «Μιχάλης Ασλάνης» όταν φτάσαμε στο MD-82 που θα μας πήγαινε στη Βαρκελώνη. Φωτογραφήθηκα φυσικά και βρήκα την ευκαιρία να τραβήξω το εντυπωσιακό πίσω μέρος του καθώς επιβιβαζόμαστε.

Καλλιτεχνικές ανησυχίες καθώς περιμένουμε το taxi, απογείωση από τον 36R (το take-off performance ήταν αυτό που περιμένεις πάντα από ένα Εμντί Ογδοντακάτι. Εντυπωσιακό!) και ατελείωτη δεξιά στροφή ώσπου η πλώρη (ή μάλλον το ρύγχος) να κοιτάξειπρος το LEBL.

Οι πελάτες των αεροπορικών εταιριών μάλλον έχουν αλλάξει. Πρέπει να είναι πλέον μόνο γυναίκες και γκέι. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι αφενός οι φροντιστές είναι άντρες-πρωταγωνιστές σαπουνόπερας και αφετέρου προσέχουν τη διαίτά μας σερβίροντας μόνο ένα μικρό παγωτάκι και απολύτως τίποτε άλλο.

Όμορφη και ήσυχη πτήση και προσγείωση στον 25L. Το taxi όμως πρέπει να κράτησε κανα δεκάλεπτο μέχρι να ελιχθεί το αεροσκάφος ανάμεσα σε έργα, γερανούς, taxiways, χαντάκια, τον 25R, ένα VOR, κάτι χαλάσματα, άλλα ταλαίπωρα αεροσκάφη που μόλις είχαν προσγειωθεί και κάτι γλάρους που πήγαιναν γυρεύοντας.

Αποβίβαση και άλλο ένα δεκάλεπτο περπάτημα ανάμεσα σε μαγαζιά, παράθυρα στην πίστα, εστιατόρια, σκάλες, πόρτες και κάτι κοστουμάτους που πήγαιναν με το πλάι. (Πρέπει να ήταν γνωστοί των φροντιστών).

Δωρεάν καροτσάκια για τις βαλίτσες και ταξί για την πόλη. Πανέμορφη Βαρκελώνη, μακάρι να έμενα περισσότερο.

 

[milou]

LEG 2, 27/6/2005
LIN-BCN, AZ 80
Αεροσκάφος: MD-82, I-DACZ





οι φροντιστές είναι άντρες-πρωταγωνιστές σαπουνόπερας [/url] ....


Συγγνώμη που παρεμβάλω αλλά αν κατάλαβα καλά μιλάμε για Alitalia....Ε...αν δεν έχει η Alitalia άντρες (αλλά και γυναίκες) πρωταγωνιστές...ποιος θα έχει;;;; :shock:

 

[OveLix]

LEG 3, 30/6/2005
BCN-SVQ, IB 1124
Αεροσκάφος: Airbus A321, EC-HUH, Benidorm (πρώην EC-HAC)

Το αρχικό σχέδιο ήταν το Βαρκελώνη-Σεβίλλη να γίνει με αυτοκίνητο. Επίσης το αρχικό σχέδιο ήταν να βρέξω τα πόδια μου στον Ατλαντικό (το έπραξα) και να λουστεί η αγάπη μου στον Γουαδαλκιβίρ όπως στο ποίημα του Λόρκα («σιγά μη μπω στα βρωμόνερα», είπε και πήγε για ψώνια).

Τέλος πάντων, μια Κυριακή μεσημέρι, ξαπλωμένος σε μια πλαζ κάπου στα νότια της Αθήνας, μελετούσα το χάρτη της Ισπανίας και άρχισα να προσθέτω χιλιόμετρα. Προσέθετα και όσο προσέθετα τόσο χλώμιαζα. Και όσο χλώμιαζα τόσο ζεσταινόμουν. Και όσο ζεσταινόμουν τόσο εκνευριζόμουν. Στα διαλείμματα των προσθέσεων κοιτούσα από πάνω μου τα αεροπλάνα που πήγαιναν να προσγειωθούν στο τιμημένο χαμπ Ελ Μπεν Ι-Ζεν. Η έμπνευση μού ήρθε καθώς περνούσε ένα Emirates 332. Στη Σεβίλλη, την πόλη με την αραβική κληρονομιά, έπρεπε να πάω πετώντας. Εκτός αν ήθελα να οδηγήσω 2400 χλμ πήγαινε-έλα. Δεν ήθελα.

Το ίδιο μεσημέρι προσπάθησα να κλείσω με Vueling ή Spanair αλλά δεν βόλευαν τα δρομολόγια. Έτσι αγόρασα το BCN-SVQ-BCN από την Iberia σε τιμή λίγο πάνω από τα 200 ευρώ συνολικά, για δύο άτομα. Εισιτήρια εντελώς ηλεκτρονικά. Λίγες μέρες αργότερα, αφήναμε τη Rambla και την Plaza Catalunia για τις σεβιλλιάνικες πεδιάδες.

Ο ταξιτζής που μας πήγε στο αεροδρόμιο δεν μιλούσε ούτε αγγλικά ούτε νοηματική. Υποψιάζομαι ότι δεν μιλούσε ούτε ισπανικά γιατί από όσα έλεγε δεν έπιανα ούτε τα άρθρα. Άτιμοι Καταλανοί. Θπαθαρχίδηθ ο ταρίφαθ.

Φτάνουμε στο BCN και ανακαλύπτω ότι όχι μόνο μπορούμε να κάνουμε check in μόνοι μας αλλά και να επιλέξουμε καθίσματα. Ο ευγενής κύριος με το κοστούμι, το μουσάκι και το ταμπελάκι Ιberia, επιφορτισμένος με την καθοδήγηση των ταξιδιωτών, δεν μιλούσε λέξη αγγλικά (οποία έκπληξις!) οπότε με νοήματα και πολλές μαντεψιές κατέληξα μπροστά στο τερματικό. Επέλεξα 21Ε και F (πάνω στο φτερό ο γελοίος, μα τι σκεφτόμουν??) και τα boarding pass τυπώθηκαν επί τόπου. Στο διπλανό γκισέ μια κυρία, (που μας πέρασε για Γάλλους) παρέλαβε και τις βαλίτσες μας μειώνοντας το συνολικό χρόνο check-in στα 10 λεπτά. Η ουρά δίπλα μας για τις ίδιες πτήσεις πρέπει να ήταν στα 100 άτομα. Πίκρα.

Το αμόρε πήγε στα αρώματα και εγώ στα παράθυρα. Δεν υπήρχε όμως τίποτε το ενδιαφέρον εκείνη την ώρα οπότε την έπεσα σε κάτι σάντουιτς και καφέ, τα οποία σάντουιτς έφερνε από την προθήκη και τους οποίους καφέδες έφτιαχνε στο μηχάνημα ο ίδιος, ο ένας και μοναδικός υπάλληλος του καταστήματος. Εμ, έτσι έχει ο καφές 1,5 ευρώ. Ένας υπάλληλος για όλα. Πάντως δίσκους δεν πρέπει να μάζευε. Ήταν όλοι σκορπισμένοι στα άδεια τραπέζια.

Το αμόρε ήρθε και άρχισε να μου δίνει να μυρίζω τον καρπό, τον αγκώνα, τον άλλο καρπό, τον άλλο αγκώνα, το μπράτσο, το λαιμό και όπου αλλού είχε ψεκάσει αρώματα για να της πω ποιο μου αρέσει. Ζαλίστηκα. Άσε που στη μύτη μου φαίνονται όλα ίδια. Έφυγα σφαίρα για το παράθυρο του gate όπου μας περίμενε το EC-HUH ακριβώς δίπλα από το EC-HTB το οποίο ήταν δίπλα από το EC-HDS, ένα 757 που θα πήγαινε Malaga. Η Iberia αντικαθιστά τα 757 της με 321. Κρίμα. Η μία και μοναδική μου πτήση με 757 ήταν το 1996 με Air2000 για Λονδίνο. Ήθελα να ξαναμπώ αλλά μάλλον το έχασα οριστικά το τρένο. Σόρι, το αεροπλάνο.

Στη θύρα 21 με 321 λοιπόν, επιβίβαση, taxi και απογείωση από τον 07L, πολύ ομαλά και όμορφα. Στη διάρκεια του safety briefing ανακαλύψαμε ότι η Iberia δεν γουστάρει τα Nokia ενώ απαγορεύει δια ροπάλου τα Windows. Άλλη φορά θα ταξιδεύω με Mac.

Έλεγα προηγουμένως για τους φροντιστές. Μάλλον δικαιώθηκα γιατί και στην Iberia οι φροντιστές ήταν σαν δίδυμο σαπουνόπερας. Επίσης δεν σέρβιραν απολύτως τίποτε μια και – από ότι φαίνεται- η Iberia στο εσωτερικό σερβίρει μόνο επί πληρωμή.

Άψογη πτήση, διάρκειας 90 λεπτών με τέλειο καιρό (Κάβοκέι που θα έλεγε και ο George) και προσγείωση στον 27. Αποβίβαση, παραλαβή αποσκευών στο ήσυχο, καθαρό και σχεδόν άδειο terminal (αν και ήταν 1 μετά το μεσημέρι), δωρεάν καροτσάκια και έξοδος για το νοικιασμένο αυτοκίνητο που μας περίμενε απέξω. Ή μάλλον έτσι νομίζαμε μια και οι υπάλληλοι του γραφείου δεν μιλούσαν λέξη αγγλικά (είχαμε αρχίσει πια να το συνηθίζουμε) και επειδή δεν έβγαζαν νόημα από την τυπωμένη σελίδα της εταιρίας τους που τους δώσαμε, μάς έκαναν νέα κράτηση και ενοικίαση σύμφωνα με τα στοιχεία που έβλεπαν (ή νόμιζαν ότι έβλεπαν) στα διαβατήρια και τα διπλώματα. Έτσι εγώ καταγράφηκα ως «Konstantinos Theodoros» (Κωνσταντίνος εγώ, Θεόδωρος ο πατέρας μου), και το αμόρε ως “Charalabos” (το όνομα του πατέρα της). «Θα βγείτε έκθο στο απαρκαμέντο και θα βρείτε ουν ρόχο Θιτροέν Θε-Τρες. Ορίθτε λος γιάβος» είπε στα άψογα καστιγιάνικα ο υπάλληλος και εμείς πήραμε τα κλειδιά και πήγαμε στο πάρκινγκ όπου ίσαμε 50 κόκκινα C3 ήταν στη σειρά. Με τα πολλά βρήκαμε το δικό μας, φορτώσαμε τις βαλίτσες και φύγαμε με παντιλίκια. Πρέπει να μάθω ισπανικά.

Πορ φαβόρ, (σι ους πλάου, στα καταλάνικα) μείνετε μαζί μας για να δείτε:
-Την επίσκεψη στο Γιβραλτάρ
-Το τέλος της Ευρώπης (δήθεν)
-Πολλές εκπλήξεις

 

[OveLix]

Επίσκεψη στο Γιβραλτάρ

Σπεύδω να διευκρινίσω ότι το ταξίδι ήταν honeymoon για να προλάβω τυχόν απαξιωτικά σχόλια τύπου «Μα καλά ο γελοίος δεν φωτογράφισε ούτε ένα αεροπλάνο στο apron» και άλλα τέτοια κακόβουλα από τους συνήθεις κακοήθεις. Συνεχίζω.

Συστάσεις δεν χρειάζεται το αεροδρόμιο που κόβεται στη μέση από δημόσιο δρόμο, που ο διάδρομός του αρχίζει και τελειώνει σε θάλασσα και διασχίζεται κάθετα από πεζούς, που βρίσκεται 50 μέτρα από τα σύνορα με άλλο κράτος και που δεν συνδέεται με καμία άλλη χώρα παρά μόνο με την Αγγλία. Σιγά μην έχανα την ευκαιρία να το επισκεφθώ.

Για τους αμύητους, ιδού μια φωτό από το airliners.net

Ξεκινήσαμε με αυτοκίνητο από τη Σεβίλλη και σε δύο ώρες βρισκόμαστε στην ουρά για τα «σύνορα» με το Ηνωμένο Βασίλειο. Αν και επισήμως τμήμα του UK (το οποίο δεν μετέχει στη Συνθήκη Σένγκεν) στο Γιβραλτάρ περνάς απλώς με την επίδειξη του διαβατηρίου (δεν το ανοίγουν καν, αρκεί να το κρατάς), περνάς με το αυτοκίνητό σου και μάλιστα είναι το μοναδικό τμήμα της βρετανικής επικράτειας όπου οδηγούν σαν άνθρωποι και όχι σαν Άγγλοι, δηλαδή οδηγούν δεξιά (ωραία ερώτηση για το Trivial Pursuit).

Από την κορυφή του βράχου βλέπεις τον μισό διάδρομο. Ο George με κρατούσε ενήμερο για τις αφίξεις-αναχωρήσεις της ημέρας αλλά εγώ έχασα τη μία αναχώρηση ευρισκόμενος στο Europa Point (το τέλος δήθεν της Ευρώπης, αδιόρθωτοι οι Βρετανοί, νομίζουν ότι εκεί που τελειώνει το Γιβραλτάρ τελειώνει η Ευρώπη, μούσι) και άλλη μία από την κορυφή του βράχου παίζοντας με τους διάσημους πιθήκους.

Αφίξεις δεν πήρα χαμπάρι. Συγχωρέστε με που δεν είμαι σκληροπυρηνικός σπότερ, άλλωστε βρισκόμουν και σε honeymoon και το αμόρε είχε αφήσει τα rebajas (εκπτώσεις) για να έρθει μαζί μου στην άκρη της Ευρώπης που δεν ήταν και η άκρη αλλά δεν της το είπα. Για μια γιαλαντζί άκρη της Ευρώπης θα έχανε τα ψώνια? Έτσι το έπαιξα Κινέζος στο Γιβραλτάρ.

Αποφασισμένος όμως να τραβήξω φωτό από τη centerline οδεύσαμε προς το διάδρομο κάνοντας την απαραίτητη στάση για την “I was here” φωτογραφία.
Κάνουμε να περάσουμε απέναντι το δρόμο και ο αστυνομικός μας σταματά. Damn! Είχαμε περάσει με κόκκινο τη λεωφόρο και θα μας έκοβε πρόστιμο, έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Αντί για αυτό έκλεισε το δρόμο για πεζούς και αυτοκίνητα.
Μπάρες 1
Μπάρες 2

«Θα έχουμε προσγείωση;» ρώτησα. «No, sir. A plane is leaving» και μου έδειξε το Α320 της ΒΑ που ετοιμαζόταν για taxi. Δεν μπορούσα να πιστέψω στην τύχη μου. Απρογραμμάτιστα έπεσα πάνω στην απογείωση!

Αφού τράβηξα βίντεο το take-off (προς στιγμήν ήθελα να τηλεφωνήσω σε όποιο μέλος του συλλόγου Απογείωση ήταν διαθέσιμο για live ηχητική μετάδοση αλλά προτίμησα το βίντεο) πήρα θέση στη μέση του δρόμου και μαζί του διαδρόμου χοροπηδώντας σαν πίθηκος από τη χαρά μου και βγάζοντας ακατάληπτους ήχους. Το αμόρε κουνούσε πάνω κάτω το κεφάλι καθώς με φωτογράφιζε ενώ περαστικοί και αστυνόμοι δεν έδιναν καμία σημασία καθώς είχαν μάλλον συνηθίσει τους παλαβούς που κυλιούνται στην άσφαλτο για λίγο rubber.

Ιδού μερικές φωτό

Ο Βράχος όπως φαίνεται από το αεροδρόμιο
Ελεύθεροι για cross
Ράστα cross

Ροδιές στο tarmac

Traffic

BA taxi 1
BA taxi 2

Runway, west view
Runway, east view
Runway, east view ξανά
West view προς το Algeciras

Περάστε
Crosswind
Ovelix@GIB

Μετά από αυτό ήθελα κάποιον να το μοιραστώ. Τηλεφώνησα στον Τζάμπα-Κάπτεν και αυτός άρχισε τα ψόφια (μόνο και μόνο για να μου τη σπάσει που πήγα στο GIB): «Ναι?? Δεν πιάνει καλά εδώ, κόβεται η γραμμή!!» ΚΡΑΠ!! Ο George αντίθετα έτεινε ευήκοον ουν (από ευγένεια περισσότερο) καθώς του διηγόμουν λαχανιασμένος τα γεγονότα (μόνο και μόνο για να του τη σπάσω που πήγε στο Haneda).

Μετά από ένα φρέντο στην πλατεία (εκεί δεν ξέρουν κρύο καφέ. Έτσι παντού ζητούσαμε έναν καπουτσίνο, ένα καλαμάκι και ένα ποτήρι γεμάτο παγάκια. Ανακατεύαμε τη ζάχαρη στο φλιτζάνι και το ρίχναμε όλο στο ποτήρι. Έτοιμος!)
και αφού βάλαμε μόνοι μας πετρέλαιο στο C3 (self service γαρ) αφήσαμε πίσω μας την άκρη της Ευρώπης (που δεν είναι αλλά ας όψονται τα rebajas).

Στη συνέχεια του report μείνετε μαζί μας για να διαβάσετε και να δείτε:
-Την επιστροφή χαράματα από τη Σεβίλλη
-Τις τρεις πτήσεις σε μία μέρα!
-Τον κώλο στην Βαρκελώνη

 

[GP707]

...και να σκεφτεις οτι ολα αυτα τα ειδες επειδη παντρευτηκες!!! :shock: Ηρωα!
Ευγε Ovelixouli. Θελουμε ομως και τις φωτο που σ'εβγαλε το αμορε οταν χοροπηδαγες με την βιντεοκαμερα στο χερι στο taxi του Α320.

 

[OveLix]

LEG 4, 6/7/2005
SVQ-BCN, IB1137
Αεροσκάφος: MD-87, EC-EXF

Πέρασαν οι μέρες και μετά από 1500χλμ σε Σεβίλλη, Cadiz, Κόρδοβα, Γρανάδα, και Γιβραλτάρ (ααχχχ, Γιβραλτάρ...) ξυπνήσαμε στα άγρια χαράματα για να προλάβουμε την πρώτη πτήση της ημέρας (07:10) για τη Βαρκελώνη. Αποχαιρετήσαμε το patio με τα χρωματιστά πλακάκια, είπαμε καλημέρα στον υπάλληλο (ο μόνος άνθρωπος στο ταξίδι μας που μπορούσες να μιλήσεις σε κατανοητή γλώσσα) και χτυπήσαμε το δρόμο (hit the road).

Το προηγούμενο βράδι είχε χαλάσει το (ηλεκτροϋδραυλικό) τιμόνι του Θιτροέν Θε-Τρες και κάλεσα οδική βοήθεια η οποία ήρθε μετά από 110 λεπτά φορτωμένη με το αυτοκίνητο αντικατάστασης, ένα Θιτροέν Κθαρά ΧίλιαΕκθακόθια.
Με αυτό λοιπόν φτάσαμε στο SVQ όπου το γραφείο της εταιρίας ενοικιάσεων ήταν κλειστό αλλά είχε ένα γραμματοκιβώτιο στο οποίο ρίξαμε κλειδιά και έγγραφα. Πάει και αυτό.

Το αεροδρόμιο της Σεβίλλης είναι χτισμένο σύμφωνα με την τοπική αρχιτεκτονική (όχι σαν κάποια άλλα στη νοτιοανατολική άκρη της Ευρώπης, ονόματα δε λέμε) και ξεκίνησε να λειτουργεί το 1914. Από εκεί έγινε και η πρώτη πτήση από την Ευρώπη στην Αφρική και πίσω. Είχε ασυνήθιστη κίνηση για τόσο πρωί αλλά μια ματιά στον πίνακα μού έλυσε την απορία. Όλες οι πρωινές πτήσεις έφευγαν από τις 7 ως τις 8 οπότε το τέρμιναλ ήταν γεμάτο κόσμο. Καθώς περπατούμε στο μεγάλο διάδρομο που οδηγεί στη θύρα επιβίβασης ένας νεαρός βγαίνει μπροστά μακριά μας και φωνάζει «Μπαρθελόνα?». «Σι!» λέω εγώ και εκείνος αρχίζει να χειρονομεί και να λέει κάτι για «ούλτιμο πασαχέρο» οπότε κατάλαβα ότι μάλλον αργήσαμε. «Σίγκαμε» είπε. Μπαρδόν? «φόλου μι» (α, αυτό το ξέρει στα αγγλικά, μάλλον το λέει συχνά) και αρχίσαμε να τρέχουμε σε κάτι κεκλιμένους διαδρόμους που άλλαζαν συνεχώς κατεύθυνση ώσπου φτάσαμε σε ένα πουλμανάκι γεμάτο αγουροξυπνημένους ισπανούς που μας κοίταζαν περίεργα.
Για να συμπληρώσω το σπάσιμο στάθηκα δίπλα στην πόρτα και μόλις φτάσαμε στο EC-EXF πετάχτηκα έξω πρώτος για να προλάβω την ουρά στη σκάλα. Θέσεις 7Α και 7Β και φωτό του κτιρίου, και του tarmac.

Το seat pitch ήταν α-ψ-ο-γ-ο. Από τα καλύτερα που έχω δει. Οι οθονίτσες πάνω από τα κεφάλια μας δεν ήταν αυτόματες. Οι αεροσυνοδοί (γυναίκες επιτέλους) έπρεπε να τις κατεβάζουν χειροκίνητα και να τις ανεβάζουν ομοίως.
Πάλι δεν σέρβιραν απολύτως τίποτε (ακόμη και για τον καφέ ήθελαν έουρος) και εγώ απλώς απόλαυσα την 90λεπτη πτήση.
Άφιξη στη Βαρκελώνη και προσέγγιση στα ανοιχτά για αριστερή στροφή και προσγείωση και πάλι στον 25L αλλά με το taxi αυτή τη φορά πολύ πιο σύντομο (ήξερε τα κατατόπια μάλλον ο Σπανιόλος). Αποβίβαση και βουρ για το τρένο. Η επόμενη πτήση μας ήταν σε 6 ώρες, επιλεγμένη ειδικά για να προλάβουμε μια τελευταία βόλτα στην πόλη. Τρενάκι για το κέντρο (3,5 ευρώ το άτομο, όχι σαν κάτι χαμπ στη νοτιοανατολική άκρη της Ευρώπης, ονόματα δεν ξαναλέμε) και βόλτες στη λιακάδα (36 βαθμοί).

Υ.Γ. Πρόλαβα και φωτογράφισα ένα σπάνιο επισκέπτη στο BCN. Είμαι βέβαιος ότι θα ανέβω στην εκτίμησή σας ως spotter μετά αυτή τη σπάνια φωτό.

Στη συνέχεια του ριπόρτ μείνετε μαζί μας για να δείτε:
-Γιατί δεν θα ξαναπετάξω με Απλυτάλια
-Μεγάλη κουβέντα φάε, μεγάλη μπουκιά μη λες (ή κάπως έτσι)

 

[IATA/TASOS]

fobero trip report.......

mou arese poly....

exei kai poly xioumor....

ovelix bravo poly kalo .

 

[OveLix]

LEG 5, 6/7/2005
BCN-FCO, AZ8795 (operated by Alitalia Express)
Αεροσκάφος: A319, I-BIMJ

Δεν είχα παράθυρο. Μόνο νεύρα. Έμεινα ακίνητος στο κάθισμά μου κοιτώντας μπροστά στο κενό σαν τρίχρονος με πείσμα. Δεν έχω ιδέα τι ώρα φύγαμε, τι ώρα φτάσαμε και σε ποιο διάδρομο προσγειωθήκαμε. Δεν τράβηξα ούτε μια φωτό. Κάποια στιγμή κοιμήθηκα.

Η ουρά στο check-in απίστευτη, η αργοπορία των υπαλλήλων παροιμιώδης, 50 λεπτά σε μια ουρά 30 ατόμων!!! Στη συνέχεια η ταινία του scanner στράβωσε τα γυαλιά μου (ο γελοίος υπάλληλος επέμενε να τα βάλω στο καλαθάκι), οι κρεμάμενες λωρίδες τα έσπρωξαν έξω και τα ray-ban μου κατέληξαν θεόστραβα να μπλοκάρουν τους κυλίνδρους και την ταινία.

Φυσικά δεν υπήρχε πια χρόνος ούτε για καφέ, στη θύρα είχαν ήδη αρχίσει να επιβιβάζονται. Το boarding μου έγραφε 12Β και δεν ήθελα ούτε να το βλέπω. Είχα πει στην υπάλληλο (που δεν μου είπε λέξη σε όλη τη διαδικασία και δεν σήκωσε καν τα μάτια να με δει) «φινέστρα, γουίντοου πλιζ» και η *^%^%$%## είτε είχε είτε όχι δεν μπήκε καν στον κόπο να μου πει «δεν έχω». Δεν πειράζει, λινάτσα, ούτε εγώ θα έχω γιούροζ για την εταιρία σας στο εξής. (Το ενδεχόμενο να ήταν ισπανίδα και να μην ήξερε ούτε ιταλικά ούτε αγγλικά δεν θέλω να το σκέφτομαι).

Ο διπλανός μου στο αεροπλάνο (12Α) στην αρχή διάβαζε βιβλίο και μετά έκλεισε το σκιάδιο για να κοιμηθεί!!! Ήθελα να τον χαστουκίσω!!!

Στο μεταξύ μια γελοία αεροσυνοδός πήρε το σακίδιό μου από το bin που το τοποθέτησα και το έβαλε σε ένα bin πέντε σειρές πίσω για να βολευτούν διάφοροι αρχιμαλάκες με μεγάλες βαλίτσες που έπρεπε να είχαν δώσει στο τσεκ-ιν αλλά τις πήραν μαζί τους. Μιλούσα στην αεροσυνοδό για το ζήτημα και εκείνη δεν μου έδωσε την παραμικρή σημασία. Της ξαναμίλησα όταν ξαναπέρασε και δεν μου έδωσε την παραμικρή σημασία επίσης. Πάλευε να κλείσει τα bins που δεν έκλειναν λόγω του όγκου. Και επειδή δεν πιστεύω σε επιστολές διαμαρτυρίας και άλλα χασίματα χρόνου, (ούτε ήθελα να με συλλάβουν για air rage) αποφάσισα να μην τους ξαναδώσω ούτε ένα ευρώ. Μετά την ΟΑ, welcome to my club of banned airlines, τιμημένη Απλυτάλια.

Στη συνέχεια του ριπόρτ μείνετε μαζί μας για να δείτε:
-Το τελευταίο leg και την επιστροφή στο τιμημένο χαμπ
-Τις αεροσυνοδούς της Aegean και τη μανία τους με τα κινητά και τις ψηφιακές.

 

[Akis]

Για να μην ξεχάσεις την συνέχεια ... είπα να σου το θυμίσω

Πολύ καλός (όπως πάντα θα μου πεις και θα έχεις και δίκαιο ). Σχετικά με τα ray-ban είπε τίποτε ο υπάλληλος;;; Πολύ γελοίοι είναι πάντως μερικοί