George
V.I.P.-Class-Member
- Εγγραφή
- 29/03/2003
- Μηνύματα
- 1.432
- Likes
- 123
Η ιστορία μας ξεκινάει αργά μια νύχτα του Ιουλίου, ή, μάλλον, τα ξημερώματα μιας Παρασκευής στο Διεθνές Αεροδρόμιο Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Στόχος, να φτάσουμε στο Λονδίνο. Όχι με το συμβατικό τρόπο, όμως!
MALEV, MA911, JUL2005
ATH 04:40 - DUB 07:10
B737-700, HA-LOA (όπως λέμε Aloha)
Δύσκολη ώρα διάλεξε η Malev για να μας επισκέπτεται από Δουβλίνο. Check-in στις 02:30. Ακολουθώντας τις κατά Phantom Phixer προφητείες, ήμουν ο πρώτος που εμφανίστηκα μόλις άνοιξε. Ανταμείφθηκα με τη θέση 06Α, έβαλα το αυτοκόλλητο approved cabin baggage στο σακίδιό μου και άφησα πίσω μου συντρίμια -συγγνώμη, ουρές ήθελα να πω... Η άλλη πτήση της Malev για Ελσίνκι έκανε check-in λίγο παραδίπλα.
Το hub εκείνη την ώρα γνώριμα άδειο. Gate open από τις 03:50, οπότε και είπα να περάσω από το μοναδικό ανοιχτό εκείνη την ώρα σημείο ελέγχου χειραποσκευών, μετά τον έλεγχο διαβατηρίων. Η υπάλληλος με άψογη προφορά φώναζε: "Ένυ πάσσεντζερς φορ Ντούμπλιν? Πλιζ γιου χαβ πραϊόριτυ". Εγώ άργησα να το καταλάβω, αλλά οι Δουβλινέζοι τό πιασαν το νόημα. (Στα γνήσια οξφορδιανά αγγλικά μου, εγώ το ξέρω Ντάμπλιν).
Κατά τις 04:15 μπαίνω στο αεροπλάνο και γνωρίζω με τη μία τον κυβερνήτη. Μιας και επρόκειτο να γνωριστούμε έτσι κι αλλιώς, μου είπε ότι προτιμούσε πριν την πτήση. «Σε λίγο θα πέσω για ύπνο», αστειεύτηκε. Ψιλοψυχρός κατά τα άλλα, αλλά μάλλον ήταν ο χαρακτήρας του έτσι. Του ευχήθηκα...όνειρα γλυκά και κατευθύνθηκα στην 06Α, ο οποία είναι κανονική Business Class. 2-3 η διαρρύθμιση στις πρώτες 6 σειρές (3-3 στις υπόλοιπες), αλλά στην πτήση μας από την 3 και μετά χρησιμοποιούνταν ως Οικονομική (στην Business δεν ήταν κανένας). Όλα τα καθίσματα σε σκούρο μπλε δέρμα με ζώνη ασφαλείας σε ανοιχτό πράσινο!
Ο κάπταιν συστήθηκε, μας καλωσόρισε και για τις επόμενες 4:10' άφηνε τα χειριστήρια στο συγκυβερνήτη που θα ήταν ο pilot flying γι' αυτό το σκέλος. Αφήσαμε το gate Α03 στις 04:35, και 15' αργότερα με τη βοήθεια των δύο CFM56 εγκαταλείπαμε τον 03L και το ελληνικό έδαφος.
Έξω νύχτα, αλλά εμείς ακάθεκτοι πετούσαμε για Κέα, Θεσσαλονίκη και μετά για το γύρο των Βαλκανίων: Σκόπια (με το πρώτο φως της μέρας), Kragujevac, Βελιγράδι, Βουδαπέστη, Μπρνο, Πράγα και όλα τα ενδιάμεσα είδαν τα contrails μας. Στη συνέχεια βόρεια του Ντύσσελντορφ, Άμστερνταμ, Norwich, Sheffield και, τέλος, νότια του Μάντσεστερ για τον τελικό προορισμό μας.
Η πολυαναμενόμενη "μεγαλύτερη πανσέληνος του χρόνου" μεσουρανούσε, φωτίζοντας τα συννεφάκια από κάτω μαςκαι κανένα μισάωρο μετά την απογείωση ήρθε και το "γεύμα". Το χάρτινο κουτί-δώρο περιείχε ομελέτα με το κλασικό συνοδευτικό (πατάτα-με-κάποια-κρούστα), μαρμελαδίτσα, βουτυράκι και muffin, ενώ ψωμάκι, χυμοί και τσάι-καφές προσφέρθηκαν από το καρτ (πάντα σε σκεύη χάρτινα ή πλαστικά). Μαχαιροπήρουνα πλαστικά, το ψωμάκι κρύο, το muffin έμοιαζε μπαγιάτικο και τα αυγά της ομελέτας...ανέδιδαν μια μυρωδιά δυσάρεστης αυγουλίλας. Αλλά από το γεύμα μου δεν έμεινε ψίχουλο. Τι νομίζατε, μόνο ο OveLix έχει το...χάρισμα της ανοσίας από το αεροπορικό catering;
Στο μεταξύ είχε ξημερώσει. Πετούσαμε στα 34.000ft, σχίζοντας τους αιθέρες με 838Km/h και οι οθονίτσες που είχαν κατέβει από πάνω μας σταμάτησαν το airshow για να δείξουν πλέον Mr. Bean, Looney Tunes, Tom & Jerry (το γνωστό πόντικα, όχι τον δικό μας) και άλλα που δεν παρακολούθησα. Αλλά εγώ ήθελα να διαβάσω περιοδικό και η θέση μου δεν είχε. Στο πίσω galley το πλήρωμα έτρωγε, όταν το κεφάλι μου ξεπρόβαλε αδιάκριτα πίσω από την κλεισμένη κουρτίνα (δεν ήξερα). Απολογήθηκα με όση ευγένεια είχα και ζήτησα ένα περιοδικό. "Of course, sir, no problem", μου λέει ο φροντιστής, αφήνει το θεσπέσιο γεύμα του (το ίδιο με εμάς...), σηκώνεται, βγάζει ένα από μια θέση που δεν καθόταν κανένας και μου το δίνει. Ευγενέστατος, όπως και το υπόλοιπο πλήρωμα.
Η ώρα κυλούσε χαζεύοντας αρχικά ένα κατάλευκο μάλλον 737 και μετά μια Austrian που πετούσαν παράλληλα με εμάς, ψηλότερα και χαμηλότερα αντίστοιχα. Και κάπου εκεί με πήρε ο ύπνος ή, έστω, στο περίπου. Τα καθίσματα της Malev -με δεδομένο ότι ήταν καθίσματα Business- ήταν φαρδιά, με πλατύ υποβραχιόνιο-χώρισμα μεταξύ τους, αλλά με μηδαμινή στήριξη για το κεφάλι. Βέβαια, αυτό δεν εμπόδιζε τη συντριπτική πλειονότητα των συνεπιβατών μου (κατά βάση Ιρλανδοί και ελάχιστοι Έλληνες) να κοιμάται του καλού καιρού και τα 20 λεπτά ύπνου το προηγούμενο βράδυ δε με βοηθούσαν να μείνω ούτε εγώ ξύπνιος.
Το επόμενο που θυμάμαι είναι ότι περνούσαμε το Manchester στις 06:30 τοπική και ξεκινούσαμε κάθοδο στα 24.000ft, πετώντας με 707Km/h. Εξήντα μίλια πριν τον τελικό προορισμό μας ο κάπταιν ανακοίνωσε ότι "the weather in Dublin is not as pleasant as it was in Athens" μιας και η θερμοκρασία εδάφους ήταν...12 βαθμοί Κελσίου!
Στην καθοδική μας πορεία συναντήσαμε τα σύννεφα στα 2800ft και μας κράτησαν συντροφιά με κάποιες αναταράξεις μέχρι τα 1900ft περίπου. Θέλωντας και μη, μετά από 3:58' πτήσης, στις 06:48 τοπική τα κύρια σκέλη του 737 μας ακουμπούσαν στο διάδρομο 10 του Dublin International. Άφιξη ανάμεσα σε όλο το στόλο της Aer Lingus (γι’ αυτήν θα τα πούμε αργότερα) και δίπλα σε ένα Α300-600 της Monarch. Αποβίβαση, γρήγορος έλεγχος διαβατηρίων, σύντομη παραλαβή αποσκευών και έξοδος με λεωφορειάκι για τη σύντομη διαδρομή μέχρι την πόλη.
__________________________
ATH-DUB MA911 JUL2005
On-time performance 5/5
Catering 2/5
IFE 4/5 (επαρκέστατο για τη διάρκεια της πτήσης, αλλά χωρίς ήχο)
Πλήρωμα καμπίνας 4/5 (χαμογελαστοί και προσιτοί)
Κατάσταση καμπίνας αεροσκάφους 4+/5
Άνεση 4-/5 (κάθισμα 3/5 αν και Business, seat pitch 4/5, στα θετικά και το μαξιλαράκι που ζήτησα για τη μέση)
__________________________
Φωτογραφίες προστέθηκαν, παραλειπόμενα και σκηνές "πίσω από τις κάμερες" σύντομα κοντά σας.
MALEV, MA911, JUL2005
ATH 04:40 - DUB 07:10
B737-700, HA-LOA (όπως λέμε Aloha)
Δύσκολη ώρα διάλεξε η Malev για να μας επισκέπτεται από Δουβλίνο. Check-in στις 02:30. Ακολουθώντας τις κατά Phantom Phixer προφητείες, ήμουν ο πρώτος που εμφανίστηκα μόλις άνοιξε. Ανταμείφθηκα με τη θέση 06Α, έβαλα το αυτοκόλλητο approved cabin baggage στο σακίδιό μου και άφησα πίσω μου συντρίμια -συγγνώμη, ουρές ήθελα να πω... Η άλλη πτήση της Malev για Ελσίνκι έκανε check-in λίγο παραδίπλα.
Το hub εκείνη την ώρα γνώριμα άδειο. Gate open από τις 03:50, οπότε και είπα να περάσω από το μοναδικό ανοιχτό εκείνη την ώρα σημείο ελέγχου χειραποσκευών, μετά τον έλεγχο διαβατηρίων. Η υπάλληλος με άψογη προφορά φώναζε: "Ένυ πάσσεντζερς φορ Ντούμπλιν? Πλιζ γιου χαβ πραϊόριτυ". Εγώ άργησα να το καταλάβω, αλλά οι Δουβλινέζοι τό πιασαν το νόημα. (Στα γνήσια οξφορδιανά αγγλικά μου, εγώ το ξέρω Ντάμπλιν).
Κατά τις 04:15 μπαίνω στο αεροπλάνο και γνωρίζω με τη μία τον κυβερνήτη. Μιας και επρόκειτο να γνωριστούμε έτσι κι αλλιώς, μου είπε ότι προτιμούσε πριν την πτήση. «Σε λίγο θα πέσω για ύπνο», αστειεύτηκε. Ψιλοψυχρός κατά τα άλλα, αλλά μάλλον ήταν ο χαρακτήρας του έτσι. Του ευχήθηκα...όνειρα γλυκά και κατευθύνθηκα στην 06Α, ο οποία είναι κανονική Business Class. 2-3 η διαρρύθμιση στις πρώτες 6 σειρές (3-3 στις υπόλοιπες), αλλά στην πτήση μας από την 3 και μετά χρησιμοποιούνταν ως Οικονομική (στην Business δεν ήταν κανένας). Όλα τα καθίσματα σε σκούρο μπλε δέρμα με ζώνη ασφαλείας σε ανοιχτό πράσινο!
Ο κάπταιν συστήθηκε, μας καλωσόρισε και για τις επόμενες 4:10' άφηνε τα χειριστήρια στο συγκυβερνήτη που θα ήταν ο pilot flying γι' αυτό το σκέλος. Αφήσαμε το gate Α03 στις 04:35, και 15' αργότερα με τη βοήθεια των δύο CFM56 εγκαταλείπαμε τον 03L και το ελληνικό έδαφος.
Έξω νύχτα, αλλά εμείς ακάθεκτοι πετούσαμε για Κέα, Θεσσαλονίκη και μετά για το γύρο των Βαλκανίων: Σκόπια (με το πρώτο φως της μέρας), Kragujevac, Βελιγράδι, Βουδαπέστη, Μπρνο, Πράγα και όλα τα ενδιάμεσα είδαν τα contrails μας. Στη συνέχεια βόρεια του Ντύσσελντορφ, Άμστερνταμ, Norwich, Sheffield και, τέλος, νότια του Μάντσεστερ για τον τελικό προορισμό μας.
Η πολυαναμενόμενη "μεγαλύτερη πανσέληνος του χρόνου" μεσουρανούσε, φωτίζοντας τα συννεφάκια από κάτω μαςκαι κανένα μισάωρο μετά την απογείωση ήρθε και το "γεύμα". Το χάρτινο κουτί-δώρο περιείχε ομελέτα με το κλασικό συνοδευτικό (πατάτα-με-κάποια-κρούστα), μαρμελαδίτσα, βουτυράκι και muffin, ενώ ψωμάκι, χυμοί και τσάι-καφές προσφέρθηκαν από το καρτ (πάντα σε σκεύη χάρτινα ή πλαστικά). Μαχαιροπήρουνα πλαστικά, το ψωμάκι κρύο, το muffin έμοιαζε μπαγιάτικο και τα αυγά της ομελέτας...ανέδιδαν μια μυρωδιά δυσάρεστης αυγουλίλας. Αλλά από το γεύμα μου δεν έμεινε ψίχουλο. Τι νομίζατε, μόνο ο OveLix έχει το...χάρισμα της ανοσίας από το αεροπορικό catering;
Στο μεταξύ είχε ξημερώσει. Πετούσαμε στα 34.000ft, σχίζοντας τους αιθέρες με 838Km/h και οι οθονίτσες που είχαν κατέβει από πάνω μας σταμάτησαν το airshow για να δείξουν πλέον Mr. Bean, Looney Tunes, Tom & Jerry (το γνωστό πόντικα, όχι τον δικό μας) και άλλα που δεν παρακολούθησα. Αλλά εγώ ήθελα να διαβάσω περιοδικό και η θέση μου δεν είχε. Στο πίσω galley το πλήρωμα έτρωγε, όταν το κεφάλι μου ξεπρόβαλε αδιάκριτα πίσω από την κλεισμένη κουρτίνα (δεν ήξερα). Απολογήθηκα με όση ευγένεια είχα και ζήτησα ένα περιοδικό. "Of course, sir, no problem", μου λέει ο φροντιστής, αφήνει το θεσπέσιο γεύμα του (το ίδιο με εμάς...), σηκώνεται, βγάζει ένα από μια θέση που δεν καθόταν κανένας και μου το δίνει. Ευγενέστατος, όπως και το υπόλοιπο πλήρωμα.
Η ώρα κυλούσε χαζεύοντας αρχικά ένα κατάλευκο μάλλον 737 και μετά μια Austrian που πετούσαν παράλληλα με εμάς, ψηλότερα και χαμηλότερα αντίστοιχα. Και κάπου εκεί με πήρε ο ύπνος ή, έστω, στο περίπου. Τα καθίσματα της Malev -με δεδομένο ότι ήταν καθίσματα Business- ήταν φαρδιά, με πλατύ υποβραχιόνιο-χώρισμα μεταξύ τους, αλλά με μηδαμινή στήριξη για το κεφάλι. Βέβαια, αυτό δεν εμπόδιζε τη συντριπτική πλειονότητα των συνεπιβατών μου (κατά βάση Ιρλανδοί και ελάχιστοι Έλληνες) να κοιμάται του καλού καιρού και τα 20 λεπτά ύπνου το προηγούμενο βράδυ δε με βοηθούσαν να μείνω ούτε εγώ ξύπνιος.
Το επόμενο που θυμάμαι είναι ότι περνούσαμε το Manchester στις 06:30 τοπική και ξεκινούσαμε κάθοδο στα 24.000ft, πετώντας με 707Km/h. Εξήντα μίλια πριν τον τελικό προορισμό μας ο κάπταιν ανακοίνωσε ότι "the weather in Dublin is not as pleasant as it was in Athens" μιας και η θερμοκρασία εδάφους ήταν...12 βαθμοί Κελσίου!
Στην καθοδική μας πορεία συναντήσαμε τα σύννεφα στα 2800ft και μας κράτησαν συντροφιά με κάποιες αναταράξεις μέχρι τα 1900ft περίπου. Θέλωντας και μη, μετά από 3:58' πτήσης, στις 06:48 τοπική τα κύρια σκέλη του 737 μας ακουμπούσαν στο διάδρομο 10 του Dublin International. Άφιξη ανάμεσα σε όλο το στόλο της Aer Lingus (γι’ αυτήν θα τα πούμε αργότερα) και δίπλα σε ένα Α300-600 της Monarch. Αποβίβαση, γρήγορος έλεγχος διαβατηρίων, σύντομη παραλαβή αποσκευών και έξοδος με λεωφορειάκι για τη σύντομη διαδρομή μέχρι την πόλη.
__________________________
ATH-DUB MA911 JUL2005
On-time performance 5/5
Catering 2/5
IFE 4/5 (επαρκέστατο για τη διάρκεια της πτήσης, αλλά χωρίς ήχο)
Πλήρωμα καμπίνας 4/5 (χαμογελαστοί και προσιτοί)
Κατάσταση καμπίνας αεροσκάφους 4+/5
Άνεση 4-/5 (κάθισμα 3/5 αν και Business, seat pitch 4/5, στα θετικά και το μαξιλαράκι που ζήτησα για τη μέση)
__________________________
Φωτογραφίες προστέθηκαν, παραλειπόμενα και σκηνές "πίσω από τις κάμερες" σύντομα κοντά σας.
Περιμένω πως και πως της φωτογραφίες και τη συνέχεια βεβαίως...Απο πληρότητα πως ήταν?
