Όπως προανέφερε και ο captainjumbo, το ταξίδι αυτό διαμορφώθηκε με βάση το σλόγκαν: «Φέρτε τη φαντασία στην αεροπορία!» Η επιστροφή, λοιπόν, δε θα μπορούσε να είναι μια απλή υπόθεση...
Είναι βραζιλιάνα, ώριμη, αλλά γοητευτική. Έχει ταμπεραμέντο και λατινοαμερικάνικο εξωτισμό. Ζώντας μαζί της πάντα σε κρατάει σε εγγρήγορση, γιατί ποτέ δεν ξέρεις αν μπορείς να τη θεωρείς σίγουρη ή όχι. Η εμπειρία μαζί της κλείστηκε μέσω του γραφείου που την εκπροσωπεί στην Ελλάδα, κάπου κοντά στη γνωστή λεωφόρο Συγγρού. Τη λένε Varig και, παρά τα 75 και βάλε χρονάκια της, μπορεί ακόμη να σε απογειώσει.
Άλλη μια δοκιμή του κόσμου των 5th freedom flights ανά την Ευρώπη ξεκινάει!
VARIG, RG8756, JUL2005
LHR 14:00 – CPH 17:00
MD-11, PP-VQK
Φτάνοντας –με αρκετή δόση ανακούφισης- από το κεντρικό Λονδίνο στο Heathrow, ήρθα αντιμέτωπος με ό,τι συνεπάγεται συνήθως μια πτήση από ένα γιγάντιο αεροδρόμιο: φυσιογνωμίες από κάθε γωνιά του κόσμου, αεροσκάφη γνώριμα και εξωτικά, αλλά και…ουρές!
Οκτώ ανοικτά check-in desks της SAS στο terminal 3 καλούνταν να εξυπηρετήσουν την πτήση μας, καθώς και τους επιβάτες των Air Baltic, bmi και Etihad. Το αποτέλεσμα: 30 λεπτά αναμονής (!) για μια διαδικασία δευτερολέπτων (η Aer Lingus με είχε κακομάθει ανεπανόρθωτα...) Μετά τις συνηθισμένες ερωτήσεις του υπαλλήλου για θέματα ασφαλείας, χειραποσκευές κλπ πήρα επιτέλους το boarding pass με τη θέση που είχα προκρατήσει από το site της Varig και ενημερώθηκα ότι το αεροπλάνο μας θα έφτανε με 20 λεπτάκια καθυστέρηση. Η αναμονή όμως θα ήταν πολύ μεγαλύτερη...
15λεπτη ουρά στον έλεγχο χειραποσκευών με πολλαπλά «φιδάκια», μικρή περιοδεία στα καταστήματα του αεροδρομίου, ένα σύντομο γεύμα, και απευθείας στο gate 18. Η ώρα ήταν ήδη 14:10 και η ETD από LHR στις 14:45... Η καθυστέρηση, βέβαια, στην προκειμένη φάση δε με ένοιαζε και τόσο.
-«
Πώς είναι εκεί;», η ερώτηση από τον captainjumbo
-«
Υπέροχα!», απαντούσα εγώ βλέποντας τα αμέτρητα αληθινά
Jumbo.
-«
Και μπορείς να φωτογραφίζεις άνετα;»
-«
Δε βλέπω να με ενοχλεί κανένας», είπα και οι σφυγμοί ανέβαιναν στη θέα της
Biman, για να χτυπήσουν κόκκινο όταν αμέσως μετά το preboarding στο gate, εμφανίστηκε
η καλλίγραμμη και επιβλητική φιγούρα του ΜΔ-11. Ένα πολύ ευγενικό ζεύγος αστυνομικών έκανε νέο έλεγχο χειραποσκευών και, ενώ η οθόνη πλάσματος έδειχνε πλάνα από το BBC με τις εφόδους της αστυνομίας για συλλήψεις στο Birmingham εκείνη την ώρα, εγώ κάνω τη φαινομενικά παράλογη ερώτηση:
-«
Μπορώ να βγάλω φωτογραφίες το αεροπλάνο που θα ταξιδέψω;»
-«
Of course, sir», μου απαντούν με περισσή ειλικρίνεια. Πράγματι, βρισκόμουν ακόμη στη χώρα που γέννησε το planespotting.
Εντωμεταξύ, η ώρα είχε πάει 14:30 (έπρεπε να έχουμε ήδη φύγει από τις 14:00...) και από το ΜΔ-11 ακόμη
έβγαιναν βαλίτσες. Για φόρτωμα ούτε λόγος! Έτσι, λοιπόν, οι περίπου 70 επιβάτες του LHR-CPH περιμέναμε υπομονετικά στο gate, μέχρι να μας καθησυχάσει η κυρία επί του μικροφώνου: «
Συγγνώμη που αργούμε», «
δε φταίμε εμείς, το αεροπλάνο που έφτασε αργά φταίει» και «
we hope the delay was not too long», «
σε 5-10 λεπτάκια θα μπείτε κι εσείς»! 14:50 μπήκαμε τελικά (μετράτε την καθυστέρηση ή το χάσατε ήδη; ), αλλά σε...7 λεπτάκια το boarding είχε ολοκληρωθεί! Δε θα είμασταν μόνοι, όμως. Όλοι οι επιβάτες από Βραζιλία ήταν εκεί και μας περίμεναν καρτερικά, μαζί με κάθε είδους παρατημένα χαρτάκια, μαξιλαράκια, ακουστικάκια και γενικώς σκουπιδάκια...
«
This is the continuation of flight RG8756 to Copenhagen», μας υπενθύμισε ο ηγούμενος, εν μέσω ζωηρής και «ανεβαστικής» βραζιλιάνικης μουσικής. Το όνομά του; Κύριος Santa Fe! Πόσο πιο βραζιλιάνικο θα μπορούσε να γίνει το σκηνικό;
Safety video από τις οθόνες του IFE (μετά το
«Bem-Vindo A Bordo»), έλεγχος για ζώνες και push-back στις 15:18 με μια ασυνήθιστη για αεροπλάνο μυρωδιά «πετρελαίου» κατά το start-up, λες και βρισκόμασταν στο φέρρυ Ρίο-Αντίρριο. Παράξενο μεν, αλλά κατάφερα σύντομα να διώξω τις κακές σκέψεις, χαζεύοντας απλά, καθημερινά πράγματα: ένα 744 της Malaysia, απανωτά 346 της Virgin (με λογότυπο «backing the bid»), 777 της United (με καινούργια χρώματα, τι άλλο θα πήγαινε στο Χίθροου, άλλωστε...), 767 της Royal Brunei και άλλα που τα θυμάμαι και μου ανεβαίνει η πίεση.
Στο ίδιο διάστημα, οι κύριοι Luiz Augusto και Assis Garcia στο πιλοτήριο δούλευαν ασταμάτητα, κατεβάζοντας flaps, κάνοντας έλεγχο στις επιφάνειες ελέγχου και...αναμένοντας το απαραίτητο ΟΚ για τροχοδρόμηση. Η ουρά που μας περίμενε μέχρι το πολυπόθητο κατώφλι του 09R ήταν απειλητική. Αλλά ο καλός ο Βραζιλιάνος ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Ένα Α300 της Lufthansa απογειωνόταν την ώρα που εμείς προσπερνούσαμε προκλητικά από τα δεξιά μας το πολυδιαφημιζόμενο Terminal 5 και από αριστερά μας μια ατέλειωτη σειρά από 737 και Α320 της ΒΑ, ένα ταπεινό F70 των Αυστριακών Βελών (πώς λέμε Red Arrows
, ένα 747 της Air India και άλλα ασήμαντα αεροπλανίδια που δε θυμάμαι, γιατί δε στάθηκαν ικανά να μας σταματήσουν. Μερικά
Α320 της ΒΑ βρέθηκαν ως δια μαγείας μπροστά μας(αυτά είχαν έρθει από την άλλη ουρά σε τροχόδρομο από την άλλη πλευρά του διαδρόμου!), αλλά η στιγμή της απογείωσης ήταν πλέον κοντά.
Στις 15:48 (μετά από, ω, ναι, μισή ώρα taxi!!!), οι τρεις CF6-80C2D1F επιτάχυναν τους σχεδόν 169 τόνους του Quebec-Kilo μέχρι τους 135 κόμβους, οπότε και ήρθε η αποκόλληση από το βρετανικό έδαφος και τον 09R του Heathrow. Εκτός από την εντυπωσιακή επιτάχυνση, μία εικόνα μου έχει μείνει από εκείνη την απογείωση: το απίστευτο condensation πάνω στη δεξιά πτέρυγα του MD-11. Ό,τι και να πω, τα λόγια είναι φτωχά...
Η πορεία μας για το FL330 περιλάμβανε μια οριζοντίωση σε ενδιάμεσο ύψος κατά τις «μανούβρες» απομάκρυνσης από το Χίθροου και νέα εντυπωσιακή επιτάχυνση εν κινήσει για άνοδο!
Μία ώρα και 20 λεπτά έμεναν για τα 563nm μέχρι το Kastrup και λίγο αργότερα ήρθε η ώρα του πληρώματος καμπίνας να κάνει την εμφάνισή του στη σκηνή. Στα περίπου 25 λεπτά που περίμενα υπομονετικά να φτάσει το κρύο σάντουιτς στην 38L, χάζευα το airshow (σε αγγλικά, βραζιλιάνικα και δανέζικα), τράβηξα βίντεο με το φτερό και τα 8/8 κάλυψης νεφών από κάτω μας και φρόντισα να ασχοληθώ και με την
καμπίνα. Για την ιστορία, το
«φαγητό» περιείχε κοτόπουλο, μαρούλι και ψωμί με ενσωματωμένο τυρί. Πολύ μέτριο, αλλά δεν ήταν το highlight της πτήσης έτσι κι αλλιώς.
Κάποιες αναταράξεις εν πτήσει δεν ανησύχησαν ιδιαίτερα κανέναν και η -όχι ιδιαίτερα όμορφη, αλλά
απίστευτα χαμογελαστή και ευχάριστη- αεροσυνοδός που μου προσέφερε το ποτηράκι
κρασίπου ζήτησα, με έκανε να σχηματίσω πολύ καλή εικόνα για το πλήρωμα γενικότερα.
Το IFE έδειχνε ένα βίντεο με τουριστικές συμβουλές για την Κοπεγχάγη, η οποία μας υποδεχόταν -αρχικά τουλάχιστον- με εξαιρετικό καιρό (
φωτο 1), αλλά...18 βαθμούς Κελσίου! Όσο
πλησιάζαμε, τα σύννεφα πύκνωναν (
φωτο 2) και γρήγορα βρεθήκαμε κάτω από ένα πολύ σκοτεινό σκηνικό. Η πόλη ήταν από κάτω μας (
φωτο 3) και οι απανωτές δεξιές στροφές μάς διευκόλυναν να τη χαζεύουμε. Μέχρι που βρήκαμε θάλασσα (
φωτο 4) και άρχισαν οι συνεχόμενες χειροκίνητες ρυθμίσεις στις μανέτες, ενώ στο βάθος ήδη φαίνονταν προπορευόμενα αεροσκάφη σε φάση προσγείωσης.
Η θάλασσα έδειχνε όλο και πιο κοντά, εμείς είμασταν ήδη ευθυγραμμισμένοι με τον 22L, μια μοναδική αχτίδα φωτός εμφανίστηκε μέσα από τα πυκνά σύννεφα, η πτέρυγα γυάλισε στιγμιαία, τα flaps είχαν κατέβει και στις 18:08 τοπική τα κύρια σκέλη άγγιξαν ξανά το ευρωπαϊκό έδαφος. Ο δε καιρός ως δια μαγείας είχε βρει και πάλι...το χρώμα του (
φωτο 5)!
Εφτάμισι τόνους ελαφρύτεροι από καύσιμα, κινηθήκαμε προς το gate C40 και οι οθόνες μας ευχαριστούσαν:
«Obrigado Por Voar Conosco».
_______________________________________________
LHR – CPH RG 8756 JUL2005
On-time performance 2/5 (πολύ καθυστερημένη αναχώρηση και άφιξη. Οι βαλίτσες παραδόθηκαν μία ώρα μετά την αποβίβαση!!!)
Catering 3/5 (πολύ μέτριο το σάντουιτς, αλλά καλή ποικιλία αναψυκτικών και αλκοολούχων ποτών)
IFE 3-/5 (όχι κάτι το ιδιαίτερο στο βίντεο, αλλά κακή ποιότητα ήχου στα κανάλια μουσικής)
Πλήρωμα καμπίνας 4/5 (οι περισσότεροι φιλικοί και με «ψυχή», εξυπηρετικοί χωρίς να είναι «αποστειρωμένοι»)
Κατάσταση καμπίνας αεροσκάφους 3/5 (απλώς γιατί τα σκουπιδάκια ολούθε έδιναν κακή εικόνα)
Άνεση 3+/5 (κάθισμα ικανοποιητικό, seat pitch αξιοπρεπές για long-haul, μαξιλαράκι για τη μέση διαθέσιμο σε κάθε θέση.)
_______________________________________________
Οι απαραίτητες φωτογραφίες
Οικονομικής Θέσης και
Business Class ήταν εύκολη υπόθεση, ο έλεγχος διαβατηρίων γρήγορος για τους πολίτες της Ε.Ε. και ο δρόμος για τη Κοπεγχάγη σύντομος, αλλά...ακριβός!
Τα ίδια αντιμετώπισα και εγώ στη Λιουμπλιάνα (βλέπε το ριπόρτ), αλλά και στο τρένο Ριέκα-Λιουμπλιάνα (εκεί αν και δεν έχουν ξαναδεί Έλληνα) με τον υπάλληλο στο τρένο να με ρωτάει ποια χώρα είναι αυτή, και με την τσεκαρίστρια στη LJU να μου εξομολογείται ότι κατάλαβε πως είναι ελληνικό από τα γράμματα... Η αλήθεια είναι πως το διαβατήριο αναγράφει μόνο το HELLENIC REPUBLIC και πουθενά τη λέξη GREECE 
). Μετά από αυτή τη διαπίστωση, μου είπε ότι έχει δουλέψει ως μοντέλο και έχει γυρίσει όλο τον κόσμο. Ο επίσης αμερικανός επιβάτης δίπλα της με το μεγάλο τατουάζ στο χέρι (φανταστείτε κάτι σαν τον Ποπάι) άρπαξε την ευκαιρία και άρχισε τη συζήτηση μαζί της και εκείνη άλλο που δεν ήθελε να επιδεικνύει τις γνώσεις της επί παντώς επιστητού. "Όταν είχα πάει στο Περού με γαϊδουράκια στα χωριά των Μάγια... Όταν είχα πρωτοδοκιμάσει σούσι στην Ιαπωνία... Όταν... Όταν... Όταν". Ο θηλυκός Ζάχος Δόγκανος σε πιο κοσμογυρισμένη έκδοση... Ε, κάπου εκεί εγώ έβαλα τα ακουστικά και τους άφησα να τα πουν. 