manasta
Low-Cost-Class-Member
- Εγγραφή
- 24/08/2006
- Μηνύματα
- 81
- Likes
- 0
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGAV
Με το έτερον ήμισυ, αποφασίσαμε ένα σύντομο, 5ήμερο ταξιδάκι αναψυχής στη Ρόδο, παίρνοντας μαζί και την 10 μηνών κόρη μας, η οποία θα έκανε τις πρώτες της πτήσεις. Η όλη διαδικασία της πτήσης με το μωρό, μας ψιλοάγχωνε, ιδιαίτερα τη γυναίκα μου, αλλά τελικά αποδείχθηκε τουλάχιστον διασκεδαστική.
Οι πτήσεις κλεισμένες αρκετό καιρό πριν, με 19 ευρώ συν φόρους έκαστη και 14 ευρώ συν 6 ευρώ φόρους για το μωρό, κι ας μην δικαιούται θέση.
Άφιξη στο Ελ. Βενιζέλος Σάββατο πρωί στις 08:30 για να προλάβουμε τη πτήση Α3 204 με αναχώρηση στις 09:50. Στο check in, η ουρά έκανε 5 στροφές, αλλά, έκπληξη πρώτη: Σηκώνεται μια κοπέλα από ένα γκισέ και μας φωνάζει να περάσουμε πρώτοι, λόγω του μωρού. Έκπληξη δεύτερη: Χωρίς να το ζητήσουμε, μας λέει ότι μας δίνει και τις τρεις θέσεις (8 A, B, C) μπλοκάροντας την B για να είναι άνετα το μωρό. Έκπληξη τρίτη: Μας λέει ότι μπορούμε να κρατήσουμε το καροτσάκι μέχρι την σκάλα του αεροσκάφους, και να το παραδώσουμε εκεί! Ίσως κάποια από τα παραπάνω να είναι συνήθης διαδικασία για πτήσεις με μωρά, αλλά εμείς δεν το ξέραμε και μας έκαναν τρομερά καλή εντύπωση.
Συνεχίσαμε στα duty free και πραγματικά, το ότι είχαμε το καροτσάκι μαζί μας γλίτωσε την πονεμένη μέση μου από μία και πλέον ώρα κουβαλήματος του μωρού στην αγκαλιά. Μετά το σχετικό shopping, πήγαμε στην πύλη μας, την Β24, η οποία βρίσκεται στο κάτω επίπεδο (των αφίξεων). Έκπληξη τέταρτη: Ενώ υπήρχε μια τεράστια ουρά στις μαγνητικές πύλες ελέγχου, μια υπάλληλος μας έβαλε στην κατεύθυνση για την business class, όπου δεν υπήρχε σχεδόν κανένας και περάσαμε αμέσως! Συνεχίσαμε για την πύλη μας, όπου μας περίμενε έκπληξη πέμπτη: Οι κοπέλες στον έλεγχο των boarding pass μας φωνάζουν πρώτους για την επιβίβαση στο λεωφορείο!
Στη σκάλα του Avro RJ 100, παραδίδουμε το καροτσάκι και … έκπληξη έκτη: Η συνοδός στη βάση της σκάλας, κόβει την ουρά για να περάσει η Αυτού Μεγαλειότης η Κόρη μου! Έχει αρχίσει να γίνεται προκλητικό και ψιλονιώθω άσχημα, αλλά δεν φταίω εγώ… τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ζήτησα… Επιβίβαση στο αεροσκάφος, οι αεροσυνοδοί κάνουν χαρούλες στο μωρό και καθόμαστε στην 8 A, B, C. Όταν πριν από ένα μήνα είχα πετάξει στο Ηράκλειο με AR1, το αεροσκάφος είχε 5 καθίσματα ανά σειρά (διάταξη 3+2) ενώ τώρα είχε 3+3 = 6. Παρόλα αυτά, δεν ένιωσα πολύ στριμωγμένος στο κάθισμα. Αντίθετα ο διάδρομος έχει στενέψει αισθητά. Πάντως το seat pitch είναι ικανοποιητικό. Είχα την μπέμπα αγκαλιά, δεμένη στη ζώνη μου με την extra ζωνούλα, και παρόλα αυτά ήμουν σχετικά άνετα (είμαι 1,80). Πάντως σε κάθε περίπτωση, μια χαρά για 50 λεπτά πτήσης.
Οι αεροσυνοδοί, συνεχίζουν τις χαρούλες με το μωρό, μας φέρνουν ζωνούλα, με ρωτάνε αν ξέρουμε να τη χρησιμοποιήσουμε, λέω όχι, μας δείχνουν πώς να την προσαρμόσουμε στη ζώνη και πώς να δέσουμε το μωρό σε αυτή. Διαδικασίες απογείωσης, σερβίρισμα καφέ με cookie (πολύ νόστιμο) και όχι κρουασανάκι, το μωρό κατασκίζει το περιοδικό, μια πολύ λιτή και σύντομη χαιρετούρα από το cocpit, πτήση ήσυχη χωρίς αναταράξεις, καθόλου νέφωση και ωραία θέα, το μωρό ήσυχο - απασχολημένο να σκίζει το περιοδικό, και πριν το καταλάβουμε φτάσαμε στον Διαγόρα. Στη βάση της σκάλας, μας περιμένει το καροτσάκι! Οι αποσκευές ήρθαν γρήγορα, αν και οι οθόνες πάνω από τον ιμάντα έδειχναν άλλη πτήση.
Οι μέρες πέρασαν γρήγορα (οι άτιμες) και ξανά στο Διαγόρα για την πτήση της επιστροφής, την Α3 215. Στο γκισέ της Aegean ησυχία, στα υπόλοιπα χαμός. Αν και Μάιος, αν και Τετάρτη απόγευμα, έφευγαν charter ακόμα και για πόλεις που δεν ξέρω καν σε ποιο κράτος είναι. Στη Ρόδο, βάζεις τις αποσκευές σου στον ιμάντα του γκισέ, στις ζυγίζουν, σου βάζουν ταμπελάκια και μετά τις ξαναπαίρνεις στα χέρια και τις πας ο ίδιος στον έλεγχο! Και εδώ, η κοπέλα μας λέει ότι μας δίνει την 9 D, E, F, μπλοκάροντας την E για να είμαστε άνετα! Πάλι χωρίς να το ζητήσω! Στα duty free χαμός, πάμε στο αεροπλάνο σχεδόν τρέχοντας. Και εδώ, το ξέρω γίνομαι κουραστικός, αφήνουμε το καροτσάκι στη σκάλα και η συνοδός κόβει την ουρά, για να ανεβούμε πρώτοι! Μεγαλεία!
Όμως, ενώ ήταν προγραμματισμένο Avro RJ 100, αντίκρισα Boeing 737-400, το οποίο είχε πληρότητα περίπου 60%. Κι ενώ η 9 σειρά μου είχε φανεί καλή, νομίζοντας ότι θα πετάξουμε με AR1, συνειδητοποίησα ότι στο 734 δεν έχει καθόλου παράθυρα! Μετακινηθήκαμε λοιπόν στην 8 Α, B, C, αφού ρώτησα αν επιβιβάστηκαν όλοι και αφού το αεροσκάφος ήταν μισογεμάτο. Μπαίνοντας, η πόρτα του cockpit ήταν ανοικτή, ο κυβερνήτης μόνος του μέσα, ζητώ την άδεια του και μπαίνω με το μωρό στην αγκαλιά. Η σύζυγος με βγάζει φωτογραφίες με τη μπέμπα αγκαλιά, η οποία άπλωνε τα χεράκια της και έπαιζε με τον κυβερνήτη. «Της φαίνεται πολύ ενδιαφέρον» μου λέει ο captain γελώντας. «Μοιάζει στον μπαμπά της» του απαντάω, τον ευχαριστώ και του εύχομαι καλή πτήση. Διαδικασίες απογείωσης και ενώ η πτήση είχε αναχώρηση 18:05, στις 18:00 ήμασταν ήδη σηκωμένοι. Κρουασανάκι αυτή τη φορά, το μωρό ήσυχο να σκίζει ένα ακόμα τεύχος blue, πτήση άψογη και ο κυβερνήτης λαλίστατος και ευγενέστατος. Πρέπει να μίλησε τουλάχιστον 7 με 8 φορές! Τόσες πολλές δεν μου έχει ξανατύχει όσα χρόνια πετάω. Να μας δείχνει τη Νίσυρο και να μας εξηγεί ότι είναι ηφαίστειο και ότι αν προσέξουμε θα δούμε τον κρατήρα στο κέντρο. Τρομερός! Προσγείωση στον Βενιζέλο και τέλος καλά, όλα καλά.
Το ότι τόσοι διαφορετικοί εργαζόμενοι μας φέρθηκαν όλοι με τον ίδιο άψογο τρόπο, πραγματικά αξίζει συγχαρητηρίων. Θέλω να πω ότι αυτό το trip report το γράφω για δύο λόγους. Πρώτον, για να παρακινήσω να το κάνουν όσους γονείς με μωρά φοβούνται να πετάξουν για να μην ταλαιπωρηθούν αυτοί ή το μωρό, και δεύτερον και κυριότερο, για να ευχαριστήσω θερμά όλο το προσωπικό, εδάφους και ιπτάμενο, των δύο αεροδρομίων, της Goldair και κυρίως της Aegean για την άψογη, ευγενική και επαγγελματική συμπεριφορά που μας έδειξαν και στα δύο σκέλη του ταξιδιού μας. Τελειώνω, ζητώντας συγνώμη από τους συμφορουμίτες αν ήμουν κουραστικός ή αν βρήκατε το trip-report μου αδιάφορο.
Οι πτήσεις κλεισμένες αρκετό καιρό πριν, με 19 ευρώ συν φόρους έκαστη και 14 ευρώ συν 6 ευρώ φόρους για το μωρό, κι ας μην δικαιούται θέση.
Άφιξη στο Ελ. Βενιζέλος Σάββατο πρωί στις 08:30 για να προλάβουμε τη πτήση Α3 204 με αναχώρηση στις 09:50. Στο check in, η ουρά έκανε 5 στροφές, αλλά, έκπληξη πρώτη: Σηκώνεται μια κοπέλα από ένα γκισέ και μας φωνάζει να περάσουμε πρώτοι, λόγω του μωρού. Έκπληξη δεύτερη: Χωρίς να το ζητήσουμε, μας λέει ότι μας δίνει και τις τρεις θέσεις (8 A, B, C) μπλοκάροντας την B για να είναι άνετα το μωρό. Έκπληξη τρίτη: Μας λέει ότι μπορούμε να κρατήσουμε το καροτσάκι μέχρι την σκάλα του αεροσκάφους, και να το παραδώσουμε εκεί! Ίσως κάποια από τα παραπάνω να είναι συνήθης διαδικασία για πτήσεις με μωρά, αλλά εμείς δεν το ξέραμε και μας έκαναν τρομερά καλή εντύπωση.
Συνεχίσαμε στα duty free και πραγματικά, το ότι είχαμε το καροτσάκι μαζί μας γλίτωσε την πονεμένη μέση μου από μία και πλέον ώρα κουβαλήματος του μωρού στην αγκαλιά. Μετά το σχετικό shopping, πήγαμε στην πύλη μας, την Β24, η οποία βρίσκεται στο κάτω επίπεδο (των αφίξεων). Έκπληξη τέταρτη: Ενώ υπήρχε μια τεράστια ουρά στις μαγνητικές πύλες ελέγχου, μια υπάλληλος μας έβαλε στην κατεύθυνση για την business class, όπου δεν υπήρχε σχεδόν κανένας και περάσαμε αμέσως! Συνεχίσαμε για την πύλη μας, όπου μας περίμενε έκπληξη πέμπτη: Οι κοπέλες στον έλεγχο των boarding pass μας φωνάζουν πρώτους για την επιβίβαση στο λεωφορείο!
Στη σκάλα του Avro RJ 100, παραδίδουμε το καροτσάκι και … έκπληξη έκτη: Η συνοδός στη βάση της σκάλας, κόβει την ουρά για να περάσει η Αυτού Μεγαλειότης η Κόρη μου! Έχει αρχίσει να γίνεται προκλητικό και ψιλονιώθω άσχημα, αλλά δεν φταίω εγώ… τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ζήτησα… Επιβίβαση στο αεροσκάφος, οι αεροσυνοδοί κάνουν χαρούλες στο μωρό και καθόμαστε στην 8 A, B, C. Όταν πριν από ένα μήνα είχα πετάξει στο Ηράκλειο με AR1, το αεροσκάφος είχε 5 καθίσματα ανά σειρά (διάταξη 3+2) ενώ τώρα είχε 3+3 = 6. Παρόλα αυτά, δεν ένιωσα πολύ στριμωγμένος στο κάθισμα. Αντίθετα ο διάδρομος έχει στενέψει αισθητά. Πάντως το seat pitch είναι ικανοποιητικό. Είχα την μπέμπα αγκαλιά, δεμένη στη ζώνη μου με την extra ζωνούλα, και παρόλα αυτά ήμουν σχετικά άνετα (είμαι 1,80). Πάντως σε κάθε περίπτωση, μια χαρά για 50 λεπτά πτήσης.
Οι αεροσυνοδοί, συνεχίζουν τις χαρούλες με το μωρό, μας φέρνουν ζωνούλα, με ρωτάνε αν ξέρουμε να τη χρησιμοποιήσουμε, λέω όχι, μας δείχνουν πώς να την προσαρμόσουμε στη ζώνη και πώς να δέσουμε το μωρό σε αυτή. Διαδικασίες απογείωσης, σερβίρισμα καφέ με cookie (πολύ νόστιμο) και όχι κρουασανάκι, το μωρό κατασκίζει το περιοδικό, μια πολύ λιτή και σύντομη χαιρετούρα από το cocpit, πτήση ήσυχη χωρίς αναταράξεις, καθόλου νέφωση και ωραία θέα, το μωρό ήσυχο - απασχολημένο να σκίζει το περιοδικό, και πριν το καταλάβουμε φτάσαμε στον Διαγόρα. Στη βάση της σκάλας, μας περιμένει το καροτσάκι! Οι αποσκευές ήρθαν γρήγορα, αν και οι οθόνες πάνω από τον ιμάντα έδειχναν άλλη πτήση.
Οι μέρες πέρασαν γρήγορα (οι άτιμες) και ξανά στο Διαγόρα για την πτήση της επιστροφής, την Α3 215. Στο γκισέ της Aegean ησυχία, στα υπόλοιπα χαμός. Αν και Μάιος, αν και Τετάρτη απόγευμα, έφευγαν charter ακόμα και για πόλεις που δεν ξέρω καν σε ποιο κράτος είναι. Στη Ρόδο, βάζεις τις αποσκευές σου στον ιμάντα του γκισέ, στις ζυγίζουν, σου βάζουν ταμπελάκια και μετά τις ξαναπαίρνεις στα χέρια και τις πας ο ίδιος στον έλεγχο! Και εδώ, η κοπέλα μας λέει ότι μας δίνει την 9 D, E, F, μπλοκάροντας την E για να είμαστε άνετα! Πάλι χωρίς να το ζητήσω! Στα duty free χαμός, πάμε στο αεροπλάνο σχεδόν τρέχοντας. Και εδώ, το ξέρω γίνομαι κουραστικός, αφήνουμε το καροτσάκι στη σκάλα και η συνοδός κόβει την ουρά, για να ανεβούμε πρώτοι! Μεγαλεία!
Όμως, ενώ ήταν προγραμματισμένο Avro RJ 100, αντίκρισα Boeing 737-400, το οποίο είχε πληρότητα περίπου 60%. Κι ενώ η 9 σειρά μου είχε φανεί καλή, νομίζοντας ότι θα πετάξουμε με AR1, συνειδητοποίησα ότι στο 734 δεν έχει καθόλου παράθυρα! Μετακινηθήκαμε λοιπόν στην 8 Α, B, C, αφού ρώτησα αν επιβιβάστηκαν όλοι και αφού το αεροσκάφος ήταν μισογεμάτο. Μπαίνοντας, η πόρτα του cockpit ήταν ανοικτή, ο κυβερνήτης μόνος του μέσα, ζητώ την άδεια του και μπαίνω με το μωρό στην αγκαλιά. Η σύζυγος με βγάζει φωτογραφίες με τη μπέμπα αγκαλιά, η οποία άπλωνε τα χεράκια της και έπαιζε με τον κυβερνήτη. «Της φαίνεται πολύ ενδιαφέρον» μου λέει ο captain γελώντας. «Μοιάζει στον μπαμπά της» του απαντάω, τον ευχαριστώ και του εύχομαι καλή πτήση. Διαδικασίες απογείωσης και ενώ η πτήση είχε αναχώρηση 18:05, στις 18:00 ήμασταν ήδη σηκωμένοι. Κρουασανάκι αυτή τη φορά, το μωρό ήσυχο να σκίζει ένα ακόμα τεύχος blue, πτήση άψογη και ο κυβερνήτης λαλίστατος και ευγενέστατος. Πρέπει να μίλησε τουλάχιστον 7 με 8 φορές! Τόσες πολλές δεν μου έχει ξανατύχει όσα χρόνια πετάω. Να μας δείχνει τη Νίσυρο και να μας εξηγεί ότι είναι ηφαίστειο και ότι αν προσέξουμε θα δούμε τον κρατήρα στο κέντρο. Τρομερός! Προσγείωση στον Βενιζέλο και τέλος καλά, όλα καλά.
Το ότι τόσοι διαφορετικοί εργαζόμενοι μας φέρθηκαν όλοι με τον ίδιο άψογο τρόπο, πραγματικά αξίζει συγχαρητηρίων. Θέλω να πω ότι αυτό το trip report το γράφω για δύο λόγους. Πρώτον, για να παρακινήσω να το κάνουν όσους γονείς με μωρά φοβούνται να πετάξουν για να μην ταλαιπωρηθούν αυτοί ή το μωρό, και δεύτερον και κυριότερο, για να ευχαριστήσω θερμά όλο το προσωπικό, εδάφους και ιπτάμενο, των δύο αεροδρομίων, της Goldair και κυρίως της Aegean για την άψογη, ευγενική και επαγγελματική συμπεριφορά που μας έδειξαν και στα δύο σκέλη του ταξιδιού μας. Τελειώνω, ζητώντας συγνώμη από τους συμφορουμίτες αν ήμουν κουραστικός ή αν βρήκατε το trip-report μου αδιάφορο.
