Αναχώρηση: 29/12/2004, ΑΖ717, McDonnell Douglas MD-82 (DC-9-82), I-DATG “Arezzo”
Επιστροφή: 02/01/2005, ΑΖ718, Airbus 321-112, I-BIXO, "Piazza Plebiscito-Napoli"
Τα εισιτήρια ATH-FCO-ATH ήταν ηλεκτρονικά, είχαν κλειστεί 35 ημέρες πριν και κόστισαν 236 ευρώ έκαστο. Μια χαρά τιμή.
Άφιξη στο Ελ Βεν στις 5 και 20 το πρωί της Τετάρτης 29/12 υπό βροχή (πολλή βροχή), παρκάρισμα στο μακράς διαρκείας και αναμονή του σχετικού λεωφορείου (έχουν βάλει και κομβία κλήσης). Έρχεται το λεωφορειάκι γεμάτο κάτι γελοίους (τέσσερα ζευγάρια 35-45 ετών) που μόλις επέστρεψαν από Πράγα και χαζογελάνε, κάνουν πλάκες και πειράζονται μεταξύ τους λες και είναι 18άρηδες σε πενταήμερη. Στέκομαι με το αμόρε στη βροχή και τους περιμένω να βγουν αλλά τα γίδια δεν θυμούνται πού πάρκαραν και κάθονται και λένε αστεία μεταξύ τους (ενώ βρέχομαι) «Ρε, λες να στο πήρε ο γερανός? Χα χααα». «Αλέξη, άναψε κανα φως να δεις ρε, χοχοχο». Ρίχνει καρέκλες και τους κοιτάζω. Λέω, «συγγνώμη, να μπούμε?». Με αγνοούν τα ζώα οπότε τους σπρώχνω και μπαίνω. Τελικά κατέβηκαν δυο γίδια. Και έβαλαν και τον οδηγό να σταματά σε κάθε στάση του ΜΔ πάρκιγκ για να βρουν τις σακαράκες τους. Μα τι άνθρωποι υπάρχουνε.......Απαράδεκτοι.
Δεν υπήρχε όμως περίπτωση να μου χαλάσουν τη διάθεση. Το check-in της Alitalia ήταν χωρίς ουρά, δίνουμε βαλίτσες, ζητάω παράθυρο (κλασικά) και παίρνω το 23Α (πάνω στο φτερό γμτ). Έβρεχε. Ήξερα ήδη ότι η πτήση θα ήταν με MD-80κάτι και καθώς το λεωφορείο μας πήγαινε προς το remote stand ξεχώρισα μέσα στο σκοτάδι τη χαρακτηριστική μαύρη μουσούδα. Επιβίβαση από την πίσω σκάλα (αυτή κάτω από την ουρά, πισωγλέντικο το Douglas) και ανακαλύπτω ότι η πτήση είναι γεμάτη μόλις κατά 40 με 50%. Κλείνουν πόρτες, ανάβουν μηχανές και τροχοδρόμηση προς τον 21L από όπου απογειωνόμαστε στην ώρα μας και με πολύ θόρυβο (JT8D γαρ) απ’ ευθείας μέσα στα σύννεφα. Το επόμενο δεκάλεπτο ήταν ένα πανέμορφο roller-coaster με αναταράξεις, ανοδικά και άπειρο ταρακούνημα με τους μισούς επιβάτες να έχουν ασπρίσει, τους χειριστές να αυξομειώνουν συνεχώς το throttle και εμένα καταχαρούμενο σαν να είμαι σε λούνα παρκ. Όταν με τα πολλά βγήκαμε πάνω από τα σύννεφα και είδαμε το φως της μέρας ήταν ένα πανέμορφο θέαμα και εγώ για πρώτη φορά παρατήρησα κάτι σπαγγάκια στο φτερό. Τι είναι αυτά τα σπαγγάκια?
Οι αεροσυνοδοί της Alitalia είναι όπως τις περιγράφουν. Σαραντάρες, χοντρές και αγενείς. Οι φροντιστές ωστόσο ήταν νέα και ευγενικά παιδιά. Αφού μας σερβίρισαν το πράσινο κουτί που περιείχε κάτι σαν πρωινό (ντρέπομαι που το λέω αλλά σχεδόν πάντα τρώω τα πάντα στο αεροπλάνο) ήπια καφέ και στο φως του πρωινού άρχισαν να φαίνονται οι ιταλικές ακτές. Δυστυχώς η νέφωση δεν μου επέτρεψε να φωτογραφίσω τίποτε από την προσέγγιση και την άφιξη.
Προσγείωση στον 16L, έξοδος σχεδόν αμέσως με παντιλίκια (που λέει ο λόγος) στο taxiway και τροχοδρόμηση προς το terminal ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ. Ρε συ αυτοί τρέχουνε πολύ εδώ. Parking brakes στη θέση Α5 και πουλμανάκι προς το κτίριο όπου περιμένουμε τις αποσκευές όλοι κι όλοι 5 επιβάτες. Οι υπόλοιποι ήταν είτε connection είτε δεν είχαν βαλίτσες.
Μετάβαση στη Ρώμη με το Leonardo Express για τον σταθμό Termini και από εκεί μετρό για το ξενοδοχείο. Ταλαιπωρία, δεν το ξανακάνω με γυναίκα, βροχή και αποσκευές. Μόνος, ίσως.
Η συνέχεια αργότερα....
Επιστροφή: 02/01/2005, ΑΖ718, Airbus 321-112, I-BIXO, "Piazza Plebiscito-Napoli"
Τα εισιτήρια ATH-FCO-ATH ήταν ηλεκτρονικά, είχαν κλειστεί 35 ημέρες πριν και κόστισαν 236 ευρώ έκαστο. Μια χαρά τιμή.
Άφιξη στο Ελ Βεν στις 5 και 20 το πρωί της Τετάρτης 29/12 υπό βροχή (πολλή βροχή), παρκάρισμα στο μακράς διαρκείας και αναμονή του σχετικού λεωφορείου (έχουν βάλει και κομβία κλήσης). Έρχεται το λεωφορειάκι γεμάτο κάτι γελοίους (τέσσερα ζευγάρια 35-45 ετών) που μόλις επέστρεψαν από Πράγα και χαζογελάνε, κάνουν πλάκες και πειράζονται μεταξύ τους λες και είναι 18άρηδες σε πενταήμερη. Στέκομαι με το αμόρε στη βροχή και τους περιμένω να βγουν αλλά τα γίδια δεν θυμούνται πού πάρκαραν και κάθονται και λένε αστεία μεταξύ τους (ενώ βρέχομαι) «Ρε, λες να στο πήρε ο γερανός? Χα χααα». «Αλέξη, άναψε κανα φως να δεις ρε, χοχοχο». Ρίχνει καρέκλες και τους κοιτάζω. Λέω, «συγγνώμη, να μπούμε?». Με αγνοούν τα ζώα οπότε τους σπρώχνω και μπαίνω. Τελικά κατέβηκαν δυο γίδια. Και έβαλαν και τον οδηγό να σταματά σε κάθε στάση του ΜΔ πάρκιγκ για να βρουν τις σακαράκες τους. Μα τι άνθρωποι υπάρχουνε.......Απαράδεκτοι.
Δεν υπήρχε όμως περίπτωση να μου χαλάσουν τη διάθεση. Το check-in της Alitalia ήταν χωρίς ουρά, δίνουμε βαλίτσες, ζητάω παράθυρο (κλασικά) και παίρνω το 23Α (πάνω στο φτερό γμτ). Έβρεχε. Ήξερα ήδη ότι η πτήση θα ήταν με MD-80κάτι και καθώς το λεωφορείο μας πήγαινε προς το remote stand ξεχώρισα μέσα στο σκοτάδι τη χαρακτηριστική μαύρη μουσούδα. Επιβίβαση από την πίσω σκάλα (αυτή κάτω από την ουρά, πισωγλέντικο το Douglas) και ανακαλύπτω ότι η πτήση είναι γεμάτη μόλις κατά 40 με 50%. Κλείνουν πόρτες, ανάβουν μηχανές και τροχοδρόμηση προς τον 21L από όπου απογειωνόμαστε στην ώρα μας και με πολύ θόρυβο (JT8D γαρ) απ’ ευθείας μέσα στα σύννεφα. Το επόμενο δεκάλεπτο ήταν ένα πανέμορφο roller-coaster με αναταράξεις, ανοδικά και άπειρο ταρακούνημα με τους μισούς επιβάτες να έχουν ασπρίσει, τους χειριστές να αυξομειώνουν συνεχώς το throttle και εμένα καταχαρούμενο σαν να είμαι σε λούνα παρκ. Όταν με τα πολλά βγήκαμε πάνω από τα σύννεφα και είδαμε το φως της μέρας ήταν ένα πανέμορφο θέαμα και εγώ για πρώτη φορά παρατήρησα κάτι σπαγγάκια στο φτερό. Τι είναι αυτά τα σπαγγάκια?
Οι αεροσυνοδοί της Alitalia είναι όπως τις περιγράφουν. Σαραντάρες, χοντρές και αγενείς. Οι φροντιστές ωστόσο ήταν νέα και ευγενικά παιδιά. Αφού μας σερβίρισαν το πράσινο κουτί που περιείχε κάτι σαν πρωινό (ντρέπομαι που το λέω αλλά σχεδόν πάντα τρώω τα πάντα στο αεροπλάνο) ήπια καφέ και στο φως του πρωινού άρχισαν να φαίνονται οι ιταλικές ακτές. Δυστυχώς η νέφωση δεν μου επέτρεψε να φωτογραφίσω τίποτε από την προσέγγιση και την άφιξη.
Προσγείωση στον 16L, έξοδος σχεδόν αμέσως με παντιλίκια (που λέει ο λόγος) στο taxiway και τροχοδρόμηση προς το terminal ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ. Ρε συ αυτοί τρέχουνε πολύ εδώ. Parking brakes στη θέση Α5 και πουλμανάκι προς το κτίριο όπου περιμένουμε τις αποσκευές όλοι κι όλοι 5 επιβάτες. Οι υπόλοιποι ήταν είτε connection είτε δεν είχαν βαλίτσες.
Μετάβαση στη Ρώμη με το Leonardo Express για τον σταθμό Termini και από εκεί μετρό για το ξενοδοχείο. Ταλαιπωρία, δεν το ξανακάνω με γυναίκα, βροχή και αποσκευές. Μόνος, ίσως.
Η συνέχεια αργότερα....
Τι χρώμα και αυτό της Air Valee...
