Pocopico":3szjft03 said:
Και σιγουρα οι ιστοριες σου ενδιαφερουν πολυ κοσμο αν θελεις να τις πεις
john3":3szjft03 said:
landlover":3szjft03 said:
Υπάρχουν αρκετές ιστορίες από κείνες τις μέρες που τις κουβαλάω ακόμα μέσα μου, αλλά πραγματικά δεν ξέρω ποιόν μπορεί τελικά να ενδιαφέρουν....
Και όμως θα μπορούσαν...
Εχει καλώς... (ίσως αν τα μοιράζεσαι να είναι καλύτερα)
Θα προσπαθήσω να το κάνω με τον σεβασμό που αρμόζει σε ανθρωπους που είτε χάθηκαν οι ίδιοι είτε χάσαν αγαπημένους τους υπηρετώντας την Πατρίδα.
Αν θυμάμαι καλά ήταν Τρίτη προς το μεσημέρι οταν με ειδοποίησαν οτι ""είχαμε χάσει επαφή με τον τον Μπίνα " (σημ. πρόκειται για τον μακαρίτη τον Κυβερνήτη) και μετά το πρώτο σοκ έπρεπε να προετοιμαστούμε για την υποδοχή των συγγενών των μέχρι εκείνη τη στιγμή αγνοουμένων.
Πρώτο μέλημα ήταν ο έλεγχος της λίστας επιβατών πράγμα δύσκολο γιατί ενω η διαδικασία προέβλεπε οτι κάποιος για να επιβιβαστεί έπρεπε να περάσει πρώτα από το γραφείο φόρτου να γραφτεί και από κει με όχημα να πάει στη πίστα κάποιοι που είχαν αργοπορήσει αμέσως μετά την είσοδό τους στη 112 αντί να πάνε ευθεία στο γραφείο φόρτου πήγαν δεξιά στη πίστα που βρισκόταν το αεροσκάφος και επιβιβάστηκαν.Αποτέλεσμα η λίστα να είναι ελλειπής.
Με αυτή τη λίστα βρέθηκα στη πύλη όπου είχαν αρχίσει ήδη να φτάνουν οι πρώτοι συγγενείς προκειμένου να πληροφορηθούν νέα.....
Δε θα ξεχάσω ποτέ ένα πατέρα, παπάς θυμάμαι ήταν, που με αγωνία μέ ρωτούσε σχεδόν με παρακαλούσε να του πω αν το παιδί του ήταν στη πτήση.
Εγώ μη βρίσκοντας το όνομα στη λίστα τον καθησύχασα λέγοντάς του οτι το πιό πιθανό ήταν ο γιός του να μην είχε επιβιβαστεί τελικά σε αυτή τη πτήση γιατί εκείνη την ημέρα είχαν εκτελεστεί και άλλες πτήσεις.
Την ίδια ή την επόμενη μέρα οταν είχε πια χαθεί οποιαδήποτε ελπίδα για την τύχη της πτήσης και ενω οι συγγενείς φιλοξενούνταν στη λέσχη Αξιωματικών με πλησίασε ο ίδιος πατέρας και κρατώντας μου το χέρι μου είπε
"Σε ρώτησα αν το παιδί μου ήταν μέσα καί μου είπες όχι. Γιατί ... ;"
Το μόνο που μπορεσα να κάνω ήταν να τραβηχτώ σε μια γωνία και να με πάρουν τα κλάματα.
Οταν μετά στο τέλος εκείνης της τραγικής εβδομάδας αρχίσαμε να παραδίδουμε τους "δικούς μας ανθρώπους" στους συγγενείς τους η εντολή ήταν σε κάποιοες περιπτώσεις τα φέρετρα να παραδίνονται σφραγισμένα.
Ενας πατέρας σε απόγνωση ζητούσε να ανοιχτεί και όταν έγινε αυτό διαπίστωσε οτι ήταν σχεδόν άδειο. Τότε βρέθηκε εκτός ελέγχου μέχρι που τον πλησίασε ο Παπαναγιωτάκης (ο Διοικητής της 112) βουρκωμένος, τον έπιασε από το μπράτσο και απλά τον κοίταζε στα μάτια σαν να του έλεγε οτι δεν έχω κάτι άλλο να σου δώσω......
Ξαφνικά όλα έγιναν βουβά και μετά από κάποια δευτερόλεπτα, λεπτά , δεν θυμάμαι πόσο κράτησε αυτό, ο πατέρας γύρισε πήρε οτι του δίνανε και έφυγε....
Αν τέτοιες σκηνές δεν έχουν βγεί από αρχαία τραγωδία τότε τι άλλο θα μπορούσε να είναι.
Την Παρασκευή πριν το ατύχημα παρουσιαστήκαν στη 112 δύο σμηνίτες από μετάθεση. Οπως προβλεπόταν θα παίρναν αδεια και θα παρουσιαζόντουσαν πάλι τη Δευτέρα. Σε μια συζήτηση που είχαμε μου είπαν οτι ανήκαν στη ΜΑΦ και τη Τρίτη θα πετούσαν για Κρήτη (αν θυμάμαι καλά το δρομολόγιο του Ηρακλή ήταν Ελευσίνα Αγχίαλο Ηράκλειο Ελευσίνα) και με ρώτησαν αν υπήρχε κενή οργανική θέση στην 112 προκειμένου να αποφύγουν την Κρήτη. Τους ρώτησα τί είχαν σπουδάσει και κατά σύμπτωση οι σπουδές του ενός κουμπώναν με τη κενή θέση. Του είπα να προσπαθήσει το Σαββατοκύριακο να πετύχει να πάρει τη θέση.
Τη Δευτέρα που τους ξαναείδα ο ένας μου είπε οτι κατάφερε να παραμείνει στην 112 στη θέση που του είχα πει.
Ο αλλος την άλλη μέρα πέταξε... για πάντα.
Μακάρι να τους είχα σώσει και τους δύο....
Μακάρι να μπορούσα να δώ σήμερα το παιδί που κατάφερε να μείνει στην 112 και σώθηκε, να είναι γερός, να τον δώ να έχει κάνει οικογένεια, να έχει παιδιά και να μην έχει σπαταλήσει τό δώρο που εκείνη τη μέρα του πρόσφερε η τύχη, ο Θεός, όπως θέλετε πέστε το.
Αυτά και άλλα στοιχιώνουν μέσα μου από κείνες τις μέρες του 91 ευχόμενος όσοι βρίσκονται ψηλά να έχουν ασφαλείς προσγειώσεις και όσοι βρίσκονται ψηλότερα ο Θεός να τους αναπαύσει και εμείς να μην τους λησμονήσουμε.
