Καθαροδευτέρα "on the Rock"

[aakunz]

Είπα να πρωτοτυπήσω αυτή τη φορά και να φτιάξω ένα ενημερωτικό βιντεάκι για το τριπ ρηπόρτ μου.

Όπως καταλάβατε και από τη σύντομη εισαγωγή, βρίσκομαι στην πορεία υλοποίησης ενός πολύ φιλόδοξου πρότζεκτ. Τελικός προορισμός μου το Γιβραλτάρ και το σουρρεαλιστικό αεροδρόμιό του. Το συγκεκριμένο κομμάτι του τριπ ρηπόρτ γράφεται από την αίθουσα αναχωρήσεων του Gatwick North. Έχει προηγηθεί μία πτήση με την British Airways και μάλιστα ήταν η πρώτη μου.

BA 0631 Y 27FEB ATHLHR 08:55-11:00

Έχοντας κάνει ηλεκτρονικό check-in από την Παρασκευή το πρωί, δεν βιαζόμουν και τόσο να φτάσω στο Υπεραεροδρόμιο των Μεσογείων. Μία ώρα πριν την αναχώρηση, έμπαινα στο P3 και χωρίς άλλες καθυστερήσεις, πέρασα κατ’ ευθείαν στην Α08, μετά από ένα πολύ σύντομο έλεγχο ασφαλείας. Γνώριζα προκαταβολικά ότι η πτήση θα είχε πληρότητα 100%, λόγω του Τριημέρου της Καθαράς Δευτέρας, όπου κάποιοι (συμπεριλαμβανομένου και εμού του ιδίου) κάναμε τετραήμερο, πενθήμερο, εξαήμερο, ενδεχομένως επικαλούμενοι την ιερότητα της Παρασκευής (όπως και οι μουσουλμάνοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι -τά ‘χουμε ξαναπει αυτά). Όντως στην πύλη γινόταν ψιλοχαμός. Λογικό, δεν εξεπλάγην. Το G-BZHA είχε αφιχθεί από τις πρώτες πρωινές ώρες, έτσι η επιβίβαση ξεκίνησε στην ώρα της. Υποδοχή από ένα χαμογελαστό πλήρωμα και άμεση κατεύθυνση προς τη 12Α, που θα με φιλοξενούσε για τις επόμενες τέσσερις ώρες. Καλωσόρισμα από το flight deck και από την Ηγουμένη, η οποία ξεκίνησε να μας λέει τι χαρούμενη που ήταν που μας είχε μέσα στο 767 και πόσο υπερήφανη ήταν που είχε μαζί της ένα καταπληκτικότατο πλήρωμα, το οποίο και μας παρουσίασε. Το ίδιο περίπου καλωσόρισμα είχα βιώσει πίσω στο 2005, όταν η Gudrun (σωσίας του Μπέννυ Χιλλ) μας καλωσόριζε στην πτήση της Icelandair, από την Κοπεγχάγη για το μακρυνό Keflavik. Γενικά, αυτή η πτήση μου έφερε αρκετές αναμνήσεις, επιστρέφω όμως στο σήμερα, καθ’ ότι συγκινούμαι που τα θυμάμαι. Βέβαια η Ηγουημένη παρέλειψε να μας πει ότι με ένα από τα 763 της BA είχε ταξιδέψει και ο σύντροφος Λιντβινένκο, αφού πρώτα είχε καταναλώσει ορισμένα σφηνάκια με ραδιενεργό πολώνιο, αλλά ας μην το σχολιάσουμε. Η Hγουμένη έδινε εντολές στο πλήρωμα «με το Σεις και με το Σας» (π.χ. Cabin Crew, could you please check and report, thank you so much) και εγώ παρατηρούσα την κουρασμένη καμπίνα του G-BZHA, με αναπόφευκτη τη σύγκριση με την καμπίνα ενός 763 της Aeroflot που μας είχε πετάξει από τη Μόσχα στο Πεκίνο, πίσω στο 2007. Η καμπίνα που έβλεπα σήμερα, με απογοήτευσε λιγάκι, παρ’ όλα αυτά, δεν θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω την αθλιότητα-αχρηστία-θρασύτητα εκείνου του πληρώματος της Αεροφλότ, εκείνο το βράδυ του 2007. Η Ηγουμένη συνέχιζε να μιλάει για το τι θα δούμε, τι θα φάμε, τι Duty Free θα προσπαθήσουν να μας πουλήσουν, μόνο τι χρώμα βρακί φορούσε δε μας είπε. Εκείνη την ώρα ήταν που η μυρωδιά από το ζεστό πρωινό μας είχε σπάσει τα ρουθούνια.

Push-back στις 08:55, ακριβώς στην προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης. Rotation από τον 03R και απογείωση. Κατόπιν πορεία πάνω από Ραφήνα, κατόπιν αριστερή στροφή, πτήση πάνω από Δυτικά Προάστια, Εθνική Οδό Αθήνων-Κορίνθου, είσοδος στον Κορινθιακό με ονειρικές εικόνες της Ορεινής Κορινθίας, του Χελμού, του Φαραγγιού του Βουραϊκού και του νησιού Τριζόνια, με τη γέφυρα Χαρίλαος Τρικούπης στο βάθος (φωτογραφία ή και σε βίντεο).

Κάπου πάνω από τον Αμβρακικό, έχασα τη μπάλα λόγω νεφώσεων και σερβιρίσματος του πρωινού. Κι εδώ ήταν που η BA με πήγε πίσω, στα παλιά καλά χρόνια όπου οι αεροπορικές εταιρείες σέρβιραν αξιοπρεπή και ζεστά γεύματα που χαιρόσουν να απολαμβάνεις. Ο ογκωδέστατος δίσκος περιλάμβανε ομελέτα με μπέικον, μανιτάρια, λουκάνικα, ψωμάκι, μαρμελάδα, μέλι, βούτυρο, φρούτα (πεπόνι, πορτοκάλι). Ζητώ χίλια συγγνώμη από το φόρουμ, που δεν έβγαλα φωτογραφία από την καλύτερη στιγμή της πτήσης. Το πρωινό μου θύμισε το αντίστοιχο θρυλικό πρωινό που σέρβιραν οι Κυπριακές Αερογραμμές στη CY312, στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, καθώς και ένα αντίστοιχο που είχα απολαύσει στην ΚΜ837, πίσω στο Μάρτη του 2001, όταν πετούσα από τη Λάρνακα για τη Μάλτα (τώρα υπάρχει η Emirates). Το υπόλοιπο της πτήσης πέρασε βαρετά. Ευτυχώς που το κάθισμά μου ήταν αρκετά άνετο και δε με κούρασε. Η 12Α είναι μία σχετικά καλή θέση, δεδομένου ότι είναι bulkhead, σερβίρεσαι πρώτος, αλλά έχει ένα σημαντικό μειονέκτημα: βρίσκεται πίσω από το μπροστινό galley, με αποτέλεσμα διάφορους ενοχλητικούς θορύβους. Στην προσέγγιση προς το Heathrow κάναμε δύο κύκλους πάνω από τα νοτιοδυτικά περίχωρα του Λονδίνου, ενώ στο βάθος παρακολουθούσες την πυκνή κίνηση προς αυτό. Touchdown στις 10:50 τοπική ώρα και άμεση κατεύθυνση στο T5, με docking στον κυρίως αεροσταθμό. Τι με εντυπωσίασε εδώ: είχες την εντύπωση ότι το Τ5 είναι ένα αεροδρόμιο από μόνο του. Ο δορυφορικός, κρύβει επιμελώς τους υπόλοιπους τερματικούς και προξενεί μία απατηλή εντύπωση ηρεμίας. Το εσωτερικό μου θύμισε λίγο το Τ2 του Πεκίνου. Κατευθύνθηκα προς τον έλεγχο διαβατηρίων και από εκεί προς το σταθμό του National Express, απ’ όπου στις 12:00 αναχώρησα για το Gatwick North.

 

[aakunz]

Καθαροδευτέρα "on the Rock": Η Δεύτερη Πτήση

Το συγκεκριμένο κομμάτι γράφεται μετά την άφιξη στο Γιβραλτάρ.

U2 8905 Y 27FEB LGWGIB 14:55-18:50
Έχοντας μία ιδιαίτερα θετική εμπειρία από το Τ5, είναι γεγονός ότι το Gatwick North μου φάνηκε λιγάκι παραμελημένο, ειδικά εκεί που γίνεται ο έλεγχος της easyJet, έδινε μία τριτοκοσμική εντύπωση. Ο έλεγχος ασφαλείας ήταν λίγο κουραστικός και μόλις τελείωσα, αναζήτησα αμέσως μία θέση για να καθήσω και να γράψω το πρώτο μέρος του τριπ ρηπόρτ. Από τις πρώτες στιγμές, μου έλειψε η ηρεμία του Τ5. Το Gatwick North είναι το ακριβώς αντίθετο: πολύς κόσμος, διαρκείς ανακοινώσεις και last and final calls, και πάρα πολλοί ισπανοί. Η 101, από την οποία αναχωρούσε η U2-8905 βρισκόταν στη νέα πτέρυγα, όπου για να φτάσεις χρειαζόταν αρκετό περπάτημα και πολλές κυλιόμενες, δεδομένου ότι έπρεπε να ανέβεις και να κατέβεις τη γέφυρα που ενώνει τη νέα πτέρυγα με το κυρίως Gatwick North. Βέβαια, με €65 που είχα δώσει για τις δύο πτήσεις, αυτό θα έλειπε να είχα και παράπονο. Στην πύλη υπήρχε αρκετός κόσμος. Λόγω Σ/Κ, η πτήση είχε πολύ υψηλή πληρότητα. Η επιβίβαση στο G-EZDH έγινε με τον κλασικό τρόπο της easyJet, δηλαδή με τα groups, κάτι το οποίο τηρήθηκε. Κατάφερα και κάθησα στην 20Α, στο πίσω μέρος του Α319. Δε με τρόμαξε καθόλου το seat pitch, δεδομένου ότι έχω ζήσει τόσο τη Small Class της αξέχαστης Maersk, όσο και το seat pitch των Α320 των Κυπριακών Αερογραμμών. Εδώ λοιπόν πετάμε οικονομικά και no frills. Μην περιμένεις να σου πω πολλά: έδωσα £6.50 για να φάω, βαρέθηκα όσο δεν φαντάζεσαι να βλέπω τις ισπανικές οροσειρές και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω την πορεία που ακολουθήσαμε (υποψιάζομαι Jersey, Βρετάνη, Βισκαϊκό, Κεντρική Ισπανία, αλλά δεν παίρνω όρκο.

Ευτυχώς ήρθε και η προσγείωση στο μαγευτικό Γιβραλτάρ, για να με ανταμείψει για την τρίωρη υπομονή μου μέσα στο G-EZDH. Ό,τι και να πει κανείς για τη μόνη βρετανική κτήση επί ηπειρωτικής Ευρώπης είναι λίγο: το ότι περνούσαμε «ξυστά» πάνω από τα bulk carriers; Το ότι ο βράχος σε εντυπωσιάζει περισσότερο απ’ όσο περίμενες; Το ότι οι αστυνομικοί μιλούσαν μεταξύ τους ισπανικά; Ειλικρινά μπερδεύτηκα, καθώς το ταξί μου ανέβαινε τα στενά ανηφορικά δρομάκια της πόλης για να με φέρει στο ξενοδοχείο μου: το o’ Callaghan Eliott, o οδηγός με ρώτησε: "Why Gibraltar?", "Because it’s different" απάντησα εγώ. "You’ ll soon find out that people here are just like greeks: mediterranean" απάντησε... Ομολογώ ότι είχα αρχίσει να ανησυχώ...

 

[aakunz]

Γιβραλτάρ, Europa Point και άλλες περιπέτειες!

Σήμερα είναι Σάββατο και ο καιρός μας τα χάλασε. Όλη την εβδομάδα έβλεπα κάθε βράδυ το δελτίο καιρού της ΕΤ3 με τον Αρναούτογλου, με τα μάτια καρφωμένα στο κάτω αριστερό μέρος της οθόνης, όπου βρισκόταν η νότια Ιβηρική, όταν φυσικά δε βρισκόταν εκεί ο πισινός του Αρναούτογλου. Φυσικά είχα προετοιμαστεί, αλλά δεν είναι εκνευριστικό να έχεις κάνει ετοιμασίες από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο και να σου τα χαλάει τελευταία στιγμή ο καιρός;

Τέλος πάντων, αποφάσισα να μην πτοηθώ από την αντιξοότητα και ξεκίνησα την πρωινή μου βόλτα στην πόλη. Πρώτη στάση μου το Μουσείο, κάτω από τη Main Street, πολύ κοντά στο ξενοδοχείο Bristol και μία από τις εβραϊκές συναγωγές. Μην περιμένετε να δείτε και πολλά εντυπωσιακά εκθέματα: ένα εισαγωγικό βίντεο, ορισμένα προϊστορικά ευρήματα, μετάλλια και διακριτικά των Άγγλων, στολές και διάφορα άλλα προσωπικά είδη των ναυάρχων, όπως πιστόλια, στολές, καραβάνες, κηροπήγια, μπιζουτιέρες (!) παγούρια και πίπες (ναι, «πίπες» είπα και σταματήστε να γελάτε). Oh, dear, πρέπει να περνούσαν πολύ ωραία τότε στο στόλο, να δεις που από κει εμπνεύστηκε ο Σακελλάριος "την Αλίκη στο Ναυτικό" . Φωτογραφίες δεν έβγαλα (απαγορεύεται, και να είστε σίγουροι ότι παρακολουθούν κάθε σας βήμα εκεί μέσα).

Τα τρία εντυπωσιακότερα -κατ’ εμέ- εκθέματα είναι α) μία μακέτα του Βράχου από τα τέλη του 19ου αιώνα, που καταλαμβάνει τη μεγαλύτερη αίθουσα του Μουσείου, β) το αραβικό χαμάμ στο υπόγειο και γ) μία αιγυπτιακή μούμια που βρέθηκε να επιπλέει από κάποιους ισπανούς ψαράδες στον κόλπο του Γιβραλτάρ. Το διάσημο κρανίο του ανθρώπου του Νεάντερταλ, δεν εκτίθεται, αλλά στη θέση του εκτίθεται το αντίγραφο. Δυστυχώς, η συγκεκριμένη συλλογή ήταν κλειστή σήμερα.

Συνέχισα τη βόλτα μου μέσα στη βροχή. Ξαναβγήκα στη Main Street και κατευθύνθηκα προς την Πλατεία των Πυριτιδαποθηκών (Casemates Square). Από εκεί βγήκα από την παλιά πόλη ελπίζοντας ότι θα έβγαινα στο αεροδρόμιο. Δυστυχώς, δυστυχώς, δυστυχώς, φαίνεται πως η μόνη ευθεία σε αυτή τη χώρα είναι ο διάδρομος του GIB, και αντί για τον αερολιμένα κατέληγα στο λιμένα. Πέρασα από το Victoria Stadium την ώρα που η easyJet προσγειωνόταν. Καταριόμουν την γενικότερη γκαντεμιά που με έδερνε, αλλά ήμουν αποφασισμένος να μην το βάλω κάτω. Πέρασα πεζός το διάδρομο και έφτασα έξω από τον τερματικό του GIB, ειδοποίησα σχετικά το μέλος George, μια και by appointment to His Majesty OveLix, του έχει αποδοθεί ο πολύ τιμητικός τίτλος του "ATAAA GIB", Αποδοχέα Τηλεφωνικών Ανταποκρίσεων Από το Αεροδρόμιο GIB. Για περισσότερες λεπτομέρειες, διαβάζεις το τριπ ρηπόρτ του OveLix με τίτλο "Η Οδύσσεια ενός Παντρεμένου".

Κάθησα μέσα στη βροχή αρκετή ώρα, μέχρι να σταματήσει να ανάβει το εκνευριστικό πράσινο φως. Ρώτησα τον αστυνομικό αν επιτρεπόταν η λήψη, και εκείνος μου είπε να περάσω καλύτερα από την απέναντι πλευρά του δρόμου για να έχω καλύτερη λήψη και λιγότερο κόσμο. Σε άλλες μεσογειακές χώρες και αεροδρόμια (ονόματα δε λέμε) ο αστυνομικός σε στέλνει στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, με εσένα να επικαλείσαι -εις μάτην- προεδρικά διατάγματα. Μέχρι να το περάσω απέναντι, είχα χάσει την τροχοδρόμηση, αλλά όχι και ΑΥΤΟ.

Επέστρεψα στο ξενοδοχείο σαν τον ναυαγό, με το νερό να έχει φτάσει μέχρι εκεί που δεν φαντάζεσαι και δεν θες να ξέρεις. Air Condition, trousers press και βραστήρας (για ζεστό καφέ) είχαν πάρει φωτιά. Κάθισα να γράψω αυτές τις λίγες γραμμές (όλα για την Τέχνη και για σας), ώσπου λίγο αργότερα, σταμάτησε να βρέχει.... Βγήκα και πάλι έξω!

Δυστυχώς, το τελεφερίκ που ανεβάζει τους τουρίστες στη δεύτερη ψηλότερη κορυφή του βράχου ήταν κλειστό λόγω ισχυρών ανέμων. Ζοχαδιάστηκα, δεν το αρνούμαι. Έκανα μια βόλτα στους Βοτανικούς Κήπους Alameda, ένα μικρό παράδεισο, έξω από την παλιά πόλη, κοντά στο σταθμό βάσης του τελεφερίκ.

http://www.flickr.com/photos/29190506@N02/3316494175/
http://www.flickr.com/photos/29190506@N02/3317321550/

Σύντομο πέρασμα και από το Κοιμητήριο του Τραφάλγκαρ, στη μνήμη εκείνων που πέθαναν στην ομώνυμη μάχη. Αξιοπερίεργο βέβαια ότι μόνο δύο απ' όσους αναπαύονται εδώ, πέθαναν στη μάχη του 1805.

Ξαναγύρισα στο τελεφερίκ, μήπως παρ' ελπίδα είχε ξεκινήσει, κάτι το οποίο δεν έγινε σήμερα και αποφάσισα να "πεταχτώ" μέχρι το αεροδρόμιο, μήπως και προλάβω την άφιξη της BA2494. H κίνηση στο δρόμο προμήνυε τις ετοιμασίες για την προσγείωση. Έφτασα τρέχοντας στο διάδρομο, στο τσακ το πρόλαβα.

Αμέσως πήρα το λεωφορείο για το Europa Point, το υποτιθέμενο νοτιότερο άκρο της Ευρώπης. Αυτό φυσικά δεν ισχύει, διότι είναι γνωστό ότι το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης είναι στην Tarifa της Ισπανίας και ότι το νοτιότερο άκρο της Ευρώπης είναι η δική μας Γαύδος. Πέρα από τη μία από τις Ηράκλειες Στήλες, το Europa Point σας προσφέρει απλόχερα, απεριόριστη θέα προς Μεσόγειο, Ατλαντικό και Μαρόκκο, με δεκάδες πλοία να περνούν το separation zone (όπως συμβαίνει με τα οχήματα, όπου οδηγούμε σε μία προκαθορισμένη πλευρά του δρόμου -σαν τους ανθρώπους ή σαν τους Άγγλους-, όπως είχε πει κι ένας φίλος, έτσι και στη ναυτιλία η πορεία των πλοίων σε ένα συγκεκριμένο χώρο ορίζεται από την κατέυθυνσή τους). Στο ίδιο σημείο υπάρχει ένας φάρος του 1841 και ένα τέμενος που χτίστηκε το 1997, με δωρεά του τότε βασιλιά Φαχντ της Σαουδικής Αραβίας.

Η μέρα μου όμως δεν τελείωσε ακόμα. Η BA θα έπρεπε -λογικά- να επιστρέψει στο Λονδίνο, οπότε σκέφτηκα να πάρω το ρίσκο και να επιστρέψω στο αεροδρόμιο με το ίδιο λεωφορείο με το οποίο είχα φτάσει στο Europa Point.
Θα τα καταφέρω άραγε;

Ζητώ συγγνώμη για τα απανωτα posts. Σήμερα πλήρωσα μία συνδρομή ορισμένου χρόνου στο ξενοδοχείο και φορτώνω ταυτόχρονα τις περιπέτειες των τελευταίων ωρών...

 

[aakunz]

BONUS

Ε, ναι λοιπόν, τα κατάφερα! Το λεωφορείο με άφησε στα σύνορα με την Ισπανία. Κατέβηκα αμέσως και έτρεξα προς τα πίσω, κι όχι μόνο πρόλαβα την BA πάνω στο turnaround της, αλλά επιπλέον είχα και ένα έξτρα μπόνους! Τα παρακάτω βίντεο είναι αφιερωμένα εξαιρετικά σε έναν δικό μου άνθρωπο που γιορτάζει σήμερα και μου δίνει όλη τη δύναμη και την αγάπη που χρειάζομαι για το ένα και μοναδικό ταξίδι μου σε αυτόν τον κόσμο. Είναι επίσης αφιερωμένα σε όλους τους καλούς φίλους που γνώρισα μέσω του airliners.gr και του Συλλόγου Φίλων Αεροπορίας "Απογείωση".

Δικά σας!
Δικός σας!

BA Rotation
Runway clear for... crossing

 

[aas59]

Καλό μήνα ,
Ευχαριστούμε για τι ωραίο T.R φίλτατε aakunz , καλή επιστροφή.

 

[flying Doc]

Όλη την εβδομάδα έβλεπα κάθε βράδυ το δελτίο καιρού της ΕΤ3 με τον Αρναούτογλου, με τα μάτια καρφωμένα στο κάτω αριστερό μέρος της οθόνης, όπου βρισκόταν η νότια Ιβηρική, όταν φυσικά δε βρισκόταν εκεί ο πισινός του Αρναούτογλου

Χάθηκε η Πετρουλα βρε Ανδρέα ? Τουλάχιστον όταν ο πισινός της κρύβει το GIB, τα "βουνά" της, κρύβουν την Ανδόρα.

 

[aakunz]

Ενώ όλη τη νύχτα είχαμε ξαστεριά, με ολόκληρο το νυχτερινό Algeciras να φαίνεται από το παράθυρο του δωματίου, η μέρα ξεκίνησε με συννεφιά. Πετάχτηκα μέχρι το σταθμό του τελεφερίκ, περνώντας τα γραφικά δρομάκια της παλιάς πόλης και την Πλατεία του Δημαρχείου, μέχρι που διαπίστωσα ότι το τελεφερίκ δεν θα εκτελούσε για την ώρα, τα δρομολόγια, λόγω άσχημου καιρού. Να σημειωθεί ότι ο καιρός ήταν σαφέστατα βελτιωμένος σε σχέση με χθες. Όταν το τελεφερίκ δεν λειτουργεί, ορισμένα ταξί, σε συνεργασία με κάποιον τουριστικό οδηγό ή γραφείο, αναλαμβάνουν την εκδρομή με minibus. Δεν το έκανα, αφ' ενός γιατί θα έπρεπε για μιάμιση ώρα να είμαι στριμωγμένος με άλλους 10 σε ένα βαν, αφ'ετέρου γιατί ο ήλιος είχε αρχίσει να βγαίνει και εγώ ο αφελής πίστευα ότι το τελεφερίκ θα άνοιγε.

Το μεσημεράκι αποφάσισα να πάρω το λεωφορείο Νο2 για την Άνω Πόλη (Upper Town) και να καταλήξω στο Αραβικό Οχυρό (Moorish Castle), το οποίο δεσπόζει στο βράχο. Όλο αυτό μου κόστισε μόλις £0,90 με επιστροφή. Βαριέμαι να γράφω τη συγκλονιστική ιστορία του Οχυρού, που χτίστηκε γύρω από ένα άλλο οχυρό που είχα χτιστεί το 1160. Το εσωτερικό είναι σαφώς εντυπωσιακό. Μέχρι και βασιλικά λουτρά είχε μέσα. Αυτό όμως που θα σας εντυπωσιάσει περισσότερο, είναι η θέα και ο τρόπος που το μικροσκοπικό αστικό λεωφορείο ελίσσεται στα στενά και ανηφορικά σοκάκια της Άνω Πόλης. Τι λέγαμε; Α, ναι για τη θέα. Για ρίξτε μια ματιά:

Αρχικά έχουμε τη θέα από το οχυρό προς τα Νέα Εδάφη (που δημιουργήθηκαν με τις επιχωματώσεις), το Αεροδρόμιο και την ισπανική πόλη La Línea de la Concepción

Έπειτα έχουμε αυτό το τόσο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτού του τόσο μοναδικού αεροδρομίου.

Εδώ βλέπουμε μια συγκινητική και τρυφερή στιγμή οικογενειακού καβγά. Μου φαίνεται ότι θα εγγραφώ εθελοντής στην Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία. Έχω ταλέντο στο συγκεκριμένο είδος σπόττινγκ ή μου φαίνεται;

Αφού συμβουλεύτηκα το πρόγραμμα των αφίξεων, αποφάσισα να ξαναέρθω το απόγευμα. Έλα όμως που οι προσευχές μου προς το Θεό του Σπόττινγκ και τον Όσιο Σεν Μαρτέν, προστάτη των απανταχού ερασιτεχνών σπόττερς, δεν εισακούσθησαν... Φτάνω λοιπόν το απόγευμα, έχοντας ξεγράψει οριστικά το ότι δε θα ανέβαινα με το τελεφερίκ στο βράχο σε αυτό το ταξίδι, με ελαφριά βροχούλα, η οποία μετά σταμάτησε και μετά ξαναξεκίνησε. Το οχυρό είχε κλείσει, οπότε αποφάσισα να περιμένω λίγο, μήπως και πετύχω καμιά προσγείωση στον 09. Δυστυχώς δεν πέτυχα αυτό που είχα σχεδιάσει, πέτυχα όμως κάτι πολύ καλύτερο.

Πρόκειται για ένα εκπρόσωπο του είδους Macaca Sylvanus. Σας θυμίζει τίποτα; Δυστυχώς σε αυτή τη χώρα που ζούμε, το συγκεκριμένο είδος έγινε γνωστό μέσα από την εκπομπή του γνωστού Τηλεοπτικού Ανθρωποειδούς (ονόματα δε λέμε), που είχε το θράσος και μοντάριζε βίντεο με αυτό το τόσο όμορφο ζώο, άλλοτε με το κεφάλι πολιτικών, άλλοτε με το κεφάλι του Καρβέλα. Μην το ψάχνετε. Είναι πανέξυπνα και πανέμορφα ζώα. Καταλαβαίνουν ότι ασχολείσαι μαζί τους και το παίζουν αδιάφοροι. Μην πέσετε όμως στην παγίδα και τους ταΐσετε, γιατί αν σας πιάσουν, το πρόστιμο μπορεί να φτάσει και τις £500. Ο λόγος είναι απλός: ζουν σε ημιάγρια κατάσταση, είναι φυτοφάγα ζώα, ο Βράχος τους προσφέρει αυτά που χρειάζονται και δε χρειάζεται να μάθουν να εξαρτώνται από σας. Άσε που να τους ταΐζεις ζωικά προϊόντα, όπως το σάντουιτς ή το χάμπουργκερ που πήρες μαζί σου για να φας στην εκδρομή, είναι ενάντια στη φύση και το διαιτολόγιό τους.

Άχρηστη πληροφορία της ημέρας. Τα μέλη του είδους Macaca Sylvanus, δεν έχουν ουρά. Ο θρύλος λέει ότι έφτασαν στο Γιβραλτάρ από την Αφρική, περνώντας από ένα υποθαλάσσιο τούνελ. Πιο πεζοί επιστήμονες διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, με τη φαιδρή ιστορία ότι δήθεν τους έφεραν οι Βρετανοί από την Αφρική για να τους έχουν ως pets και να εξασκούνται στο σημάδι με τα όπλα τους. (Μα είμαστε σοβαροί; Οι Βρετανοι δε φέρθηκαν ποτέ έτσι σε κανέναν!). Άλλος θρύλος λέει ότι όταν εξαφανιστεί και ο τελευταίος πίθηκος από το βράχο, θα έχει έρθει και η ώρα να φύγουν και οι Βρετανοί. Μμμμ, ωραίος παραλληλισμός!

Κι επειδή, ως γνωστόν, Γιβραλτάρ = Βράχος + Μακάκοι, ιδού και το σχετικό βίντεο

Και δύο πανοραμικές φωτογραφίες που τράβηξα από το Αραβικό Οχυρό (Moorish Castle).

H θέα από την ανατολική πλευρά του Οχυρού
και η θέα από τη δυτική και βορειοδυτική

Αντέχετε κι άλλο; Έχω και κάτι τελευταίες:
ΕΔΩβλέπεις το Οχυρό όπως φαίνεται από την Πλατεία των Πυριτιδαποθηκών, ενώ ΕΔΩ, όπως φαίνεται από τον Εθνικό Δρυμό του Βράχου.

 

[Clansman]

Αγαπητε φίλε aakunz, Καλο μήνα
τιν παρασκευη κατέπλευσα algeciras στο container Terminal τις Μaersk. Και αυτο επειδή ταξιδευα με το καραβακι του father!!!Ωραια ηταν αν και ο χρονος για βολτεσ ηταν μηδενικος...

 

[aakunz]

Επιστροφή στο Λονδίνο

Ένα από τα συναρπαστικότερα πράγματα γύρω από το Γιβραλτάρ, είναι το πόσο μικρό είναι και το πόσο εύκολα μπορείς να μετακινηθείς με τα πόδια, από το κέντρο της Παλιάς Πόλης, στο αεροδρόμιο. Από την Cathedral Sq. ακολουθείς τη Main Street προς τα βόρεια, καταλήγεις στην Casemates Square και μέσω του Landport Tunnel, βγαίνεις στο δρόμο που οδηγεί στα σύνορα με την Ισπανία και το διάδρομο του Αεροδρομίου. Ακούγεται δύσκολο; Σας πληροφορώ ότι όλη απόσταση, μέχρι το συγκεκριμένο σημείο δεν υπερβαινει το χιλιόμετρο και δεν θα σας πάρει πάνω από 7 λεπτά. Από εκεί και μετά, διασχίζεις το διάδρομο και βρίσκεσαι έξω από το κτίριο του αεροσταθμού. Απλά τα πράγματα. Τον ίδιο χρόνο ίσως σου πάρει και αν πας με το λεωφορείο, συν την αναμονή στη στάση και το ενδεχόμενο μποτιλιάρισμα στην περίπτωση που έχει κάποια προσγείωση ή απογείωση και έχει διακοπεί η κυκλοφορία. Όλα αυτά πρόκειται σύντομα να αλλάξουν. Ήδη έχουν ξεκινήσει τα έργα για την κατασκευή του νέου τερματικού, που θα αντικαταστήσει τον παλιό, που θυμίζει έντονα επαρχιακό αεροδρόμιο της δεκαετίας του 1960 ενώ στην τελική φάση, θα γίνει και η υπογειοποίηση του δρόμου που διασχίζει το αεροδρόμιο. Το Γιβραλτάρ θα χάσει κάτι από τη μαγεία που έχει και που το κάνει τόσο μοναδικό. Παρ' όλα αυτά, οι πεζοί θα συνεχίσουν να διέρχονται και στο μέλλον από το διάδρομο (αυτό θα έλειπε!).

Έφτασα με το λεωφορείο στα σύνορα με την Ισπανία στις 11:15. Περπάτησα λίγο προς τα πίσω για να δω την άφιξη της πτήσης της easyJet, η οποία αφίχθη στις 11:25 και επέστρεψα για να περάσω τον έλεγχο ασφαλείας. Είσοδος στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα αναχωρήσεων, δεδομένου, ότι θα είχαμε δύο αναχωρήσεις, μία της easyJet και μία της Monarch.

Επιβίβαση στο G-EZAJ, όπου βρήκα κενή την 09F και παρατήρηση άλλης μίας μικρής αεροπορικής έκπληξης. Μέσα σε όλα αυτά, είχα ξεφύγει από το χαμό της καμπίνας, όπου οικογένειες που είχαν μπει στο Group B, δημιουργούσαν μια μικροαναστάτωση, αφού δεν έβρισκαν θέσεις μαζί. Προσωπικά, έχω αμφιβολίες για το κατά πόσον το σύστημα με τα groups πλεονεκτεί έναντι του seat allocation, ακόμα και για την ίδια την εταιρεία. Έτσι, βρέθηκα με έναν μικρό τύραννο δίπλα μου με τη μαμά και το μικρό αδελφό του μπροστά.

Προηχογραφημένο καλωσόρισμα στα ισπανικά, έπειτα καλωσόρισμα από το πλήρωμα καμπίνας και τον captain. O τελευταίος, μας παρουσίασε το πλήρωμα: “Today, you are going to have Victoria, Jane, Maria and Cat in the cabin” είπε ο κάπταιν κι εμένα το μυαλό μου πήγε ασυνάρτητα σε κάποιο PETC case. Δίπλα μου το PS2 του μικρού είχε πάρει φωτιά, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι το έσβησε μόνος του όταν έγινε η σχετική ανακοίνωση. Προετοιμασία της καμπίνας και ετοιμασία για taxi, ενώ παρακολουθούσα την διακοπή της κυκλοφορίας, ακολούθως την προσγείωση ενός Α320 της ΖΒ κι έπειτα πορεία μέχρι το άκρο του 09. Βασανιστικό rotation 34 δευτερολέπτων και το υπερπλήρες Α319 άφησε το Γιβραλτάρ με πορεία προς κεντρική Ισπανία, Bilbao, Βισκαϊκό, Βρετάνη, Channel Islands και ακολούθως Gatwick, όπου θα φτάναμε μετά από 2:30 ώρες.

Ένα από τα πράγματα που απεχθάνομαι σε αυτή τη ζωή, είναι οι τσίχλες και η μυρωδιά τους (ιδιαίτερα η φράουλα) και ο μικρός δίπλα μου ήταν φανατικός του σπορ. Σα να μην έφτανε αυτό κάποιος είχε φάει κάτι, που μάλλον τον είχε πειράξει, με αποτέλεσμα μία φρικτή μυρωδιά κλούβιου αυγού να έχει κατακλύσει την καμπίνα. Με τι κουράγιο να ψωνίσεις κάτι από το easyBistro; Άσε καλύτερα. Κάποια στιγμή μία εμετική μυρωδιά ήρθε να ολοκληρώσει το βαρύ κλίμα της καμπίνας και ο μικρός μπροστά ήταν ο υπαίτιος. Ανθρώπινα αυτά. Το πλήρωμα ήρθε να βοηθήσει στον καθαρισμό του μικρού και η ευτραφής αεροσυνοδός κατεύθασε στο χώρο του εγκλήματος με σπρέυ, βούρτσες και πανιά για να καθαρίσει. Όταν όμως έχεις ένα τέτοια εκρηκτικό κοκτέιλ να πλανάται στον αέρα, νομίζεις ότι η πτήση takes forever.

Παρά τις αντιξοότητες, η πτήση έφτασε στο Gatwick με 10 λεπτά καθυστέρηση. Αποβίβαση, ατελείωτο περπάτημα μέχρι το immigration και “σάπισμα” σε μία ήσυχη γωνιά στις αφίξεις, μέχρι να έρθει το National Express για το T5.


COMING UP NEXT:
T5: τα αεροδρόμια, όπως θα έπρεπε να είναι!
BA: the sun never sets on the British Empire

 

[OveLix]

Οι υπερπαραγωγές του υπερπράχτορα είναι πάντοτε υπέροχες.