Με τη Lufthansa στην εξωτική Άγκυρα

[aakunz]

Η τριήμερη αρπαχτή που θα διαβάσετε είναι άλλη μία καθυστερημένη τζάμπα υπερπαραγωγή επικών διαστάσεων, όπου το τριήμερο έγινε μονοήμερο κι αυτό με την ψυχή στο στόμα. Αιτία ήταν το ότι το απαράδεκτο Miles & More δε μου έδινε θέσεις προκειμένου να ταξιδέψω στην εξωτική Άγκυρα μέσω της Κωνσταντινούπολης, όπως θα ήταν και το απολύτως λογικό, αλλά μέσω Μονάχου, με πτήσεις της ίδιας της Lufthansa κι όχι της συνεργάτιδας Türk Hava Yolları. Βλέποντας και μόνο στο χάρτη τις πόλεις που εμπλέκονταν στο δρομολόγιο καταλαβαίνεις το παράλογο του θέματος. Το μόνο που με αποζημίωνε για τις πτήσεις ήταν ότι για την αερομεταφορά δεν είχα πληρώσει ούτε ένα ευρωλεπτό, δεδομένου ότι πλήρωνα με μίλια (28.000 + 12.000 φόροι), όταν ο Τούρκος ήθελε €438 για να με πετάξει με το ραχάτι και το αραλίκι μου και προπαντώς με ασφάλεια στο εξωτικό και αινιγματικό αεροδρόμιο Esenboğa, το αεροπορικό κόσμημα του οροπεδίου της Ανατολίας και υπερχάμπ της AnadoluJet.

Αν έχεις διαβάσει το “Ντιβάνι” του Ίρβιν Γιάλομ, σίγουρα θα θυμάσαι την ιστορία της Μπελλ, η οποία προκειμένου να γεμίσει τα “κενά” του εαυτού της, έκανε διάφορα ριψοκίνδυνα και αυτοκαταστροφικά, όπως φλερτ με αγνώστους νταλικιέρηδες στην Εθνική Οδό, που δεν ήταν ακριβώς φλερτ αλλά ολόκληρα πάρτυ με γνωστό ελληνικό οινοπνευματώδες (έλα τώρα που δεν κατάλαβες), ναρκωτικά, απόπειρες αυτοκτονίας κλπ. Κάτι τέτοιο θα έκανα κι εγώ: ή θα φλερτάριζα επί τρίωρο με την γνωστή-άγνωστη, αυτοκαταστροφική κι απρόβλεπτη Τουρκ Χαβά (με όλα τα συνεπακόλουθα της ολέθριας και ριψοκίνδυνης σχέσης) πληρώνοντας €348 ή θα έκανα επτά ώρες άγριο φλερτ με την απελευθερωμένη γερμαναρού Lufthansa (με μία διακοπή στο Μόναχο). Προτίμησα τη δεύτερη, η οποία προσέφερε παρατεταμένη διάρκεια και το έκανε και δωρεάν (πληρωνόταν σε είδος, δηλαδή σε μίλια).

Για οικονομία χρόνου και για να αποτρέψω ορισμένους από εσάς να κόψετε φλέβες, θα παραλείψω εσκεμμένα τις πτήσεις από και προς Μόναχο, μήπως και σώσω κόσμο και διατηρήσω σταθερό τον αριθμό μελών του fan club μου. Παρ' όλα αυτά δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να μη σας περιγράψω την έκφραση της checkinατζούς 05:30 τα χαράματα στο υπερχάμπ ΑΙΑ, όταν έβλεπε τον τελικό προορισμό ESB και το “τι να σας πω, ομολογουμένως είναι ένας πρωτότυπος τρόπος να πάτε” που εκστόμισε. Θέλω να πιστεύω ότι δεν εννοούσε “α τον κακόμοιρο, ελπίζω να μην τον πετύχω σε κανένα από τα group therapies ανώνυμων επιβατών με Σύνδρομο Οικονομικής”.

< εδώ πετάμε με το D-AIRF>

Φτάνω στο πανέμορφο Μόναχο, όπου με υποδέχονται τα εντυπωσιακά stands δωρεάν διανομής καφέδων και εφημερίδων της Lufthansa. Είχε προηγηθεί και “έκτακτος” έλεγχος διαβατηρίων στην πύλη εισόδου και άλλος ένας λίγο αργότερα (κανονικός αυτή τη φορά), δεδομένου ότι θα έφευγα από την περιοχή Schengen. Το Τ2 είναι λειτουργικότατο, εντυπωσιακότατο και χωρίς επιπρόσθετους εκνευριστικούς ελέγχους ασφαλείας, τουλάχιστον μέχρι και το σημείο που θα έμενα μέχρι την επόμενη αναχώρηση. Βρήκα μια πρίζα, άνοιξα τον υπολογιστή, ζοχαδιάστηκα για τα κερατιάτικα που μου ζητούσαν για να συνδεθώ με το υπερπέραν (πού 'σαι Βενιζέλε με τα δωρεάν 45 λεπτά σου!) και είδα δύο σωσμένα επεισόδια της Αίγια Fuxia (γνωστό κυπριακό σήριαλ που γράφει ιστορία με τη μάνα-μου-κάηκε-η-λαγάνα υπόθεσή του στη μαρτυρική Μεγαλόνησο). Εκεί λοιπόν που ο Δημητρός παρουσία της Πελλομαλλούς και του Βαντζιελλή έκανε πρόταση γάμου στη Ππιννού χωρίς να ξέρει ότι η Ππινού είναι λογοδοσμένη και ότι η Παντελού, κόρη του Μιχαήλη του Πάντζιαρρου, είναι έγκυος από το Λεοντή (τό 'χετε, τό 'χετε, συνειδητοποίησα ότι είχε φτάσει η ώρα να επιβιβαστώ.

Πτήση LH3360 09.10.2009 MUC-ESB 1125-1515
Αφήνουμε λοιπόν την κυπριακή σαπουνόπερα (ζήσαμε να το δούμε κι αυτό) στη μέση και περνάμε την πύλη, μπαίνουμε στον πύργο όπου βρίσκεται η γέφυρα επιβίβασης και ω του θαύματος, έπρεπε να πάμε λεωφορειάτοι. Κατεβαίνουμε σκάλες μπαίνουμε στο bio-fuel λεωφορείο, τρώμε ψοφόκρυο μέχρι να κλείσουν τις πόρτες. Κλασσικό -διακριτικό εννοείται- στυλιστικό screening συνεπιβατών: στις πτήσεις αυτές φοριέται πολύ το Gastarbeiter look, ενώ στις γυναίκες φοριέται φανατικά η μαντήλα και ένα παιδί που σκούζει, για αξεσουάρ. Δύο στα τρία ζευγάρια έχουν παιδάκια που σκούζουν. Στις τουρκικές εταιρείες χαμηλού κόστους (Gastarbeiter Charters) το ποσοστό είναι εννιά στα δέκα και τα ζευγάρια είναι πολύτεκνα: “μάμησέ τα” ή “σιχτίρ” όπως λένε στην τοπική γλωσσα. Ευτυχώς είχαμε και δυτικοευρωπαίους σε υπολογίσιμο ποσοστό που πρόλαβαν και τσίμπησαν τα εισιτήρια πριν προλάβουν κι άλλες οικογένειες με σκασμένα. Περάσαμε από κάτι υπόγεια, βγήκαμε σε κάτι δρόμους όπου έβλεπες περισσότερα αυτοκίνητα παρά αεροπλάνα (Πάει, λέω, χάσαμε το δρόμο, βγήκαμε στο Autobahn, απ'τη Φρανκφούρτη θα φύγουμε). Κάποια στιγμή φτάσαμε στο D-AILK ένα υπερσύγχρονο Α319 που θα μας πήγαινε στην Ανατολία.

Εκεί λοιπόν που νόμιζα ότι οι δύο κενές θέσεις δίπλα θα έμεναν αδειες (καθόμουν στην 22Α), νά'σου και παρέα ηλικιωμένων δυτικοευρωπαίων. Το look ήταν μούσι, καπέλο αλπινιστή κι ορειβατικές μπότες. Ένας εξ αυτών κάθεται δίπλα μου αφήνοντας τη μεσαία κενή. Μπροστά, το κλασσικό ζευγάρι με το μούλικο να σκούζει και ο διπλανός βγάζει το ορειβατικό το άρβυλο, 48 νούμερο παπούτσι. Ήρθε το τέλος! Κάνω την προσευχή μου να βουλώσουν τα ρουθούνια μου, αναπολώντας την Τουρκ Χαβά και την ασφάλειά της που τόσο απερίσκεπτα περιφρόνησα και συνειδητοποιώ ότι εν τέλει δεν μύριζε τίποτα. Ο κύριος άρχιζει να μιλάει στους απέναντι. Γερμανικά δεν ήταν (το αναγνωρίζεις από την παρήχηση συμφώνων χ φ π τ sch) αντιθέτως ήταν μία γλώσσα που έμοιαζε με λόξυγγα με μακρά φωνήεντα: ήταν ξεκάθαρο, ήταν δανοί! Ακολουθεί καλωσόρισμα στα γερμανικά και ηχογραφημένο στα τουρκικά. Έπεται safety demo σε γερμανικά και αγγλικά (ούτε λόγος για IFE) και ακολουθεί τροχοδρόμηση και απογείωση από τον 08R. Σύντομα ξεκινάει το σερβίρισμα με επιλογή γεύματος (χορτοφαγικό με ζυμαρικά ή κοτόπουλο με ζυμαρικά) ενώ σερβιρίστηκαν και τα κλασσικά αναψυκτικά και νερά τα οποία έρρεαν άφθονα. Το πλήρωμα ήταν κλασσικά γερμανικό (το εξελιγμένο μοντέλο όμως), που αν το έβλεπε η “Grande Damme” της ΟΑ θα έκανε χαρακίρι (είχε και άνδρες, είχε και χαμόγελα, είχε και αγάπη για δουλειά, είχε και χιούμορ, είχε και τα “παραπανίσια” χρονάκια που εγώ τουλάχιστον εκλαμβάνω ως “παραπανίσια εμπειρία”). Πώς βλέπεις τα “Κορίτσα”; Καμία σχέση!

Κάπως έσπασε ο πάγος με το δανό και η συζήτηση που ακολούθησε είχε τη γνωστή και γνώριμη θεματολογία του ΚΑ.ΦΕ. ΣΚΑ.ΤΟΥ. (KΑngerlussuaq, ΦΕρόες, ΣΚΑνδιναβία, ΤΟΥρκία). O τύπος έκανε κάτι μπίζνες στη Γροιλανδία και είχε εντυπωσιαστεί που ένας έλλην είχε βρεθεί εκεί. Μου είπε ότι θα πήγαιναν στην Άγκυρα και από εκεί θα ξεκινούσαν το γύρο της Ανατολίας με έμφαση στην Καππαδοκία. Του εξήγησα ότι το Esenboğa δε συνδέεται με μετρό με την πόλη (αυτά που ξέρατε εκεί στην Κοπεγχάγη να τα ξεχάσετε, εδώ είναι Τουρκία, δεν είναι παίξε-γέλασε) και φυσικά του έδειξα πως προφέρονται τα τουρκικά γράμματα. Τότε ήταν που μου δέχθηκα την ερώτηση-γροθιά:

-“Πότε θα κάνετε πιο απλά τα ελληνικά;”
-“Δηλαδή;” ρώτησα...
-“Να χρησιμοποιήσετε το λατινικό αλφάβητο”
-“Γιατί”
-”Γιατί είναι πολύ δύσκολο το δικό σας”
-”Ε, και;”
-”Οι ευρωπαίοι δυσκολεύονται να το μάθουν”
-”Κι εσείς πότε θα βγάλετε εκείνα τα παράξενα γράμματα που έχετε;”
-”Τα ποια”
-”Εκείνο το Æ, το άλλο το Ø και εκείνο το απαράδεκτο Å. Αφού το προφέρετε “ο” γιατί δεν το γράφετε και “ο” και πρέπει να έχετε παραπάνω γράμματα;"

Αποτέλεσμα: η συζήτηση χόντρυνε άγρια και κάπου πάνω από την Κωνσταντινούπολη είχαμε φτάσει να μιλάμε για τα κινέζικα ιδεογράμματα που δεν αντιπροσωπεύουν ήχους άλλα έννοιες, άρα ο κινέζος του Πεκίνου που στέλνει γράμμα στον κινέζο της Σαγκάης, ενώ μιλούν διαφορετικές διαλέκτους, μπορούν να συνεννοηθούν καλύτερα διαβάζοντας το γράμμα, παρά μιλώντας στο τηλέφωνο. Μιλάμε και γαμώ τη θεματολογία. Συσσωρευμένες γνώσεις γλωσσολογίας, διαλεκτολογίας, τουρκικής κοινωνιολογίας, κεντρασιατικής ανθρωπογεωγραφίας και αεροδρομιολογίας είχαν βγεί πάνω στο (αεροπορικό) τραπέζι. Μόνο για το νέο σύστημα κρατήσεων της Aegean και τις κομπίνες στο televoting στη Eurovision δε μιλήσαμε (Δανός: "εσείς τολμάτε και μιλάτε που ανταλλάσσετε 12άρια με την Κύπρο και στέλνετε την Απόλυτη, πότε με την Κύπρο και πότε με την Ελλάδα;”... Εγώ: ”κι εσείς ανταλλάσσετε 12άρια με Ισλανδία, Σουηδία, Νορβηγία και πάντα τελευταίοι βγαίνετε!”). Αν σκεφτείς ότι στο ταξίδι της Air Greenland καθόμουν δίπλα σε ζευγάρι μορμόνων που προσπαθούσαν να μου κάνουν in-flight προσηλυτισμό, τότε αυτό που βίωνα ήταν τεράστια επιτυχία! Τότε ήταν που ξεκίνησε και η κάθοδος. Καθώς η γεωμορφολογία υψομετρικά ανέβαινε, εμείς κατεβαίναμε. Τα τραπεζάκια έκλεισαν, μαζί και οι απύθμενου επιστημονικού υποβάθρου συζητήσεις. Οι πρώτες αναταρράξεις έκαναν την εμφάνισή τους και ομολογώ ότι βλέποντας το οροπέδιο της Ανατολίας και τρώγοντας τέτοιο κούνημα, ένοιωθα απελπιστικά άβολα καθ' ότι το τοπίο είναι λίγο σεληνιακό, ενώ πού και πού βλέπεις και διάφορα αγροκτήματα μέσα σε δάση από έλατα και τεράστια χωράφια του τύπου Happy Farm στο Facebook.

Touchdown στον 21L. Οι διάδρομοι του Esenboğa έχουν ίδιο προσανατολισμό με εκείνο του Βενιζέλου, ο τερματικός έχει ανάλογο μέγεθος (18 γέφυρες επιβίβασης αυτοί, 14+10 άχρηστες εμείς) και το επίπεδο των αφίξεων είναι στο ισόγειο αλλά κάπου εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες. Ο έλεγχος διαβατηρίων είναι ένα τεράστιο αίθριο με εσωτερικό κήπο που αφήνει το φυσικό φως να φτάσει μέχρι κάτω. Την ευχάριστη αίσθηση της υποδοχής έρχεται να καταστρέψει ο στραβομουτσουνιασμένος μπουνταλάς αστυνομικός που μπλέκεται με τις σφραγίδες των προηγούμενων ταξιδίων και εκεί που με κρατούσε επί τρίλεπτο να περιμένω και ήταν έτοιμος να σηκωθεί για να με πάει στον προϊστάμενο, βρήκε επιτέλους την τελευταία μου έξοδο και με άφησε να περάσω σφραγίζοντας μία νέα είσοδο. (Μέρφυ, δε σε φοβάμαι!)

Η αίθουσα των αφίξεων είναι φτωχή. Δεν έχει καταστήματα, δεν έχει διαφημίσεις, δεν έχει τίποτα, πέρα από ένα τεράστιο πίνακα αφίξεων και καλογυαλισμένα πατώματα και μάρμαρα. Σα μαυσωλείο ένα πράμα. Ρίχνω μία ματιά στον πίνακα, το μόνο πράγμα που μπορούσα να ρίξω μια ματιά και είχε ενδιαφέρον (το άλλο πράγμα που μπορούσα να δω με κάποιο ενδιαφέρον ήταν οι αυτόματες πόρτες που ανοιγόκλειναν) συνειδητοποίησα ότι τελικά το λευκό Α300 που ήταν δίπλα μας, είχε αφιχθεί από την Καμπούλ και το επιβεβαίωναν μία γυναίκα με μπούρκα και ένας αφγανός με ενδυμασία pashto που κάθονταν οκλαδόν έξω από τη στάση των λεωφορείων της Havaş.

Μπήκα στο λεωφορείο για το κέντρο. Η πρώτη μέρα είχε σχεδόν πάει χαμένη.

Καλωσήρθατε στην Άγκυρα!

 

[NFEEFE]

Οπως παντα απλαυστικος και ακομα δεν αρχισε το trip report...!
Μα που βρηκαν και σε εβαλαν διπλα..?Κι εμενα μου ειχε τυχει να καθισω διπλα σε μια ηλικιωμενη που δεν το μονο που δεν εμαθε για μενα, η τουλαχιστον δεν ζητησε να το μαθει, ηταν το Ε9 μου!

 

[Hunting a Shadow]

Δε μπορώ να καταλάβω. Τους συνεπιβάτες σου τους διαλέγεις ή σε διαλέγουν; Γιατί οι δικοί μου είναι τόσο βαρετοί; Θέλω κι εγώ διαλόγους για ταξίδια στο Λάος και Φοινικικά αλφάβητα

 

[aakunz]

Στις δύσκολες μέρες του αεροπορικού ταξιδιού αγαπητοί φίλοι, οι συζητήσεις με τέτοιους επιβάτες σαν το δανό είναι second best choice μετά την "άδεια θέση" που ομολογουμένως προτιμούμε εγώ και ο ανθρωποδιώχτης που κουβαλάω. Πάντως, αν θες να με καταστρέψεις ή να με εκδικηθείς για κάτι κακό που σου έχω κάνει, μπορείς να με καθήσεις δίπλα σε μία από τις παρακάτω περιπτώσεις:
α) δαιμονισμένα μωρά
β) ελληνάρες μαζί με άλλους ελληνάρες πέντε σειρές πίσω (ό,τι χειρότερο μπορεί να μου τύχει)
γ) αδιάφορους γονείς οι οποίοι δεν δείχνουν το παραμικρό ενδιαφέρον για τα σατανικά τετράχρονα που καταστρέφουν το ζεν της πτήσης.

Επιστρέφουμε στα του ταξιδιού με μία σύντομη ξενάγηση της Άγκυρας (ό,τι πρόλαβα να δώ, γιατί είχαμε και δουλειές)

Μόλις το άνετο πούλμαν της Havaş φύγει από το αεροδρόμιο, έρχεται η απομυθοποίηση. Το τοπίο γίνεται άγονο και θυμίζει στέπα. Λίγο αργότερα, ο αυτοκινητόδρομος αρχίζει να ανεβοκατεβαίνει υψώματα και στροφές. Είναι ξεκάθαρο ότι η Άγκυρα είναι χτισμένη σε ένα οροπέδιο. Οδηγούμε προς την πόλη κατά μήκος μίας κοιλάδας. Ανά τακτά διαστήματα βλέπουμε να επαναλαμβάνεται η ίδια εικόνα μιας πεζογέφυρας παρόμοιας με εκείνη που έχει σχεδιάσει ο Καλατράβα στη Μεσογείων. Πρέπει να είδα τουλάχιστον 25 από αυτές καθώς περνάμε μέσα από χωριά. Σε κάποια στιγμή, ο αυτοκινητόδρομος γίνεται μία φαρδιά λεωφόρος, ενώ δύο λεπτά αργότερα βρισκόμαστε -σχεδόν ξαφνικά- στο κέντρο της Άγκυρας, την Πλατεία του Έθνους (Ulus Meydanι).

To κυκλοφοριακό είναι έντονο παρά το ότι οι λεωφόροι είναι τεράστιες. Παίρνω ταξί για να πάω στο ξενοδοχείο. Κανονικά είχα κανονίσει να μείνω στο Radisson Blu Ankara στο Ulus, αλλά τελευταία στιγμή, αποφάσισα να κλείσω δωμάτιο στα πιο ανθρώπινα νότια προάστια, κατόπιν προτροπής φίλου. Δεν υπάρχουν ίσιοι δρόμοι, παρά μόνο ανηφόρες, κατηφόρες και στροφές. Το ταξί περνάει από τη συνοικία των Υπουργείων (όλα μαζεμένα στην ίδια περιοχή). Άλλοτε βλέπεις πάρκα, άλλοτε γυάλινα κτίρια, άλλοτε τερατώδη συγκροτήματα πολυκατοικιών. Μετά από αρκετή ώρα και έχοντας διανύσει ελάχιστα χιλιόμετρα, φτάσαμε στο προάστιο του Kavaklιdere, όπου και βρισκόταν το Divan Ankara, δίπλα από το Sheraton. To Divan είναι αξιοπρεπέστατο, με φουτουριστική αρχιτεκτονική, ευρύχωρα δωμάτια με λειτουργικό μπάνιο και μία τεράστια ντουζιέρα με rain effect στην υπηρεσία του άπλυτου και ταλαιπωρημένου ταξιδιώτη. Πραγματικά από τις καλύτερες επιλογές που έχω κάνει στα ταξίδια μου και σε πολύ καλή τιμή (περίπου €80 το Queen Size δωμάτιο). Σχεδόν απέναντι από το ξενοδοχείο βρίσκεται το Πάρκο των Κύκνων (Kuğulu Park), μία μικρή όαση ηρεμίας στην καρδιά του Kavaklıdere με μία λίμνη με τα συμπαθέστατα πτηνά. Δεν απορώ πλέον γιατί οι κάτοικοι αγαπούν τόσο πολύ αυτή τη γωνιά της πόλης. Προς τα βόρεια, εκτείνεται η οδός Tunalι Hilmi, ο εμπορικότερος δρόμος της Άγκυρας, που οδηγεί προς το κέντρο και την πλατεία της Ερυθράς Ημισελήνου (Kızılay), αφού περάσει από το Kocatepe Camii, το μεγαλύτερο τζαμί της Τουρκίας. Η περιοχή είναι μικτής χρήσης (οικιστική και εμπορική). Τα γραφεία βρίσκονται στο κέντρο. Προς τα νότια, λίγα μέτρα από εκεί που τελειώνει το Kuğulu Park βρίσκεται το προάστιο Çankaya, με τα πάρκα και τις λεωφόρους με κέδρους και έλατα, τις πρεσβείες, το προεδρικό μέγαρο και το εμπορικό κέντρο Atakule. Μία πραγματικά όμορφη περιοχή που δεν έχει καμία σχέση με το χάος του κέντρου.

Το περιορισμένο μετρό έχει δύο γραμμές (Ankara Metrosu & Ankaray) και καλύπτει το κέντρο από τα ανατολικά προς τα δυτικά. Υπάρχει πρόβλεψη για επέκταση προς τα νότια, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν προοπτικές υλοποίησης για το εγγύς μέλλον.

Η Άγκυρα είναι κυρίως γνωστή στους τουρίστες για τρία πράγματα: το πρώτο είναι η Παλιά Πόλη, δηλαδή το ιστορικό κέντρο, που οποία βρίσκεται (surprise – surprise!) πάνω σε έναν από τους λόφους και ξεκινάει από τα βορειοδυτικά του Ulus. Στην Παλιά Πόλη βρίσκεται ένα φρούριο και το δεύτερο, ίσως και σημαντικότερο από τα αξιοθέατα της πόλης: το Μουσείο των Πολιτισμών της Ανατολίας, ένα βραβευμένο μουσείο που περιλαμβάνει χειροτεχνήματα από όλη τη Μικρά Ασία από την παλαιολιθική εποχή.

Για το τρίτο αξιοθέατο θα αφιερώσω την επόμενη δημοσίευση, μαζί με πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Μέχρι τότε, δείτε ένα βιντεάκι για την εξωτική Άγκυρα, με τη Vega να τραγουδάει το ομώνυμο τραγούδι.

[συνεχίζεται]

 

[aakunz]

Στο Anıtkabir

Σε σχέση με την Κωνσταντινούπολη, τα αρχαιολογικού ενδιαφέροντος μνημεία της Άγκυρας είναι ελάχιστα και ανάγονται στη ρωμαϊκή κυρίως περίοδο. Η Άγκυρα έχει το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης αλλά είναι κι εδώ ορατή η έλευση εσωτερικών μεταναστών από την Ανατολία. Ένα από τα πράγματα που με εντυπωσίασαν ήταν ότι σε σχέση με την Πόλη, οι μεγαλύτεροι δρόμοι εδώ ονομάστηκαν από τους ήρωες του Πολέμου της Σωτηρίας (Kurtuluş Savaşı) και τους πολιτικούς των πρώτων χρόνων της Τουρκικής Δημοκρατίας (πριν αρχίσουν τα πραξικοπήματα). Ο “Πόλεμος της Σωτηρίας” ήταν ο πόλεμος που κήρυξε ο Μουσταφά Κεμάλ στις ξένες δυνάμεις που εισέβαλαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ως νικήτριες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ανάμεσά τους ήταν φυσικά και η Ελλάδα, με την έκβαση που λίγο-πολύ γνωρίζουμε όλοι.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό είναι ότι σε σχέση με την “αστυνομοκρατούμενη” Κωνσταντινούπολη, η Άγκυρα είναι περισσότερο “στρατοκρατούμενη”. Εδώ άλλωστε βρίσκεται η έδρα της κυβέρνησης, τα υπουργεία, η Εθνοσυνέλευση και το Anıtkabir, το σημαντικότερο αξιοθέατο της πόλης, το οποίο σε εμάς είναι πιο γνωστό ως το “Μαυσωλείο του Atatürk”, ο ιερότερος τόπος της πολιτικής θρησκείας του Κεμαλισμού. Το Anıtkabir θεωρείται ως ένα από τα εντυπωσιακότερα δείγματα μνημειακής αρχιτεκτονικής παγκοσμίως.

Με το Ankaray έφτασα στο σταθμό Tandoğan και ακολούθησα τις πινακίδες μέχρι το λόφο Rasatepe, όπου βρίσκεται ο τάφος. Στη βάση του λόφου υπάρχει οδόφραγμα του στρατού, όπου οι επισκέπτες αφήνουν τις τσάντες. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (τουριστικά λεωφορεία), η κυκλοφορία οχημάτων στο δρόμο προς τον τάφο απαγορεύεται. Αφού λοιπόν άφησα την τσάντα μου στο φυλάκιο, πήρα το δρόμο για την κορυφή του λόφου, ένας ευχάριστος περίπατος μήκους περίπου ενός χιλιομέτρου, ανάμεσα σε χιλιάδες δέντρα. Το τοπίο είναι πραγματικά ειδυλλιακό και δε σε προϊδεάζει για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Πλησιάζοντας στην κορυφή, διακρίνονται τα τείχη του Μαυσωλείου και η είσοδος. Έχεις την αίσθηση πως μπαίνεις σε ένα φρούριο. Στις δύο πλευρές της εισόδου βρίσκονται δύο πύργοι με την τιμητική φρουρά και δύο συμπλέγματα γλυπτών. Στα αριστερά βρίσκονται τρεις άνδρες (ένας χωρικός, ένας διανοούμενος και ένας στρατιώτης... τι μου θυμίζει... τι μου θυμίζει) ενώ στα δεξιά βρίσκονται τρεις γυναίκες. Η μία από αυτές κλαίει. Τα δύο συμπλέγματα συμβολίζουν τη θλίψη που ένοιωσε ο λαός της Τουρκίας όταν έμαθε για το θάνατο του Atatürk.

Στο σημείο αυτό ξεκινάει η Οδός των Λεόντων. Οι λέοντες ήταν το σύμβολο εξουσίας των Χετταίων, των αρχαίων κατοίκων της Ανατολίας. Το πλακόστρωτο είναι κατασκευασμένο κατα τέτοιο τρόπο ώστε να επιβάλλει (sic) το δέοντα σεβασμό προς το χώρο (!). Πως γίνεται αυτό; Είναι πολύ απλό. Ανάμεσα στις πέτρες φρόντισαν (άκουσον άκουσον) να αφήσουν διάκενο 5 εκατοστών, ώστε να αναγκάζεσαι να πηγαίνεις αργά και προσεκτικά για να μην πάθεις κανένα διάστρεμμα. Επικίνδυνη μέθοδος, αλλά εδώ αν δεν μπορείς να εμπνεύσεις το σεβασμό, χρειάζεται μάλλον να τον επιβάλεις με διάφορα τεχνάσματα. Στο τέλος της Οδού των Λεόντων, σε υποδέχονται δύο ακόμα πύργοι και ένας άγγελος.

Αμέσως μετά, ο επισκέπτης βρίσκεται στο Πεδίο των Τελετών. Το περιστύλιο έχει δύο πύργους στα δεξιά, ανάμεσα στους οποίους βρίσκεται ο τάφος του İsmet İnönü. Απέναντι ακριβώς βρίσκεται το Μαυσωλείο. Η οροφή του περιστυλίου είναι διακοσμημένη με εντυπωσιακά ψηφιδωτά, ενώ σε έναν από τους πύργους βρίσκονται τα αυτοκίνητα του Atatürk. Μπήκα μέσα στο Μαυσωλείο, όπου και είδα τον τεράστιο όγκο γρανίτη βάρους 40 τόννων, που βρίσκεται επάνω από τον οκταγωνικό νεκρικό θάλαμο. Η τεχνοτροπία των αναγλύφων είναι λιτή αλλά εντυπωσιακή, όμως τα καλύτερα δεν τα είχα δει ακόμα...

Η ουρά για την είσοδο ήταν τεράστια, οπότε αποφάσισα να μην πάω, αλλά να επισκεφθώ το κατάστημα σουβενίρ για να γίνω μάρτυρας της υπερβολής που προκύπτει από την προσωπολατρεία που έχει επιβληθεί: πέρα από τα κλασσικά βιβλία που υποτίθεται ότι είχε γράψει ο Atatürk και που αφορούσαν τη διοίκηση, τη συμπεριφορά, την πατριδογνωσία, τον πατριωτισμό και τον τρόπο ανατροφής των παιδιών, στο κατάστημα θα βρείτε εντυπωσιακά και πολυχρηστικά αντικείμενα: θες παζλ 100 κομματιών με τον Atatürk; To έχουμε! Θέλεις 300 κομματιών; 1000 κομματιών; Κι αυτά τα έχουμε! Θέλεις σερβίτσιο τσαγιού, δείπνου ή μαχαιροπήρουνα με τον Atatürk; Τα έχουμε! Θέλεις γραβάτα με την ζωγραφιά και την υπογραφή του Πατέρα του Έθνους; Κι αυτό το έχουμε! Αν είσαι άρρωστος και θες ένα κουτάκι για τα χάπια σου, τα αντισυλληπικά σου, τις ασπιρίνες, ρε αδερφε, θα το βρεις κι αυτό εδώ, όπως επίσης θα βρεις στυλό, αναπτήρες, ταμπακιέρες, ρολόγια, διακοσμητικά γραφείου, περιδέραια, μανικετόκουμπα, καρφίτσες κλπ. Όλα με το προφίλ του Atatürk! Οι κυρίες θα ενθουσιαστούν με την καταπληκτική ποικιλία σετ μέικ-απ (καθρεφτάκια take-me-to-your-leader με τη φωτογραφία του leader). Υπερβολές; Για ρίξτε μια ματιά στο on-line shop! Εγώ πάντως εκστασιάστηκα με τα κάδρα με φωτογραφίες της τουρκικής υπαίθρου όπου οι σκιές των βουνών σχημάτιζαν το προφίλ του Κεμάλ. Είπαμε: το Anιtkabir Shop ντύνει, στολίζει, νοικοκυρεύει, τύφλα να 'χει το IKEA.

Έκπληκτος από όσα είχα δει, βγήκα και πάλι λίγο έξω, έριξα μερικές ματιές στην εξωτική Ankara και πήρα το δρόμο για το ξενοδοχείο, πετυχαίνοντας και την αλλαγή φρουράς.

Αναχώρησα με ανάμεικτα συναισθήματα. Το μνημείο ήταν αναμφισβήτητα επιβλητικό, αλλά ο σκοπός για τoν οποίo προορίζεται και οι συμβολισμοί του, μου θύμιζε έντονα άλλη ασιατική χώρα την οποία είχα επισκεφθεί δύο χρόνια πριν. Έχω την εντύπωση ότι η υπερηφάνεια για έναν ήρωα ή ηγέτη στην ιστορία μίας χώρας δε χρειάζεται τέτοια μνημεία προκειμένου να μείνει στη μνήμη του λαού. Μοναδικό μνημείο θα πρέπει να είναι η παρακαταθήκη που αυτός αφήνει, κι όχι τα μεγαλοπρεπή μνημεία: είναι ο σεβασμός που εμπνέει μέσα από το σεβασμό που έδειξε ο ίδιος στις αξίες και την αξιοπρέπεια των πολιτών. Η παρουσία τέτοιων μνημείων και η χρήση τους σε σύγχρονα [δημοκρατικά;] κράτη, ασφαλώς και προβληματίζει.

Πέρα από την παρουσία των στρατιωτών-φρουρών, ο χώρος του μνημείου είναι γεμάτος από στρατιωτικούς με πολιτικό uniform αλλά κυρίως με άτομα που φέρουν καθημερινή πολιτική περιβολή και προφανώς είναι δουλειά τους να πηγαίνουν εκεί καθημερινά ως επισκέπτες...

Όπως γίνεται σε κάθε ταξίδι, κατάφερα και έχασα το δρόμο μου, έχοντας βγεί από το μετρό στην πλατεία Kızılay. Με το χάρτη ανά χείρας προσπάθησα να πάω πεζός στο Kavaklıdere αλλά για κάποιο παράξενο λόγο, οι δρόμοι στην Άγκυρα δεν είχαν πινακίδες με τα ονόματα (δεν ήταν τόσο εύκολο να πάς κάπου αλλού, όσο το να πας στο Anıtkabir). Αφού περιπλανήθηκα σα χαμένος στο χάος της Άγκυρας, παραιτήθηκα από κάθε προσπάθεια να πάω με τα πόδια και αφού βρήκα ένα ταξί, έφτασα επιτέλους στο αγαπημένο μου Kuğulu Park.

 

[Hastaroth]

Οι Τούρκοι,ώς γνωστόν,ισχυρίζονται οτι τό πολίτευμα τής χώρας τους είναι δημοκρατία,αλλά κι'εγώ ισχυρίζομαι οτι τό επάγγελμά μου είναι αστροναύτης.Δέν σημαίνει οτι είναι αλήθεια.Οπως θά έλεγε καί ο Τσαρούχης,"η Τουρκία είναι ό,τι δηλώση".

Ωραίο αεροδρόμιο το Εσενμπογκά,αλλά σάν νά'χη κι'αυτό τά κεσάτια του μού φάνηκε...

Τώρα πάλι,τό να πάς από την Αθήνα στην Αγκυρα μέσω Μονάχου,ναί,είναι λιγάκι πρωτότυπος τρόπος.Οπως και το να περάσης το αριστερό σου χέρι πάνω από το κεφάλι σου είναι πρωτότυπος τρόπος να πιάσης το δεξί σου αυτί γιά να το ξύσης.

Πολύ ενδιαφέρουσες είναι σέ όλα τά trip report σου οι πραγματείες περί ενοχλητικών και μή συνεπιβατών.Τώρα που αρχίζει να αχνοφέγγη στο μυαλό μου η ιδέα μιάς μικρής καλοκαιρινής αρπαχτής στην Αγγλία,θά τίς ξαναμελετήσω ώστε να μπορέσω να αμυνθώ σέ περίπτωση που μού φυτέψουν δίπλα μου τίποτε σειρήνες περιπολικού μεταμφιεσμένες σέ μπόμπιρες ή Δανοί μελετητές τής γλώσσας Μπό (την μιλούσε μιά από τίς φυλές τού Ανταμάν στην Αφρική,αλλά η τελευταία κάτοικος τής φυλής αυτής απεβίωσε πρόσφατα και έτσι η γλώσσα αυτή έπαψε να ομιλήται πλέον...).

 

[AirNewZealand]

Re: Στο Anıtkabir

...πετυχαίνοντας και την αλλαγή φρουράς...

Επιτρέπεται στην Τουρκία η φωτογράφιση/κινηματογράφηση στρατιωτικού προσωπικού? Ρωτάω γιατί, αναλογιζόμενος την παράνοια που υπάρχει εδώ όσον αφορά τη φωτογράφιση στρατιωτικών εγκαταστάσεων και προσωπικού (πλην αγνώστου στρατιώτη), υπέθετα ότι κάτι τέτοιο στην Τουρκία θα ήταν πολύ πιο ριψοκίνδυνο.

 

[aakunz]

Στο Anıtkabir επιτρέπεται να φωτογραφηθείς ακόμα και πλάι στους φρουρούς. Εκτός των άλλων, το εν λόγω μνημείο αποτελεί τη "βιτρίνα" των καλών προθέσεων που έχουν για την τουρκική κοινωνία και το πολίτευμα οι Ένοπλες Δυνάμεις.

Υ.Γ. Να θυμάσαι ότι δεν είναι όλοι οι επισκέπτες που θα δεις, πραγματικοί επισκέπτες

 

[AirNewZealand]

Υ.Γ. Να θυμάσαι ότι δεν είναι όλοι οι επισκέπτες που θα δεις, πραγματικοί επισκέπτες

Ξέρεις, σκέφτηκα ότι με το που θα έκανες "κλικ" θα σου την έπεφταν διάφοροι "επισκέπτες" και μη και μετά...
Πάντως η περιοχή του μνημείου φαίνεται ομορφη σχετικά. Ενδιαφέρον ταξίδι.

 

[aakunz]

Επιστροφή από την εξωτική Άγκυρα

Παρά το ότι η Άγκυρα είναι μία σχετικά νέα πόλη, με αρκετές ευχάριστες εκπλήξεις και χωρίς τη μιζέρια που βλέπεις σε ορισμένες περιοχές της Κωνσταντινούπολης (είναι και 3 φορές μικρότερη, άλλωστε), δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε ιδιαίτερα, μάλλον επειδή δεν κατάφερα να πάω στην Παλιά Πόλη που λένε ότι αξίζει πραγματικά. Κυριακή πρωί μπήκα και έκανα web check-in από την ιστοσελίδα της Lufthansa, διάλεξα την θέση στην προτελευταία σειρά του Α319, έχοντας επιβεβαιώσει ότι μπορούσα να παραλάβω την κάρτα στο αεροδρόμιο.

Στις 12:15 μπήκα στο πουλμανάκι του ξενοδοχείου και πήραμε το μακρύ δρόμο κατά μήκος μίας κοιλάδας, που θα μας έβγαζε στο χωριό Esenboğa, το χωριό του “Υγιούς Ταύρου” (έτσι μεταφράζεται το Esenboğa στα ελληνικά), όπου και το ομώνυμο αεροδρόμιο-κόσμημα. Όπως συμβαίνει και με κάθε τουρκικό αεροδρόμιο που σέβεται τον εαυτό του, αλλά όχι τους επιβάτες και τους επισκέπτες του, η είσοδος γίνεται αφού πρώτα περάσεις όλα σου τα υπάρχοντα από έλεγχο ασφαλείας στην είσοδο (αυτό ισχύει ανεξαρτήτως εάν ταξιδεύεις, συνοδεύεις επιβάτη ή περιμένεις επιβάτη στις αφίξεις). Ο χώρος των αναχωρήσεων είναι ίσως το πιο δυνατό κομμάτι του εν λόγω αεροδρομίου: φωτεινός, καθαρός, με ηλιοροφές και το “vadi” δηλαδή την “κοιλαδα” που διατρέχει μεγάλο μέρος του τερματικού και που από δική μου άγνοια δεν πήγα να δω. Πρόκειται για μία αρκετά μεγάλης εκτάσεως τεχνητή λίμνη στο εσωτερικό του αεροσταθμού, προς την τμήμα αναχωρήσεων εσωτερικού. Πήρα μερικές φωτογραφίες (φωτό 1, φωτό 2, φωτό 3) αλλά περισσότερες μπορείτε να βρείτε και ΕΔΩ


Παρέλαβα τις καρτούλες μου, παρέδωσα τις αποσκευές και εισέπραξα ένα ακόμα απορημένο βλέμμα για την επιλογή του τρόπου μετάβασης στη μαμά πατρίδα. Όπως είπα και στο πρώτο μέρος, ο τερματικός διαθέτει 18 γέφυρες επιβίβασης, και εκτός από τη Lufthansa, οι άλλοι χρήστες του φαίνεται να είναι η Ariana, η Αtlasjet, οι Τουρκικές Αερογραμμές, η Cyprus Turkish Airlines και φυσικά η γνωστή και μη εξαιρετέα AnadoluJet (όλος ο καλός ο κόσμος δηλαδή). Με δύο-τρεις αναχωρήσεις την ώρα, καταλαβαίνεις ότι το μαγαζί δεν έχει και πολλή δουλειά τον Οκτώβρη. Το εστιατόριο στις διεθνείς αναχωρήσεις ανακαινιζόταν και γενικά υπήρχε μία νέκρα. Αν σου έπεφτε το διαβατήριο κάτω, υπήρχε περίπτωση να γυρίσουν να σε κοιτάξουν από την άλλη άκρη του αεροσταθμού.

Το D-AIPU κατέφθασε στην ώρα του, αλλά δεν ήταν Α319, όπως έδειχνε το check-in. Ήταν ένα ακόμα βαρετό Α320. Όλα αυτά με έβαλαν σε σκέψεις. Υποθέτω ότι όταν έκανα το check-in στο ξενοδοχείο, θα ήταν δύο ώρες περίπου πριν η πτήση ξεκινήσει από το Μόναχο, οπότε λογικά θα ήξεραν τον τύπο και θα έβαζαν το σωστό template στο web check-in. Ο έλεγχος ασφαλείας γίνεται λίγο πριν μπεις στην πύλη, όπως γίνεται και στην Κωνσταντινούπολη άλλωστε.

Επιβιβαστήκαμε λοιπόν στο D-AIPU, όπου και μας υποδέχθηκε το κλασσικό λουφτχανσοπλήρωμα, αυτό που αν έβλεπε η Grande Damme στις συνεντεύξεις προσωπικού για την Αναβίωση του Μύθου, θα απέρριπτε, χωρίς πολλά-πολλά (τά 'χουμε ξαναπεί). Το ότι χάρηκα που οι δύο θέσεις δίπλα μου ήταν άδειες, δε θα το κρύψω. Όμως η επιβίβαση δεν είχε ολοκληρωθεί, έτσι, με την εκφορά του “boarding completed” να κάθεται δίπλα μου ένας γερμανός με παραδοσιακή βαυαρέζικη ενδυμασία (κατάλαβες τώρα: σορτσάκι με τιράντες, καλτσούλες μέχρι το γόνατο κλπ κλπ), μέλος πολυμελούς ορχήστρας (είχε κι άλλους τέτοιους μέσα), που είχε έρθει στην εξωτική Άγκυρα για να παίξει στα πλαίσια του Ankara Oktoberfest. Με τον που το είδα, θυμήθηκα εκείνο το γερμανικό τραγούδι με τον ανυπέρβλητο στίχο που παίζουν στα Oktoberfest ανά τον κόσμο:

Warum ist es am Rhein so schön?
Warum ist es am Rhein so schön?
Am Rhein so schön?
Weil die Mädel so lustig
Und die Burschen so durstig,
Darum ist es am Rhein so schön!

Δηλαδή:
Γιατί είναι τόσο όμορφα στο Ρήνο;
Γιατί είναι τόσο όμορφα στο Ρήνο;
Τόσο όμορφα στο Ρήνο;
Επειδή οι κοπέλες είναι τόσο κεφάτες
και τα παλικάρια είναι τόσο διψασμένα.
Γι' αυτό είναι τόσο όμορφα στο Ρήνο
(όπως καταλάβατε, κουβέντα για την οικολογική καταστροφή στο Ρήνο δε γίνεται στο τραγούδι).

Αναλογιζόμενος το βαθύ νόημα του στίχου (ο νους τους στο "κοκό") θυμήθηκα κι εκείνα τα χαζοχαρούμενα τραγούδια τύπου Schlager (σαν αυτά που τραγουδούσε η Βίκυ Λέανδρος, κατάλαβες τι εννοώ). Τρέμω στην ιδέα η μέλλουσα σύζυγος να είναι γερμανίδα και η πεθερά μου να μερακλώνει με Schlager άσματα [κλείνει η παρένθεση].

Πιο δίπλα στο διάδρομο καθόταν ένας φιλήσυχος τούρκος, ο οποίος φυσικά δε μας ενδιαφέρει, διότι ούτε μιλούσε, ούτε λαλούσε, ούτε στο Oktoberfest τραγουδούσε. Κλασσικά είχαμε την προηχογραφημένη υποδοχή εις άπταιστον τουρκική και (ω-πως-το-ξέχασα οι γνωστές τουρκικές οικογένειες με τα δαιμονισμένα μωρά.

Τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε και από την πτήση της μετάβασης: μηδενικό IFE, χιλιοτσαλακωμένο Lufthansa Magazin που σιχαινόσουν να πιάσεις στα χέρια σου, επιλογή γεύματος (αρνίσιο κεμπάπ με λαχανικά ή ζυμαρικά για τους vegetarians). Το γεύμα συνόδευε εξαιρετικό κανταϊφοειδές επιδόρπιο με γλυκιά κρέμα. Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσον τα γεύματα αυτά φορτώθηκαν στην Άγκυρα ή είχαν έρθει από το Μόναχο, πάντως μου άρεσε που η Lufthansa είχε προσαρμόσει μία από τις επιλογές των γευμάτων στις γευστικές προτιμήσεις του πληθυσμού της ξένης χώρας. Παρά το ότι η πτήση ήταν μεγαλύτερη σε διάρκεια από εκείνης προς την Αθήνα, δεν προσεφέρθη το μπουκαλάκι με το νερό που δίνουν συνήθως μαζί με το γεύμα της Αθήνας. Η ποσότητα και η ποιότητα ήταν ικανοποιητικότατες και οι γενικές εντυπώσεις ήταν πολύ θετικές.

Στην τηλεοπτική κάλυψη της υπερπαραγωγής τώρα:
α) πετάξαμε πάνω από την Aεροπορική Bάση Mürted (38 χλμ δυτικά του Esenboğa)
β) πετάξαμε πάνω από την πολυαγαπημένη Κωνσταντινούπολη (με υπόκρουση ένα δαιμονισμένο μωρό και με το Sabiha Gökçen SAW να φαίνεται στο 1:02)

Προσγείωση γύρω στις 18:00 στο Στρουθοκαμηλοαεροδρόμιο (Johan Strauß = Γιάννης Στρουθοκάμηλος ή Γιάννης ο Μπουκέτος, α καλό ε και λεωφορειάτη αποβίβαση στο Τ2, όπου και μας υποδέχθηκαν με ενδελεχή έλεγχο διαβατηρίων (το δικό μου σκαναρίστηκε κι όλας) κι εξαντλητικό έλεγχο ασφαλείας.

Με αυτό το τριπ ρηπόρτ έκλεισε και το σωτήριο αεροπορικό έτος 2009. Σας αφήνω, γιατί μετά τον Υγιή Ταύρο και το Στρουθοκαμηλοαεροδρόμιο, έχει σειρά το "Ιπτάμενο Αγρινό" που με περιμένει για την καθιερωμένη μου αρπαχτή στο Χρυσοπράσινο Φύλλο.

Και στα δικά σας!