O Εσκομπάρ δεν μένει πια εδώ...

[COMPUTERISE]

H κατάσταση ήταν απελπιστική… η υπηρεσία σε πλήρη διάλυση, θύμιζε έντονα καλοκαίρι 1989, τις τελευταίες μέρες της ένδοξης Σοβιετικής Ένωσης… ο αρχηγός με κοίταξε με θολό βλέμμα και είπε με άχρωμη φωνή…

- Ίσως είναι η τελευταία αποστολή σου… τα πάντα καταρρέουν… λεφτά δεν υπάρχουν ούτε για σάλιο και αναγκαστήκαμε να ρίξουμε τα μούτρα μας και να ζητιανέψουμε ένα ψωροεισιτήριο από την χαμηλοκώλα την Μέρκελ…

Δεν είπα τίποτε, απλά τον άφησα να συνεχίσει… που διάολο θα με στείλει πάλι και μου το φέρνει απέξω απέξω…

- Αύριο πρωί - πρωί πετάς για Μποκοτά… θα πας να βρεις ότι έχει απομείνει από το FARC, θα τους δώσεις μια επιστολή και μετά κάνε ότι θες… πήγαινε για μπάνιο στην Καραϊβική, τρέχα στους καφετζήδες στην Αρμένια, χάζεψε κανένα κώλο στο Μεντεγίν… έχεις δέκα μέρες να κάνεις ότι γουστάρεις στην Κολομβία… η χαμηλοκώλα πληρώνει… τρέχα να βρεις τον υπερπράχτορα να σου πει λεπτομέρειες και τράβα στην ευχή του Λένιν…

Ο υπερπράχτορας ήταν σκιά του εαυτού του… φανερά καταβεβλημένος προσπαθούσε να συγκεντρωθεί… πάνω από το γραφείο του, δίπλα στα πορτρέτα του Τζερζίνσκι και του Μπέρια, είχε μια φωτογραφία από το κωλόσκυλο… πριν δυο μήνες, η Λολίτα, είχε αποδημήσει σε τόπο χλοερό και ο υπερπράχτορας το είχε πάρει βαρέως… χωρίς πολλά- πολλά μου έδωσε τον φάκελο με τα εισιτήρια της Lufthansa λέγοντάς μου…

- Πετάς αύριο το πρωί με τον Θόδωρα για Φρανκφούρτη και από εκεί με άμεση ανταπόκριση για Μποκοτά… μέσα στο φάκελο θα βρεις τρία ακόμα εισιτήρια εσωτερικού της Avianca και της Lan… κάντα ότι θες πούλα τα φάτα δώστα στους αντάρτες του Farc, χέστηκα… είναι το δώρο του αρχηγού για σένα… άντε στα τσακίδια τώρα…

Πάντα με τον καλό λόγο στο στόμα ο υπερπράχτορας... μάζεψα το φάκελο που μου πέταξε και του έκλεισα με δύναμη την πόρτα στα μούτρα χωρίς να πω κουβέντα… είχα πρωινό ξύπνημα και η Κολομβία με περίμενε, σιγά μην ασχοληθώ με τον υπερπράχτορα…

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15/6 ΑΤΗ-FRA A3 SX-DVU

Το Βενιζέλος μάλλον είναι το ιδανικό μέρος για να διαβάσει κανείς το «Οι δέκα μικροί Νέγροι» της Αγκάθα Κρίστη... διαβάζοντας το σιγά-σιγά μπαίνεις στο πνεύμα του αεροδρομίου… χρόνο με τον χρόνο, μήνα με τον μήνα, βδομάδα με την βδομάδα, η ρουφιάνα η κρίση, ως άλλος αιμοσταγής δολοφόνος εξαφανίζει την μια αεροπορική εταιρία μετά την άλλη και υποβιβάζει τα άλλοτε λαμπρά καταστήματα του αεροδρομίου σε θλιβερούς κομπάρσους της υποκατανάλωσης.
Άλλες φορές οκτώ παρά το πρωί το αεροδρόμιο ήταν λαμπρό πεδίο δόξας. Γεμάτο νεοέλληνες να καταναλώνουν απίστευτες ποσότητες καφέ για να ανοίξει το μάτι , κακομαθημένα καλόπαιδα να καταβροχθίζουν αμφιβόλου νοστιμάδας εδέσματα, και κυρίες κάθε ηλικίας, να καταλαμβάνουν αλαλάζουσες τα free shop ψωνίζοντας από την πλήρη σειρά μανό της Chanel μέχρι παρακμιακά πατσουλί κάθε επώνυμης μάρκας… και όλα αυτά βέβαια με το άρογκανς μιας ψευδεπίγραφης καθώς αποδείχθηκε, ευμάρειας…

Στις δεκαπέντε όμως του προηγούμενου Ιουνίου τα πράγματα ήταν πασιφανώς αλλαγμένα… ο κόσμος ήταν φανερά ελαττωμένος, μια που οι πτήσεις φυλλοροούν, οι εταιρίες σίτισης άρχισαν να προσγειώνουν ανώμαλα τις διαστημικές τους τιμές, τα κωλόπαιδα αντί για ευφάνταστα εδέσματα ντερλίκωναν ταπεινά σαντουιτσάκια από το σπίτι και οι κυρίες έριχναν αδιάφορες ματιές στα καλάθια των freeshop φλερτάροντας με καλλυντικά της ένδοξης δεκαετίας του 90, που προσφέρονταν στο χριστεπώνυμο πλήθος υπό τύπου προσφοράς… καταραμένη κρίση που μας καταβαράθρωσες…

Αλλά μετά από αυτό το σπαραξικάρδιο flash back ας επανέλθουμε στα της πτήσης. Μετά από πολύ καιρό, ίσως και πάνω από δέκα χρόνια, αποφάσισα να ρισκάρω τον αποχωρισμό με την βαλίτσα μου και να την στείλω στην ευχή της Παναγίας, στα αμπάρια του 320 του Θόδωρα… το τετράωρο περίπου κονέξιον στο χαοτικό υπερhub της Φρανκφούρτης, σε συνδυασμό με το ότι δεν πέταγα με Alitalia, με έκαναν να πάρω αβίαστα την μεγάλη απόφαση… για καλό και κακό πέταξα στη μικρή μου χειραποσκευή δύο σωβρακοφανέλες σκεπτόμενος πως ένα μικρό ρίσκο στη ζωή ποτέ δεν βλάπτει…

Check in είχα κάνει 23 ώρες νωρίτερα από την οικία του σπιτιού μου, που έλεγε και κάποιος φαιδρός πολιτικός της δεκαετίας του 70, για όλα τα σκέλη των πτήσεων και το μόνο που έμενε ήταν να παραδώσω τις αποσκευές μου στις τσεκινατζούδες της Α3… η ουρά της αναμονής αρκετά μεγάλη, μια που την ίδια έμπνευση είχαν και δεκάδες άλλοι συνταξιδιώτες αλλά ας μην το κάνουμε θέμα… σε δέκα λεπτά οι διαδικασίες είχαν τελειώσει κι εγώ με το μαγικό χαρτάκι του check in ανά χείρας, έσπευδα να συναντήσω την σεμνή «κόρη» του Θόδωρα SX-DVU που λιάζονταν στην Β1…

Για την πτήση τι να πω, τα ξέρετε όλα… όποιος έχει πετάξει πάνω από δύο φορές με την Αιγαίου γνωρίζει τα πάντα… ίδιο προκάτ χαμόγελο από τις άνω του μετρίου σε εμφάνιση δεσποσύνες, ίδια προκάτ σκόνη ομελέτα για πρωινό, ίδιο γιαούρτι με μέλι, ίδια προσπάθεια εκτίμησης της αγοραστικής δύναμης των επιβατών μέσω ιπτάμενων free shop, ίδιο σχετικά άνετο seat pitch, ίδια, για να λέμε και τα καλά, ακρίβεια πτήσης και άφιξης στον προορισμό… σα να ζεις σε repeat mode την ίδια πτήση… μόνο ο προορισμός και η ημερομηνία αλλάζει… αυτό βέβαια δεν είναι κακό, μια που ξέρεις ακριβώς τι σε περιμένει, αλλά για μας, τους aviation enthusiasts, αυτή η άχαρη ρουτίνα της μέτριας επανάληψης, μας ρίχνει το ηθικό…

Με τα πολλά και τα λίγα, ακριβώς στην ώρα μας, παρκάραμε δίπλα σε ένα 321 της μητρικής Lufthansa και λίγο αργότερα βρεθήκαμε στον μίζερο κόσμο του Frankfurt International…

 

[OveLix]

Una storia de un amor avion

Εύγε, προχώρα και στη συνέχεια, η οργάνωση ανυπομονεί

 

[Hastaroth]

Σύντροφε γραμματέα,η κρίση άρχισε να πλήττει και την υπηρεσία,όπως βλέπω.Ακόμα και ο υπερπράχτωρ έχει εγκαταλείψει το λεπτομερές briefing που έκανε παλιότερα πρό πάσης αποστολής και περιορίζεται στην βασική ενημέρωση.Βεβαίως με το πές-πές,τού το γρουσουζέψατε το κυνάριον-την Λολίτα-και απεδήμησεν εις Κύριον (μπορεί όμως και σε κάποιο άλλο σύμπαν,όπου θα έχη την ευκαιρία να συναντήση σκυλιά,ή μάλλον ψυχές σκυλιών από διαφορετικούς πλανήτες...).

Εν αναμονή τής συνεχείας του trip report.

ΥΓ.

Αύριο πρωί - πρωί πετάς για Μποκοτά…

Πετάς αύριο το πρωί με τον Θόδωρα για Φρανκφούρτη και από εκεί με άμεση ανταπόκριση για Μποκοτά

Μπογκοτά (Bogotà) λέγεται η πρωτεύουσα τής Κολομβίας και ουδεμίαν σχέσιν έχει με την γνωστήν επί σειράν ετών παρουσιάστρια τών φεστιβάλ τής Eurovision,Δάφνη Μπόκοτα

 

[sonsavior]

ααααααχ καλοκαίριασε και άρχισε ξανά η συγγραφή TR ( να δω πότε θα ασχοληθείτε με την έκδοση )

 

[COMPUTERISE]

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15/6 FRA-BOG LH D-AIHI

Το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης είναι τεράστιο μεν αλλά χαοτικό, μίζερο και αδιάφορο. Χαοτικό διότι αποτελείται από τρία terminals και έξη υποτέρμιναλς , τα οποία διαψεύδουν με πάταγο την παροιμιώδη Γερμανική οργανωτικότητα, μια που συνδέονται μεταξύ τους με ατελείωτες κυλιόμενες σκάλες , δαιμονικά ασανσέρ, και δαιδαλώδης διαδρόμους με ελλιπέστατη σήμανση, με αποτέλεσμα, αν δεν είσαι εξοικειωμένος με τα αεροδρομιακά δρώμενα, να εκλιπαρείς τις επαρμένες φροιλάιν που εργάζονται εκεί για βοήθεια και να μην βρίσκεις άκρη. Αδιάφορο, γιατί δικαιώνει πλήρως τον αστικό μύθο που υποστηρίζει ότι οι Γερμανοί είναι τσακωμένοι με την καλαισθησία και το καλό γούστο και τέλος μίζερο, διότι τα ελάχιστα καταστήματα που το κοσμούν είναι επιπέδου τριτοκλάσατου επαρχιακού εμπορικού κέντρου. Εκεί λοιπόν που περιμένεις να συναντήσεις ένα πορθμείο ταξιδιωτικού ονείρου, συναντάς ένα δυσλειτουργικό χαώδες αρχιτεκτονικό τερατούργημα δίχως στάλα φαντασίας.

Με αυτές τις θλιβερές διαπιστώσεις βάδιζα στον περίφημο φαραωνικό κυλιόμενο διάδρομο που ενώνει το υποτέρμιναλ Α με το υποτέρμιναλ Β για να φτάσω επιτέλους προς την Β22, την πύλη εξόδου του προορισμού μου. Μαντεύοντας, γιατί η σήμανση ήταν εφάμιλλη χρησμού του Μαντείου των Δελφών, πέρασα έναν τυπικό έλεγχο διαβατηρίων από τους ξυνισμένους συνοριοφύλακες οι οποίοι, μετά από πολλές οχλήσεις, καταδέχθηκαν να μου επιβεβαιώσουν το σωστό της μαντεψιάς μου.Πιστέψτε με, το αντιγερμανικό μου παραλήρημα ουδεμία σχέση έχει με την οικονομική κατάσταση που βιώνουμε σαν χώρα και που εν πολλοίς υπεύθυνη είναι η Γερμανική πολιτική , αλλά σαφώς έχει να κάνει με την εικόνα που αποκομίζει ο αδαής επιβάτης περνώντας τις πύλες του τρίτου μεγαλύτερου σε κίνηση αεροδρομίου της Ευρώπης . Εν ολίγοις, το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης μπορεί να εντυπωσιάζει με το μέγεθός του, αλλά απογοητεύει παταγωδώς τους λάτρεις της Γερμανικής μεθοδικότητας με την εργονομία και την καλαισθησία του.

Το Airbus A-346 είναι για μένα αγαπημένο αεροπλάνο. Είναι συνδεδεμένο με τις περισσότερες από τις Αμερικανικές μου αποδράσεις και κάτι το μέγεθος, κάτι η εργονομία του, το κατατάσσουν στην κορυφή των αεροπορικών μου προτιμήσεων πιο πάνω από τα ομόσταβλα Α-330 και από τα 777 του Αμερικάνικου ανταγωνισμού. Το D-AIHI, γνωστό και ως « Πόλη του Μενχεντγκλάντμπαχ», που θα μας μετέφερε κυριολεκτικά και μεταφορικά στο ταξιδιωτικό μας Ελ Ντοράδο, ανέσυρε μνήμες της παιδικής μου ηλικίας, όταν η ομώνυμη ποδοσφαιρική ομάδα κατατρόπωνε τους αντιπάλους της σε Γερμανικό πρωτάθλημα και Ευρώπη, για να φτάσει μέχρι τον τελικό του κυπέλου Πρωταθλητριών το 1977, όπου και γνώρισε την ήττα από την μισητή Λίβερπουλ. Η ομάδα γνώρισε πεδίο δόξας λαμπρό για περίπου 10 έτη αλλά μετά κατέρρευσε και έφτασε να αγωνίζεται στα τοπικά. Παρόμοια εντύπωση μου έδωσε και το ΑΙΗΙ. Επειδή έχω μπει αρκετές φορές σε 346 θα πω ότι το συγκεκριμένο σίγουρα είχε γνωρίσει και καλύτερες εποχές. Πέρασα την business η οποία φανερά είχε υποστεί πρόσφατο λίφτινγκ και κατέληξα στα ορεινά της οικονομικής όπου και κατσικώθηκα στην 46Α. Μοκέτες φθαρμένες, καθίσματα πιτσικαρισμένα, κατάσταση καθαριότητας παραθύρου επιπέδου συνοικιακού πορνείου. Δεν πάμε καλά σκέφτηκα, ξετυλίγοντας την σκούρα μπλε κουβέρτα και τοποθετώντας το μαξιλαράκι στην μέση μου. Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά μονολόγησα, εξάλλου το IFE και το φαγητό μάλλον θα διορθώσουν αυτές τις ανορθογραφίες σκέφτηκα, προσπαθώντας να βολευτώ στην θέση μου η οποία κατά μυστήριο τρόπο ολίσθαινε προς τα πίσω παγιδεύοντας τον δύσμοιρο συνεπιβάτη μου που κάθονταν ακριβώς πίσω μου. Πράγματι, αισθάνθηκα το βαρύ χέρι μιας πληθωρικής παρουσίας να μου ζητάει ευγενικά, σε σπαστά αγγλικά, να διορθώσω την ανάκληση. Εξήγησα στην εντυπωσιακή τραβεστί που είχα παγιδέψει πίσω μου ότι αυτό ήταν αδύνατον, πράγμα που επιβεβαίωσε με ένα επαγγελματικό χαμόγελο η Γερμανίδα Μεζιτοπούλα, που θα έκανε το παν είναι η αλήθεια, για να περάσουν ευχάριστα οι επόμενες 11 ώρες του ταξιδιού μας. Η Κολομβιάνα τραβεστί που γύριζε για διακοπές στην πατρίδα της μετά από ένα χρόνο σκληρής δουλειάς στη Γερμανία όπως μου τόνισε, ( δεν τόλμησα να την ρωτήσω το είδος της εργασίας της) έδειξε ιδιαίτερη κατανόηση και συμβιβάστηκε με την πραγματικότητα, καθώς ήταν αδύνατον να αλλάξει θέση μια που το αεροπλάνο μας ήταν ασφυκτικά γεμάτο.

Μέχρι πρόσφατα η LH ήταν χρυσή μετριότητα, τώρα είναι απλά μετριότητα. Διατηρώντας ψήγματα από την παλιά καλή της φήμη όπως την παροιμιώδη ακρίβειά των δρομολογίων της, πασχίζει να σώσει τα προσχήματα αλλά αργά και σταθερά αυτοκαταστρέφεται. Γιατί αυτοκαταστροφή και μόνο χαρακτηρίζεται π.χ η τριτοκοσμική εικόνα που παρουσιάζει το IFE της, με καμιά δεκαπενταριά ταινίες όλες κι όλες, όταν έχει να συναγωνιστεί τα εντυπωσιακά IFE του σκληρού ανταγωνισμού. Για το φαγητό ας προτιμήσουμε την σιωπή. Η σύγκριση και μόνο για το τι σερβίρει τώρα και τι μόλις πριν πέντε χρόνια η εταιρία αποτελεί ύβρη. Η θλιβερή επιλογή μας ήταν πάστα ή κοτόπουλο. Αν διάλεγες πάστα βρισκόσουν μπροστά σε ένα βδεληρό μίγμα λασπωμένων μακαρονιών με έναν ντοματένιο πολτό που πολύ θα ήθελε να λεγόταν σάλτσα. Αν πάλι διάλεγες κοτόπουλο είχες να αντιμετωπίσεις ένα μεταλλαγμένο κομμάτι αμφιβίου που καλύπτονταν από μια αηδιαστική σάλτσα κρέμας. H δείγμα σαλάτα που τα συνόδευε αποτελούνταν από δύο ντοματίνια, καμιά δεκαριά κλωνάρια πρασινάδας και αμφιβόλου ποιότητος ντρέσινγκ. Το γλυκό ήταν ένα φρεσκοξεκατεψηγμένο κομμάτι από σοκολάτα. Απο υγρά καύσιμα ευτυχώς υπήρχε ποικιλία και μάλιστα δωρεάν, αλλά τι να το κάνεις? Η αλήθεια είναι ότι τσούρνεψα δυό τρία σακουλάκια πρέτσελ, συνοδεύοντας ένα ουισκάκι μπας και με πάρει ο ύπνος. Εις μάτην, όταν φεύγεις προς δυσμάς το φως το αληθινό σε καταδιώκει και όσο κουρασμένος και να είσαι δεν μπορείς εύκολα να κοιμηθείς. Προσπάθησα να ασχοληθώ με το ΙFE αλλά όπως προανέφερα, χαμένος χρόνος. Τα παράτησα και καταβρόχθησα το μοναδικό έδεσμα που θύμιζε τις πάλαι ποτέ ένδοξες εποχές. Μια μικρή σοκολάτα toblerone. Oι χλίδες των παλαιών χρόνων, τότε που baileys συνόδευαν την εξαιρετική αυτή σοκολάτα και υπέροχα σαντουιτσάκια κατέκλυζαν τα πίσω galley προς τέρψη των επιβατών, δυστυχώς είναι πια παρελθόν. Τι μένει λοιπόν να θυμίζει την άλλοτε κραταιά Lufthansa, εκτός από την ευλαβική τήρηση των δρομολογίων και την αδιαμφισβήτητη ασφάλεια των πτήσεων? Μα φυσικά η πραγματικά επαγγελματική εικόνα και συμπεριφορά των πληρωμάτων που πασχίζει να καλύψει τα όποια κενά αλλά εις μάτην. Πολλοί θα πουν ότι είμαι άδικος και ότι σε διαφορετικούς τύπους αεροσκαφών πιθανώς να μην εμφανίζονται οι ίδιες παρακμιακές ασθένειες. Αν και πιστεύω ότι το φαγητό π.χ δεν θα αλλάζει όταν σερβίρεται σε ένα 380 είμαι πρόθυμος να συμφωνήσω αλλά και πάλι το παράπονο μένει. Δηλαδή υπάρχουν αεροσκάφη-αποπαίδια στην οικογένεια της Lufthansa?

Στη σούμα τώρα. Η Lufthansa είναι μια μεγάλη σε ιστορία, μέγεθος και ποιότητα εταιρία. Είναι πραγματικά κρίμα αυτό που κάνει. Στο βωμό των περικοπών ξεπουλάει την φήμη της. Αυτό σε ένα βαθμό με την κρίση που πλήττει τις αερομεταφορές είναι θεμιτό, αλλά ας μην το παρακάνουμε. Το να συντηρούμε, έστω και στοιχειωδώς την εμφάνιση των αεροσκαφών μας, φροντίζοντας τις θέσεις, τις μοκέτες και βάζοντας ένα αξιοπερπές IFE σε αυτά των μεγάλων αποστάσεων, δεν νομίζω να είναι παράλογη απαίτηση. Το να σεβόμαστε τον επιβάτη και να του σερβίρουμε ένα αξιοπρεπές πιάτο φαγητό δεν νομίζω πως είναι κάτι το δύσκολο. Τέλος πάντων, όπως είπα η Lufthansa, έστω και μετά από αυτές τις περικοπές, παραμένει αξιοπρεπής λόγω προτέρου έντιμου βίου και κυρίως λόγω της εμπειρίας των πληρωμάτων της. Τα χρήματα που έδωσα για να πετάξω μαζί της στην Κολομβία ήταν ελάχιστα και γι αυτό ασφαλώς δεν μπορώ να έχω παράπονο για το τι πήρα. Αν όμως αναλογιστεί κάποιος ότι η κανονική τιμή και συνεπώς η τιμή που πλήρωσε η πλειοψηφία των επιβατών ήταν υπερδιπλάσια της δικής μου τότε η σχέση τιμής προς απόδοση είναι απογοητευτική. Και πάλι όμως ο αντίλογος θα υποστηρίξει πως εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα στην Ευρώπη της κρίσης το μοντέλο Lufthansa επικρατεί. Σε αυτό έχω τις επιφυλάξεις μου. Η σαρωτική επιτυχία των Τούρκων, η διαρκής ανοδική πορεία των εταιριών του κόλπου και οι δειλές αλλά αξιόλογες προσπάθειες των εταιριών της Λατινικής Αμερικής άλλα δείχνουν. Συνεπώς σε περίπτωση που οι τιμές αυτών των εταιριών ήταν παραπλήσιες με αυτές των Γερμανών και υπήρχε πληθώρα δρομολογίων, τότε χωρίς αμφιβολία η Lufthansa θα ήταν από τις τελευταίες επιλογές μου. Μέχρι τότε όμως, πρέπει να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα και να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι η LH είναι από τις ελάχιστες εταιρίες στον κόσμο, που πετάει σχεδόν παντού σε λογικές τιμές. Αναγκαστικά λοιπόν πρέπει να προτιμήσουμε τον μονόφθαλμο Γερμανό που ξεχωρίζει ανάμεσα στους στραβούς Βορειοαμερικανούς και Ευρωπαίους.

Το αγαπημένο 346, πέντε λεπτά νωρίτερα από το κανονικό, τροχοδρομούσε στην σκοτεινή πίστα του El Dorado International της Bogota. Είχε νυχτώσει και ψιλόβρεχε. Το αεροδρόμιο, χαρακτηριστικό δείγμα Λατινοαμερικάνικου αρχιτεκτονικού πασαλήματος άνοιγε τις πύλες του να μας υποδεχθεί. Η Κολομβία μας περίμενε.

 

[OveLix]

Μού άρεσε το αμφίβιο που έφαγες, LOLLL. Το FRA το έχω περιγράψει και εγώ σε παλαιότερα ριπόρτ, τότε που έγραφα. Τότε που ταξίδευα δλδ.

Περιμένουμε με αγωνία την περιγραφή των εσωτερικών πτήσεων (Avianca κλπ). Άντε, στρώσου!!

 

[fotis]

...Το Airbus A-346 είναι για μένα αγαπημένο αεροπλάνο...

Μην ξεχνάς το οριστικό άρθρο "το" σφε.
Η σωστή φράση είναι:
"Το Airbus A-346 είναι για μένα ΤΟ αγαπημένο αεροπλάνο".
Αγαπάμε την αίσθηση "πηγαίνω στο κατώι για κατούρημα".

 

[COMPUTERISE]

ΚΥΡΙΑΚΗ 17/6 BOG- AXM L7 - HK-4495

To Εl Dorado International είναι αυτό ακριβώς που δηλώνει και το όνομά του. Μυθικός χώρος (αεροδρόμιο) που οι κατακτητές (aviation enthusiasts) προσπαθούν να ανακαλύψουν για να απαλλοτριώσουν τον χρυσό του ( τα κάθε λογής σπάνια αεροπλανάκια που πετούν σε αυτό).

Μετά από αυτό το σύντομο κατά φαντασίαν μάθημα ετυμολογίας ας έρθουμε στα πιο πεζά. Το διεθνές αεροδρόμιο της Bogota λοιπόν, βρίσκεται καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πόλης και για να φτάσει κάποιος σε αυτό χρειάζεται από μισή έως άπειρες ώρες και περίπου 10€ που θα τον χρεώσει το ταξί. Ο χρόνος σε αυτή την εντυπωσιακή πλευρά του πλανήτη μας είναι σχετικός και εξαρτάται από δύο βασικούς παράγοντες, τον καιρό και την κίνηση. Όπως ίσως γνωρίζετε η Bogota βρίσκεται σκαρφαλωμένη στα 2600 μέτρα και αυτό σαν συνέπεια έχει το άστατο του καιρού, με λίγα λόγια εκτός από το πολύ κρύο βρέχει του κερατά. Αν λοιπόν σας πιάσει βροχή οι πολυδιαφημισμένοι αυτοκινητόδρομοι(?) της Κολομβιανής πρωτεύουσας μετατρέπονται σε χείμαρρους και τα αυτοκίνητα σε πιρόγες. Αν τώρα οι δεήσεις σας στους Θεούς των Ίνκας πιάσουν τόπο και ο καιρός πάει με τα νερά σας, φροντίστε να κάντε και ένα βουντού μπας και αποφύγετε τον δεύτερο σκόπελο, που ακούει στο όνομα κίνηση. Αυτή, τις ώρες αιχμής, βλέπε νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα, είναι τραγική. Το μποτιλιάρισμα σε ώρα αιχμής δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από αντίστοιχο Ασιατικής μεγαλούπολης, μια που η παγκοσμιοποίηση και εδώ τα έχει κάνει σκατά… το μόνο παρήγορο είναι πως το δεκάευρω στον ταξιτζή παραμένει είτε φτάσετε στον προορισμό σας σε μισή είτε σε δυόμιση ώρες.

Ως σύντροφος γραμματέας, γνωρίζετε ότι έχω πάντα την ευχή του Λένιν μαζί μου, γι αυτό κι εκείνο το πρωινό της 17ης Ιουνίου ο ουρανός της Bogota ήταν απλά συννεφιασμένος και στολίζονταν από έναν χλωμό ήλιο που μόλις είχε ανατείλει, ενώ σαν Κυριακή πρωί που ήταν, η κίνηση στους δρόμους ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Μετά από σκάρτο μισάωρο λοιπόν και αφού απόλαυσα ένα υπέροχο πρωινό tour στις αγουροξυπνημένες δυτικές φαβέλες της πόλης, έφτασα στο El Dorado μου σχεδόν μιάμιση ώρα πριν την αναχώρησή μου για την Αρμένια, την πρωτεύουσα της περιοχής του καφέ.

Οι επιλογές μου όταν διάλεγα την πτήση μου για αυτό το σκέλος του ταξιδιού μου ήταν τέσσερις. Η επίσημη αγαπημένη Avianca, που κόστιζε περίπου 60€ αλλά έφευγε τον αξημέρωτο, στις 6 το πρωί, η COPA Colombia , θλιβερό καπιταλιστικό παραφερνάλιο που εξαγόρασε την ένδοξη Aero Republica και εκτόξευσε στα ύψη τα εισιτήρια, ζητώντας άκουσον- άκουσον 80€, η παγκοσμίως άγνωστη loco Easyfly , καλή και φτηνή περίπτωση 40€ , αλλά εκείνη την ημέρα πετούσε μόνο το απόγευμα και τέλος η πάλαι ποτέ ηρωική Aires, που ξεπουλήθηκε στο Χιλιανό κεφάλαιο και μετονομάστηκε σε Lan Colombia, αλλά παραδόξως αφουγκράζονταν ακόμα τον μόχθο του εργάτη και πουλούσε γύρω στο πενηντάρικο. H επιλογή όπως καταλαβαίνετε σύντροφοι ήταν δύσκολη, αλλά τελικά τα ισχνά οικονομικά και το δέλεαρ ενός Dash-8-200 υπερίσχυσαν κι έτσι τα εισιτήρια κλείστηκαν με Αires ηλεκτρονικά από Αθήνα μέσω ενός Κολομβιανού πρακτορείο που έδινε γενναία έκπτωση.

Το κυρίως terminal του El Dorado, αυτό που εξυπηρετεί το σύνολο των αερογραμμών που πετούν στην Bogota, τέθηκε σε λειτουργία στο τέλος του 1959 και παρά το εκτεταμένο λίφτινγκ- πασάλημα , δείχνει στο ακέραιο τα χρόνια του. Στο πέρασμα των χρόνων, το 1981, εγκαινιάστηκε ένα δεύτερο terminal, το Puente Aereo , terminal που χρησιμοποιεί η Avianca για τις ανάγκες των εσωτερικών της πτήσεων, το οποίο μάλλον θα κατεδαφιστεί συντόμως, μια που την θέση του θα πάρει το 2014, το Terminal 2 που φιλοδοξεί να προσδώσει μια φινέτσα στα αεροπορικά δρώμενα της χώρας. Το 2014 το γράφω με επιφύλαξη μια που όλοι μας γνωρίζουμε πόσο ρευστά είναι αυτά τα πράγματα στην σημερινή εποχή. Μέχρι και οι σκλάβοι της Μέρκελ έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους, μια που το καινούργιο terminal του Schonefeld ακόμα χτίζεται. Παρένθεση. Το χαφιέδικο μέλος που θα θελήσει να να πει καμιά εξυπνάδα, πως δήθεν το καινούργιο αεροδρόμιο στο Βερολίνο λέγεται Brandenburg, θα διαγραφεί χωρίς καμιά άλλη συζήτηση, γι αυτό λάβετε τα μέτρα σας. Κλείνει η παρένθεση.

Η πτήση μου λοιπόν με το Dash 8 της Αires θα έφευγε στις 7.25 το πρωί από τον μικρό δορυφόρο του κυρίως τέρμιναλ, όπου δορυφόρος ήταν μια τσόντα παράπηγμα δίπλα στις αναχωρήσεις εξωτερικού, που εξυπηρετεί τις πτήσεις εσωτερικού που γίνονται με μικρά αεροσκάφη. Το αεροδρόμιο έσφυζε από ζωή. Ήταν πρωί και δεκάδες πτήσεις αναχωρούσαν προς όλες τις πλευρές της Αμερικάνικης ηπείρου μια που οι Ευρωπαϊκές πτήσεις κατά κανόνα είναι βραδινές. Μαιάμι, Μανάγκουα, Λίμα, Αβάνα, Μπραζίλια είναι ένα μικρό δείγμα για το τι έβλεπαν τα μάτια μου εκείνο το πρωί. Ηλεκτρονικό check in δεν είχα την δυνατότητα να κάνω γι αυτό και κάθισα στην ουρά στα γκισέ της Aires που εξυπηρετούσε φυσικά όλες τις πτήσεις εσωτερικού της ομώνυμης εταιρίας. Παρέδωσα την αποσκευή μου δίνοντας το διαβατήριο μου στην συμπαθή υπάλληλο η οποία προσπαθούσε να ανιχνεύσει πια διάολο χώρα είναι αυτή η Hellas. Σχετικά γρήγορα το κατάλαβε και μαζί με ένα αυθόρμητο χαμόγελο μου έδωσε την κάρτα επιβίβασης μου που είχε το κωδικό 1Α. Πιο τέλεια δεν θα μπορούσαν να έχουν πάει τα πράγματα. Μετά από έναν σχετικά αυστηρό έλεγχο ασφαλείας, ισχύουν και εδώ τα ίδια μέτρα ασφαλείας με τα υγρά, που ισχύουν και στην Ευρώπη, μασούλισα ένα Donuts από τα ιδιαιτέρως δημοφιλή στη χώρα Dunkin' Donuts και περίμενα στωικά την ανακοίνωση για την επιβίβαση. Δίπλα μου άλλοι επιβάτες περίμεναν κι αυτοί την δικιά τους ανακοίνωση για την επιβίβαση προς στην λαοφιλή πόλη της Bucaramanga. Οι ανακοινώσεις σχεδόν συνέπεσαν με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα ψιλομπάχαλο, αλλά χάρις τις άοκνες προσπάθειες δύο υπαλλήλων της Aires τα πράγματα μπήκαν στην θέση τους, έφυγε πρώτη η Bucaramanga και αμέσως μετά ήρθε η σειρά μας. Γρήγορος έλεγχος, κατέβασμα από την σκάλα, επιβίβαση σε λεωφορειάκι, σκούπισμα τα σάλια από τα απίθανα μικρά που έβλεπα μπροστά μου, (Fokker 50 - Avianca, Jetstream 41 – Easyfly, Embraer 145 – Satena) και επιβίβαση σε ένα Dash 8-200 (HK-4495) που ήταν βαμμένο στα χρώματα της Lan, με ένα στίκερ στο μπροστινό μέρος που έγραφε Οperado por Aires.

H αεροπορική ιστορία του γάμου της Aires με τους Χιλιανούς πάτρωνες περιληπτικά έχει ως εξής. Η Aires ήταν μια περιφερειακή Κολομβιανή εταιρία που ιδρύθηκε το 1981 με σκοπό να ενώσει τις απομονωμένες περιοχές αυτής της τεράστιας χώρας μεταξύ τους. Μέσα στην επόμενη τριακονταετία γνώρισε αλματώδη άνοδο αλλά και πολλές περιπέτειες μια που δύο Dash της έπεσαν θύματα αεροπειρατείας από τους αντάρτες του FARC τις δύσκολες δεκαετίες του 80 και του 90. Το 2010 εξαγοράστηκε κατά 98 % από το γκρουπ της Lan μετονομάστηκε σε Lan Colombia και σήμερα καλύπτει 25 προορισμούς στο εσωτερικό της χώρας συν τις πτήσεις που εκτελεί προς Παναμά και ΗΠΑ.

Το Dashάκι ήταν ψιλοταλαιπωρημένο και αργότερα είδα ότι πέταγε για δεκατέσσερα συναπτά έτη με τα χρώματα της Αμερικανικής Piedmont πριν καταλήξει στην αγκαλιά της Aires και από εκεί στην Lan. Η πτήση μας ήταν γεμάτη και αργότερα κατάλαβα πολύ καλά το γιατί. Η οδική διαδρομή από την Bogota μέχρι την Armenia είναι περίπου 250 χιλιόμετρα αλλά είναι δραματική μια που ο δρόμος ανεβαίνει και κατεβαίνει τις Κολομβιανές Άνδεις με αποτέλεσμα αυτή η απλή διαδρομή των 250 χιλιομέτρων να γίνεται σε περίπου έξη ώρες. Ανταυτού, η πλειοψηφία των αρκετών εύπορων Κολομβιανών, διαλέγει για την άνεσή της, κάποιες από τις πολλές πτήσεις που ενώνουν τις δύο πόλεις καθημερινά.

Αεροσυνοδός ήταν φυσικά μία, η οποία δεν σκάμπαζε γρυ από Αγγλικά αλλά φιλότιμα με την νοηματική προσπαθούσε να μου εξηγήσει τα θέματα ασφαλείας. Service δεν υπήρχε παρά μόνο λίγο νερό για όποιον το ζητούσε και καραμέλες για τα λιγοστά πιστιρίκια. Το Dash απογειώθηκε ακριβώς στην ώρα του και μου χάρισε μια απίστευτη πτήση, μια που μετά από λίγο τα σύννεφα της Bogota ήταν παρελθόν και η ηλιόλουστη θέα των βουνών υπέροχη. Τριάντα πέντε λεπτά μετά την απογείωσή μας, το μικρό αεροδρόμιο της Armenia αχνοφάνηκε. Καταπληκτική προσγείωση στο έρημο αεροδρόμιο, καλή διαμονή στα Αγγλικά, ειδικά για μένα από τον πιλότο και Zona Cafetera ερχόμαστε…

 

[Tolis A340]

Απολαυστικη η αφηγηση αλλα και καμια φωτο για να την οπτικοποιησουμε...

 

[COMPUTERISE]

ΠΕΜΠΤΗ 21/6 MDE- CTG AV - N980AV

O Carlos Gardel ήταν και παραμένει ένας παγκόσμιος μουσικός θρύλος. Είχε δυστυχώς την ατυχία να πεθάνει νέος, μόλις 45 ετών, αλλά εξαιτίας της τραγωδίας του ξαφνικού του θανάτου, κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο πάνθεον των αθανάτων. Ο βασιλιάς του tango, στο απόγειο της δόξας του, στις 24 Ιουνίου του 1935, ανασύρεται νεκρός μέσα από τα φλεγόμενα συντρίμια ενός αεροπλάνου πρωτοποριακού για την εποχή του, του Ford Motor Tri-F-31, στο αεροδρόμιο Olaya Herrera του Medellin.

Αυτό το ίδιο αεροδρόμιο αντίκριζα κι εγώ, από τον εξώστη του κεντρικού σταθμού των λεωφορείων της πόλης του Medellin. Σε μια κρίση ηρωισμού αποφάσισα να αγνοήσω το τρισοφότατο ρητό που λέει ότι « όπου πηγαίνει αεροπλάνο δεν χρησιμοποιούμε κανένα άλλο μεταφορικό μέσον» και την πάτησα. Μετά από επτά σχεδόν ώρες διαδρομή για 250 ψωροχιλιόμετρα, πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά και πλάγια των Κολομβιανών Άνδεων κατέληξα ανθρώπινο ερείπιο να προσπαθώ να συνέλθω, με μόνο φάρμακο την εκπληκτική θέα αυτού του πανέμορφου αεροδρομίου. Αντί λοιπόν να χρησιμοποιήσω κάποιο από τα υπερσύγχρονα Jetstream της Easyfly ή κάποιο από τα ανυπέρβλητα Twin Otter της ADA και να προσγειωθώ στο πανέμορφο Olaya Herrera, γύρευα λαγού αυγά στις κορυφές των Άνδεων. Καλά να πάθω!! Βάλτε το λοιπόν καλά στο μυαλό σας. Αν ποτέ θελήσετε να επισκεφτείτε το πρώην βασίλειο του Πάμπλο Εσκομπάρ, από οποιαδήποτε πόλη της Κολομβίας, μην κάνετε το ιστορικό λάθος να διαλέξετε άλλο μεταφορικό μέσο έκτος από το αεροπλάνο, η εμπειρία θα είναι τραυματική.

Το Aeropuerto Olaya Herrera, άνοιξε τις πύλες του το 1932 και πήρε το όνομά του από τον πρόεδρο της Κολομβίας Enrique Olaya Herera, που ήταν και ο εμπνευστής της κατασκευής του. Βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της πόλης και για πενήντα τρία ολόκληρα χρόνια ήταν το διεθνές αεροδρόμιο του Μedellin. Την δεκαετία του εβδομήντα και μετά την τεράστια πληθυσμιακή έκρηξη της πόλης, ήταν πια φανερό ότι το μικρό αεροδρόμιο, ήταν και επικίνδυνο και ελάχιστο για να καλύψει τις αεροπορικές ανάγκες της περιοχής. Έτσι αποφασίστηκε η κατασκευή ενός νέου αεροδρομίου, περίπου τριάντα χιλιόμετρα μακριά και αυτό το τόσο γοητευτικό αεροδρόμιο ανέλαβε ρόλο κομπάρσου στις αερομεταφορές του Μedellin, μια που χρησιμοποιείται επικουρικά πλέον, από μικρά και μόνο αεροσκάφη που καλύπτουν τις κοντινές διαδρομές.

Το Jose Maria Cordova, όπως ονομάστηκε προς τιμήν ενός Κολομβιανού στρατηγού, είναι πλέον η κύρια πύλη εισόδου προς το Medellin και την γύρω περιοχή. Πρόκειται για ένα σύγχρονο αεροδρόμιο , το δεύτερο σε κίνηση στην χώρα, που εξυπηρετεί όλες τις διεθνείς και εσωτερικές πτήσεις εκτός από τις πτήσεις των μικρών αεροσκαφών όπως προείπα. Με άλλα λόγια, αν θελήσετε να ταξιδέψετε από την Bogota προς το Medellin, με οποιαδήποτε μεγάλη εταιρία της χώρας, βλέπε Avianca, Taca, Lan, θα προσγειωθείτε στο Cordova και μετά θα καλύψετε την περίπου ημίωρη απόσταση μέχρι το κέντρο ή με taxi ή με κάποιο από τα δεκάδες colectivo της γραμμής. Το αεροδρόμιο είναι σε ένα οροπέδιο και η διαδρομή μέχρι το Medellin, που είναι κτισμένο στους λόφους μιας κοιλάδας, είναι μαγευτική. Πριν φτάσετε στην πόλη, θα περάσετε από την καλή περιοχή, αυτή που είναι γεμάτη πράσινο και σπίτια υπερπαραγωγές. Ακριβώς απέναντι, από την άλλη πλευρά της κοιλάδας είναι χτισμένες οι φαβέλες της πόλης, που καλύπτουν περίπου το 70% της συνολικής της έκτασης. Το Medellin σήμερα είναι μια μοντέρνα καινούργια πόλη, που χτίζεται από άκρη σε άκρη και αποτελεί τον οικονομικό πνεύμονα της χώρας. Ξεχάστε τις παλιές ιστορίες με τον Εσκομπάρ και τα ναρκωτικά. Η πόλη θεωρείται από τις πιο ασφαλείς στην Λ.Αμερική, είναι η μόνη στην Κολομβία που έχει τρένο, οι συνοικίες μεταξύ τους συνδέονται με ένα ultramodern τελεφερίκ, έχει εντυπωσιακά malls, καταπληκτικά εστιατόρια , μουσεία, πάρκα, πανεπιστήμια. Με λίγα λόγια, ξεχωρίζει, είναι όμορφη και σε κάθε περίπτωση ασφαλέστερη και καλύτερη από την Bogota.

Η πτήση μου από το Medellin προς την τουριστική πρωτεύουσα της Κολομβίας την Cartagena ήταν απογευματινή και την περίμενα πως και πως διότι θα πέταγα ή καλύτερα νόμιζα ότι θα πέταγα, με ένα αεροπλάνο φετίχ, που ποτέ πριν δεν είχα ξαναπετάξει, το περίφημο Α318. Η Avianca είναι μια από τις επτά μόνο εταιρίες παγκοσμίως που έχουν Α318 στον στόλο τους. Τα κληρονόμησαν από την μακαρίτισσα την Mexicana, μέσω των ληζεράδων της Gecas. Περίμενα λοιπόν πως και πώς να έρθει η στιγμή να πετάξω με κάποιο από τα δέκα Α318 της Avianca αλλά άλλες ήταν οι βουλές του ύψιστου. Έφτασα με ένα taxi περίπου δύο ώρες πριν την αναχώρησή μου για να προλάβω το φως μια που ως γνωστόν το σκοτάδι πέφτει νωρίς στους τροπικούς και δεν το μετάνιωσα. Το αεροδρόμιο είναι μικρό μεν αλλά πανέμορφο και λειτουργικότατο. Η αίθουσα αναχωρήσεων ήταν γεμάτη κόσμο που εγκατέλειπε το Medellin για την μικρή απόδραση του Παρασκευοσαββατοκύριακου. Μην γελάτε καθόλου, το βιοτικό επίπεδο στην Κολομβία και ειδικότερα στο Medellin είναι τόσο πολύ ανεβασμένο ώστε τέτοιες αποδράσεις είναι κάτι το συνηθισμένο. Check in έκανα σε ένα από τα δεκάδες αυτόματα μηχανήματα και περίμενα απλά στην ουρά να παραδώσω την ταπεινή μου αποσκευή. Τα φίδια με έζωσαν όταν διάλεξα την θέση μου στο αυτόματο check in, γιατί διαπίστωσα ότι το αεροπλάνο παραήταν μεγάλο και η επιβεβαίωση ήρθε από τα χείλη της τσεκινατζούς η οποία και έκανε το όνειρο κομμάτια.

- Παρασκευή απόγευμα σήμερα κύριε και ο κόσμος που πάει διακοπές στην Cartagena είναι πολύς. Η εταιρία λοιπόν άλλαξε τον τύπο και θα πετάξετε με ένα από τα Α320.

Η ψυχολογία μου έπεσε στο ναδίρ. Το Α318 θα έμενε απλά ένα ανεκπλήρωτο όνειρο. Με βαριά καρδιά έκανα μια βόλτα στα ελάχιστα καταστήματα, πέρασα τον έλεγχο και σωριάστηκα σε μια πολυθρόνα απέναντι από τις υπέροχες τζαμαρίες του Cordova. Αναθάρρησα λίγο βλέποντας ένα Α330 της Avianca να ετοιμάζεται να μετοικήσει προς Miami, ναι υπάρχουν απευθείας πτήσεις προς Αμερική, χάζεψα το μοναδικό Α320 της πρωτοεμφανιζόμενης τοπικής loco Viva Colombia, που είχε μια δύωρη καθυστέρηση για Cartagena και τέλος μαγεύτηκα με την συχνότητα των πτήσεων προς Βogota. To πιστεύετε ή όχι, ο ανταγωνισμός και φυσικά η κίνηση στο συγκεκριμένο δρομολόγιο είναι τεράστια, με αποτέλεσμα απόγευμα Παρασκευής να υπάρχουν πτήσεις προς Bogota κάθε μισάωρο.

Το Α320 που θα μας μετέφερε στην μυθική Cartagena έφτασε ακριβώς στην ώρα του και άρχισε να μου χαμογελάει. Αυτό το πράγμα με τις τεράστιες ουρές που σχηματίζονται πριν καν δοθεί η ανακοίνωση για επιβίβαση κι έχει λάβει διαστάσεις παγκόσμιου φαινομένου πραγματικά δεν το καταλαβαίνω. Τι διάολο κάθονται όρθιοι στην ουρά όταν το αεροσκάφος πιάνει σε φυσούνα και όλοι έχουν εξασφαλισμένη και αριθμημένη θέση? Μυστήριο. Η τσεκινατζού είχε απόλυτο δίκιο, η πτήση μας ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Μετά από δεκάλεπτη περίπου αναμονή μπήκα τελευταίος σε ένα αεροσκάφος όνειρο. Το N980AV πρωτοπέταξε τον Ιούλιου του 2009 και ήταν σε άριστη κατάσταση. Οι πέντε πρώτες του σειρές είχαν πραγματικές προδιαγραφές business class, με δύο δερμάτινες πολυθρόνες ανά σκέλος και όχι σαν την γιαλεντζί business των Ευρωπαϊκών εταιριών, που με ένα κουρτινάκι του κώλου μετατρέπουν, κατά το δοκούν, τις πρώτες σειρές από οικονομική σε business και τούμπαλιν. Η θέση μου ήταν προς τα πίσω, αλλά αυτό διόλου επηρέαζε το ηγεμονικό seat pitch, μια που οι σειρές του αεροσκάφους ήταν τρεις λιγότερες από τα αντίστοιχα 320 της Αιγαίου. Υπολόγισα ότι το seat pitch μπορεί και να άγγιζε τις 34”. Εκστασιασμένος κάθισα στην δερμάτινη θέση μου και αφέθηκα να χαζεύω την προσωπική μου οθόνη. Θυμήθηκα αυτές του 346 της Lufthansa και μελαγχόλησα. Εύκολος χειρισμός, με joystic παρακαλώ και τεράστιος πλουραλισμός από ντοκιμαντέρ, παιχνίδια και κινούμενα σχέδια για τους νεαρούς επιβάτες. Ταινίες, όπως μου εξήγησε μια εκπάγλου καλλονής Κολομπιάνα, το εκπάγλου το επαναλαμβάνω και το τονίζω, υπάρχουν μόνο στις πτήσεις εξωτερικού και το συγκεκριμένο αεροσκάφος αυτό τον καιρό, έχει βάση του την Cartagena και εκτελεί πτήσεις εσωτερικού. Το σέρβις είναι αλήθεια δεν ήταν του επιπέδου του αεροσκάφους, αλλά τι περιμένεις όταν η πτήση είναι σκάρτη ώρα. Μας έβγαλαν μη αλκοολούχα υγρά καύσιμα και ένα πακετάκι αλμυρά ή γλυκά μπισκοτάκια. Ο πιλότος μας καλωσόρισε και από εκεί και μετά έβγαλε τον σκασμό αφήνοντας τον ρόλο του performer στην ηγουμένη. Αυτή εκτός από τα διαδικαστικά, μας είπε σε Ισπανικά και Αγγλικά τα του καιρού, μας πληροφόρησε για την διάρκεια της πτήσης και τέλος μας καλωσόρισε στην Cartagena. Μία ώρα παρά δύο λεπτά μετά την αναχώρησή μας από το Medellin, το υπέροχο 320 της Avianca τροχοδρομούσε στο Rafael Núñez International της Cartagena.