Dubai Int. Airport, 08:30 π.μ.
Εκείνο το πρωινό της 24ης Δεκεμβρίου, με βρήκε να μην έχω σχεδόν κοιμηθεί από το excitement. Λίγο το A380, λίγο ο προορισμός που θα ήταν ο πλέον απομακρυσμένος που έχω βρεθεί, λίγο η Business, λίγο τα καλοκαιρινά που θα έπρεπε να φορέσω, όλα τα παραπάνω μπλέχτηκαν μεταξύ τους και με έκαναν να νιώθω ένα σκίρτημα σα να έβγαινα ραντεβού με καινούργια γκόμενα. Ευτυχώς που όσοι διαβάζετε εδώ μέσα με καταλαβαίνετε γιατί οι έξω από δω θα με κλείνανε σιδηροδέσμιο στο άσυλο.
Η εταιρεία παρείχε λεωφορειάκι ανά τέταρτο για το αεροδρόμιο από το ξενοδοχείο. Το οποίο προφανώς συνέβαινε και αντίστροφα χτες το βράδυ, άρα τσάμπα το ταξί. Ο ήλιος έλαμπε έξω (όχι ότι θα έκανε και τίποτε άλλο στη μέση της Μέσης Ανατολής), εμείς εξοπλισμένοι με ελαφρά ρούχα και γυαλιά ηλίου, μπαίνουμε στο τέρμιναλ. Υπενθυμίζω πως είμαι σε τράνσιτ, που σημαίνει ότι αποσκευές δεν έχουμε, τσεκιν δε χρειαζόμαστε. Προχωράμε αεράτοι στον έλεγχο διαβατηρίων, και μέσα.
Στο νέο Emirates terminal, μετά τον έλεγχο διαβατηρίων και τους ανιχνευτές, έχει την εξής δομή: ένας μεγάλος διάδρομος στη μέση – για τον οποίο θες περίπου 15-20 λεπτά γρήγορο περπάτημα από τη μία άκρη ως την άλλη – με τα απαραίτητα duty free, ταχυφαγεία και εστιατόρια με κουζίνα από κάθε άκρη της γης. Αυτός είναι ο εσωτερικός διάδρομος, δεξιά και αριστερά είναι οι 2 εξωτερικοί στους οποίους αντιστοιχούν οι πύλες. Μονοί αριθμοί από τη μία, ζυγοί από την άλλη. Δεν έχασα χρόνο, πήγα σούμπιτος στην έξοδο 231 να το βρω. Ήθελα να έχω μια συνάντηση μαζί της. Και νατη…
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=18941
…και εκεί έμεινα. Και κοίταγα, μάλλον με μισάνοιχτο στόμα, εξόφθαλμο βλέμμα και ίσως λυγισμένα τα γόνατα. Αγάπη μου εσύ…είσαι ένα ποιήμα…μα ο Θεός είχε κέφια όταν σε έπλασε…εντάξει είσαι λίγο χοντρούλα αλλά εγώ δε το βλέπω έτσι, είσαι γεροδεμένη. Τα ωραία σου φτερά, η γλυκιά σου μουρίτσα, τα φαντεζί σου χρώματα, η γεμάτη σου περιφέρεια… (Άκη είμαστε σίγουροι ότι μπαίνουνε μόνο φίλοι της αεροπορίας εδώ μέσα; Δε το σιγουρεύουμε; )
Τελοσπάντων για να μη φτάσει να ζηλέψει η Σοφία το 380, το άφησα, δίνοντας την υπόσχεση ότι θα είμαι μαζί της σε 2 ώρες πάλι, για πολλές πολλές τρέλες. Έχοντας εξαργυρώσει τα κουπονάκια μας σε μπουφετζίδικο πρωινό στο ξενοδοχείο, δεν πεινούσαμε – και κάτι μου λέει ότι δε θα πεινάγαμε στη διαδρομή. Συνεπώς η μεν Σοφία πήγε εκεί που πάνε οι γυναίκες στα αεροδρόμια, ο δε σύζυγός της έβγαλε λίγες φωτογραφίες παραπάνω.
Έτσι, εδώ βλέπετε μια γενική άποψη από τον ευρύτερο χώρο των departure gates, στο σημείο που πλέον τελειώνουν τα μαγαζιά και οπτικώς ενοποιούνται οι χώροι.
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=18940
Εδώ ο βωμός του γυναικείου χρήματος (ή καλύτερα του ανδρικού χρήματος θυσιαζόμενου στη γυναικεία διαταγή)
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=18939
Και εδώ η πινελιά του αρχιτέκτονα (καταρράκτης αρκετών δεκάδων μέτρων)
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=18938
Γενικά παντού έβλεπες Εμιρατοαεροπλάνα, όλα wide bodies – όχι ότι έχει και τίποτε άλλο πέραν τούτων
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=18942
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=18945
και το μόνο ενδιαφέρον που τράβηξα ήταν ένα Α320 της Bahrain Air, την ύπαρξη της οποίας αγνοούσα. (λογικό μιας και μετράει 2 χρόνια ζωής, ενώ το συγκεκριμένο αεροπλάνο είναι σε εμβρυϊκή μορφή αφού πρωτοπέταξε πριν 6 μήνες).
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=18943
Γενικά η φωτογράφιση στο συγκεκριμένο τέρμιναλ δεν είναι ότι πιο ευχάριστο αφού η γυάλινη κατασκευή είναι τέτοια που τα αεροσκάφη μοιάζουν με κεφαλοτύρι από την πολύ διάτρηση.
Βολτάροντας κι εγώ λίγο στα μαγαζιά και στις άλλες πύλες εξόδου είδα πως ναι μεν δε του λείπει τίποτα, αλλά αεροδρόμια όπως το Changi της Σιγκαπούρης, το Suvarnabhumi στη Μπανγκόκ (ακόμα και το Don Muang το γέρικο παλιό), το αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ, βρίσκονται πολύ ψηλότερα στην εκτίμησή μου. Μιλάω ίσως με μέτρο την υλική μας ευδαιμονία και όχι την αρχιτεκτονική και την πρωτοπορία του. Αλλά κι έτσι να το πάρουμε, θα προτιμήσω εκείνο της Κουάλα Λουμπούρ – ενδεχομένως και ο μόνος λόγος να επισκεφθείτε την πόλη by the way.
H ώρα πήγε πια 9:45 και το boarding έχει ξεκινήσει. Ξέρω τι έλεγα στο προηγούμενο σκέλος για τις ουρές στο boarding και πως μπαίνω τελευταίος. Αντιλαμβάνεστε ότι στη συγκεκριμένη πτήση τα πιστεύω μου τα έκανα γαργάρα. Μπήκαμε μέσα στο πρώτο 20% του κόσμου. Ο έλεγχος γίνεται από ένα σημείο μόνο, αλλά περνώντας μέσα, οι φυσούνες που σε οδηγούνε στο αεροπλάνο είναι τρεις. Ή μπορεί και να μην είναι. Στη φωτογραφία που σας έβαλα πριν, θα δείτε τρεις φυσούνες, και το φυσιολογικό θα ήταν να μπαίνω από εκείνη του ορόφου. Ωστόσο η φυσούνα που οδηγούσανε τους first & business επιβάτες οδηγούσε στο ισόγειο. Δε βαριέσαι, ας είναι. Είμαστε πανέτοιμοι για 14 ώρες στην αγκαλιά του πιο χοντρού μωρού της αεροπορίας.
Στο σημείο αυτό θα κάνουμε ένα σύντομο διαφημιστικό διάλειμμα και θα επανέλθουμε με το κυρίως μενού (γιατί μέχρι τώρα μόνο opening credits γράφω). Μη βαράτε, δε θα αργήσω!
