Που είχαμε μείνει; Α ναι. Μόλις αφήσαμε τη φυσούνα και πατήσαμε Αιρμπας. Στην είσοδο χαμογελαστές 5-6 αεροσυνοδοί και ένας φροντιστής, πρόθυμοι να μας εξυπηρετήσουν. Απλώνω όλο χάρη το εισιτήριο στη μανδάμ που προσφέρθηκε να με βοηθήσει. ‘Oh sir, you will go up the stairs, and a colleague will help you further’. Το ξέρω. Αλλά θέλω να το ακούω. Χιχι! Όχι δε τα είπα αυτά, αλλά με δεδομένο ότι γέλαγαν όχι τα μουστάκια μου, αλλά όλα μου τα ταξιδιωτικά έγγραφα μαζί, μάλλον πρόδιδε ότι είμαι ένα κλικ πριν τον οργασμό.
Είπα λοιπόν να πάω απάνω να απολαύσω τον οργασμό - κρίμα να τον χαραμίσω στην είσοδο. Οι σκάλες για τον όροφο είναι στο μπρος και πίσω μέρος του αεροσκάφους. Εμάς μας επιβιβάσανε από την μπροστινή, οπότε ανεβαίνοντας περάσαμε μπροστά από όλη την first class. Σας πληροφορώ ότι δαγκώθηκα και δεν κοίταξα τίποτα. Ήθελα η εντύπωση να μείνει ακέραια για την επιστροφή μου στην Αθήνα.
Οι θέσεις μας ήταν οι 10 D&G. Όπως μπορείτε να δείτε εδώ,
http://www.seatguru.com/airlines/Emirat ... s_A380.php
η διάταξη στη business είναι 1-2-1, ωστόσο οι κεντρικές δεν έχουν ίδια διάταξη σε όλες τις σειρές. Στις μονές βρίσκονται η μία δίπλα στην άλλη, στις ζυγές είναι απομακρυσμένες. Ο λόγος; Ουσιαστικά όταν ο καθένας οριζοντιώνει τη θέση του για ύπνο, τα πόδια του ουσιαστικά χωνεύουν κάτω από το χώρο που ο μπροστινός έχει το προσωπικό του μπαρ, το τραπεζάκι κλπ. Κάτι που δεν ήμουν αρκετά προνοητικός για να το ψάξω και να το ζητήσω στην Αθήνα, και τώρα με τη Σοφία ήμασταν μακρυά ο ένας από τον άλλο. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να το ζητήσω από τον υπάλληλο στην Αθήνα. Ναι εκείνον που του γυρίσανε τ’ άντερα όταν του είπα για business. Αν κατέθετα και αίτηση για τις επιθυμητές θέσεις θα μου έστελνε τις βαλίτσες στο νησί του Πάσχα.
Μικρό το κακό όμως, οι αεροσυνοδοί πήραν πρέφα τον αποπνέοντα ερωτισμό μας και προσφέρθηκαν να βοηθήσουν. Σε μια πτήση που ήταν κατά 90% γεμάτη οι ελπίδες μας δεν ήταν και πολλές. Κι όμως. Στη μοναδική σειρά που στις 2 διπλανές θέσεις δεν καθόταν ζευγάρι, οι ιπτάμενες κατάφεραν και έπεισαν δύο κακομούτσουνους 50ρηδες να πακετάρουν και να έρθουν στις δικές μας θέσεις. Λέω κακομούτσουνους, διότι παρόλο που τους ευχαρίστησα (τουλάχιστον τον ένα που διασταυρώθηκα στο διάδρομο) με όση θέρμη είχα, η αντίδραση ήταν λίγο ωχαδερφιστικη. Ίσως δεν είχα όση θέρμη νόμιζα. Θα την έφαγε ο προ 5λεπτου οργασμός. Δε βαριέσαι. Μια φορά αφήσαμε τις Dolce & Gabana θέσεις για τις Ε & F της σειράς 18, όπου είμαστε πια δίπλα δίπλα. Και η φωτογράφιση ξεκινά. Ή μάλλον είχε ήδη ξεκινήσει από τις προηγούμενες θέσεις, όπως βλέπετε εδώ:
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19015
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19019
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19020
Έχουμε και λέμε: Εκτός της προφανούς θέσης την οποία βλέπετε, η οποία γίνεται εντελώς flat, έχουμε τις εξής ανέσεις/gudgetάκια:
1. Εξοπλισμός ύπνου: Κάλτσες, παντόφλες, σκίαστρα, κουβέρτα, στρώμα, μαξιλάρι.
2. Εξοπλισμός υγιεινής: νεσεσσέρ, διαφορετικό για άνδρα και γυναίκα, με όλα τα απαραίτητα: Τσατσάρα, αποσμητικό Old Spice, ξυραφάκι (με τριπλή λεπίδα παρακαλώ) και αφρός ξυρίσματος Gilette, οδοντόβουρτσα και οδοντόκρεμα Colgate, χαρτομάντηλα Kleenex και ένα σετ Bvlgari (body lotion, after shave & άρωμα). Το γυναικείο δε το είδα, ωστόσο επειδή το μέγεθος ήταν ίδιο με το δικό μου, δύσκολο να είχε μέσα 47 κρέμες αντιγήρανσης, λοσιόν για το δεξί αστράγαλο και κραγιόν σε 12 αποχρώσεις. Άντε καμιά σερβιέτα.
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19018
3. Εξοπλισμός ψυχαγωγίας: Εκτός από την 17 ιντσών οθόνη, υπάρχει και ένα portable γκατζετάκι το οποίο βάφτισα gameboy: το το παίρνεις αγκαλιά και έχει όλες τις λειτουργίες που έχει η προσωπική οθόνη, συν κάποιες ακόμα. Επίσης μίνι μπαρ με νερό μεταλλικό, ανθρακούχο, γκαζόζα, κοκα κόλα, και tomato juice.
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19016
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19017
Η καθιερωμένη πορτοκαλάδα/κρασί/σαμπάνια πέρασε από μπροστά μας δυο τρεις φορές πριν το pushback. Μπορεί να συνοδευόταν και από ξηροκάρπια, συγχωρέστε με δε το θυμάμαι καλά. Για όση ώρα βρισκόμασταν ακόμα στο έδαφος, είχα συμπεριφορά σα το 2χρονο παιδάκι που ανακαλύπτει τον κόσμο. Έπαιζα με τα κοντρόλ του καθίσματος, που είχε χίλιους δυο τρόπους να σε ξαπλώσει διότι ‘έσπαγε’ σε πολλά σημεία. ΟΚ αν θες να οριζοντιωθείς είναι εύκολο, αλλά για μια θέση αραλίκι, ήθελε ψάξιμο να βρεις ποια σου δίνει το καλύτερο αραλίκι. Έπαιζα με το gameboy, άνοιγα το νεσεσσέρ, ανοιγόκλεινα τα φώτα, περιεργαζόμουνα το μπαρ, δοκίμαζα τις παντόφλες, βασικά μόνο που δεν κατούρησα τα pampers μου. Οι αεροσυνοδοί περάσανε πολλές φορές από μπροστά μου, αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως καθ’όλη τη διάρκεια του taxiing καμία δε μου ζήτησε να επαναφέρω τη σε ορθή θέση το κάθισμά μου από την 178 μοιρών θέση που το είχα. Πλησιάζοντας για την απογείωση είπα να σοβαρευτώ και να σταματήσω να παίζω με τα πάντα. Έβαλα μπρος το i από το ice πρόγραμμα της Emirates, και συντονίστηκα στην tail camera. Όπως μπορείτε να δείτε κι εσείς, το αεροσκάφος ήταν το Α6-EDE.
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19021
Την απογείωση τη βιντεοσκόπησα με την handycam μου. Από τη στιγμή που πήραμε μπρος μέχρι τη στιγμή που σηκωθήκαμε, μεσολαβήσανε 65 δευτερόλεπτα. Από τις πιο χρονοβόρες διαδικασίες take-off run που έχω βιώσει – και συνάμα πιο απολαυστικές. Έχοντας γνώση του μεγέθους του αεροπλάνου, και με θέα πιο ψηλά από οποιαδήποτε άλλη φορά, σου προκαλείται ένα δέος βλέποντας αυτό το ογκώδες πουλί να σηκώνεται από το έδαφος. Ό,τι και να λέμε, ό,τι και να σας λέω, η απογείωση ενός Α380 έχει τη δική της απόλαυση. Unique η γκόμενα ρε παιδιά πως το λένε (πάλι σε woman issue το ανάγω…θα φάω ξύλο τη βλέπω τη δουλειά).
Μετά την απογείωση, την οποία απόλαυσα σε στάση ημιξαπλωτή, ξεπρόβαλαν και πάλι σαν σαλιγκάρια οι αεροσυνοδοί. Δε ξέρω (και μακάρι) αν είναι τόσο συχνή η παρουσία τους και στον κάτω όροφο, αλλά αν ο διάδρομος είχε γίνει πασαρέλα με τόσες κοπέλες πάνω κάτω. Για να προλάβω τη σκέψη σας, η ποιότητα ήταν μέτρια. Ίσως να μου φταίει κι αυτός ο σκούφος του Αη Βασίλη που περιφέρανε όλες τους λες και θα μας μοιράζανε δώρα μέσα από κάλτσες. Από ποσότητα όμως, κανένα παράπονο. Μας μοιράσανε λοιπόν και το μενού, καθώς και τη λίστα κρασιών. Προσφερθήκανε να μας τακτοποιήσουν και το στρώμα που βρισκόταν ως τώρα αποθηκευμένο πίσω από το κάθισμα. ΟΚ δε μιλάμε για 22 εκατοστά στρώμα της Ideastrom, αλλά από εκείνα που ξαπλώναμε ως φαντάροι μας όλοι far better.
Το μενού μας θα είχε μεσημεριανό (η ώρα έχει πάει πια 11:30), και πρωινό αρκετά μετά. Το μεσημεριανό έχει μια επιλογή από κρύα καναπεδάκια, δύο επιλογές ορεκτικών, σαλάτα εποχής, πέντε επιλογές κυρίων πιάτων, δύο επιδόρπια. Ακόμα, ποικιλία τυριών, ποικιλία φρούτων, ποικιλία σοκολατακίων. Και βέβαια τσάι καφέ κλπ.
Για πρωινό θα σας πω μετά, να σας πω μόνο ότι ενδιαμέσως των 2 γευμάτων υπήρχε μια ολόκληρη σελίδα light bites (τα οποία αν δοκιμάσεις να φας ένα από το καθένα θα ανακαλύψεις ότι δεν τα λες και τόσο light). Πριν από το φαϊ αποφάσισα να ζητήσω ένα κοκτέιλ από το μενού. Όχι ότι το είχα ανάγκη, αλλά αφού είναι στο μενού θα το πάρω. Fantasy Island (σαμπάνια, ρούμι, χυμός πορτοκάλι, φύλλα μέντας). Δε τρελάθηκα. Αλλά δε μετάνιωσα κιόλας.
Έχοντας παραγγείλει το φαϊ, και χαζεύοντας λίγο το πρόγραμμα ταινιών παιχνιδιών κλπ (πανομοιότυπο με της προηγούμενης πτήσης), ο πιλότος μας ενημέρωσε πως πετάμε με ένα ολλανδικό λόμπι πιλότων (4 τον αριθμό) και το πλήρωμα έχει γνώση 26 γλωσσών τις οποίες και απαρίθμησε. Έστησα αυτί, αλλά τα Ελληνικά δε τα ανέφερε. Περιέγραψε που βρισκόμαστε, πόση ώρα θα κάνουμε και τα λοιπά κλασικά. Εντύπωση μου έκανε πως η πτήση αναφέρεται ως 14ωρη (στην ιστοσελίδα της εταιρείας), εντούτοις σύμφωνα με τον πιλότο αλλά και τα ενημερωτικά στοιχεία στην οθόνη μου, θα διαρκέσει 12 ώρες και 45 λεπτά συνολικά.
Αφού βαρέθηκα να σαχλαμαρίζω με τις διάφορες επιλογές διασκέδασης, έβαλα το υπόλοιπο μισό της ταινίας Julie-Julia που είχα ξεκινήσει την προηγούμενη. Κάπου εκεί στρώθηκε το τραπέζι: ήρθαν τα καναπεδάκια, όπως ήρθαν έφυγαν (μου εξηγεί κάποιος γιατί ο σολομός είναι τόσο λατρεμένος σε όλα ανεξαιρέτως τα αεροπορικά catering
, ήρθαν τα σερβίτσια μαζί με το ορεκτικό. Ανεξήγητο το γεγονός πως χάθηκε το μεταλλικό κουταλάκι, και μάλιστα εις διπλούν – αναζητήθηκε και η τύχη εκείνου της γυναίκας μου. Αρκετή ώρα αργότερα ήρθε το κυρίως πιάτο και μια side salad. Τι πήρα; Για να δείτε σε τι gourmet εστιατόριο τρώμε απόψε, ορίστε η περιγραφή του πιάτου:
‘Fillet mignon: Grilled and topped with a creamy gorgonzola cheese sauce, served with porcini mushroom flavored gnocchi, fresh sautéed spinach and asparagus and assorted seasonal vegetables.
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19022
Το φιλέτο μέτρια ψημένο (κατά επιθυμία του ταξιδιώτη πάντα), και πολύ καλής ποιότητας.
Μασουλώντας το φαϊ συνέχισα την ταινία, η οποία παρεπιπτόντως με φαϊ ασχολείται (γαλλική κουζίνα), μέχρι να μας φέρουν και το γλυκό. Παρατήρησα πως η όλη διάρκεια του μεσημεριανού διήρκεσε αρκετή ώρα. Σα να περίμεναν να καθίσει καλά το φαγητό, να γίνει σωστή χώνεψη ώστε να απολαύσουμε αρμονικά και ολοκληρωμένα το επόμενο πιάτο.
Είμαστε πια 4 ώρες στον αέρα. Ο ήλιος λάμπει έξω, και θα λάμπει σε όλη τη διάρκεια της πτήσης. Η ταινία τελείωσε, αρχίζω ξανά το ζάπινγκ, μέχρι που από το πολύ ζάπινγκ η οθόνη κολλάει. Ό,τι και να πατούσα από το χειριστήριο, καμία αντίδραση. Καλώ τις πρώτες βοήθειες, και η αεροσυνοδός μου ζητά (πολύ ευγενικά οφείλω να ομολογήσω) να σηκωθώ ώστε να κάτσει στη θέση μου, να χωθεί εκεί που κανονικά αναπαύονται τα πόδια μου, να σηκώσει ένα καπάκι, να πειράξει κάποια κουμπάκια και να κάνει reset την οθόνη. Ξανά το τηλεκοντρόλ στα χέρια, αποφασίζω να στείλω 1-2 μηνύματα σε φίλους, με χρέωση της πιστωτικής μου. Υπόψιν χρεώνεστε και την απάντηση, την οποία αφού δε μερίμνησα να πω να τη στείλουν με λατινικούς χαρακτήρες, τη χρεώθηκα 2 φορές μέχρι να τη διαβάσω σωστά.
Τελείωσε κι αυτό το κεφάλαιο. Άρχισα να παίζω με το gameboy, το οποίο στις λειτουργίες του είχε και μασάζ στο κάθισμα. Το οποίο μάλιστα είχε 6 διαφορετικά προγράμματα, με αυξομειούμενη ένταση και επικέντρωση στα σημεία του σώματος που θες. Ουαου ε; τρίχες. ΟΚ δε περίμενα ταϋλανδέζικο μασάζ (αχ πόσο μου χει λείψει…άσχετο), αλλά αυτό ήταν γαργαλιέρα όχι μασάζ. Όσα κι αν δοκίμασα, δημιουργούσαν ανατριχίλα και σε καμία περίπτωση χαλάρωση. Αφήστε που με τις πολλές δοκιμές κόλλησε το gameboy, κόλλησε η οθόνη, οπότε ξανά αεροσυνοδός, ξανά στα τάρταρα για το reset.
Ταινία δεύτερη δεν ήθελα να δω ακόμα. Η Σοφία δίπλα μου αφού είχε δει κι εκείνη την ίδια ταινία μαζί μου, ξεκίνησε τη μελέτη του lonely planet.
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19023
Ώρα να δούμε κι εκείνο το μπαρ, λέω. Πάω λοιπόν πίσω, περνάω την κουρτίνα και βρίσκομαι στο μπαρ. Το έχετε δει σε κάποια φωτογραφία ενδεχομένως, πιστέψτε με δεν είναι κάτι φοβερό. Είναι μικρός ο χώρος, έχει 2 διθέσιους καναπέδες για να αράξεις, και πάνω στο πάσο διάφορα σνακ να κατεβάσεις μαζί με το ποτό σου. Στο μπαρ εκείνη την ώρα ήταν μόνο 2 Ινδοί (αν κρίνω από την ένρινη προφορά) οι οποίοι συζητούσαν σε πολύ σοβαρό τόνο, με ανοιχτό στα γόνατα ένα Playboy (Ινδία; Συμπαθάτε με δε το ξεχώρισα). Κατέβηκα για μια βόλτα κάτω, αλλά πέτυχα τρόλεϋ να πηγαινοέρχονται και ανέβαλα τη βόλτα για αργότερα.
Και τώρα θαρρώ είναι ώρα για νάνι. Άλλωστε όπως είπαμε το excitement δε μας άφησε να κοιμηθούμε και καθόλου το βράδυ. Και επειδή για ύπνο σε κρεβάτι ξενοδοχείου αργούμε ακόμα, ας γεμίσουμε λίγο μπαταρίες: οριζοντίωση του καθίσματος, το μαξιλάρι αγκαλιά, φώτα κάμερες off, βλέφαρα shut down………………………..zzzzzzzzzzzzzzzzzzz……………………….
(To be continued)
