Πάσχα στις Φερόες...

[aakunz]

Αυτό το Πάσχα, είπα να "κλείσω" μία από τις πολλές ταξιδιωτικές εκκρεμότητες που έχω και να πραγματοποιήσω ένα ταξίδι σε έναν από τους πιο απομονωμένους και λιγότερο τουριστικά ανεπτυγμένους προορισμούς της Ευρώπης. Η ευκαιρία δόθηκε τον περασμένο Νοέμβριο και η απόφαση ελήφθη σχεδόν άμεσα με την κράτηση και έκδοση των εισιτηρίων για τις έξι πτήσεις που απαιτούνταν για να πάω και να έρθω από το θρυλικό αεροδρόμιο Vagar στις Φερόες Νήσους. Για να μη σας κουράζω όμως με τις εισαγωγές, ξεκινάω αμέσως με την παρουσίαση των πτήσεων.

1. LX 1843 Y 24APR ATHZRH HS1 0640 0830 O TH A321
2. SK 602 Y 24APR ZRHCPH HS1 1040 1225 O TH MD-87
3. RC 455 Y 24APR CPHFAE HS1 1900 2015 O TH RJ-100
4. RC 456 Y 27APR FAECPH HS1 1730 2045 O SU RJ-100
5. SK 609 Y 28APR CPHZRH HS1 1740 1925 O MO MD-81
6. LX 1842 Y 28APR ZRHATH HS1 2035 #0010 O MO A321
Κόστος:
ATH-CPH-ATH (με Swiss, μέσω ZRH): EUR226.00
CPH-FAE-CPH: (με Atlantic Airways) EUR268.00

H οικονομική υπέρβαση ήταν το πλέον αναμενόμενο, αλλά ήθελα να πιστεύω πως θα άξιζε τον κόπο, και μάλλον άξιζε, δεδομένου ότι θα πετούσα με τα πολυαγαπημένα MD της SAS και πάνω απ' όλα, με την αινιγματική Atlantic Airways, τον εθνικό αερομεταφορέα των Νησιών. Οι προσδοκίες πολλές λοιπόν, η αγωνία μεγάλη, το ταξίδι υποσχόταν πολλά και η Μεγάλη Πέμπτη αναμενόταν να είναι, από κάθε άποψη, μία μέρα γεμάτη πτήσεις, αλλά και αρκετό ελεύθερο χρόνο για μία "σφήνα" λίγων ωρών στη μεγαλύτερη πόλη του Skåne, το πανέμορφο Malmö.

Άξιζε τον κόπο να χάσω το πασχαλινό τραπέζι; Πώς θα ζούσα χωρίς να γνωρίζω στα πόσα ευρώ "πέταξε" το κιλό το κατσικάκι; Πώς θα κοιμόμουν χωρίς να γνωρίζω πόσα οχήματα πέρασαν από τα διόδια της Τραγάνας και των Μαλγάρων και πόσα θύματα θρηνήσαμε και σε αυτήν την έξοδο;

Λίγη υπομονή λοιπόν, καθ' ότι οι εκκρεμότητες στη δουλειά συσσωρεύτηκαν (39 νέα e-mail βρήκα στα εισερχόμενα) αλλά είδα ότι αναρτηθηκαν και ορισμένες άκρως ενδιαφέρουσες (απ' όποια πλευρά κι αν τις δεις) δημοσιεύσεις στο φόρουμ, για τις οποίες με είχε ενημερώσει με SMS, ένα από τα μέλη, το οποίο κι ευχαριστώ ιδιαιτέρως, παρά το ότι με έβαλε σε μεγάλη αγωνία...

 

[Hunting a Shadow]

αλλά ήθελα να πιστεύω πως θα άξιζε τον κόπο, και μάλλον άξιζε, δεδομένου ότι θα πετούσα με τα πολυαγαπημένα MD της SAS

:shock: :evil:

 

[aakunz]

1. LX 1843 Y 24APR ATHZRH 0640 0830 TH

1η Πτήση:
1. LX 1843 Y 24APR ATHZRH 0640 0830 TH
Αεροσκάφος: A321, HB-IOL

Αναχώρηση από το σπίτι μου από τις 04:30 και άφιξη στο «Κοσμοδρόμιο» στις 04:50. Τις τελευταίες ημέρες, είναι γεγονός ότι με είχε αγχώσει ιδιαίτερα η σκέψη ότι λόγω της «Μεγάλης Εξόδου των Εκδρομέων του Πάσχα» (γνωστή μπανάλ δημοσιογραφική περιγραφή), ενδεχομένως να μην έβρισκα θέση στο Ρ3 και να έπρεπε να βρω κάποιο άλλο μέρος να αφήσω το αυτοκίνητο. Για καλή μου τύχη, όχι μόνο βρήκα θέση, αλλά αυτή ήταν και σε ιδιαίτερα προνομιακή τοποθεσία, σε απόσταση αναπνοής από τις σκάλες που οδηγούν στο σταθμό του τραίνου.

Η επιλογή των πτήσεων είχε γίνει με πρωταρχικό κριτήριο την τιμή και τις ώρες αλλά και το ότι θα μπορούσα να πετάξω με το MD της SAS (γιατί έτσι μ’αρέσει, τραβάς κανένα ζόρι. Με 150 μίλια ανά flight segment, το μόνο που θα μπορούσα να πώ είναι "Ποιος χ3στηκε για τα μίλια;"

Συνοπτικός έλεγχος εισιτηρίων από τη συμπαθέστατη υπάλληλο της Swissport, παραλαβή καρτών και παράδοση αποσκευών για τις δύο πτήσεις του πρώτου εισιτηρίου του ταξιδιού (αυτού της LX). Απεχθάνομαι να κουβαλάω βαριές χειραποσκευές, παρ' όλα τα ρίσκα που έχει το να δίνεις βαλίτσα στο hold και να είσαι σε άλλο μέρος κάθε μέρα, με κίνδυνο να χαθεί η βαλίτσα και μέχρι να σε βρουν να μην έχεις μαζί σου δεύτερο βρακί ν' αλλάξεις.

Πέρασμα από τον έλεγχο διαβατηρίων, όπου και μου κέντρισε το ενδιαφέρον το μεγάλο σταντ με το νέο περιοδικό της εταιρείας του ΔΑΑ με τον πολύ πιασάρικο τίτλο ‘2board’. Έχοντας ιδιαίτερα θετικές εντυπώσεις από άλλα περιοδικά σε αντίστοιχα αεροδρόμια που θέλουν να σέβονται τον εαυτό τους (Κοπεγχάγη, Κωνσταντινούπολη, Βερολίνο), ενθουσιάστηκα από την άψογη εμφάνιση της ελληνικής προσπάθειας και το πολύ κομψό layout. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι μόνο η εμφάνιση που μετράει αλλά το περιεχόμενο. Πέρα από το ομολογουμένως ενδιαφέρον άρθρο για το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, το υπόλοιπο περιοδικό έχει έναν ιδιαίτερα έντονο λαϊφστάιλ χαρακτήρα που σε κάνει να πιστεύεις ότι η Αθήνα είναι ένα απέραντο Σόχο, με τους κατοίκους της να ψωνίζουν από τα αμέτρητα καταστήματα του Κολωνακίου, να αναπληρώνουν γρήγορα τις θερμίδες που έχασαν, στα brunch του Grand Bretagne και να δειπνούν σε καθημερινή βάση στο Βαρούλκο. Τα ρεπορτάζ αγοράς μοιάζουν να απευθύνονται σε Prada addicted shoppers, παρουσιάζοντας τα προϊόντα σα να είναι είδη καθημερινής χρήσης ενώ η επιμέλεια της ελληνικής μετάφρασης φαίνεται να επικεντρώνεται στην αντιγραφή/επικόλληση του αγγλικού κειμένου με την παράθεση άρθρων, συνδέσμων, ερωτηματικών, προθέσεων της ελληνικής. Έχεις ακούσει τη γνωστή DJ που έκανε κάποτε την εκφώνηση του φωνητικού μενου της καρτοκινητής της Telestet; Κάπως έτσι ήταν και η μετάφραση. Φυσικά ανέτρεξα στις τελευταίες σελίδες του περιοδικού, στις οποίες συνήθως αναφέρονται στοιχεία για το αεροδρόμιο, κατόψεις, συγκοινωνία κλπ. για να ανακαλύψω πως η μόνη αναφορά γινόταν στα βραβεία που δόθηκαν προσφατα στις «πιο ταχύτερα αναπτυσσόμενες εταιρείες» που δραστηριοποιήθηκαν στο αεροδρόμιό μας κατά το 2007 και στα καταστήματα του Εμπορικού Πάρκου, το οποίο ακόμα και στην ελληνική μετάφραση, αναφέρεται ως "Retail Park του Αεροδρομίου", έτσι για να μη λέτε ότι είμαι υπερβολικός.

Επιβίβαση από γέφυρα και καλωσόρισμα με ένα ζεστό χαμόγελο από το πλήρωμα. Τακτοποίηση στις θέσεις, με τη δική μου να αποτελεί ίσως μία από τις καλύτερες επιλογές της οικονομικής, μια και, λόγω της εξόδου, δεν είχε μπροστινό κάθισμα. Σύντομο καλωσόρισμα σε γερμανικά και αγγλικά, καθώς και σε ηχογραφημένα ελληνικά και ιαπωνικά (!). Το τελευταίο οφειλόταν στο γεγονός ότι υπήρχε ένα γκρουπ ιαπώνων. Παρουσίαση των μέτρων ασφαλείας από τις οθόνες, στα αγγλικά, ηχητική περιγραφή στα ελληνικά και τα ιαπωνικά, σύντομος έλεγχος της καμπίνας και κατεύθυνση προς τον 03L. Απογείωση στην προγραμματισμένη ώρα, αριστερή στροφή με κατεύθυνση την Ελευσίνα, πάνω από τα Βόρεια Προάστεια, με το ΟΑΚΑ και το Μέγαρο της... Deutsche Telekom να δεσπόζουν κοντά στην Κηφισίας. Έξοδος στον Κορινθιακό και δεξιά στροφή πάνω από το νησάκι Τριζόνια, ενώ ήδη φαινόταν η Γέφυρα Χαρίλαος Τρικούπης. Έχοντας πάρει κατεύθυνση προς βόρεια, θα περνούσαμε πανω από την Αλβανία, Μαυροβούνιο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κροατία, Σλοβενία και θα μπαίναμε στον ελβετικό εναέριο χώρο για να προσγειωθούμε στη Ζυρίχη, μετά από δύο ώρες και 40 λεπτά, από τη στιγμή της απογείωσης.

Στο μεταξύ είχε αρχίσει το σερβίρισμα αυτού που η Swiss αποκαλεί «πρωινό», κι εγώ αποκαλώ «Γιαούρτι, Μάφφιν, Καφές, Χαρτοπετσέτα». Η ιδέα δεν άρεσε σε κάποια κυρία της πίσω σειράς, με αποτέλεσμα να καταγραφεί έντονα στη μνήμη μου ο παρακάτω διάλογος, τον οποίο και σας παραθέτω αυτούσιο, για να καταλάβετε, πόσο μας έχουν κακομάθει η ΟΑ και η Αιγαίου...

Επιβάτις: Γουάι όνλυ δις εντ νο φούντ; (αναφερόμενη προφανώς στο γιαούρτι)
Φροντιστής: We only serve full breakfast to our business class passengers.
Eπιβάτις: Άι ντοντ γουοντ ιτ, τέηκ ιτ μπάκ. Όνλυ κόφι. Είπε η μαντάμ, όλο ευγένεια...

Η δε διπλανή είχε ανοίξει μια τσαντούλα, είχε βγάλει κάτι κολλύρια και έριχνε σταγόνες στο κόκκινο μάτι του άντρα της. Στη συζήτηση που ακολούθησε, έμαθα πως το ατύχημα έγινε όταν ο κύριος έκανε ηλεκτροκόλληση το ξεκολλημένο κάγκελο της γειτόνισσας. Έγινε βέβαια και η γκραν-γκινιόλ περιγραφή του πώς ήταν το μάτι όταν το έγκαυμα ήταν πιο «φρέσκο» πράγμα που με έκανε να απλώσω το χέρι στα αριστερά μου, σε αναζήτηση της εμετοσακούλας (είπαμε, δεν είχα Recarro μπροστά, η θήκη των περιοδικών ήταν στο πλάι), ενώ σκεφτόμουν ότι ο «πειρατής» μάλλον είχε ακουμπήσει το ηλεκτρόδιο στο ματι του αντί για τη σιδεριά. «Κοίτα φίλε μου τι μπορείς να πάθεις από μια μαλ@κία, για της γειτόνισσας το κάγκελο» σκέφτηκα αλλά του είπα ένα «ο καλός καλό δε βλέπει» και προσπάθησα να αλλάξω συζήτηση. Στο παρόν στάδιο, ακόμα και η συζήτηση για τις τιμές της Βαρβακείου, λιγότερη αηδία θα μου προξενούσε.

«Κι εσείς Πορτογαλία πάτε;» με ρώτησε η συμπαθής σύζυγος-αυτοσχέδια οφθαλμίατρος. «Άντε να εξηγείς που πάς...» σκέφτηκα και με ένα έλιγμο «Πάω Δανία σε κάτι φίλους» απέφυγα το μάθημα γεωγραφίας για το που είναι οι Φερόες.

Η κάθοδος είχε ήδη αρχίσει και στις 08:20, ακουμπούσαμε στο διάδρομο του Klotten, του οποίου ο τερματικός αποδεικνύει ότι ο ΔΑΑ δεν είναι ό,τι καλύτερο από απόψεως Γερμανικού Ντηζάιν... τι τα ψάχνεις...

Η παρούσα ανάρτηση είναι αφιερωμένη στο φίλο Ovelix, που παραλίγο να είχε κάνει το ίδιο ταξίδι στην Κοπεγχάγη, πριν από δύο χρόνια, αλλά σε μπίζνες, και στον οποίο ανήκει το Μάντρα αυτού του ταξιδιού μου:

με τέτοιο seat pitch έτσι μου αρέσει να ταξιδεύω, κυριλέ, με ευγένεια, με το σεις και με το σας, με τη Σουίς και με τη Σάς

HERTZLICH, GLÜCKLICH GRÜTZL! Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ:

Αεροσκάφος: 90% (Πιο αθόρυβο κι από Νταϊχάτσου στις 3500 στροφές/λεπτό)
Άνεση: 95% για την 26Α, (100% για την 26F, που έχει απέναντι jumpseat και προσφέρεται για ενδιαφέρουσες συζητήσεις με το μέλος του πληρώματος που κάθεται εκεί!). Τήρηση της κράτησης θέσης που είχε γίνει από το Νοέμβριο...
Γεύμα: 30% (Όνλυ γιόγκουρτ εντ μάφφιν εντ κόφι εντ ναπκιν; Γουέρ ιζ δε φουντ
Πλήρωμα: 90% Ένα ζεστό χαμόγελο και όλα πάνε υπέροχα
Σερβις: 65% (αδιάφορο IFE, αλλά εκτίμησα το ότι για 10 γιαπωνέζους μερίμνησαν ώστε να υπάρχει καλωσόρισμα, περιγραφή μέτρων ασφαλείας και αποχαιρετισμός στη γλώσσα τους, κι αυτό για εμένα σημαίνει πολλά!
Γενική Εικόνα: 90% μόνο που απεχθάνομαι το Eurowhite...

Ξαναπετάς μαζί τους; Οπωσδήποτε!

ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ:
...ΚΑΤΙ ΣΑΠΙΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΔΑΝΙΜΑΡΚΙΑΣ

 

[aakunz]

2. SK 602 Y 24APR ZRHCPH 1040 1225 TH

2η Πτήση:
2. SK 602 Y 24APR ZRHCPH 1040 1225 TH
Αεροσκάφος: MD-87, LN-RMP

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ο Όμιλος των Σκανδιναβικών Αερογραμμών μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής, ίσως γιατί σε αυτόν ανήκουν θυγατρικές αεροπορικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στους ομορφότερους -κατά τη δική μου πάντα γνώμη- προορισμούς (Air Greenland, AirBaltic, Estonian Air, Blue1...) Συν τοις άλλοις, η εξυπηρέτηση, της οποίας τυγχάνω ως συνεργάτης, από το help desk του Ταλλίνν είναι πάντοτε υποδειγματική, όσες φορές και αν χρειάστηκε να επικοινωνήσω μαζί τους. Βέβαια, το ότι η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών των «Τεσσάρων Μεγάλων» του Ομίλου (SAS Norge, SAS Sverige, SAS Danmark & SAS International) έχει πάρει την κατιούσα, είναι ένα λυπηρό γεγονός, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η εταιρεία έχει βρεθεί πολλές φορές στο χείλος της χρεωκοπίας και υφίσταται έντονο ανταγωνισμό στην εσωτερική αγορά. Η λήψη ριζοσπαστικών αποφάσεων ήταν παραπάνω από επιβεβλημένη.

Έχοντας τελειώσει τον έλεγχο ασφαλείας της Ζυρίχης, πέρασα στην αίθουσα αναχωρήσεων, θαυμάζοντας το θηριώδες αεροδρόμιο το οποίο είχε κατασκευαστεί επί της εποχής της παντοκρατορίας της SR: ένας τερματικός με «αδρές» γραμμές, διαχρονικό σχεδιασμό... και λίγες τουαλέτες. Ήδη στην πύλη είχαν αρχίσει να μαζεύονται οι συνεπιβάτες μου, συμπεριλαμβανομένων και διαφόρων «ξανθών αγγέλων», διότι ως γνωστόν, η σκανδιναβή αποτελεί αξία σταθερή στο χρόνο και στην εκτίμησή μου...

Επιβίβαση από την πύλη και αδιάφορη υποδοχή από ένα εξ ίσου αδιάφορο πλήρωμα. Για την διαρρύθμιση των θέσεων στις πτήσεις της SAS, λίγο πολύ γνωρίζετε: Business για τους λεφτάδες και τους ταλαιπωρημένος μπίζνεσμεν, Economy Extra για αυτούς που πλήρωσαν €100-150 παραπάνω για να μπορούν να αλλάζουν το εισιτήριό τους και για να φάνε εν πτήσει και Economy για τους κοινούς θνητούς, που -ουαί κι αλοίμονο- αν κάτι σου τύχει και δεν μπορείς να ταξιδέψεις εκείνη τη μέρα: το εισιτήριο είναι για πέταμα, κι ευτυχώς που τα ηλεκτρονικά εισιτήρια είναι άυλα και δεν χρειάζεται να σκεφτείς πού να το βάλεις αν δεν μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις. Παρά το ότι πετούσα στην απλή οικονομική, στην εν λόγω πτήση, η κατηγορία αυτή ξεκινούσε από τη σειρά 6 και η δική μου θέση ήταν η 8F. Ο διπλανός μου ήταν ένας τυπικός, γραβατωμένος μπιζνεσμαν που μάλλον ήταν ακόμα χαμηλά στην ιεραρχία της επιχείρησης, μια και θα ταξίδευε με στο τιμημένο cattle class. Σύντομη περιγραφή, μπλα-μπλα στα αγγλικά και ακολούθως μια απογείωση από εκείνες που σου προκαλούν ένα ιδιαίτερο χαμόγελο ικανοποίησης, ιδίως όταν νοιώθεις την υπέροχη άνοδο που μόνο ένα MD και ένα 727 μπορούν να σου προσφέρουν. Σύντομη περιγραφή του σέρβις που θα ακολουθούσε (δωρεάν γεύμα για τη Business και την Economy Extra) και πώληση σνακ για την απλή οικονομική. Πτήση εντελώς uneventful, με τον διπλανό να είναι απορροφημένος στη νιρβάνα του PDA του και εμένα κολλημένο στο παράθυρο να ακούω στο W580i το Learning to Fly του Tom Petty και το 7twenty7 των Roxette (τι διάολο, στη Σκανδιναβία πετάμε, ας τιμήσουμε και τη μουσική κουλτούρα του τόπου). Υπάρχει πιο ωραίο setting για να ακούσεις τέτοια τραγούδια, από την απεραντοσύνη των αιθέρων;

Κάπου πάνω από την τιμημένη Γερμανία, κι ενώ είχα βαρεθεί να βλέπω την πεδιάδα, άρχισε η κάθοδος, με τις αμμώδεις ακτές της Βορείου Γερμανίας, της Νήσου Møn, του Køge και του Skåne (Νότιος Σουηδία). Σημειωτέον ότι το κόκπιτ ήταν ενημερωτικότατο, δεδομένου ότι η τελευταία περιγραφή για τη θέση μας είχε γίνει πέντε λεπτά πριν την προσγείωση κι ενώ στον ορίζοντα φαινόταν η διάσημη γέφυρα του Öresund, ενός από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της μηχανικής, που άλλαξε άρδην το χάρτη της Σκανδιναβίας!

Προσγείωση στο υπέροχο Kastrup, με το πρώτο -ας το πούμε- παρατράγουδο του ταξιδιού: Κατευθυνθήκαμε προς τη νέα πτέρυγα D, του Τ3, με τη γέφυρα να μην προθυμοποιείται να κινηθεί, με αποτέλεσμα να περιμένουμε τη σκάλα. Αφού κατεβήκαμε, ανεβήκαμε στη γέφυρα επιβίβασης, από την εξωτερική σκάλα και μπήκαμε στη νέα προέκταση του Τερματικού, η οποία χρησιμοποιείται για τις λίγες πλέον, Extra Schengen πτήσεις που έχουν προορισμό την υπέροχη αυτή πόλη. Το αγαπημένο μου ευρωπαϊκό αεροδρόμιο ήταν όπως πάντα όμορφο, άρτια οργανωμένο, υποδειγματικά λειτουργικό, παρ’ όλο τον πήγαινε-έλα των διακινούμενων επιβατών, που εδώ βλέπουμε μόνο όταν έχουμε Ολυμπιακούς Αγώνες... Είχαμε μία ατυχία με τη γέφυρα επιβίβασης, τι να κάνουμε.

ΠΕΙΤΕ "SKÅL!", ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ:
Αεροσκάφος: 90% (Τα MD θα είναι τα επόμενα αεροσκάφη του ομίλου, που θα αποχωρήσουν, πετάξτε μαζί τους όσο είναι καιρός!)
Άνεση: 50%: τίποτα ιδιαίτερο, τίποτα το τραγικό
Γεύμα: 0% (Πληρώνεις και παίρνεις ό,τι θέλεις ή ό,τι υπάρχει)
Πλήρωμα: 50% Εντελώς ουδέτερο, εντελώς τυπικό και διεκπεραιωτικό
Σερβις: 70% (Ενημερωτικότατο, ομιλητικότατο κόκπιτ, αποχαιρετισμός και από τους δύο χειριστές στην έξοδο. Captain και F/O πιο χαμογελαστοί και πιο φιλικοί από τις συνοδούς...)
Γενική Εικόνα: με το ζόρι 70% SAS μυρίζει τίποτα; Μάλλον κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας... αχ, ρε Σαίξπηρ, πάντα διαχρονικός!

Ξαναπετάς μαζί τους; -Γιατί όχι; Για πτήσεις μέχρι δύο -άντε τρεις- ώρες είναι μια χαρά!





Οι αποσκευές ήταν ήδη στον ιμάντα. Παραλαβή και μία γρήγορη βόλτα μέχρι το Τ2 για να δω αν μπορούσα να τσεκάρω την πτήση της Atlantic Airways. Αναγκάστηκα να αφήσω το βαλιτσάκι στο Left Luggage και να συνεχίσω το πρόγραμμα μου, όπως το είχα σχεδιάσει: επιστροφή στο Τ3, αγορά εισιτηρίου για το Öresundståg, το τραίνο που ενώνει τις πόλεις της Δανίας με αυτές της Σουηδίας, το οποίο μου κόστισε DKK156, με επιστροφή. Είχαν περάσει 20 λεπτά,όταν έβγαινα από το τραίνο, στο εσωτερικό του Malmö C ή Malmö Centralstationen(προφέρεται: Μάλμε Σεντράλσταχούνεν). Στο Malmö, οι ξανθές αιθέριες υπάρξεις είχαν βγει στον ανοιξιάτικο ήλιο, άλλες με ένα παγωτό στο χέρι κι άλλες για ποδηλασία. Τη λατρεύω αυτήν την πόλη!

ΜΕΙΝΕΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ:
ATLANTIC AIRWAYS: Η αεροπορική εταιρεία της παρέας!

 

[aakunz]

3. RC 455 Y 24APR CPHFAE 1900 2015 TH

3η Πτήση:
3. RC 455 Y 24APR CPHFAE 1900 2015 TH
Αεροσκάφος: RJ-100, OY-RCC

Επιστρέφοντας από το Malmö στις 4.00 μμ, ανακάλυψα πως το ελεγκτήριο εισιτηρίων για την πτήση της Atlantic Airways είχε ήδη αρχίσει να τσεκάρει επιβάτες. Για κακή μου τύχη, το ίδιο ελεγκτήριο έκανε έλεγχο εισιτηρίων για τους αναχωρούντες επιβάτες της Jat Airways, προς Βελιγράδι, οι οποίοι είχαν καταφθάσει στο Τ2 με τεράστιες αποσκευές, με αναπόφευκτο ενδεχόμενο το υπέρβαρο και τα παζάρια (εδώ είναι Βαλκάνια!) που προσπαθούσαν να κάνουν με τους δανούς ελεγκτές. Παρέδωσα το χάρτινο εισιτήριο της Atlantic και πήρα το μαγικό χαρτάκι με αριθμό θέσης 4C. Με εξαίρεση την ιστοσελίδα τους, η Atlantic Airways δεν έχει εισαγάγει ακόμα το ηλεκτρονικό εισιτήριο στα συστήματα κρατήσεων κι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί διαχείριση των inventories και η δρομολόγηση των κρατήσεων φαίνεται πως γίνεται μέσω του συστήματος των Σκανδιναβικών Αερογραμμών, που δείχνει ότι το ηλεκτρονικό εισιτήριο είναι τεχνικά εφικτό και από τα τέσσερα συστήματα παγκοσμίου διανομής. Επιπλέον, λόγω του ότι η Atlantic Airways δεν είναι μέλος της IATA, θα έπρεπε να αναζητήσω κάποιο τρόπο να εκδώσω το εισιτήριο στην Ελλάδα και αυτός ήταν να χρησιμοποιήσω ως validating carrier τις Σκανδιναβικές Αερογραμμές.

Οι επόμενες ώρες πέρασαν με αγωνία για το τι θα με περίμενε στην πτήση των 19:00. Πώς θα ήταν το σέρβις, η διάταξη των θέσεων (η Α3 μας είχε τρομοκρατήσει με το εφιαλτικό 3-3) στο RJ-100. Πιο πολύ όμως είχα την ανυπομονησία να επιβιβαστώ στο αεροπλάνο άλλης μίας cult αεροπορικής εταιρίας, που δε βλέπουμε εδώ στη Νότια Ευρώπη.

Κι εδώ αρχίζουν να συμβαίνουν ορισμένα πρωτοφανή για εμένα γεγονότα, με πρώτο-πρώτο το ότι δε μας έκοψαν το κουπονάκι από την κάρτα επιβίβασης στην πύλη, αλλά μας έδωσαν επιπλέον άλλη μία από θερμικό χαρτί. Η ακέραια κάρτα είναι άλλο ένα ενθύμιο από αυτό το τόσο ιδιαίτερο ταξίδι. Επιβίβαση από γέφυρα και κλασσική υποδοχή από τον captain και μία αεροσυνοδό. Αφού κάθησα στη θέση μου άρχισα να «περιεργάζομαι» διακριτικά (ελπίζω) τους συνεπιβάτες, το πλήρωμα και το εσωτερικό. Το OY-RCC, δεν θα το έλεγες και ό,τι καλύτερα συντηρημένο πετάει στους αιθέρες: ταλαιπωρημένα δερμάτινα καθίσματα, κιτρινισμένα πλαστικά και ζέστη, πολλή ζέστη. Κάποια αυτοκόλλητα στα πορτάκια του galley πρόδιδαν το Swiss παρελθόν του.

Ο captain με ελαφρώς ανεβασμένη διάθεση υποδεχόταν τους επιβάτες, κρατώντας ένα κουτάκι -ελπίζω- αναψυκτικού και όχι μπύρας. Οι συνεπιβάτες μου, φαροέζοι, τυπικοί ξανθοί σκανδιναβοί, όχι όμως και τόσο εγκρατείς. Ασυνήθηστα φωνακλάδες, φαινόταν πως γνωρίζονταν μεταξύ τους πριν συναντηθούν στο διάδρομο του Άβρο. Όλα αυτά με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως κατευθυνόμουν σε ένα μέρος όπου ο ένας λίγο πολύ γνώριζε τον άλλον. Οι αεροσυνοδοί ήταν μια άλλη ιστορία: από τις τέσσερις που είδα, οι τρεις είχαν -ας το πω ευγενικά- περιττά κιλά. Δε βαριέσαι, αρκεί να κάνουν σωστά τη δουλειά τους όταν πρέπει. Η πιο ευτραφής από όλες, ήταν μάλιστα και πιο ψηλή και απο τον captain. Κι ενώ ο κόσμος επιβιβαζόταν, η αδύνατη μοίραζε φυλλάδια για το tax-free. Δεν με ενδιέφερε, δεν πήρα. Λίγο αργότερα, και αφού τελείωσε η επίδειξη των μέτρων ασφαλείας, την οποία έκανε η αδύνατη (διότι άντε να φορέσει η άλλη το σωσίβιο) ξεκίνησε η συλλογή των φυλλαδίων από τους επιβάτες. Τροχοδρόμηση και απογείωση του υπερπλήρους Άβρο και πορεία για το Vagar. Για την ιστορία, θα ήθελα αρχικά να επιβεβαιώσω κι εγώ τον μυστηριώδη θόρυβο που κάνουν τα flaps και να ανασύρω στην επιφάνεια την ιστορία:

viewtopic.php?f=16&t=3631

και να υπενθυμίσω πως η Atlantic έχει βάλει στην ιστοσελίδα της σχετικό ηχητικό κλιπ για να ακούσετε το θόρυβο. Εγώ πάντως τον έβαλα σαν ήχο εισερχομένου μηνύματος στο κινητό... Στον ίδιο ήχο αναφέρεται και in-flight περιοδικό της.

Με το που έσβησαν οι ενδείξεις για τις ζώνες, το πλήρωμα σηκώθηκε, όχι για να ετοιμάσει το σερβίρισμα, αλλά για να μοιράσει τις παραγγελίες που είχε συλλέξει πριν την απογείωση. Φαίνεται πως αυτό έκαναν όσην ώρα το Άβρο έπαιρνε ύψος: ετοίμαζαν παραγγελίες στο πίσω μέρος! Άγνωστο γιατί δεν έπαιρναν λεφτά. Λες να ήταν τζάμπα; (Το μυστήριο λυθηκε αργότερα)

Παράλληλα, μία από τις συνοδούς, αφού βοήθησε τους επιβάτες της πρώτης σειράς, να ανοίξουν τα ατομικά τους τραπεζάκια, έστρωσε σε αυτά ένα κομμάτι λαδόκολλα μεγέθους Α4, έβγαλε ένα τρόλλεϋ, έστρωσε και σε αυτό επάνω μία λαδόκολλα και ξεκίνησε το σερβίρισμα. Προκομμένο κορίτσι! Οι άλλες δύο, εξακολουθούσαν να μοιράζουν τις παραγγελίες, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει πάρα πολύ το σερβίρισμα. Κάποιες στιγμές σερβίριζαν δύο άτομα, κάποιες μόνο ένα, κάποιες άλλες, κανένα, αφήνοντας το τρόλλεϋ στη μέση του διαδρόμου! Είχαμε να μοιράσουμε και τα Duty Free... Ως προς τα του γεύματος: μεταλλικά μαχαιροπήρουνα, τεράστια χαρτοπετσέτα που έμοιαζε με πάπλωμα, παντελώς αδιάφορα cold cuts, γλυκό, ελιόψωμο (!) κι το πιο γνωστό δανέζικο προϊόν: Lurpak. Και μπορεί το φαγητό να ήταν υπερβολικά περιορισμένο, δεν συνέβη το ίδιο και με τα υγρά: συνολικά τρεις γύροι για σερβίρισμα αναψυκτικών, κρασιών και άλλοι τρεις γύροι για σερβίρισμα καφέ και τσαγιού. Κι όταν ήρθε η ώρα να μαζευτούν οι δίσκοι, η συνοδός που ανέλαβε την άχαρη διαδικασία φαινόταν πως το έκανε με απίστευτη νευρικότητα και απότομες κινήσεις. Σκέτη σχιζοφρένεια!

Ακολούθησε πέρασμα της ψηλής τροφαντούλας με το POS για να εισπράξει τα χρεωστούμενα από τις αγορές: κάτι σαν τους «φουσκωτούς» που αναλαμβάνουν την εισπραξη των οφειλομένων...

Και κάπου εκεί, ξεκίνησαν οι αναταρράξεις, άναψαν οι ενδείξεις για τις ζώνες και άρχισε η κάθοδος. Κάποια στιγμή, το Άβρο πέρασε ανάμεσα από τους δύο απόκρημνους βράχους όπου μπορούσες να δεις τα κύματα να σκάνε, και που χωρίζουν τον Ατλαντικό με τον όρμο Sørvågsvatn, στο βάθος του οποίου βρίσκεται το αεροδρόμιο του Vagar, όπου και καταφέραμε να προσγειωθούμε, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες το captain να καρφώσει το αεροπλάνο με το ρύγχος στο διάδρομο.

Καλωσήρθατε στις Φερόες Νήσους, εδώ που οι άνεμοι της Βόρειας Θάλασσας συναντούν τους ανέμους του Βορείου Ατλαντικού, εδώ που οι περισσότερες προσγειώσεις έχουν αναπόφευκτα μια δόση και έναν αέρα (και τι αέρα... κανονική θύελλα!) περιπέτειας, εδώ που ο τουρισμός είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το χαμό της γειτονικής Ισλανδίας... όλα αυτά όμως στη συνέχεια...

HVUSSU SIGA TIT “Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ“ ? *

Αεροσκάφος: 80% Παραμελημένη καμπίνα, ελπίζω όχι και μηχανικά μέρη...
Άνεση: 70%: Μα πώς είναι δυνατόν η Α3 να χωρέσει 6 καθίσματα ανά σειρά; Δε γίνεται!
Γεύμα: 70% Εκτίμησα το ότι δε σε καταδικάζουν σε αφυδάτωση
Πλήρωμα: 70% Πολύ παράξενες, όχι απαραίτητα κακιές, απλά παράξενες... και με παλιομοδίτικες στολές και ποδιές...
Σερβις: 60% (Η μυστηριώδης φωνή από το κόκπιτ μιλούσε τρεις γλώσσες, οι πληθωρικές υπάρξεις της καμπίνας έδιναν περισσότερη σημασία στην πώληση αφορολογήτων παρά στο σερβίρισμα του γεύματος )
Γενική Εικόνα: 60% καμιά σχέση με το κόκκινο διαμάντι του Βορείου Ατλαντικού (Air Greenland)

Ξαναπετάς μαζί τους; -Αφού η FaroeJet έκλεισε, βλέπεις να έχω άλλη επιλογή;


ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ:
ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ TÓRSHAVN... και επιτέλους οι πρώτες φωτογραφίες...

* “Hvussu siga tit?” σημαίνει «Πώς το λέτε εσείς εδώ...»

 

[jetflight]

Αφου τα νησια αυτα ανηκουν στη Δανια θα μπορουσε να πεταει και η SAS...εκτος και αν η atlantic Airways ανηκει σε μια απο τις παμπολες θυγατρικες της εταιριες.

 

[marioskef]

Αυτοδιοικούμενοι γι την ακρίβεια

 

[aakunz]

Περίπου όπως και η περίπτωση της Γροιλανδίας: Αυτόνομη επαρχία του Βασιλείου της Δανίας, με δική της κυβέρνηση, σημαία, γλώσσα, νομοθεσία, οικονομία, αλλά με εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο της Δανίας. Επιπλέον, οι Φερόες έχουν και δικό τους νόμισμα με σταθερή ισοτιμία με την Κορώνα Δανίας 1:1. Χρησιμοποιούν Κορώνες Φερόων σε μορφή χαρτονομίσματος και Κορώνες Δανίας σε μορφή κερμάτων. Πρακτικά, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να κάνεις πληρωμή και σε δανέζικα χαρτονομίσματα. Τόσο η Γροιλανδία, όσο και οι Φερόες ΔΕΝ ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά το ότι ανήκουν στη Δανία. Δεν έχουν υπογράψει τη συνθήκη Σένγκεν και δεν εφαρμόζουν το Κοινοτικό Κεκτημένο...

Μπερδευτήκατε περισσότερο τώρα; Και πού να ακούσετε για τη γλώσσα τους. Γραμματική και λεξιλόγιο παρόμοιο με αυτό της Ισλανδικής αλλά ΔΕΝ υπάρχει καμία αντιστοιχία ανάμεσα στην ορθογραφία και την προφορά, όπως συμβαίνει με την Ισλανδική. Με άλλα λόγια τα γράμματα δεν αντιπροσωπεύουν πάντα τον ίδιο ήχο, λόγω του ότι άλλαξε η προφορά των λέξεων αλλά διατήρησαν την ιστορική ορθογραφία της λέξης. Το Lonely Planet αναφέρει χαρακτηριστικά το τοπωνύμιο Eiði προφέρεται Όουγιε, ενώ παλιότερα προφερόταν Έιδι. Το γράμμα m έχει πολλές φορές την προφορά του n και το γράμμα h έχει πολλές φορές την προφορά του k. Ένας χαμός...

Μέχρι το 1987, η μοναδική εταιρεία που πετούσε από τη Δανία ήταν η Maersk. Το 1987 η τοπική κυβέρνηση και η Cimber Air συγχρηματοδότησαν τη δημιουργία της Atlantic, ενώ το 1989 η κυβέρνηση πήρε το 100% της ιδιοκτησίας. Η Maersk αποσύρεται σταδιακά αλλά διατηρεί το code share, μέχρι και την εξαγορά της από τη Sterling. Γύρω στο 2006 ξεκινάει η FaroeJet, η οποία αρχίζει να συσσωρεύει χρέη και σταματά τις πτήσεις, έξι μήνες μετά την πρώτη πτήση. Στα τέλη του 2007, η Atlantic Airways εισάγεται στο χρηματιστήριο του Reykjavik και πωλείται το 33% των μετοχών της. Η κύβερνηση αναμένεται να πωλήσει επιπλέον 33% μέσα στο 2008. Άρα, σε αντίθεση με την AirGreenland, η SAS δεν έχει μετοχές στην Atlantic.

 

[aakunz]

IN A NUTSHELL...

Έχουμε και λέμε:

Το αρχιπέλαγος των Φερόων αποτελείται από 18 νησιά, από τα οποία κατοικημένα είναι τα 17.

Η ονομασία «Φερόες» φαίνεται πως έχει κελτική ρίζα και προέρχεται από κάποια κελτική λέξη που σημαίνει «πρόβατο». Εικάζεται πως οι πρώτοι κάτοικοι ήταν κέλτες μοναχοί του 6ου αι. μ.Χ. Στην τοπική γλώσσα "Føroyar" σημαίνει "Τα Νησιά των Προβάτων" ( "Oy" σημαίνει απλά "νησί").

Το αεροδρόμιο του Vagar βρίσκεται στη ομώνυμη νήσο. Η πρωτεύουσα Tórshavn, βρίσκεται στα νότια της νήσου Streymoy (η Νήσος των Ρευμάτων). Τα δύο νησιά, καθώς και κάποια άλλα συνδέονται με υποθαλάσσιες σήραγγες. Η υπoθαλάσσια σήραγγα έχει συνολικό μήκος 5300 μ. και η διέλευση γίνεται επί πληρωμή.

Ήταν περίπου 9:45 μ.μ. όταν νύχτωνε και εγώ έφτανα στον τερματικό σταθμό λεωφορείων του Torshavn. Το ξενοδοχείο "Tórshavn", όπου και θα έμενα, βρισκόταν στην άλλη πλευρά του λιμανιού, όχι πολύ μακρυά από το σημείο που μας άφησε το λεωφορείο. Φτάνοντας ήρθα αντιμέτωπος με άλλο ένα ιδιαίτερο φαινόμενο: η υπάλληλος μου έδωσε το κλειδί μου και μου είπε να περάσω για το τσεκ-ιν σε δέκα λεπτά, για να έχει αλλάξει η βάρδια και να με τσεκάρει ο νέος ρεσεψιονιστ! Το ξενοδοχείο ήταν αρκετά καλό, τυπικά σκανδιναβικό (μίνιμαλ) με ένα πολύ καλό πλην όμως πάντοτε υπερπλήρες εστιατόριο, το Brasserie Hvonn. Το μονόκλινό μου ήταν μετρίου μεγέθους, με τηλεόραση Bravia, 24ωρη θέρμανση, ένα μπάνιο με ένα τεράστιο παράθυρο και δωρεάν ασύρματο ίντερνετ. Τιμή μονοκλίνου αρκετά τσουχτερή: DKK1100 ανά διανυκτέρευση, όπερ μεθερμηνευόμενον €148,00.

Το Tórshavn (o Λιμένας του Θορ) είναι μια πανέμορφη σκανδιναβική πόλη-χωριό, 13000 χιλιάδων κατοίκων, χτισμένη πάνω σε λόφους και κατά μήκος του μικρού όρμου, τον οποίο χωρίζει στα δύο η χερσόνησος του Tinganes. Σε πάρα πολλά σημεία, ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει υπέροχα γλυπτά και μωσαϊκά και διάφορα άλλα έργα τέχνης, μια και οι νησιώτες έχουν μία ιδιαίτερη κλίση στα εικαστικά. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι υπάρχουν αρκετές γκαλερί αλλά και ένα αξιολογότατο μουσείο το οποίο βρίσκεται στο κέντρο ενός υπέροχου, κατάφυτου πάρκου με έλατα και σημίδες. Πρόκειται για το πάρκο Viðarlundin, τον αγαπημένο τόπο περιπάτου και αναψυχής των ντόπιων. Σε αντίθεση προς την πάγια ελληνική πρακτική να μπαζώνουμε τα ρέματα, εδώ οι ντόπιοι έκριναν πωςτα ρυάκιαθα μπορούσαν να ρέουν ανάμεσα στα σπίτια, να περνούν μέσα από τις αυλές και να δημιουργούν ένα υπέροχο θέαμα, με τους μικρούς φτερωτούς φίλους να είναι απόλυτα εξοικειωμένοι με την ανθρώπινη παρουσία. Στην κορυφή του πάρκου, βρίσκονται τα γήπεδα της πόλης, εκεί που η Εθνική Ελπίδων φιλοδώρησε τους νησιώτες με κάτι γκολάκια πριν από ένα χρόνο.

Το ιστορικό κέντρο της πόλης, ξεκινάει από τον Καθεδρικό Ναό του Λιμένος (Hafnar Kirja) του Tórshavn και εκτείνεται στη χερσόνησο του Tinganes, του παραδοσιακού οικισμού με τα κόκκινα σπίτια και τις στέγες από γρασίδι, τα στενά δρομάκια, τις παιδικές φωνές, το πρωθυπουργικό γραφείο και την αμφιθεατρική θέα ολόκληρης της πόλης.

Πάρε και το σχετικό βίντεο

Λίγο πιο βόρεια, μετά το σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων και το επιβατικό λιμάνι, βρίσκεται το οχυρό Skansin, κτισμένο στα 1570 πάνω σε ένα μικρό βράχο. Σήμα κατατεθέν του Skansin ο μικρός φάρος του. Πάνω στο οχυρό, μπορείτε να δείτε το τεράστιο κανόνι, που έμεινε «σουβενίρ» από τη Βρετανική κατοχή των Νησιών, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Σε μία ημέρα με καλό καιρό, μπορείς να δεις όλα αυτά τα σημεία ενδιαφέροντος, το πολύ σε μιάμιση ώρα. Το κακό όμως είναι ότι ο καιρός είναι ίσως το στοιχείο που προσδίδει στους ντόπιους τον αυθορμητισμό και την κυκλοθυμία του χαρακτήρα τους. Οι άνεμοι πνέουν από όλες τις κατευθύνσεις, οι βροχές και οι ομίχλες έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις και από εκεί που δεν το περιμένεις!

Με εξαίρεση τις πόλεις και τους οικισμούς, δε θα βρείτε δέντρα στα νησιά. Θα βρείτε όμως παντού και πάντοτε χιλιάδες πρόβατα σε ημιαγρια κατάσταση, τα οποία αναφέρονται ήδη από τις πρώτες μαρτυρίες για τα νησιά.

Ο ιδιαίτερα κακός καιρός και το γεγονός ότι βρισκόμασταν σε νεκρή ακόμα τουριστική περίοδο με καταδίκασε να μείνω στο Torshavn, δεδομένου ότι η διαδρομή για το Klaksvik θα γινόταν υπό συνθήκες ισχυρών ανέμων με απρόβλεπτη έκβαση. Οι πτήσεις της 26ης Απριλίου έγιναν diverted στο Stavanger και αφίχθησαν την επόμενη ημέρα, την ημέρα που εγώ θα αναχωρούσα από τις Φερόες, με την υπόσχεση ότι θα επέστρεφα ξανά σε αυτόν τον τόσο παράξενο και γοητευτικό τόπο...

Τα βιντεάκια που ακολουθούν είναι από τη διαδρομή προς το Αεροδρόμιο.

http://www.youtube.com/watch?v=pyGsvnZDrqU
http://www.youtube.com/watch?v=ae9qfVQ3cjM
http://www.youtube.com/watch?v=Eg6U2cO9LfY (το αγαπημένο μου!!!)
http://www.youtube.com/watch?v=7PguR4AtDos

Παρτε και λίγη τοπική τηλεόραση... με λίγη προσπάθεια και καλή θέληση ίσως καταλάβετε τον αυτοσαρκασμό των ντόπιων... Έχουν πάντως χιούμορ!
http://media.internet.fo/080425_2040.wmv

ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ:
ΤΟ «ΦΑΝΤΑΣΜΑ» ΤΗΣ "FAROEJET" ΠΛΑΝΑΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟ VÁGAR...

 

[aakunz]

RC 456 Y 27APR FAECPH 1730 2045 SU

Πτήση 4η
RC 456 Y 27APR FAECPH 1730 2045 SU
Αεροσκάφος: RJ-100, OY-FJE


Η λαϊκή κατακραυγή ήταν έντονη, στο άκουσμα και μόνο ότι δεν είχα φωτογραφήσει με πάσα λεπτομέρεια τα της πρώτης μου πτήσεως με την cult εταιρεία της Παρέας, την Atlantic Airways. Το SMS που έλαβα στο κινητό μου από το μέλος Jerry ήταν ξεκάθαρο: "Na fwtografiseis ta panta kai na zitiseis na fwtografiseis kai to cockpit gia na doume pws antimetwpizoun tous spotters".

Μου στάθηκε αδύνατο να προδώσω τις αρχές και τα ιδανικά μας και δεσμεύτηκα για το καλύτερο. Έφτασα στο Vágar σχεδόν τρεις ώρες πριν από την πτήση, μετά από μία πενηντάλεπτη διαδρομή με το λεωφορείο. Μέσα στο σχετικά ήρεμο αεροδρόμιο βρίσκονταν οι αναχωρούντες επιβάτες της RC452, η οποία θα έπρεπε κανονικά να είχε αναχωρήσει στις 14:45. Αντ’αυτού οι επιβάτες έπρεπε να περιμένουν, λόγω του ότι το όλο πρόγραμμα είχε γίνει άνω-κάτω, εξ αιτίας της κακοκαιρίας της προηγούμενης ημέρας. Οι δύο από τις τρεις πτήσεις από Κοπεγχάγη είχαν γίνει diverted στο Stavanger και το Bergen. Στις επόμενες ώρες αναμενόταν η άφιξη από το Reykjavik, το Stansted προκειμένου να αναχωρήσουμε.

Στο σημείο αυτό να σημειώσω ότι όταν έκανα την κράτηση, το σύστημα έδινε σαν τύπο αεροσκάφους ένα 146, κάτι που πολύ με χαροποίησε, επειδή δεν το είχα ξαναπετάξει. Λίγες μέρες πριν αναχωρήσω, παρατήρησα ότι ο τύπος είχε αλλάξει σε RJ-85, όχι και τόσο άσχημη εξέλιξη. Αυτό όμως που συνέβη αργότερα ήταν πραγματικά αξιοπερίεργο, το οποίο αρχικά με ζοχάδιασε, μια και είδα να με περιμένει ένα RJ100.

Η FaroeJet ήταν μία μικρή low-cost αεροπορική εταιρεία, η οποία ξεκίνησε να πετάει το Μάιο του 2006 και σταμάτησε στα τέλη του ίδιου έτους. Ο στόλος της αποτελείτο από το εξής ένα RJ-100, το OY-FJE. Αμέσως μετά τη χρεωκοπία της, η Atlantic ενοικίασε το αεροπλάνο και το ενέταξε στο στόλο της. Όλα αυτά βέβαια, τα ανακάλυψα εκ των υστέρων, παρ’ όλα αυτά με είχε παραξενέψει το hybrid livery του αεροσκάφους στο οποίο είχα επιβιβαστεί και που όπως με ενημέρωσε το μέλος plekkas, είχε πετάξει για πρώτη φορά με τα χρώματα της THY, πίσω στο 1993, με το όνομα Erzurum. Το κάθισμα της 16Α υπέφερε και είχε μία μυστήρια κλίση προς τα δεξιά. Το εσωτερικό ήταν γενικά ολίγον τι «μπαρουτοκαπνισμένο» και μία άσχημη μυρωδιά κλεισούρας έβγαινε από τις θυρίδες αερισμού. Κοίταξα γύρω μου μήπως και ο πεθαμένος ήταν μέσα στην καμπίνα αλλά -παραδόξως- δεν είδα κανένα πτώμα, παρά το ότι η μυρωδιά πρόδιδε την παρουσία του. Το καλό ήταν ότι η πτήση ήταν κατά 1/3 γεμάτη και ότι στο άκουσμα του "Boarding completed" οι τέσσερις διπλανές θέσεις είχαν μείνει άδειες. «Απ’το καλό στο καλύτερο» σκέφτηκα «ή μήπως, απ’ το κακό στο χειρότερο;» βλέποντας κάποια υγρά να στάζουν στο tarmac από ένα σωληνάκι στο κάτω μέρος του ενός από τους τέσσερις Honeywell. "Άμα είναι να σου τύχει..."

Πάντως, μέσα στην καμπίνα υπήρχε και το ανάλογο αντιστάθμισμα: το πιο γλυκό χαμόγελο που έχω δει ποτέ σε μέλος πληρώματος καμπίνας.

Η διαδικασία απογείωσης ξεκίνησε στην ώρα της. Ίσως βρισκόμουν στη μοναδική πτήση που τήρησε το ωράριό της εκείνη την ημέρα. Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να δείτε τα πρώτα λεπτά της πτήσης, μετά το σβήσιμο των ενδείξεων για τις ζώνες. Στο 01:32 μπορείτε να δείτε και το Tórshavn κάτω από τον απογευματινό ήλιο και τις νεφώσεις του Βορείου Ατλαντικού, ενώ στο υπόλοιπο, μπορείτε να ακούσετε τον πιλότο να μιλάει ακατάπαυστα σε τρεις γλώσσες. Μου πήρε δυο ώρες να το φορτώσω...

http://www.youtube.com/watch?v=OXGxiemFOJc

Και μία φωτογραφία από το παράθυρό μου, για όσους βαριούνται να δουν το βίντεο.

Το σερβίρισμα ξεκίνησε, αφού τηρήθηκε με θρησκευτική ευλάβεια η διαδικασία της προηγούμενης πτήσης: να παραδοθούν στους επιβάτες οι παραγγελίες των αφορολογήτων. Κι επειδή γνωρίζω πως η κατακραυγή ήταν ευρείας κλίμακας (από τα SMS που έλαβα, και σας ευχαριστώ), ιδού και ο δίσκος μου. Δώστε λίγη προσοχή στο gadget-μανταλάκι που συγκρατεί τη χαρτοπετσέτα-πάπλωμα, μέσα στην οποία βρίσκονται τα μεταλλικά μαχαιροπήρουνα. Και για να έχετε και μία πιο συνολική εικόνα του μεγαλειώδους γεύματος, ιδού και η φωτογραφία με το γεύμα uncovered, ούτως ώστε να διακρίνετε καλύτερα τις εξής λιχουδιές: κοτόπουλο στα αριστερά, βραστές πατάτες στα δεξιά, αγγουράκι τουρσί προς τα εμπρός και πάνω-πάνω το «κερασάκι στην τούρτα» ήτοι ΜΗΛΟ ΤΟΥΡΣΙ! Προφανώς πρόκειται για τοπική σπεσιαλιτέ. Σε μία χώρα που τρώνε τη φάλαινα και το αποξηραμένο κρέας της, το μήλο-τουρσί φάνταζε στο δίσκο μου σαν μοναδική λιχουδιά. Ακολούθησε μπαράζ γύρων με ποτά, καφέδες, τσάι, με αποτέλεσμα το συνωστισμό στις τουαλέτες του Kastrup, όταν φτάσαμε.

Φυσικά και κράτησα το μανταλάκι-γκάτζετ (και από τις δύο πτήσεις), διότι ποτέ δεν ξέρεις...

Και επειδή είχα φορτίσει και τη μπαταρία, έκανα ένα σωρό μαλ@κίες στο privacy της σειράς μου, οπότε ιδού και το φοβερό seat pitch.

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΤΗΣΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΩΣ ΤΑ ΠΗΓΑΤΕ:

Αεροσκάφος: 60% Συγκλονιστικό: Το θρυλικό SX-BTO βγαίνει και σε Avro!...
Άνεση: 70%: Τη φωτογραφία την είδες, έτσι δεν είναι; Η απορία βέβαια παραμένει: «Μα πώς είναι δυνατόν η Α3 να χωρέσει 6 καθίσματα ανά σειρά;»
Γεύμα: 80% Μήλο-Τουρσί και ξερό ψωμί!
Πλήρωμα: 90% Είπαμε, το ομορφότερο χαμόγελο που έχω δει ποτέ μου!
Σερβις: 90% (Η μυστηριώδης φωνή από το κόκπιτ εξακολουθούσε να μιλάει τρεις γλώσσες κι έχω την εντύπωση ότι την άκουγα και στο λεωφορείο που μας πήρε από το remote: πολύ λογικό αν το σκεφτείς ότι μετά από αυτήν την πτήση νοιώθεις σαν τη Jeanne d’ Arc... βλέπεις «αγγέλους» και ακούς φωνές
Γενική Εικόνα: 80% το μανταλάκι-gadget έκλεψε την παράσταση. Κάνω στροφή στην καριέρα μου: στο εξής θα πετάω μόνο με εταιρείες που βάζουν μανταλάκι για τη χαρτοπετσέτα. Χ3στηκα για το υποπόδιο!
Ξαναπετάς μαζί τους; Και βέβαια! Εικάζεται ότι από το 2011 θα πετούν με Α319...

Για καλή σας τύχη, δε θα συνεχίσω με τις δύο πτήσεις της επιστροφής, δεδομένου ότι τόσο η SAS όσο και η SWISS ήταν συνεπέστατες σε αυτό που είναι: μία μετριότητα η πρώτη, απλά ανεκτή η δεύτερη. Έβαλαν στο Miles&More μου άλλα 250 μίλια (2 Χ 125). Ελπίζω να σας άρεσε το trip report. Την επόμενη φορά που θα παίξει η Εθνική με τα Νησιά, ξέρετε που θα με βρείτε. Ελπίζω μόνο ο καιρός να είναι κάπως καλύτερος...