Τα καλώδια είναι ένας από τους πολλούς εχθρούς των ελικοπτέρων Σάββα.
Ο λόγος που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν αυτό το άκρως ΜΗ αεροδυναμικό και ευρωβόρο μέσο, είναι επειδή θέλουν να πάνε σε μέρη που άλλα μέσα δεν μπορούν να φτάσουν (τουλάχιστον τόσο γρήγορα)
Ένα σημαντικό μέρος της εκπαίδευσης του χειριστή Ε/Π, αφιερώνεται στην προσέγγιση σε ορεινές περιοχές και σε περιορισμένους χώρους.
Στα μέρη αυτά, εφαρμόζεται κύκλος προσέγγισης, όπως ακριβώς και στα αεροδρόμια. Απλά, προσαρμόζεις τον κύκλο σου στην ιδιομορφία του βουνού.
Υπάρχει -και πολύ συχνά συμβαίνει- η περίπτωση, η τελική σου λόγω ανέμου να σε φέρνει πάνω από ένα σημείο με ύψος 1000 πόδια πάνω από το χώρο προσγείωσης και να πρέπει να χάσεις αυτό το ύψος μέσα στο επόμενο 0.8 του μιλίου. Δεν μπορείς να επιδεινώσεις την κατάσταση ανεβαίνοντας ακόμη ψηλότερα. Θα "γλείψεις" την πλαγιά με σκοπό η κάθοδός σου να είναι όσο πιο ομαλή γίνεται, διότι σχεδόν κανένα ευρέως χρησιμοποιούμενο πολιτικό ελικόπτερο δεν έχει περίσσεια ισχύος (ούτως ώστε να μπορεί να σταματήσει μια απότομη κάθοδο). Έτσι, μερικές φορές, αν η αναγνώριση περιοχής που οφείλεις προηγουμένως να έχεις ενδελεχώς εκτελέσει δεν είναι και τόσο ενδελεχής, κάποια σύρματα πετάγονται μπροστά σου και μάλιστα χωρίς να κάνουν "τσουπ".
Αυτή είναι μία περίπτωση. Δεν είναι απαραίτητα αυτή στην οποία οφείλεται το δυστύχημα, αλλά συμβαίνει συχνά.