aakunz
Concorde-Class-Member
- Εγγραφή
- 27/09/2003
- Μηνύματα
- 4.250
- Likes
- 2.572
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- GRL
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGKC
H θλιβερή ώρα της επιστροφής **** SK-777, 23SEP CPHATH
Όλα τα μεγάλα και όμορφα ταξίδια κάποτε τελειώνουν, έτσι έφτασε και η δική μου σειρά να επιστρέψω στα πάτρια εδάφη. Με θλίψη αποχαιρέτισα το φοβερό Hilton Copenhagen Airport, ακολούθησα το γυάλινο διάδρομο, ανέβηκα στο ασανσέρ του αεροδρομίου και βγήκα κατ' ευθείαν μέσα στο τέρμιναλ 3, αντιμέτωπος με μία απίστευτη ουρά απέναντι από τα check-in της Star Alliance. Πήγα τρέχοντας στο left luggage για να πάρω τη μία βαλίτσα που είχα αφήσει δύο μέρες πριν και έτσι, για άλλη μια φορά, ο ξεριζωμένος πρόσφυγας, πήρε το βιος του και κατευθύνθηκε για έλεγχο.
Όντας πιστός στις παραδόσεις, είχα χάρτινο εισιτήριο και έτσι είχα εξ αρχής ξεγράψει το e-check in. Παραδόξως, είχα λάβει ένα SMS την προηγούμενη ημέρα που μου έλεγε να καλέσω ένα νούμερο και να κάνω τηλεφωνικό check-in. Πάντως, μέσα στην απελπισία μου, ανακάλυψα ότι τα γκισέ του baggage drop ήταν ελεύθερα, έτσι είπα να δοκιμάσω μήπως και μπορούσα να κάνω τον έλεγχο από τα αυτόματα μηχανήματα που έχει η SAS και ανακάλυψα ότι τα ΑΤΒ2 εισιτήρια γίνονται δεκτά από αυτά τα μηχανήματα.
H διαδικασία διήρκεσε το πολύ δύο λεπτά. Είχα τυπώσει μόνος μου τα baggage tags, είχα διαλέξει τη θέση 20Α, όπως και στη μετάβαση, στο Μ82 και είχα πάρει πίσω την κάρτα επιβίβασης μου συμπληρωμένη.
Τελικά, πιο πολύ χρόνο μου πήρε να περάσω από την ασφάλεια παρά να ο έλεγχος του εισιτηρίου. Η αναμονή μέχρι να έρθει η σειρά μου, πήρε ούτε λίγο ούτε πολύ 30 λεπτά. Και αφού προσπάθησα να ξοδέψω τις κορώνες που μου περίσσεψαν, πήγα στο gate B-8 όπου και περίμενα να έρθει το θρυλικό MD82 του επαναπατρισμού... και πραγματικά ήρθε το φοβερό LN-ROU σε snowflake livery (και εγώ που νόμιζα ότι η εν λόγω είχε ενσωματωθεί στο SAS economy).
Και φυσικά είχαμε και το κλασσικό φαινόμενο που σου υπενθυμίζει ότι η πτήση σου κατευθύνεται στην Ελλάδα: κάποιος επιβάτης δεν εμφανίστηκε και η αναχώρηση θα καθυστερούσε. Ο πιλότος είπε χαρακτηριστικά: προσπαθούμε να δούμε αν θα βρούμε εμείς πρώτοι τις αποσκευές του για να τις βγάλουμε από το αεροπλάνο ή θα εμφανιστεί αυτός πρώτος.
Και έτσι, μετά από ένα πεντάλεπτο περίπου, εμφανίστηκε μία κυρία που μπήκε μέσα σαν τρελή, προξένησε μια έπιπλέον αναστάτωση με το πού θα βάλει τη χειραποσκευή της και πού θα καθήσει, ακολούθησε η καταμέτρηση και το MD με την κίτρινη ουρά πήρε το δρόμο της επιστροφής στην Αθήνα.
Μετά από τρεις ώρες το MD άγγιξε το διάδρομο του Κοσμοδρομίου των Σπάτων. Έχοντας πάρει άλλες επτά πτήσεις τις προηγούμενες εννιά ημέρες, έχοντας χρησιμοποιήσει σαν βάση το CPH και έχοντας ζήσει το αχανές Arlanda και το εξαιρετικό τραίνο του, κάθε σύγκριση με το Διαπλανητικό Ηub (credits to Ovelix), τα λεωφορεία του, την αισθητική αποθήκης-κοντέινερ, τα καροτσάκια αποσκευών που κοστίζουν 1 ευρώ, μάλλον γέλια ή προβληματισμό θα μπορούσαν να προκαλούν παρά ικανοποίηση. Αν αυτό ήταν το πολυβραβευμένο αεροδρόμιο στην κατηγορία των 15 εκ., φαντάζομαι πώς θα ήταν τα υποδεέστερα.
Και έτσι, έφτασα σπίτι μου μετά από αυτό το πραγματικά ονειρικό ταξίδι στην ανυπέρβλητη φύση της δυτικής Γροιλανδίας, την φοβερή και αριστοκρατική Στοκχόλμη και την Κοπεγχάγη. "Το ταξίδι των τριών χωρών, των τεσσάρων πόλεων, των οκτώ πτήσεων, των δέκα ημερών και των δεκαεννιά ωρών στον αέρα" έφτασε στο τέλος του.
Σύντομα κοντά σας με το μπόνους ένθετο:
Τέσσερις μέρες στο Νuuk
Όλα τα μεγάλα και όμορφα ταξίδια κάποτε τελειώνουν, έτσι έφτασε και η δική μου σειρά να επιστρέψω στα πάτρια εδάφη. Με θλίψη αποχαιρέτισα το φοβερό Hilton Copenhagen Airport, ακολούθησα το γυάλινο διάδρομο, ανέβηκα στο ασανσέρ του αεροδρομίου και βγήκα κατ' ευθείαν μέσα στο τέρμιναλ 3, αντιμέτωπος με μία απίστευτη ουρά απέναντι από τα check-in της Star Alliance. Πήγα τρέχοντας στο left luggage για να πάρω τη μία βαλίτσα που είχα αφήσει δύο μέρες πριν και έτσι, για άλλη μια φορά, ο ξεριζωμένος πρόσφυγας, πήρε το βιος του και κατευθύνθηκε για έλεγχο.
Όντας πιστός στις παραδόσεις, είχα χάρτινο εισιτήριο και έτσι είχα εξ αρχής ξεγράψει το e-check in. Παραδόξως, είχα λάβει ένα SMS την προηγούμενη ημέρα που μου έλεγε να καλέσω ένα νούμερο και να κάνω τηλεφωνικό check-in. Πάντως, μέσα στην απελπισία μου, ανακάλυψα ότι τα γκισέ του baggage drop ήταν ελεύθερα, έτσι είπα να δοκιμάσω μήπως και μπορούσα να κάνω τον έλεγχο από τα αυτόματα μηχανήματα που έχει η SAS και ανακάλυψα ότι τα ΑΤΒ2 εισιτήρια γίνονται δεκτά από αυτά τα μηχανήματα.
H διαδικασία διήρκεσε το πολύ δύο λεπτά. Είχα τυπώσει μόνος μου τα baggage tags, είχα διαλέξει τη θέση 20Α, όπως και στη μετάβαση, στο Μ82 και είχα πάρει πίσω την κάρτα επιβίβασης μου συμπληρωμένη.
Τελικά, πιο πολύ χρόνο μου πήρε να περάσω από την ασφάλεια παρά να ο έλεγχος του εισιτηρίου. Η αναμονή μέχρι να έρθει η σειρά μου, πήρε ούτε λίγο ούτε πολύ 30 λεπτά. Και αφού προσπάθησα να ξοδέψω τις κορώνες που μου περίσσεψαν, πήγα στο gate B-8 όπου και περίμενα να έρθει το θρυλικό MD82 του επαναπατρισμού... και πραγματικά ήρθε το φοβερό LN-ROU σε snowflake livery (και εγώ που νόμιζα ότι η εν λόγω είχε ενσωματωθεί στο SAS economy).
Και φυσικά είχαμε και το κλασσικό φαινόμενο που σου υπενθυμίζει ότι η πτήση σου κατευθύνεται στην Ελλάδα: κάποιος επιβάτης δεν εμφανίστηκε και η αναχώρηση θα καθυστερούσε. Ο πιλότος είπε χαρακτηριστικά: προσπαθούμε να δούμε αν θα βρούμε εμείς πρώτοι τις αποσκευές του για να τις βγάλουμε από το αεροπλάνο ή θα εμφανιστεί αυτός πρώτος.
Και έτσι, μετά από ένα πεντάλεπτο περίπου, εμφανίστηκε μία κυρία που μπήκε μέσα σαν τρελή, προξένησε μια έπιπλέον αναστάτωση με το πού θα βάλει τη χειραποσκευή της και πού θα καθήσει, ακολούθησε η καταμέτρηση και το MD με την κίτρινη ουρά πήρε το δρόμο της επιστροφής στην Αθήνα.
Μετά από τρεις ώρες το MD άγγιξε το διάδρομο του Κοσμοδρομίου των Σπάτων. Έχοντας πάρει άλλες επτά πτήσεις τις προηγούμενες εννιά ημέρες, έχοντας χρησιμοποιήσει σαν βάση το CPH και έχοντας ζήσει το αχανές Arlanda και το εξαιρετικό τραίνο του, κάθε σύγκριση με το Διαπλανητικό Ηub (credits to Ovelix), τα λεωφορεία του, την αισθητική αποθήκης-κοντέινερ, τα καροτσάκια αποσκευών που κοστίζουν 1 ευρώ, μάλλον γέλια ή προβληματισμό θα μπορούσαν να προκαλούν παρά ικανοποίηση. Αν αυτό ήταν το πολυβραβευμένο αεροδρόμιο στην κατηγορία των 15 εκ., φαντάζομαι πώς θα ήταν τα υποδεέστερα.
Και έτσι, έφτασα σπίτι μου μετά από αυτό το πραγματικά ονειρικό ταξίδι στην ανυπέρβλητη φύση της δυτικής Γροιλανδίας, την φοβερή και αριστοκρατική Στοκχόλμη και την Κοπεγχάγη. "Το ταξίδι των τριών χωρών, των τεσσάρων πόλεων, των οκτώ πτήσεων, των δέκα ημερών και των δεκαεννιά ωρών στον αέρα" έφτασε στο τέλος του.
Σύντομα κοντά σας με το μπόνους ένθετο:
Τέσσερις μέρες στο Νuuk
μια και το Kangerlussuaq θα υπάρχει όσο υπάρχει το αεροδρόμιο. 
