Στο Kangerlussuaq γίναμε... πόλος!

[George]

Καταπληκτικές οι περιγραφές και πολύ γέλιο στο CPH-SFJ (φαντάζομαι θα έχεις να το διηγείσαι για καιρό)! Δε θα σχολιάσω τη φωτο του κατακόκκινου 757 με όλα τα επίσης κατακόκκινα παρελκόμενα γιατί δεν έχω λόγια :shock:

Καλή συνέχεια και, για να είμαι και σχετικός με το κλίμα, βοήθειά μας!

 

[aakunz]

Πτήση 4η GL-544 Y 19SEP GOHSFJ 09:00-09:55

«Π-ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ» ΣΤΟ KANGERLUSSUAQ
GL-544 Y 19SEP GOHSFJ 09:00-09:55

Είχαν περάσει τέσσερις ημέρες από την τελευταία φορά που μπήκα σε αεροπλάνο. Είχα περάσει τέσσερις καταπληκτικές μέρες στο Nuuk, όπου κατάφερα, επιτέλους, να βρω λίγη ηρεμία (οι αμέσως προηγούμενες διακοπές μου ήταν το Μάρτιο του 2005) από τα ομολογουμένως δύο δύσκολα καλοκαίρια που είχα περάσει στη δουλειά (όσοι με έχετε γνωρίσει, καταλαβαίνετε καλύτερα). Περισσότερα όμως από τις περιπέτειές μου στη Θάλασσα του Λαμπραντόρ, το Φιορδ του Nuuk και τη μεταφυσική εμπειρία που είχα στο Εθνικό Μουσείο, θα σας πω προς το τέλος.

Αφού λοιπόν, αποχαιρέτησα το φιλικό προσωπικό του Hotel Hans Egede (το καλύτερο του χωριού) ξεκίνησα για το αεροδρόμιο (σ.σ. η πιάτσα των ταξί είναι ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο). Η GL 544 ήταν προγραμματισμένη για τις 09:00 και εγώ είχα φροντίσει να φύγω από τις 07:10 (Η Air Greenland κλείνει τον έλεγχο μία ώρα πριν από την πτήση, λόγω της μεγάλης ζήτησης, ούτως ώστε να ξεκαθαρίσει τις θέσεις και να δώσει όσες περισσέψουν στις λίστες αναμονής). Καθώς πηγαίναμε προς το αεροδρόμιο, ο φιλικότατος δανός οδηγός μου έπιασε την κουβέντα. Όταν του είπα ότι θα έμενα δύο ημέρες στο Kangerlussuaq, ο συμπαθέστατος κύριος μου είπε: “Oh, Kangerlussuaq, the most boring place on earth, unless if you like airports and nature”.

Καταλαβαίνετε ότι τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Και φτάσαμε στο αεροδρόμιο, και πλήρωσα τις 120 κορώνες και ξεφορτώσαμε τις δύο βαλίτσες, και να ‘σου πάλι μπροστά μου η βαριά πόρτα του αεροδροσταθμού. Μπήκα στη γνωστή πολυχρηστική αίθουσα, η οποία ήταν άδεια. Η μικρούλα γροιλανδή υπάλληλος τσέκαρε τις βαλίτσες του ξεριζωμένου πρόσφυγα, μου έδωσε την καρτούλα επιβίβασης και το hand-luggage tag. Απλές διατυπώσεις, όπως σε κάθε άλλο αεροδρόμιο όπου έχει κάνει επέλαση η σύγχρονη τεχνολογία. Αυτό που δεν είχε αυτό το αεροδρόμιο ήταν πίνακας αναχωρήσεων-αφίξεων. Αντιθέτως, είχε κάτι οθόνες τηλεόρασης (κανονική τηλεόραση), συντονισμένες στον κρατικό τηλεοπτικό σταθμο KNR, και στη συγκεκριμένη για την πόλη του Nuuk, σελίδα teletext. H ίδια ακριβώς οθόνη υπήρχε και στη reception του ΗΗΕ αλλά και στο αεροδρόμιο του Kangerlussuaq. Απλά τα πράγματα: μικρά τα αεροδρόμια, λίγες οι πτήσεις, μία πύλη αναχωρήσεων, τι να τις κάνουν τις περίπλοκες ΙΤ εφαρμογές; Αυτονόητο φυσικά και το ότι οι ίδιες πληροφορίες είναι προσβάσιμες και άπο κάθε άλλη TV που έχει teletext.

Tέλος πάντων, κάθησα σε ένα κάθισμα της αίθουσας αναμονής, σαν αυτά που βρίσκεις σε οποιοδήποτε αεροδρόμιο, συμπεριλαμβανομένου και του Διαπλανητικού Hub (credits to Ovelix για τον όρο). Αυτό όμως που δεν βλέπεις στα άλλα αεροδρόμια, είναι οι πλάτες των καθισμάτων, που είναι από δέρμα φώκιας, κάτι που υποδαύλιζε τα φιλοζωικά πάθη, παρ’ όλα αυτά, κάθησα κάτω και δεν το κούνησα μέχρι που κάλεσαν την πτήση.

Στο μεταξύ, πολλά ενδιαφέροντα είχαν αρχίσει να συμβαίνουν στο hub του Nuuk. Κατέβηκαν διαδοχικά το OY-GRE, το ΤF-JMB της ΝΥ (wet leased για την GL) και το ΟΥ-GRF. Tο ότι στο tarmac υπήρχε συνωστισμός, σήμαινε και ότι μέσα στον αεροσταθμό γινόταν το ίδιο. Ευτυχώς, έγινε η ανακοίνωση για την αναχώρηση και κατευθύνθηκα στο διπλανό δωμάτιο (η λέξη «αίθουσα» περιγράφει κάτι το μεγάλο, και εδώ ήταν απλά ένας διάδρομος, και λίγο πιο δίπλα οι κλασσικοί ανιχνευτές μετάλλων και τα λοιπά σατανικά μηχανήματα. Η μικρούλα που μου είχε κάνει τον έλεγχο, μου έκοψε το κουπονάκι (κάνοντας χρήση της τεχνολογίας βεβαίως-βεβαίως!), ευχήθηκε καλό ταξίδι και έτσι ξεκίνησα προς το OY-GRE, Tattaaraq, που μας περίμενε. Προς στιγμήν δημιουργείται μία αναστάτωση, καθ’ ότι γέμισε το hold του Dash, πρόβλημα που κατά κάποιο τρόπο επηρέαζε και την επιβίβασή μου. Η καθυστέρηση ήταν παροδική και έτσι, επιβιβάστηκα στο σκοτεινό αεροσκάφος. Θέση 2Α, με τη σειρά 1 να είναι απέναντι, σαν εκείνα τα ATR της Α3.

Ακολούθησε σύντομη καταμέτρηση από την αεροσυνοδό, τροχοδρόμηση και είσοδος στον 05. Και εδώ συμβαίνει το εξής εντυπωσιακό. Το αεροπλάνο παραμένει ακινητοποιημένο στο διάδρομο με τους κινητήρες να λειτουργούν σε υψηλές στροφές, και έτσι η τελική πορεία για την απογείωση ξεκινά απότομα και η απόσταση που διανύεται είναι μικρότερη, αυτή τουλάχιστον ήταν η δική μου εντύπωση που είμαι άσχετος (οι ειδικοί του φόρουμ ας μας διαφωτίσουν καλύτερα).

Καταπληκτική θέα της χερσονήσου Akia (θα σας πω σε λίγο κάτι πολύ ενδιαφέρον), που αν δεν έβλεπες τα κομμάτια επιπλέοντος πάγου, θα νόμιζες ότι πετάς πάνω από τη Φολέγανδρο, ακολουθήσαμε πορεία προς βόρεια, με πτήση πάνω από τον παγετώνα του Maniitsoq και αμέσως μετά έκαναν την εμφάνιση τους οι παγετωνικές λίμνες. To in-flight service ίδιο με εκείνο της προηγούμενης πτήσης, μονο που δεν είχα τραπεζάκι να ακουμπήσω το τσάι και το cookie. Η κάθοδος είχε αρχίσει όταν είδα στο βάθος το σύστημα των φιορδ του Kangerlussuaq. Ήδη είχαμε περάσει τον Αρκτικό Κύκλο. Ομαλή προσγείωση στο ηλιόλουστο Kangerlussuaq, από τον 10, αποβίβαση και είσοδος στο Γροιλανδικό Hub, και είναι ένα πραγματικό hub, για το οποίο θα σας μιλήσω στο επόμενο επεισόδιο των Ιστοριών... του Πόλου!

 

[mak]

Συγγνώμη που διακόπτω αυτήν την καταπληκτική αφήγηση (και ίσως προτρέχω), αλλά έχω μια απορία: για τί θερμοκρασίες μιλάμε περίπου την εποχή που πήγες;

 

[aakunz]

Καταπληκτικός καιρός για τα δεδομένα της Αρκτικής, με θερμοκρασίες 2-8 βαθμούς στο Nuuk και 5-14 βαθμούς στο Kangerlussuaq (κατά τη διάρκεια της μέρας και πάντοτε μέσα στις πόλεις). Με ένα πουλόβερ και ένα αντιανεμικό όλα είναι ΟΚ. Όταν βγαίνεις στην ανοικτή θάλασσα τα πράγματα αλλάζουν, λόγω του ότι αυξάνεται η υγρασία. Το ίδιο ισχύει και όταν κινείται κανείς κοντά σε παγετώνες. Εκεί μιλάμε για τσουχτερό κρύο.

 

[aakunz]

KANGERLUSSUAQ

Να λοιπόν που ήμουν στο περιβόητο Kangerlussuaq, το θρυλικό αεροδρόμιο του Βόρειου Ατλαντικού. Κατέβηκα λοιπόν, στη μικροσκοπική αίθουσα όπου βρίσκεται ο ιμάντας αποσκευών, για να πάρω τις βαλίτσες της ένδοξης και τιμημένης προσφυγιάς. Στον ίδιο χώρο βρίσκονται και τα lockers του αεροδρομίου. Το Kunnuunguaq δεν είχε έρθει ακόμα από την Κοπεγχάγη. Εν πάσει περιπτώσει, ήμουν ο μοναδικός στη μικρή εκείνη αίθουσα και περίμενα να ξεκινήσει ο ιμάντας και να φέρει τις βαλίτσες μου. Ο ιμάντας δεν ξεκινούσε, ώσπου κάποια στιγμή άνοιξε η πόρτα που οδηγεί στο apron και ένας υπάλληλος έφερε τις δύο βαλίτσες μου. Όπως καταλάβατε, ήμουν ο μοναδικός επιβάτης της πτήσης που θα έκανε stopover εκεί και άρχισα να φοβάμαι ότι ο ταξιτζής στο Nuuk είχε δίκιο. Έτσι, αφού ανέβηκα τα σκαλιά, κατευθύνθηκα στη reception του ξενοδοχείου, που στεγάζεται στο ίδιο κτίριο με τον αεροσταθμό. Πήρα το κλειδί, ανέβηκα κι άλλα σκαλιά, περπάτησα έναν διάδρομο που μου φάνηκε ατελείωτος, κατέβηκα λίγα ακόμα σκαλιά και επιτέλους ήμουν στο δωμάτιό μου. Νά λοιπόν τί αντίκρυσα από το δωμάτιό 3119. Το καταπληκτικότερο airport hotel που είδα ποτέ μου. Ο διάδρομος σε απόσταση βολής. Από κάτω ένα παγκάκι και στα δεξιά μία παιδική χαρά του τύπου « τσουλήθρα, τραμπάλα και JET BLAST» (κατά το Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα). Πήρα λοιπόν τηλέφωνο τον Computerise για να του περιγράψω το υπερλούξ μέγαρο που θα φιλοξενούσε τον ξεριζωμένο πρόσφυγα της Αρκτικής για τις επόμενες δύο μέρες. Με λίγο ζόρι, έβλεπα και το 752 που είχε μόλις αφιχθεί εξ Ευρώπης καιθώς και τα περί αυτώ Dash-άκια.

Αμέσως κατέβηκα να γνωρίσω καλύτερα το σουρρεαλιστικό Kangerlussuaq. Πήρα το μοναδικό δρόμο που οδηγεί από το αεροδρόμιο προς την «πόλη» και που περνάει από το άκρο του 28. Εκεί βρίσκονται και δύο από τα 6 συνολικά φανάρια ολόκληρης της χώρας που εδώ χρησιμεύουν ως προειδοποιητικά για το jet blast. To Kangerlussuaq είναι η πρώην αεροπορική βάση των ΗΠΑ, γνωστή σαν West Bluie 8. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Δανία κατελήφθη από τον Άξονα, ανατέθηκε στις ΗΠΑ η προστασία της Γροιλανδίας. Οι Αμερικανοί επέλεξαν τη συγκεκριμένη περιοχή λόγω του ιδιαίτερα σταθερού αν και ακραίου κλίματος της. Μπορεί το αεροδρόμιο να κλείνει λόγω ομίχλης ή βαρειάς χιονόπτωσης, δύο φορές το χρόνο, κατά μέσο όρο, η θερμοκρασία όμως κυμαίνεται μεταξύ 28 βαθμών το καλοκαίρι και -50 βαθμών το χειμώνα. Η πνοή της φύσης που απομόνωσε την περιοχή, της χάρισε ιδιαίτερες κλιματολογικές συνθήκες ώς προς τις αερομεταφορές. Το Kangerlussuaq βρίσκεται σε απόσταση 180 χιλιομέτρων από την ανοικτή θάλασσα και έτσι, η υγρασία δεν φτάνει σχεδόν ποτέ. Δεν ισχύει βέβαια το ίδιο και για τα ψυχρά ρεύματα. Μία ακόμη πρωτιά για το Kangerlussuaq είναι το ότι έχει το μεγαλύτερο δίκτυο δρόμων σε ολόκληρη τη χώρα. Από το αεροδρόμιο ξεκινούν οι παρακάτω δρόμοι:
Αεροδρόμιο-Λιμάνι, Kellyville (11 χλμ)
Αεροδρόμιο-Lake Ferguson (5 χλμ)
Αεροδρόμιο-Black Ridge-Tacan (6 χλμ)
Αεροδρόμιο-Παγετώνας-Πεδίο Δοκιμών Volkswagen (25 χλμ)

Τα αγγλοσαξωνικά τοπωνύμια είναι συνδεδεμένα με την ιστορία της περιοχής, δεδομένου ότι οι πρώτοι μόνιμοι κάτοικοι ήταν οι Αμερικανοί. Το δανέζικο όνομα ήταν Sondre Stromfjord (Το μεγάλο φιορδ), ενώ οι Αμερικανοί το μετέτρεψαν σε Sonderstrom, προφανώς γιατί έτσι ήταν πιο εύκολο να το προφέρουν. Το τοπωνύμιο Kangerlussuaq είναι αρκετά παλιό και αναβίωσε με την μεταβίβαση της Βάσης, στη Γροιλανδία, το 1992.

Κατέβηκα τον κεντρικό δρόμο περνώντας διαδοχικά από το Supermarket, το Kangerlussuaq Entertainment Center (με το Club Nordlys), το κολυμβητήριο, το γυμναστήριο και το σχολείο. Όλα τα ανωτέρω κτήρια ήταν σαν τεράστια containers, ίδιου ακριβώς μεγέθους με διαφορετικά χρώματα και αισθητική που παρέπεμπε περισσότερο σε Area 51. Τίποτα το ιδιαίτερο. Το Kangerlussuaq είναι απλά και μόνο ένα αεροδρόμιο και ολόκληρος ο πληθυσμός του απασχολείται σε αυτό. Η πλησιέστερη πόλη είναι το Sisimiut, κάπου 250 χιλιόμετρα δυτικά. Η ζέστη ήταν αισθητή στην περιοχή. Αφού επέστρεψα προς τα πίσω, πρόλαβα το 752, τη στιγμή που έφευγε από τον 28 για την Κοπεγχάγη.

Το απόγευμα ξύπνησε μέσα μου o οδοιπόρος, μια και δεν υπάρχει πλέον τίποτα να δεις μέσα στην πόλη (όταν, γύρω στο μεσημέρι, φύγει και η τελευταία πτήση, όλο το Kangerlussuaq μοιάζει με πόλη φάντασμα της Άγριας Δύσης),και είπα να βγω για πεζοπορία, προορισμός μου η Lake Ferguson, η λίμνη από την οποία υδροδοτείται το αεροδρόμιο. Επί μία ώρα περπατούσα, έχοντας περάσει πάνω από την τεράστια έκταση με τις ιζηματογενείς αποθέσεις του ποταμου Hudson, ώσπου κάποια στιγμή, σε μία στροφή του δρόμου, φάνηκε επιτέλους η λίμνη. Η ηρεμία ήταν απόλυτη, το θέαμα μοναδικό, έχουμε όμως δεί και καλύτερες! Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ένα μονοκινητήριο με registration ΟΥ-BRA, το οποίο έκανε διαρκώς touch and go's στο αεροδρόμιο και διάφορους γύρους πάνω από την περιοχή. Το τί πραγματικά ήταν το έμαθα δυστυχώς αφού γύρισα στην πατρίδα, από τη μετεωρολόγο, η οποία είχε μετακομίσει στην Κοπεγχάγη...

Και ήρθε η νύχτα μαζί με το εντυπωσιακότερο φαινόμενο του αρκτικού ουρανού, το Βόρειο Σέλας (κάτι που στο Nuuk δεν μπόρεσα να δω).

 

[jerry]

Τι να πρωτοπείς και τι να πρωτοσχολιάσεις... :shock:

Το ταξίδι χρειάζεται μελέτη και απόπειρα και από άλλους Γίνεσαι... μούσα αυτή τη στιγμή για ένα ολόκληρο πλήθος...

 

[aakunz]

LIVE YOUR MYTH IN KANGERLUSSUAQ'S ICE-CAP

Φυσικά, όταν βρίσκεσαι στο Kangerlussuaq, ξεχνάς το nightlife. Το Nordlys ανοίγει μόνο δύο φορές την εβδομάδα, κατά τα σαββατοκύριακα. Το bowling δεν είναι της αρεσκείας μου, οπότε πέρασα το βράδυ βλέποντας δανέζικα κανάλια αλλά και τις αβανγκάρντ ντόπιες «υπερπαραγωγές» του KNR, του δημόσιου τηλεοπτικού καναλιού. Οι ντόπιες παραγωγές περιορίζονται σε ντοκυμανταίρ για το εθνικό σπορ των γροιλανδών, το καγιάκ. Επί μία ώρα έβλεπα εκστασιασμένος ντόπιους να κάνουν διαγωνισμό καγιάκ μέσα σε ένα σύννεφο κουνουπιών, με «μουσικό χαλί» κάτι παρακμιακά italo-disco της δεκαετίας του ’80 καθώς επίσης και το Nostalgia του Yanni. Και έτσι, με πήρε ο ύπνος με το Βόρειο Σέλας να φωτίζει τον αρκτικό ουρανό. (Οι δε πρωινές εκπομπές περιορίζονται σε μεταδόσεις των συνεδριάσεων της Γροιλανδικής Βουλής. Να μην ξεχάσω βέβαια και τις εκπομπές λόγου του τύπου «Με τα μάτια της Έλλης»).

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε το ίδιο συναρπαστικά, δηλαδή νέκρα! Επειδή ήταν από τις μέρες που δεν είχε πτήση από την Κοπεγχάγη, δεν θα υπήρχε και πολλή δράση στο αεροδρόμιο. Κατέβηκα για το πρωινό, μαζί με τους υπολοίπους δέκα ενοίκους του υπερλούξ ξενοδοχείου. Και επειδή είχα αρκετό χρόνο μέχρι το μεσημέρι που θα πήγαινα στους πάγους, αλλά καθόλου όρεξη να βγώ για βόλτα μέχρι το Tacan, αποφάσισα να περάσω το πρωινό μου στα παγκάκια του apron, ακριβώς έξω από το χώρο του self service, μαζί με το Lonely Planet (για να δώ αν αυτά που έγραφε ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα). Λίγη η δράση λοιπόν και εγώ παρακολούθησα τις δύο από τις τρεις αφίξεις της ημέρας. Δύο από το Nuuk εκ των οποίων η μία θα συνέχιζε προς Kulusuk στην ανατολική ακτή, και μία από Ilulissat, που θα ερχόταν το απόγευμα. Όντως, οι δύο πρώτες πτήσεις ήρθαν στην ώρα τους: πρώτο έφτασε το OY-CBT και λίγο αργότερα το OY-GRF (o Φτερωτούλης Sululik) ο οποίος και θα πετούσε προς το απομονωμένο και πρωτόγονο Kulusuk. Αφού λοιπόν κάθησα κοντά στην πινακίδα σήμα-κατατεθέν του αεροδρομίου (οι κακεντρεχείς λένε ότι είναι ενδιαφέρουσα διότι σου δείχνει πόσο απέχει ο υπόλοιπος κόσμος από το καταθλιπτικό, κατ’ αυτούς, Kangerlussuaq) και αφού έφαγα όλα τα καυσαέρια του OY-CBT, που αναχώρησε, παρατήρησα κινητηκότητα γύρω από το Sululik. Ενός κακού μύρια έπονται: έγινε ανακοίνωση ότι η πτήση για το Kulusuk θα καθυστερούσε και ότι νέα θα είχαμε στις 12:00. Έπειτα άρχισαν να ανοίγουν τον κινητήρα του δεξιού φτερού και μετά από λίγο ο Φτερωτούλης απογειώθηκε κενός, προφανώς για δοκιμαστική πτήση.

Αυτό πάντως που παρατήρησα σε όλα τα Dash 7 είναι ότι όταν ξεκινούν, αρχίζει πάντοτε να περιστρέφεται πρώτος ο έλικας του πρώτου κινητήρα του δεξιού φτερού (όπως βλέπουμε από πίσω).

Κάπου εδώ εγώ μπήκα πάλι μέσα για να ετοιμαστώ για την εκδρομή προς τους πάγους της ενδοχώρας, που θα ξεκινούσε στις 13:00.

Και έτσι, στις 13:00 είμασταν συγκεντρωμένοι έξω από το terminal περί τα 10 άτομα (εννιά Δανοί και εγώ) και περιμέναμε τα 4Χ4 που θα μας πήγαιναν στην ενδοχώρα. Και πράγματι ήρθαν δύο θηρία σαν αυτό. Χωριστήκαμε σε ομάδες, με εμένα να πηγαίνω με τον αγγλόφωνο ξεναγό και ξεκινήσαμε. Αφού μας συστήθηκε στα δανικά και μετά στα αγγλικά, ξεκινήσαμε την άνευ προηγουμένου εκδρομή μας.

Κάποια στιγμή, ο Paul άρχισε να μιλάει ακατάπαυστα, ενώ παράλληλα σταμάτησε το αυτοκίνητο. Οι δε Δανοί είχαν λυθεί στα γέλια και κοιτούσαν κάτι στα αριστερά, οπότε εκείνη τη στιγμή, ο Paul μου δείχνει κάτι αγριόχορτα στα αριστερά και μου λέει: “So, this is our forest”. Mε λίγη προσπάθεια μπόρεσα και διέκρινα ένα πευκάκι και κάτι που έμοιαζε με έλατο bonsai. Tη δεκαετία του 1970 οι αμερικανοί που ζούσαν εδώ, αποφάσισαν να κάνουν μια προσπάθεια να δενδροφυτεύσουν την περιοχή του Kangerlussuaq. Έφεραν λοιπόν δέντρα από ολόκληρη τη Βόρεια Αμερική, προκειμένου να δουν ποιο θα ευδοκιμούσε εκεί, και ο Paul τελείωσε αυτή τη σύντομη ξενάγηση λέγοντας: «Και τελικά κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα το είδος δέντρου που μπορεί να ευδοκιμήσει στο Kangerlussuaq». Με άλλα λόγια, αυτά τα μικροσκοπικά δεντράκια ήταν ηλικίας 35 ετών! Και το 4Χ4 συνέχισε την πορεία του...

Κάποια στιγμή το Nissan έκανε παράκαμψη δεξιά και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε στην “κοιλάδα” του Hudson. O Paul είπε πάλι κάτι στα δανικά, και η ομηγυρη λύθηκε στα γέλια. Έπειτα γύρισε και σε έμενα που κοιτούσα τα δύο τεράστια αμερικάνικα τροχόσπιτα που ήταν απ’ έξω: “This is our golf course. The northernmost golf course, with 18 holes, of course, we have more… holes, but this one has only 18”. Και μέσα σε αυτό το ευχάριστο και ολίγον τι naughty κλίμα, ξαναβγήκαμε στον κύριο δρόμο...

Το επόμενο αξιοθέατο ήταν τα συντρίμια ενός εκπαιδευτικού αεροπλάνου που είχε πέσει στο Kangerlussuaq τη δεκαετία του 1960, ερχόμενο από την Αμερική. Το εν λόγω ανήκε σε ένα σμήνος που προσπαθούσε να περάσει από την Αμερική στην Ευρώπη μέσω Γροιλανδίας. Τα περισσότερα από τα αεροσκάφη πρόλαβαν και προσγειώθηκαν ενώ δύο από αυτά αναγκάστηκαν να κάνουν κύκλους μέχρι να διαλυθεί η ομίχλη. Το κακό ήταν ότι τελείωσαν πρώτα τα καύσιμα και τα αεροπλάνα έπεσαν. Ο Paul είπε κάτι για C-33, δεν ξέρω αν ο τύπος είναι σωστός.

Και η πορεία συνεχιζόταν ανάμεσα σε αλπικές λίμνες, μέχρι που συναντήσαμε την παγοσκεπή ενδοχώρα (δύο ώρες δρόμος για 30 χιλιόμετρα, με τις στάσεις). Μόλις φτάσαμε λοιπόν εκεί, σαν από το πουθενά εμφανίστηκε και το OY-BRA, το οποίο ίσα που πρόλαβα και απαθανάτισα, βάζοντας μέσα στη φωτό και έναν από τους συνταξιδιώτες μου (εντυπωσιακή φωτογραφία. Αυτό που έμαθα τελικά από την πρώην μετεωρολόγο, ήταν ότι το OY-BRA ήταν αεροπλάνο sightseeing αλλά λόγω του κακού έως ανύπαρκτου advertising δεν είχα πάρει πρέφα ότι υπήρχε... Τι να κάνουμε, γι’ αυτό γίνονται τα λάθη, για να ξαναπάμε στο μέλλον και να τα διορθώσουμε!!!!!!

Αφού καθήσαμε στους πάγους περίπου μία ώρα και αφού μας επισκέφθηκε ένα ζεύγος φιλικότατων αστυνομικών που ακόμα προσπαθώ να καταλάβω το λόγο που ήρθαν, πήραμε τον ενδιαφέροντα δρόμο της επιστροφής, με ενδιάμεσες στάσεις για καφέ, τσάι, πιπί και άλλα δισύλλαβα.... (αστειέυομαι).

Για το βράδυ, μην περιμένετε τίποτα το extreme, γνωρίστηκα με ένα ζευγάρι Δανών και μιλούσαμε για διάφορα. Οι ίδιοι μου είπαν ότι δεν επρόκειτο να ξαναπατήσουν στο Kangerlussuaq (σίγουρα όμως στη Γροιλανδία). Δεν τους αδικώ, γιατί δεν έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα. Εμένα μου άρεσε γιατί πέρασα δύο μέρες ξεκούραστα, κάτι που το χρειαζόμουν ιδιαίτερα, δεν ξέρω όμως αν θα μπορούσα να ζήσω εκεί για περισσότερο από μία εβδομάδα. Ίσως ξαναπάω στο μέλλον, αν και νομίζω πως όταν η AirGreenland ξεκινήσει τις πτήσεις προς ΗΠΑ, το 2007, τα πράγματα για το Kangerlussuaq δεν θα είναι ποτέ πια τα ίδια, και λόγω των απαιτήσεων ασφαλείας άλλα και λόγω του ότι ο τουρισμός από την Αμερική θα μετατρέψει τη χώρα σε μία νέα Ισλανδία ή ακόμα χειρότερα, θεματικό πάρκο με ιγκλού για αμερικανάκια. Τα συμπεράσματα δικά σας, η άποψή μου πάντως είναι να πάτε «όσο είναι καιρός».

 

[aakunz]

Πέμπτη, 21 Σεπτεμβρίου 2006 ---- Επιστροφή στην Ευρώπη

Καί έτσι, έφτασε η ημέρα της αναχώρησης από τη Γροιλανδία. Αφού έκανα check-out από το ξενοδοχείο, πέρασα στη διπλανή αίθουσα για να κάνω το check-in στην GL 782. H τυπικότατη υπάλληλος της ΑirGreenland, μου ζύγισε τις αποσκευές και τη χειραποσκευή και όλα εντάξει. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι η GL έχει κάποια ενδιαφέροντα logo items τα οποία πωλούνται μόνο από το αεροδρόμιο του Kangerlussuaq. Έτσι, έναντι του ευτελέστατου ποσού των Dkr 1000, πήρα ένα καταπληκτικό μπουφάν και ένα τεράστιο σακίδιο, όλα με το λογότυπο της AirGreenland.

Η ώρα περνούσε και η αίθουσα είχε αρχίσει να γεμίζει επικίνδυνα. Παράλληλα, είχαν ήδη αρχίσει να καταφθάνουν οι πτήσεις για τη μετεπιβίβαση. Στις 10:00 ακριβώς έφτασε και το 757-200. Κάποια στιγμή έγινε ανακοίνωση να αρχίσουμε να περνάμε για τον έλεγχο ασφαλείας. Αμέσως μετά τον έλεγχο βρίσκεται το κατάστημα των αφορολογήτων, το οποίο είναι αρκετά μεγάλο για τα δεδομένα της Γροιλανδίας. Το Gate2 είχε ήδη γεμίσει και οι περισσότεροι ήταν όρθιοι. Έτσι, κατάφερα και φωτογράφησα το 757-200 με το κινητό μου. Μετά από αρκετή ώρα, η πύλη άνοιξε και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τη στεγασμένη σκάλα που οδηγεί στο αεροπλάνο (αυτό το κάτι σαν jetway, που λέγαμε πρίν). Αφού μας κράτησαν εγκλωβισμένους για περίπου ένα τέταρτο, επιτέλους μας επέτρεψαν να βγούμε στο apron και να επιβιβαστούμε. Η αναχώρηση καθυστέρησε αρκετά, ωστόσο γνώρισα τους νέους συνεπιβάτες μου. Η μεσαία θέση κενή και αμέσως δίπλα ένας Δανός με τον οποίο αντάλλαξαδύο-τρεις λέξεις. Τα ωραία όμως βρίσκονταν μπροστά. Μπορεί να μην συνταξίδευα με την «Κυρία Λουκά» από την Utah, μπροστά μου όμως είχα μία πενηντάρα Γροιλανδή που φορούσε κάτι που έμοιαζε με μπλούζα από δέρμα φώκιας. Σα να μην έφτανε η κακογουστιά και το αισθητικό όνειδος, η εν λόγω έκανε σα να καθόταν πάνω σε παλούκια. Ζητούσε κουβέρτες, μαξιλάρια, πάταγε το κουμπάκι της κλήσης και έκανε όλο παρατηρήσεις στο πλήρωμα. Ούστ! Και όταν επιτέλους έκλεισαν οι πόρτες, ανακάλυψα ότι υπήρχε μέσα στην καμπίνα ένα «καμικαζέντομο» δηλαδή μια εκνευριστική μύγα,που προφανώς είχε έρθει από την Κοπεγχάγη και που έδειχνε ιδιαίτερη προτίμηση στην μπροστινή κυρία. Αυτή πάλι έκανε σαν υστερική (ε, βέβαια, που να βρεις μύγες στο Kangerlussuaq). Και, έτσι, μέσα σε αυτήν την ψυχεδέλεια, το 757-200 βγήκε στον 28 και πήρε τη δύσκολη πορεία της επιστροφής.

Πάντως με δεδομένο το ότι το πλήρωμα είχε ήδη πετάξει από την Κοπεγχάγη, η κούρασή τους ήταν φανερή. Το σέρβις λίγο αργό αν και το ίδιο καλό, πάντως κάτι υπήρχε στον αέρα και δεν ήταν μόνο η μύγα, η οποία έκανε διάφορες πτήσεις εν πτήσει και πυροδοτούσε το εκρηκτικό κλίμα της μπροστινής σειράς...

Και αφού πέρασαν και τα αφορολόγητα, τα οποία η μπροστινή ετίμησε δεόντως και κράτησε την oh-my-god αεροσυνοδό μπροστά μου για ένα πεντάλεπτο, παρατήρησα ότι η μύγα είχε εξαφανιστεί (προφανώς είχε αυτοκτονήσει σε κάποιο ποτήρι με αναψυκτικό).

Η κάθοδος ξεκίνησε αλλά λόγω της μεγάλης κίνησης στην Κοπεγχάγη, αναγκαστήκαμε και κάναμε κύκλους επί περίπου 30 λεπτά. Προσγείωση κάπως απότομη (Turkish Airlines Style) πορεία προς την C-10 και όλα τα υπόλοιπα τα φαντάζεστε. Το ταξίδι δεν τελείωνε την Πέμπτη 21 Σεπτεβρίου. Την επομένη είχα άλλες δύο πτήσεις να πάρω. Προορισμός μου, η πανέμορφη, μοναδική, ανυπέρβλητη Στοκχόλμη.

 

[aakunz]

Another day, another flight!

SK 1418 22SEP CPH-ARN

Αυτονόητο λοιπόν ότι δεν είχα καμία απολύτως όρεξη να περάσω την ημέρα μου στην Κοπεγχάγη. Η χρυσή ευκαιρία είχε δοθεί τον περασμένο Οκτώβρη, όταν πέτυχα δυο καταπληκτικά εισιτήρια με τη SAS για την πανέμορφη Στοκχόλμη, μόλις 108 ευρώ, μετ’ επιστροφής. Φυσικά, για να κερδίσω χρόνο, είχα κάνει check-in και για τις δύο πτήσεις από το προηγούμενο βράδυ, όταν έφτασα από το Kangerlussuaq.

Σε ίδιαίτερες λεπτομέρειες δεν θα μπω, αν και το ταξίδι με το αεροπλάνο δεν είναι ποτέ βαρετό. Όλα πήγαν ρολόι και στις 09:00 μπήκαμε σε ένα καταπληκτικό ΜD-82 με ένα εξ ίσου καταπληκτικό πλήρωμα, εκ Σουηδίας, έλεγχος ταυτοπροσωπίας κατά την είσοδο. Η θέση μου ήταν η 31F, όπου βρήκα να κάθεται ένα ζευγάρι Σουηδών, έτσι κάθησα στο διάδρομο, δίπλα ακριβώς από το κάθισμα της πανέμορφης σουηδής αεροσυνοδού. Δίπλα μου είχα το galley. Η απογείωση ιδανικότατη, με ένα τέτοιο μωρό δίπλα μου, αυτό έλειπε να είχα και παράπονο... η πτήση ομαλότατη και η προσγείωση καταπληκτική με το ίδιο κουκλί να παίρνει θέση και πάλι δίπλα μου. Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση ήταν ότι είχαμε και in-flight πρωινό δωρεάν (επειδή είναι intra-Scandinavian πτήση με αναχώρηση πρίν τις 09:30). Μη φανταστείτε τίποτα το εντυπωσιακό: ψωμάκι με Lurpak, πορτοκαλάδα, νερό, καφέ, δύο φετες αλλαντικού και δύο φετες τυριού, όλα σε ένα καταπληκτικό ημιδιαφανές κουτάκι.

Και έτσι, φτάσαμε στο Arlanda, το οποίο μου φάνηκε απελπιστικά άδειο. Έβγαλα το εισιτηριάκι για το Arlandaexpress και το ταξίδι συνεχίστηκε χωρίς καθυστέρηση για τον Centralstationen. Αμέσως, άρχισε η περιήγηση στη Gamla Stan, το Βασιλικό Ανάκτορο, την Stor Kyrkan, το Skeppsholmen, Skansen, το εντυπωσιακό μουσείο Vasa με το ανέπαφο πλοίο του 18ου αιώνα. Το πως πέρασαν επτά ώρες στη Στοκχόλμη, ούτε που το κατάλαβα. Πάντως ήταν μία καταπληκτική εισαγωγή σε αυτήν την πανέμορφη χώρα που ανέδειξε την παγκοσμίου φήμης σουηδέζα τραγουδίστρια-αστέρι του πενταγράμμου, αυτό το number one αηδόνι, την Helena Paparizou.

Αrlanda Express και πίσω στο άδειο Arlanda Terminal 5. Όλα πήγαν τέλεια και ετοιμαζόμουν για την έβδομη και προ-τελευταία πτήση του ταξιδιού μου.


SK 0413 22SEP ARN-CPH

Το μόνο αξιοσημείωτο ήταν το ότι πέταξα για πρώτη φορά στη ζωή μου με 321. Το πλήρωμα ήταν και αυτό σουηδόφωνο, η προσγείωση ήταν κάπως ασταθής, αλλά κατά τα άλλα όλα μία χαρά. Φτάνοντας στο δωμάτιό μου, δεν παρέλειψα φυσικά να φωτογραφήσω το εντυπωσιακό CPH Terminal 3. Εντάξει, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με το ανυπέρβλητο Kangerlussuaq, αλλά παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου.

 

[agrodemm]

aakunz,
παρότι τα κρύα της Ελλάδας θα σου φαίνονται πλέον αστεία, εγω να ευχηθω καλό χειμώνα, γιατί μετά από τέτοι ταξιδι ... δύσκολος θα είναι.

Να εισαι καλα που μοιραζεσαι μαζι μας τετοιες εμπειριες και ευχομαι να εισαι παντα στη θεση να κανεις τετοιες "αποδρασεις" απο την καθημερινοτητα σου.

Αναφορικα με τη κ. Λουκά και την αλλη τη "φωκια" , τελικα και κατι τετοιες γραφικες παρουσιες δινουν αλλο χρωμα στα ταξιδια.... θυμαμαι πριν 2.5 χρονια σε πτηση SKG-ATH με ΟΑ (operated by Hola με crew 100% ισπανικο) με περιπου 50 μελη του ΣΑΕ που θα ταξιδευαν μετα για ΗΠΑ..... το τι ατακες ακουσα οταν το (ευγενεστατο) πληρωμα εδινε οδηγιες στα αγγλικα .... " εγω ΟΑ πληρωσα, θελω ελληνικα (κερατιατικα μαλλον) να μιλαω... κοπελια... φερε μου ενα καφε- οχι κοφι-- καφε θελω , το πιασες?
... ενω προφανως ολοι μιλουσαν και απταιστα αγγλικα....
Μου φαινεται αξιζει να ανοιξουμε και ενα thread με τετοιες εμπειριες....