Thai για Tokyo. Η νότια διαδρομή.

[OveLix]

Αυτές τις φωτό βλέπω και τα παίρνω στο κράνος με τη στενομυαλιά μερικών ευρωπαίων (καλά για τους μερκανούς δεν το συζητάω, ζουν σε άλλο πλανητη) που καταργούν τα decks (βλεπε Heathrow) και δεν ακολουθούν το παράδειγμα του τιμημένου EHAM.

Εξαιρετικές οι φωτό, Γιώργο. Μπράβο. Όταν βρεις καιρό πες μας και για το μετρό του Τόκιο. Υπάρχουν ακόμα οι τύποι με τα άσπρα γάντια που σπρώχνουν τον κόσμο να χωρέσει στα γεμάτα βαγόνια? Τα λέμε...

 

[George]

Υπάρχουν ακόμα οι τύποι με τα άσπρα γάντια που σπρώχνουν τον κόσμο να χωρέσει στα γεμάτα βαγόνια?

Ζουν και βασιλεύουν! Δεν τους πέτυχα βέβαια σε σκηνές πλήρους δράσης, αλλά η παρουσία τους σε ώρες αιχμής είναι αισθητή. Ακόμα θυμάμαι, όμως, τη σκηνή με την καλοντυμένη γιαπωνέζα που προσπαθούσε μετά βίας να χωρέσει και τη δεύτερη γάμπα της στο τρένο, χρησιμοποιώντας υψηλές γνώσεις μπαλέτου μέχρι να ακουμπήσει η γόβα στο βαγόνι.

Και όλα αυτά στον απέραντο χώρο του μετρό. Ένα χώρο που από μόνος του αποτελεί μια άλλη πραγματικότητα, με πορείες ανεξερεύνητες, άπειρους δυνατούς συνδιασμούς γραμμών-διαδρομών, γραμμές-φαντάσματα (που υπάρχουν μόνο σε ορισμένους χάρτες και...υπονοούνται σε άλλους), αλλά και εξυπηρετικότατους Ιάπωνες, που μπορούν ακόμη και να βγουν από το δρόμο τους για να σε εξυπηρετήσουν. Πάντως, οι ταχύτητα με την οποία όλοι κινούνταν εκεί μέσα μάλλον δείχνει ανθρώπους με...υψηλό IQ!


Υ.Γ.1 Η δημοσίευση αυτή είναι off-topic, αλλά νομίζω ότι μια μικρή περιγραφή ορισμένων σκηνών -όχι αεροπορικών- της χώρας αυτής έχει κάποιο ενδιαφέρον από μόνη της. Δεν ταξιδεύουμε μόνο για να χαζεύουμε αεροπλάνα άλλωστε! Σας υπόσχομαι ότι δε θα επεκταθώ άλλο όμως.

Υ.Γ.2 Όχι, το μετρό δεν είναι τόόόσο τρομακτικό όσο ακούγεται στην περιγραφή μου. Α, και παρά τα χρόνια του, πουθενά δε βρίσκεις εκείνη τη...γνώριμη μυρωδιά μούχλας-βρωμιάς κ.λ.π. που υπάρχει στα περισσότερα μετρό (της Ευρώπης τουλάχιστον)...

 

[George]

Μετά από όλα αυτά που σας περιέγραψα και πολλάάά άλλα που υπάρχουν ως εικόνες στο μυαλό μου, η ώρα της επιστροφής έφτασε. Το group μαζεύτηκε στα πούλμαν και μετά από μόλις...μιάμιση ώρα δρόμου από το κεντρικό Τόκιο (60 και βάλε χλμ είναι αυτά) φάνηκε το πρώτο αεροπλάνο που προσγειωνόταν στο Ναρίτα. Συγχρόνως με την εικόνα του 744 της United, όμως, εμείς πρωτοαντικρύζαμε...έλεγχο διαβατηρίων εντός του πούλμαν λίγο πριν φτάσουμε στο terminal! Κάτι σαν έλεγχος συνόρων...

Οι ιαπωνικές αρχές βέβαια δε μας καθυστέρησαν καθόλου, σε αντίθεση με την απειλητική ουρά φιδάκι που φάνηκε στο τμήμα F του terminal 2, όπου θα γινόταν το check-in. Όλες οι αποσκευές έπρεπε να περάσουν από "security screening" πριν το check-in (γι'αυτό και η τεράστια ουρά), αλλά τελικά η όλη διαδικασία μας πήρε μόλις δέκα λεπτάκια!!!

Πλησιάζοντας να δώσω αποσκευές και εισιτήρια με συνταξιδιώτες-φίλους, οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν. Έβλεπα για άλλη μία φορά κάρτες επιβίβασης να εκδίδονται για άλλους και όχι για μένα και τη βαλίτσα μου να τοποθετείται στην άκρη. "Is there a problem with my ticket?", ρωτάω δήθεν αδιάφορα. "I can't find your name in the passengers' list, Sir", μου απαντάει η ευγενέστατη υπάλληλος της JAL. "You have to go to that desk over there", μου λέει σε απλά αγγλικά, δείχνοντάς μου τον υπεύθυνο της Thai που επέβλεπε την όλη διαδικασία. Σιγά σιγά οι πρώτοι καπνοί έκαναν την εμφάνισή τους από τα αυτιά μου... Μόνο που και πάλι οι υπεύθυνοι ήταν κάποιες χιλιάδες μίλια μακριά, στην Αθήνα, σκεπασμένοι μάλλον με τα ζεστά παπλωματάκια τους, χωρίς να έχουν ασχοληθεί και πολύ με το εισιτήριό μου που ακυρώθηκε από λάθος δικό τους... Τα λεπτά κυλούσαν, εγώ από μέσα μου έβραζα, ο ευγενέστατος station manager της Thai έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, αλλά το όνομά μου πουθενά... Και, παρόλο που δεν έφταιγε, με άκουγε να μιλάω για την αντίστοιχη ταλαιπωρία του ATH-BKK-NRT, τα transfer desks στην Μπανγκόκ, την προσπάθεια των εκεί υπαλλήλων κ.λ.π. Μετά από 10-15 λεπτά που μου φάνηκαν αιώνας, το boarding pass τελικά εκδώθηκε και, χωρίς να ρωτήσω άλλες λεπτομέρειες, τον ευχαρίστησα πάρα πολύ και επιτέλους αποχώρησα. Είχε προσφερθεί να με βάλει σε κοντινές θέσεις με τους φίλους που συνταξιδεύαμε, άλλωστε, χωρίς καν να του το ζητήσω.

Για να μην πολυλογούμε άλλο, ακολούθησε έλεγχος χειραποσκευών, τελωνειακός έλεγχος και, τέλος, έλεγχος διαβατηρίων, όπου μπήκε και η σχετική σφραγίδα "DEPARTED NARITA 2, 23 FEB 2005". Λιτή, περιεκτική και ένας καλός τρόπος να μετατραπεί το διαβατήριό μου σε...σουβενίρ από την Ιαπωνία για μένα. Κάποιες αγορές στα duty free ήταν απαραίτητες και, μετά, τρενάκι για το satellite του Τ2. Η C81 ήταν κοντά και η φιγούρα του Boeing 747-400ευδιάκριτη, πίσω από τις ορδές λαού που περίμεναν να επιβιβαστούν.

Μια πινακίδα γραμμένη στο χέρι με μαρκαδόρο μας προετοίμαζε για καθυστέρηση. "Due to late arrival of the aircraft, boarding is behind schedule. We are very sorry for the inconvinience." Αντί 16:45, θα μπαίναμε 17:15. Οπότε, χαλάρωση και χάζι. B743 της Japan Asia Airways για Kaohsiung και Α343 της SAS για Κοπεγχάγη πλαισίωναν τη ναυαρχίδα της Thai, ΑΝΑ Β767 πηγαινοέρχονταν και η οθόνη τηλεόρασης στο χώρο αναμονής έδειχνε και πάλι υπέροχα πλάνα τροχοδρομήσεων, προσγειώσεων και απογειώσεων από το Narita. Την ιστορία με το εισιτήριό μου την είχα ήδη ξεχάσει...

23/2/2005,
Β747-400 HS-TGR,
TG677 (STD 17:15 - STA 22:15),
Gate C81,
θέση 70A

Στις 17:05 τελικά άρχισε η επιβίβαση και τα σχετικά καλωσορίσματαμε υποκλίσεις από την ηγουμένη. Η 70Α (σημειώνεται με πράσινο στο seating plan) ήταν στην τελευταία σειρά της Economy και, μέχρι να φτάσουμε ως εκεί, οι οθόνες μάς πληροφορούσαν ότι η πτήση θα διαρκούσε 06:35'. Τα μαξιλαράκια και οι κουβερτούλες και πάλι στις θέσεις τους, οι χειραποσκευές τοποθετούνταν με περισσή και αξιοθαύμαστη χάρη (όσοι ήταν εκεί μπορούν να καταλάβουν...αλλιώς θα υποστούμε λογοκρισία) στα ψηλά ("overhead bins") ή στα χαμηλά ("under the seat in front of you") και η επίδειξη σωστικών μέσων στις οθόνες είχε ήδη αρχίσει. Αυτό δε σημαίνει ότι όλοι κάθονταν βέβαια.

Στις 17:26 ξεκίνησε το push-back με τη θέα ενός φρεσκοβαμμένου πρασινο-οινοπνευματί Α343 της Air Canada (μικτές εντυπώσεις). Ούτε αυτό σήμαινε ότι όλοι είχαν καθίσει φυσικά. Με το πέρας του push-back, το winglet και το φεγγάριξαναξύπνησαν το φακό μου. Η τροχοδρόμηση ξεκίνησε, σιγά σιγά όλοι κάθισαν και το σύνθημα από τον πύργο για το κυνήγι του χαμένου slot είχε δωθεί.

Στις 17:45 ο βρυχηθμός των κινητήρων επί του 34L δεν άφησε και πολλά περιθώρια στις δυνάμεις της φύσης να αντισταθούν στην απόφαση του Jumbo και του captain Thom να εγκαταλείψουμε το ιαπωνικό έδαφος.

Μέτριες αναταράξεις στην απογείωση, αλλά το "Fasten your seatbelts" δεν άργησε να σβήσει. Το πρώτο bar serviceήρθε περίπου 25 λεπτά μετά την απογείωσή μας και ξεκινούσε από το πίσω τμήμα της καμπίνας. Από εμάς δηλαδή. Χυμός πορτοκάλι για αρχή, που αποδείχθηκε αρκετά δροσιστικός, μιας και το μίγμα ξηρών καρπών ήταν ελαφρώς καυτερό. Αλλά ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα... Στις οθόνες έπαιζε το "Being Julia" με Annette Bening, Jeremy Irons κ.ά., αλλά δεν ήμουν σε φάση κινηματογραφική εκείνη την ώρα. Αφοσιώθηκα στο γνωστό πρόγραμμα μουσικής, λοιπόν, που είχα τιμήσει και στις άλλες δύο πτήσεις.

Κανένα μισάωρο αργότερα, ήρθε το βραδινό. "Beef curry or Fish with pasta?" Είπαμε να δοκιμάσουμε το πρώτο. Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Ζεστό ψωμάκι με βουτυράκι Νέας Ζηλανδίας, σαλάτα με γαρίδες, κομμάτι ψητού ψαριού και γλυκά μαύρα φασόλια, γλυκό με κρέμα και ζελέ φρούτων και, για κύριο πιάτο, ένα μοσχάρι τόσο...hot όσο δεν είχατε ποτέ φανταστεί! Τα στόματα έβγαζαν φωτιές, τα μάτια δάκρυζαν και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έλεγε ΟΧΙ! Και αυτά, με την πρώτη μπουκιά μόλις. Το ρύζι και οι πιπεριές που το συνόδευαν ευτυχώς δεν είχαν έρθει σε επαφή με το κρέας, που έμενε "κλεισμένο" μέσα στο αλουμινόχαρτό του. Τα φρέσκα φρουτάκια, πάντως, (σαγκουίνι και ανανάς) ήταν αρκετά χρήσιμα για...την πυρόσβεση!

Οι αναταράξεις καλά κρατούσαν, αλλά ο captain δεν άναβε το "Προσδεθείτε". Μας είχε ενημερώσει για τη διαδρομή, άλλωστε, (η ίδια με το σκέλος BKK-NRT στο αντίστροφο), καθώς και για το σχετικά ισχυρό headwind των 200Km/h που αντιμαχόταν το Jumbo μας και θα δημιουργούσε αναταράξεις κατά καιρούς. Οι αγωνιώδεις προσπάθειες να πετύχουμε τα...φασολάκια με το πηρούνι μας, την ώρα που η άτρακτος χόρευε σάμπα στο ρυθμό του headwind, έβγαζαν αρκετό γέλιο! Μιλάμε για ασκήσεις ακριβείας...

Όταν οι δίσκοι μαζεύτηκαν, ήρθε η ώρα για καμμια βόλτα στην καμπίνα. Μόνο που...άρχιζε η προβολή του δεύτερου έργου της πτήσης. "Μπορείτε να καθίσετε; Δε βλέπουμε!" Γονάτισα για να συνεχίσω τη συζήτηση που είχα ήδη ξεκινήσει και συνειδητοποιήσα ότι για άλλη μια φορά η καμπίνα είχε ησυχάσει παρακολουθώντας το..."Shall we dance" για τ ρ ί τ η φορά! Τότε κατάλαβα το βασικό λόγο που οι εταιρίες ενεργοποιούν το IFE: η καμπίνα μένει ήσυχη, όλοι παραμένουν καθισμένοι και το πλήρωμα μπορεί να ξεκουραστεί με την ησυχία του! Επειδή, όμως, το έργο δε με συγκινούσε (πόσο μάλλον για τρίτη προβολή), επέστρεψα στη γνώριμη 70Α και στο πίσω τμήμα της καμπίνας του 744 αρχίσαμε μια πολύ ωραία συζήτηση για αεροπορικά θέματα με φίλους-συνταξιδιώτες. Ήταν μια καλή ευκαιρία να συζητήσουμε για τον -μέχρι σήμερα- γίγαντα των αιθέρων που μας φιλοξενούσε εκείνη τη στιγμή, το νεογέννητο ανταγωνιστή του, την Thai και διάφορα σχετικά θέματα, μέσα σε μια σκοτεινή αλλά ολοζώντανη καμπίνα.

Όταν το διαλύσαμε, είπα να αρχίσω το απαραίτητο interaction με το πλήρωμα. Οι περισσότεροι από το πλήρωμα είχαν μαζευτεί στις 53 A/B/C, δίπλα στο galley, για κουβεντούλα και ξεκούραση. Εγώ προτίμησα να κινηθώ πιο πίσω. Και έτσι γνώρισα τη φύλακα-άγγελο της θύρας 5R. Πίσω της υπήρχαν οι σκαλίτσες που οδηγούσαν σε crew rest area και εκείνη είχε πιάσει κουβέντα με έναν ταϋλανδό επιβάτη της 71G. Όταν τελείωσαν, δεν έχασα την ευκαιρία. Συζητήσαμε πολλά και διάφορα πράγματα, μου είπε ότι έχει έρθει στην Αθήνα αρκετές φορές και ο ενθουσιασμός της για το επάγγελμά της ήταν εμφανής. Φάνηκε κάπως διστακτική όταν η συζήτηση περιστράφηκε στο γνωστό θέμα, αλλά πηγαίνοντας μέχρι τον κυβερνήτη, επέστρεψε με μια κάρτα του με τη χειρόγραφη υποσημείωση "It's a pleasure to have you onboard". Της ζήτησα να τον ευχαριστήσει, δίνοντάς του δύο φωτογραφίες μου από την Thai στην Αθήνα, όπως και έκανε, μόνο που η αναμενόμενη πρόσκληση δυστυχώς δεν ήρθε... Αλλά τη χειρονομία του και τις πολύ καλές προθέσεις της φίλης μας δεν μπορούσα να μην τα εκτιμήσω.

Οι ώρες περνούσαν και είπα να επιστρέψω επιτέλους στη θέση μου. Καθώς η άτρακτος στενεύει προς τα πίσω, οι τρεις τελευταίες σειρές της Οικονομικής θέσης στα 747 της Thai έχουν διαρρύθμιση 2-4-2. Πολύ πιο άνετο και βολικό σε σχέση με τα 3-4-3 της υπόλοιπης καμπίνας. Οι 70Α/Β, αν και μπροστά ακριβώς από την έξοδο κινδύνου, είχαν δυνατότητα ανάκλισης, αν και περιορισμένη. Επίσης, το στένεμα της καμπίνας δίνει στις σειρές 68, 69 και 70 άπλετο χώρο για χειραποσκευές στα αριστερά των θέσεων Α/Β και στα δεξιά των J/K. Το μόνο αρνητικό της καμπίνας ήταν η ανυπαρξία οθονών τηλεόρασης κατά μήκος των διαδρόμων. Έτσι, όλοι έπρεπε να κοιτάζουν την κεντρική οθόνη στο bulkhead (σειρά 56), πράγμα πολύ δύσκολο έως αδύνατο...

Έτσι, λοιπόν, προτίμησα να χαζεύω έξω από το παράθυρο. Τα σύννεφα, κάποιες χιλιάδες πόδια από κάτω μας, φωτίζονταν από το διακριτικό φως του φεγγαριού. Κάποιες πόλεις έδιναν το στίγμα τους από τα δυνατά φώτα τους, ενώ ορισμένοι αστερισμοί διακρίνονταν στο βάθος. Το σκιάδιο του παραθύρου έμενε ορθάνοιχτο, λοιπόν, χωρίς κανείς να με αναγκάσει να το κλείσω (σε καμμια από τις πτήσεις της Thai)!

Μ' αυτά και μ' αυτά, οι ώρες είχαν περάσει και ήδη ξεκινούσαμε την προσέγγιση στην Μπανγκόκ. Η καμπίνα τακτοποιήθηκε και τα κύρια σκέλη του HS-TGR ακουμπούσαν στον 21L του Don Μuang στις 22:20 ακριβώς. Το Jumbo καλούνταν να σταματήσει χωρίς τη χρήση ανάστροφης ώσης και τα κατάφερε! Σε δέκα λεπτά, είχαμε ήδη ακινητοποιηθεί στο gate και οι ορδές λαού ξεχύθηκαν στους διαδρόμους του Jumbo και τις φυσούνες του αεροδρομίου. Βαθειά χαμόγελα, υποκλίσεις και αποβίβαση.

 

[George]

Η Μπανγκόκ θα μας δεχόταν για άλλη μία φορά με...θερμές διαθέσεις. 28 βαθμοί στις 22:30 και πολλήήήήή υγρασία συνέθεταν ένα σκηνικό που φαινόταν τροπικό μπροστά στο κρύο που είχαμε φάει στην Ιαπωνία! Το αεροδρόμιο μάς ήταν πλέον γνώριμο και, έτσι, με περισσή άνεση -και ανακούφιση- περάσαμε το transfer desk, όπου και πάλι συνωστίζονταν πολλοί και διάφοροι και κατευθυνθήκαμε προς τον επάνω όροφο με τα διάφορα καταστήματα και τις υπηρεσίες.

Στο ενδιάμεσο, αποχαιρετίσαμε όσους είχαν αποφασίσει να κάνουν μια μικρή παραμονή δύο ημερών στην Μπανγκόκ. Για 130 ευρώ είχαν δύο διανυκτερεύσεις και κάποια ξενάγηση. Τα γνωστά προγράμματα stopover που προσφέρουν πολλές εταιρίες δηλαδή, μεταξύ άλλων και η Thai. Η αλήθεια είναι ότι εκείνη τη στιγμή, που είχε αρχίσει να μου βγαίνει όλη η κούραση του ταξιδιού, δε μετάνιωσα που δεν έμενα κι εγώ μαζί τους.

Οι οθόνες των αναχωρήσεων ήταν γεμάτες με απανωτές πτήσεις ευρωπαϊκών εταιριών προς Ζυρίχη, Στοκχόλμη και όπου αλλού θέλετε. Μόνο που, με κάθε πτήση να εμφανίζεται καμιά 4άρα φορές (ο θαυμαστός κόσμος του codesharing...), η δική μας που θα έφευγε αργότερα δε φαινόταν πουθενά! Εντελώς τυχαία, κάποιος από το group μπήκε σε ένα από τα lounges της Thai και ρώτησε από ποιο gate θα φεύγαμε. Οπότε, ήσυχοι πλέον, είπαμε να κάνουμε καμιά βόλτα στο σχετικά παλιό terminal. Από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία του, μια ξύλινη κατασκευή σε σχήμα παγόδας στη μέση των duty free, όπου προσφερόταν...μασάζ! Επί πληρωμή φυσικά και χαλαρωτικής φύσης πάντα (οι..."υπηρεσίες" που λέγαμε πριν).

Καθίσαμε σε ένα από τα κοντινά cafe-restaurants, όπου ο χώρος ήταν γεμάτος -όπως και όλο το αεροδρόμιο- από δυτικοευρωπαίους τουρίστες, που μετά βίας ξεχώριζαν μεταξύ τους. Όλοι ήταν "διατεταγμένοι" σε ζευγάρια, κυρίως μεσήλικες, με γκρίζα μαλλιά οι κύριοι και ξανθά-γκριζαρισμένα οι κυρίες, κατακόκκινα πρόσωπα από την ηλιοθεραπεία, λουλουδάτα πουκαμισάκια και βερμουδίτσες. Περιττό να σας πω ότι όλοι μα όλοι έπιναν -τι άλλο- μπύρες και έτρωγαν ζαμπόν, λουκάνικα κ.λ.π. Τι πιο φυσικό στην Ταϋλάνδη άλλωστε...

Κατά τις 23:45 κατευθυνθήκαμε προς το gate 25, μετά από μικρή αναμονή στον έλεγχο χειραποσκευών. Οι υπάλληλοι έδειχναν μάλλον κουρασμένοι, αλλά ήταν ευγενικοί. Η επιβίβαση είχε αρχίσει και Έλληνες και ξένοι περίμεναν στην ουρά. Όσοι πήγαν να περάσουν από την ουρά της Business/First, επέστρεψαν άπρακτοι στις θέσεις τους...

24/2/2005,
MD-11 https://www.airliners.gr/community/album_page.php?pic_id=2466 HS-TMF (photo by jerry),
TG946 (STD 00:25 - STA 06:15),
Terminal 2 - Gate 25,
θέση 47F

Το MD-11 ήταν για άλλη μία φορά έτοιμο να υποδεχτεί τους επιβάτες του, αυτή τη φορά για το σκέλος ΒΚΚ-ΑΤΗ. Η κυρία προϊσταμένη μας υποκλίθηκε δείχνοντάς μας το σωστό διάδρομο που θα οδηγούσε στις θέσεις μας, το μαξιλαράκι και η κουβερτούλα ήταν ήδη τοποθετημένα εκεί και η πτήση έδειχνε για άλλη μία φορά γεμάτη! Αυτή τη φορά, όμως, καθόμουν σε θέση F (σημειώνεται με κόκκινο στο σχετικό seating plan). Μόνο που, όπου F, διαβάστε "Εφιάλτης"!!!

Δύο καθίσματα στα δεξιά μου (G/H) κατειλημμένα. Από φίλους μεν, αλλά κατειλημμένα. Αριστερά μου μία θέση κενή (E) και στην άλλη (D) καθόταν ένας Έλληνας κύριος από Αυστραλία. Για τις επόμενες 10 και μισή ώρες θα είχα στη διάθεσή μου μόνο μερικά εκατοστά για να ζήσω. Ευχή και κατάρα σας δίνω: μην το δοκιμάσετε ΠΟΤΕ! Εννοείται ότι άλλες επιλογές θέσης δεν υπήρχαν, οπότε άρχισα θέλοντας και μη να το συνηθίζω...

Μη έχοντας κάτι άλλο, λοιπόν, να κάνουμε, αρχίσαμε να περιεργαζόμαστε τις εφημερίδες που υπήρχαν διαθέσιμες από τη φυσούνα και ρίγη συγκίνησης μας διαπερνούσαν, διαβάζοντας για τις...μεγάλες και σπουδαίες εξελίξεις που έλαβαν χώρα στην Ασία και τον κόσμο σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο... Ναι, ναι, είπαμε να το παίξουμε σοβαροί (καλά τώρα). Την ίδια στιγμή, το πλήρωμα τοποθετούσε μπουφάν κ.λ.π. στις κρεμάστρες του ειδικού "κρυφού" χώρου στο bulkhead, που αργότερα θα κρυβόταν από την οθόνη του IFE.

Οι γνώριμες γελαστές φυσιογνωμίες των δύο Thaiανών (μία συνοδός και ένας φροντιστής), που έκαναν την επίδειξη σωστικών μέσων στις οθόνες σε ταϋλανδέζικα και αγγλικά με τη συνοδεία απαλής μουσικής, εμφανίστηκαν και πάλι. Pushback στις 00:30, τροχοδρόμηση μέσα στη μαύρη νύχτα και στις 00:35 ο διάδρομος 21L ανακουφιζόταν από το βάρος του τρικινητήριου αεροσκάφους μας. Αυτή τη φορά κανείς δεν αισθάνθηκε "rocket-climb", μιας και το προχωρημένο της νύχτας μάλλον δεν επέτρεπε εντυπωσιακές ρυθμίσεις στις μανέτες.

Μόλις έσβησε το «Προσδεθείτε» μοιράστηκαν και πάλι ακουστικά, αν και τα βλέφαρα άρχιζαν να βαραίνουν και το πρόγραμμα μουσικής ήταν και πάλι το ίδιο. Ο captain μάς ενημέρωσε για τη διαδρομή (η ίδια με το σκέλος ATH-BKK στο αντίστροφο) και οι οθόνες άρχισαν να δείχνουν ένα αγνώστου ταυτότητας έργο, ενώ πριν είχε προβληθεί ένα ντοκιμαντέρ για...τροχαία ατυχήματα! Crash-dummies και σμπαραλιασμένα αυτοκινητάκια έπαιζαν συνεχώς και για άλλη μία φορά προσπαθούσα να καταλάβω το σκεπτικό αυτής της επιλογής του in-flight entertainment, ειδικά στα MD-11. Τι ακριβώς προσπαθούσαν να κάνουν; Να μας εξοικειώσουν με διάφορες ανθρωπογενείς κ.λ.π. καταστροφές; Μιας και, ε, με τον απόγονο του DC-10 πετούσαμε...

Τότε, όμως, ξεκίνησε και το πρώτο bar service, μόνο με ποτά και χωρίς φυστικάκια κ.λ.π. αυτή τη φορά. Ο χυμός μήλου που πήρα ήταν μια χαρά, αλλά για κάποιο λόγο αποφάσισα με μια κίνηση του χεριού μου να...τον ξεφορτωθώ! Ένα ποτήρι -παρά δύο γουλιές- βρέθηκε με μιας πάνω στο παντελόνι μου (δεν ήμουν εγώ, σας το ορκίζομαι, ο «άλλος» εαυτός μου το έκανε!). Μία από τις συνοδούς που με είδε, μου έφερε αμέσως πετσέτες και ένα...wettex μαζί με ένα άλλο γεμάτο ποτήρι, το οποίο ήπια με τη μία αυτή τη φορά, για να μην έχουμε άλλα ατυχήματα... Σκεπασμένος με την κουβέρτα, καθότι είχε κρύο και το βρεγμένο πατζάκι μου δε βοηθούσε την κατάσταση (!), μάλλον με πήρε για λίγο ο ύπνος...

Τα βλέφαρα ξανάνοιξαν μετά από πολύ λίγο, όταν μοιραζόταν η κάρτα του μενού σε ταϋλανδέζικα, αγγλικά και ελληνικά. Η πάπια με ανανά και κόκκινο κάρυ προδιέθετε για άλλη μια...καυτή εμπειρία, οπότε προτιμήσαμε την άλλη επιλογή. Αρνάκι στιφάδο με λαχανικά και λινγκουίνι με βούτυρο (πολύ βούτυρο όμως!), σαλατίτσα με καλαμπόκι, καρότο, μήλο και αγγουράκι με βαλσαμικό ξύδι και για γλυκάκι κέικ καπουτσίνο, συνοδευόμενα από ψωμάκι σόγιας, βουτυράκι και πλήρες σετ από μεταλλικό σερβίτσιο όπως πάντα. Μια χαρά γεύμα ήταν. Τσάι και καφές αποφεύχθηκαν, γιατί είχαμε μπροστά μας μια μεγάάάλη βραδινή πτήση, αλλά το κονιάκ μετά το γεύμα ήταν ό,τι έπρεπε για να χαμηλώσουν τα βλέφαρα πιο απαλά και ανάλαφρα...

Δύο ώρες μετά την απογείωσή μας οι δίσκοι είχαν μαζευτεί, το έργο είχε τελειώσει και το airshow μας πληροφορούσε ότι σε λίγο θα περνούσαμε τα σύνορα της Ινδίας, κοντά στην Calcutta. 7588 μίλια και 8 ώρες και 46 λεπτά έμεναν και οι κεντρικές οθόνες έπαιζαν ένα videoclip με τίτλο "Sharing is great", με...πεταλουδίτσες και λιβάδια, μουσική easy listening όσο δεν πήγαινε άλλο και στίχους "the sun is shining all over the world / the rain is falling all over the world...bla bla bla...not just for me, but for anybody...bla bla bla...we are sharing the sun / the rain...bla bla bla...Sharing is great". Δεν ξέρω αν υπήρχε κάποιο βαθύτερο νόημα σε όλα αυτά, γιατί αυτό το κλιπάκι έπαιζε σε κάθε πτήση της Thai, αλλά το μυαλό μου πήγε στις πρόσφατες καταστροφές μετά το σεισμό στην Ασία και τα συνακόλουθα. Ίσως κάτι σχετικό να ήθελαν να μας πουν.

Η πολυπόθητη ώρα του ύπνου, πάντως, είχε φτάσει και -πιστέψτε με- όσο δύσκολη κι αν σας περιέγραψα την επιβίωση στην 47F, το πότε με επισκέφτηκε ο Μορφέας ούτε που το κατάλαβα...

Ξύπνησα μετά από 2-3 ώρες, για να διαπιστώσω ότι όλα γύρω μου ήταν...μαύρα! Η καμπίνα θεοσκότεινη με μόνη πηγή φωτός τις επιγραφές "No smoking", οι οθόνες κλειστές και δεν ακουγόταν ούτε φωνή ούτε ακρόαση! Απόλυτη ησυχία! Ούτε κιχ! Τέτοια νέκρα σε αεροπλάνο ειλικρινά δεν είχα ξαναζήσει. Σηκώθηκα λίγο όρθιος στη θέση μου -όσο μου επέτρεπε ο μπροστινός μου και το κάθισμά του σε πλήρη ανάκλιση- μόνο και μόνο για να ξεμουδιάσω και να συνειδητοποιήσω ότι είμαι ακόμα...ζωντανός! Αφού, λοιπόν, τσιμπήθηκα για να βεβαιωθώ ότι δεν ξύπνησα σε κάποια άλλη διάσταση, δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το να γυρίσω πλευρό και να συνεχίσω να ονειρεύομαι καινούργιες πτήσεις στο άγνωστο...

Κατά τις 04:30 ώρα Ελλάδος, τα φώτα άναψαν ξανά και η καμπίνα άρχισε να ζωντανεύει και πάλι. Το πλήρωμα φρέσκο και ανανεωμένο εμφανίστηκε με τις «πρόχειρες» στολές του (τις μωβ με τα λουλουδάκια που λέγαμε) για το bar service του πρωινού και οι οθόνες έδειχναν το "Wicker Park" που το Sawasdee (το περιοδικό της Thai) περιέγραφε ως "Suspense".

Το τι γινόταν σε αυτό το έργο δεν το φαντάζεστε... Ένας ξανθός τα είχε με μια καστανή, αλλά διακαής πόθος του ήταν μια ξανθιά. Χωρίζει την καστανή, αλλά τα φτιάχνει με μια μαυρομάλλα. Ο καστανός κολλητός του στο μεταξύ τα φτιάχνει με την ξανθιά-διακαή πόθο του άλλου, ενώ θέλει τη μαυρομάλλα (του άλλου και πάλι). Εν μέσω πολλών σκηνών, που μόλις πήγαιναν να εξελιχθούν σε τολμηρές τις έκοβε η λογοκρισία, καταλάβαμε ότι αυτοί οι δύο τύποι εκτός από τη φιλία τους μοιράζονταν τα πάντα (ή, μάλλον, τις μοιράζονταν όλες), μόνο που το πράγμα παραήταν μπλεγμένο και κάπου έχασα την εξέλιξη... Στο ενδιάμεσο είχε έρθει και το φαγητό, άλλωστε.

Μεταξύ ομελέτας και κις λοραίν διαλέξαμε το πρώτο. Έχουμε και λέμε: ομελέτα με ενσωματωμένα λαχανικά (καρότο και λοιπά πρασινοειδή), ψητό λουκάνικο από κοτόπουλο, μανιτάρια με μαϊντανό και «νάγκετ» λαχανικών (έτσι τα έγραφε το μενού), συνοδευόμενα από ψωμάκια και ζεστά κρουασάν από καλάθι (τα τίμησα και τα δύο), βουτυράκι και μαρμελαδίτσα. Καφές ή τσάι κατά τα γνωστά, γιαουρτάκι φρούτων και φρουτοσαλάτα με φρούτα του πάθους (για να ταιριάζει με το έργο...).

Έτσι, λοιπόν, και αφού το breakfast ολοκληρώθηκε και η κάθαρση του "intense psychological drama" (Sawasdee quoting και πάλι) επήλθε μετά και την ευτυχή κατάληξή του, ήρθε η ώρα της επιστροφής στους πάτριους αιθέρες. Είσοδος στο FIR Αθηνών και πάλι κοντά στη Χίο (για να μη σπάσει το γούρι) και αναμενόμενη άφιξη στο Ελ. Βενιζέλος σε περίπου 30 λεπτά.

Προσέγγιση στο LGAV ήρεμη, με τις συνηθισμένες ψιλοαναταράξεις να μας «ξυπνάνε» κοντά στον Υμηττό και την καμπίνα να διακατέχεται από τη χαρακτηριστική ησυχία που επικρατεί συνήθως στα τελευταία λεπτά κάθε πτήσης εν όψει της προσγείωσης.

Flaps στη θέση τους (μετά από αρκετό θόρυβο), gear down και ασφαλισμένο και στις 06:23 τα κύρια σκέλη του HS-TMF άγγιζαν ξανά το ελληνικό έδαφος στον 03R, για να αντιμετωπίσουν την πρόκληση της επιβράδυνσης και πάλι μόνο με τη χρήση brakes και χωρίς αναστροφή ώσης! Περιττό να σας πω ότι το σύστημα ψύξης στους τροχούς σφύριζε ασταμάτητα δηλώνοντας τη λειτουργία του καθ' όλη τη διάρκεια της τροχοδρόμησης μέχρι και την τελική στάση στην Α09 του κύριου αεροσταθμού στις 06:30 ακριβώς.

Μετά και το σύντομο interaction με το κουρασμένο πλήρωμα που δεν έβλεπε την ώρα να κάνει το διήμερο διάλειμμά του στην Αθήνα, αποβιβαστήκαμε από την ίδια φυσούνα απ' όπου είχαμε ξεκινήσει αρκετές μέρες πριν. Άλλο ένα ταξίδι ολοκληρωνόταν με το πρώτο φως του ήλιου και έκλεινε πλέον με τη μορφή ενός τέλειου καλοσχηματισμένου κύκλου.

Τι άλλο μένει; Να σας ευχαριστήσουμε για την ανάγνωση και να ελπίζουμε ότι θα σας ξαναδούμε σύντομα σε μία από τις πτήσεις μας.

 

[alexander]

ok, oso fouriozos imoun stin arxi gia ena taksidi pou itan sto tsak na kanw kai egw me to ntua () allo toso me ekanes esy twra!!

great great great!
pantws na rwtisw tin mikri mou aporia. amenity kit sas moirasane?dynatotita na kleisete tis theseis pou thelate den eixate? poia einai i diadikasia tou check in se aytes tis megales ptiseis? giati den vlepw na exeis parei parathyra kai me agxwnei

 

[Anonymous]

"O Efialtis sto dromo tou Metaksiou", by George Hel.
8a gurnage to M11 anw katw ean evlepa auti ti 8esi. Se sugxairw gia tin oloklirwsi tis epikindunis autis apostolis.

 

[seven4seven]

8a gurnage to M11 anw katw ean evlepa auti ti 8esi.

Δεν νομίζω... το τελευταίο MD11 που γύρισε άνω-κάτω (Mandarin στο CLK) είδες τί έπαθε...

Γιώργο,παρ΄όλ΄αυτά, οφείλω κι εγώ να σε συγχαρώ για την υπομονή!
Ωραίο το report! Αναλώνεται σε αεροπορικές λεπτομέρειες και μ΄αρέσει!

 

[George]

Ωραίο το report! Αναλώνεται σε αεροπορικές λεπτομέρειες και μ΄αρέσει!

Ξέρω ότι σας αρέσουν οι λεπτομέρειες και ξέρετε ότι μου αρέσουν κι εμένα! Είναι μια σχέση αμφίδρομη! Μόνο που μερικές φορές το παρακάνω... Αλλά ήθελα να καταγράψω καθετί μέσα στο MD-11!

alexander, το amenity kit της TG στην Οικονομική παλιά περιελάμβανε ένα ζευγάρι χοντρές κάλτσες και eyeshades μέσα σε ένα μικρό τσαντάκι με σχοινάκι για να περνιέται στο λαιμό. Το έχω δει μόνο ως σουβενίρ που είχαν κρατήσει κάποιοι γνωστοί μου. Πλέον έχει πέσει θύμα των περικοπών των καιρών. Όσο για το check-in, γίνεται με τον ίδιο παλιό καλό παραδοσιακό τρόπο που ξέρουμε όλοι μας. Παράθυρο είχα στις 2 από τις 4 πτήσεις, γιατί ναι μεν προκράτηση θέσης γίνεται στην Thai, αλλά -όπως προανέφερα- ο ταξιδιωτικός πράκτορας είχε αρνηθεί να το κάνει. Μετά προέκυψαν άλλα απρόβλεπτα πράγματα και δεν κάθισα να ασχοληθώ με το θέμα γιατί είχα κάποιες σοβαρές έννοιες πριν φύγω. Άλλη ιστορία αυτή, όμως...

"O Efialtis sto dromo tou Metaksiou", by George Hel. (...) Se sugxairw gia tin oloklirwsi tis epikindunis autis apostolis.

Όντως, κάτι σαν Hell θα ήταν αυτή η εμπειρία, αν δεν επρόκειτο για βραδινή πτήση που έτσι κι αλλιώς έπρεπε να κοιμηθούμε αρκετά. Αλλιώς, δε θα το άντεχα. Πάντως, και ο φίλος-συνεπιβάτης της 47G δίπλα μου, το ίδιο άσχημα πέρασε. Δε σηκώθηκε καθόλου και δεν είχε και κενή θέση δίπλα του όπως εγώ...

Se sugxairw gia tin oloklirwsi tis epikindunis autis apostolis.

Κι εγώ στο σημείο αυτό πρέπει να ευχαριστήσω το "σκηνοθέτη και παραγωγό" (που με ώθησε στο να κάνω τελικά αυτό το ταξίδι), τους "χορηγούς" (ξέρουν αυτοί) και τους "συμπρωταγωνιστές" (συνταξιδιώτες) μου. Και να ευχαριστήσω και κάποιον φίλο για την προσφορά του να βοηθήσει σε μια δύσκολη κατάσταση που προέκυψε λίγο πριν το ταξίδι και με έκανε να ξεκινήσω από εδώ με πραγματικά πολύ άσχημη διάθεση. Ξέρει αυτός κι ας χτυπάει το κεφάλι του στο πληκτρολόγιο...

Και, επειδή η αγαπημένη ασχολία μου όταν γυρίζω από ένα ταξίδι είναι να χαζεύω φωτογραφίες, φρεσκάροντας, "οργανώνοντας" και διαμορφώνοντας τις μνήμες μου, δείτε και την SAS που ήταν δίπλα μας στο Narita (το winglet του Jumbo μας διακρίνεται στο κάτω μέρος) και τον captain Thom την ώρα που κάνει τα pre-flight checks της "Siriwatthana", ενώ ένα κόκκινο...κουνούπι περνάει από πίσω με κίνδυνο να παρασυρθεί από το APU του 744!

 

[George]

Μετά από αυτό το...εξαντλητικό report, ας επιστρέψουμε για λίγο στη χώρα όπου ανατέλλει ο ήλιος.

Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας από το Κιότο, παλιά πρωτεύουσα της Ιαπωνίας (προσέξτε τον αναγραμματισμό Tokyo-Kyoto), που ακόμη θεωρείται και «πολιτιστική πρωτεύουσα» της χώρας. Η πόλη είναι το σημείο όπου τοποθετείται η γέννηση του ιαπωνικού πολιτισμού μετά τη σταδιακή «απεξάρτηση» από την Κίνα και εκεί υπάρχουν ακόμα σημαντικά κειμήλια ιαπωνικής παράδοσης. Πολλές γιαπωνέζες κυκλοφορούν στους δρόμους του Κιότο με τα παραδοσιακά κιμονό, ενώ στην πόλη υπάρχουν εξαιρετικά δείγματα ναών (φωτο 1) και κήπων. Οι δε κήποι, είτε με φυτά είτε με βράχους (rock gardens) είναι από μόνοι τους ολόκληρη...επιστήμη! Κάθε κήπος σχηματίζεται έτσι ώστε να αποτελεί έναν ύμνο στη φύση. Τα φυτά είναι τέτοια ώστε να συνθέτουν ένα τελείως διαφορετικό σκηνικό κάθε εποχή και τοποθετούνται έτσι ώστε να τονίζουν τη θέα σημαντικών γεωγραφικών σημείων της περιοχής. Π.χ. αν ένας κήπος έχει θέα στο όρος Fuji, τα δέντρα και τα φυτά θα τοποθετηθούν με τρόπο ώστε να σχηματίζουν ένα περίγραμμα γύρω από την εικόνα του ηφαιστείου.

Το Κιότο αξίζει μια επίσκεψη 1-2 ημερών και απέχει περίπου μιάμιση ώρα από την Οσάκα (κοντινότερο αεροδρόμιο) ή περίπου 2,5 ώρες από το κεντρικό Τόκιο με τα τρένα τύπου "Shinkansen 700" (η τιμή του είναι αντιστρόφως ανάλογη της απλότητας του εισιτηρίου που βλέπετε). Πολύ κοντά είναι και η Νάρα, παλιό θρησκευτικό και πολιτικό κέντρο της Ιαπωνίας.

Όσο για το Τόκιο, πρόκειται για μια σύγχρονη, πεντακάθαρη πόλη, γεμάτη ουρανοξύστες και...πολύχρωμες ομπρέλες!(φωτο 3) Πλατείες δεν υπάρχουν πουθενά, γιατί ως χώροι λαϊκής συγκέντρωσης θεωρούνταν πάντα οι ναοί. Ο ναός Senso-Ji στην Asakusa είναι χαρακτηριστικός και η υπαίθρια αγορά κοντά του (φωτο 4) είναι από τους καλύτερους χώρους αγοράς τοπικών μικροαντικειμένων. Η ψαραγορά, το πάρκο του Ουένο (με διάφορα μουσεία, μεταξύ άλλων και το Εθνικό Μουσείο του Τόκιο με πολλούς εθνικούς θησαυρούς), το Αυτοκρατορικό Πάρκο και πολλά σύγχρονα αλλά πολύ όμορφα κτίρια της πόλης είναι κάποια από τα ενδιαφέροντα σημεία της. Δε χρειάζονται πολλές μέρες στο Τόκιο για τα αξιοθέατα, αλλά σίγουρα υπάρχουν πολλά πράγματα να δει κανείς, περισσότερα απ' ότι ίσως φαίνεται με μια πρώτη ματιά.

Και, για κάποιον που βρίσκεται στο Τόκιο, αξίζει τον κόπο και μια απογευματινή βόλτα στη Γιοκοχάμα. Περίπου 45 λεπτάκια με το μετρό και τον προαστιακό απέχει. Εμείς ήμασταν πολύ τυχεροί, όχι μόνο για τον εξαιρετικό καιρό, αλλά και για τη θέα του όρους Fuji που ξεπρόβαλε πίσω από τους ουρανοξύστες(φωτο 2), μόλις έδυε ο ήλιος. Και επειδή το σκηνικό αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο να το συναντήσει κανείς, τότε φάνηκε και η συμβολική αξία του Fuji για τους Ιάπωνες. Με κάμερες, φωτογραφικές και τρίποδα είχαν πάρει θέσεις...βολής για να το απαθανατίσουν!

Όσο για τους Ιάπωνες, είναι άνθρωποι διακριτικοί, εξαιρετικά ευγενικοί και εξυπηρετικοί, σε βαθμό να βγαίνουν από την πορεία τους για να δείξουν σε κάποιον επισκέπτη το δρόμο όταν εκείνος δυσκολεύεται να τους καταλάβει. Γιατί αγγλικά δε μιλάνε παρά μόνο λίγοι... Η προσήλωσή τους στην τεχνολογία συνδυάζεται με την αγάπη και τον απεριόριστο σεβασμό τους προς τη φύση. Αγαπημένη τους συνήθεια μάλιστα είναι να κάθονται στα πάρκα κάνοντας πικ-νικ με σούσι και να παρατηρούν το πώς ανθίζουν οι κερασιές! Γι' αυτούς είναι σύμβολο του εφήμερου χαρακτήρα πολλών όμορφων πραγμάτων.

Τι άλλο να πω; Θα ήθελα πολύ να έχω την ευκαιρία να ξαναπάω, γιατί πιστεύω ότι είναι μια χώρα που έχει πολλά να προσφέρει στον επισκέπτη. Και εύχομαι -σε όποιον δε φοβάται τους σεισμούς τουλάχιστον- να ταξιδέψει ως εκεί, μία φορά τουλάχιστον.

 

[alexander]

genika, poses meres xreiazontai gia ena tetoio taksidi??
me taksidiwtiko grafeio i self-programming?