Tι Τατόι τι Ανόι... στη στοργική αγκαλιά του θείου Χο...

[aakunz]

Κι εγώ αυτό πιστεύω: ό,τι είναι η LOT για την Αστροσυμμαχία, είναι η Iberia για τον ΕναΚόσμο. Στην Ουρανο-ομάδα, -με εξαίρεση την KLM- όλες οι άλλες είναι η μία χειρότερη από την άλλη, οπότε είναι πραγματικά δύσκολο να διαλέξεις ποια από όλες είναι η αντίστοιχη LOT (αδικείς τις υπόλοιπες). Όλα αυτά αποτελούν προσωπικές εκτιμήσεις.

Το REG το προμηθευόμαστε μετά κόπων και βασάνων. Αν επιβιβαζόμαστε από jetway τα πράγματα είναι δύσκολα, ειδικά αν είναι νύχτα. Αρχικά κοιτάμε αν το αεροπλάνο έχει όνομα. Τότε τα πράγματα είναι εύκολα. Αν δεν έχει όνομα κοιτάμε μήπως αναγράφεται επάνω στα "καπάκια" του μπροστινού σκέλους (nose gear bay door?). Αν δεν είναι διακριτό, κάνουμε το γύρο του τέρμιναλ, μήπως και φαίνεται από κάπου αλλού. Αν δεν μπορέσουμε να δούμε, ρωτάμε το πλήρωμα, το οποίο στη χειρότερη μπορεί να σου δηλώσει άγνοια και στην ακόμα χειρότερη, να σου δώσει ένα νηολόγιο-ό,τι-να-'ναι (μου έχει τύχει σε ελληνική εταιρεία). Γι' αυτό, αν δεν το δείς, δεν το πιστεύεις. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο προορισμού, αγνοείς την κύστη που σε πιέζει, στέλνεις τη Σοφία στα Duty Free και προσπαθείς να ρίξεις άλλη μία διακριτική ματιά από τα τζάμια (θα σου κοστίσει σε Duty Free αυτή η μέθοδος).

Πηγαίνοντας ή φτάνοντας "λεωφορειάτος" είναι πανεύκολο.

Επί παλαιάς ΟΑ, ακόμα κι αν δεν έβλεπες όνομα ή reg ήταν πανεύκολο να το βρεις, λόγω του ότι κάθε αεροπλάνο είχε και άλλο livery και διαφορετικές ταπετσαρίες στο εσωτερικό. Σε κάποια από τα Boeing της Αιγαίου, αναγνώριζες το reg από τα "μπαλώματα".

Λύσεις υπάρχουν... το θέμα είναι να αυτοσχεδιάσεις.

 

[COMPUTERISE]

Ο Captain Jumbo ήταν πιασμένος μεν, ροδοκόκκινος δε… αυτό το ο ύπνος τρέφει τα παιδιά και ο ήλιος τα μοσχάρια το θυμόσαστε? Ένα τέτοιο πράγμα ο σύντροφος, με την διαφορά πως έχει κυλήσει πολύ νερό στις όχθες του Βόλγα από τότε που ο Captain Jumbo ήταν παιδί…

Ο Jerry ήταν πιασμένος μεν, εκνευρισμένος δε… υποθέτω από την πολύ κωπηλασία στην Γαλέρα μας… εμ κουπί και νηστικός επί δέκα ώρες λογικό είναι τα νεύρα σου να γίνονται ζαρτιέρες…

Εγώ από την μεριά μου ήμουν πιασμένος μεν αλλά τίποτε άλλο δε… ήμουν πεπεισμένος πως οι δέκα ώρες στο δουλεμπορικό της LOT ήταν μέρος της δοκιμασίας που μας επέβαλλε η υπηρεσία, χωρίς όμως να αποκλείω το σενάριο ότι όλο αυτό το φιάσκο να ήταν πλεκτάνη του υπερπράχτορα με το κωλόσκυλο…

Το αεροδρόμιο της πρωτεύουσας της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Βιετνάμ χωρίς να διεκδικεί δάφνες ποιότητας ήταν απλά ανεκτό… καμιά δεκαριά φυσούνες, δυο τρεις κυλιόμενες, πέντε έξη σιδηροδοκοί, μερικά κινέζικα έπιπλα και έχεις ένα αεροδρόμιο με μοντέρνα επίφαση… στην ουσία ρετούς με πασάλειματα… ανά χείρας τα κομματικά έγγραφα, που πιστοποιούσαν την έγκριση της visa μας περιμέναμε στην ουρά κανένα μισάωρο… όσοι δεν έχουν πρεσβεία του Βιετνάμ στη χώρα τους αυτά τραβάνε… οι βλαμμένες οι Ισπανίδες μπροστά μας τιτίβιζαν ασταμάτητα διαλύοντας τα ήδη σπασμένα νεύρα μας… με τα πολλά η σειρά μας ήρθε, καταβάλαμε 50$ για την visa και προχωρήσαμε στα ενδότερα, τον έλεγχο των διαβατηρίων μας… άλλο ένα τεταρτάκι αναμονή κι εκεί και επιτέλους αναπνέαμε ελεύθερα και με τον νόμο τον ζωογόνο αέρα του Βιετνάμ…

Μέσα από ένα πανδαιμόνιο Βιετναμέζων που φωνασκούσαν και ύψωναν δεκάδες ταμπελίτσες αναγνώρισης, εύκολα ξεχωρίσαμε τους κρυπτογραφημένους κωδικούς της δική μας ταμπέλας… για κάτι τέτοια παραδέχομαι την υπηρεσία… για την οργάνωση της… ο ντόπιος σύνδεσμός μας ήταν λακωνικός… δεν είπε τίποτε γιατί μάλλον δεν ήξερε να πει τίποτε… μας οδήγησε απλά στον χώρο στάθμευσης των taxi είπε το συνθηματικό στον οδηγό και σε χρόνο dt οδεύαμε προς την πρωτεύουσα… η απόσταση από το αεροδρόμιο του Noi Bai στο κέντρο του Hanoi είναι καμιά σαρανταπενταριά χιλιόμετρα και η όλη διαδρομή το απόλυτο τίποτε… στην αρχή μπαίνεις σε ένα αυτοκινητόδρομο της κακιάς ώρας με συνοδεία χιλιάδων για να μην πω εκατομμυρίων διτρόχων… όσο πλησιάζεις προς την πόλη ο δρόμος γίνεται όλο και χειρότερος ενώ τα δίτροχα που σε συνοδεύουν πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο… δεξιά και αριστερά σου βλέπεις αφίσες που από την μια διαφημίζουν καπιταλιστικά αγαθά και από την άλλη σε βομβαρδίζουν με κομματικά συνθήματα…

- Δεν μας τα λένε καλά οι σύντροφοι, ψέλλισε ο Captain Jumbo χαζεύοντας μια από τις δεκάδες αφίσες που προμοτάρουν την τοπική κινητή τηλεφωνία…

Πραγματικά όποιος περιμένει να συναντήσει μια χώρα αυστηρά προσηλωμένη στα Σοσιαλιστικά ιδεώδη θα απογοητευτεί οικτρά… η καπιταλιστική λαίλαπα σαρώνει κι εδώ τα πάντα… μετά την αναθεματισμένη πτώση του υπαρκτού Σοσιαλισμού στην Ευρώπη το 89 οι Βιετναμέζοι σύντροφοι, που ήταν ιστορικά συνδεδεμένοι στο άρμα της Σοβιετικής Ένωσης και καταδίκαζαν με βδελυγμία κάθε τι καπιταλιστικό, βλέπε Δύση και οπορτουνιστικό βλέπε Κίνα, έκαναν την αυτοκριτική τους και έβαλαν νερό στο κρασί τους… άρχισαν να προσθέτουν στον σοσιαλισμό που οικοδομούσαν χρόνια ολόκληρα καπιταλιστικά υλικά κάνοντας ανοίγματα στον τουρισμό, τις πολυεθνικές και τον μεγάλο ξεπουλημένο γείτονα, την Κίνα… το Βιετνάμ από το 90 και μετά ζει μια άνευ προηγουμένου οικονομική έκρηξη… η ιδιωτική πρωτοβουλία κυριαρχεί, εργοστάσια καπιταλιστικών εταιριών χτίζονται το ένα πίσω από το άλλο και ο τουρισμός θριαμβεύει… αυτό είναι το Βιετνάμ του σήμερα… ένα μπασταρδεμένο Κομμουνιστικό καθεστώς παντρεμένο με πάμπολλα καπιταλιστικά χαρακτηριστικά…

Μετά από μια περίπου ώρα φρενήρη ρυθμού οδήγησης ανάμεσα σε παπάκια, αυτοκίνητα και τουκ τουκ ο οδηγός μας έστριψε σε ένα στενοσόκακο και αμίλητος μας έδειξε το κατάλυμα μας… είχαμε φτάσει στην έδρα μας, στο Hidden Charm Hotel στο κέντρο της παλιάς πόλης του Hanoi…

Το ενδιαίτημα μας δεν το έλεγες και υπερπαραγωγή έτσι όπως το έβλεπες από έξω… σφηνωμένο ανάμεσα σε άλλα δύο ξενοδοχεία ιδίας εικόνας, με στενή πρόσοψη δεν σε προδιάθετε και για τα καλύτερα…

- Αμάν αυτή η υπηρεσία και οι τσιγκουνιές της… στέναξε ο Jerry, ενώ εγώ μονολογούσα…
- Τι κοτέτσι θεέ μου…

Πόσο λάθος όμως κάναμε που δεν δείξαμε εμπιστοσύνη στις επιλογές της υπηρεσίας και προτρέξαμε… με το που βγήκαμε από το taxi τρεις τέσσερις βαστάζοι έτρεξαν να πάρουν τις αποσκευές μας ενώ δυο συντόφισες στην λιλιπούτια ρεσεψιόν μας υποδέχθηκαν με νερό και υποκλίσεις… υποθέτω είχε πέσει σύρμα από τα κεντρικά… Οι Έλληνες πράχτορες έφτασαν!!
Mια συμπαθέστατη συντρόφισα, η οποία ήταν δεν ήταν 40 κιλά, μας φώναξε με τα μικρά μας ονόματα, ρώτησε για το ταξίδι μας, την υγεία μας και τέλος αφού βεβαιώθηκε πως είμαστε οι πράχτορες από την Ελλάδα μας παρέδωσε τα κλειδιά μας…

Τα δωμάτια μας ήταν μια μεγάλη έκπληξη και έρχονταν σε άμεση αντίθεση με αυτό που έδειχνε το εξωτερικό του ξενοδοχείου… τεράστια, με γραφική στα όρια του κιτς διακόσμηση, άνετα κρεβάτια , air condition, μεγάλο μπάνιο με υδρομασάζ παρακαλώ και προσωπικούς υπολογιστές στην διάθεσή μας εντελώς δωρεάν… pas mal… κάναμε ένα μπάνιο να φύγει η μπίχλα της LOT από πάνω μας και σε δέκα λεπτά είχαμε την πρώτη μας διαβούλευση στο δωμάτιο του Captain Jumbo…

η αποστολή μας άρχιζε…

 

[DIMITRISMILANO]

Πιστευετε οτι οταν τελειωσει η πρακτορικη ζωη...θα μπορεσουμε να εκδοσουμε ενα λευκωμα που θα περιλαμβανει απο Μπουενος Αυρες και Ισλανδια...μεχρι Λαικη Δημοκρατια-μην με ρωτατε ποια; Υπαρχει μονο μια !- και με κερασακι στην τουρτα ενα Ανοι ;
Παμε για συνεχεια τωρα που ειστε ζεστοι, αντε 5 εισασταν ζωη να εχετε .....ενας σταματει, αλλος ξεκιναει να γραφει !

 

[payneful_tales]

Aγαπητοί σφοι,
ομολογώ ότι τα βλέφαρά του cj έκλεισαν την ώρα που έκλεινε το τελευταίο δευτερόλεπτο από το βίντεο ρου σφου Ιέρριου. Ήταν η έλλειψη οδοντογλιφίδων που έκαναν αδύνατη τη διατήρησή τους ανοιχτά. Απλά τα πράγματα. Άνοιξαν μια φορά περί τις 2 ώρες μετά την απογείωση (ζήτω οι air-born...ντοινννν ) για να παραγγελθεί η τελευταία διαθέσιμη γαλοπούλα με όρυζα. Πανέ ήταν πριν 6 ώρες που κατασκευάστηκε. Εκείνη την στιγμή ήταν απλά βρεγμένη. Καταβροχθίσθηκε με ταχείς ρυθμούς ενώ τα τρεμάμενα από την υπνηλία χέρια έφτιαξαν πρόχειρα (αλλά τόόόόόόόόόόσο σοφά) ένα υπέροχο σαντουιτσάκι με το υπέροχο σαλάμι και το τυρί που μας διάθεσαν οι πρακτωρικές γραμμές. Όπως κατανοείτε, η όλη διαδικασία κράτησε περί τα 9 λεπτά. Αμέσως μετά ακολούθησε μία πολύωρη αποθεραπεία των βλεφάρων και ενώ τα πόδια κατάφερναν εντέχνως ομολογώ να χωρέσουν κάτω από το μπροστινό κάθισμα και η πλάτη να ξεουράζεται στα περίεργα καθίσματα (όχι τόσο κακά εργονομικά ομολογώ) καθίσματα του '80. Εγώ δεν ξέρω παροιμίες με παιδιά, μωρά και... μοσχάρια, αλλά ξέρω ότι έπεσε ύπνος καλός, πολύς και αεροπλανικός. Ο σφος ΓΓ απλώς δεν διέθετε ιδιωτικό μπάνιο στην 32Α για να σκοτώσει την πονεμένη ώρα του. Δεν γνωρίζω την κίνηση κανενός μέλους πληρώματος ή επιβατών. Δεν μπορώ να επιβεβαιώσω τίποτα σφοι. Όλα ήταν θολά όταν άνοιξαν τα βλέφαρα εκεί. Και όταν λέμε εκεί, ενοούμε την ανατριχιαστική στιγμή που το -LPC υπερπετούσε του Γάγγη και του φημισμένου του Δ που έμοιαζε σαν την κόλαση που ψάχνει κάθε αυτόχειρας σε αυτή τη ζωή. Οι σκοτεινές σκέψεις έφυγαν γρήγορα όταν το στομάχι αποζήτησε, σαν τον Βουτσά, σαλαμάκι. Το σαντουιτσάκι άντεξε μόλις 1' 27' σε θέα. Μα αλήθεια, ποιός άρρωστος νους έχει σχεδιάσει τα μενού και τις ώρες διανομής τους σε τέτοιες πτήσεις; Το πρωινό ήρθε περί τα 45' πριν την προσγείωση. Οι δίσκοι μαζεύτηκαν περί τα 37' πριν την προσγείωση. Αυτό θα πει πείνα σφοι. Μιλάμε για λοιμό. όχι αστεία. Γι όσους το γεύτηκαν φυσικά, γιατί κάποιοι επέλεξαν να το παίξουν υπεράνω και να περιμένουν τους... ορυζώνες να ανθίσουν. Η προσγείωση μαγευτική ανάμεσα σε αιθαλομίχλη, υγρασία και μουντίλα που μαγεύει κάθε ταξιδιάρικο μάτι. Ειδικά όταν οι τσιμεντόπλακες του διαδρόμου και του τροχόδρομου σε χαλάρωναν με ένα απολαυστικό ανεβοκατέβασμα.
Ασία. Ο πηγαιμός για την αιώνεια πόλη της δημοκρατίας και της επανάστασης ήταν στρωμένος με ρυζοπέταλα, παπάκια και γουρουνότριχες. Μαγευτικό περιβάλλον αληθινής ασιατικής ζωής που σε έφερνε αργά και σταθερά κοντά στο να κατανοήσεις το πραγματικό νόημα της αποστολής σου. Την υπηρεσία προς το Παγκόσμιο Έθνος. Προς τη σταύρωση και τη Λύτρωση στα χέρια των 40κιλων ανθρώπων που κάποτε έγραψαν τη μεγάλη δημοκρατική ιστορία. ...
Η σύκσεψη άρχισε απλά και με ουσία. Ο φάκελος ανοίχτηκε. Πρώτος γρίφος: "Στη λίμνη με τα παπάκια ας έχεις γρήγορα πόδια για να περάσεις απέναντι". Ήταν φανερό. Έπρεπε να αρχίσει το περπάτημα. Οι καμπάνες σήμαναν τον πρώτο εσπερινό όταν σύραμε τα κορμιά μας δίπλα στον Καθεδρικό του Σεν Ζοζέφ...

 

[Hastaroth]

Σύντροφοι,προτείνω το παρόν trip report να αποκτήση και τον υπότιτλο "Βιετνάμ γιε-γιέ",εκ τού γνωστού άσματος γνωστού τραγουδοποιού.

Η εμπειρία σας εις το δουλεμπορικό πάντως δέν σάς επτόησε,και τα σαντουιτσάκια σας φάγατε και τα κρασάκια σας ήπιατε (έστω κι'άν τα πληρώσατε-να μάθετε άλλη φορά να μήν συμπεριφέρεσθε σκαιώς στο κυνάριον τού υπερπράχτορα).Αλλωστε,σε αποστολή πηγαίνατε,τί περιμένατε δηλαδή;να σάς έχουνε τα κουνελάκια τού Playboy αγκαλίτσα;

Και εξ άλλου,μήν έχετε παράπονο,το ξενοδοχείο εξ όσων κατάλαβα ήταν απ'έξω κοτέτσι αλλά από μέσα χλιδή αυτοκρατορική.....

ΥΓ.Στά nose gear forward bay doors (που είναι θυρίδες και όχι καπάκια,σύντροφε υπερπράχτωρ) αναγράφονται συνήθως το τελευταίο ή τα δυό ή τρία τελευταία γράμματα τού νηολογίου (ή οι αριθμοί,άν το νηολόγιο είναι αλφαριθμητικό),οπότε πρέπει να ξέρει ο ενδιαφερόμενος το πρώτο γράμμα μετά το χαρακτηριστικό τής χώρας.Μπορεί επίσης αυτοί οι χαρακτήρες να αναγράφωνται είτε πάνω από τα μπροστινά παράθυρα τού κόκπιτ ή στο πάνω μέρος τής ουράς.

Τώρα το να μήν ξέρη το πλήρωμα με ποιό αεροπλάνο πετάει μου φαίνεται μάλλον απίστευτο-απ'όσο ξέρω,ανθρώπους με αλτσχαϊμερ δέν τους παίρνουν στίς αεροπορικές εταιρείες.Το πιό πιθανό είναι να πρόκειται περί εστριμμένου πληρώματος (αναλόγως και τών λοιπών συνθηκών βέβαια).Αν μη τι άλλο,τουλάχιστον η ηγουμένη θα πρέπη να ξέρη (οι πιλότοι ξέρουν σίγουρα,αλλά δέν είναι πάντοτε εύκολο να τους συναντήσης).

Τέλος,το νηολόγιο τού αεροπλάνου αναγράφεται και στον πίνακα οργάνων στο κόκπιτ (μαζί με το SELCAL CODE,άν το αεροπλάνο κάνη και υπερατλαντικά δρομολόγια),οπότε άν κάποιος είναι τυχερός και μπή εκεί μέσα θα το δή σίγουρα (συνήθως κάτω από τον πίνακα τού autopilot).

Σημ.Εγραψα πιό πάνω "forward bay doors" γιατί αυτές είναι οι θυρίδες που μένουν ανοιχτές όσο το ριναίο σκέλος είναι εκτός ατράκτου.Υπάρχουν και οι πίσω θυρίδες που ανοίγουν γιά να βγή ή να μπή το σκέλος στην άτρακτο και ξανακλείνουν.

 

[payneful_tales]

Aγαπητοί σφοι, όλα αυτά είναι ψευτοδιλλήματα. Όποιος θέλει μαθαίνει το νηολόγιο. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Αλλά αυτά θέλουν εγρήγορση και παρακολούθηση. Ούτε dute free, ούτε πολυθρόνες, ούτε συνομιλίες,ούτε ντροπές . Υπάρχουν τουλάχιστον 3-4 φανερά σημεία σε κάθε αεροσκάφος που μπορείς να τα αναζητήσεις. Αναφέρθησαν από προλαλημένους σφους.
ΚΑΙ φυσικά ελάχιστα πληρώματα (καμπίνας) γνωρίζουν με ποιό αεροπλάνο πετάνε. Δεν τις δοκιμάζουν πια και στην παρατηρητικότητα όταν τις παίρνουν. Πάνε οι εποχές που κάθε πουλί είχε και τους εργαζόμενους που νοιάζονταν. Άντε αγαπητέ hasty στη Μεζίτη να τη ρωτήσεις και θα καταλάβεις γρήγορα. Τεσπα..μην μπω και σ αυτό. Έχουν και τα βουλγάρικα πια να μαθαίνουν...

δικός σας

 

[Hastaroth]

Σύντροφε τού ιδεολογικού,γι'αυτό έγραψα πιό πάνω ότι η ηγουμένη (ή ο ηγούμενος,δι'όσες εταιρείες δέν διακατέχονται από σεξιστικό μίσος) τουλάχιστον ξέρει-επειδή αυτή (ή αυτός) συμπληρώνει και κάτι έντυπα αναφορών,όπου φυσικά πρέπει να αναγράψη το νηολόγιο τού αεροπλάνου μαζί με τον αριθμό πτήσεως.Το έχω δεί αυτό προσωπικώς.

Τα βουλγάρικα δέν ξέρω γιατί πρέπει να τα μάθουν,αλλά και ο Σωκράτης (ο φιλόσοφος,όχι ο ιδικός μας ο δημοσιογράφος) έλεγε "γηράσκω αεί διδασκόμενος".

Εσύ πάντως,εξ όσων ανέγνωσα,έριξες κάτι ύπνους ξεγυρισμένους κατά την πτήση.Εύγε νέε μου,επέδειξες άριστη προσαρμοστικότητα,όπως αρμόζει εις ικανόν πράκτορα.Θα εισηγηθώ στον υπερπράχτορα στην επόμενη αποστολή να σε στείλη με την Emirates....

 

[COMPUTERISE]

Ο Captain Jumbo σκεπτικός λέρωνε το κάτασπρο σπυρωτό ρύζι με άφθονη σόγια… ο Jerry απολάμβανε τα καυτά noodles του κι εγώ τσίμπαγα διακριτικά ένα τραγανό spring roll… το εστιατόριο Little Hanoi 2 βρίσκονταν στο κέντρο της παλιάς πόλης και μου το είχε συστήσει κάποιος φίλος πράκτορας, από τα βάθη της Σιβηρίας…

- Πρόσεξε σύντροφε μην τα μπερδέψεις, μου τόνισε, πίνοντας ένα ακόμη ποτήρι βότκα… ψάξε να βρεις το Little Hanoi 2… μην σε αποπροσανατολίσει ο ταξικός εχθρός και κάνεις το μοιραίο λάθος και φας στην επιτομή του tourist trap, το Little Hanoi 1…

Πόσο δίκιο είχε ο σύντροφος… από περιβάλλον το εν λόγω καπηλειό ήταν το απόλυτο τίποτε αλλά από φαί έσκιζε…

- Το φαί είναι καλό, είπε ο Captain Jumbo, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας…

Ξανάνοιξε το μεγάλο χοντρό φάκελο που μας είχε δώσει στην Αθήνα ο υπερπράχτορας και διάβασε φωναχτά…

- Την δεύτερη μέρα του ταξιδιού σας θα πάτε ΟΧΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ από τις 11.15 να προσκυνήσετε στο μαυσωλείο του μεγάλου λαϊκού ηγέτη… εκεί θα σας δοθούν οι οδηγίες για την αποστολή σας…

- Μυστήρια μας τα λένε, είπε ο Jerry πίνοντας μια γουλιά από την τοπική μπύρα Hanoi… από ποιόν και που θα λάβουμε οδηγίες και γιατί να πάμε στο μαυσωλείο όχι αργότερα από τις 11.15;


- Σύντροφε, του είπα ήρεμα… η υπηρεσία άριστα γνωρίζει τι πρέπει να κάνουμε… μην γίνεσαι αντιδραστικός… άλλωστε σήμερα η μέρα μας είναι ελεύθερη και μπορούμε να την διαθέσουμε όπως θέλουμε… αύριο με την βοήθεια του Λένιν θα δούμε τι θα κάνουμε…

Ο Captain Jumbo συμφώνησε σιωπηλά και ζήτησε τον λογαριασμό… βλέποντας τον πρέπει να έπαθε ένα ψιλοσόκ… νόμιζα προς στιγμή πως η κοκαλιάρα ρεσεψιονίστ μάς δούλεψε κανονικά και δεν είχαμε λεφτά να πληρώσουμε, αλλά…

(Μια ώρα νωρίτερα μόλις κατεβήκαμε από τα δωμάτια του ξενοδοχείου μας ζητήσαμε από την ρεσεψιόν να μας αλλάξει από 100$ του καθένα… η κοπέλα έπαθε ψυχολογικό και περίλυπη μας δήλωσε πως δεν μπορεί να μας αλλάξει τόσα χρήματα γιατί απλά δεν είχε…

- Σύντροφοι πράκτορες το μόνο που μπορώ να σας δώσω είναι 400.000 dong… αυτά αντιστοιχούν σε περίπου 20$... άλλα χρήματα το μαγαζί δεν διαθέτει…

Ο σύντροφος Jerry της δήλωσε ευγενικά πως πεινάγαμε, γιατί το φαγητό στη LOT ήταν ένα φιάσκο και χρειαζόμαστε κάποια χρήματα για να φάμε… τα 20$ για όλους μας δεν θα έφταναν ούτε για ζήτω…Η κοπέλα τότε βούρκωσε και πήρε όρκο βαρύ… ορκίστηκε στα κόκαλα του θείου Χο πως τα 20$ ήταν υπεραρκετά για φαγητό και έτσι αναγκαστήκαμε να την πιστέψουμε… )

- Τι έγινε σύντροφε, ρώτησα με τρεμάμενη φωνή, η κοκαλιάρα στη ρεσεψιόν είναι δάκτυλος της αντίδρασης και μας παγίδεψε? Θα πλένουμε πιάτα?

- Όχι σύντροφοι… η συντρόφισα είχε δίκιο… καθαρίσαμε με περίπου 5$ όλοι μαζί… οι τιμές είναι πραγματικά λαϊκά σοσιαλιστικές εδώ στο Βιετνάμ!!

Οι πρώτες μας εντυπώσεις από το νυχτερινό Hanoi ήταν εφιαλτικές… τα χιλιάδες δίκυκλα που μας ακολουθούσαν σε όλη την διαδρομή από το αεροδρόμιο στην πόλη νόμιζες πως είχαν γίνει εκατομμύρια… όπου κι αν κοίταζες έβλεπες ένα τσουνάμι από παπάκια, σκουτεράκια και κάθε λογής άλλο δίκυκλο…και οδηγούσαν όλοι… άντρες γυναίκες, παιδιά, γέροντες, γερόντισσες, πιτσιρίκια… ο κεντρικός παραλίμνιος δρόμος της πόλης ήταν αδιάβατος… παντού δίκυκλα που σφύριζαν σαν δαιμονισμένα κατακλύζοντας κάθε σπιθαμή ασφάλτου… είχαμε πάθει ένα πολιτισμικό σοκ… μετά από πολλές ηρωικές απόπειρες τελικά τα καταφέραμε, διασχίσαμε τον δρόμο και βρεθήκαμε στα λημέρια μας… παζαρέψαμε από την ανανατζού της γειτονιάς μας δυο θεσπέσιους ανανάδες, της καταβάλαμε το αστρονομικό ποσό των 40 περίπου λεπτών, την βάλαμε να τους καθαρίσει μπροστά μας και προχωρήσαμε προς τον υπέροχο καθεδρικό του Σαν Ζοζέφ που ακίζονταν μπροστά μας… το ξενοδοχείο μας ήταν ακριβώς πίσω του…

Ο Λένιν ξημέρωσε νωρίς την επόμενη μέρα και κάτι το jet lag, κάτι η πρωινή πείνα μια που το ρυζάκι δεν φτούρισε, κάτι η αγωνία για την αποστολή μας, στις εννέα το πρωί είχαμε απαρτία στην ισόγεια αίθουσα του πρωινού μας… καταβροχθίσαμε μηχανικά την ομελέτα μας, φάγαμε το ψωμί με την μαρμελάδα, τσιμπίσαμε τα φρούτα μας και σαν έτοιμοι από καιρό σα θαρραλέοι ξεκινήσαμε για το ύψιστο κομματικό καθήκον, το προσκύνημα της σορού του μεγάλου θείου Χο…

Ώρα είχαμε κι έτσι αποφασίσαμε να περπατήσουμε… το μαυσωλείο του μεγάλου λαϊκού ηγέτη βρίσκεται στην καρδιά της καινούργιας πόλης, κανένα μισάωρο ποδαρόδρομο από την παλιά… προχωρώντας το τοπίο αργά αλλά σταθερά άλλαζε… την θέση των στενοσόκακων με τα χιλιάδες μικρομάγαζα έπαιρναν δενδροφυτεμένες λεωφόροι με όμορφα κτίρια που στέγαζαν κομματικά όργανα και πρεσβείες... σε απόσταση βολής από τον στόχο μας, το μαυσωλείο ήδη αχνοφαίνονταν, σε κυρίαρχη θέση, μέσα σε ένα καλόγουστο αλσύλλιο,το άγαλμα του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ γνωστού και ως Λένινδιαφέντευε τον γύρω χώρο… H συγκίνηση μας όπως καταλαβαίνετε ήταν μεγάλη… στα βάθη της Ασίας, στο γόνιμο σοσιαλιστικό χώμα του Βιετνάμ, το άγαλμα του μεγάλου επαναστάτη θυμίζει στους λαούς πως οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι…

Χρόνος για κλάματα όμως δεν υπάρχει… τα λεπτά μας κυνηγάνε… αποχαιρετάμε τον μεγάλο Λένιν και με βήμα γοργό σχεδόν τρέχουμε προς το μαυσωλείο… η ώρα είναι 10.30… η ουρά για την τελευταία κατοικία του λατρευτού μας θείου Ho Chi Minh, για καλή μας τύχη, δεν είναι μεγάλη… με γρήγορες κινήσεις αφήνουμε τσάντες και φωτογραφικές μηχανές στον ειδικά για την περίσταση διαμορφωμένο χώρο και κατευθυνόμαστε προς την κύρια είσοδο… το μαυσωλείο, παρεμφερές αντίγραφο εκείνου που φιλοξενεί τον μεγάλο Λένιν στη Μόσχα, είναι χτισμένο σε άψογο ρυθμό σοσιαλιστικού ρεαλισμού και κατασκευασμένο από μάρμαρο που ήρθε από όλες τις επαρχίες του Βιετνάμ… μπροστά από αυτό υπάρχει μια τεράστια λεωφόρος όπου στις επαναστατικές επετείους λαμβάνουν χώρα οι μεγαλόπρεπες λαϊκές παρελάσεις… ο λατρευτός θείος Ho ιδρυτικό στέλεχος του Βιετναμέζικου Κομμουνιστικού Κόμματος και μπροστάρης στους αγώνες ενάντια στους αποικιοκράτες και τους ιμπεριαλιστές, λατρεύεται σα Θεός στο σύγχρονο Βιετνάμ και χιλιάδες Βιετναμέζοι έρχονται κάθε μέρα για να αποτίσουν φόρο τιμής στη σορό του… η σορός του, χάρη την μαγική ικανότητα της Σοβιετικής σχολής διατηρείτε σε υπεραρίστη κατάσταση στα έγκατα του μαυσωλείου… βέβαια μια φορά τον χρόνο και για δυο μήνες, κάνει ένα ταξιδάκι για συντήρηση μέχρι την Μόσχα και επιστρέφει ανανεωμένη… φήμες που θέλουν την σορό να αναβλύζει σοσιαλιστικό μύρο ερευνώνται… εμείς πάντως δεν μυρίσαμε τίποτε…

Η ώρα ήταν περίπου έντεκα… είμαστε οι τελευταίοι σχεδόν που μπαίναμε στο μαυσωλείο… το μαυσωλείο στις 11.15 ακριβώς έκλεινε… ω πόσο σοφά μας είχε ενημερώσει η υπηρεσία… με αργό βήμα προχωρήσαμε προς το υπόγειο που μέσα σε πολικό ψύχος φιλοξενούσε την σορό… ένα κόκκινο χαλί έδειχνε τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε… δεξιά και αριστερά λευκοντυμένοι στρατιώτες απέτιαν φόρο τιμής μέρα νύχτα το σεπτό σκήνωμα… ο θείος Ho αναπαύονταν μέσα σε ένα γυάλινο φέρετρο… σοκαρισμένος από το υπερθέαμα ούτε κατάλαβα καλά καλά πως ένας λευκοντυμένος στρατιώτης με πλησίασε και γλίστρησε κάτι στην τσέπη μου… υποκρίθηκα τον αδιάφορο, έκανα την υπόκλιση μου στο θείο Ho και προχώρησα προς την έξοδο… οι σύντροφοι δίπλα μου ούτε που πήραν χαμπάρι τι έγινε… στο φως της μέρας, λίγα λεπτά αργότερα, μακριά από αδιάκριτα μάτια άνοιγα τον φάκελο που είχε γλιστρήσει στην τσέπη μου… ήταν ένα αποδεικτικό ηλεκτρονικών εισιτηρίων της Vietnam Airlines… με τρεμάμενη φωνή ανακοίνωνα στους συντρόφους ότι αύριο στις εννέα τοπική ώρα θα αναχωρούσαμε για την Λαϊκή Δημοκρατία του Λάος…

 

[Hastaroth]

Σύντροφοι,την σορό την είδατε;Η σάς έδειξαν ένα κυτίον και σάς είπαν "εδώ βρίσκεται η σορός του,αλλά το κουτί είναι αεροστεγές και δέν έχει ούτε κάν τζάμι γιά να μήν φρικάρετε από το θέαμα";

Επίσης εξ όσων είδα,ακόμα και τον Λένιν,Βιετναμέζο τον έκαναν.Παρατηρήστε πώς έγραψαν τό όνομά τού ώς Λέ-Νιν.....

Γιά τίς τιμές που ευρήκατε λαϊκές,να σάς υπενθυμίσω,σύντροφοι,ότι ο μέσος μισθός ενός μέσου εργαζομένου σε γραφείο δέν πρέπει να υπερβαίνη τα ολίγα dong (άραγε ένα dong υποδιαιρείται σε 100 ding ή dang.Οπότε όταν λέτε ότι πήρατε ανανάδες αξίας 40 λεπτών (τού ευρώ προφανώς),γιά τον μέσο Βιετναμέζο εργαζόμενο μάλλον αποτελεί λουκούλλειο γεύμα...

Τό ρύζι πάντως που συνόδευσε τον ζύθον τού σύντροφου Jerry μοιάζει με την τροφή που έδιδαν οι καννίβαλοι στους ατυχείς αιχμαλώτους τους (κυρίως ιεραποστόλους) διά να τους παχύνουν πρίν τους κάνουν μπιφτεκάκια.....

Αναμένουμε την συνέχεια τού trip report διά να μάθουμε πώς σάς εφάνη αυτό το απαύγασμα τής Κινέζικης τεχνολογίας που λέγεται Xian κάτι......

 

[aakunz]

Αγαπητέ Αστερώθ,

Χαίρομαι που υπάρχει έστω κι ένας σε αυτό το φόρουμ που έχει τις ίδιες ανησυχίες με μένα. Κι εγώ το πρόσεξα ότι το Βλαδίμηρο τον έκαναν Le-Nin και το έψαξα το θέμα. Τα βιετναμέζικα συγγενεύουν γλωσσολογικά με τα κινέζικα, αλλά μία ουσιαστική διαφορά ήταν ότι οι πορτογάλοι ιεραπόστολοι, για σκοπούς προσηλυτισμού και brainwashing τους άλλαξαν το αλφάβητο, προκειμένου να διδάσκεται πιο εύκολα ο λόγος της Εκκλησίας τους.

Από άλλες φωτογραφίες που είδα και από την θεία μου, που ζει εκεί (δεν κάνω πλάκα, έζησα να το δω κι αυτό), πληροφορούμαι ότι η μπύρα λέγεται "Bia", ο καφές λέγεται "Ca Phe" κλπ. Το γράμμα "R" λείπει από το "Bia", γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχει τέτοιος ήχος στα βιετναμέζικα. Ανάλογα με το πού ζεις, το "R" προφέρεται ως "γ" (από τους γάλλους και τους πορτογάλους), "ζ" ή "σ". Επίσης, το όνομα "Ho-Chi-Minh" δεν προφέρεται "Χο Τσι ΜινΧ" αλλά "Χο Τσι ΜιΝ" με το "Ν" να προφέρεται όπως το ισπανικό "Ñ". Στα πορτογαλικά το ΝΗ έχει την ίδια ακριβώς προφορά. Τυχαίο; Όταν ξαναβρεθείτε σε συζήτηση με φίλους και φίλες, γυρίστε την κουβέντα στα του Βιετνάμ και εντυπωσιάστε την παρέα σας με τις γνώσεις σας. Εν παραδείγματι:

Περίπτωση "Κοριτσιών" της ΟΑ που περιμένουν να έρθει το λεωφορείο με τους επιβάτες στο remote.
Φίλη 1: Φοβερό αυτό το βερνίκι νυχιών σου. Είναι πολύ ουάου! Από πού το πήρες;
Φίλη 2: Το πήρα από ένα κατάστημα με καλλυντικά από την Αθηνάς.
Φίλη 1: Θέλω κι εγώ, θέλω κι εγώ!
Φίλη 2: Ναι είναι πολύ καλό και προέρχεται από προϊόντα βιολογικής γεωργίας, χωρίς μεταλλαγμένες χρωστικές.
Φιλη 1: Σοβαρά; Δε φοβάσαι μην το μάθει η "μητερούλα" από καμιά σπιούνα εδώ μέσα;
Φίλη 2: Ναι, τα κάνει εισαγωγή από το Βιετνάμ. Ξέρεις, κάθε μέρα στέλνει παραγγελίες στο Χο Τσι ΜιΝ
Φίλη 1: Ποιο Χο Τσι Μιν; Χο Τσι Μινχ το λένε.
Φίλη 2: Νομίζεις! Όταν διάβαζα ένα φόρουμ για τις συνεντεύξεις της Aegean, ένα παιδί που έχει θεία στο Βιετνάμ είπε πως το Ho Chi Minh προφέρεται Χο-Τσι-Μιν με το "Ν", όπως το προέφερε η Αμαλία στο Παραπέντε.
Φίλη 1: Θες να πεις ότι η βιετναμέζα θεία του παιδιού είναι βλάχα;
Φίλη 2: Τι είπες για τη "Μητερούλα";

Περίπτωση "Σπόττερ" στο LGAV.
Σπόττερ 1: Ρε σεις, ετοιμαστείτε, σήμερα οι κύπριοι φέρνουν Α330.
Σπόττερ 2: Πώς τό 'παθαν; Ευτυχώς γιατί έχουμε πήξει στο τρακοσοεικοσάρι.
Σπόττερ 1: Δεν ξέρω. Μπορεί να είναι για τη συναυλία της Απόλυτης.
Σπόττερ 2: Στον 03 θα κατέβει;
Σπόττερ 1: Όχι, πρέπει να πάμε Ζαγάνι.
Σπόττερ 3: Ρε σεις, δείτε εκεί, η Imperial τροχοδρομεί στον B.
Σπόττερ 1: Όχι ρε! Κανένα τσουνάμι στο Βιετνάμ θα έγινε και πετάνε για Xo Τσι Μινχ!
Σπόττερ 3: Δεν το λένε Χο Τσι ΜινΧ. Χο Τσι ΜΙΝ το λένε. Δε διαβάζεις τα τριπ ρηπόρτ του φόρουμ;
Σπόττερ 2: Δεν τον ξέρεις. Μόνο δίσκους της Αιγαίου του αρέσει να βλέπει... Από όλη τη gallery μόνο τους δίσκους βλέπει.
Σπόττερ 3: Εσύ είσαι ρε που κάνεις τα οχτακόσα views σε κάθε φωτογραφία με δίσκο;

Περίπτωση: "Ρομαντικό Δείπνο σε Σουσάδικο"
Αυτός: Τι θα πάρεις αγάπη μου;
Αυτή: Δεν ξέρω, εσύ;
Αυτός: Είμαι ανάμεσα σε ένα Ναρεζούσι Κουτσομούρας ή Τσιρασιζούσι Σκορπίνας με σόγια και μπακαλιάρο.
Αυτή: Δεν ξέρω, φοβάμαι. Τώρα με τις Φουκουσίμες και με τα τσουνάμια... Είναι σοβαρά τα πράγματα. Δεν είδες τι βγήκε και είπε η Άντζελα;
Αυτός (προς τη σερβιτόρα): Κοπελιά, να σου πω.
Σερβιτόρα: Παρακαλώ.
Αυτός: Δεν πιστεύω τα σούσια σας να έχουν τίποτα ραδιενέργειες. Θέλω να ζήσω απόψε.
Σερβιτόρα: Όχι, κύριε, εμείς τα εισάγουμε από το Βιετνάμ, όπου έχουμε φυτείες φυκιών στο Χο Τσι Μινχ.
Αυτός: Άστο, κοπελιά, δεν τό 'χεις. Χο Τσι ΜιΝ το λένε. Τράβα να δεις αν έρχομαι.
Αυτή: Αγάπη μου, πώς μιλάς στην κοπέλα;
Αυτός: Άσε με τώρα. Ανοίγει και η κουτσή Μαρία σουσάδικο και δεν ξέρει πως προφέρεται το Ho Chi Minh.


Έχω κι άλλα παραδείγματα από άλλους χώρους και καταστάσεις:
στριπτιζάδικο,
λαϊκή,
μπλόκο τροχαίας για ταχύτητα,
ποιητική βραδιά,
τουρνουά μπιρίμπας,
εκδρομή με πούλμαν για προσκήνυμα σε γυναικείο μοναστήρι (από τα αγαπημένα μου),
καμάκι στην παραλία της Λούτσας,
επίσκεψη φορολογουμένου σε Δ.Ο.Υ.,
τσακωμός σε λεωφορείο/διόδια ανάμεσα σε ελεγκτή και εκπρόσωπο του "Δεν Πληρώνω",
φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή,
κλπ.

Χρησιμοποιήστε τις γνώσεις σας για τα βιετναμέζικα και κανείς δεν πρόκειται να σας ξεχάσει...