Ο Captain Jumbo σκεπτικός λέρωνε το κάτασπρο σπυρωτό ρύζι με άφθονη σόγια… ο Jerry απολάμβανε τα καυτά noodles του κι εγώ τσίμπαγα διακριτικά ένα τραγανό spring roll… το εστιατόριο Little Hanoi 2 βρίσκονταν στο κέντρο της παλιάς πόλης και μου το είχε συστήσει κάποιος φίλος πράκτορας, από τα βάθη της Σιβηρίας…
- Πρόσεξε σύντροφε μην τα μπερδέψεις, μου τόνισε, πίνοντας ένα ακόμη ποτήρι βότκα… ψάξε να βρεις το Little Hanoi 2… μην σε αποπροσανατολίσει ο ταξικός εχθρός και κάνεις το μοιραίο λάθος και φας στην επιτομή του tourist trap, το Little Hanoi 1…
Πόσο δίκιο είχε ο σύντροφος… από περιβάλλον το εν λόγω καπηλειό ήταν το απόλυτο τίποτε αλλά από φαί έσκιζε…
- Το φαί είναι καλό, είπε ο Captain Jumbo, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας…
Ξανάνοιξε το μεγάλο χοντρό φάκελο που μας είχε δώσει στην Αθήνα ο υπερπράχτορας και διάβασε φωναχτά…
- Την δεύτερη μέρα του ταξιδιού σας θα πάτε ΟΧΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ από τις 11.15 να προσκυνήσετε στο μαυσωλείο του μεγάλου λαϊκού ηγέτη… εκεί θα σας δοθούν οι οδηγίες για την αποστολή σας…
- Μυστήρια μας τα λένε, είπε ο Jerry πίνοντας μια γουλιά από την
τοπική μπύρα Hanoi… από ποιόν και που θα λάβουμε οδηγίες και γιατί να πάμε στο μαυσωλείο όχι αργότερα από τις 11.15;
- Σύντροφε, του είπα ήρεμα… η υπηρεσία άριστα γνωρίζει τι πρέπει να κάνουμε… μην γίνεσαι αντιδραστικός… άλλωστε σήμερα η μέρα μας είναι ελεύθερη και μπορούμε να την διαθέσουμε όπως θέλουμε… αύριο με την βοήθεια του Λένιν θα δούμε τι θα κάνουμε…
Ο Captain Jumbo συμφώνησε σιωπηλά και ζήτησε τον λογαριασμό… βλέποντας τον πρέπει να έπαθε ένα ψιλοσόκ… νόμιζα προς στιγμή πως η κοκαλιάρα ρεσεψιονίστ μάς δούλεψε κανονικά και δεν είχαμε λεφτά να πληρώσουμε, αλλά…
(Μια ώρα νωρίτερα μόλις κατεβήκαμε από τα δωμάτια του ξενοδοχείου μας ζητήσαμε από την ρεσεψιόν να μας αλλάξει από 100$ του καθένα… η κοπέλα έπαθε ψυχολογικό και περίλυπη μας δήλωσε πως δεν μπορεί να μας αλλάξει τόσα χρήματα γιατί απλά δεν είχε…
- Σύντροφοι πράκτορες το μόνο που μπορώ να σας δώσω είναι 400.000 dong… αυτά αντιστοιχούν σε περίπου 20$... άλλα χρήματα το μαγαζί δεν διαθέτει…
Ο σύντροφος Jerry της δήλωσε ευγενικά πως πεινάγαμε, γιατί το φαγητό στη LOT ήταν ένα φιάσκο και χρειαζόμαστε κάποια χρήματα για να φάμε… τα 20$ για όλους μας δεν θα έφταναν ούτε για ζήτω…Η κοπέλα τότε βούρκωσε και πήρε όρκο βαρύ… ορκίστηκε στα κόκαλα του θείου Χο πως τα 20$ ήταν υπεραρκετά για φαγητό και έτσι αναγκαστήκαμε να την πιστέψουμε… )
- Τι έγινε σύντροφε, ρώτησα με τρεμάμενη φωνή, η κοκαλιάρα στη ρεσεψιόν είναι δάκτυλος της αντίδρασης και μας παγίδεψε? Θα πλένουμε πιάτα?
- Όχι σύντροφοι… η συντρόφισα είχε δίκιο… καθαρίσαμε με περίπου 5$ όλοι μαζί… οι τιμές είναι πραγματικά λαϊκά σοσιαλιστικές εδώ στο Βιετνάμ!!
Οι πρώτες μας εντυπώσεις από το νυχτερινό Hanoi ήταν εφιαλτικές… τα χιλιάδες δίκυκλα που μας ακολουθούσαν σε όλη την διαδρομή από το αεροδρόμιο στην πόλη νόμιζες πως είχαν γίνει εκατομμύρια… όπου κι αν κοίταζες έβλεπες ένα τσουνάμι από παπάκια, σκουτεράκια
και κάθε λογής άλλο δίκυκλο…και οδηγούσαν όλοι… άντρες γυναίκες, παιδιά, γέροντες, γερόντισσες, πιτσιρίκια… ο κεντρικός παραλίμνιος δρόμος της πόλης ήταν αδιάβατος… παντού δίκυκλα που σφύριζαν σαν δαιμονισμένα κατακλύζοντας κάθε σπιθαμή ασφάλτου… είχαμε πάθει ένα πολιτισμικό σοκ… μετά από πολλές ηρωικές απόπειρες τελικά τα καταφέραμε, διασχίσαμε τον δρόμο και βρεθήκαμε στα λημέρια μας… παζαρέψαμε από την ανανατζού της γειτονιάς μας δυο θεσπέσιους ανανάδες, της καταβάλαμε το αστρονομικό ποσό των 40 περίπου λεπτών, την βάλαμε να τους καθαρίσει μπροστά μας και προχωρήσαμε προς τον
υπέροχο καθεδρικό του Σαν Ζοζέφ που ακίζονταν μπροστά μας… το ξενοδοχείο μας ήταν ακριβώς πίσω του…
Ο Λένιν ξημέρωσε νωρίς την επόμενη μέρα και κάτι το jet lag, κάτι η πρωινή πείνα μια που το ρυζάκι δεν φτούρισε, κάτι η αγωνία για την αποστολή μας, στις εννέα το πρωί είχαμε απαρτία στην ισόγεια αίθουσα του πρωινού μας… καταβροχθίσαμε μηχανικά την ομελέτα μας, φάγαμε το ψωμί με την μαρμελάδα, τσιμπίσαμε τα φρούτα μας και σαν έτοιμοι από καιρό σα θαρραλέοι ξεκινήσαμε για το ύψιστο κομματικό καθήκον, το προσκύνημα της σορού του μεγάλου θείου Χο…
Ώρα είχαμε κι έτσι αποφασίσαμε να περπατήσουμε… το μαυσωλείο του μεγάλου λαϊκού ηγέτη βρίσκεται στην καρδιά της καινούργιας πόλης, κανένα μισάωρο ποδαρόδρομο από την παλιά… προχωρώντας το τοπίο αργά αλλά σταθερά άλλαζε… την θέση των στενοσόκακων με τα χιλιάδες μικρομάγαζα έπαιρναν δενδροφυτεμένες λεωφόροι με όμορφα κτίρια που στέγαζαν κομματικά όργανα και πρεσβείες... σε απόσταση βολής από τον στόχο μας, το μαυσωλείο ήδη αχνοφαίνονταν, σε κυρίαρχη θέση, μέσα σε ένα καλόγουστο αλσύλλιο,
το άγαλμα του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ γνωστού και ως Λένινδιαφέντευε τον γύρω χώρο… H συγκίνηση μας όπως καταλαβαίνετε ήταν μεγάλη… στα βάθη της Ασίας, στο γόνιμο σοσιαλιστικό χώμα του Βιετνάμ, το άγαλμα του μεγάλου επαναστάτη θυμίζει στους λαούς πως οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι…
Χρόνος για κλάματα όμως δεν υπάρχει… τα λεπτά μας κυνηγάνε… αποχαιρετάμε τον μεγάλο Λένιν και με βήμα γοργό σχεδόν τρέχουμε προς το μαυσωλείο… η ώρα είναι 10.30… η ουρά για την τελευταία κατοικία του λατρευτού μας θείου Ho Chi Minh, για καλή μας τύχη, δεν είναι μεγάλη… με γρήγορες κινήσεις αφήνουμε τσάντες και φωτογραφικές μηχανές στον ειδικά για την περίσταση διαμορφωμένο χώρο και κατευθυνόμαστε προς την κύρια είσοδο…
το μαυσωλείο, παρεμφερές αντίγραφο εκείνου που φιλοξενεί τον μεγάλο Λένιν στη Μόσχα, είναι χτισμένο σε άψογο ρυθμό σοσιαλιστικού ρεαλισμού και κατασκευασμένο από μάρμαρο που ήρθε από όλες τις επαρχίες του Βιετνάμ… μπροστά από αυτό υπάρχει μια τεράστια λεωφόρος όπου στις επαναστατικές επετείους λαμβάνουν χώρα οι μεγαλόπρεπες λαϊκές παρελάσεις… ο λατρευτός θείος Ho ιδρυτικό στέλεχος του Βιετναμέζικου Κομμουνιστικού Κόμματος και μπροστάρης στους αγώνες ενάντια στους αποικιοκράτες και τους ιμπεριαλιστές, λατρεύεται σα Θεός στο σύγχρονο Βιετνάμ και χιλιάδες Βιετναμέζοι έρχονται κάθε μέρα για να αποτίσουν φόρο τιμής στη σορό του… η σορός του, χάρη την μαγική ικανότητα της Σοβιετικής σχολής διατηρείτε σε υπεραρίστη κατάσταση στα έγκατα του μαυσωλείου… βέβαια μια φορά τον χρόνο και για δυο μήνες, κάνει ένα ταξιδάκι για συντήρηση μέχρι την Μόσχα και επιστρέφει ανανεωμένη… φήμες που θέλουν την σορό να αναβλύζει σοσιαλιστικό μύρο ερευνώνται… εμείς πάντως δεν μυρίσαμε τίποτε…
Η ώρα ήταν περίπου έντεκα… είμαστε οι τελευταίοι σχεδόν που μπαίναμε στο μαυσωλείο… το μαυσωλείο στις 11.15 ακριβώς έκλεινε… ω πόσο σοφά μας είχε ενημερώσει η υπηρεσία… με αργό βήμα προχωρήσαμε προς το υπόγειο που μέσα σε πολικό ψύχος φιλοξενούσε την σορό… ένα κόκκινο χαλί έδειχνε τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε… δεξιά και αριστερά λευκοντυμένοι στρατιώτες απέτιαν φόρο τιμής μέρα νύχτα το σεπτό σκήνωμα… ο θείος Ho αναπαύονταν μέσα σε ένα γυάλινο φέρετρο… σοκαρισμένος από το υπερθέαμα ούτε κατάλαβα καλά καλά πως ένας λευκοντυμένος στρατιώτης με πλησίασε και γλίστρησε κάτι στην τσέπη μου… υποκρίθηκα τον αδιάφορο, έκανα την υπόκλιση μου στο θείο Ho και προχώρησα προς την έξοδο… οι σύντροφοι δίπλα μου ούτε που πήραν χαμπάρι τι έγινε… στο φως της μέρας, λίγα λεπτά αργότερα, μακριά από αδιάκριτα μάτια άνοιγα τον φάκελο που είχε γλιστρήσει στην τσέπη μου… ήταν ένα αποδεικτικό ηλεκτρονικών εισιτηρίων της Vietnam Airlines… με τρεμάμενη φωνή ανακοίνωνα στους συντρόφους ότι αύριο στις εννέα τοπική ώρα θα αναχωρούσαμε για την Λαϊκή Δημοκρατία του Λάος…