Εισαγωγή:
Το ταξίδι αυτό αποφασίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες μια βραδιά του Μαρτίου στα Friday’s των Αμπελοκήπων, μετά από μπόλικη σαγκρία και περιτριγυρισμένοι από αμερικάνικα memorabilia. Το θέμα συζήτησης με τη (νέα) συμβία μου ήταν οι καλοκαιρινές διακοπές και επειδή αμφότεροι είμαστε οπαδοί των road trips δεν ήταν και πολύ δύσκολο να υποκύψουμε στις σειρήνες της μητέρας όλων των road trips του κόσμου: οδήγηση στις ΗΠΑ. Σκεφτήκαμε coast to coast αλλά δεν έφταναν οι μέρες. Σκεφτήκαμε Route 66 αλλά τόση πολλή ενδοχώρα θα μας έπεφτε βαριά. Αντιστρέψαμε το ερώτημα: Τι θα μας άρεσε να δούμε σε ένα ταξίδι στις ΗΠΑ; Την έρημο. Τον Ειρηνικό. Το Γκραν Κάνιον. Το Σαν Φρανσίσκο. Roller Coasters. Αεροπλανοφόρα. Σεκόιες. Τη Boeing. Εξτρα μπόνους το Μεξικό και το Βανκούβερ. Ε, δεν ήθελε και περισσότερη σκέψη. Road Trip στη Δυτική Ακτή λοιπόν. From Mexico to Canada, σύνορο με σύνορο. Συγκινήθηκα στ΄ αλήθεια αλλά ήπια ένα ποτήρι ακόμα και μου πέρασε.
Η προετοιμασία ξεκίνησε αμέσως. Η σκέψη ήταν «προσγειωνόμαστε LAX ή KSEA και απλώς οδηγούμε βόρεια ή νότια». Οσο όμως ψάχνεις μια περιοχή τόσα περισσότερα πράγματα ανακαλύπτεις. Πρέπει να αποφασίσεις τι θα δεις και τι όχι, από που θα περάσεις και από πού όχι, τι ΔΕΝ θα μετανιώσεις που δεν το είδες και άλλα τέτοια που εμπειρότεροι περιηγητές από μένα έχουν επισημάνει κατά καιρούς. Αλλά πρώτα έπρεπε να επιλέξουμε εταιρία. Οι πτήσεις και οι τιμές θα υπαγόρευαν σε μεγάλο βαθμό το πού θα προσγειωνόμασταν αρχικά και πού θα φτάναμε τελικά.
Τηλεφώνησα στον καλύτερο ταξιδιωτικό πράκτορα του κόσμου και του εξέθεσα τους προβληματισμούς μου. Ο aakunz ενθουσιάστηκε! «Θα σε πάω με 757 Icelandair ΝΥ μέσω Ρέικιαβικ και μετά με άλλο 757 LA. Φοβερό σου λέω!». Τόσο φοβερό που φοβήθηκα. «Κοίτα να δεις σύντροφε», ψέλλισα σαν αθλητής χόκεϊ της ΕΣΣΔ που ετοιμάζεται να αυτομολήσει στον Καναδά, «θα κοιτάξω να δω τι άλλο παίζει και θα επανέλθω. Πάντα αγαπούσα τα winglets στα 757, το δε Ρέικιαβικ είναι από τις αγαπημένες μου ιγκλου-πόλεις αλλά narrowbody; Θα τα ξαναπούμε μάλλον».
Κοίταξα LH (είχε μετάβαση με 744 και επιστροφή με Α346 - ή το αντίστροφο) αλλά ήθελε και 1550 € το άτομο. Κοίταξα AF, κοίταξα LX, ξαναμίλησα με τον Αντρέα που μου πρότεινε και άλλες λύσεις. Τελικά κατέληξα στην ΒΑ για τέσσερις λόγους: πήγαινε με 772 (δεν το είχα πετάξει), βόλευαν οι ώρες του connection, η αναμονή ήταν στο T5 και -το σημαντικότερο- ζητούσε μόλις 1180 ευρώ για τα ATH-LHR-LAS και SEA-LHR-ATH. Μπήκα στο online booking, σταυροκοπήθηκα να μην έχουν απεργία τα πληρώματα τον Αύγουστο, ενημερώθηκα ότι τα εισιτήρια είναι non refundable και ότι κάθε αλλαγή ανά άτομο ανά σκέλος θα κόστιζε 150 €, και πάτησα το κουμπί book now. Το ποσό στην κάρτα εγκρίθηκε (κάπως έτσι θα ένιωσε ο Κολόμβος οταν πήρε την έγκριση από την Ισαβέλλα) και το ι-τίκετ ήρθε στο ιμέιλ. Καλώστο.
Με φιξαρισμένη την αφιξη στο LAS και την αναχώρηση από KSEA, έμενε να οργανωθούν τα ενδιάμεσα. Πρώτη μου σκέψη ήταν να πετάξουμε SAN με Southwest (σε εξευτελιστική τιμή) αλλά η Αννυ (πώς να σας το πω κομψά.....) φοβάται τα αεροπλάνα! Οσο μικρότερο το αεροσκάφος και όσο μικρότερη η απόσταση τόσο περισσότερο τα φοβάται. Βαδίζει κάθε φορά προς τις θύρες επιβίβασης με βήμα και βλέμμα μελλοθάνατου. Πέρσι στο SXF που χιόνιζε και μας καθάριζαν τις πτέρυγες τα συνεργεία, κόντεψε να ανοίξει την πόρτα και να φύγει. Το ότι στη Νεβάδα δεν χιονίζει ποτέ δεν άλλαζε και πολλά. Προτιμούσε να περάσει τη Μοχάβε με τα πόδια παρά να πετάξει ως την ακτή με το 737. Και επειδή την είχα ήδη πείσει να πάμε πετώντας ως το Γκραν Κάνιον είπα να μην πιέσω άλλο. Θα περνούσαμε την έρημο οδικώς και αυτό ήταν -τελικά- από τα καλύτερα και απολαυστικότερα κομμάτια της διαδρομής. Ευτυχώς που επέμενε.
Οσο προχωρούσε η μελέτη, ένα κομμάτι του border to border εξακολουθούσε να μένει κενό. Το Όρεγκον έχει ενδιαφέρον μόνο αν είσαι κυνηγός, αρκούδα, φυσιοδίφης, σπηλαιολόγος, ερημίτης, ξυλοκόπος, ορνιθοπαρατηρητής ή πάπια. Ετσι αποφασίσαμε να το παραλείψουμε - πετώντας από το SFO στo SEA και γλιτώνοντας 1300 χλμ. Την ανάγκη μας για φύση, δέντρα, λίμνες και ποτάμια θα την ικανοποιούσε το Yosemite.
Μετά την απαραίτητη δόση αγωνίας από τις πολυήμερες απεργίες της ΒΑ, φτάσαμε εκείνο το πρωινό στο Ελ. Βεν. για την κλασική πρωινή πτήση για LHR (από το 1998 πρέπει να την έχω κάνει 4-5 φορές - χώρια με U2, A3 κλπ) και που το μόνο ενδιαφέρον που βρίσκω σε αυτή είναι... χμμμμ... είναι..... δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον πια.
Ηλεκτρονικό check-in είχε γίνει αποβραδίς, drop τις βαλίτσες και off we go!
(Συνεχίζεται)
Το ταξίδι αυτό αποφασίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες μια βραδιά του Μαρτίου στα Friday’s των Αμπελοκήπων, μετά από μπόλικη σαγκρία και περιτριγυρισμένοι από αμερικάνικα memorabilia. Το θέμα συζήτησης με τη (νέα) συμβία μου ήταν οι καλοκαιρινές διακοπές και επειδή αμφότεροι είμαστε οπαδοί των road trips δεν ήταν και πολύ δύσκολο να υποκύψουμε στις σειρήνες της μητέρας όλων των road trips του κόσμου: οδήγηση στις ΗΠΑ. Σκεφτήκαμε coast to coast αλλά δεν έφταναν οι μέρες. Σκεφτήκαμε Route 66 αλλά τόση πολλή ενδοχώρα θα μας έπεφτε βαριά. Αντιστρέψαμε το ερώτημα: Τι θα μας άρεσε να δούμε σε ένα ταξίδι στις ΗΠΑ; Την έρημο. Τον Ειρηνικό. Το Γκραν Κάνιον. Το Σαν Φρανσίσκο. Roller Coasters. Αεροπλανοφόρα. Σεκόιες. Τη Boeing. Εξτρα μπόνους το Μεξικό και το Βανκούβερ. Ε, δεν ήθελε και περισσότερη σκέψη. Road Trip στη Δυτική Ακτή λοιπόν. From Mexico to Canada, σύνορο με σύνορο. Συγκινήθηκα στ΄ αλήθεια αλλά ήπια ένα ποτήρι ακόμα και μου πέρασε.
Η προετοιμασία ξεκίνησε αμέσως. Η σκέψη ήταν «προσγειωνόμαστε LAX ή KSEA και απλώς οδηγούμε βόρεια ή νότια». Οσο όμως ψάχνεις μια περιοχή τόσα περισσότερα πράγματα ανακαλύπτεις. Πρέπει να αποφασίσεις τι θα δεις και τι όχι, από που θα περάσεις και από πού όχι, τι ΔΕΝ θα μετανιώσεις που δεν το είδες και άλλα τέτοια που εμπειρότεροι περιηγητές από μένα έχουν επισημάνει κατά καιρούς. Αλλά πρώτα έπρεπε να επιλέξουμε εταιρία. Οι πτήσεις και οι τιμές θα υπαγόρευαν σε μεγάλο βαθμό το πού θα προσγειωνόμασταν αρχικά και πού θα φτάναμε τελικά.
Τηλεφώνησα στον καλύτερο ταξιδιωτικό πράκτορα του κόσμου και του εξέθεσα τους προβληματισμούς μου. Ο aakunz ενθουσιάστηκε! «Θα σε πάω με 757 Icelandair ΝΥ μέσω Ρέικιαβικ και μετά με άλλο 757 LA. Φοβερό σου λέω!». Τόσο φοβερό που φοβήθηκα. «Κοίτα να δεις σύντροφε», ψέλλισα σαν αθλητής χόκεϊ της ΕΣΣΔ που ετοιμάζεται να αυτομολήσει στον Καναδά, «θα κοιτάξω να δω τι άλλο παίζει και θα επανέλθω. Πάντα αγαπούσα τα winglets στα 757, το δε Ρέικιαβικ είναι από τις αγαπημένες μου ιγκλου-πόλεις αλλά narrowbody; Θα τα ξαναπούμε μάλλον».
Κοίταξα LH (είχε μετάβαση με 744 και επιστροφή με Α346 - ή το αντίστροφο) αλλά ήθελε και 1550 € το άτομο. Κοίταξα AF, κοίταξα LX, ξαναμίλησα με τον Αντρέα που μου πρότεινε και άλλες λύσεις. Τελικά κατέληξα στην ΒΑ για τέσσερις λόγους: πήγαινε με 772 (δεν το είχα πετάξει), βόλευαν οι ώρες του connection, η αναμονή ήταν στο T5 και -το σημαντικότερο- ζητούσε μόλις 1180 ευρώ για τα ATH-LHR-LAS και SEA-LHR-ATH. Μπήκα στο online booking, σταυροκοπήθηκα να μην έχουν απεργία τα πληρώματα τον Αύγουστο, ενημερώθηκα ότι τα εισιτήρια είναι non refundable και ότι κάθε αλλαγή ανά άτομο ανά σκέλος θα κόστιζε 150 €, και πάτησα το κουμπί book now. Το ποσό στην κάρτα εγκρίθηκε (κάπως έτσι θα ένιωσε ο Κολόμβος οταν πήρε την έγκριση από την Ισαβέλλα) και το ι-τίκετ ήρθε στο ιμέιλ. Καλώστο.
Με φιξαρισμένη την αφιξη στο LAS και την αναχώρηση από KSEA, έμενε να οργανωθούν τα ενδιάμεσα. Πρώτη μου σκέψη ήταν να πετάξουμε SAN με Southwest (σε εξευτελιστική τιμή) αλλά η Αννυ (πώς να σας το πω κομψά.....) φοβάται τα αεροπλάνα! Οσο μικρότερο το αεροσκάφος και όσο μικρότερη η απόσταση τόσο περισσότερο τα φοβάται. Βαδίζει κάθε φορά προς τις θύρες επιβίβασης με βήμα και βλέμμα μελλοθάνατου. Πέρσι στο SXF που χιόνιζε και μας καθάριζαν τις πτέρυγες τα συνεργεία, κόντεψε να ανοίξει την πόρτα και να φύγει. Το ότι στη Νεβάδα δεν χιονίζει ποτέ δεν άλλαζε και πολλά. Προτιμούσε να περάσει τη Μοχάβε με τα πόδια παρά να πετάξει ως την ακτή με το 737. Και επειδή την είχα ήδη πείσει να πάμε πετώντας ως το Γκραν Κάνιον είπα να μην πιέσω άλλο. Θα περνούσαμε την έρημο οδικώς και αυτό ήταν -τελικά- από τα καλύτερα και απολαυστικότερα κομμάτια της διαδρομής. Ευτυχώς που επέμενε.
Οσο προχωρούσε η μελέτη, ένα κομμάτι του border to border εξακολουθούσε να μένει κενό. Το Όρεγκον έχει ενδιαφέρον μόνο αν είσαι κυνηγός, αρκούδα, φυσιοδίφης, σπηλαιολόγος, ερημίτης, ξυλοκόπος, ορνιθοπαρατηρητής ή πάπια. Ετσι αποφασίσαμε να το παραλείψουμε - πετώντας από το SFO στo SEA και γλιτώνοντας 1300 χλμ. Την ανάγκη μας για φύση, δέντρα, λίμνες και ποτάμια θα την ικανοποιούσε το Yosemite.
Μετά την απαραίτητη δόση αγωνίας από τις πολυήμερες απεργίες της ΒΑ, φτάσαμε εκείνο το πρωινό στο Ελ. Βεν. για την κλασική πρωινή πτήση για LHR (από το 1998 πρέπει να την έχω κάνει 4-5 φορές - χώρια με U2, A3 κλπ) και που το μόνο ενδιαφέρον που βρίσκω σε αυτή είναι... χμμμμ... είναι..... δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον πια.
Ηλεκτρονικό check-in είχε γίνει αποβραδίς, drop τις βαλίτσες και off we go!
(Συνεχίζεται)
