AirNewZealand
V.I.P.-Class-Member
- Εγγραφή
- 09/04/2007
- Μηνύματα
- 1.237
- Likes
- 286
- Περιοχή
- Αθήνα
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- ANZ
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGAV
Θερμή παράκληση : μην γ*****τε και αυτό το θέμα
Ναι, έφαγα στη μάπα καθυστερήσεις.
Ναι, έφαγα στη μάπα αγένεια.
Ναι, έφαγα στη μάπα τη τσίχλα που επιδεικτικά μασούσαν κάποιες αεροσυνοδοί
Αλλά,
τα καλά πληρώματα ήταν πραγματικά αξέχαστα.
Τα 45 λεπτά που περπάταγα από το σπίτι μου για να βρεθώ στο φράχτη του Ανατολικού αεροδρομίου και να παρακολουθήσω αεροπλάνα της Ολυμπιακής (και άλλων εταιρειών) άξιζαν τον κόπο.
Η γλυκιά ανάμνηση της αναμονής συγγενικών προσώπων στις αφίξεις εσωτερικού στο Δυτικό αεροδρόμιο, χαζεύοντας τα αεροπλάνα της Ολυμπιακής, πάντα μου φέρνει τον νόστο της παιδικής ηλικίας.
Μου έδωσε την ευκαιρία να πετάξω σε πιλοτήριο 727, με άλλα 4 άτομα συν 3 το πλήρωμα, σύνολο 8!!! (Όχι, δεν κάνω πλάκα, όποιος θέλει πμ για τις λεπτομέρειες. Από άλλη οπτική βέβαια, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο από άποψη ασφάλειας)
Η παιδική απορία με την οποία γεννήθηκε η αγάπη για την αεροπορία, είναι σε μία από τις πρώτες πτήσεις με Ολυμπιακή :
- Μπαμπά, 737 είναι ο αριθμός της πτήσης ; (κοιτάζοντας το 737 που ήταν τυπωμένο στα σκιάδια των παραθύρων του 737-200)
- Ναι, παιδί μου. (τώρα, τί να του πω του παιδιού, αστο στην άγνοιά του θα σκέφτηκε ο πατέρας μου)
Λίγες στιγμές έχω νιώσει ρίγος στη ζωή μου, και μία από αυτές ήταν στην θέα του 747 στην μακρυνή Μελβούρνη της Αυστραλίας. Η πιο αξέχαστη πτητική εμπειρία μου, Μελβούρνη - Αθήνα το 1994 σε ηλικία 14 ετών.
Αντίο
Ναι, έφαγα στη μάπα καθυστερήσεις.
Ναι, έφαγα στη μάπα αγένεια.
Ναι, έφαγα στη μάπα τη τσίχλα που επιδεικτικά μασούσαν κάποιες αεροσυνοδοί
Αλλά,
τα καλά πληρώματα ήταν πραγματικά αξέχαστα.
Τα 45 λεπτά που περπάταγα από το σπίτι μου για να βρεθώ στο φράχτη του Ανατολικού αεροδρομίου και να παρακολουθήσω αεροπλάνα της Ολυμπιακής (και άλλων εταιρειών) άξιζαν τον κόπο.
Η γλυκιά ανάμνηση της αναμονής συγγενικών προσώπων στις αφίξεις εσωτερικού στο Δυτικό αεροδρόμιο, χαζεύοντας τα αεροπλάνα της Ολυμπιακής, πάντα μου φέρνει τον νόστο της παιδικής ηλικίας.
Μου έδωσε την ευκαιρία να πετάξω σε πιλοτήριο 727, με άλλα 4 άτομα συν 3 το πλήρωμα, σύνολο 8!!! (Όχι, δεν κάνω πλάκα, όποιος θέλει πμ για τις λεπτομέρειες. Από άλλη οπτική βέβαια, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο από άποψη ασφάλειας)
Η παιδική απορία με την οποία γεννήθηκε η αγάπη για την αεροπορία, είναι σε μία από τις πρώτες πτήσεις με Ολυμπιακή :
- Μπαμπά, 737 είναι ο αριθμός της πτήσης ; (κοιτάζοντας το 737 που ήταν τυπωμένο στα σκιάδια των παραθύρων του 737-200)
- Ναι, παιδί μου. (τώρα, τί να του πω του παιδιού, αστο στην άγνοιά του θα σκέφτηκε ο πατέρας μου)
Λίγες στιγμές έχω νιώσει ρίγος στη ζωή μου, και μία από αυτές ήταν στην θέα του 747 στην μακρυνή Μελβούρνη της Αυστραλίας. Η πιο αξέχαστη πτητική εμπειρία μου, Μελβούρνη - Αθήνα το 1994 σε ηλικία 14 ετών.
Αντίο